Ποιος είπε ότι μύρισε η πόλη, αγάπη;!

Πάντα είναι όμορφα τα βράδια στην Αθήνα.Ξέρεις, φώτα, κόσμος, γέλια χιλιάδων ανθρώπων που αντηχούν στα στενά αυτής της πόλης, μπαράκια που σφύζουν από ζωή, χορός μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες και το αλκοόλ να ρέει άφθονο, σε μια πόλη που κυριολεκτικά «Νοσεί».

- Μύρισε ξανά η πόλη αγάπη - θα ακούσεις στα κλεφτά από κάποιον περαστικό. Στα αλήθεια, πόσο όμορφο και ταυτόχρονα πόσο αντιφατικό…

Αν πας πιο κάτω, η εικόνα είναι λίγο διαφορετική. Έξω από την επιβλητική κόκκινη πόρτα εκείνου του όμορφου μπαρ στέκεται εκείνος, κάπου στα 50, πάνω του έχει μια μάλλινη ροζ κουβέρτα και ένα μικρό χάρτινο κουτί για τα κέρματα που έχει σφιχταγκαλιάσει λες και κάποιος θα του το αρπάξει από τα χέρια. Λίγο πιο δίπλα στη στάση του μετρό στέκεται άλλη μια κυρία και άλλος ένας κύριος. Μάλλον είναι ο χώρος τους, σκέφτεσαι. Είναι που προσπαθούν να κοιμηθούν ακόμη και έτσι…

Εσύ, απλά τους προσπερνάς, κοιτάς και προσπερνάς. Καμιά φορά, άθελα σου, πάνω στο μεθύσι σου τους προσέχεις. Προσέχεις να μην παραπατήσεις και πέσεις. Και εκείνοι απλά σε κοιτούν. Άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν, άνθρωποι που αμφιταλαντεύονται στη ζωή και στο θάνατο, άνθρωποι που δεν κρύβουν διόλου μίσος μέσα τους.

Ψυρρή , Σύνταγμα, Μοναστηράκι, Εξάρχεια, σε κάθε συνοικία της Αθήνας θα τους δεις να στέκονται εκεί. Άλλους σε παγκάκια, άλλους να είναι όρθιοι και να περιπλανιούνται στο σκοτάδι και άλλους να κοιμούνται στα αυτοσχέδια χαρτόκουτά τους. Άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά με την φτώχεια και την εξαθλίωση, άνθρωποι που δεν θέλουν να φύγουν, που θέλουν να υπάρχουν και αύριο, άνθρωποι που μιλάνε για αξιοπρέπεια. Το πιο επιβλητικό όμως είναι πως μιλάμε για ανθρώπους που μου μοιάζουν, που σου μοιάζουν, που μας μοιάζουν…

Νομίζω τελικά, πως η πόλη δε μύρισε ξανά αγάπη. Νομίζω πως είμαστε η πόλη των άψυχων όντων. Έξω από τα άψυχα μπαρ, συναντάς εκείνους. Προκλητικά, χωρίς να το καταλάβεις, χορεύεις δίπλα τους.

- Ξυπνήστε ρε! Υπάρχει Άνθρωπος στο πεζοδρόμιο.

Θες να το φωνάξεις όσο πιο δυνατά μπορείς, αλλά δειλιάζεις…

Άραγε υπάρχει κάποιος που να είναι ακόμη «ζωντανός» σε τούτη εδώ την πόλη ή μήπως είμαστε κιόλας «Νεκροί»; 

Γυρνώ στο σπίτι και αποφασίζω να γράψω. Όχι, δεν είναι από ματαιοδοξία, άλλωστε πότε δεν υπήρξα ματαιόδοξη. Είναι, που καμιά φορά εκείνη η ριμάδα η ενοχή σε στοιχειώνει και δε σε αφήνει να πας παρακάτω. Ναι ενοχή, γιατί κοιτάζοντας τα υλικά αγαθά χάσαμε εκεί έξω τους εαυτούς μας.

Ενοχή για όσα επιτρέψαμε να γίνουν αλλά και για εκείνα που θα’θρουν…

Ξέρεις, εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα. Αν βέβαια θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, αν  βέβαια θέλω να λέγομαι άνθρωπος…


Καλή Συνέχεια,
 
 * Το εν λόγω κείμενο μπορείτε να το βρείτε και  στο  http://www.theoldschoolproject.com