Η αλήθεια είναι πως απο μικρή θεωρούσα ότι θα μεγάλωνα σε έναν δίκαιο ας πούμε κόσμο. 'Ετσι με είχαν κάνει τουλάχιστον να πιστεύω οι γύρω μου. Μεγαλώνοντας,τα πράγματα κάπως άρχισαν να αλλάζουν...
Ούσα μαθήτρια συχνά συμμετείχα σε συγκεντρώσεις-κινητοποιήσεις. Είχα προλάβει μάλιστα και τις καταλήψεις για το άθρο 16. Ποτέ δε θα ξεχάσω βέβαια τις απειλές ορισμένων γονέων περί άνοιγμα του σχολείου μέσω εισαγγελέα. Ήταν θα έλεγα κάτι πρωτόγνωρο για εμένα.
Το 2008 ήταν η χρονιά που θα τελείωνα το Λύκειο. Να, ήταν όμως και η χρονιά που ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ετών15 έπεσε νεκρός από σφαίρα αστυνομικού. Ναι,ο Επαμεινώνδας Κορκονέας μάθαμε αργότερα ότι τον σκότωσε εν ψυχρώ. Πως ένιωσα; Oργή, αγανάκτιση, θυμό, θλίψη...
Εκείνη την περίοδο άρχισα να μαθαίνω για τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, τον Καλτεζά, την ιστορία του Πέτρουλα, του Λαμπράκη...
Αν μου ζητούσε κάποιος να περιγράψω τα γεγονότα όπως εκτυλίστηκαν μετά από εκείνη τη χρονιά δύσκολα θα μπορούσα να μπω στη διαδικασία να το κάνω. Μια λέξη μου ρχεται στο μυαλό. Χάος. Το διάστημα εκείνο άρχισαν να γίνονται συνεχώς συγκεντρώσεις-πορείες-διαδηλώσεις. Στους δρόμους βίωνες συχνά βία,τρομοκρατία, ξυλοδαρμούς ακόμη και δικών σου ατόμων, προσαγωγές και αναίτιες στοχοποιήσεις ατόμων. Και ύστερα; Ύστερα έμαθες για την ιστορία της Κωσταντίνας Κούνεβα. Ύστερα άρχισες να μαθαίνεις για δολοφονίες μεταναστών που μέχρι και σήμερα βρίσκονται στα "αζήτητα". Άρχισες να βλέπεις την άνοδο ακροδεξιών- φασιστοειδών στοιχείων, την παιδεία να υποβαθμίζεται μέρα με την μέρα, την υγεία να υπολειτουργεί, την ανεργία να είναι στα ύψη και τα μνημόνια να έρχονται ως σωτήρας της μίζερης και θλιβερής πραγματικότητας σου. Ύστερα; Έμαθες για κάποιο Κώστα που έκανε απεργία πείνας για το αυτονόητο, την αξιοπρέπεια του. Πόσο χάρηκες όταν έμαθες πως αποφυλακίστηκε...
Αργότερα άρχισες να κάνεις τόσο οικείες τις έννοιες κατάθλιψη και αυτοκτονία. Είναι που κάθε μέρα θα άκουγες και για ένα τέτοιο συμβάν. Έπειτα; Άκουσες για κάποιον Θανάση που δεν είχε να πληρώσει το εισιτήριο του στο Τρόλει με αποτέλεσμα από ενέργεια του οδηγού να βρεθεί στο κενό και να χάσει τη ζωή του. Μετά από κει; ; Έμαθες για την επίθεση που δέχτηκαν 15 μέλη του Κουμουνιστικού κόμματος από μέλη της χρυσής αυγής. Δε σου φάνηκε διόλου περίεργο. Τέτοια γεγονότα τα χεις εντάξει στην καθημερινότητα σου βλέπεις...
Έχεις ένα άσχημο προαίσθημα. Ξέρεις ότι κάτι θα γίνει. Καθησυχάζεις τον εαυτό σου και λες όλα καλά από δω και πέρα. Το τηλέφωνο χτυπάει. Ακούς μια φωνή να σου λέει: Ο Παύλος είναι νεκρός. Η καρδιά σου πάει να σπάει. Δε ξέρεις πως να ξεσπάσεις, δε ξέρεις πως να αντιδράσεις.
Πας μέχρι το Κερατσίνι γιατί δε μπορείς να κάνεις αλλιώς, γιατί πρέπει, γιατί είναι εσωτερική σου ανάγκη. Πας απλά εκεί και στέκεσαι. Διαδηλώνεις, φωνάζεις, ξεσπάς... Όχι μόνο για κείνα που έχουν συμβεί μέχρι τώρα αλλά και για κείνα που θα ρθουν. Ύστερα όμως τι; Ύστερα όμως ποιός;
Γυρνάς στο σπίτι σου και κοιτάς το ταβάνι.Νομίζεις ότι θα σε πλακώσει. Είναι που σκέφτεσαι και εκείνο το έργο του Bergman: Το αυγό του φειδιού. Κάθεσαι όμως και σκέφτεσαι και εκείνους που όπλισαν με την ψήφο τους το χέρι του δολοφόνου. Εκείνους που χωρίς να το καταλάβουν όπλισαν το χέρι τους ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό, ενάντια στα ίδια τους τα παιδιά. Εκείνους που συναίνεσαν στο να εκκολαφθούν τα αυγά του φειδιού και να έρθει ξανά στο προσκήνιο ο ναζισμός.
Το μόνο λοιπόν που έχω να πω εγώ σε εκείνους είναι πως η Χρυσή αυγή δεν είναι ούτε χρυσή ούτε αυγή. Είναι μαύρη όπως άλλωστε και το παρελθόν της από τις ανεξήτιλες κηλίδες του αποτρόπαιου νεοναζισμού.
Καλή συνέχεια
Ακολουθεί ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη: Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν. Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε. Φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε. Φοβούνται τα λόγια που λέμε με φωνή χαμηλωμένη. Φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί. Μας φοβούνται αγάπη μου. Κι όταν μας σκοτώνουν, νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.
Υγ: H τελευταία φράση είναι από ένα άρθρο της εφημερίδας το Βήμα
Ούσα μαθήτρια συχνά συμμετείχα σε συγκεντρώσεις-κινητοποιήσεις. Είχα προλάβει μάλιστα και τις καταλήψεις για το άθρο 16. Ποτέ δε θα ξεχάσω βέβαια τις απειλές ορισμένων γονέων περί άνοιγμα του σχολείου μέσω εισαγγελέα. Ήταν θα έλεγα κάτι πρωτόγνωρο για εμένα.
Το 2008 ήταν η χρονιά που θα τελείωνα το Λύκειο. Να, ήταν όμως και η χρονιά που ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ετών15 έπεσε νεκρός από σφαίρα αστυνομικού. Ναι,ο Επαμεινώνδας Κορκονέας μάθαμε αργότερα ότι τον σκότωσε εν ψυχρώ. Πως ένιωσα; Oργή, αγανάκτιση, θυμό, θλίψη...
Εκείνη την περίοδο άρχισα να μαθαίνω για τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, τον Καλτεζά, την ιστορία του Πέτρουλα, του Λαμπράκη...
Αν μου ζητούσε κάποιος να περιγράψω τα γεγονότα όπως εκτυλίστηκαν μετά από εκείνη τη χρονιά δύσκολα θα μπορούσα να μπω στη διαδικασία να το κάνω. Μια λέξη μου ρχεται στο μυαλό. Χάος. Το διάστημα εκείνο άρχισαν να γίνονται συνεχώς συγκεντρώσεις-πορείες-διαδηλώσεις. Στους δρόμους βίωνες συχνά βία,τρομοκρατία, ξυλοδαρμούς ακόμη και δικών σου ατόμων, προσαγωγές και αναίτιες στοχοποιήσεις ατόμων. Και ύστερα; Ύστερα έμαθες για την ιστορία της Κωσταντίνας Κούνεβα. Ύστερα άρχισες να μαθαίνεις για δολοφονίες μεταναστών που μέχρι και σήμερα βρίσκονται στα "αζήτητα". Άρχισες να βλέπεις την άνοδο ακροδεξιών- φασιστοειδών στοιχείων, την παιδεία να υποβαθμίζεται μέρα με την μέρα, την υγεία να υπολειτουργεί, την ανεργία να είναι στα ύψη και τα μνημόνια να έρχονται ως σωτήρας της μίζερης και θλιβερής πραγματικότητας σου. Ύστερα; Έμαθες για κάποιο Κώστα που έκανε απεργία πείνας για το αυτονόητο, την αξιοπρέπεια του. Πόσο χάρηκες όταν έμαθες πως αποφυλακίστηκε...
Αργότερα άρχισες να κάνεις τόσο οικείες τις έννοιες κατάθλιψη και αυτοκτονία. Είναι που κάθε μέρα θα άκουγες και για ένα τέτοιο συμβάν. Έπειτα; Άκουσες για κάποιον Θανάση που δεν είχε να πληρώσει το εισιτήριο του στο Τρόλει με αποτέλεσμα από ενέργεια του οδηγού να βρεθεί στο κενό και να χάσει τη ζωή του. Μετά από κει; ; Έμαθες για την επίθεση που δέχτηκαν 15 μέλη του Κουμουνιστικού κόμματος από μέλη της χρυσής αυγής. Δε σου φάνηκε διόλου περίεργο. Τέτοια γεγονότα τα χεις εντάξει στην καθημερινότητα σου βλέπεις...
Έχεις ένα άσχημο προαίσθημα. Ξέρεις ότι κάτι θα γίνει. Καθησυχάζεις τον εαυτό σου και λες όλα καλά από δω και πέρα. Το τηλέφωνο χτυπάει. Ακούς μια φωνή να σου λέει: Ο Παύλος είναι νεκρός. Η καρδιά σου πάει να σπάει. Δε ξέρεις πως να ξεσπάσεις, δε ξέρεις πως να αντιδράσεις.
Πας μέχρι το Κερατσίνι γιατί δε μπορείς να κάνεις αλλιώς, γιατί πρέπει, γιατί είναι εσωτερική σου ανάγκη. Πας απλά εκεί και στέκεσαι. Διαδηλώνεις, φωνάζεις, ξεσπάς... Όχι μόνο για κείνα που έχουν συμβεί μέχρι τώρα αλλά και για κείνα που θα ρθουν. Ύστερα όμως τι; Ύστερα όμως ποιός;
Γυρνάς στο σπίτι σου και κοιτάς το ταβάνι.Νομίζεις ότι θα σε πλακώσει. Είναι που σκέφτεσαι και εκείνο το έργο του Bergman: Το αυγό του φειδιού. Κάθεσαι όμως και σκέφτεσαι και εκείνους που όπλισαν με την ψήφο τους το χέρι του δολοφόνου. Εκείνους που χωρίς να το καταλάβουν όπλισαν το χέρι τους ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό, ενάντια στα ίδια τους τα παιδιά. Εκείνους που συναίνεσαν στο να εκκολαφθούν τα αυγά του φειδιού και να έρθει ξανά στο προσκήνιο ο ναζισμός.
Το μόνο λοιπόν που έχω να πω εγώ σε εκείνους είναι πως η Χρυσή αυγή δεν είναι ούτε χρυσή ούτε αυγή. Είναι μαύρη όπως άλλωστε και το παρελθόν της από τις ανεξήτιλες κηλίδες του αποτρόπαιου νεοναζισμού.
Καλή συνέχεια
Ακολουθεί ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη: Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν. Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε. Φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε. Φοβούνται τα λόγια που λέμε με φωνή χαμηλωμένη. Φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί. Μας φοβούνται αγάπη μου. Κι όταν μας σκοτώνουν, νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.
Υγ: H τελευταία φράση είναι από ένα άρθρο της εφημερίδας το Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου