Τα Χριστούγεννα,αλλιώς...

Τα Χριστούγεννα ξέρεις, τα χω συνδέσει με τη μάνα μου, τον πατέρα μου, το σπίτι στο χωριό, τους παππούδες, το τζάκι, τις μυρουδιές από τα μελομακάρονα και τους κουραμπίεδες, εκείνη την άχνη ζάχαρη που πάντα κόλλαγε στις μύτες μας, τα παιδιά, τα κάλαντα, τους φίλους...
Ναι τα χω συνδέσει με όλα τα παραπάνω και με ακόμη περισσότερα... Με την ανιδιοτέλεια των ανθρώπων, την ελπίδα, την αγάπη, την αλληλεγγύη, την αισιοδοξία ακόμη και με την λάμψη στα βλέμματα των περαστικών. Να, και με κείνα τα χαμόγελα που πάντα πίσω τους κρύβουν μια μεγάλη θλίψη και ταυτόχρονα μια μελαγχολία.
 Ξέρεις πρόσφατα, έκανα μια εξόρμηση στο κέντρο της πόλης. Ναι της πόλης που μας μοιάζει. Στη μέση ένα μεγάλο καράβι με τα άσπρα του φώτα και γύρω γύρω η πλατεία στολισμένη. Κεντρικός άξονας όλων αυτών, οι περαστικοί. Η αμηχανία και η αγωνία έκδηλή στα μάτια τους,άλλοι σκεπτικοί και άλλοι σκυφτοί. Ελάχιστοι από αυτούς κρατάνε σακούλες στα χέρια. Είναι που η οικονομική δυνατότητα πλέον δεν υπάρχει, είναι που μερικοί από αυτούς δεν έχουν καν ούτε για τα προς το ζην, πολλοί από αυτούς αδυνατούν να πληρώσουν το ηλεκτρικό ρεύμα ενώ για άλλους αποτελεί παρελθόν καθώς κάποιοι φρόντισαν για αυτό. Παρόλα αυτά χαμογελούν. Ναι χαμογελούν. Ίσως για κείνα που θα θελαν να ζήσουν, ίσως για κείνα που περιμένουν, ίσως...
 Στην Οδό Δεληγιώργη, θα συναντήσεις τον Διονύση, άστεγο, 47 ετών με πτυχίο,μεταπτυχιακό, ξένες γλώσσες...Αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι πως σε κείνο το μισοχαλασμένο σύρμα θα δεις πολύχρωμα στολίδια και στη μέση ένα μικρό αστέρι. Δε παρακαλά, δε μοιρολατρεί, απλά ελπίζει. Ναι ελπίζει σε μια δίκαιη και αξιοπρεπή ζωή. Αυτό που σου κάνει περισσότερο εντύπωση είναι πως ένα άψυχο πεζοδρόμιο παίρνει πνοή από αυτά τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Οξύμωρο θα πεί κάποιος, ίσως... Δυστυχώς όμως,δεν είναι μόνο ο Διονύσης. Είναι και 20.000 άτομα που ζουν στο δρόμο. Ναι στο δρόμο. Εκεί γράφουν καθημερινά τη δική τους προσωπική ιστορία. Εκεί θα τους δεις.Απλά να στέκονται και να σε κοιτάνε. Ναι να σε κοιτάνε με κείνο το βλέμμα που τα λέει όλα. Δε θέλουν να τους λυπάσαι. Άλλωστε για μια αξιοπρέπεια ζούνε...
 Ναι όλα αυτά ειναι για μένα τα Χριστούγεννα. Δεν είναι οι στολισμένες βιτρίνες, τα μαγαζιά, το περιτύλιγμα, η λάμψη των ημερών αυτών. Για μένα Χριστούγεννα είναι εκείνος ο καστανάς που στήνει την πραμάτεια του κάθε απόγευμα στην Ερμού. Εκείνα τα παιδιά που λίγο πιο κάτω θα παίξουνε την Φραγκοσυριανή, εκείνοι οι γονείς που δεν έχουν την δυνατότητα να πάρουν κάποιο δώρο στα παιδιά τους άλλα με ένα μαλλί της γριάς θα τα κάνουν τα πιο ευτυχισμένα στο κόσμο.΄Είναι και εκείνη η γιαγιά που θα σου πιάσει τη κουβέντα επειδή χρειάζεται παρέα, εσύ θα την ακούσεις και έπειτα θα σου δώσει την ευχή της. Και εκείνος ο γερασμένος άντρας με το ακορντεόν του να σου παίζει τραγούδια της Σοφίας Βέμπο και να σε γυρνάει σε άλλες εποχές.
 Οι άνθρωποι, οι μυρουδιές, οι αξίες που διέπουν τον καθένα από εμάς καθώς και το αίσθημα της αλληλεγγύης είναι για μένα τα Χριστούγεννα. Ναι εγώ το βλέπω. Το βλέπω καθημερινά από εκείνους που μου δίνουν το εισιτήριο τους και έπειτα χαμογελάνε. Απο εκείνους που αφήνουν ρούχα και τρόφιμα σε δίκτυα αλληλεγγύης. Από εκείνους που περνάνε τις ημέρες αυτές σε φυλακές ανηλίκων και ενηλίκων, στα παιδικά χωριά sos καθώς και σε διάφορα ιδρύματα. Το βλέπω από τους γιατρούς του κόσμου που έχουν ως σύνθημα το " Όπου υπάρχουν άνθρωποι".
 Αν με ρωτούσε κάποιος τώρα, τι θα ήθελα ή τι θα ευχόμουν για το νέο έτος ένα μονάχα θα μπορούσα να του απαντήσω. Αγάπη. Ναι αγάπη, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, να μπορέσουμε να αντέξουμε, να δημιουργήσουμε δικλείδες ασφαλείας και να θωρακίσουμε τους εαυτούς μας για εκείνα που θα συμβούν απο εδώ και πέρα. Άλλωστε είχα διαβάσει κάποτε πως ο τρόπος που δίνεις, έχει περισσότερη σημασία από το ίδιο το δώρο...

Καλή συνέχεια και Καλές γιορτές.!

Νοέμβρης του 13

Αυτές τις ημέρες πάντα φέρνω στο νου μου τις εκδηλώσεις που κάναμε στο σχολείο για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Να ξέρεις, εκείνον τον Λεβέντη που εροβόλογε καθώς και εκείνο το εμβατήριο που είναι μονότονο και φασιστικό ακόμη και σήμερα. Ακόμα μου ρχονται στο μυαλό εικόνες. Ναι εικόνες. Πολυτεχνείο, Τάνκς, Φοιτητές, το Ψωμί παιδεία ελευθερία, ακόμη και εκείνο το βίντεο ντοκουμέντο με τον Αντώνη Καλογιάννη να ερμηνεύει το Σφαγείο του Μίκη Θεοδωράκη. Θυμάμαι και εκείνη η φράση μετά την πτώση της Δικακτατορίας: Ζήτω η Δημοκρατία.

 Νοέμβρης 2013, η επέτειος του Πολυτεχνείου πιο επίκαιρη από ποτέ. Ωμή βία, τρομοκρατία, καταστολή, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ρατσιστικές επιθέσεις, δολοφονίες, παράνομες ενέργειες ( βλέπε τη παράνομη διακοπή του σήματος της ελληνικής ραδιοτηλεόρασης)...Πρόσφατα διάβασα ότι υπάρχει περίπτωση η Ερτ να εκπέμψει μέσα από κάποιο χώρο του Πολυτεχνείου.Η ανακοίνωση της αστυνομίας μάλιστα ήταν ξεκάθαρη: Eισβολή των Ματ εαν και εφόσον γίνει κάτι τέτοιο.

 1973-2013 και η εικόνα είναι σχεδόν ίδια. Μόνο που να,τότε υπήρχε το αίσθημα της αντίστασης, της αλληλεγγύης, της αλλαγής. Υπήρχε το κίνητρο και η αφορμή. Σήμερα παρόλο που η συγκυρία επιβάλλει από μόνη της την δημιουργία αυτή της αφορμής παρατηρώ γύρω μου ένα αίσθημα παραίτησης και αταραξίας. Ναι αταραξίας. Ας πούμε πως σε έχουνε πείσει πως το αυτονόητο είναι η παραίτηση, είναι να εργάζεσαι για ευτελή ποσά( βλέπε εργαζόμενους jumbo). Θέλουν να νιώσεις ευγνώμων που μπορείς εν έτη 2013 να πληρώνεσαι. Νιώθεις τυχερός που εργάζεσαι έστω και για πέντε μήνες. Οι αυτοκτονίες, οι άστεγοι έχουν γίνει καθημερινότητα σου. Σου φαίνεται ας πούμε φυσιολογική η αύξηση τέτοιων φαινομένων. Λες και αυτή την κλισέ- χιλιοφορεμένη φράση που έχεις σιχαθεί και εσύ ο ίδιος: Έχει ο θεός και για μας...

 Ξέρεις κάτι; Δεν υπάρχει κανένας θεός που θα σε βγάλει από αυτό το τέλμα. Δυστυχώς οι απομηχανής θεοί έχουν μείνει μόνο στα βιβλία. Πρέπει επιτέλους να βγεις εσύ ο ίδιος από αυτό το τέλμα. 

 Διεκδίκησε τη ζωή που σου αξίζει, τι άλλο περιμένεις;. Άρχισε να συμμετέχεις σε συλλογικότητες,κατέβα στο δρόμο, οργανώσου σε δίκτυα αλληλεγγύης,κοινωνικά ιατρεία. Συμμετείχε σε δράσεις της γειτονιάς σου ακόμη και στους χώρους εργασίας σου...

 Η μιζέρια, η απάθεια, η αταραξία και η παραίτηση δεν αποτελούν τη λύση στο πρόβλημα. Η κατερίνα γώγου είχε γράψει πως αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει μια συγκεκριμένη ζωή με συγκεκριμένες πράξεις. Για αυτό και η συγκεκριμένη κοινωνία για το συγκεκριμένο σκοπό τον καταδίκασε σε έναν αόριστο Θάνατο. Δική σου είναι η επιλογή λοιπόν. Το νου σου...

Καλή συνέχεια.

Υγ:  Νοέμβρης ήταν η χρονιά κι εδώ γινόταν του χαμού εγώ ήμουν δεκαεννιά κι αυτή εβδομηντατρία και να που ερωτεύτηκα κάποια χρονολογία κι ο έρωτας κρατάει για καιρό...

"Ποιός τη ζωή του"

Δε πάει πολύς καιρός από τη τελευταία φορά που υπήρξα ακροάτρια κάποιας πολιτικής συζήτησης. Νά ξέρεις από αυτές τις συζητήσεις που ανοίγουν οι παρέες μεταξύ τους και μπορούν να κρατήσουν ώρες ατελείωτες... Κατά τη διάρκεια της συζήτησης αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πως γίνεται αναφορά στο όνομα του Μίκη θεοδωράκη. Οι απόψεις ποικίλουν,όπως ήταν λογικό ακόλουθο.Εγώ με τη σειρά μου απλά κάθομαι και χαζεύω τα νεύματα και τα βλέμματα των ανθρώπων. Έμεινα σχεδόν αμέτοχη σε όλη τη συζήτηση,παρατηρούσα βλέπεις το κάθε τι που " θα έπεφτε στο τραπέζι" ώστε να μπορέσω να αναλύσω αργότερα την κατάληξη της συζήτησης αυτής...
 Σήμερα έχοντας ένα άσπρο χαρτί μπροστά μου και κρατώντας ένα μολύβι στο χέρι,μου δημιουργήθηκε ξανά η ανάγκη να μιλήσω για τον Μίκη.Έμενα πάντα για κάποιο λόγο ο Θεοδωράκης μου θυμίζε εκείνο το μαύρο μισοχαλάσμένο πικάπ που έιχαμε στο παλιό μας σπίτι. Τόσοι δίσκοι βινυλίου στιβαγμένοι στη βιβλιοθήκη... Ναι ο Μίκης μου θυμίζει πολλά...Τον Χατζηδάκι, τον Ξαρχάκο, την Φαραντούρη, τον Σεφέρη, τον Ρίτσο, τον Νερούδα. Ακόμα να θυμάμαι εκείνη την επιβλητική φωνή του Μάνου Κατράκη στο Άξιον Εστί του Ελύτη. Θυμάμαι ακόμη την Μαρίνα των βράχων, την Μυρτιά.. Να και κάτι βράδια που είχε την ταινία Zorba the Greek με τον Άντονι κουίν...
 Έπειτα ο Θεοδωράκης μου θυμίζει την εξορία, την αντίσταση, την Εδά, την Μακρόνησο, τον Μπελογιάννη, τον Λαμπράκη, τον Πέτρουλα, το Πολυτεχνείο, τη ρωμιοσύνη, το σφαγείο και τον Αντρέα Λεντάκη...Ναι όλα αυτά ήταν ο Μίκης. Ένα ιστορικό σύμβολο. Ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους έλληνες μουσικοσυνθέτες.
 Έχει επικριθεί από πολλούς για τις απόψεις που έχει εκφράσει το τελευταίο διάστημα καθώς και για το εγχείρημα του με την πολιτική παράταξη "Σπίθα". Πολλοί έχουν αναφερθεί ακόμη και στην ηλικία του. Σε μια συνέντευξη τον είχαν ρωτήσει το εξής: Ποιά είναι τα οράματα ενός γηριαιού Μίκη Θεοδωράκη; Και εκείνος απάντησε: Τα «οράματά» μου βρίσκονται μέσα στη μουσική, στα τραγούδια και στα βιβλία μου. Στην πράξη κάθε φορά εκλαϊκεύω την ουσία της θεωρίας μου για την Συμπαντική Αρμονία. Καταγγέλλω το Χάος και υπερασπίζομαι την Αρμονία. Ποιος δεν ξέρει αυτούς που εκπροσωπούν σήμερα τις δυνάμεις του Χάους με την έπαρση, την βία και τον πόλεμο; Και ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η Ειρήνη, η Δικαιοσύνη, η Αγάπη και η Αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων και των Λαών αποτελούν τα πολυτιμότερα αγαθά; Το όραμά μου λοιπόν είναι ο Πολιτισμός. Ένας πανανθρώπινος, ζωντανός πολιτισμός που να εκφράζει τον σύγχρονο άνθρωπο, να τον εμπνέει και να του χαρίζει την πνευματική και ψυχική δύναμη για να στερεωθεί κάποτε η Αρμονία σε όλη τη γη, σε όλους τους ανθρώπους, με σεβασμό στη Φύση και στη Ζωή.
 Και για μένα που έζησα τον Θεοδωράκη μόνο μέσα από τα έργα του και τα τραγούδια του,όραμα μου είναι ο πολιτισμός. Αν χαθεί αυτός έχουμε χαθεί και εμείς οι ίδιοι. Άλλωστε όπως είχε πει και η Μελίνα, η Ελλάδα πρέπει να πρωταγωνιστεί για τον πολιτισμό.Αυτό είναι η κληρονομιά της, αυτό είναι η περιουσία της και αν το χάσουμε αυτό δεν είμαστε Κανείς.
 Αφορμή του σημερινού μου κειμένου η παράσταση-αφιέρωμα στον Θεοδωράκη:Ποιός τη ζωή μου. Εκείνο που μου έκανε πιο πολύ εντύπωση πέρα από το κατάμεστο θέατρο ξέρεις ποιό ήταν; Ότι υπάρχουν ακόμη γονείς που πηγαίνουν τα παιδιά τους τόσο στο Θέατρο όσο και σε άλλα πολιτιστικά δρώμενα. Έχε το νου σου στο παιδί λοιπόν γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα...

Καλή συνέχεια

Hasta la victoria Siempre

Με τον Ερνέστο ας πούμε πως ταυτίστηκα στα εφηβικά μου χρόνια. Ξέρεις,τότε είναι και η ηλικία που έχεις φιλοσοφικές και πνευματικές αναζητήσεις και προσπαθείς να μάθεις όσα περισσότερα μπορείς. Το πρώτο βιβλίο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η ίδια του η βιογραφία. Αργότερα ακολούθησε το ημερολόγιο μοτοσυκλέτας καθώς και κάποια λευκώματα με πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Στο σχολείο θυμάμαι, επηρεασμένη κίολας από το πνεύμα της εποχής συχνά έγραφα στο θρανίο μου το αλησμόνητο: Hasta la victoria Siempre.Ακόμη και σήμερα θα ακούσω στο ράδιο εκείνο το τραγούδι του Μάνου που πάντα θα μου θυμίζει τον Γκεβάρα, τον αντάρτη όπως τον αποκαλούσαν.
 Σήμερα συμπληρώνονται 46 χρόνια από τη δολοφονία του. Παρόλα αυτά κάτι σε κάνει να πιστεύεις ότι ζει. Ναι, ζει. Ο Εduardo Galeano είχε πει χαρακτηριστικά: Σίγουρα ο Τσε ζει στον καθένα που πιστεύει σε αυτά που ο ίδιος πίστευε, και ζει μέσα στα μεγάλα λαϊκά απελευθερωτικά κινήματα, σε αυτή τη γη που δεν την έχει καταδικάσει κανένας θεός σε αυτή τη δυστυχία.
Ναι ο Γκεβάρα ζει. Μέσα από τους αγώνες. Ζει μέσα από εκείνους που διεκδικούν. Μέσα από κείνους που πιστέυουν πως η ουτοπία είναι χρήσιμη γιατί σε κάνει να προχωράς. Άλλωστε ουτοπία είναι αυτό που όταν κάνεις ένα βήμα προς το μέρος σου, απομακρύνεται δύο.Όταν κάνεις δύο, απομακρύνεται τέσσερα, όταν κάνεις τρια, έξι... Ναι ζει μέσα από εκείνους που αποτελούν την κινητήρια δύναμη ώστε να μπορέσουμε να πιστέψουμε ξανά σε κάτι. Ο Φιντέλ Κάστρο είχε πει πως αν θέλουμε να εκφράσουμε πως θέλουμε να είναι οι άνθρωποι των μελλοντικών γενεών πρέπει να πούμε να είναι σαν τον Τσε. Αν θέλουμε να πούμε πως επιθυμούμε να ανατραφούν τα παιδιά μας, να πούμε χωρίς διασταγμό πως θέλουμε να ανατραφούν σαν κι αυτόν.
 Ξέρω μπορεί κάποιος να με ρωτήσει ποιά η ανάγκη μου ώστε να γράψω ένα τέτοιο κείμενο. Πάντως όχι για να κάνω κάτι σαν " συγγραφικό μνημόσυνο" άλλωστε μισώ τέτοιου είδους εγχειρήματα. Να είναι που οι καταστάσεις, τα γεγόνοτα, τα πρόσωπα καθώς και η ίδια η συγκυρία σου επιβάλλουν κατά κάποιο τρόπο να φέρεις στο νου σου ανθρώπους σαν τον Γκεβάρα που πάντα θα σου θυμίζουν πως παρόλο που μπορεί να πατάς στη γη, δε μπορείς να δεις τον ουρανό...


Καλή συνέχεια και να θυμάσαι πως δεν υπάρχουν πια ήρωες παρά μόνο αγωνιστές.

Ακολουθεί μικρό απόσπασμα από τα άνθη του κακού του Σάρλ Μποντλέρ: Μα αληθινοί ταξιδευτές είναι εκείνοι που φεύγουν μοναχά για να φύγουνε. Ελαφρές καρδιές καθώς μπαλόνια, το μοιραίο τους ποτέ δεν το αποφεύγουν. Χωρίς να ξέρουν το γιατί, πάντοτε λένε " Εμπρός".

Υγ: Στις 9 Οκτωβρίου του 1967 ο λοχαγός Μάριο Τεράν διατάσσεται να εκτελέσει τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα Ντε λα Σέρνα στο χωριό Ιγκέρα της Βολιβίας.

Ω, τι κόσμος Μπαμπά.

Η αλήθεια είναι πως απο μικρή θεωρούσα ότι θα μεγάλωνα σε έναν δίκαιο ας πούμε κόσμο. 'Ετσι με είχαν κάνει τουλάχιστον να πιστεύω οι γύρω μου. Μεγαλώνοντας,τα πράγματα κάπως άρχισαν να αλλάζουν...
Ούσα μαθήτρια συχνά συμμετείχα σε συγκεντρώσεις-κινητοποιήσεις. Είχα προλάβει μάλιστα και τις καταλήψεις για το άθρο 16. Ποτέ δε θα ξεχάσω βέβαια τις απειλές ορισμένων γονέων περί άνοιγμα του σχολείου μέσω εισαγγελέα. Ήταν θα έλεγα κάτι πρωτόγνωρο για εμένα.
 Το 2008 ήταν η χρονιά που θα τελείωνα το Λύκειο. Να, ήταν όμως και η χρονιά που ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ετών15 έπεσε νεκρός από σφαίρα αστυνομικού. Ναι,ο Επαμεινώνδας Κορκονέας μάθαμε αργότερα ότι τον σκότωσε εν ψυχρώ. Πως ένιωσα; Oργή, αγανάκτιση, θυμό, θλίψη...
 Εκείνη την περίοδο άρχισα να μαθαίνω για τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, τον Καλτεζά, την ιστορία του Πέτρουλα, του Λαμπράκη...
Αν μου ζητούσε κάποιος να περιγράψω τα γεγονότα όπως εκτυλίστηκαν μετά από εκείνη τη χρονιά δύσκολα θα μπορούσα να μπω στη διαδικασία να το κάνω. Μια λέξη μου ρχεται στο μυαλό. Χάος. Το διάστημα εκείνο άρχισαν να γίνονται συνεχώς συγκεντρώσεις-πορείες-διαδηλώσεις. Στους δρόμους βίωνες συχνά βία,τρομοκρατία, ξυλοδαρμούς ακόμη και δικών σου ατόμων, προσαγωγές και αναίτιες στοχοποιήσεις ατόμων. Και ύστερα; Ύστερα έμαθες για την ιστορία της Κωσταντίνας Κούνεβα. Ύστερα άρχισες να μαθαίνεις για δολοφονίες μεταναστών που μέχρι και σήμερα βρίσκονται στα "αζήτητα". Άρχισες να βλέπεις την άνοδο ακροδεξιών- φασιστοειδών στοιχείων, την παιδεία να υποβαθμίζεται μέρα με την μέρα, την υγεία να υπολειτουργεί, την ανεργία να είναι στα ύψη και τα μνημόνια να έρχονται ως σωτήρας της μίζερης και θλιβερής πραγματικότητας σου. Ύστερα; Έμαθες για κάποιο Κώστα που έκανε απεργία πείνας για το αυτονόητο, την αξιοπρέπεια του. Πόσο χάρηκες όταν έμαθες πως αποφυλακίστηκε...
 Αργότερα άρχισες να κάνεις τόσο οικείες τις έννοιες κατάθλιψη και αυτοκτονία. Είναι που κάθε μέρα θα άκουγες και για ένα τέτοιο συμβάν. Έπειτα; Άκουσες για κάποιον Θανάση που δεν είχε να πληρώσει το εισιτήριο του στο Τρόλει με αποτέλεσμα από ενέργεια του οδηγού να βρεθεί στο κενό και να χάσει τη ζωή του. Μετά από κει; ; Έμαθες για την επίθεση που δέχτηκαν 15 μέλη του Κουμουνιστικού κόμματος από μέλη της χρυσής αυγής. Δε σου φάνηκε διόλου περίεργο. Τέτοια γεγονότα τα χεις εντάξει στην καθημερινότητα σου βλέπεις...
 Έχεις ένα άσχημο προαίσθημα. Ξέρεις ότι κάτι θα γίνει. Καθησυχάζεις τον εαυτό σου και λες όλα καλά από δω και πέρα. Το τηλέφωνο χτυπάει. Ακούς μια φωνή να σου λέει: Ο Παύλος είναι νεκρός. Η καρδιά σου πάει να σπάει. Δε ξέρεις πως να ξεσπάσεις, δε ξέρεις πως να αντιδράσεις.
 Πας μέχρι το Κερατσίνι γιατί δε μπορείς να κάνεις αλλιώς, γιατί πρέπει, γιατί είναι εσωτερική σου ανάγκη. Πας απλά εκεί και στέκεσαι. Διαδηλώνεις, φωνάζεις, ξεσπάς... Όχι μόνο για κείνα που έχουν συμβεί μέχρι τώρα αλλά και για κείνα που θα ρθουν. Ύστερα όμως τι; Ύστερα όμως ποιός;
 Γυρνάς στο σπίτι σου και κοιτάς το ταβάνι.Νομίζεις ότι θα σε πλακώσει. Είναι που σκέφτεσαι και εκείνο το έργο του Bergman: Το αυγό του φειδιού. Κάθεσαι όμως και σκέφτεσαι και εκείνους που όπλισαν με την ψήφο τους το χέρι του δολοφόνου. Εκείνους που χωρίς να το καταλάβουν όπλισαν το χέρι τους ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό, ενάντια στα ίδια τους τα παιδιά. Εκείνους που συναίνεσαν στο να εκκολαφθούν τα αυγά του φειδιού και να έρθει ξανά στο προσκήνιο ο ναζισμός.
 Το μόνο λοιπόν που έχω να πω εγώ σε εκείνους είναι πως η Χρυσή αυγή δεν είναι ούτε χρυσή ούτε αυγή. Είναι μαύρη όπως άλλωστε και το παρελθόν της από τις ανεξήτιλες κηλίδες του αποτρόπαιου νεοναζισμού.

Καλή συνέχεια

Ακολουθεί ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη: Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν. Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε. Φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε. Φοβούνται τα λόγια που λέμε με φωνή χαμηλωμένη. Φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί. Μας φοβούνται αγάπη μου. Κι όταν μας σκοτώνουν, νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.

Υγ: H τελευταία φράση είναι από ένα άρθρο της εφημερίδας το Βήμα

Θυμάσαι;

Θυμάσαι που καθόμασταν με τις ώρες μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας ελληνικό κινηματογράφο; Ξέρεις Καρέζη εναντίον Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ εναντίον Μπάρκουλη και άλλα τέτοια γραφικά της εποχής. Έπειτα να, θυμάσαι τη μάνα σου που σου έβαζε τη Λιλιπούπολη του Χατζηδάκι στη διαπασών; Tα τραγούδια του Λοϊζου;Tη χορωδία Τυπάλδου με εκείνο τον Παλιάτσο που τον κουβαλάς ακόμη και σήμερα μαζί σου;.Ύστερα είναι και η Μελίνα με εκείνα τα παιδιά του Πειραιά που ίσως τα συναντήσεις κάπου, εκεί έξω.
 Τους πανηγυρισμούς στο σπίτι σου τους θυμάσαι; Πόσοι ποδοσφαιρικοί και μπασκετικοί αγώνες... Την αναφορά των γονιών σου στο Νίκο Γκάλη;  Εκείνο το Εθνική Ελλάδος γειά σου του Νιόνιου;
Τη συγκίνηση που ένιωσες όταν πήραμε το Εuro; Ναι είχες κατέβει στο δρόμο.Καλά θυμάσαι. Κατέβηκες και πανηγύρισες.Όχι επειδή ήσουν πατριώτης και ήθελες να φανείς κρατώντας στα χέρια σου την Ελληνική σημαία.Καμία σχέση. Αλλά να, επειδή για μια στιγμή ένιωσες λίγο υπερήφανος για αυτό το τόπο. Να μόνο για εκείνη τη στιγμή...
 Τους σκόρπιους δίσκους βινυλίου στο σπίτι τους θυμάσαι; Mίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Στέλιος Καζαντζίδης, Άκης Πάνου, Ρίτα...Και ύστερα τα σκόρπια βίβλια μέσα σε εκείνες τις τεράστιες βιβλιοθήκες. Μενέλαος Λουντέμης, Γιάννης Ρίτσος, Νίκος Καζαντζάκης, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Νικηφόρος Βρεττάκος.
 Τις ατέλειωτες βόλτες στην Πλάκα τις θυμάσαι; Eκείνη την μισοχαλασμένη λατέρνα να παίζει μέχρι και σήμερα το γαρύφαλλο στ'αυτί; Είναι και εκείνος ο κουρασμένος άνθρωπος που παίζει ακόμη και τώρα με το ακορντεόν στο χέρι τραγούδια από τα παλιά και συ απλά χαμογελάς. Εκείνος; Aπλά ανταποδίδει. Και έπειτα τα καφενεία στους πλακόστρωτους δρόμους; Tον Ήλιο; Τον μερακλίδικο ελληνικό καφέ και τη μεσημεριανή σου βόλτα; Kαι εκείνα τα βλέμματα των περαστικών;Τα θυμάσαι;
 Eκείνο το Αυγουστιάτικο καλοκαίρι ; Τις απέραντες θάλασσες; Τα ηλιοβασιλέματα, τα ξενύχτια με τους φίλους; Εκείνους τους ανεκπλήρωτους έρωτες και τα αθώα φλερτ;
 To χωριό σου; Που ξημεροβραδιαζόσουν  παίζοντας κρύφτο, κυνηγητό, βόλους; Που έκανες ποδήλατο στα σοκάκια, τους λάκκους, στις αλάνες...Και έπειτα ιδρωμένος έτρεχες να πάρεις μια Έψα από το καφενείο δίπλα από το σπίτι σου;
 Εγώ ξέρεις τα θυμάμαι. Αυτά και τόσα ακόμα που υπάρχουν για να μας θυμίζουν ποιοί είμαστε καθώς και πως ξεκίνησαν όλα...Είναι που κάποιος με ρώτησε πρόσφατα αν νιώθω υπερήφανη για αυτό το τόπο. Θα έλεγα ότι είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση με μια δύσκολη απάντηση. Για μένα λοιπόν νομίζω πως όλα τα παραπάνω είναι η απάντηση στην ερώτηση αυτή. Όχι δεν είναι ούτε ότι διακατέχομαι από το πατριωτικό αίσθημα ούτε από διάφορα εθνικιστικά φρονήματα. Άλλωστε θα ήταν πιστεύω και φύσει αδύνατο. Απλά να όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο. Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο όμως και αυτό τον ουρανό δεν μπορούν να μας το πάρουν.

Καλή συνέχεια.

Η μνήμη

Ποτέ δε μπόρεσα να ξεχάσω τα καλοκαίρια στο χωριό. Να ξέρεις, τα ατέλειωτα παιχνίδια στις αλάνες και στις πλατείες, τα γέλια μας, καθώς και τα αθώα φλερτ του καλοκαιριού. Είναι όμως που... ποτέ δε μπόρεσα να ξεχάσω και εκείνους.Ναι εκείνους...
 Θυμάμαι σαν τώρα εκείνο τον τσακωμό που είχα κάνει με τον παππού μου. Ήμουν κάπου στα δεκαέξι βλέπεις και ήθελα να κάτσω μέχρι αργά έξω. Του φαινόταν αδιανόητο. Η δική του εγγονή να τριγυρνάει μέχρι αργά από δω και απο κει. Θαρρώ πως ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος τσακωμός μαζί του.
 Θυμάμαι πάλι τις γιορτές στο χωριό. Όταν μάθαινε πως θα ανεβαίναμε, έφευγε άρον άρον από το καφενείο για να είναι ήδη στο σπίτι περιμένοντας μας. Η χαρά του απερίγραπτη. Μας αγκάλιαζε σαν να μην υπάρχει αύριο.Τα μάτια του δε, έλαμπαν και μεις απλά χανόμασταν στην αγκαλιά του. Έπειτα του λέγαμε τα νέα μας. Ξέρεις, για την ζωή στην Αθήνα και την δική μας καθημερινότητα. Εκείνος με τη σειρά του μας μίλαγε για τη ζωή στο χωριό. Για το περιβόλι του, τον στάβλο μας... Ύστερα του ζητάγαμε να μας ζωγραφίσει. Πόσα χαρτιά είχαμε χαλάσει... Θυμάμαι και εκείνα τα βιβλία στιβαγμένα στη βιβλιοθήκη. Διάβαζε πολύ, θεωρούσε ας πούμε τη μόρφωση βασικό εφόδιο για τον άνθρωπο.
 Έπειτα φέρνω στο νου μου τη γιαγιά μου. Από κείνη βλέπεις πήρα και το όνομα μου. Πάντα τη θυμάμαι να κάθεται σε κείνο το σημείο, να στη μέση της αυλής, σε κείνη τη μεγάλη άσπρη καρέκλα κοιτώντας τον κάμπο. Ακόμη και τώρα, καμιά φορά κοιτάζω στα κλεφτά θαρρώντας πως βρίσκεται εκεί και με κοιτάει.
  Τον παππού μου δε, νομίζω πως θα τον δω να στέκεται σε εκείνη την δύσβατη ανηφόρα δίπλα στο σπίτι μας κρατώντας ντομάτες από το περιβόλι.
 Τελικά στη θέαση ενός άδειου σπιτιού η μνήμη είναι ο καλύτερος σου φίλος. Άψυχα αντικείμενα, φωτογραφίες παντού και το μόνο που δηλώνει ότι κάτι υπάρχει εκεί γύρω είναι ο εκκωφαντκός ήχος της βρύσης που στάζει. Και πάλι να, στέκεσαι εκεί χωρίς να περιμένεις κάτι. Απλά στέκεσαι και περιμένεις...
 Και ύστερα... κλειδώνεις την πορτα πίσω σου,  παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής και απλά χαμογελάς. Ναι χαμογελάς, για εκείνα που έζησες αλλά και για εκείνα που θα ρθουν...
 Κίνητρο του σημερινού μου κειμένου; Μια πρόσφατη εξόρμηση στο χωριό μου αλλά και η μνήμη. Ναι η μνήμη. Κύριο όνομα των θλίψεων, ενικού αριθμού και άκλιτη, Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη...

Καλή συνέχεια

Μόνη μας πατρίδα, τα παιδικά μας χρόνια.!

Όσες και αν χτίζουν φυλακές...

Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω τους ανθρώπους. Να ξέρεις, πάντα τόσο ισχυρογνώμονες, τόσο απόλυτοι. Φορώντας συνέχεια παρωπίδες με μια μόνιμη εθελοτυφλία για τα πάντα σαν να αρνούνται κατα κάποιο τρόπο να δουν την πραγματικά συμβαίνει γύρω τους.
 Να είναι που πρόσφατα ενημερώθηκα για την εξέγερση των μεταναστών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα, κάτι το οποίο όπως ήταν φυσικό προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις και που περίμενες ότι θα συμβεί.Αντίξοες συνθήκες διαβίωσης, απάνθρωπινες συμπεριφορές, βία και συρματοπλέγματα παντού είναι η εικόνα που θα δει κανείς εκεί σήμερα. Αυτές τις εικόνες δυστυχώς έρχονται να ενισχύσουν μαρτυρίες δικηγόρων, μελών Μη κυβερνητικών οργανώσεων καθώς και μελών άλλων διεθνών οργανισμών. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών δε αναφέρει χαρακτηριστικά πως οι συνθήκες κράτησης μεταναστών στην Ελλάδα είναι σοκαριστικές.
 Κάποτε είχα ακούσει πως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα είναι κάτι σαν κέντρα υποδοχής και φιλοξένιας μεταναστών. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ κανείς δεν με έπεισε για αυτό το εγχείρημα. Από την αρχή ήμουν πεπεισμένη για το τι μέλλει γενέσθαι.
 Το χειρότερο; Kανείς δεν είχε μιλήσει για τους ανήλικους κρατούμενους. Παιδιά που ζούν σε κελιά, παιδιά που βλέπεις στα μάτια τους την απόγνωση και συνάμα την αγωνία για το μέλλον. Παιδιά που ήρθαν εδώ με τις οικογένειες τους για να βρουν κάτι καλύτερο. Ξέρω θα πεις ότι είναι πολλοί, θα πεις ότι δεν έχουν καμία θέση ανάμεσα μας. Όμως να, ξεχνάς ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ζωές...
 Όλους αυτούς θα τους δεις είτε στοιβαγμένους στα λιμάνια και αργότερα ίσως σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μερικοί μπορέι να μην υπάρχουν πια. Είναι εκείνοι που επιθυμούν να θέσουν τέλος στην ζωή τους. Ήδη άλλωστε απαριθμούνται  δύο πρόσφατες αυτοκτονίες στην Κοζάνη και στα Γρεβενά.
 Πρόσφατα επισκέφθηκα το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Η εικόνα εκεί μου θύμησε κάποιους στίχους από το τραγούδι του Σωκράτη Μάλαμα με τίτλο στην Αμερική: "Και σαν το κουρελόβαρκο αδειάσει στο λιμάνι, θα τους στοιβάξουν στη σειρά οι ξένοι πολισμάνοι.Άλλοι θάχουν τον τρόπο τους και θα ευδοκιμήσουν και άλλοι ως να πεθάνουνε τη δίψα δε θα σβήσουν." Μετανάστες ενήλικοι και ανήλικοι κρατούνται εκεί για μέρες ίσως και για μήνες. Η εικόνα μιλούσε από μόνη της. Μαχαίρι στην καρδιά δε τα τόσα βλέματα καρφωμένα στο πρόσωπο σου σαν να σου λένε με όση δύναμη τους είχε απομείνει " Βοήθησε με, θέλω να ζήσω ελεύθερος".
 Δεν είμαι σίγουρη βέβαια αν θα μπορέσουν να γίνουν και πολλά. Κυρίως για τα ανήλικα παιδιά. Δομές και στέγες ανηλίκων υπολειτουργούν και σταδιακά κλείνουν. Όσο για τους ενήλικους μετανάστες μπαίνουν στη μέση δικηγόροι, γραφειοκρατία και όλα τα συναφή.
 Αμυγδαλέζα, Ηγουμενίτσα και πόσες ακόμη περιοχές που δεν γνωρίζουμε έχουν μετατραπεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης καθώς και σε νεκτοταφεία ψυχών. Τελικά γίναμε αυτό δεν θέλαμε να είμαστε. Μιλάμε για στρατόπεδα συγκέντρωσης, για βία, για ακραίες συμπεριφορές σαν να βρισκόμαστε στην τότε Ναζιστική Γερμανία που τα στρατόπεδα συγκέντρωσης απαριθμούνταν το ένα μετά το άλλο.
 Αυτοταπείνωση, εξευτελισμός και εκμετάλευση είναι οι μόνες λέξεις που μου ρχονται στο μυαλό. Εσύ θα έμενες; Eσύ θα άντεχες; Tην απάντηση λέω να την αφήσω σε σένα, ναι σε σένα που μετράς κεφάλια παράνομων μεταναστών αντί να μετράς ανθρώπους και ζωές. Όσο για μένα; Εγώ δε θα μπορούσα να μείνω. Άλλωστε ο άνθρωπος είναι η απάντηση σε όποια και αν είναι η ερώτηση. Γιατί όπως είχε γράψει και ο Ναζίμ Χικμέτ: Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,  πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.

Kαλή συνέχεια

      Το πάθος για τη Λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά

Eδώ Λιλιπούπολη...

Είμαστε αυτοί που μεγαλώσαμε με την Ερτ του Μάνου Χατζιδάκι, αυτοί που ώρες ατελείωτες καθόμασταν μπροστά στις τηλεοράσεις για να ξεκινήσει το μικρό σπίτι στο λιβάδι, η φρουτοπία, το καρουζέλ, τα παιχνίδια χωρίς σύνορα, του κουτιού τα παραμύθια, τα ψάθινα καπέλα και το καπλάνι της βιτρίνας. Αυτοί που έχουμε ακόμη σε δίσκους βινυλίου τη Λιλιπούπολη με την ροζαλία να μας έχει κλέψει την καρδιά. Με το χοντρό μπιζέλι να μας ακαλουθεί ακόμη και τώρα στα φοιτητικά μας χρόνια. Αυτοί που θυμώσαμε με την Μαρία Χοακίνα όταν απέρριψε τον Σιρίλο. Αυτοί που παρακολουθήσαμε το ρεπορτάζ χωρίς σύνολα, το σαν σήμερα, την κυριακή στο χωριό καθώς και τα δεκάδες αφιερώματα σε ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
  Τώρα είμαστε αυτοί που αντιδρούμε, είμαστε αυτοί που σήμερα, αύριο και για όσο χρειαστεί θα βρισκόμαστε κοντά στο πλευρό των εργαζομένων της Ερτ. Είμαστε αυτοί που θα δημιουργήσουμε τα Πολυτεχνεία της δικής μας γενιάς. Αυτοί που εναντιωνόμαστε στο λουκέτο της κρατικής τηλεόρασης καθώς και στην εδραίωση  διάφορων ευτελών τηλεοπτικών προγραμμάτων που θίγουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και προάγουν σεξιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις, την ίδια στιγμή που χρησιμοποιούν τον μέσο άνθρωπο ως ένα νούμερο τηλεθέασης.
  Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πει κάποτε πως όποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος πάει να πει ότι του μοιάζει, και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Είχε πει πως το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα και από τους εχθρούς. Και πως ο εχθρός γεννιέται δε γίνεται. Μας παρακολουθεί από το σχολείο σαν ήμασταν παιδιά και επιζητεί τον αφανισμό μας.
  Έναν αφανισμό που δε θα αφήσουμε να αναπτυχθεί. Είμαστε εδώ για να πούμε το φτάνει πια.Είμαστε εδώ για δείξουμε πως όπλα μας είναι οι φωνές μας. Είμαστε εδώ για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους 2.656 απολυμένους πλέον της κρατικής τηλεόρασης. Είμαστε εδώ για να διεκδικήσουμε ξεκάθαρα τη ζωή μας και όχι την επιβίωση μας.
  Ξέρω νιώθετε σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Αλλά ξέρετε κάτι; Σήμερα όταν βρισκόμουν εκεί στον προαύλιο χώρο του ραδιομεγάρου και άκουγα τον κόσμο να τραγουδάει με συγκίνηση τον Κεμάλ και να φωνάζει μαζικά το " Ψωμί, παιδεία, ελευθερία η χούντα δε τελείωσε το 73'' συνειδητοποίησα πως πολλά κεφάλια θα σπάσουν αλλά κάποια στιγμή θα σπάσουν και τα σίδερα.Να είστε Βέβαιοι.!

Καλή συνέχεια

Στο σημείο αυτό θέλω να παραθέσω κάποιους στίχους από το τραγούδι Κεμάλ σε στίχους Νίκου γκάτσου και ερμηνεία Μάνου Χατζιδάκι: Nικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί.

Μάθε παιδί μου,γράμματα

Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται στο τελευταίο θρανίο. Θες λόγω ύψους; Θες από επιλογή;Πάντως το μόνο σίγουρο είναι πως όλα μου τα μαθητικά χρόνια εκεί τα πέρασα.Ναι εκεί από όπου ξεκίνησαν και τέλειωσαν όλα.
 Όντας μαθήτρια η αλήθεια είναι πως δεν είχα την τύχη να συναντήσω αξιόλογους Δασκάλους-Καθηγητές. Παρ' όλα αυτά δε θα ξεχάσω ποτέ τον Κ.Τάσο Σώρρα. Δάσκαλος μου στην Τρίτη και στην Έκτη δημοτικού. Κάθε πρωί θυμάμαι, πάντα τυπικός στην ώρα του, με όρεξη και αγάπη για αυτό που κάνει. Ήταν από τους δασκάλους που ασχολούνταν με τον μαθητή και ανα πάσα ώρα και στιγμή ήταν εκεί για τον καθένα από εμάς. Εμένα προσωπικά με είχε βοηθήσει πολύ στο κομμάτι της διατύπωσης καθώς αντιμετώπιζα μια μικρή δυσκολία στο να διατυπώνω με σωστό τρόπο τα όσα διάβαζα. Στο τέλος της ώρας θυμάμαι μας μίλαγε για θέματα που δεν αφορούσαν μόνο στο σχολείο και στα μαθήματα. Μας μιλούσε για τον " έξω κόσμο" και για το μέλλον. Όταν έφτανε το καλοκαίρι θυμάμαι πάντα μας πρότεινε εξωσχολικά βιβλία. Δεν ήθελε βλέπεις, να ασχολούμαστε συνεχώς με ηλεκτρονικά παιχνίδια και υπολογιστές. Συχνά μας έβαζε ντοκιμαντέρ ή κάποια ταινία κατά τη διάρκεια του μαθήματος.
  Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν στην τάξη μας είχε πρωτοέρθει ο Αλέξανδρος. Ένα παιδί με νοητική υστέρηση. Αμέσως τον έκανε να νιώσει οικεία. Αμέσως μας μίλησε για την ιδιαιτερότητα του.Ποτέ δε σκεφτήκαμε να τον δούμε με άλλα μάτια, πάντα τον βλέπαμε σαν έναν από εμάς. Όσο για τον Κ. Τάσο; Του δίδασκε σαν να δίδασκε σε έναν από εμάς.
 Ναι αυτός ήταν ο Κ.Τάσος. Ένας δάσκαλος που ήταν δίπλα στους μαθητές του. Ένας δάσκαλος που αγαπούσε τόσο τα παιδιά όσο και το σχολείο που δίδασκε. Θυμάμαι στο τέλος της σχολικής χρονιάς είχαμε στεναχωρεθεί που θα έφευγε. Θες ότι είχαμε δεθεί; Θες ότι πήραμε τόσα πολλά από αυτόν τον άνθρωπο; Θες...; Σημασία έχει ότι θα τον κουβαλάω για πάντα μαζί μου.
 Στο γυμνάσιο τα πράγματα θα έλεγα πως δεν ήταν όπως ακριβώς τα περίμενα. Γνώρισα καθηγητές που έβλεπαν τον μαθητή σαν ένα ποσοστό επιτυχίας στις εκάστοτε εξετάσεις, που παρείχαν στείρα μάθηση και γνώση. Κάπως έτσι μπήκε στη ζωή μου και η "παπαγαλία". Τρία χρόνια στο γυμνάσιο και με  λυπεί το ότι  δεν μπορώ να θυμηθώ ονόματα καθηγητών μου. Είναι λες και δεν τους γνώρισα ποτέ.Είναι λες και σταμάτησε ο χρόνος εκεί στο δημοτικό και στον αγαπημένο μου Κ.Τάσο.
 Παρότι μπορεί να φαίνεται κάπως παράδοξο, ο μόνος που μου έκανε θετική εντύπωση ήταν ο καθηγητής των Θρησκευτικών μου στις Δύο πρώτες τάξεις του γυμνασίου.Η αλήθεια είναι πως εμένα ποτέ δε μου άρεσαν τα θρησκευτικά και πάντα ήμουν ενάντια στο να διδάσκονται στο σχολείο. Αλλά να, εκείνος είχε έναν δικό του τρόπο αντίληψης των πραγμάτων. Πάντα κατάφερνε να μας ηρεμεί με το λέγειν του. Πάντα μας μίλαγε για όλες τις θρησκείες. Διόλου κολλημένος άνθρωπος. Ίσα ίσα που συζητούσαμε ώρες ολόκληρες μαζί του για ότι μας αποσχολούσε.
 Όσο για το Λύκειο ένα όνομα μου έρχεται στο μυαλό. Μαρία Μηνά. Φιλόλογος. Καθηγήτρια μου στην Α'Λυκείου. Τότε στην τάξη μας θυμάμαι είχαμε για κάποιο ανεξήγητο λόγο δύο πίνακες. Ο ένας αχρησιμοποιήτος για καιρό. Εκείνη μας ώθησε στο να εξωτερικεύουμε εκεί τα συναιισθήματα μας και ότι άλλο μας απασχολούσε. Αν έμπαινες στην τάξη θα έβλεπες γραμμένα συνθήματα, φράσεις ή ακόμη και τραγούδια.
 Καθηγήτρια που δε χαριζόταν σε κανέναν. Με απόψη και προσωπικότητα. Επικοινωνούσε ουσιαστικα με τους μαθητές της. Μιλούσε θα έλεγα μαζί με αυτούς για αυτούς. Πάντα μας μίλαγε για θέματα που αφορούσαν την κοινωνία. Πάντα μας μίλαγε για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
 Πριν από κάποιο χρονικό διάστημα πέρασε πειθαρχικό. Ο λόγος;Επειδή είχε αντιρατσιστική δράση στα σχολεία. Επείδη έλεγε στους μαθητές της να μην διέπονται από ρατσιστικές αντιλήψεις. Επειδή τους μίλαγε για τα αυτονόητα. Τον σεβασμό στο διαφορετικό, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια.
 Όλοι αυτοί που ανέφερα παραπάνω έχουν κάτι κοινό. Να ξέρεις, ίσως να μην βρεθούν ξανά στις σχολικές αίθουσες. Ίσως να αναγκαστούν να εργάστούν ίσα ίσα για τα προς το ζήν. Ίσως να βρεθούν σε διαθεσιμότητα, ίσως να αναγκαστούν να καταταγούν σε άλλες περιοχές.
 Τότε τα χαμόγελα θα σβήσουν. Τότε το σχολείο θα αποτελεί μια φυλακή. Ναι, μια φυλακή με μηχανές που θα παράγουν τυποποιημήμενη γνώση.
 Ξέρω, ίσως πεις πως δε σε νοιάζει. Ίσως πεις πως για ένα μικρό ποσοστό αξιόλογων εκπαιδευτικών δεν αξίζει να παλέψεις. Ξέρεις κάτι; Τώρα όσο ποτέ άλλοτε πρέπει έστω και για αυτούς τους 3, 13, 23 ανθρώπους που θεωρείς πως αποτελούν φωνή μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα να παλέψεις και να αγωνιστείς.Να ταχθείς υπερ των αιτημάτων τους, να στηρίξεις τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις τους. Είναι που αυτές οι μειοψηφίες μπορούν να αλλάξουν το σχολείο. Είναι που αυτές οι μειοψηφίες μπορούν να διαμορφώσουν τα παιδιά μας και να τα διαπαιδαγωγήσουν σωστά.
  Αυτές οι μειοψηφίες είναι που θα φωτίσουν ξανά τα σχολεία και θα δώσουν κίνητρο στα παιδιά ώστε να προσπαθήσουν για κάτι καλύτερο.
 Τα σχολεία δεν είναι καλύτερα όταν καίγονται. Είναι καλύτερα όταν φωτίζονται από μυαλά που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο.

Καλή συνέχεια.


Ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο του Μαρτσέλο Ντ' Όρτα "Ο δάσκαλος που ακόμη μαθαίνει"

Εμείς οι μεγάλοι ονειρευόμαστε ακόμα το σχολείο, κι όταν το ονειρευόμαστε, στριφογυρίζουμε στο κρεβάτι.Εξετάσεις, έλεγχοι, μακρόστενοι διάδρομοι και το αυστηρό βλέμμα του καθηγητή.

Δεν το φαντάζομαι έτσι το ιδανικό σχολείο.

Γιατί μοιάζουν με φυλακές τα σχολεία μας; Γιατί περισσεύει το γκρίζο ενώ απουσιάζουν τα χρώματα; Γιατί η γνώση δεν είναι χαρά, αλλά περιορισμός; Με ποιο κριτήριο, με ποια καρδιά, κλείνουμε ένα παιδί σε μια τάξη και το κρατάμε φυλακισμένο εκεί μέσα επί τέσσερις ώρες; Πού είναι ο αέρας, το οξυγόνο, η ζωή στα σχολεία μας;

"Αν ο μαθητής φτάσει στο σχολείο επιβαρυμένος από ωφελιμιστικές ασχολίες" έγραψε ο Φεριέρ, ο πατέρας του σύγχρονου σχολείου, "πράγμα αναπόφευκτο όπου βασιλεύει η φτώχεια, ας είναι τουλάχιστον το σχολείο μια όαση γαλήνης, ο θαυμαστός κοσμος της ανιδιοτελούς γνώσης μέσα στον οποίο ικανοποιούνται όλες οι περιέργειες των παιδιών, μέσα στον οποίο όλα τα ζωηρά ενδιαφέροντά τους μπορούν να εκδηλωθούν εν είδει αυθόρμητων και τερπνών δραστηριοτήτων".

 

O Κοινωνικός λειτουργός

Κάθε μέρα περίμενε στην καθιερωμένη στάση του λεωφορείου του, γύρω στις 8:00 περίπου. Ήταν πάντα τυπικός άλλωστε και δεν ήθελε να δίνει δικαιώματα. Έφτανε πάντα πρώτος, με εκείνο το χαμόγελο που σου έφτιαχνε την μέρα. Πάντοτε βρίσκοταν σε ετοιμότητα ώστε να αντιμετωπίσει το κάθε περιστατικό και τον κάθε εξυπηρετούμενο, χωρίς γκρίνιες και χωρίς ίχνος μιζέριας. Ο χώρος που δούλευε αρκετά μικρός, ενώ η υποδομή του κτιρίου δεν ήταν και η καλύτερη, κάτι το οποίο ίσως περιόριζε κάπως το έργο του. Όσο για την αμοιβή του; Λίγο παραπάνω από τον βασικό μισθό. Απλά για να μπορεί να βγάζει τα προς το ζειν. Και όμως εκείνος ποτέ δεν έχανε το χαμόγελο, την αισιοδοξία και την ελπίδα.
 Το ωράριο του είχε ήδη ξεκινήσει και το πρώτο τηλέφωνο δεν άργησε να χτυπήσει. Στο απέναντι ακουστικό είναι  η Μαρία η οποία βρίσκεται στο όριο της φτώχειας. Με δυσκολία παρέχει ένα κομμάτι ψωμί στα παιδιά της. Ο σύζυγος της παρόλο που εργάζεται δεν καταφέρνει με το μισθό που λαμβάνει "να τα βγάλει πέρα".Στο τηλέφωνο σχεδόν ξεσπά σε κλάματα. Εκείνος προσπαθεί να την ηρεμήσει. Ξέρει πως τα χέρια του είναι δεμένα. Ξέρει πως κράτος πρόνοιας δεν υπάρχει. Ξέρει πως δεν μπορεί να κάνει πολλά και όμως προσπάθησε. Ήρθε αμέσως σε επαφή με διάφορα δίκτυα αλληλεγγύης τα οποία με τη σειρά τους θα παρείχαν σίτηση, είδη ρουχισμού και είδη υγιεινής στην Μαρία.
 Το τηλέφωνο κάπου στις 10:00 ξαναχτυπά. Ο Κώστας χρήστης ουσιών ζητά βοήθεια καθώς θέλει να απεξαρτηθεί. Δυστυχώς ο ΟΚΑΝΑ( που τείνει να κλείσει) όπως και το ΚΕΘΕΑ( το οποίο είναι στεγνό πρόγραμμα) έχουν τεράστιες λίστες αναμονής κάτι που δυσκολεύει την άμεση απεξάρτηση του. Πάλι τα χέρια του κοινωνικού λειτουργού είναι δεμένα.Παρόλα αυτά ο ίδιος δεν βλέπει εμπόδια στο έργο του. Μίλα αμέσως με συναδέλφους, έρχεται σε επαφή με ανθρώπους που ασχολούνται με το λεγόμενο street work( δράσεις/παρεμβάσεις στο δρόμο), καθώς και με διάφορα προγράμματα απεξάρτησης. Δεν τα παρατά ούτε στιγμή. Οι απαντήσεις που παίρνει δεν είναι ούτε θετικές ούτε και αρνητικές, αλλά δεν τον νοιάζει. Επιμένει μέχρι να καταφέρει να τον εντάξει σε κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης και μετέπειτα σε κάποιο πρόγραμμα κοινωνικής επανένταξης.
 Ώρα 12:00 το μεσημέρι, το τηλέφωνο χτυπά συνεχώς. Λόγω της έλλειψης προσωπικού δεν απαντώνται(δυστυχώς) όλες οι κλήσεις. Παρόλα αυτά εκείνος προσπαθεί να εξυπηρετήσει όσα περισσότερα άτομα μπορεί. Όχι κυρίως γιατί πρέπει αλλά γιατί θέλει.
 Στο τηλέφωνο είναι η Κατερίνα  κακοποιημένη μητέρα δύο παιδιών. Τόσο καιρό η σιωπή είναι η συνενοχή της. Ήρθε η στιγμή όμως που είπε το Φτάνει Πια. Εκείνος την ακούει με προσήλωση. Αμέσως προσπαθεί να έρθει σε επαφή με οργανώσεις, σωματεία, κινήματα που προστατεύουν και που είναι στο πλευρό των κακοποιημένων γυναικών. Της δίνει κατευθυντύριες γραμμές ώστε να μπορέσει να δράσει άμεσα.
 Η ώρα περνάει και έρχονται 3 περιστατικά με το ίδιο αίτημα. Ο Μάριος, Ο Γιάννης και Ο Στέφανος είναι πρώην ψυχικά ασθενείς. Θέλουν να αποβάλλουν το στίγμα από πάνω τους και να έχουν μια υγιή ζωή μέσα στην κοινωνία. Δυστύχως τα χέρια είναι πάλι δεμένα.  Δομές και υπηρεσίες που έχουν άμεση σχέση με τους ψυχικά ασθενείς κλείνουν μέρα με την μέρα, ενώ πολλές από αυτές υπολειτουργούν. Παρόλα αυτά εκείνος προσπαθεί, θέλει να έχουν μια υγιή ζωή μέσα στην Κοινότητα όπως άλλωστε εγώ και εσύ.
 Ώρα 2:00 το μεσημέρι. Το ωράριο του έχει τελειώσει. Το τηλέφωνο όμως συνεχίζει να χτυπά.Ο συνάδελφος του τον παροτρύνει να μην το σηκώσει. Άλλωστε η υπηρεσία τυπικά έχει κλείσει. Και όμως εκείνος επιλέγει να το σηκώσει. Ας πούμε θεωρεί,πως μια ανθρώπινη ψυχή δεν μπορεί να μπει σε προγράμματα και ωράρια.
 Στο τηλέφωνο είναι η Μαρίνα η οποία θέλει να βάλει τέλος στη ζωή της, λόγω του ότι αδυνατεί να τα βγάλει πέρα οικονομικά. Εκείνος ψύχραιμος προσπαθεί να την αποτρέψει από τέτοιες σκέψεις. Αμέσως έρχεται σε επαφή με κάποιον Ψυχίατρο και της κλείνει (εμβόλιμα)κάποιο ραντεβού. Σήμερα κίολας. Επίσης την προτρέπει να απευθυνθεί και σε κάποια  τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης που σχετίζεται με τέτοια θέματα.
 Ποιός ξέρει τι θα είχε συμβεί αν εκείνος δεν είχε σηκώσει το τηλέφωνο;Η μάλλον ας αναρρωτηθούμε πόσα άτομα θα μπορούσαν να είχαν σωθεί από όλα αυτά τα αναπάντητα τηλεφωνήματα.;
 H ωρα 16:00 και εκείνος επιλέγει να μην πάει σπίτι του. Είναι που στο κέντρο έχει κάποια διαδήλωση λόγω του ότι οι μονάδες ψυχικές υγείας σταδιακά βάζουν λουκέτο. Βλέπεις, του αρέσει να αγωνίζεται, να διεκδικεί, να παλεύει, να ονειρεύεται, να συμμετέχει σε συλλογικές δράσεις μαζί με άλλους κοινωνικούς λειτουργούς. Συχνά θα τον δεις σε κάποιο δίκτυο αλληλεγγύης να προσφέρει είδη ρουχισμού, τρόφιμα και φάρμακα.
 Ώρα 19:00 το απόγευμα. Ακόμη δεν έχει πάρει το δρόμο για το σπίτι. Επιλέγει να επισκεφθεί το κοινωνικό παντοπωλείο της γειτονιάς του. Του αρέσει να προσφέρει την βοήθεια του εθελοντικά έστω και  για λίγες ώρες. Είναι κάτι άλλωστε που τον γεμίζει και του δίνει χαρά.
Ώρα 10:00 και τα κλειδιά βρίσκονται στην πόρτα του σπιτιού του. Μετά από μια κουραστική αλλά συνάμα γεμάτη μέρα επιστρέφει. Πέφτει για ύπνο και τουλάχιστον χαμογελάει. Τουλάχιστον ξέρει ότι ζει, ότι αναπνέει.
Αύριο  ξεκινά μια καινούργια μέρα. Όσο για εκείνον;Περιμένει εν αγωνιωδώς να την αδράξει σαν να είναι η τελευταία.


Σημείωση: Το κείμενο που μόλις έγραψα ίσως να είναι μυθοπλαστικό, ίσως και όχι. Το μόνο που ξέρω είναι πως τον άνθρωπο που μόλις περιέγραψα θα τον κουβαλάω πάντα μαζί μου ως μελλοντική και γω Κοινωνική λειτουργός. Να, είναι που εκείνον τον διέπει ο σεβασμός, είναι που μέρα με την μέρα ενισχύει  όλο και περισσότερο το αίσθημα της αλληλεγγύης, που μέσα από τις συλλογικές δράσεις βοηθάει τον ίδιο τον άνθρωπο, που μέσω της ανιδιοτελής προσφοράς του καταφέρνει να φέρει ξανά τα χαμόγελα. Είναι που και εκείνος όπως και γω στοχεύει σε ένα Κράτος Πρόνοιας που θα έχει ώς κεντρικό άξονα τον ίδιο τον άνθρωπο, ένα Κράτος Πρόνοιας ριζοσπαστικό, που μέσω καινοτόμων δράσεων θα ρήξει εκείνο το τοίχος που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα σε εμάς τους υγιείς/δυνατούς και ανάμεσα σε εκείνους τους μη υγείς/αδυνάτους. Σε ένα Κράτος Πρόνοιας που δεν θα αναπαράγει ανισότητες αλλά θα προωθεί συνεχώς την διαδικασία ταξικής και κοινωνικής συνειδητοποίησης.
 Ο Χρόνης Μίσσιος είχε πει κάποτε πως πρέπει να αντιληφθούμε ποιά είναι η ουσία και το νόημα της ζωής. Δηλαδή δε γίνεται αντι να ζούμε να επιβιώνουμε. Είχε πει πως η μελλοντική επανάσταση για την υπεράσπιση της ζωής του ανθρώπου θα είναι η επανάσταση των ανθρώπων και όχι η επανάσταση για τους ανθρώπους. Είχε πει πως πρέπει να επικοινωνήσουμε ως άνθρωποι πάνω στο κοινό μας πρόβλημα, να κοιταχτόύμε στα μάτια και να ονειρευτούμε ξανα...
 Εαν θέλω να λέγομαι άνθρωπος πρέπει να προσπαθήσω.Εσύ;...

Καλή συνέχεια.

Μη με φωνάζεις "Ξένο"

Η αλήθεια είναι πως στο σχολείο που πήγαινα, δε θυμάμαι να είχα πολλούς συμμαθητές διαφορετικής προέλευσης. Συνήθως στο σύνολο,ανέρχονταν κάπου στα δύο με τρία άτομα ανά την κάθε τάξη, αν βέβαια δεν με απατά ο νους μου. Καταγωγή κυρίως είχαν από την Αλβανία ή από κάποια Ασιατική χώρα. Παιδιά θα έλεγα με φιλότιμο, αγάπη για την Ελλάδα, γεννημένα και μεγαλωμένα εδώ, χωρίς να έχουν όμως την ελληνική υπηκοότητα. Από τη δική μου τάξη συγκεκριμένα, ό ένας εκ των δύο ήταν άριστος μαθητής και κατάφερε να περάσει στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών ενώ ο δεύτερος παρόλο που αποφάσισε να συνεχίσει τη φοίτηση του σε Επαγγελματικό λύκειο δε δίστασε να σπουδάσει αργότερα στην Σχολή Καλών Τεχνών, άλλωστε από νωρίς φαινόταν ότι η τέχνη ήταν εκείνη που τον είχε κερδίσει εξ' αρχής. Ήπιων τόνων παιδιά θα έλεγα, χωρίς ποτέ να είχαν δημιουργήσει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα.
 Στο δικό μου σχολείο, δε θυμάμαι ποτέ να είχε τεθεί το ζήτημα του/της σημαιοφόρου όσον αφορά τους αλλοδαπούς μαθητές. Συνήθως τέτοια θέματα έβλεπα καθημερινά να εκτιλίσονται είτε σε άλλες γειτονιές-περιοχές είτε μέσα από διάφορα ειδησεογραφικά μέσα. Το μόνο που ηχούσε στα αυτιά μου ήταν το εξής: ''Αυτός είναι αράπης, αυτός είναι Αλβανός και θέλουν να τον κάνουν και σημαιοφόρο. Είναι ντροπή για την Ελλάδα να κρατάνε τη σημαία οι Ξένοι όταν έχουμε τόσους Έλληνες που μπορούν να το κάνουν.'' Μιλώντας για Αλβανική καταγωγή και ενθυμούμενη τη φράση αυτή, μου ρθε στο μυαλό η Σονίλα, Αλβανικής καταγωγής, αριστούχος, που με βάση το νόμο σύμφωνα με το ΦΕΚ Β΄ 277, 16-3-01, Αρ. Γ1/219: Στην διαδικασία επιλογής σημαιοφόρων, παραστατών και υπευθύνων για τη κατάθεση στεφάνου μπορούν να συμμετάσχουν και αλλοδαποί μαθητές, οι οποίοι φοιτούν τουλάχιστον( 2) χρόνια σε ελληνικό σχολείο. Άρα όπως αντιλαμβάνεται κανείς, ήταν λογικό ακόλουθο να της δοθεί και η ελληνική σημαία. Και όμως. Παραμονή της παρέλασης και το θέαμα που αντίκρισε ήταν οδοφράγματα και ένα σχολείο κλειδωμένο. Στον Σταύρο Θεοδωράκη, το 2004 χαραχτηριστικά είχε αναφέρει: "Είχαν αγοράσει συρματοπλέγματα και είχαν κλείσει το σχολείο, μέσα είχα μείνει εγώ και ο αδερφός μου με τις τσάντες μας. Αυτή ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου." Αν πάω μπροστά κάποια χρόνια αργότερα και ένα χρόνο πριν από σήμερα, κάπου στο 2012 ας πούμε μου έρχεται στο νου εκείνη η  κοπέλα από την Αλβανία στα Φάρσαλα, της οποίας,οι συμμαθητές απείλησαν πως αν δεν της στερηθεί το δικαίωμα να παρελάσει με την Ελληνική σημαία,θα καλούσαν τη Χρυσή Αυγή. Άλλωστε η ίδια η Χρυσή αυγή έχει τοποθετηθεί ανοιχτά για το εν λόγω ζήτημα χωρίς να διστάσει να υποστηρίξει των διαχωρισμό Ελλήνων και αλλοδαπών μαθητών. Ο (Κ.) Ματθαιόπουλος συγκεκριμένα ανέφερε: Oι γονείς δε μπορούν να στέλνουν τα παιδιά τους, να μαθαίνουν γράμματα όταν μέσα στη σχολική αίθουσα μόνο ελληνικά δε μαθαίνουν. Και κάπου εδώ, είναι που νομίζω πως έχει έρθει η στιγμή να αποτυπώσω και γω την προσωπική μου άποψη μου πάνω στο εν λόγω ζήτημα. Προφανώς και κάθε άποψη είναι σεβαστή, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να είναι και αποδεκτή.
 Τόσα χρόνια στα θρανία των σχολείων και μετέπειτα στα αμφιθέατρα έχω να πω πως εκείνο που εκλείπει (Κ.) Ματθαιόπουλε ξέρετε τι είναι; Η παιδεία. Ανεξαρτήτου χρώματος, ανεξαρτήτου γλώσσας και καταγωγής. Συχνά συναντάς έφηβους και ενήλικες με ανεπρακείς γνώσεις, κακή χρήση της ελληνικής γλώσσας, πληθώρα ορθογραφικών λαθών και πλήρη άγνοια σε ότι αφορά τις επιστήμες και τις τέχνες γενικότερα.
 Εγώ δε κατάφερα όντας μαθήτρια να γίνω είτε παραστάτρια, είτε σημαιοφόρος. Θες ότι δε διάβασα τόσο; Θες ότι ποτέ δεν έκανα την υπέρβαση; Ήμουν μια μέτρια μαθήτρια που ίσως δεν την ένοιαζε και τόσο, το θέμα της παρέλασης. Πάντα όμως με χαροποιούσε το γεγονός πως κάποιος συμμαθητής/τρια μου θα παρελαύνανε κρατώντας την ελληνική σημαία, ανεξαρτήτως καταγωγής. Κάπως έτσι συνέβει και με την  Έγχρωμη Σημαιοφόρο του Τρίτου Επαγγελματικού Λυκείου Περιστερίου. Τα σχόλια ποικίλα. Αυτή τη φορά κυρίως θετικά( Από όσο πρόλαβα να δω δηλαδή και από τα social media). Άλλωστε τον/ την Αριστούχο μαθητή/τρια τους επιβραβεύεις και δεν τους ωθείς με τον τρόπο σου στον κοινωνικό αποκλεισμό.
 Στην παρέλαση που παρακολούθησα εγώ στο Δήμο Ζωγράφου, είδα πολλά έγχρωμα παιδιά ντυμένα με παραδοσιακές ενδυμασίες καθώς και παιδιά που στέκονταν ως παραστάτες δίπλα στους σημαιοφόρους. Ένιωσα υπερήφανη, Ναι. Γιατί θεωρώ πως Έλληνας είναι εκείνος που διέπεται από σεβασμό και αλληλεγγύη. Εκείνος που ανεξαρτήτως χρώματος λειτουργεί ως συλλογικότητα, εκείνος που με βάσει τα εφόδια που έχει, θέτει στόχους για τη ζωή του, που αγωνίζεται για εκείνη. Είναι εκείνος που βλέπει πέρα από κάθε φυλετική διάκριση, είναι εκείνος που βλέπει πέρα από κάθε σύνορο. Ο Κώστας Γαβράς σε συνέντευξη του είχε δηλώσει:  Έλληνας είναι εκείνος που το επιλέγει. Είχε πει, πως ένα παιδί που γεννήθηκε εδώ και δεν έχει γνωρίσει άλλη πατρίδα, είναι βέβαιο ότι αγαπά αυτή τη πατρίδα. Ένα παιδί που γεννήθηκε σε άλλη χώρα από αυτή που γεννήθηκαν οι γονείς του, δε μπορέι να είναι μετανάστης. Ενώ κλείνει με την εξής φράση: Το άξιο παιδί των μεταναστών, πρώτος μαθητής της τάξης του έπρεπε να κρατά την ελληνική σημαία και όχι να ξεσηκώνονται με αυτό το γεγονός οι απανταχού πατριδοκάπηλοι.
 Είναι που στο σημείο αυτό που έρχονται στο νου και εκείνα τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι: Aπο την ώρα που μας βοηθάει η Ελλάς να γίνουμε άνθρωποι με μια παγκοσμιότητα πολύ καλώς. Από την ώρα που μας δίδει μια φουστανέλα και μας εμποδίζει να υπάρχουμε με τους άλλους συνανθρώπους, είναι αντιδραστικό. Αν αυτό που λέμε ελληνικό, είναι εμπόδιο στο να ενωθούμε με ένα μαύρο, είναι καταδικαστέο. Αν αντιθέτως, αυτό είναι βοηθητικό για να ενωθούμε με τους άλλους, είναι υπέροχο. Η έννοια του Ελληνικού για πολλούς ανθρώπους έχει διαφορετική όψη. Εγω πιστεύω σε εκείνη την Ελληνικότητα που εξαφανίζει τις διαφορές.
 Nαι και εγώ σε εκείνη την Ελληνικότητα πιστεύω. Όπως άλλωστε πιστεύω πως σε εκείνη θα πίστευε και ο Διονύσιος Σολωμός όταν έγραφε στον Εθνικό Ύμνο" Από τα κόκκαλα βγαλμένη''. Πιστεύω στην Ελληνικότητα εκείνη που εξαλείφει τις διαφορές, που ενώνει όλους τους λαούς, ανεξαρτήτως χρώματος. Άλλωστε αν ήμασταν όλοι ίδιοι,ο κόσμος θα ήταν πολύ μονότονος και βαρετός δε νομίζεις;
 Η διαφορετικότητα είναι εκείνη που μας κάνει ξεχωριστούς. Αν την σεβαστείς εσύ, εγώ ο καθένας από εμάς ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Αν την σεβαστείς,μπορούμε να πετύχουμε τον ανέφικτο.Αν την σεβαστείς, μπορούμε να δημιουργήσουμε τα δικά μας Ουράνια Τόξα και τότε θα καταλάβεις πως είμαστε όλοι άνθρωποι.
 Για δες άνθρωπος είμαι και εγώ και δεν είμαι '' Ξένος''...

Καλή συνέχεια

ΜΗ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙΣ «ΞΕΝΟ»!

Επειδή άλλη μάνα με γέννησε

και σ' άλλη γλώσσα άκουσες εσύ

τα όμορφα παιδικά σου παραμύθια...

μη με φωνάζεις «ξένο»

το ψωμί σου δε διαφέρει απ' το δικό μου

το χέρι σου είναι όμοιο με το δικό μου,

σαν τη φωτιά καίει

και η δική μου φωτιά.

Γιατί λοιπόν με φωνάζεις «ξένο»;

Επειδή σ' άλλους δρόμους βρέθηκα

και σ άλλο λαό γεννήθηκα

και άλλες θάλασσες γνώρισα

και απ'αλλού σάλπαρα;

Αλλά το ίδιο άγχος κρύβουμε κι οι δυο

η ίδια εξάντληση

στην πλάτη μας βαραίνει,

αυτή που συντρίβει το κάθε θνητό

μέσ' απ' του χρόνου τα σκοτάδια

από τότε που σύνορα δεν είχαν τεθεί

κι ανάμεσά μας ακόμη δεν είχαν φθάσει

όσοι διχάζουν

και σκοτώνουν το φτωχό,

αυτοί που κλέβουν

και μοιράζουν ψέμματα,

αυτοί που εμπορεύονται κι εμάς

και θάβουν αδίστακτα τα όνειρά μας

όσοι εφεύραν αυτή τη λέξη

τη σκληρή: «ξένος».

λέξη παγωμένη και γεμάτη θλίψη

που θυμίζει αλησμοσύνη κι εξορία.

Αν θέλεις το καλό μου να είσαι καλός

σταμάτα τώρα να με φωνάζεις «ξένο»

αν θέλεις, κοίταξέ με στα μάτια,

πιο πέρα απ' το μίσος

ας φθάσει η ματιά σου,

ας ξεπεράσει φόβο, εγωισμό.

Για δες, άνθρωπος είμαι κι εγώ

Όχι, δεν είμαι «ξένος»!

΄Αγνωστος Μετανάστης

(Δεν) Υποσιτίζομαι, (Δεν) Υποσιζίτεσαι, (Δεν) Υποσιτίζεται

Από μικρή θυμάμαι το Κυριακάτικο τραπέζι. Να τα χαμόγελα όλων μας, την ώρα εκείνη. Την μυρωδιά του ψωμιού που μόλις είχε βγεί από το φούρνο, τις πίτες, και όλα εκείνα τα φαγητά που περιμέναμε εν αγωνιωδώς να τα " καταβροχθίσουμε". Ακόμη θυμάμαι τις μέρες στο σχολείο. Με εκείνο το μικρό τσαντάκι για το κολατσιό μου, ακόμη και τις δραχμές που μου έδινε ο πατέρας μου για να αγοράσω το καθιερωμένο κουλούρι και το καθιερωμένο μπουκαλάκι με το νερό. Όπως άλλωστε συνήθιζε να κάνει κάθε γόνιος για το παιδί του τότε. Ναι τότε... Όταν ακόμη και η πιο φτωχή οικογένεια μπορούσε να παρέχει στο παιδί της τα προς το ζην.
 Σήμερα η πραγματικότητα δυστυχώς μας ξεπερνά και  θα έλεγα πως δεν ταυτίζεται σε καμία των περιπτώσεων με την εικόνα που πριν από λίγο περιέγραψα. Εν έτη 2013, και ο υποσιτισμός στα σχολεία έχει αρχίσει να αυξάνεται δραματικά. Σκελετωμένα παιδιά, άνεργοι γονείς που αδυνατούν να παρέχουν ακόμη και τα βασικά είδη διαβίωσης, νηστικά παιδιά για μέρες που ζούν κάτω από το όριο της φτώχειας ενώ οι λυποθυμίες αποτελούν πλέον σύνηθες φαινόμενο. Ναι εν έτη 2013, και υπάρχουν ακόμη και σήμερα παιδιά που σου ζητάνε απεγνωσμένα ένα κομμάτι ψωμί, παιδιά που αν τους δώσεις μια κούπα γάλα θα πέσουν αμέσως στην αγκαλία σου και το ευχαριστώ τους θα το κουβαλάς για πάντα μαζί σου. Ίσως να είναι τα παιδιά ενός κατώτερου θεού...
  Δυστυχώς όμως το φαινόμενο αυτό το συναντάμε καθημερινά σε όλα τα ηλικιακά επίπεδα. Είτε παιδιά, είτε έφηβους, είτε ενήλικες, είτε ηλικιωμένους. Συχνά θα δεις αστέγους στο δρόμο να ζητάνε έστω και ένα ευρώ για να τραφούν. Συχνά θα δεις ανθρώπους σε κάδους απορριμάτων να αναζητούν τροφή. Οικογένειες να τρέφονται από συσσίτια, παιδιά στο δρόμο να σου ζητάνε έστω και λίγο νερό. Συχνά θα δεις οικογένειες που ζουν σε χαμόσπιτα και τρώγλες προσπαθώντας να επιβιώσουν. Και όλα αυτά γιατί; Κάτω από τη συνοχή ποιού;
Η φράση δε: Ψωμί, παιδεία,ελευθερία πιο επίκαιρη από ποτέ. Να, αν το περιέγραφα θα έλεγα πως οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι, πλουσιότεροι. Είναι και αυτή η ενοχή που σε κυριεύει και δεν μπορείς εύκολα να αποβάλλεις. Λες και ευθύνεσαι εσύ.Λες και είσαι εσύ υπαίτιος όλων αυτών που συμβαίνουν.
  Έχεις δεμένα τα χέρια σου και το ξέρεις. Ξέρεις επίσης ότι  Κράτος Πρόνοιας δεν υπάρχει. Ακόμη και οι  υποστηρικτικές δομές που έχει τείνουν να χαθούν. Νιώθεις ότι δε μπορέις να κάνεις τίποτα. Νίωθεις εγκλωβισμένος/η. Πρέπει να δράσεις ώστε να μην συνεχίζεις να απαριθμείς και άλλα θύματα αυτού του κοινωνικού φαινομένου.
 Το όπλο μας και η φωνή μας είναι η Αλληλεγγύη. Ας ενισχύσουμε τον Εθελοντισμό. Ας βοήθησουμε τουλάχιστον εκέινα τα άτομα να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Ας μην περιμένουμε τον επόμενο Θάνατο για να δράσουμε. Ας έρθουμε σε επαφή με τα κοινωνικά παντοπωλεία της περιοχής μας, με σχολεία-νηπιαγωγεία, με κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου μας, με τους γείτονες μας. Ας ενημερωθούμε για την περιοχή μας ο καθένας/καθεμία ξεχωριστά για τις αναγκές και τις ελλείψεις που υπάρχουν σε κάθε σπίτι. Ας μαζέψουμε είδη ρουχισμού, σίτισης καθώς και είδη υγιεινής και ας έρθουμε σε επαφή είτε με την πρόνοια είτε με κάποια μη κερδοσκοπική οργάνωση,ώστε να μπορέσουμε να τα παράσχουμε.
 Αν μου δώσεις το χέρι σου, θα μπορέσει να βοηθήσει ο ένας τον άλλον. Αν μου δώσεις το χέρι σου θα μπορέσουμε να εξαλείψουμε τέτοια φαινόμενα. Αν μου δώσεις το χέρι σου θα μπορέσουμε να χαρίσουμε ξανά την ελπίδα και το χαμόγελο σε όλους εκείνους...Και κυρίως στα παιδιά. Γιατί, ξέρεις κάτι; Αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ.!

Καλή συνέχεια...


Ακολουθεί απόσπασμα από ποίημα του Νικηφόρου Βρετάκκου " Τα δεκατέσσερα παιδιά'':

Ἀλλὰ ξύπναγες τὸ πρωῒ κι ἄκουγες ποὺ ἔβρεχε.Σὲ δίπλωνε σὰ μιὰ λύπη τ᾿ ἀδιάβροχό σου,κι ὁ δρόμος γιὰ τὸ σχολειὸ γινόταν πιὸ δύσκολος.Βάδιζες κ᾿ εἶχες σκυμμένο τὸ πρόσωπο σὰ νἆταν κάποιος ἀπάνω σου καὶ νὰ σ᾿ ἔκρινε γιὰ τ᾿ ἄδεια σου χέρια. Σὰ νἄφταιγες μάλιστα, σ᾿ ὅλη τὴ διαδρομὴ σὲ μπάτσιζε τὸ χιονόνερο. Ἔμπαινες στὸ σχολειὸ κ᾿ ὅπως τ᾿ ἀντίκριζες, μοιραζόταν σὲ δεκατέσσερα χαμόγελα τὸ πρόσωπό σου. Θυμόσουν πὼς ἡ ἀγκάλη σου ἦταν μισὴ κι ἀνεβαίνοντας πάνω στὴν ἕδρα σου ἄνοιγες τὴ λύπη σου καὶ τὰ σκέπαζες ὅπως ὁ οὐρανὸς σκεπάζει τὴ γῆ...

Η Τρομοκρατία της Εποχής.

Η αλήθεια είναι πως είχα πείσει τον εαυτό μου να μην ασχοληθεί με την Σύλληψη των τεσσάρων παιδιών στην Κοζάνη. Θες ότι το θέμα το είχαν τραβήξει από τα μαλλιά, θες ότι παρουσίαζαν τα γεγονότα όπως εκείνοι ήθελαν; Δε ξέρω...Ίσως να μην ήθελα να μπω σε αυτή τη διαδικασία, μιας και την τελευταία εβδομάδα συνεχώς αναρτούνταν στο διαδίκτυο κείμενα με κεντρικό άξονα αυτό. Λόγω όμως του ότι το θέμα ξέφυγε εντελώς και επηρεασμένη και από την Εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη με θέμα την Τρομοκρατία, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να ασχοληθώ με το εν λόγω θέμα.
 Δε θέλω να σταθώ ούτε στα παιδιά, ούτε στις οικογένειες τους και στις πολιτικές τους πεποιθήσεις ούτε και στα Βόρεια προάστια. Σε αυτό που θέλω να σταθώ είναι στην συμπεριφορά της ελληνικής αστυνομίας(Άστυ+Nόμος) την οποία μόνο ανθρώπινη δε μπορείς να την χαραχτηρίσεις. Τα παιδιά υπέστησαν άγριο ξυλοδαρμό με κακώσεις στο πρόσωπο και στο κεφάλι. Πέραν αυτού του γεγονότος όμως η αστυνομία  θεώρησε σκόπιμη την δημοσίευση των προσώπων τους στο διαδίκτυο και στη συνέχεια την δημοσιοποίση των στοιχείων τους. Στο σημείο αυτό θέλω να πω πως δεν άκουσα κάποιο από τα δελτία των Οκτώ να κατηγορεί την εν λόγω ενέργεια,θεωρώντας την  φυσική  εφόσον είχε προηγηθεί σύλληψη για ληστεία.
 Δεν θυμάμαι η αλήθεια είναι να  ξυλοκοπούν ποτέ  με τόσο " Βάναυσο" τρόπο κάποιον Παιδόφιλο, Βιαστή καθώς και άλλους ληστές τραπεζών που έχουν συλλάβει κατά καιρούς.Τυχαίο ή μήπως όχι;;
 Βλέποντας κάποιος τον τίτλο του κειμένου μου ίσως να θεωρήσει ότι προασπίζομαι στην Τρομοκρατία. Όχι,όχι. Καταδικάζω τη Βία και προφανώς δεν την επικροτώ. Αλλά να ξέρετε, δεν νομίζω ότι κάποιος εκ γεννετής-εκ φύσεως είναι εν δυνάμει τρομοκράτης. Η Κοινωνία και το ίδιο το σύστημα σε ωθεί στο να προβείς σε κάποιες ενέργες-συμπεριφορές.
 Ας πούμε από το σχολείο δε μπορούσες να εκφραστείς ελεύθερα, σου έλεγαν να σωπαίνεις. Ακόμη και ο δάσκαλος σου έλεγε ότι "αν κάποιο παιδί σε χτυπήσει μη το χτυπήσεις να έρθεις να μου το πεις." Αργότερα στο Πανεπιστήμιο λειτουργόυσες με την Παπαγαλία, μην και τυχόν εκφράσεις την προσωπική σου άποψη και σε κόψει στο μάθημα. Στις Διαδηλώσεις; Φοβόσουν να κατέβεις. Ήξερες ότι μπορέι να σε συλλάμβαναν έτσι για την πλάκα. Πίστευες ότι αν κατέβαινες θα αυτοχαραχτηριζόσουν " Αναρχικός-Κομμουνιστής'' και δε ξέρω και γω τι άλλο. Σε διακατείχε ο φόβος γιατί σε μια άλλη διαδήλωση είχαν χτυπήσει τον κολλήτο σου και δεν ήθελες να πάθεις το ίδιο. Όταν το 2008 δολοφόνησαν τον Αλέξανδρο κανείς δε σε υπερασπίστηκε. Όλοι τα βαλαν μαζί σου επειδή κάηκε όλη Αθήνα. Κανείς δε μίλησε για την εξέργεση της Νεολαίας. Κανείς δεν εστίασε στην εν ψυχρώ δολοφονία.Όλοι αναφαίρθηκαν στις υλικές ζημιές και στην αποκατάσταση τους.Κανείς δε αναρρωτήθηκε γιατί εξαγριώθηκες τόσο πολύ.Τι σε ώθησε στο να ξεσπάσεις με αυτό το τρόπο.
 Δυστυχώς η λοβοτομημένη κοινωνία που ζείς θέλεις να είσαι έρμαιο της. Δίχως ταυτότητα και δίχως προσωπική άποψη. Ουσιαστικά η ίδια η κοινωνία σε ωθεί στην Βία και ας μην θές να το παραδεχτείς.
 Ο Πρετεντέρης και ο κάθε Πρετεντέρης βλέπει στα μάτια αυτών των τεσσάρων παιδιών τους Τρομοκράτες της Νέας γενιάς, τους τρομοκράτες του μέλλοντος. Αλλά ξέρεις κάτι; Δε με νοιάζει.
  Δε με νοιάζει γιατί ξέρω πως Τρομοκρατία είναι να μην έχεις να φας και να σε παίρνουν οι τράπεζες τηλέφωνο και να σου μιλάνε για κατασχέσεις. Ξέρω πως Τρομοκρατία είναι να σε κακοποιούν και εσύ να σωπαίνεις. Να σου στερούν την δημόσια υγεία και παιδεία. Τρομοκρατία είναι η ίδια η κοινωνία να σε ωθεί στην αυτοκτονία. Είναι να μη μπορείς να εκφραστείς και να δημιουργήσεις. Τρομοκρατία είναι οι άνεργοι, οι άστεγοι, τα υποσιτισμένα παιδιά στα σχόλεια, οι δολοφονίες μεταναστών, οι ρατσιστικές επιθέσεις. Ναι, όλα αυτά είναι για μένα Τρομοκρατία.
 Για μένα ξέρεις ποιοί ήταν όντως Τρομοκράτες; Oι 23 συλληφθέντες στην Καβάλα. Ανάμεσα τους και ένας ειδικός φρουρός της ΕΛΑΣ. Άπειρες ληστείες στο ενεργητικό τους ενώ η αστυνομία τους κατέσχεσε 4 όπλα Καλάσνικοφ, 6 πιστόλια, 6 καραμπίνες, ένα αυτόματο πολυβόλο, εκρηκτικούς πυροκτροτητές και μια χειρομβοβίδα. Φυσικά δε σχολιάστηκε από κανένα ειδησεογραφικό μέσω καθώς τα αντικείμενα που βρέθηκαν στην γιάφκα στο Χαλάνδρι ήταν πιο ''δελεαστηκά'' για την αστυνομία. Κάποια Βιβλία μεταξύ των οποίων ήταν και  οι ''Αόρατοι'' του Νάνι Μπαλεστρίνι.
 Στο σημείο αυτό θέλω να ζητήσω μια συγνώμη από τα media που εγώ προσωπικά έχω επιλέξει να μην διαβάζω βιβλία τύπου οι  αποχρώσεις του γκρι ή όπως αλλιώς λέγεται τέλος πάντων αλλά να επιλέγω να διαβάζω βιβλία που με ζυμώνουν σαν άνθρωπο και με διαμορφώνουν σαν προσωπικότητα. Είτε είναι πολιτικόυ περιεχομένου είτε όχι.
 Τρομοκράτης για μένα επίσης είναι εκείνος ο οποίος δηλώνει μέσα στη Βουλή τα εξής: Αν η Χρυσή Αυγή μπει στο Κοινοβούλιο θα πραγματοποιήσει επιδρομές σε νοσοκομεία και νηπιαγωγεία και θα πετάξει τους μετανάστες και τα παιδιά τους στο δρόμο, έτσι ώστε οι Έλληνες να πάρουν τη θέση τους". Είναι εκείνος που τραμπουκίζει τους γιατρούς του κόσμου και φωνάζει συνθήματα στα πολυιατρεία τους στο Πέραμα: Έξω οι Ξένοι.
 Ναι για μένα όλα τα παραπάνω υποδηλώνουν το τι είναι Τρομοκράτης και ποιά είναι η πραγματική Τρομοκρατία της εποχής μας.
 Για όλους τους υπόλοιπους,Τρομοκράτες θα είναι αυτά τα τέσσερα παιδιά αλλά και εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί. Εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε, εμείς που δεν έχουμε τίποτα και ερχόμαστε να πάρουμε τον Κόσμο.


Καλή συνέχεια.

Να θυμάστε, πως είμαστε αυτοί,που οι γονείς μας λέγανε να μην κάνουμε παρέα...

Το Woodstock,οι Άγιοι των Εξαρχείων και το Σήμερα

Είναι αλήθεια πως πάει καιρός από την τελευταία φορά που θέλησα να βάλω κάποιο δίσκο Βινύλιο στο Πικάπ μας. Εκατοντάδες δίσκοι, στριμωγμένοι,μέσα στα ντουλάπια και στις βιβλιοθήκες. Δίσκοι σκονισμένοι και αχρησιμοποίητοι για καιρό. Δίσκοι που κουβαλάνε μια ολόκληρη ιστορία.Δίσκοι που μας έχουν κρατήσει συντροφιά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.
 Ψαχουλεύοντας τους τόσους ξεχασμένους δίσκους, το μάτι μου έπεσε πάνω σε έναν δίσκο της Janis Joplin.Ναι ξέρω σε πήγα χρόνια πίσω...Ας πούμε κάπου στο 1969 από όπου ξεκίνησαν όλα.
 Ήταν 1969 λοιπόν,όταν για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε στο Woodstock της Νέας Υόρκης το Φεστιβάλ Ειρήνης και Μουσικής. Μια εποχή που τα παιδιά των '' Λουλουδιών'' οι λεγόμενοι Χίπις μεσουρανούσαν και φώναζαν διαρκώς συνθήματα όπως: Μake love,not war ενώ δε δίσταζαν διαρκώς να μιλήσουν ανοιχτά για τα ναρκωτικά θεωρώντας πως μαζί με την αγάπη και την ειρήνη ήταν η μοναδική λύση στα όποια προβλήματα αντιμετώπιζε ο καθένας. Αυτό ήταν άλλωστε και το Woodstock.Μια επανάσταση των Χίπις.
 Η εφημερίδα του Rolling Stones  τότε,είχε συμπεριλάβει το Φεστιβάλ στις 50 καλύτερες στιγμές που άλλαξαν την ιστορία του Rock and Roll.
 Εκείνες τις ημέρες το μόνο που άκουγες ήταν συνθήματα για την αγάπη, την ελευθερία,την ισότητα και την ειρήνη.Τα ονόματα δε,που έπαιξαν  ήταν σταθμός στην Ιστορία της Μουσικής:The Who, Jimi Hendrix, Sly & The Family Stone, Janis Joplin,  Creedance Clearwater Revival, οJefferson Airplane, Crosby, Stills, Nash & Young & The Band, Joe Cocker, Santana, Grateful Dead καθώς και ο Johnny Winter. Σημαντικό όμως αποτέλεσε το γεγονός ότι θρύλοι της Ροκ σκηνής αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο φεστιβάλ.Βλέπε: Led Zeppelin, Byrds,Bob Dylan, Doors καθώς και οι Jethro Tull.Ο καθένας φυσικά για τους δικούς του λόγους.

 Αύτο ήταν λοιπόν το Woodstock. Mια γιορτή της μουσικής με κύριο σύνθημα της το: 3days of peace& Music. Ένα φεστιβάλ που δε δίσταζε να θίξει θέματα που μάστιζαν την εποχή εκείνη όπως ο ρατσισμός και τα ναρκωτικά.Ένα φεστιβάλ που ο κάθε καλλιτέχνης με τη δική του προσωπικότητα είχε κάτι ξεχωριστό να σου δώσει. Που ο κάθε καλλιτέχνης μιλούσε για την ελευθερία της έκφρασης,της σκέψης αλλά και για τον σεβασμό στην διαφορετικότητα. Ναι αυτό ήταν το Woodstock. O Hunter Thompson  στο μυθιστόρημά του, Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας αναφέρει χαρακτηριστικά: Το Σαν Φρανσίσκο στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος χώρος και χρόνος που άξιζε να συμμετέχει κανείς. Ίσως σήμαινε κάτι. Ίσως όχι. Όμως καμία εξήγηση, καμία επιλογή λέξεων, μουσικών ή αναμνήσεων δεν μπορεί να αγγίξει την αίσθηση της επίγνωσης ότι ήσουν εκεί, ζωντανός, σε αυτή τη γωνιά του κόσμου και του χρόνου… Και συνεχίζει:
Υπήρχε τρέλα σε κάθε κατεύθυνση, ανά πάσα στιγμή… Μπορούσες να πετύχεις σπίθες παντού… Υπήρχε μια φανταστική καθολική αίσθηση πως ό,τι κάναμε ήταν σωστό, ότι κερδίζαμε. Και αυτό ήταν το κλειδί, η αίσθηση της αναπόφευκτης νίκης μας επί των δυνάμεων της Παράδοσης και του Κακού.
 H φωνή της Janis σιγά σιγά τελειώνει.Το πικάπ σταματά.Και εγώ στέκομαι ακόμη εδώ μπροστά στους ξεχασμένους δίσκους. Τόσες σκέψεις,τόσα συναισθήμτα.Ασυναίσθητα μου έρχεται στο μυαλό ο Πρίγκιπας,Ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Δε ξέρω γιατί ίσως γιατί αποτέλεσε και αυτός μια εκκεντρική προσωπικότητα της εποχής.Το μυαλό μου έχει μείνει στάσιμο.Ένα χρόνο μετά το Woodstock καπου  στο 1970 συναντάω τον Νικόλα και την Κατερίνα.Μάλλον γιατί και αυτόι ήταν αντισυμβατικοί και άλλαξαν πολλά από τα δεδομένα της εποχής εκείνης.
Όλοι τους τόσο αλλόκοτοι για ορισμένους αλλά και τόσο ισχυροί ως προσωπικότητες.Άλλωτε σου μιλούσαν για την μοναξιά,άλλωτε για την αγάπη,τον έρωτα,την μισαλλοδοξία των ανθρώπων, το σάπιο σύστημα,τις αξίες,τα ιδανικά,την αξιοπρέπεια.Ναι σου μιλούσαν.Σου μιλούσαν για την ελευθερία.Για τους φόβους σου.Σου έλεγαν συνεχώς να αποδεσμευτείς  τόσο από αυτούς όσο και από τις ανασφάλειες σου.Σου μίλαγαν για το διαφορετικό.Τώρα Τι;Τώρα Ποιός;;.
 Πολλοί χαρακτήρισαν τον Παύλο ως ένα ροκά που ήθελε να καεί.Άλλοι θεωρούσαν πως ο Άσιμος ήταν ψυχικά διαταραγμένος και πως ήταν ένας επαναστάτης που ζούσε στο μικρόκοσμο του.Όσο για την Κατερίνα;.Την χαρακτήριζαν ώς ''καταραμένη'' προσωπικότητα.

 Όλους αυτούς σπάνια θα τους έβλεπες στην ίδια πλατεία.Αλλά να είναι που αγαπήθηκαν από τους ίδιους ανθρώπους.Είναι που τους αγάπησε η ίδια πλατεία.Είναι που...Όλους τους πήρε ο ίδιος θάνατος.
 Αυτοί λοιπόν ήταν οι Άγιοι των εξαρχείων ή αλλιώς οι καταραμένοι ποιητές της πλατείας για κάποιους.Αυτό ήταν και το Woodstock.Κοινό σημείο αναφοράς τους; O άνθρωπος,το Ροκ εν ρολ, η ανάγκη για κάτι νέο, η ανάγκη για αλλαγή στάσης απέναντι  στη ζωή καθώς και απέναντι στην οπτική των πραγμάτων.
Τώρα όμως τι; Mετά από αυτούς τι;
  Ναι, ξέρω.Παγκοσμοιοποίηση, νέα πρότυπα, νέες τάσεις, αντιλήψεις της πεντάρας, καμία ουσία, εστίαση μόνο στο περιτύλιγμα, υποκουλτούρα σε όλο της το μεγαλείο, τρόποι διασκέδασης που δεν έχουν πλεόν να σου δώσουν κάτι και όλα τα συναφί. Και εκείνοι που είναι;Ναι εκείνοι.Οι Άνθρωποι του πνεύματος όπως θέλουν να τους αποκαλούμε; Γιατί δεν αντιδρούν;Γιατί δε λένε κάτι; Γιατί μένουν στην αφάνεια και το ίσως μόνο που κάνουν  είναι ένα guest σε κάποιο ''χαζο''κάναλο για να δείξουν ότι κάποτε υπήρχαν.;. Είναι από αυτές τις στιγμές που θες να πεις τόσα πολλά αλλά για κάποιο λόγο δε μπορείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε τάξη.
 Αλλά να ξέρεις τι σκέφτομαι;Σκέφτομαι ότι πάντα οι μειοψηφίες είναι αυτές που μπορούν να επιφέρουν την αλλαγή. Οι μειοψηφίες είναι αυτές που επιζητούν την αλλαγή και σου δίνουν μια ώθηση να ελπίζεις. Αυτές είναι που θα σε βάλουν σε μια διαδικασία ζύμωσης και αλλαγής σκέψης. Για αυτό ας αναζητήσουμε νέους τρόπους έκφρασης.Ας στραφούμε στην εναλλακτική διασκέδαση,ας βρούμε την ηρεμία μας στην ανάγνωση ενός βιβλίου, ας παρακολουθήσουμε ένα κινηματογραφικό έργο ή ακόμη και μια θεατρική παράσταση.Ας οργανώνουμε στις γειτονιές μικρές συναυλίες αλληλεγγύης,φεστιβάλ και ημερίδες με ποικίλη θεματολογία. Μπορούμε πίστεψε με. Είναι στο χέρι μας και μόνο.Ας δημιουργήσουμε εμείς τις συνθήκες που θα μας επιτρέψουν να φτιάξουμε το δικό μας Woodstock, τις δικές μας πλατείες καθώς και τα δικά μας πρότυπα.Τον δρόμο άλλωστε πάντα θα μας τον δείχνουν  τα παιδιά των λουλουδιών,ο Νικόλας, η Κατερίνα και ο Παύλος.


Καλή συνέχεια.

Όπλο μας,η Αλληλεγγύη

"Είμαι ηλεκτρολόγος με 22 χρόνια προϋπηρεσία. Δουλεύω σε βάθος 20 και 30 μέτρων κάτω από τη γη, που υπάρχουν κίνδυνοι για την υγεία. Έχω περάσει λεπτοσπείρωση από ποντίκι. Συντηρώ συστήματα με τάση 20.000 Βολτ, όπου για ένα λάθος μπορείς να γίνεις κάρβουνο. Δουλεύω νυχτερινά και τρεις Κυριακές υποχρεωτικά τον μήνα. Όλα αυτά δεν υπολογίζονται πλέον. Στον βασικό μισθό των 750 ευρώ, δικαιούμαι 150 ευρώ τον μήνα γιατί δουλεύω σε ιδιαίτερες συνθήκες και 110-120 ευρώ για τρεις Κυριακές τον μήνα. Όλα μικτά".  Κάπως έτσι ξεκινά τις δηλώσεις του ο Σπύρος Ρεβύθης, αντιπρόεδρος των σωματείων, των εργαζομένων του μετρο.
  Εδώ και 8 μέρες η Αθήνα βρίσκεται χωρίς μετρό, ενώ οι στάσεις εργασίας από τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς καθώς και οι κινητοποιήσεις πληθαίνουν μέρα με τη μέρα. Μόνο που η σημάσια της απεργίας για κάποιους δεν είναι ακριβώς η ίδια. Στα αυτιά μου το τελευταίο διάστημα το μόνο που ηχεί είτε από τα ραδιόφωνα είτε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι το εξής: Συνεχίζεται και σήμερα η ταλαιπωρία των κατοίκων της Αθήνας, καθώς οι εργαζόμενοι στο μετρό κήρυξαν νέα απεργία για 8η συνεχή ημέρα. Συγχρόνως ο Κ.Χατζηδάκης, υπουργός ανάπτυξης δηλώνει απερίφραστα τα εξής: ''Δε μπορεί η κοινωνία και η κυβέρνηση να είναι όμηροι συντεχνιακών επιχειρήσεων.'' Και συνεχίζει. '' Αποτέλεσμα της Απεργίας είναι να ταλαιπωρείται η Αθήνα και να δημιουργείται σοβαρό πρόβλημα στην οικονομική ζωή της χώρας.'' Πόσο αστείο,και πόσο λυπηρό ταυρόχρονα; Εν έτη 2013 να ακούγονται τέτοιες δηλώσεις,ενώ δεν διστάζει μάζι με τον Κ.Σαμαρά να προχωρήσουν στο μέτρο της επίταξης, στην ποινικοποίηση των απεργιών και στις απολύσεις των εργαζομένων. Την ίδια στιγμή που το σύστημα έχει καταρεύσει, που οι ζωές μας έχουν καταρεύσει, που το μέλλον μας έχει καταρεύσει. Την ίδια στιγμή που όλα διαλύονται, την ίδια στιγμή που ο μισθός ανέρχεται στα 400 ευρώ μετά βίας πλέον. 
  Ο Κ.Χατζηδάκης αναφέρθηκε στο σοβαρό οικονομικό πρόβλημα που δημιουργείται από την απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς. Εγώ προσωπικά λοιπόν θέλω να του ζητήσω μία συγνώμη που δε θα μπορέσω αύριο να ενισχύσω την αγορά της Ερμού. Που δε θα μπορέσω να πάω την βόλτα μου στην Βουκουρεστίου,που δε θα πιώ τον καφέ μου στο Κολωνάκι,που δε μπορέσω να επισκεφθώ το Mall αλλά και που δε θα μπορέσω να  βάλω ένα μπουκάλι στα μπουζούκια ώστε να ενισχύσω την οικονομία της χώρας μου. Λυπάμαι Κ.Χατζηδάκη αλλά η Αξιοπρέπεια μου είναι αυτό που μου έχει απομείνει και θεωρώ χρέος μου να σταθώ δίπλα στους εργαζομένους-απεργούς, που με κίνδυνο τη ζωής τους καθημερινά εισπράτουν εξεφτελιστικά χρηματικά ποσά ώστε να γυρνούν στο σπίτι τους με μια φρατζόλα ψωμί, και να μπορούν να κοιτάνε την οικογένεια τους στα μάτια.
  Ξέρω ότι αυτές τις μέρες όλοι περνάμε δύσκολα λόγω των απεργιών. Ξέρω επίσης ότι όλοι έχουν τις δουλείες τους και τις  ασχολίες τους και θα ταλαιπωρηθούν αυτές τις μέρες. Αλλά ξέρω επίσης  ότι τώρα είναι πιο αναγκαία από ποτέ η στήριξη και η αλληλεγγύη στους ανθρώπους αυτούς. Σήμερα είναι αυτοί.Αύριο όμως;Μπορεί να είσαι εσύ,εγώ,ο καθένας από εμας.
 Ας σταματήσουμε να κοιτάμε τον εαυτό μας. Οι άνεργοι ανέρχονται πλέον στα 2.000.000 και δυστυχώς,το ποσοστό αυτό συνεχίζει και αυξάνεται ραγδαία.. Όταν η δημόσια παιδεία και υγεία καταργούνται.Όταν  τα φαινόμενα υποσιτισμού στην χώρα μας αυξάνονται όλο και περισσότερο καθώς και το ποσοστό των αυτοκτονιών πως γίνεται να κάνουμε μείζον πρόβλημα μας τον αγώνα των εργαζομένων; Πως γίνεται ακόμη και σήμερα να περπατάς στον δρόμο και να ακούς φράσεις όπως: '' Ακόμη έχει απεργία το μετρό,θέλω να πάω για ψώνια στα μαγαζιά.''. Πως γίνεται ακόμη και σε αυτή τη κρίσιμη στιγμή ο καθένας να κοιτάει για ακόμη μια φορά την Πάρτη του;.
  Ίσως να έγινα σκληρή, ίσως με παρέσυρε ο θυμός.Ίσως...Δε μπορώ όμως να μείνω θεατής σε όλον αυτό τον παραλογισμό. Αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι στο Μετρό δίνουν ένα μεγάλο αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας τους. Αυτόν τον αγώνα τον στηρίζουν ανοιχτά ο ΗΣΑΠ, η ΕΘΕΛ και η ΠΝΟ, οι οποίοι δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους.
 Στα Σεπόλια αυτή τη στιγμή γίνεται ένας τεράστιος αγώνας των απεργών εργαζομένων απέναντι στο μέτρο της επίταξης. Ας τον στηρίξουμε και ας γίνει αυτό αφορμή προς όλους τους εργαζομένους.

Αν όχι τώρα πότε; Aν όχι εμείς,Ποιοί;; Όπλα μας είναι οι φωνές μας και η αλληλεγγύη μας.Δε μπορούν να μας τα πάρουν.

Καλή συνέχεια.

Υγ: Για μένα το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,πιο επιβλητικό,πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίσει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.(Ναζίμ Χικμέτ)

Ο βιασμός,η συγκάλυψη και η συνενοχή

Ακόμη μια νύχτα που δε μπορώ να κατευνάσω τα συναισθήματα που με κυριεύουν. Είναι μια από τις νύχτες που ο φόβος με έχει κατακλύσει. Βλέπεις δεν είμαι συνηθισμένη στον φόβο. Ποτέ δε μου άρεσε. Αλλά να είναι μια νύχτα διαφορετική,αλλοιώτικη από όλες τις άλλες. Ίσως επηρεάστηκα από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν  το τελευταίο διάστημα,ίσως και όχι.Δε ξέρω.Είμαι αρκέτα συγχυσμένη και μπερδέμενη. 
  Πρόσφατα διαβάζοντας στις εφημερίδες αρχικά την είδηση του ομαδικού βιασμού της 23χρονης στην Ινδία και μετέπειτα το βιασμό και την δολοφονία της 34 χρόνης στην Ξάνθη σοκαρίστικα. Μου ήταν πράγματι αδύνατο να συλλάβω το τι είχε συμβεί. Ταυτόχρονα πολλές σκέψεις είχαν κυριεύσει το μυαλό μου. Να, είναι που διαβάζοντας αυτές τις ειδήσεις  μου ήρθαν αυτομάτως στο νου εκείνα τα δελτία των οκτώ που κατά καιρούς κάλυπταν ρεπορτάζ που αφορούσαν στον βιασμό και στις κακοποιήσεις γυναικών. Εκείνη την στιγμή άρχισαν να ηχούν στα αυτιά μου: " 80 χρονος στην Αυατρία ,βίαζε τις κόρες του επί 14 χρόνια, '' Βιασμός 13 χρόνης στη Κρήτη'' , '' Βιασμός 16 χρονης στη Ρουμανία'', '' Βιασμός 15 χρονης μαθήτριας στην Αμάρυνθο''. 
 Στην Ελλάδα μέχρι και πριν μερικά χρόνια διαπράττονταν ετησίως 4500 βιασμοί. Εξ΄ αυτών  στην αστυνομία καταγγέλθηκαν μόνο οι 270 και έγιναν μόνο 183 συλλήψεις υπόπτων. Είναι που,καταγράφοντας αυτά τα στοιχεία, νιώθεις κενός. Είναι που τα χέρια σου τρέμουν,τα μάτια σου βουρκώνουν και ο νους σου '' σαλεύει''.
  Στην περίπτωση του Βιασμού όλοι γνωρίζουν και όλοι σιωπούν.Ακόμα και το ίδιο το θύμα,το οποίο μετά από ένα τέτοιο γεγονός βιώνει την ταπείνωση, την θλίψη, την απόγνωση, την ενοχή, αρνείται να εξωτερικεύσει συναισθήματα του και ορισμένες φορές οδηγείται στην αυτοκτονία. Το περιβάλλον μετά από ένα τέτοιο γεγονός αποστασιοποιείται. Αδυνατεί να αντιδράσει, κρατάει πολλές φορές ουδέτερη στάση. Το κράτος πρόνοιας και τα δίκτυα αλληλεγγύης γυναικών με τις δράσεις τους, κατά καιρούς, προσπαθούν να στηρίξουν τα θύματα του βιασμού. Δυστυχώς όμως η έλλειψη πόρων καθιστά αδύνατη την εξ΄ ολοκλήρου στήριξη των γυναικών. Παρόλα αυτά ακόμη και σήμερα διοργανώνονται έστω και με μικρά χρηματικά ποσά καμπάνιες, ημερίδες, δρώμενα στο δρόμο και πορείες αλληλεγγύης στις κακοποιημένες γυναίκες και στα θύματα βιασμού.
 Οι απολογίες των γυναικών συνεχώς σοκάρουν. Λίγες είναι εκείνες που έχουν την ψυχική δύναμη να παραδεχτούν '' ότι βιάστηκαν'' και στη συνέχεια να αντιμετώπισουν τον δράστη κατά τη διάρκεια της δίκης. Δυστυχώς, μεγάλο είναι το ποσοστό των γυναικών που συχνά διστάζει, φοβάται και αρνείται να καταγγείλει τον βιασμό με αποτέλεσμα, ποτέ να μην  απαγγελθεί στο θύτη καμία κατηγορία και να ζει ελεύθερος δρώντας ανενόχλήτος.
  Να ξέρεις, ποτέ δεν ήμουν των άκρων. Πάντα πίστευα στην ισορροπία των πραγμάτων. Πάντα πίστευα στο δίκαιο. Αλλά να ξέρεις, τώρα φοβάμαι για το '' Τι μέλλει γενέσθαι''.
  Προσφάτως παρακολουθόντας μία εκπομπή στην τηλεόραση είδα τα πρόσωπα κάποιων βιαστών συγκαλημένα. Πριν από 3 μήνες περίπου συνέλαβαν κάπου στα 15 άτομα λόγω του ότι συμμετείχαν σε κάποιο συλλαλητήριο. Απαγγέλθηκαν ανυπόστατες κατηγορίες εις βάρος τους και μέχρι και σήμερα εκρεμεί το δικαστήριο τους. Την ημέρα της σύλληψης ανέβηκαν στην επίσημη ιστοσελίδα της αστυνομίας οι φωτογραφίες τους, με τις διευθύνσεις τους και τα ονόματα τους την ίδια ώρα που χιλιάδες παιδόφιλοι, χιλιάδες βιαστές και στυγνοί εγκληματίες προστατεύνται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την αστυνομία  καθώς και από ολόκληρη την κοινωνία.  Στο σημείο αυτό είναι που έχω αρχίσει να πιστεύω πως είμαστε τα παιδιά ενός κατώτερου θεού.
  Ίσως να είναι που κάποιοι δεν θέλουν να ονειρευόμαστε, δεν θέλουν να ζούμε, να είμαστε ελεύθεροι και να ελπίζουμε.Ίσως...
 Οι λέξεις έχουν στερέψει, τα λόγια έχουν λιγοστέψει. Το μόνο που με διακατέχει αυτή τη στιγμή είναι λύπη και θυμός. Θυμός γιατί οι αρχές σιωπούν, η κοινωνία σιωπά. Οι θύτες είναι ελεύθεροι, τα θύματα είναι στιγματισμένα για την υπόλοιπη ζωής τους. Η διακαιοσύνη σωπαίνει. Και το κυριότερο εσύ σωπαίνεις, και δε μιλάς. Είσαι συνένοχος της λοβοτομημένης κοινωνίας που ζεις. Μιας κοινωνίας που αρνείται να εξαλέιψει τέτοια φαινόμενα. Που πάντα προήγαγε τον σεξισμό, που πάντα προέβαλε την αντρική κυριαρχία, που πάντα παρουσίαζε τον άντρα να εξουσιάζει την γυναίκα, που πάντα παρουσίαζε την γυναίκα αδύναμη. Πάντα τοποθετούσε τον άντρα στην κορυφή της κοινωνίας. Μια κοινωνία που πάντα προέβαλε την γυναικά ως αντικείμενο του πόθου και ως εμπόρευμα. Μιας κοινωνίας που  στερεί από τα σχολεία το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, που παρέχει στέιρα μάθηση και γνώση, μιας κοινωνίας που αδιαφορεί για μένα, για σένα, για τον καθένα. Μιας κοινωνιάς που με την σιωπηρή νομιμοποίηση τέτοιων ενεργειών συνέβαλε στην ανάπτυξη ακραίων φαινόμενων.
  Αφορμή του σημερινού μου κειμένου;;Ο φόβος μου. Ώρα 01:30 μ.μ μετά από την βραδινή μου έξοδο αποφάσισα να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Βράδυ Κυριακής. Μόνο που αυτό το βράδυ δεν ήταν σαν όλα τα άλλα. Πρώτη φορά έφερα στο νου μου την 34 χρονη ζωή από την Ξάνθη που και εκείνη γυρνούσε μετά από διασκέδαση στο σπίτι της. Περπατούσα σχεδόν μόνη μου στο δρόμο. Ελάχιστα αυτοκίνητα περνούσαν εκείνη την ώρα από δίπλα μου. Πρώτη φορά γυρνούσα το κεφάλι μου, δεξιά, αριστερά να δω μήπως κάποιος με ακολουθούσε. Ποτέ δεν με διακατείχε ο φόβος. Σήμερα όμως ήταν αλλιώς. Έρημοι δρόμοι, απουσία κόσμου, και γω να διασχίζω αυτόν τον ατελείωτο δρόμο έχοντας την αίσθηση του κινδύνου και του φόβου. Είναι που για μια στιγμή έβαλα τη θέση μου στη θέση της Ζωής. Και να είναι που αυτόματα πάγωσε όλο μου το κορμί χωρίς να μπορώ να σκεφτώ κάτι. Αυτή ήταν λοιπόν η αφορμή του σημερινού μου κειμένου.Ο φόβος μου.Όσο περίεργο και αν ακούγεται. Ο φόβος για αυτά που βιώσαμε και θα βιώσουμε για όλα από δω και πέρα...

Καλή συνέχεια

  

 

 Yγ: Nιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα.Πολλά κεφάλια θα σπάσουν, μα κάποια στιγμή θα σπάσουν και τα σίδερα.( Ν.Καζαντζάκης)