Ποτέ δε μπόρεσα να ξεχάσω τα καλοκαίρια στο χωριό. Να ξέρεις, τα ατέλειωτα παιχνίδια στις αλάνες και στις πλατείες, τα γέλια μας, καθώς και τα αθώα φλερτ του καλοκαιριού. Είναι όμως που... ποτέ δε μπόρεσα να ξεχάσω και εκείνους.Ναι εκείνους...
Θυμάμαι σαν τώρα εκείνο τον τσακωμό που είχα κάνει με τον παππού μου. Ήμουν κάπου στα δεκαέξι βλέπεις και ήθελα να κάτσω μέχρι αργά έξω. Του φαινόταν αδιανόητο. Η δική του εγγονή να τριγυρνάει μέχρι αργά από δω και απο κει. Θαρρώ πως ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος τσακωμός μαζί του.
Θυμάμαι πάλι τις γιορτές στο χωριό. Όταν μάθαινε πως θα ανεβαίναμε, έφευγε άρον άρον από το καφενείο για να είναι ήδη στο σπίτι περιμένοντας μας. Η χαρά του απερίγραπτη. Μας αγκάλιαζε σαν να μην υπάρχει αύριο.Τα μάτια του δε, έλαμπαν και μεις απλά χανόμασταν στην αγκαλιά του. Έπειτα του λέγαμε τα νέα μας. Ξέρεις, για την ζωή στην Αθήνα και την δική μας καθημερινότητα. Εκείνος με τη σειρά του μας μίλαγε για τη ζωή στο χωριό. Για το περιβόλι του, τον στάβλο μας... Ύστερα του ζητάγαμε να μας ζωγραφίσει. Πόσα χαρτιά είχαμε χαλάσει... Θυμάμαι και εκείνα τα βιβλία στιβαγμένα στη βιβλιοθήκη. Διάβαζε πολύ, θεωρούσε ας πούμε τη μόρφωση βασικό εφόδιο για τον άνθρωπο.
Έπειτα φέρνω στο νου μου τη γιαγιά μου. Από κείνη βλέπεις πήρα και το όνομα μου. Πάντα τη θυμάμαι να κάθεται σε κείνο το σημείο, να στη μέση της αυλής, σε κείνη τη μεγάλη άσπρη καρέκλα κοιτώντας τον κάμπο. Ακόμη και τώρα, καμιά φορά κοιτάζω στα κλεφτά θαρρώντας πως βρίσκεται εκεί και με κοιτάει.
Τον παππού μου δε, νομίζω πως θα τον δω να στέκεται σε εκείνη την δύσβατη ανηφόρα δίπλα στο σπίτι μας κρατώντας ντομάτες από το περιβόλι.
Τελικά στη θέαση ενός άδειου σπιτιού η μνήμη είναι ο καλύτερος σου φίλος. Άψυχα αντικείμενα, φωτογραφίες παντού και το μόνο που δηλώνει ότι κάτι υπάρχει εκεί γύρω είναι ο εκκωφαντκός ήχος της βρύσης που στάζει. Και πάλι να, στέκεσαι εκεί χωρίς να περιμένεις κάτι. Απλά στέκεσαι και περιμένεις...
Και ύστερα... κλειδώνεις την πορτα πίσω σου, παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής και απλά χαμογελάς. Ναι χαμογελάς, για εκείνα που έζησες αλλά και για εκείνα που θα ρθουν...
Κίνητρο του σημερινού μου κειμένου; Μια πρόσφατη εξόρμηση στο χωριό μου αλλά και η μνήμη. Ναι η μνήμη. Κύριο όνομα των θλίψεων, ενικού αριθμού και άκλιτη, Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη...
Καλή συνέχεια
Μόνη μας πατρίδα, τα παιδικά μας χρόνια.!
Θυμάμαι σαν τώρα εκείνο τον τσακωμό που είχα κάνει με τον παππού μου. Ήμουν κάπου στα δεκαέξι βλέπεις και ήθελα να κάτσω μέχρι αργά έξω. Του φαινόταν αδιανόητο. Η δική του εγγονή να τριγυρνάει μέχρι αργά από δω και απο κει. Θαρρώ πως ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος τσακωμός μαζί του.
Θυμάμαι πάλι τις γιορτές στο χωριό. Όταν μάθαινε πως θα ανεβαίναμε, έφευγε άρον άρον από το καφενείο για να είναι ήδη στο σπίτι περιμένοντας μας. Η χαρά του απερίγραπτη. Μας αγκάλιαζε σαν να μην υπάρχει αύριο.Τα μάτια του δε, έλαμπαν και μεις απλά χανόμασταν στην αγκαλιά του. Έπειτα του λέγαμε τα νέα μας. Ξέρεις, για την ζωή στην Αθήνα και την δική μας καθημερινότητα. Εκείνος με τη σειρά του μας μίλαγε για τη ζωή στο χωριό. Για το περιβόλι του, τον στάβλο μας... Ύστερα του ζητάγαμε να μας ζωγραφίσει. Πόσα χαρτιά είχαμε χαλάσει... Θυμάμαι και εκείνα τα βιβλία στιβαγμένα στη βιβλιοθήκη. Διάβαζε πολύ, θεωρούσε ας πούμε τη μόρφωση βασικό εφόδιο για τον άνθρωπο.
Έπειτα φέρνω στο νου μου τη γιαγιά μου. Από κείνη βλέπεις πήρα και το όνομα μου. Πάντα τη θυμάμαι να κάθεται σε κείνο το σημείο, να στη μέση της αυλής, σε κείνη τη μεγάλη άσπρη καρέκλα κοιτώντας τον κάμπο. Ακόμη και τώρα, καμιά φορά κοιτάζω στα κλεφτά θαρρώντας πως βρίσκεται εκεί και με κοιτάει.
Τον παππού μου δε, νομίζω πως θα τον δω να στέκεται σε εκείνη την δύσβατη ανηφόρα δίπλα στο σπίτι μας κρατώντας ντομάτες από το περιβόλι.
Τελικά στη θέαση ενός άδειου σπιτιού η μνήμη είναι ο καλύτερος σου φίλος. Άψυχα αντικείμενα, φωτογραφίες παντού και το μόνο που δηλώνει ότι κάτι υπάρχει εκεί γύρω είναι ο εκκωφαντκός ήχος της βρύσης που στάζει. Και πάλι να, στέκεσαι εκεί χωρίς να περιμένεις κάτι. Απλά στέκεσαι και περιμένεις...
Και ύστερα... κλειδώνεις την πορτα πίσω σου, παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής και απλά χαμογελάς. Ναι χαμογελάς, για εκείνα που έζησες αλλά και για εκείνα που θα ρθουν...
Κίνητρο του σημερινού μου κειμένου; Μια πρόσφατη εξόρμηση στο χωριό μου αλλά και η μνήμη. Ναι η μνήμη. Κύριο όνομα των θλίψεων, ενικού αριθμού και άκλιτη, Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη...
Καλή συνέχεια
Μόνη μας πατρίδα, τα παιδικά μας χρόνια.!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου