Τα Χριστούγεννα.!

Τα Χριστούγεννα,όνομα ουσιαστικόν,πολύ ουσιαστικόν,πληθυντικός αριθμός. Μόνον πληθυντικός... Κάπως έτσι θα ξεκινούσε η Κική Δημουλά κάποιο από τα δυσνόητα κειμενά της, πραγματευόμενη τα Χριστούγεννα...Ίσως και όχι,ποιός ξέρει...
Για μένα ξέρεις,τα Χριστούγεννα είναι πράγματι, κάτι πολύ ουσιαστικό και ανεκτίμητο. Οικογενειακά μαζέματα, ιστορίες από το παρελθόν, αστεία άνευ περιεχομένου, που είναι όμως τόσο γουστόζικα, τόσο,που δε μπορείς να κρατηθείς εύκολα από τα γέλια, παιδιά που γυρνούν στους δρόμους με τρίγωνα στο χέρι, εκείνη η αγκαλιά των γονιών σου, τα μελομακάρονα της μάνας σου,ακόμη και κεινο το κούτσουρο που στέκεται στο τζάκι του σπιτιού σου και που καίει ακόμη, περιμένοντας σε να γυρίσεις από το ξενύχτι σου... Ναι, αυτά όλα, είναι για μένα τα Χριστούγεννα. Είναι οι άνθρωποι,οι μυρωδιές, είναι τα χαμόγελα των παππούδων μου, είναι εκείνη φράση " Έλα να σε φιλέψω" που κρύβει τόση ανιδιοτέλεια μέσα της...
Αυτές τις γιορτές ξέρεις, νομίζω πως νιώθω λίγο πιο δυνατή. Είναι, που έτυχε να γνωρίσω φυλακισμένες γυναίκες, είναι που είδα παιδιά με τετραπληγίες να τραγουδούν με τόση λαχτάρα και να μου χαμογελούν, είδα ψυχικά ασθενείς να με συγκινούν, υποδυόμενοι ρόλους,σε κάποια θεατρική παράσταση, είδα γονείς, οικονομικά αδύνατους να φέρνουν σακούλες με παιχνίδια και τρόφιμα σε οικογένειες που πραγματικά νοσούν. Κάπου εκεί όμως είδα και μένα να άλλαζω, να παρατηρώ,να εξελίσσομαι, να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και να εκτιμάω ότι μου φέρνει η κάθε μέρα...Ναι, να εκτιμάω και να χαίρομαι για το κάθετι που μου συμβαίνει...
Εύχομαι το νέο έτος, να μας βρει λιγότερο υλιστές και λιγότερο εγωιστές, να μας βρει να αφουγκραζόμαστε όχι μόνο τις δικές μας ανάγκες αλλά και του διπλανού μας. Εύχομαι ακόμη, να μπορέσουμε να αναπτύξουμε το αίσθημα της αλληλεγγύης αλλά και να μάθουμε να είμαστε λιγότερο μίζεροι...Να μη βλέπουμε μόνο το άσπρο και το μαύρο, να αγωνιζόμαστε και να ελπίζουμε, να είμαστε ευφάνταστοι,να δημιουργούμε περισσότερο και να διεκδικούμε. Άλλωστε,η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας που πρέπει να κερδιθεί, πάση θυσία...
Να θυμάσαι,πως, μπορείς να τυφλωθείς,αν βλέπεις όλες τις μέρες ίδιες. Κάθε μέρα είναι διαφορετική, κάθε μέρα φέρνει ένα δικό της θαύμα. Το ζήτημα είναι να δώσεις προσοχή στο θαύμα...

Καλές Γιορτές, με 2015 ευχές.!

Μια μέρα,στον Ηλεκτρικό.!

Πάντα μου άρεσε η διαδρομή με τον ηλεκτρικό. Να ξέρεις, οι άνθρωποι που τρέχουν πανικόβλητοι στις σκάλες και στους διαδρόμους αλλά και εκείνοι οι πλανόδιοι που πουλάνε τις πραμάτειες τους στα βαγόνια. Πάντα μου άρεσε να τους παρατηρώ. Άλλοτε τις ανησυχίες τους, άλλοτε τα βλέμματα τους, άλλοτε τα νεύματα που κάνουν με το κεφάλι τους και άλλοτε μου αρέσει να παρατηρώ εκείνη τη σιωπή τους που εδώ και χρόνια έχουν κάνει συνενοχή...

 Η ώρα 15:00. Εγώ δεν περίμενα πολύ στη στάση, μιας και το τρένο έφτασε αμέσως. Κάθομαι στην καθιερωμένη θέση μου, στο τελευταίο βαγόνι, δίπλα από μια ηλικιωμένη κυρία. Απέναντι,στεκόταν μια νεαρή κοπέλα γύρω στα τριάντα. Στη πρώτη στάση, στη Βικτώρια το τρένο σταματά. Πληθώρα κόσμου εισέρχεται στο βαγόνι. Ένας ρακένδυτος άνθρωπος βρίσκεται ανάμεσα τους, Σκισμένα ρούχα και παπούτσια ενώ ήταν εμφανώς ατημέλητος. Η κούραση ήταν έκδηλη στα μάτια του ενώ ήταν φανερά κατάκοπος. Ζητά βοήθεια. "Πεινάω" φώναζε συνεχώς και τα μάτια του είχαν βουρκώσει. Ξεσπά και φωνάζει μήπως τον ακούσουμε. Μάταια. Άλλοι αδιάφοροι και άλλοι τον κοιτούν με εκείνο το βλέμμα της απαξίωσης. Η ηλικιωμένη κυρία που στέκεται δίπλα μου βγάζει το μικρό μαύρο πορτοφολάκι της και του δίνει λίγα κέρματα. Την ακολουθώ και εγώ με τη σειρά μου. Μας ευχαριστεί και μας ζητά συγνώμη για την ενόχληση. Το τρένο σταματά και πάλι, εκείνος κατεβαίνει και εύχεται καλές γιορτές σε όλους. 

 Η νεαρή κοπέλα που στέκεται απέναντι μου, στρέφει το βλέμμα της προς την ηλικιωμένη κυρία, και αναφωνεί" Πόσα ψέματα θα σκαρφιστεί ο κόσμος για να πάρει χρήματα", εκείνη της χαμογελά και της απαντά" Δεσποινίς μου, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, ίσως αυτή να είναι η δική του αλήθεια". Εκείνη δείχνει να ενοχλείται και σταματά τη συζήτηση. Εγώ δε μίλησα. Ίσως, το θεώρησα άσκοπο.Ίσως και να πρεπε ποιος ξέρει. Κατέβηκα στο Μοναστηράκι. Πριν βγω από το βαγόνι βλέπω την ηλικιωμένη κυρία να μου χαμογελά. Της χαμογελώ και εγώ. Της εύχομαι καλές γιορτές και της λέω πως κανείς δε θα μείνει μόνος του στη κρίση, παρά μόνο άνθρωποι που ακόμη εθελοτυφλούν, παρά μόνο άνθρωποι που θέλουν να ζουν σε μια κοινωνία νεκρών και όχι σε μια κοινωνία ανθρώπων. Ήταν και οι τελευταίες κουβέντες που αντάλλαξα με την ηλικιωμένη κυρία, μιας και το τρένο με άφησε στο προορισμό μου...

 Δε ξέρω τελικά σε τι κοινωνία ζούμε, δε ξέρω ακόμη. αν τελικά μπορούν να αλλάξουν οι  συνειδήσεις καθώς και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και τις καταστάσεις που εκτυλίσσονται γύρω μας. Το μόνο που ξέρω σίγουρα , είναι πως αν θέλουμε να δούμε ποια πραγματικά είναι η αλήθεια μέσα στο περιτύλιγμα της κοινωνίας καλό θα είναι να πάμε μια βόλτα μέχρι το σύνταγμα. Εκεί που δίπλα στα λαμπιόνια και στα στολίδια έχουν γεμίσει τα παγκάκια με αστέγους, καλό θα είναι να ανέβουμε μέχρι πιο πάνω που είναι στοιβαγμένοι Σύριοι πρόσφυγες με κουβέρτες και χαρτόκουτα, καλό θα είναι να περάσουμε μια βόλτα από τις απολυμένες καθαρίστριες, από τα σχολεία που υπολειτουργόυν, από τα νοσοκομεία που κλείνουν το ένα μετά το άλλο, από τις φυλακές που μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα γίνονται ένα σύγχρονο Γκουαντανάμο αλλά και από εκείνα τα παιδιά που κάνουν απεργία πείνας για μιαν ανάσα ελευθερίας, 

 Ξέρεις, τελικά, αν απαντούσα σε εκείνη τη νεαρή κοπέλα όλα εκείνα θα της έλεγα. Ίσως μόνο να πρόσθετα εκείνους τους στίχους του Πάστορα Martin Niemöller , που έλεγαν πως" Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει"..





Καλή συνέχεια.!


Υγ: To Κείμενο υπάρχει και στο site  http://theoldschoolmusic.com στη στήλη, μικρόκοσμος

Τούτες τις μέρες.!

Τούτες τις μέρες, ο νους μου πάει όχι μόνο σε εκείνους που έχουν φύγει, αλλά και σε κείνους που είναι εδώ μαζί μας και περιμένουν καρτερικά εκείνη την μέρα που δεν θα αργήσει να φανεί.
 Τούτες τις μέρες, θυμάμαι τα μαθητικά μου χρόνια. Ξέρεις, εκείνα τα χρόνια που ο κόσμος φάνταζε τόσο μικρός και εσύ θαρρούσες πως ήσουν τόσο τρανός. Θυμάμαι, τα συνθήματα στους τοίχους και στους πίνακες, θυμάμαι την Κ. Μαρία να μας μιλά για την Ελευθερία, θυμάμαι ακόμη και την πρώτη μου πορεία. Θα μουν γύρω στα 17. Είναι που εκείνη η εποχή σηματοδότησε πολλά για μένα, είναι αν θες εκείνη η εποχή της ενδοσκόπησης που είναι υπαίτια για αυτό που είμαι σήμερα.
Τούτες τις μέρες φέρνω στο νου μου το Πολυτεχνείο. Από πιο μικρή ακόμη, άκουγα τους γονείς μου να μιλάνε για τον Νοέμβρη του 73. Θυμάμαι να ακούγεται η Ρωμιοσύνη και το Άξιον Εστί, θυμάμαι πως μίλαγαν για κάποιον Μίκη. Το όνομα Μαρία Φαραντούρη δε, δεν μουν ήταν διόλου άγνωστο. Ρίτσος, Ελύτης, Σεφέρης κοσμούσαν στη πρώτη σειρά της καφέ βιβλιοθήκης μας...
 Τούτες τις μέρες ξέρεις, φέρνω στο νου μου, τον Λαμπράκη, τον Σωτήρη και εκείνο το τραγούδι του νεκρού αδερφού. Φέρνω στο νου μου τον Παναγούλη, τον μαθητή τότε Διομήδη Κομνηνό αλλά και εκείνη τη φωνή του Ξυλούρη σχεδόν να απαγγέλει, ο Ταχυδρόμος πέθανε.
 Αυθόρμητα μου ρχονται στο νου, ο Καλτεζάς, η Κανελλοπούλου, ο Κουμής, αλλά και ο Αντρέας Λεντάκης με εκείνο το σφαγείο που δεν έχει να σταματήσει να μυρίζει θυμάρι από τότε.
Τούτες τις μέρες, φέρνω στο νου μου, όλα εκείνα τα γελαστά παιδιά, τον λεβέντη που εροβόλαγε αλλά και εκείνο το σύνθημα που κάποιος έγραψε στο τόιχο με μπογιά.
Φέρνω στο νου μου όλους εκείνους τους φοιτητές που δεν το βάζουν κάτω, εκείνα τα παιδιά που αντιστέκονται, ελπίζουν και ονειρεύνται, εκείνα τα παιδιά που με τα ιδανικά τους θέλουν να φτιάξουν έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων.
 Τούτες τις μέρες, σκέφτομαι ακόμη και τα λόγια του Γιώργου Σεφέρη που έλεγε πως:"Στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νὰ μοιάζει εὔκολη, ὅμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στὸ τέλος. Τὸ δράμα αὐτοῦ τοῦ τέλους μᾶς βασανίζει, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὅπως στοὺς παμπάλαιους χοροὺς τοῦ Αἰσχύλου. Ὅσο μένει ἡ ἀνωμαλία, τόσο προχωρεῖ τὸ κακό."
 Αλήθεια, δε ξέρω τελικά πως γίνεται πάντα τη σημερινή μέρα να φέρνω στο νου μου κομμάτια από το παρελθόν μου αλλά και μνήμες, πολλές μνήμες. Δε ξέρω ακόμη,πως γίνεται πάντα αυτή τη μέρα στις 17 του Νοέμβρη να έχω ένα σφύξιμο στο στήθος. Το μόνο που ξέρω είναι πως το Πολυτεχνείο θα είναι για μένα, για σένα, για μας, ένα κομμάτι του εαυτού μας που θα υπάρχει πάντα μέσα μας.
Το μόνο που ξέρω και  θα φωνάζω περίτρανα είναι πως "Ετούτος εδώ ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του".

  Καλή συνέχεια.!

Υγ: Το κείμενο έχει αναρτηθεί και στο http://theoldschoolmusic.com στη στήλή Μικρόκοσμος

Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του. - See more at: http://www.alexiptoto.com/%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%B3%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%B9%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%AC%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%BD%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%BD%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%B7%C3%83%C2%8F%C3%82%C2%82-%C3%83%C2%8F%C3%82%C2%81%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%AF%C3%83%C2%8F%C3%82%C2%84%C3%83%C2%8F%C3%82%C2%83%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%BF%C3%83%C2%8F%C3%82%C2%82-%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%B3%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%BD%C3%83%C2%8F%C3%82%C2%89%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%BC%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%B9%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%BA%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%AC/#sthash.92Gq1R2F.dpuf

Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του. - See more at: http://www.alexiptoto.com/%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%B3%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%B9%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%AC%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%BD%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%BD%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%B7%C3%83%C2%8F%C3%82%C2%82-%C3%83%C2%8F%C3%82%C2%81%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%AF%C3%83%C2%8F%C3%82%C2%84%C3%83%C2%8F%C3%82%C2%83%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%BF%C3%83%C2%8F%C3%82%C2%82-%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%B3%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%BD%C3%83%C2%8F%C3%82%C2%89%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%BC%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%B9%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%BA%C3%83%C2%8E%C3%82%C2%AC/#sthash.92Gq1R2F.dpuf

Πώς γεννάται μια συνείδηση;!

Τις Κυριακές, τις έχω συνδέσει με τις βόλτες. Ξέρεις, Πλάκα, Μοναστηράκι, Πετράλωνα, Θησείο. 

Τις έχω συνδέσει με μυρωδιές, με οικογενειακά τραπέζια, με γιορτές, με φίλους αλλά και με μουσικές, πολλές μουσικές. Άλλες φορές με την λατέρνα στην Ηφαίστου να θυμίζει κάτι από εποχές Αυλωνίτη και άλλοτε με μουσικές από τα συνοικιακά δισκάδικα να θυμίζουν κάτι από Woodstock, την εποχή δηλαδή που μεσουρανούσαν οι Χίπις. Ναι, όλα αυτά μου’ρχονται στο νου και ακόμη περισσότερα…

Με το πέρασμα του χρόνου, θα δεις πως αυτό άλλαξε κάπως. Λογικό βέβαια. Θες η ρουτίνα της καθημερινότητας; Θες το ότι κάπου απομονωθήκαμε και κλειστήκαμε ξανά στο καβούκι μας; Θες… 

Το μόνο σίγουρο είναι πως τίποτε δεν είναι όπως τότε, το μόνο σίγουρο είναι πως όλα άλλαξαν…

Κάνοντας περίπατο κάποια Κυριακή στην πόλη, θα δεις ανοιχτά μαγαζιά, θα δεις ανθρώπους πανευτυχείς με σακούλες στα χέρια και με εκείνο το ψεύτικο χαμόγελο που μπορεί να συναντήσεις μόνο στις διαφημίσεις. 

Ναι, σε εκείνες τις διαφημίσεις με τα μεγάλα σπίτια, με τα παιδιά να παίζουν στις πισίνες και στους κήπους και με τα ψυγεία ασφυκτικά γεμάτα. 

Θα συναντήσεις όμως και εκείνους τους ανθρώπους που προσπαθούν μέρα-νύχτα να καλύψουν τις ανάγκες σου. Βλέπεις, ο καταναλωτισμός και ο υλισμός αναπόφευκτα χωρίς να το καταλάβεις έχουν διεισδύσει για τα καλά στη ζωή σου.

Εκείνη την Κυριακή, έτυχε να βρίσκομαι και γω σε κάποιο πολυκατάστημα. Οι λόγοι, επαγγελματικοί. Δε το λέω απολογητικά, άλλωστε από τη φύση μου είμαι άνθρωπος που μισώ τις αγορές. Αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει περίτρανα και η μάνα μου την οποία «σκάω» καθημερινά με τις απόψεις μου περί αγορών, περί υλικών αγαθών κλπ. Ο κόσμος πολύς. Οι σακούλες στα χέρια αρκετές. Λίγοι ήταν εκείνοι που δεν κρατούσαν κάτι. Θες από ενοχή; Θες από ντροπή; Ποιος ξέρει…

Αρκετοί είναι εκείνοι, που τρέχουν πανικόβλητοι, μην τυχόν και δεν προλάβουν κάποιο μαγαζί ανοιχτό. Τα σπρωξίματα πολλά. Εγώ, εκείνη την ημέρα τύγχανε να μην είμαι μόνη μου στον χώρο, μιας και είχα δίπλα μου άτομο με ειδικές ανάγκες. Δε νομίζω βέβαια αυτό να προκάλεσε και κάποια ιδιαίτερη αίσθηση. 

Περίμενα με περίσσια υπομονή να ανέβω τις σκάλες. Έπειτα μεταφέρθηκα στον επάνω όροφο. Κόσμος έχει ξεχυθεί στους διαδρόμους, ενώ πολλοί είναι εκείνοι που είχαν καταλάβει τις καφετέριες και τα εστιατόρια. Η μόνη λέξη που μου ρχεται στο μυαλό, Χάος. 

Εγώ, έψαχνα διακαώς μια καρέκλα. Δεν ήταν για μένα. Δεν με ένοιαζε καν ο εαυτός μου εκείνη την στιγμή. Αλλά να, μέχρι χθες πίστευα ότι προς τις κοινωνικά ευπαθείς ομάδες ίσως και να υπήρχε μια ευαισθησία παραπάνω. Δυστυχώς, διαψεύσθηκα. Παρά τις παρακλήσεις μου, δεν ήταν ούτε ένας άνθρωπος διατεθειμένος να με βοηθήσει. Βλέπεις, οι σακούλες με τα ψώνια είχαν την τιμητική τους εκείνη την ημέρα, πώς να τις συγκρίνεις με μια ψυχή; 

Βγαίνοντας από το Πολυκατάστημα, βλέπω ένα κύριο γύρω στα σαράντα. Προσπαθεί να ζεσταθεί όπως μπορεί. Έχει στο χέρι του μια εφημερίδα. Όλοι τον προσπερνούν. Μόνο ένας νεαρός, γύρω στα τριάντα γυρνάει πίσω και του αφήνει δύο δεκάρες. Εγώ το μόνο που καταφέρνω να ψελλίσω είναι « κρίμα, ο φουκαράς», βάζω τα χέρια μου στις τσέπες και μετά λύπης μου διαπιστώνω ότι δεν έχω ψιλά. Η αντίδραση μου αναμενόμενη…

Να σου πω τελικά την αλήθεια μου, δε ξέρω με ποιό τρόπο μπορεί να αλλάξει τούτη εδώ η κοινωνία. Ο Κεμάλ, βέβαια αποφάσισε πως μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει. Δε ξέρω ακόμη αν τελικά μια συνείδηση μπορεί να είναι επίκτητη ή έμφυτη.

Το μόνο σίγουρο είναι πως πρέπει να αποδομηθεί όλο αυτό το Lifestyle που μας έχει επιβληθεί καθώς και όλος αυτός ο γυάλινος κόσμος που έχουμε δημιουργήσει, ώστε να αποκτήσει ο καθένας από εμάς πρώτα προσωπική και ύστερα κοινωνική συνείδηση. Μόνο τότε, θα μιλάμε για μια κοινωνία ανθρώπων στην οποία θα εκλείπει ο εγωκεντρικός χαραχτήρας, αλλά και για μια κοινωνία η οποία θα διέπεται από ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Μόνο όταν το εγώ γίνει εμείς θα ξημερώσει μια καινούργια μέρα…

Μέχρι τότε, να πω, ότι ξέχασα να αναφέρω προηγουμένως, πως τις Κυριακές τις έχω συνδέσει με το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Απόγευμα» :

«Πότισε τα λουλούδια. Άκουσε το νερό να στάζει από το μπαλκόνι. Τα σανίδια μουσκεύουν και παλιώνουν. Μεθαύριο, όταν πέσει το μπαλκόνι, αυτή θα μένει στον αέρα, ήσυχη, ωραία, κρατώντας μες στα χέρια της τις δυο μεγάλες γλάστρες, τα γεράνια της και το χαμόγελο της»

 * Το εν λόγω κείμενο μπορείτε να το βρείτε και  στο  http://www.theoldschoolproject.com

Ποιος είπε ότι μύρισε η πόλη, αγάπη;!

Πάντα είναι όμορφα τα βράδια στην Αθήνα.Ξέρεις, φώτα, κόσμος, γέλια χιλιάδων ανθρώπων που αντηχούν στα στενά αυτής της πόλης, μπαράκια που σφύζουν από ζωή, χορός μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες και το αλκοόλ να ρέει άφθονο, σε μια πόλη που κυριολεκτικά «Νοσεί».

- Μύρισε ξανά η πόλη αγάπη - θα ακούσεις στα κλεφτά από κάποιον περαστικό. Στα αλήθεια, πόσο όμορφο και ταυτόχρονα πόσο αντιφατικό…

Αν πας πιο κάτω, η εικόνα είναι λίγο διαφορετική. Έξω από την επιβλητική κόκκινη πόρτα εκείνου του όμορφου μπαρ στέκεται εκείνος, κάπου στα 50, πάνω του έχει μια μάλλινη ροζ κουβέρτα και ένα μικρό χάρτινο κουτί για τα κέρματα που έχει σφιχταγκαλιάσει λες και κάποιος θα του το αρπάξει από τα χέρια. Λίγο πιο δίπλα στη στάση του μετρό στέκεται άλλη μια κυρία και άλλος ένας κύριος. Μάλλον είναι ο χώρος τους, σκέφτεσαι. Είναι που προσπαθούν να κοιμηθούν ακόμη και έτσι…

Εσύ, απλά τους προσπερνάς, κοιτάς και προσπερνάς. Καμιά φορά, άθελα σου, πάνω στο μεθύσι σου τους προσέχεις. Προσέχεις να μην παραπατήσεις και πέσεις. Και εκείνοι απλά σε κοιτούν. Άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν, άνθρωποι που αμφιταλαντεύονται στη ζωή και στο θάνατο, άνθρωποι που δεν κρύβουν διόλου μίσος μέσα τους.

Ψυρρή , Σύνταγμα, Μοναστηράκι, Εξάρχεια, σε κάθε συνοικία της Αθήνας θα τους δεις να στέκονται εκεί. Άλλους σε παγκάκια, άλλους να είναι όρθιοι και να περιπλανιούνται στο σκοτάδι και άλλους να κοιμούνται στα αυτοσχέδια χαρτόκουτά τους. Άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά με την φτώχεια και την εξαθλίωση, άνθρωποι που δεν θέλουν να φύγουν, που θέλουν να υπάρχουν και αύριο, άνθρωποι που μιλάνε για αξιοπρέπεια. Το πιο επιβλητικό όμως είναι πως μιλάμε για ανθρώπους που μου μοιάζουν, που σου μοιάζουν, που μας μοιάζουν…

Νομίζω τελικά, πως η πόλη δε μύρισε ξανά αγάπη. Νομίζω πως είμαστε η πόλη των άψυχων όντων. Έξω από τα άψυχα μπαρ, συναντάς εκείνους. Προκλητικά, χωρίς να το καταλάβεις, χορεύεις δίπλα τους.

- Ξυπνήστε ρε! Υπάρχει Άνθρωπος στο πεζοδρόμιο.

Θες να το φωνάξεις όσο πιο δυνατά μπορείς, αλλά δειλιάζεις…

Άραγε υπάρχει κάποιος που να είναι ακόμη «ζωντανός» σε τούτη εδώ την πόλη ή μήπως είμαστε κιόλας «Νεκροί»; 

Γυρνώ στο σπίτι και αποφασίζω να γράψω. Όχι, δεν είναι από ματαιοδοξία, άλλωστε πότε δεν υπήρξα ματαιόδοξη. Είναι, που καμιά φορά εκείνη η ριμάδα η ενοχή σε στοιχειώνει και δε σε αφήνει να πας παρακάτω. Ναι ενοχή, γιατί κοιτάζοντας τα υλικά αγαθά χάσαμε εκεί έξω τους εαυτούς μας.

Ενοχή για όσα επιτρέψαμε να γίνουν αλλά και για εκείνα που θα’θρουν…

Ξέρεις, εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα. Αν βέβαια θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, αν  βέβαια θέλω να λέγομαι άνθρωπος…


Καλή Συνέχεια,
 
 * Το εν λόγω κείμενο μπορείτε να το βρείτε και  στο  http://www.theoldschoolproject.com

V for Voucherades.!

Ήταν μεσημέρι Τρίτης, ξέρεις από αυτά τα ανιαρά μεσημέρια με το ραδιόφωνο στη διαπασών και το τηλέφωνο να χτυπά ασταμάτητα.

Δεν άργησα και πολύ η αλήθεια είναι να απαντήσω. Μια φωνή από μέσα ψέλλισε «Βγήκαν τα αποτελέσματα του Voucher». Η αλήθεια είναι, πως  ήπλιζα να ανοίξω τον υπολογιστή μου και να μην δω εκείνο το μακρινάρι για κωδικό στους επιτυχόντες του προγράμματος. Δυστυχώς δεν άργησα να διαψευσθώ. Το κινητό μου χτυπά, μου’χε έρθει και ένα μήνυμα από τα ΚΕΚ αλλά δεν έδωσα και πολύ μεγάλη σημασία. Μετά από λίγο αποφασίζω να απαντήσω. Μια φωνή ενθουσιασμένη μου λέει « Συγχαρητήρια, είστε ωφελούμενη».

Εγώ μέχρι χθες ήξερα ότι υπάρχει ο άνεργος και ο εργαζόμενος. Τώρα το νέο trend της παραοικονομίας είναι ο «ωφελούμενος». Μόνο «ωφελούμενη» δεν ένιωθα εκείνη την στιγμή. Τα συναισθήματα μου ποικίλα, κυρίως απόγνωση και θυμός. Ουσιαστικά μαύρη «εργασία», χωρίς άδειες, χωρίς δικαιώματα και το κυριότερο χωρίς ασφάλιση μιας και τα φαινομενικά ένσημα δεν είναι καν συντάξιμα. Άσε που στα ψιλά γράμματα υπάρχει και μια κράτηση φόρου που στην πλασάρουν πολύ ωραιοποιημένα ώστε να «ψαρώσεις» και να συμμετάσχεις στο πρόγραμμα. Εκείνη την ημέρα μίλησα με πολλούς. 

Οι περισσότεροι μου έδιναν συγχαρητήρια.Αλήθεια, δε μπόρεσα να καταλάβω το γιατί. Όταν η μόνη σου επιλογή σε καιρό κρίσης είναι η εκμετάλλευση, όταν στα είκοσι τέσσερα σου χρόνια δε σου δίνει κανείς την ευκαιρία να εργαστείς μιας και η έλλειψη προϋπηρεσίας είναι βασικό μειονέκτημα, όταν δεν μπορείς να έχεις δικαιώματα γιατί δεν είσαι εργαζόμενος, γιατί είσαι απλά ένας « ωφελούμενος», όταν επιλέγεις το λιγότερο κακό γιατί έχεις ανάγκη τα χρήματα πως γίνεται να κατακλύζεσαι από θετικές σκέψεις και να αισθάνεσαι τυχερός; Πως γίνεται να…

Πρώτα υπήρχαν τα Stage βλέπεις, έπειτα οι πεντάμηνες συμβάσεις και ύστερα ήρθαν τα ΚΕΚ που φυτρώνουν σαν τα αγριόχορτα, από τη μια μέρα στην άλλη. Και κάπου στη μέση, βρίσκεσαι και εσύ εγκλωβισμένος. Είναι και εκείνη η στιγμή άλλωστε που καλείσαι να επιλέξεις για το μετά, που καλείσαι να επιλέξεις για το μέλλον και τη ζωή σου.

Όσο για μένα; Ελπίζω να σταθώ τυχερή και να βρω εργασία στο αντικείμενο μου σύντομα. Άλλωστε, έχω και τo Voucher να με περιμένει. Και που ξέρεις, ίσως με δεις τυχαία σε κάποια θέση γραμματέως, τηλεφωνήτριας ή ακόμη και στη θέση του διοικητικού προσωπικού, κάτι δηλαδή τελείως άσχετο με το επάγγελμα που έχω επιλέξει να κάνω.

Τουλάχιστον, αν επιλέξω το εν λόγω πρόγραμμα θα το έχω κάνει τελείως συνειδητά, τουλάχιστον, θα ξέρω ότι θα μπορώ να μοιραστώ την εμπειρία μου με χιλιάδες ανέργους που συμμετέχουν σε παρόμοια προγράμματα. Άλλωστε οι φωνές έχουν αξία όταν το εγώ γίνεται εμείς. Άλλωστε ουτοπία είναι αυτό, που όταν κάνεις ένα βήμα προς το μέρος του, απομακρύνεται δυο. Όταν κάνεις δυο απομακρύνεται τέσσερα, όταν κάνεις τρία, έξι.

Τότε σε τι χρησιμεύει η Ουτοπία; Σε κάνει να προχωράς!

Υ.Γ: Μπορείτε να παραθέτετε προσωπικές εμπειρίες καθώς και να ενημερώνεστε σχετικά με τα Voucher, στο http://vforvoucherades.blogspot.gr

* Το εν λόγω κείμενο δημοσιεύτηκε  στο  http://www.theoldschoolproject.com

Το γελαστό παιδί.!

Θυμάμαι σαν σήμερα εκείνη την νύχτα του Σεπτέμβρη. Βλέπεις, είναι από τις νύχτες που δεν μπορείς να βγάλεις εύκολα από το μυαλό σου.Ναι, είναι από εκείνες τις νύχτες που θα σε στοιχειώνουν ίσως και για πάντα. Είναι σαν τις Ερινύες ας πούμε, που έρχονται καμιά φορά στον ύπνο σου. Ίσως γιατί κάπου μέσα σου αισθάνεσαι ηθικός αυτουργός για όσα έχουν γίνει αλλά και για εκείνα που θα ρθουν...
 Πρώτα βλέπεις, άρχισαν τα τηλέφωνηματα και τα μηνύματα στο κινητό. Δε θυμάμαι ακριβή ώρα, θυμάμαι μόνο εκείνο το αίσθημα της αναμονής που με διακατείχε. Ήταν εκείνο ακριβώς το συνάισθημα που είχα νιώσει και τότε, τον Δεκέμβρη... Ύστερα άρχισε η παραπληροφόρηση, η σύγχυση αλλά και η ελπίδα πως όλα είναι ακόμη στη θέση τους.Το τηλέφωνο συνεχίζει να χτυπάει επίμονα, τα social media οργιάζουν για ακόμη μια φορά, στέκομαι απαθής μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Διαβάζω με τις ώρες μέχρι να μπορέσω να ενώσω όλα τα κομμάτια της ιστορίας, ώστε να μπορέσω να καταλάβω τι έχει συμβεί. Η καρδιά μου χτυπούσε όλο και πιο δυνατά, θυμάμαι πως ένιωθα οργή. Ναι, μόνο αυτό μπορώ να θυμηθώ...Ακριβώς τα ίδια συναίσθηματα με τότε...Ώρες ώρες νομίζω πως μένουμε στάσιμοι.Να,νιώθω ότι είμαστε θεατές του ίδιου κακοπαιγμένου έργου. Ξέρεις και συ πως είναι έτσι δεν είναι;. Ξέρεις πως είναι να σκοτώνουν το μέλλον σου;Να σκοτώνουν τα παιδιά σου;Το φίλο σου;Κάποιο γνωστό σου;.Ξέρεις πως είναι να σκοτώνουν όλους εκείνους που ονειρεύονται και που αγωνίζονται για ένα κόσμο αλλιώτικο από δαύτον; Ένα κόσμο που δε θα προάγει το μίσος και τη βία, ένα κόσμο που δε θα διαχωρίζει το μαύρο από το άσπρο, ένα κόσμο που κέντρο του θα είναι μόνο ο άνθρωπος. Ναι, ο άνθρωπος...Νομίζω πως ξέρεις...
 Κάπως έτσι ήταν και ο Παύλος λοιπόν. Όχι, δεν τον ήξερα...Το μόνο που ήξερα ήταν ότι για τους άλλους ήταν ο  Killah p. Ένας άνθρωπος που μέσω της μουσικής του εκφραζόταν. Κάποιοι βέβαια, δεν βιάστηκαν  να τον στοχοποιήσουν και να τον εντάξουν σε κάποιο πολιτικό χώρο.Βλέπεις ήταν Αντιφασίστας. Τι σημαίνει άραγε αντιφασίστας;Πότε δε μπόρεσα να καταλάβω. Να, θέλω να πω δηλαδή πως όλοι μας κατά μία έννοια είμαστε αντιφασίστες. Ποιός θέλει ας πούμε να σκορπίζει μίσος;Ποιός θέλει να ζει με το φόβο του θανάτου;Με το φόβο της λογοκρισίας; Ποιός θέλει να ζει με σβάστικες και ναζιστικά σύμβολα; Ποιός είναι ευτυχισμένος με τον θάνατου ενός παιδιού; Ακόμη, ποιός χαίρεται για εκείνες τις ψυχές που τους ξέβρασε η θάλασσα; Για αυτά και για τόσα άλλα λοιπόν, πιστεύω πως είμαστε Αντιφασιστές, ναι, για αυτές και όχι μόνο τις μέρες θα φέρνουμε στο νου μας τον Παύλο, τον Μιχάλη, τον Αλέξη...Θα φέρνουμε στον νου μας τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Αντώνη Καλογιάνννη οι οποίοι θα μας θυμίζουν πάντα πως μυρίζει ακόμη το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό...
 Δε ξέρω γιατί θέλησα να γράψω σήμερα για τον Παύλο, είναι που αυτές τις μέρες ο νους μου είναι στην Αμφιάλη και στα όσα συνέβησαν εκεί...Είναι που βρέθηκα και γω εκεί..Είναι που...
Ξέρεις, οι μέρες και οι εποχές που διανύουμε είναι ανησυχητικά περίεργες, μια  κοινωνία ολάκερη σιωπά μέρα με την μέρα, χρόνο με το χρόνο...Όλα αυτά τα πρόσωπα όπως ο Παύλος, ο Μιχάλης, ο Αλέξης, ο Κουμής και άλλοι τόσοι που δεν είναι πια κοντά μας θα μας θυμίζουν πάντα πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει Κεμάλ, θα μας θυμίζουν πάντα πως θα γλιτώσει το παιδί και πως θα υπάρξει ξανά η ελπίδα, θα μας θυμίζουν πως, για να φτιάξουμε ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων πρέπει να συνεχίσουμε και να μη λυγίσουμε ούτε στιγμή...
 Όσο για το Παύλο, ξέρω ότι στην Αμφιάλη, 18 του Σεπτέμβρη σκοτώσαν οι εχθροί μας, το γελαστό παιδί...

Καλή συνέχεια!

Όσο υπάρχουν Άνθρωποι.!

Είναι από εκείνες τις στιγμές που έχω την ανάγκη να αποτυπώσω κάποιες σκέψεις μου εδώ. Δε ξέρω γιατί. Ίσως γιατί είμαι αρκετά φορτισμένη, ίσως γιατί κλείνει ένας μεγάλος κύκλος για μένα και αρχίζει ένας άλλος.Ίσως...Να είναι, που δεν έχουν πολλοί την ευκαιρία και την τύχη που είχα εγώ...Ίσως ακουστεί μελό, για άλλους γραφικό, για μένα είναι απλά η αλήθεια.
 Άλλωστε, ξέρεις τι σημαίνει ανιδιοτελής βοήθεια; Τι σημαίνει μια αυθόρμητη καλημέρα το πρωί; Ακόμη και τα αυθόρμητα γέλια κατά τη διάρκεια του μαθήματος.Εκείνες οι κουβέντες στα κρυφά;Και έπειτα είναι και εκείνες οι παρατηρήσεις του καθηγητή. Επίσης,ξέρεις τι σημαίνει για μένα εκείνη η αγκαλιά; Εκείνα τα αναπάντεχα τηλεφωνήματα μέσα στη νύχτα; Εκείνα τα βράδια που ξημεροβραδιαζόμασταν μπροστά στον υπολογιστή γιατί φοβόμασταν μήπως δεν παραδώσουμε την εργασία; Να, είναι και εκείνα τα αθώα ξενύχτια μας, οι πολύωρες συζητήσεις μας και οι πολύωροι καφέδες μας. Μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να πάρουμε δύναμη, μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε αυτό που ξεκινήσαμε...
 Εγώ είχα την τύχη να τα εισπράξω όλα αυτά και ακόμη περισσότερα. Είχα τη τύχη να βρεθώ ανάμεσα σε ανθρώπους που σέβονται τον άνθρωπο, ανάμεσα σε ανθρώπους που προσφέρουν ανιδιοτελώς, ανθρώπους που έχουν μάθει να λειτουργούν σαν ομάδα και ανθρώπους που έχουν μάθει να δίνουν το χέρι στον άλλον όταν το χρειάζεται.
Ναι, εγώ νιώθω τυχερή. Νομίζω και εκείνοι. Το μόνο σίγουρο πάντως,  είναι πως γέμισαν τις βαλίτσες εκείνου του ταξιδιού γνώσεων, με όμορφες στιγμές, με εμπειρίες, με εργαλεία και με χρήσιμα εφόδια για το μέλλον τους. Το μόνο σίγουρο είναι πως όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν και εκείνους ο κόσμος θα είναι πιο όμορφος και πιο φωτεινός, ο κόσμος θα γελάει πιο συχνά, θα ελπίζει πιο συχνά και θα εκφράζεται αυθόρμητα χωρίς να σκέφτεται.
Ναι, όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν και εκείνους θα θυμάμαι εκείνο το ποίημα του Ρίτσου που έλεγε πως " Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο, κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο, κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνω από τη πληγή του και ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στη τσέπη του...

Καλή συνέχεια!

Υ.γ: Σ'αγαπώ

Ξέρεις,ποτέ δε τα πήγαινα καλά με τον χρόνο.Νιώθω κάποιες φορές πως η ζωή μου είναι σαν μια Κλεψύδρα. Ναι, μια κλεψύδρα που αρχίζει και αδειάζει. Εγώ το μόνο που κάνω είναι να την παρατηρώ και να μελετώ με κάθε λεπτομέρεια τους αμέτρητους κόκκους άμμου που σταδιακά χάνονται μέσα στο χρόνο. Να όπως έκανα και σήμερα. Ας πούμε πως υπήρξα παρατηρητής μιας μεγάλης απόφασης ζωής.
 Είναι που τώρα θα μαζεύεις τα πράγματα σου και θα ετοιμάζεσαι για το μεγαλύτερο ίσως βήμα της ζωής σου. Εκείνο το βήμα που θα σε βοηθήσει να διευρύνεις τους ορίζοντες σου, να ανοίξεις νέες πόρτες και το κυριότερο, εκείνο το βήμα που θα σε βοηθήσει να γεμίσεις τις βαλίτσες της επιστροφής σου με εμπειρίες, γνώσεις, όνειρα καθώς και χρήσιμα εφόδια για μια ολόκληρη ζωή,για το παρόν αλλά και για εκείνα που θα ρθουν.
 Μην κλαις και μη στεναχωριέσαι για μένα που μένω πίσω. Πάντα άλλωστε μένει κάποιος πίσω για να κρατάει τα μπόσικα σωστά;. Κάποιος μένει πίσω για να μας θυμίζει το παρελθόν, το παρόν αλλά και όλα όσα μας έκαναν αυτό που ήμαστε σήμερα. Κάποιος μένει πίσω για να μας θυμίζει πως κάποτε ζήσαμε αληθινά, πως κάποτε ερωτευτήκαμε παράφορα, πως κάποτε υπήρξαμε έφηβοι, πως κάποτε κλάψαμε και πληγωθήκαμε πολύ. Κάποιος μένει πίσω για να μας θυμίζει εκείνο το" Mη κλαις.Θα περάσει.Όλα περνάνε."
 Όσο για μένα, ξέρω πως είναι δύσκολο. Όμως ξέρεις κάτι; Εγώ θα σε περιμένω. Ναι, θα σε περιμένω εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο, εκεί θα σε περιμένω...



Υ.γ: Σ' αγαπώ

Καλή Αντάμωση 

Εγώ θα πάω.!

Ναι,Εγώ θα πάω. Είναι μονόδρομος. Το βλέπεις και συ έτσι δεν είναι; Δε γίνεται να μην το βλέπεις. Δε γίνεται να μην το νιώθεις. Έτσι δεν είναι; Εγώ το βλέπω και η αλήθεια είναι πως κουράστηκα. Ναι, κουράστηκα να βλέπω να διαιωνίζεται συνεχώς αυτή η οικονομική και ανθρωπιστική κρίση, κουράστηκα να βλέπω τους αστέγους να αυξάνονται, τους ανέργους και τους απολυμένους να αυξάνονται. Πόσες δικλίδες ασφαλείας να δημιουργήσω ακόμη; Πόσο υπομονή να κάνω ακόμη; Πόσο ακόμη θα δέχομαι τη σιωπή και τη συνενοχή σου; Αλλά το κυριότερο, για πόσο ακόμη θα βρίσκω τη δύναμη να σε δικαιολογώ;.
 Εγώ πάντως θα πάω. Ναι, θα πάω για εκείνη την αξιοπρέπεια, θα πάω για το μέλλον αλλά και για τη ζωή που μου χρωστάνε. Θα πάω γιατί αυτή είναι η πόλη μου, αυτή είναι η χώρα μου.Γιατί εδώ έχω μεγαλώσει, εδώ έχω ζήσει, εδώ έχω γίνει αυτό που είμαι σήμερα. Θα πάω για την γειτονιά μου, για τις δομές που κλείνουν, για τους δασκάλους που δεν διδάσκουν πια, για τους γιατρούς που εργάζονται στα κοινωνικά παντοπωλεία αφιλοκερδώς, για εκείνους που βρίσκονται ακόμη στις λίστες διαθεσίμοτητας αλλά και για εκείνη τη φωνή της Ερτ που σίγησε.
 Για την Ιερισσό, για τον Παύλο, για όλα εκείνα τα μαγκάλια που καίνε ακόμη, για εκείνο το βιτριόλι που άφησε τα σημάδια του στο πρόσωπο της Κωνσταντίνας, για τους κυνηγημένους μετανάστες, για τους μετανάστες εκείνους που τους ξέβρασε η θάλασσα, για τα παιδιά εκείνων που δεν άντεξαν και που δεν είναι πια μαζί μας.Ναι για όλους αυτούς θα πάω. Ακόμη θα πάω για εκείνα τα σημάδια που έχουν οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου αλλά και εκείνα τα παιδιά που γνώρισα σε μία διαδήλωση. Τα σημάδια δεν φεύγουν.Είναι μέσα μας λένε.Είναι σαν τις πληγές που κουβαλάς πάντα μαζί σου. Είναι εκείνα τα σημάδια που σε στοιχειώνουν τις νύχτες.
Θα πάω γιατί οι σόλες των παπουτσιών μου έλιωσαν, γιατί η ελπίδα έχει αρχίσει να στερεύει, γιατί τα όνειρα δε κρατάνε για πάντα, γιατί αν θέλουμε την Ουτοπία πρέπει να την δημιουργήσουμε.Θα πάω γιατί στο τέλος του δρόμου, υπάρχει μόνο το Αδιέξοδο.Θα πάω για αυτά και για ακόμη περισσότερα.
 Όσο για σένα, να θυμάσαι πως έρχεται εκείνη η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Εγώ ξέρω με ποια πλευρά είμαι.Εσύ;

Καλή συνέχεια.!


Υ.γ : Η Αποχή δεν είναι η λύση, ελευθέρωσε το μυαλό σου και Σκέψου.!

H Μητέρα.!

 Την Μητέρα την έχω συνδέσει με τις Αμυγδαλιές που ανθίζουν την άνοιξη, με το πρώτο φως της ημέρας αλλά και με το θρόισμα των φύλλων. Την έχω συνδέσει ακόμη με τις αμέτρητες βόλτες στα πάρκα, στις παιδικές χαρές και στις αλάνες. Με τις αμέτρητες κασέτες και cd που βρίσκονται ακόμη στοιβαγμένα στα ντουλάπια των παιδικών μας χρόνων. Την έχω συνδέσει με τους αφελής τσακωμούς, με εκείνο το "Πρόσεχε εκεί έξω που βγαίνεις'' και με κείνο το" Να ντυθείς καλά, εντάξει;".
 Η λέξη Μητέρα για μένα άλλωστε σημαίνει ανιδιοτέλεια, ήθος, αξίες, ιδανικά, αμέριστη υπομονή και αγάπη. Σημαίνει καλλιέργεια του πνεύματος και του νου, σημαίνει γαλούχηση, σημαίνει αγώνας για επιβίωση και καθημερινή πάλη. Το κυριότερο όμως για μένα είναι πως η λέξη μητέρα είναι το παράδειγμα που πρέπει να κουβαλάμε πάντα μαζί μας ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, να μπορέσουμε να αντέξουμε, να μπορέσουμε να εξελιχθούμε και να σταθούμε στα πόδια μας.
 Σήμερα άλλωστε, γιορτάζουν όλες εκείνες οι γυναίκες που καθημερινά δίνουν τον δικό τους αγώνα , που έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες με τις προκλήσεις της ίδιας της ζωής  και που στο τέλος βγαίνουν οι ίδιες νικήτριες.
Σήμερα γιορτάζουν όλες εκείνες οι γυναίκες που μας έφεραν σε τούτο εδώ τον  κόσμο και που κατάφεραν να μας  κάνουν αυτό που είμαστε σήμερα. Γιορτάζει η Μαρία που εργάζεται όλη μέρα για να μη λείψει τίποτα στα παιδιά της, η Στέλλα  που είναι άνεργη και ασχολείται με τα οικιακά, η Δήμητρα που  διεγνώσθει με Καρκίνο αλλά στέκεται ακόμη στα πόδια της και το παλεύει, σήμερα γιορτάζει η Μαρίνα που έχει Κατάθλιψη αλλά να, χαμογελάει που και που, το χρωστάει στα παιδιά της βλέπεις. Σήμερα γιορτάζει και η Άννα που κακοποιείται από τον σύντροφο της και δε μιλά, απλά σωπαίνει, είναι που φοβάται, περιμένει και αυτή να βρει τη δύναμη να φύγει.  Γιορτάζει όμως και η Μητέρα του Μάριου που αν την ρωτούσες τι θα άλλαζε σε σχέση με την διαπαιδαγώγηση του απαντά με πολύ γλυκό και ειλικρινή τρόπο:"Αν είχα το παιδί μου να μεγαλώσω ξανά από την αρχή,Θα ζωγράφιζα με τα δάχτυλα περισσότερο, και θα έδειχνα με το δάχτυλο λιγότερο,Θα διόρθωνα λιγότερο, και θα συνδεόμουν περισσότερο,θα σταματούσα να έχω τα μάτια στο ρολόι μου, και θα άρχιζα να βλέπω με τα μάτια μου,θα νοιαζόμουν να ξέρω λιγότερα, και θα ήξερα να νοιάζομαι περισσότερο, θα έκανα περισσότερες πεζοπορίες, και θα πετούσα περισσότερους χαρταετούς,θα σταματούσα να το παίζω σοβαρή, και θα έπαιζα στα σοβαρά,θα διέσχιζα τρέχοντας περισσότερα λιβάδια, και θα κοίταζα περισσότερα αστέρια,θα αγκάλιαζα περισσότερο, και θα τραβολογούσα λιγότερο,θα ήμουν άκαμπτη λιγότερο συχνά, και θα επιβεβαίωνα πολύ περισσότερο, θα έχτιζα πρώτα αυτό-εκτίμηση, και αργότερα το σπίτι,θα δίδασκα λιγότερο για την αγάπη της δύναμης,και περισσότερο για τη δύναμη της αγάπης.Δεν έχει σημασία αν το παιδί μου είναι μεγάλο ή μικρό, από σήμερα και στο εξής θα τα εκτιμώ όλα περισσότερο".
 Ναι, σήμερα γιορτάζουν όλες αυτές οι γυναίκες.Αλλά να είναι που σήμερα  γιορτάζει και η δική μου η μητέρα, η οποία θα μου θυμίζει συνεχώς πως για  τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, θα γκρεμίζει πάντα ουρανούς.


Καλή συνέχεια

 Υ γ: H μητέρα του Μάριου έστειλε το ποίημα της στο www.proseggisi.gr

Στη Κρίση, απαντάμε με Αλληλεγγύη!

 Πάντα είχα την ανάγκη να τους μιλήσω. Να, είναι εκείνοι οι άνθρωποι με το κόκκινο γιλέκο και με εκείνο το χαμόγελο που θέλουν διακαώς να πουλήσουν την "Σχεδία" τους. Για όσους δεν γνωρίζουν, η Σχεδία είναι το πρώτο περιοδικό δρόμου, το οποίο δίνει την δυνατότητα σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες να έρθουν σε επαφή με τον έφηβο, τον νέο, τον εργαζόμενο,τον άνεργο. Είναι εκείνο το περιοδικό που δίνει καθημερινά την ευκαιρία στις ομάδες αυτές να αναδείξουν τις ικανότητες τους και να αποκτήσουν έναν ενεργό ρόλο στην ίδια την κοινωνία. Εκείνο το περιοδικό που προάγει μέσα από τις σελίδες του,τον πολιτισμό, την τέχνη, την αλληλεγγύη, που δίνει κίνητρα και εναύσματα στη νέα γενιά να ελπίζει και να ονειρεύεται ακόμη.
Θυμάμαι ακόμη εκείνη την ήμερα,ναι.Ήταν μεσημέρι, εγώ κατευθυνόμουν προς το Μοναστηράκι.Εκεί είδα έναν μεγαλόσωμο άντρα να στέκεται δίπλα στις σκάλες του Μέτρο, φορούσε εκείνο το κόκκινο γιλέκο που πάντα μου έκανε εντύπωση. Είναι που συχνά θα τον έβλεπες στο δρόμο, αλλά για κάποιο λόγο ίσως να τον προσπερνούσες. Τον πλησίασα. Στο χέρι του κράταγε τα τεύχη της Σχεδίας.Στη μέση του φορούσε ένα μαύρο τσαντάκι. Ίσως για τα χρήματα και το μπλοκ των αποδείξεων σκέφτηκα. Μου έπιασε την κουβέντα. Άρχισε να με ρωτάει από που έμαθα για τη Σχεδία μιας και ήταν η πρώτη φορά που θα αγόραζα κάποιο τεύχος της, έπειτα μου κάνε και άλλες ερωτήσεις σχετικά με την ιδιότητα μου και άλλα τέτοια κλισέ.Ξέρεις... Φεύγοντας και κρατώντας στο χέρι μου το πρώτο τεύχος της Σχεδίας, άλλωστε έχει περάσει και ένας χρόνος από τότε, ο μεγαλόσωμος εκείνος άντρας με ευχαρίστησε λέγοντας μου πως η κοινωνία χρειάζεται ανθρώπους που να μπορούν να ακούν τις φωνές των αδυνάτων. Πόσο δίκιο είχε. Πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι, ειδικά σήμερα το" Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο".Πόσο αναγκαία είναι η ύπαρξη ενός δικτύου αλληλεγγύης μέσα από το οποίο θα υπάρχει ριζοσπαστική παρέμβαση σε θέματα που αφορούν την κρίση και την ανεργία, την ισότητα καθώς και τα ανθρώπινα δικαιώματα...
 Ακόμη και σήμερα που περνώ από το μετρό κοιτάζω στα κλεφτά μήπως τον συναντήσω.'Άλλοτε πάλι στα μάτια άλλων πωλητών βλέπω εκείνον. Ναι, βλέπω την ανάγκη για επιβίωση, την ανάγκη για μια νέα ζωή.Ξέρω κάποιος μπορεί να δει αυτούς τους ανθρώπους και να τους προσπεράσει, κάποιος άλλος ίσως τους κοιτάξει υποτιμητικά ή ακόμη και με οίκτο.
 Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως,είναι ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που δρουν και σκέφτονται σαν εμένα και εσένα, σαν τους συνεργάτες και τους δημοσιογράφους της Σχεδίας, οι άνθρωποι με το κόκκινο γιλέκο, όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ,θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για μια ζωή με αξιοπρέπεια, θα συνεχίσουν να χαμογελάνε και να μας λένε καλημέρα στο δρόμο, θα συνεχίσουν να έχουν ως σύνθημα ζωής" Στη κρίση, απαντάμε με Αλληλεγγύη" αλλά το κυριότερο και το πιο σημαντικό από όλα είναι πως θα μας υπενθυμίζουν πάντα πως κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο, πως κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο, κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνω από την πληγή του, κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στη τσέπη του...

Καλή συνέχεια

Υπενθύμιση:  Επειδή στη Κρίση απαντάμε μόνο με Αλληλεγγύη δεν πρέπει να ξεχνάμε τις δύο μεγάλες συναυλίες Αλληλεγγύης, Τρίτη 13 Μαΐου με διοργανωτές τους Γιατρούς του Κόσμου και με την υποστήριξη της Σχεδίας και Δευτέρα 26 Μαΐου με διοργανωτή τη Σχεδία, στη Τεχνόπολη,στο Γκάζι. Περισσότερες πληροφορίες στο www.shedia.gr & mdmgreece.gr

Υ.γ: Το κείμενο μου,επέλεξα να το κλείσω με ποίημα του Γιάννη Ρίτσου από τη Συλλογή Δοκιμασία.

Το Δικό μου Πάσχα.!

Το Πάσχα η αλήθεια είναι πως το έχω συνδέσει με το χωριό μου.Να ξέρεις, έχω μνήμες από τους ανθρώπους του χωριού, από τοπία, από σοκάκια, από τον λάκκο μας καθώς και από τις γιαγιάδες και τους παππούδες μου. Θυμάμαι τον παππού μου με το μαύρο του κοστούμι να πηγαίνει τις ημέρες αυτές στην εκκλησία. Δε θεωρώ πως ήταν ο κλασσικός θρησκόληπτος άνθρωπος που θα συναντούσες στο δρόμο.Απλά να του άρεσε τις ημέρες αυτές να αναβιώνει ξανά "την ανάσταση του Κυρίου". Του άρεσε πολύ να έχουμε στο σπίτι ανοιχτή την τηλεόραση ακούγοντας κάποια λειτουργία εκείνων των ημερών, η μυρωδιά από το λιβάνι, η περιφορά του επιταφίου, η ανάσταση αλλά και το κυριακάτικο τραπέζι που σμίγαμε ξανά όλοι μαζί. Ακόμη θυμάμαι την γιαγιά μου που με έπαιρνε από το χέρι και με πήγαινε στο ευχέλαιο την Μ.Τετάρτη, ακόμη και σήμερα θα μου κρατήσει στα κλεφτά το βαμβάκι με το λάδι. Την Μ. Πέμπτη πριν πάμε στην εκκλησία παρατηρούσα την γιαγιά μου που έβαφε τα αυγά. Την κοίταζα πάντα λες και έκανε κάτι πολύ σπουδαίο.Όλο ερωτήσεις ήμουνα θυμάμαι.Το βράδυ πηγαίναμε και στα δώδεκα Ευαγγέλια.Μου είχε πάρει και σύνοψη. Πλάκα είχε.Με έβαζε να κάθομαι στον γυναικωνίτη μαζί με τα παιδιά της ηλικίας μου. Μια χρονιά μάλιστα με είχε πείσει να γίνω και μυροφόρα. Την Μ.Παρασκευή πηγαίναμε στην περιφορά. Πλέον σταμάτησα.Πιο παλιά όμως πήγαινα.Να για να της κάνω το χατίρι. 'Ύστερα θυμάμαι και την Ανάσταση. Κάθε φορά περνάγαμε να της πούμε το " Χριστός Ανέστη" εθιμοτυπικά πάντα. Ακόμη περνάμε.Είναι ωραία ναι.Είναι σαν να χαίρονται που σε βλέπουν με τη λαμπάδα στο χέρι ερχόμενος από την Εκκλησία και έχοντας πάρει το "Άγιο Φως".Δε ξέρω νιώθουν πως κάπως τους καταλαβαίνεις.Πως κάπως ταυτίζεσαι μαζί τους. Ναι νιώθουν πως ταυτίζεσαι με την πίστη τους και με την αφοσίωση τους στον Χριστό. Μετά στο νου μου φέρνω την Κυριακή του Πάσχα. Γέλια, χαρά, γλέντι, ο οβελίας που κάποιος δεν πρόσεξε και κάπου κάτι πήγε στραβά ακόμη και αυτό το σύννεφο της τσίκνας που δημιουργείται είναι όμορφο.Έπειτα είναι και ο Εσπερινός της Αγάπης την Κυριακή.Θυμάμαι να φοράω τα καλά μου και να παίρνω την λαμπάδα μου παραμάσχαλα και να πηγαίνω περιχαρής στην εκκλησία. Ξέχασα δε, να πω για τον στολισμό του Επιταφίου τη Μ. Πέμπτη. Είχα συμμετάσχει και εγώ μια φορά, μη φανταστείς λίγα πράγματα. Εκείνη την ημέρα δε, νομίζω πως η γιαγιά μου ένιωσε η πιο περήφανη από όλες τις άλλες γιαγιάδες. Όσο το σκέφτομαι γελώ.Από την άλλη με πιάνει και μια νοσταλγία για το Παρελθόν. Ακόμη στο νου μου φέρνω τις ατελείωτες ώρες που κολλάγαμε στην τηλεόραση για να δούμε τον Ιησού από την Ναζαρέτ του Τζεφιρέλι. Δεν είχαμε χάσει επεισόδιο για επεισόδιο. Δε θυμάμαι τον λόγο που το κάναμε, ίσως επειδή έπρεπε, ίσως επειδή το επέβαλαν οι ημέρες. Ίσως...
 Δε ξέρω γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα. Ίσως γιατί για μένα το Πάσχα είναι όλα τα παραπάνω. Όχι δε νηστεύω, όχι δε πηγαίνω στην εκκλησία, όχι δεν πιστεύω σε εικόνες που δακρύζουν, ούτε πιστεύω στα θαύματα. Σε αυτό όμως που πιστεύω είναι στην αγάπη των ημερών αυτών, σε αυτό που πιστεύω είναι στην ανιδιοτέλεια των ανθρώπων. Σε αυτό όμως που πιστεύω είναι στην κινητήριο δύναμη που κρύβει μέσα του ο κάθε άνθρωπος για να μπορέσει να επιτύχει το σκοπό του, για να μπορέσει να λυτρωθεί και να αποδεσμευτεί από οτιδήποτε τον κατακλύζει. Για μένα το Πάσχα είναι η αναβίωση των εθίμων στο τόπο που μεγάλωσες, είναι ο Παππά-Βασίλης, που πλέον δε ψέλνει αλλά χαίρεσαι όταν τον βλέπεις στο δρόμο, είναι τα πρόσωπα μου μεγάλωσες  μαζί και θα χαρείς να τα δεις τις ημέρες αυτές. Αυτό είναι για μένα το Πάσχα. Ναι...
Μπορεί να μην πιστεύω με τον τρόπο που πιστεύεις εσύ, μπορεί να μην ανάψω όσα κεριά ανάψεις εσύ, μπορεί να μην νηστέψω όσες μέρες νηστέψεις εσύ. Άλλα όσο περίεργο και αν φαίνεται έχουμε κάτι κοινό,πιστεύουμε και οι δύο στο Χριστό. Απλώς εγώ πιστεύω σε εκείνον τον αληθινό Χριστό που περπατάει και αγωνίζεται και σταυρώνεται και ανασταίνεται μαζί με τους ανθρώπους...

Καλό Πάσχα

Υ γ: Το κείμενο μου το έκλεισα με ένα απόφθεγμα του Νίκου Καζαντζάκη.

Γράμμα στη Μάνα.!

Μάνα θα φύγω.Δεν έχω θέση πια εδώ.Δεν είμαι σαν και δαύτους.Νίωθω πως ντροπιάζω και σένα.
Ναι, νιώθω ντροπή. Νιώθω,να με λιθοβολούν ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα.Νιώθω ο αποδιοπομπαίος τράγος αυτής της κοινωνίας.Νιώθω δακτυλοδεικτούμενος.Μη με ρωτήσεις γιατί.Ξερεις το γιατί.Όλοι ξέρουν αλλά κανείς δε μιλάει.Νιώθω τα βλέμματα των ανθρώπων στραμμένα επάνω μου.Ναι,με κοιτάνε περίεργα.Βλέπεις,δεν αποτελώ πρότυπο για αυτή τη κοινωνία.Ίσως να μην ανήκω εδώ.
 Μάνα,κοίτα με.Εγώ είμαι.Δε διαφέρω από τους υπόλοιπους.Στο μόνο που διαφέρω είναι στις σεξουαλικές μου προτιμήσεις.Δεν έχω βλάψει κανέναν,δεν έχω κάνει τίποτα κακό.
 Μάνα,κουράστηκα.Αυτή η κοινωνία δεν είναι για μένα.Αυτή η κοινωνία δε με δέχεται.Δέχεται εκείνον τον πατέρα που βγάζει πάνω στη γυναίκα του όλα τα ζωώδη ένστικτα του,που ασκεί εξουσία μέσω του ξυλοδαρμού και των ύβρεων αλλά όχι εμένα.Εκείνος βλέπεις είναι στρέιτ εγώ όμως όχι.Εγώ είμαι ο γκέι,η αδερφή,η λούγκρα.Έτσι δεν είναι μάνα;Μια στρέιτ οικογένεια άλλωστε που κατακρεουργεί τα παιδιά της και προάγει την βία είναι αποδεκτή.Εγώ όμως;Όχι.
 Μάνα, αυτή η χώρα τρώει τα παιδιά της.Δε το βλέπεις;Δε το καταλαβαίνεις;Εγώ πιστεύω στο:Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο,πιστεύω στην αλληλεγγύη και στον αλληλοσεβασμό.Δε μπορώ να μείνω μάνα.
 Μια χώρα που ανέχεται και δέχεται το φασισμό και τον ρατσισμό δεν είναι για μένα.Δεν έχω θέση σε μια χώρα που οι άνθρωποι δε μιλούν,δεν εκφράζονται,σε μια χώρα που το μόνο μελανό σημείο της είμαι εγώ.
 Φεύγω,για να μπορέσω να βρω τον εαυτό μου.Για να μπορέσω να εκφράζομαι ελεύθερα.Θα πάω εκεί που θα γνωρίσω τον σεβασμό,εκεί που θα υπάρχει αξιοπρέπεια και εκεί που θα ακουστεί η φωνή μου.Ναι, μάνα.Πηγαίνω εκεί που τα ιδανικά μου και οι αξίες μου θα ταυτιστούν με τα ιδανικά και τις αξίες των άλλων.Φεύγω.Δε μπορώ να μείνω,με διώχνουν με το τρόπο τους.Μη κλαις μάνα.Καποτε όλα θα αλλάξουν,κάποτε ίσως γυρίσω,κάποτε...Μάνα,αν γλιτώσω υπάρχει ελπίδα...

Υγ. Αφορμή του σημερινού μου κειμένου αποτέλεσε ένα άρθρο που διάβασα πρόσφατα για τη στάση της κοινωνίας απέναντι στους ομοφυλόφιλους,με επηρέασε αρκετά μπορώ να πω και έτσι ένιωσα την ανάγκη να το γράψω.

Καλή συνέχεια

Να αγαπάς ή να αγαπιέσαι;Να αγαπάς.!

Να αγαπάς τη γυναίκα που σε έφερε στο κόσμο, που κατάφερε να σε γαλουχήσει και να σε κάνει σπουδαίο άνθρωπο, τον άντρα εκείνο που σαν παιδί σε έπαιρνε στους ώμους του και ύστερα σε έσφιγγε στην αγκαλιά του.Και έπειτα, εκείνο το κορίτσι που μέσα από τα μάτια του βλέπεις εσένα, που μέσα από κείνο, ωριμάζεις και γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.Τους ανθρώπους που μαζί τους περνούσες τα καλοκαίρια σου, που μαζί τους έκανες τα πρώτα σου βήματα και που μίλησες για πρώτη φορά.
 Να αγαπάς ακόμη,τον περαστικό που θα σου πει καλημέρα, τον πλανόδιο πωλητή, το παιδί με το μπαγλαμαδάκι στο θησείο που θα σου παίξει Παπάζογλου και έπειτα θα σου απλώσει το χέρι του για πέντε δεκάρες. Να, είναι και εκείνα τα παιδιά που σου ζητάνε σιωπηρά βοήθεια, αλλά και εκείνοι οι θλιμμένοι άνθρωποι που δε σου μιλάνε, απλά σε κοιτούν.
 Να αγαπάς την Μώβ Ομπρέλα και το Καπλάνι της βιτρίνας που σου χάρισε η μάνα σου.Εκείνο το παιδί που μετράει τα άστρα και που ακόμη και σήμερα θα το συναντήσεις κάπου τυχαία. Τον Τάσο Λειβαδίτη και το "Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος", τον Γιάννη Ρίτσο και τα Ανθολόγια του, τον Pablo Nerouda και τις ποιητικές συλλογές του που πραγματεύονται τον έρωτα.Αγάπα ακόμη και την ματαιοδοξία του Κώστα Καρυωτάκη καθώς και τον αμφιλεγόμενο Έντγκαρ Άλαν πόε.
 Να αγαπάς την Τέχνη.Είναι όμορφη η τέχνη, σε σεργιανά σε άλλους κόσμους, σε ταξιδεύει και συνάμα σε βοηθά να εξελίσσεσαι και να αναδύεις άγνωστες και ανεξερεύνητες πτυχές του εαυτού σου. Σε βοηθά να δημιουργείς και να οραματίζεσαι το αύριο. Αγάπα, το πρωινό τσιγάρο του Νότη Μαυρουδή που σου κρατάει συντροφιά ακόμη και τώρα, τη συννεφούλα του Νιόνου, εκείνο τον παλιάτσο της χορωδίας τυπάλδου  και το χοντρό μπιζέλι που έβαζε η μάνα σου στη διαπασών και εσύ χόρευες σαν να μην υπάρχει αύριο.Ακόμη, να αγαπάς τον τόπο που μεγάλωσες, τον ήλιο, τον ουρανό,τα μέρη που περπάτησες, τις μυρωδιές, τα αρώματα, τη φύση, τις αισθήσεις και τις γεύσεις.
 Να αγαπάς τον εαυτό σου όχι για αυτό που θα ήθελες να γίνεις αλλά για αυτό που έχεις καταφέρει εως τώρα να είσαι. Να αγαπάς την ευθύνη, να λές μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο, είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης.Πέρα από εκείνη την ευθύνη, να αγαπάς και τον επαναστατημένο άνθρωπο που έχεις θάψει εδώ και καιρό μέσα σου και διστάζεις να τον βγάλεις προς τα έξω.
 Ναι να αγαπάς...Αν με ρωτούσε κανείς, ποιά η ανάγκη μου να γράψω ένα κείμενο για την αγάπη η αλήθεια είναι πως δε γνωρίζω την απάντηση. Ίσως έγραψα γιατί η αγάπη έχει θαφτεί μέσα μας, ίσως γιατί την έχουμε ξεχάσει, ίσως γιατί τη θεωρούμε δεδομένη.Ή μήπως τελικά, έχουμε πάψει να αγαπάμε; Μπά, δε νομίζω, η αγάπη άλλωστε βρίσκεται μέσα μας εκ φύσεως. Απλά να, ίσως χρειάζεται πάντα κάποιος να μας υπενθυμίζει πως υπάρχει και πως μπορεί να εκφραστεί με οποιονδήποτε τρόπο. Άλλωστε ο Νίκος Εγγονόπουλος στην ερώτηση να αγαπάς ή να αγαπιέσαι είχε απαντήσει: Να αγαπάς...

Καλή συνέχεια.!

Μας Σκοτώνουν.!

Μας σκοτώνουν γιατί μας φοβούνται, γιατί είμαστε διαφορετικοί, γιατί έχουμε γαλουχηθεί με αλλιώτικο τρόπο από το δικό τους. Ναι μας σκοτώνουν ώρα με την ώρα, μέρα με την μέρα. Πρώτα ένα μαγκάλι και έπειτα μια δολοφονία. Ύστερα ξανά εκείνο το μαγκάλι που με στοιχειώνει στον ύπνο μου. Ύστερα ξανά μια δολοφονία, μετά μια αυτοκτονία, πριν μία εβδομάδα ήταν κιόλας νεκροί...
 Μας σκοτώνουν εν ψυχρώ, είναι πλέον αδίστακτοι. Η ιστορία και τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Από χθες φέρνω στο νου μου εικόνες, ναι εικόνες. Φέρνω στο νου μου βλέμματα των παιδιών, βλέμματα των μανάδων και των πατεράδων. Στο νου μου φέρνω και το Αιγαίο πέλαγος...
 Ξέρεις η Θάλασσα πάντα με γαλήνευε, την κοιτούσα για να ηρεμήσω. Τώρα το μόνο που μου φέρνει είναι θλίψη και οργή, ναι οργή. Είναι πλανεύτρα άλλωστε η θάλασσα λένε...
 Σήμερα όλα γύρω μου με απωθούν. Νιώθω αγανάκτηση. Θέλω να βγω έξω και να φωνάξω.Ναι να φωνάξω μέχρι η φωνή μου να διαπεράσει τους τοίχους. Μα που είναι;Γιατί δεν αντιδρά κανείς;Πως φτάσαμε μέχρι εδώ;
 Στην αρχή βλέπεις συνηθίσαμε τις δολοφονίες, έπειτα τις αυτοκτονίες και τη μίζερη πραγματικότητα μας. Έπειτα συνηθίσαμε την εικόνα του τέρατος που δημιουργήσαμε.Ναι συνηθίσαμε τη φρίκη, συνηθίσαμε στην θέαση πνιγμένων ανθρώπων. Ναι, για ανθρώπινες ζωές σου μιλάω που δεν υπάρχουν πια. Βλέπεις κάποιοι το παιχνίδι το είχαν πολύ καλά στημένο, όλα δυστυχώς ήταν προμελετημένα και σε καμία περίπτωση τυχαία.
 Ναι όλα αυτά τα συνήθισες. Κρύφτηκες πίσω από το δάχτυλο σου.Τις νύχτες στα κρυφά επικαλείσαι το θεό για να έχεις ένα ξεροκόμματο αύριο, για να είναι καλά η οικογένεια σου. Έπειτα κοιμάσαι βυθισμένος στις τύψεις και στις ενοχές.
 Δε σε λυπάμαι.Ούτε εσένα ούτε την συνενοχή σου στο έγκλημα. Το μόνο που λυπάμαι είναι εκείνους που δεν υπάρχουν πια.Το μόνο που λυπάμαι είναι όλα όσα θα συμβούν από εδώ και πέρα.
 Όσο για σένα, καιρός να ξεσυνηθίσεις, γιατί αύριο θα μαστε κιόλας Νεκροί...

Καλή συνέχεια

Και η Ευτυχία;.!

Eίναι κάποιες φορές που φέρνω στο νου μου εκείνο το μαγκάλι που καίει ακόμη, εκείνο τον άστεγο που με κοιτάει επίμονα στον δρόμο σαν κάτι να θέλει να μου πει, τους απλήρωτους λογαριασμούς, το κομμένο ρεύμα, την ανεργία να μας κλείνει το μάτι, την κατάθλιψη να μας φλερτάρει επικίνδυνα και τη μοναξιά να χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς.
 Και η Ευτυχία;Που βρίσκεται σε όλα αυτά η Ευτυχία; Πως μπορεί κανείς να τη δει όταν ο ίδιος είναι κεντρικός άξονας όλων αυτών που εκτιλίσσονται; Μήπως εθελοτυφλεί;Μήπως σταδιακά παραιτείται;Μήπως...;
 Όχι, δεν  πιστεύω πως οι άνθρωποι έχουν πάψει να ελπίζουν και νιώθουν ευτυχισμένοι. Ξέρεις, ίσως κουράστηκαν, ίσως κλείστηκαν στους εαυτούς τους και δημιούργησαν άμυνες ώστε να μπορέσουν να αντέξουν, να μπορέσουν να συνεχίσουν. Όμως να,πιστεύω πως ο καθένας απο εμάς έχει βιώσει την Ευτυχία. Ίσως για λίγο, ίσως...
 Ας πούμε για μένα η Ευτυχία βρίσκεται στην ανιδιοτελή αγάπη και προσφορά, βρίσκεται στην Καλημέρα που θα μου πει ο περαστικός στο δρόμο και έπειτα θα μου χαμογελάσει, βρίσκεται σε εκείνο το βλέμμα, σε εκείνο το χάδι, το χαμόγελο, σε εκείνο το φιλί και σε εκείνη τη μεγάλη αγκαλιά.
Για μένα η Ευτυχία βρίσκεται στις διαπροσωπικές σχέσεις, στις παρέες, στις στιγμές και στα αυθόρμητα γέλια μας. Βρίσκεται στα μικρά καθημερινά πράγματα που αγνοούμε. Για μένα η Ευτυχία υπάρχει όταν ο άνθρωπος εξελίσσεται, όταν θέτει και επιτυγχάνει στόχους, όταν καταφέρνει πράγματα για τον εαυτό του, τα οποία τον κάνουν να προχωράει.
 Για μένα η ευτυχία βρίσκεται στην παραγωγικότητα και στη δημιουργικότητα, βρίσκεται στην φαντασία, στην μουσική, στο χορό, στις μυρωδιές, στα χρώματα, βρίσκεται οπουδήποτε μπορείς να είσαι ελεύθερος και να εκφράζεσαι ελεύθερα.
 Ο Μίλαν Κούντερα στην Αβάσταχτη Ελαφρότητα του είναι είχε πει πως ο ανθρώπινος χρόνος δε γυρίζει κυκλικά, αλλά προχωράει σε ευθεία γραμμή. Για αυτό και ο άνθρωπος δε μπορεί να είναι ευτυχισμένος, επειδή η ευτυχία είναι η επιθυμία της επανάληψης.
 Ό χρόνος μπορεί όντως να μη γυρίζει κυκλικά και να προχωρά πάντα σε ευθεία γραμμή. Όμως εσύ, εγώ και ο καθένας από μας δε πρέπει να νοσταλγεί τις στιγμές ευτυχίας που κάποτε υπήρξαν. Είναι που η ευτυχία δεν είναι νοσταλγία της επανάληψης. Η ευτυχία υπάρχει και ανήκει στο παρόν αλλά και σε κείνα που θα έρθουν.Για αυτό μην Αργοπεθαίνεις.
 Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του...
 Να θυμάσαι πως αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή λοιπόν θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.

Καλή συνέχεια

Το κλείσιμο του άρθρου μου είναι από το ποίημα "Αργοπεθαίνεις" του Pablo Nerouda.

Mε λες Τρομοκράτη...

Με λες Τρομοκράτη επειδή το χρώμα μου είναι το κόκκινο και όχι το μαύρο. Επειδή μιλάω για την αισιοδοξία και την ελπίδα.Επειδή μου αρέσει η ζωή και όχι απλώς η επιβίωση. Επειδή μου αρέσει να διεκδικώ, να κατεβαίνω στο δρόμο και να δημιουργώ τις δικές μου συνειδήσεις. Επειδή φωνάζω συνεχώς για αλληλεγγύη. Επειδή εναντιώνομαι σε αυτή την εποχή, επειδή δεν μου αρέσει να μιλάω για συμβιβασμούς και επειδή τα ιδανικά μου και τα θέλω μου δε πρόκειται να συμβαδίσουν ποτέ με τα δικά σου. Ναι,με αποκαλείς έτσι επειδή θέλω να έχω το δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης και βούλησης, επειδή έχω φαντασία και επειδή ποτέ δεν μου άρεσε η λοβοτομημένη κοινωνία που ζω. Επειδή σέβομαι το διαφορετικό, επειδή όπου σταθώ και όπου βρεθώ θα μιλήσω ανοιχτά για τις λεσβίες, τους ομοφυλόφιλους, τις οροθετικές γυναίκες καθώς και τα άτομα εκείνα που βιώνουν καθημερινά τον κοινωνικό αποκλεισμό. Επειδή μισώ την ομοφοβία και τον φασισμό της εποχής μου.
 Με λες Τρομοκράτη επειδή μου αρέσουν οι καταραμένοι ποιητές της πλατείας. Επειδή πηγαίνω στα Εξάρχεια.Επειδή αγάπησα εκείνο το σύνθημα σε τοίχο" Kάνε φίλο το μυαλό σου, πριν γίνει εχθρός σου."Επειδή τις νύχτες δε μπορώ να κοιμηθώ γιατί φέρνω στο νου μου εκείνους που δεν είναι πιά μαζί μας, ίσως δεν άντεξαν, ίσως λύγισαν, ίσως δεν ήταν για εδώ, ίσως...Ναι, με λες Τρομοκράτη επειδή ποτέ δε μου άρεσαν οι κοινωνικές νόρμες και τα πρότυπα που θες να μου επιβάλεις.
 Ξέρεις κάτι; Mη με αποκαλέις έτσι και μη με σταματάς. Ονειρεύομαι. Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας, αιώνες μοναξιάς. Τώρα μη.Μη με σταματάς. Τώρα και εδώ για πάντα και παντού, ονειρεύομαι ελευθερία. Μέσα από του καθένα, την πανέμορφη ιδιαιτερότητα, να αποκτήσουμε του σύμπαντος την Αρμονία.

Καλή συνέχεια

Υγ: To κλείσιμο του κειμένου μου είναι από το ποίημα της Κατερίνας γώγου" Υπερασπίζομαι την Αναρχία".