Στη Κρίση, απαντάμε με Αλληλεγγύη!

 Πάντα είχα την ανάγκη να τους μιλήσω. Να, είναι εκείνοι οι άνθρωποι με το κόκκινο γιλέκο και με εκείνο το χαμόγελο που θέλουν διακαώς να πουλήσουν την "Σχεδία" τους. Για όσους δεν γνωρίζουν, η Σχεδία είναι το πρώτο περιοδικό δρόμου, το οποίο δίνει την δυνατότητα σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες να έρθουν σε επαφή με τον έφηβο, τον νέο, τον εργαζόμενο,τον άνεργο. Είναι εκείνο το περιοδικό που δίνει καθημερινά την ευκαιρία στις ομάδες αυτές να αναδείξουν τις ικανότητες τους και να αποκτήσουν έναν ενεργό ρόλο στην ίδια την κοινωνία. Εκείνο το περιοδικό που προάγει μέσα από τις σελίδες του,τον πολιτισμό, την τέχνη, την αλληλεγγύη, που δίνει κίνητρα και εναύσματα στη νέα γενιά να ελπίζει και να ονειρεύεται ακόμη.
Θυμάμαι ακόμη εκείνη την ήμερα,ναι.Ήταν μεσημέρι, εγώ κατευθυνόμουν προς το Μοναστηράκι.Εκεί είδα έναν μεγαλόσωμο άντρα να στέκεται δίπλα στις σκάλες του Μέτρο, φορούσε εκείνο το κόκκινο γιλέκο που πάντα μου έκανε εντύπωση. Είναι που συχνά θα τον έβλεπες στο δρόμο, αλλά για κάποιο λόγο ίσως να τον προσπερνούσες. Τον πλησίασα. Στο χέρι του κράταγε τα τεύχη της Σχεδίας.Στη μέση του φορούσε ένα μαύρο τσαντάκι. Ίσως για τα χρήματα και το μπλοκ των αποδείξεων σκέφτηκα. Μου έπιασε την κουβέντα. Άρχισε να με ρωτάει από που έμαθα για τη Σχεδία μιας και ήταν η πρώτη φορά που θα αγόραζα κάποιο τεύχος της, έπειτα μου κάνε και άλλες ερωτήσεις σχετικά με την ιδιότητα μου και άλλα τέτοια κλισέ.Ξέρεις... Φεύγοντας και κρατώντας στο χέρι μου το πρώτο τεύχος της Σχεδίας, άλλωστε έχει περάσει και ένας χρόνος από τότε, ο μεγαλόσωμος εκείνος άντρας με ευχαρίστησε λέγοντας μου πως η κοινωνία χρειάζεται ανθρώπους που να μπορούν να ακούν τις φωνές των αδυνάτων. Πόσο δίκιο είχε. Πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι, ειδικά σήμερα το" Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο".Πόσο αναγκαία είναι η ύπαρξη ενός δικτύου αλληλεγγύης μέσα από το οποίο θα υπάρχει ριζοσπαστική παρέμβαση σε θέματα που αφορούν την κρίση και την ανεργία, την ισότητα καθώς και τα ανθρώπινα δικαιώματα...
 Ακόμη και σήμερα που περνώ από το μετρό κοιτάζω στα κλεφτά μήπως τον συναντήσω.'Άλλοτε πάλι στα μάτια άλλων πωλητών βλέπω εκείνον. Ναι, βλέπω την ανάγκη για επιβίωση, την ανάγκη για μια νέα ζωή.Ξέρω κάποιος μπορεί να δει αυτούς τους ανθρώπους και να τους προσπεράσει, κάποιος άλλος ίσως τους κοιτάξει υποτιμητικά ή ακόμη και με οίκτο.
 Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως,είναι ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που δρουν και σκέφτονται σαν εμένα και εσένα, σαν τους συνεργάτες και τους δημοσιογράφους της Σχεδίας, οι άνθρωποι με το κόκκινο γιλέκο, όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ,θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για μια ζωή με αξιοπρέπεια, θα συνεχίσουν να χαμογελάνε και να μας λένε καλημέρα στο δρόμο, θα συνεχίσουν να έχουν ως σύνθημα ζωής" Στη κρίση, απαντάμε με Αλληλεγγύη" αλλά το κυριότερο και το πιο σημαντικό από όλα είναι πως θα μας υπενθυμίζουν πάντα πως κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο, πως κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο, κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνω από την πληγή του, κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στη τσέπη του...

Καλή συνέχεια

Υπενθύμιση:  Επειδή στη Κρίση απαντάμε μόνο με Αλληλεγγύη δεν πρέπει να ξεχνάμε τις δύο μεγάλες συναυλίες Αλληλεγγύης, Τρίτη 13 Μαΐου με διοργανωτές τους Γιατρούς του Κόσμου και με την υποστήριξη της Σχεδίας και Δευτέρα 26 Μαΐου με διοργανωτή τη Σχεδία, στη Τεχνόπολη,στο Γκάζι. Περισσότερες πληροφορίες στο www.shedia.gr & mdmgreece.gr

Υ.γ: Το κείμενο μου,επέλεξα να το κλείσω με ποίημα του Γιάννη Ρίτσου από τη Συλλογή Δοκιμασία.