Το Δικό μου Πάσχα.!

Το Πάσχα η αλήθεια είναι πως το έχω συνδέσει με το χωριό μου.Να ξέρεις, έχω μνήμες από τους ανθρώπους του χωριού, από τοπία, από σοκάκια, από τον λάκκο μας καθώς και από τις γιαγιάδες και τους παππούδες μου. Θυμάμαι τον παππού μου με το μαύρο του κοστούμι να πηγαίνει τις ημέρες αυτές στην εκκλησία. Δε θεωρώ πως ήταν ο κλασσικός θρησκόληπτος άνθρωπος που θα συναντούσες στο δρόμο.Απλά να του άρεσε τις ημέρες αυτές να αναβιώνει ξανά "την ανάσταση του Κυρίου". Του άρεσε πολύ να έχουμε στο σπίτι ανοιχτή την τηλεόραση ακούγοντας κάποια λειτουργία εκείνων των ημερών, η μυρωδιά από το λιβάνι, η περιφορά του επιταφίου, η ανάσταση αλλά και το κυριακάτικο τραπέζι που σμίγαμε ξανά όλοι μαζί. Ακόμη θυμάμαι την γιαγιά μου που με έπαιρνε από το χέρι και με πήγαινε στο ευχέλαιο την Μ.Τετάρτη, ακόμη και σήμερα θα μου κρατήσει στα κλεφτά το βαμβάκι με το λάδι. Την Μ. Πέμπτη πριν πάμε στην εκκλησία παρατηρούσα την γιαγιά μου που έβαφε τα αυγά. Την κοίταζα πάντα λες και έκανε κάτι πολύ σπουδαίο.Όλο ερωτήσεις ήμουνα θυμάμαι.Το βράδυ πηγαίναμε και στα δώδεκα Ευαγγέλια.Μου είχε πάρει και σύνοψη. Πλάκα είχε.Με έβαζε να κάθομαι στον γυναικωνίτη μαζί με τα παιδιά της ηλικίας μου. Μια χρονιά μάλιστα με είχε πείσει να γίνω και μυροφόρα. Την Μ.Παρασκευή πηγαίναμε στην περιφορά. Πλέον σταμάτησα.Πιο παλιά όμως πήγαινα.Να για να της κάνω το χατίρι. 'Ύστερα θυμάμαι και την Ανάσταση. Κάθε φορά περνάγαμε να της πούμε το " Χριστός Ανέστη" εθιμοτυπικά πάντα. Ακόμη περνάμε.Είναι ωραία ναι.Είναι σαν να χαίρονται που σε βλέπουν με τη λαμπάδα στο χέρι ερχόμενος από την Εκκλησία και έχοντας πάρει το "Άγιο Φως".Δε ξέρω νιώθουν πως κάπως τους καταλαβαίνεις.Πως κάπως ταυτίζεσαι μαζί τους. Ναι νιώθουν πως ταυτίζεσαι με την πίστη τους και με την αφοσίωση τους στον Χριστό. Μετά στο νου μου φέρνω την Κυριακή του Πάσχα. Γέλια, χαρά, γλέντι, ο οβελίας που κάποιος δεν πρόσεξε και κάπου κάτι πήγε στραβά ακόμη και αυτό το σύννεφο της τσίκνας που δημιουργείται είναι όμορφο.Έπειτα είναι και ο Εσπερινός της Αγάπης την Κυριακή.Θυμάμαι να φοράω τα καλά μου και να παίρνω την λαμπάδα μου παραμάσχαλα και να πηγαίνω περιχαρής στην εκκλησία. Ξέχασα δε, να πω για τον στολισμό του Επιταφίου τη Μ. Πέμπτη. Είχα συμμετάσχει και εγώ μια φορά, μη φανταστείς λίγα πράγματα. Εκείνη την ημέρα δε, νομίζω πως η γιαγιά μου ένιωσε η πιο περήφανη από όλες τις άλλες γιαγιάδες. Όσο το σκέφτομαι γελώ.Από την άλλη με πιάνει και μια νοσταλγία για το Παρελθόν. Ακόμη στο νου μου φέρνω τις ατελείωτες ώρες που κολλάγαμε στην τηλεόραση για να δούμε τον Ιησού από την Ναζαρέτ του Τζεφιρέλι. Δεν είχαμε χάσει επεισόδιο για επεισόδιο. Δε θυμάμαι τον λόγο που το κάναμε, ίσως επειδή έπρεπε, ίσως επειδή το επέβαλαν οι ημέρες. Ίσως...
 Δε ξέρω γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα. Ίσως γιατί για μένα το Πάσχα είναι όλα τα παραπάνω. Όχι δε νηστεύω, όχι δε πηγαίνω στην εκκλησία, όχι δεν πιστεύω σε εικόνες που δακρύζουν, ούτε πιστεύω στα θαύματα. Σε αυτό όμως που πιστεύω είναι στην αγάπη των ημερών αυτών, σε αυτό που πιστεύω είναι στην ανιδιοτέλεια των ανθρώπων. Σε αυτό όμως που πιστεύω είναι στην κινητήριο δύναμη που κρύβει μέσα του ο κάθε άνθρωπος για να μπορέσει να επιτύχει το σκοπό του, για να μπορέσει να λυτρωθεί και να αποδεσμευτεί από οτιδήποτε τον κατακλύζει. Για μένα το Πάσχα είναι η αναβίωση των εθίμων στο τόπο που μεγάλωσες, είναι ο Παππά-Βασίλης, που πλέον δε ψέλνει αλλά χαίρεσαι όταν τον βλέπεις στο δρόμο, είναι τα πρόσωπα μου μεγάλωσες  μαζί και θα χαρείς να τα δεις τις ημέρες αυτές. Αυτό είναι για μένα το Πάσχα. Ναι...
Μπορεί να μην πιστεύω με τον τρόπο που πιστεύεις εσύ, μπορεί να μην ανάψω όσα κεριά ανάψεις εσύ, μπορεί να μην νηστέψω όσες μέρες νηστέψεις εσύ. Άλλα όσο περίεργο και αν φαίνεται έχουμε κάτι κοινό,πιστεύουμε και οι δύο στο Χριστό. Απλώς εγώ πιστεύω σε εκείνον τον αληθινό Χριστό που περπατάει και αγωνίζεται και σταυρώνεται και ανασταίνεται μαζί με τους ανθρώπους...

Καλό Πάσχα

Υ γ: Το κείμενο μου το έκλεισα με ένα απόφθεγμα του Νίκου Καζαντζάκη.