Να αγαπάς ή να αγαπιέσαι;Να αγαπάς.!

Να αγαπάς τη γυναίκα που σε έφερε στο κόσμο, που κατάφερε να σε γαλουχήσει και να σε κάνει σπουδαίο άνθρωπο, τον άντρα εκείνο που σαν παιδί σε έπαιρνε στους ώμους του και ύστερα σε έσφιγγε στην αγκαλιά του.Και έπειτα, εκείνο το κορίτσι που μέσα από τα μάτια του βλέπεις εσένα, που μέσα από κείνο, ωριμάζεις και γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.Τους ανθρώπους που μαζί τους περνούσες τα καλοκαίρια σου, που μαζί τους έκανες τα πρώτα σου βήματα και που μίλησες για πρώτη φορά.
 Να αγαπάς ακόμη,τον περαστικό που θα σου πει καλημέρα, τον πλανόδιο πωλητή, το παιδί με το μπαγλαμαδάκι στο θησείο που θα σου παίξει Παπάζογλου και έπειτα θα σου απλώσει το χέρι του για πέντε δεκάρες. Να, είναι και εκείνα τα παιδιά που σου ζητάνε σιωπηρά βοήθεια, αλλά και εκείνοι οι θλιμμένοι άνθρωποι που δε σου μιλάνε, απλά σε κοιτούν.
 Να αγαπάς την Μώβ Ομπρέλα και το Καπλάνι της βιτρίνας που σου χάρισε η μάνα σου.Εκείνο το παιδί που μετράει τα άστρα και που ακόμη και σήμερα θα το συναντήσεις κάπου τυχαία. Τον Τάσο Λειβαδίτη και το "Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος", τον Γιάννη Ρίτσο και τα Ανθολόγια του, τον Pablo Nerouda και τις ποιητικές συλλογές του που πραγματεύονται τον έρωτα.Αγάπα ακόμη και την ματαιοδοξία του Κώστα Καρυωτάκη καθώς και τον αμφιλεγόμενο Έντγκαρ Άλαν πόε.
 Να αγαπάς την Τέχνη.Είναι όμορφη η τέχνη, σε σεργιανά σε άλλους κόσμους, σε ταξιδεύει και συνάμα σε βοηθά να εξελίσσεσαι και να αναδύεις άγνωστες και ανεξερεύνητες πτυχές του εαυτού σου. Σε βοηθά να δημιουργείς και να οραματίζεσαι το αύριο. Αγάπα, το πρωινό τσιγάρο του Νότη Μαυρουδή που σου κρατάει συντροφιά ακόμη και τώρα, τη συννεφούλα του Νιόνου, εκείνο τον παλιάτσο της χορωδίας τυπάλδου  και το χοντρό μπιζέλι που έβαζε η μάνα σου στη διαπασών και εσύ χόρευες σαν να μην υπάρχει αύριο.Ακόμη, να αγαπάς τον τόπο που μεγάλωσες, τον ήλιο, τον ουρανό,τα μέρη που περπάτησες, τις μυρωδιές, τα αρώματα, τη φύση, τις αισθήσεις και τις γεύσεις.
 Να αγαπάς τον εαυτό σου όχι για αυτό που θα ήθελες να γίνεις αλλά για αυτό που έχεις καταφέρει εως τώρα να είσαι. Να αγαπάς την ευθύνη, να λές μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο, είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης.Πέρα από εκείνη την ευθύνη, να αγαπάς και τον επαναστατημένο άνθρωπο που έχεις θάψει εδώ και καιρό μέσα σου και διστάζεις να τον βγάλεις προς τα έξω.
 Ναι να αγαπάς...Αν με ρωτούσε κανείς, ποιά η ανάγκη μου να γράψω ένα κείμενο για την αγάπη η αλήθεια είναι πως δε γνωρίζω την απάντηση. Ίσως έγραψα γιατί η αγάπη έχει θαφτεί μέσα μας, ίσως γιατί την έχουμε ξεχάσει, ίσως γιατί τη θεωρούμε δεδομένη.Ή μήπως τελικά, έχουμε πάψει να αγαπάμε; Μπά, δε νομίζω, η αγάπη άλλωστε βρίσκεται μέσα μας εκ φύσεως. Απλά να, ίσως χρειάζεται πάντα κάποιος να μας υπενθυμίζει πως υπάρχει και πως μπορεί να εκφραστεί με οποιονδήποτε τρόπο. Άλλωστε ο Νίκος Εγγονόπουλος στην ερώτηση να αγαπάς ή να αγαπιέσαι είχε απαντήσει: Να αγαπάς...

Καλή συνέχεια.!