Είναι αλήθεια πως πάει καιρός από την τελευταία φορά που θέλησα να βάλω κάποιο δίσκο Βινύλιο στο Πικάπ μας. Εκατοντάδες δίσκοι, στριμωγμένοι,μέσα στα ντουλάπια και στις βιβλιοθήκες. Δίσκοι σκονισμένοι και αχρησιμοποίητοι για καιρό. Δίσκοι που κουβαλάνε μια ολόκληρη ιστορία.Δίσκοι που μας έχουν κρατήσει συντροφιά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.
Ψαχουλεύοντας τους τόσους ξεχασμένους δίσκους, το μάτι μου έπεσε πάνω σε έναν δίσκο της Janis Joplin.Ναι ξέρω σε πήγα χρόνια πίσω...Ας πούμε κάπου στο 1969 από όπου ξεκίνησαν όλα.
Ήταν 1969 λοιπόν,όταν για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε στο Woodstock της Νέας Υόρκης το Φεστιβάλ Ειρήνης και Μουσικής. Μια εποχή που τα παιδιά των '' Λουλουδιών'' οι λεγόμενοι Χίπις μεσουρανούσαν και φώναζαν διαρκώς συνθήματα όπως: Μake love,not war ενώ δε δίσταζαν διαρκώς να μιλήσουν ανοιχτά για τα ναρκωτικά θεωρώντας πως μαζί με την αγάπη και την ειρήνη ήταν η μοναδική λύση στα όποια προβλήματα αντιμετώπιζε ο καθένας. Αυτό ήταν άλλωστε και το Woodstock.Μια επανάσταση των Χίπις.
Η εφημερίδα του Rolling Stones τότε,είχε συμπεριλάβει το Φεστιβάλ στις 50 καλύτερες στιγμές που άλλαξαν την ιστορία του Rock and Roll.
Εκείνες τις ημέρες το μόνο που άκουγες ήταν συνθήματα για την αγάπη, την ελευθερία,την ισότητα και την ειρήνη.Τα ονόματα δε,που έπαιξαν ήταν σταθμός στην Ιστορία της Μουσικής:The Who, Jimi Hendrix, Sly & The Family Stone, Janis Joplin, Creedance Clearwater Revival, οJefferson Airplane, Crosby, Stills, Nash & Young & The Band, Joe Cocker, Santana, Grateful Dead καθώς και ο Johnny Winter. Σημαντικό όμως αποτέλεσε το γεγονός ότι θρύλοι της Ροκ σκηνής αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο φεστιβάλ.Βλέπε: Led Zeppelin, Byrds,Bob Dylan, Doors καθώς και οι Jethro Tull.Ο καθένας φυσικά για τους δικούς του λόγους.
Αύτο ήταν λοιπόν το Woodstock. Mια γιορτή της μουσικής με κύριο σύνθημα της το: 3days of peace& Music. Ένα φεστιβάλ που δε δίσταζε να θίξει θέματα που μάστιζαν την εποχή εκείνη όπως ο ρατσισμός και τα ναρκωτικά.Ένα φεστιβάλ που ο κάθε καλλιτέχνης με τη δική του προσωπικότητα είχε κάτι ξεχωριστό να σου δώσει. Που ο κάθε καλλιτέχνης μιλούσε για την ελευθερία της έκφρασης,της σκέψης αλλά και για τον σεβασμό στην διαφορετικότητα. Ναι αυτό ήταν το Woodstock. O Hunter Thompson στο μυθιστόρημά του, Φόβος και Παράνοια
στο Λας Βέγκας αναφέρει χαρακτηριστικά: Το Σαν Φρανσίσκο στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ήταν ένας πολύ
ιδιαίτερος χώρος και χρόνος που άξιζε να συμμετέχει κανείς. Ίσως σήμαινε
κάτι. Ίσως όχι. Όμως καμία εξήγηση, καμία επιλογή λέξεων, μουσικών ή
αναμνήσεων δεν μπορεί να αγγίξει την αίσθηση της επίγνωσης ότι ήσουν
εκεί, ζωντανός, σε αυτή τη γωνιά του κόσμου και του χρόνου… Και συνεχίζει:
Υπήρχε τρέλα σε κάθε κατεύθυνση, ανά πάσα στιγμή… Μπορούσες να πετύχεις σπίθες παντού… Υπήρχε μια φανταστική καθολική αίσθηση πως ό,τι κάναμε ήταν σωστό, ότι κερδίζαμε. Και αυτό ήταν το κλειδί, η αίσθηση της αναπόφευκτης νίκης μας επί των δυνάμεων της Παράδοσης και του Κακού.
H φωνή της Janis σιγά σιγά τελειώνει.Το πικάπ σταματά.Και εγώ στέκομαι ακόμη εδώ μπροστά στους ξεχασμένους δίσκους. Τόσες σκέψεις,τόσα συναισθήμτα.Ασυναίσθητα μου έρχεται στο μυαλό ο Πρίγκιπας,Ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Δε ξέρω γιατί ίσως γιατί αποτέλεσε και αυτός μια εκκεντρική προσωπικότητα της εποχής.Το μυαλό μου έχει μείνει στάσιμο.Ένα χρόνο μετά το Woodstock καπου στο 1970 συναντάω τον Νικόλα και την Κατερίνα.Μάλλον γιατί και αυτόι ήταν αντισυμβατικοί και άλλαξαν πολλά από τα δεδομένα της εποχής εκείνης.
Όλοι τους τόσο αλλόκοτοι για ορισμένους αλλά και τόσο ισχυροί ως προσωπικότητες.Άλλωτε σου μιλούσαν για την μοναξιά,άλλωτε για την αγάπη,τον έρωτα,την μισαλλοδοξία των ανθρώπων, το σάπιο σύστημα,τις αξίες,τα ιδανικά,την αξιοπρέπεια.Ναι σου μιλούσαν.Σου μιλούσαν για την ελευθερία.Για τους φόβους σου.Σου έλεγαν συνεχώς να αποδεσμευτείς τόσο από αυτούς όσο και από τις ανασφάλειες σου.Σου μίλαγαν για το διαφορετικό.Τώρα Τι;Τώρα Ποιός;;.
Πολλοί χαρακτήρισαν τον Παύλο ως ένα ροκά που ήθελε να καεί.Άλλοι θεωρούσαν πως ο Άσιμος ήταν ψυχικά διαταραγμένος και πως ήταν ένας επαναστάτης που ζούσε στο μικρόκοσμο του.Όσο για την Κατερίνα;.Την χαρακτήριζαν ώς ''καταραμένη'' προσωπικότητα.
Όλους αυτούς σπάνια θα τους έβλεπες στην ίδια πλατεία.Αλλά να είναι που αγαπήθηκαν από τους ίδιους ανθρώπους.Είναι που τους αγάπησε η ίδια πλατεία.Είναι που...Όλους τους πήρε ο ίδιος θάνατος.
Αυτοί λοιπόν ήταν οι Άγιοι των εξαρχείων ή αλλιώς οι καταραμένοι ποιητές της πλατείας για κάποιους.Αυτό ήταν και το Woodstock.Κοινό σημείο αναφοράς τους; O άνθρωπος,το Ροκ εν ρολ, η ανάγκη για κάτι νέο, η ανάγκη για αλλαγή στάσης απέναντι στη ζωή καθώς και απέναντι στην οπτική των πραγμάτων.
Τώρα όμως τι; Mετά από αυτούς τι;
Ναι, ξέρω.Παγκοσμοιοποίηση, νέα πρότυπα, νέες τάσεις, αντιλήψεις της πεντάρας, καμία ουσία, εστίαση μόνο στο περιτύλιγμα, υποκουλτούρα σε όλο της το μεγαλείο, τρόποι διασκέδασης που δεν έχουν πλεόν να σου δώσουν κάτι και όλα τα συναφί. Και εκείνοι που είναι;Ναι εκείνοι.Οι Άνθρωποι του πνεύματος όπως θέλουν να τους αποκαλούμε; Γιατί δεν αντιδρούν;Γιατί δε λένε κάτι; Γιατί μένουν στην αφάνεια και το ίσως μόνο που κάνουν είναι ένα guest σε κάποιο ''χαζο''κάναλο για να δείξουν ότι κάποτε υπήρχαν.;. Είναι από αυτές τις στιγμές που θες να πεις τόσα πολλά αλλά για κάποιο λόγο δε μπορείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε τάξη.
Αλλά να ξέρεις τι σκέφτομαι;Σκέφτομαι ότι πάντα οι μειοψηφίες είναι αυτές που μπορούν να επιφέρουν την αλλαγή. Οι μειοψηφίες είναι αυτές που επιζητούν την αλλαγή και σου δίνουν μια ώθηση να ελπίζεις. Αυτές είναι που θα σε βάλουν σε μια διαδικασία ζύμωσης και αλλαγής σκέψης. Για αυτό ας αναζητήσουμε νέους τρόπους έκφρασης.Ας στραφούμε στην εναλλακτική διασκέδαση,ας βρούμε την ηρεμία μας στην ανάγνωση ενός βιβλίου, ας παρακολουθήσουμε ένα κινηματογραφικό έργο ή ακόμη και μια θεατρική παράσταση.Ας οργανώνουμε στις γειτονιές μικρές συναυλίες αλληλεγγύης,φεστιβάλ και ημερίδες με ποικίλη θεματολογία. Μπορούμε πίστεψε με. Είναι στο χέρι μας και μόνο.Ας δημιουργήσουμε εμείς τις συνθήκες που θα μας επιτρέψουν να φτιάξουμε το δικό μας Woodstock, τις δικές μας πλατείες καθώς και τα δικά μας πρότυπα.Τον δρόμο άλλωστε πάντα θα μας τον δείχνουν τα παιδιά των λουλουδιών,ο Νικόλας, η Κατερίνα και ο Παύλος.
Καλή συνέχεια.
Ψαχουλεύοντας τους τόσους ξεχασμένους δίσκους, το μάτι μου έπεσε πάνω σε έναν δίσκο της Janis Joplin.Ναι ξέρω σε πήγα χρόνια πίσω...Ας πούμε κάπου στο 1969 από όπου ξεκίνησαν όλα.
Ήταν 1969 λοιπόν,όταν για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε στο Woodstock της Νέας Υόρκης το Φεστιβάλ Ειρήνης και Μουσικής. Μια εποχή που τα παιδιά των '' Λουλουδιών'' οι λεγόμενοι Χίπις μεσουρανούσαν και φώναζαν διαρκώς συνθήματα όπως: Μake love,not war ενώ δε δίσταζαν διαρκώς να μιλήσουν ανοιχτά για τα ναρκωτικά θεωρώντας πως μαζί με την αγάπη και την ειρήνη ήταν η μοναδική λύση στα όποια προβλήματα αντιμετώπιζε ο καθένας. Αυτό ήταν άλλωστε και το Woodstock.Μια επανάσταση των Χίπις.
Η εφημερίδα του Rolling Stones τότε,είχε συμπεριλάβει το Φεστιβάλ στις 50 καλύτερες στιγμές που άλλαξαν την ιστορία του Rock and Roll.
Εκείνες τις ημέρες το μόνο που άκουγες ήταν συνθήματα για την αγάπη, την ελευθερία,την ισότητα και την ειρήνη.Τα ονόματα δε,που έπαιξαν ήταν σταθμός στην Ιστορία της Μουσικής:The Who, Jimi Hendrix, Sly & The Family Stone, Janis Joplin, Creedance Clearwater Revival, οJefferson Airplane, Crosby, Stills, Nash & Young & The Band, Joe Cocker, Santana, Grateful Dead καθώς και ο Johnny Winter. Σημαντικό όμως αποτέλεσε το γεγονός ότι θρύλοι της Ροκ σκηνής αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο φεστιβάλ.Βλέπε: Led Zeppelin, Byrds,Bob Dylan, Doors καθώς και οι Jethro Tull.Ο καθένας φυσικά για τους δικούς του λόγους.
Υπήρχε τρέλα σε κάθε κατεύθυνση, ανά πάσα στιγμή… Μπορούσες να πετύχεις σπίθες παντού… Υπήρχε μια φανταστική καθολική αίσθηση πως ό,τι κάναμε ήταν σωστό, ότι κερδίζαμε. Και αυτό ήταν το κλειδί, η αίσθηση της αναπόφευκτης νίκης μας επί των δυνάμεων της Παράδοσης και του Κακού.
H φωνή της Janis σιγά σιγά τελειώνει.Το πικάπ σταματά.Και εγώ στέκομαι ακόμη εδώ μπροστά στους ξεχασμένους δίσκους. Τόσες σκέψεις,τόσα συναισθήμτα.Ασυναίσθητα μου έρχεται στο μυαλό ο Πρίγκιπας,Ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Δε ξέρω γιατί ίσως γιατί αποτέλεσε και αυτός μια εκκεντρική προσωπικότητα της εποχής.Το μυαλό μου έχει μείνει στάσιμο.Ένα χρόνο μετά το Woodstock καπου στο 1970 συναντάω τον Νικόλα και την Κατερίνα.Μάλλον γιατί και αυτόι ήταν αντισυμβατικοί και άλλαξαν πολλά από τα δεδομένα της εποχής εκείνης.
Όλοι τους τόσο αλλόκοτοι για ορισμένους αλλά και τόσο ισχυροί ως προσωπικότητες.Άλλωτε σου μιλούσαν για την μοναξιά,άλλωτε για την αγάπη,τον έρωτα,την μισαλλοδοξία των ανθρώπων, το σάπιο σύστημα,τις αξίες,τα ιδανικά,την αξιοπρέπεια.Ναι σου μιλούσαν.Σου μιλούσαν για την ελευθερία.Για τους φόβους σου.Σου έλεγαν συνεχώς να αποδεσμευτείς τόσο από αυτούς όσο και από τις ανασφάλειες σου.Σου μίλαγαν για το διαφορετικό.Τώρα Τι;Τώρα Ποιός;;.
Πολλοί χαρακτήρισαν τον Παύλο ως ένα ροκά που ήθελε να καεί.Άλλοι θεωρούσαν πως ο Άσιμος ήταν ψυχικά διαταραγμένος και πως ήταν ένας επαναστάτης που ζούσε στο μικρόκοσμο του.Όσο για την Κατερίνα;.Την χαρακτήριζαν ώς ''καταραμένη'' προσωπικότητα.
Αυτοί λοιπόν ήταν οι Άγιοι των εξαρχείων ή αλλιώς οι καταραμένοι ποιητές της πλατείας για κάποιους.Αυτό ήταν και το Woodstock.Κοινό σημείο αναφοράς τους; O άνθρωπος,το Ροκ εν ρολ, η ανάγκη για κάτι νέο, η ανάγκη για αλλαγή στάσης απέναντι στη ζωή καθώς και απέναντι στην οπτική των πραγμάτων.
Τώρα όμως τι; Mετά από αυτούς τι;
Ναι, ξέρω.Παγκοσμοιοποίηση, νέα πρότυπα, νέες τάσεις, αντιλήψεις της πεντάρας, καμία ουσία, εστίαση μόνο στο περιτύλιγμα, υποκουλτούρα σε όλο της το μεγαλείο, τρόποι διασκέδασης που δεν έχουν πλεόν να σου δώσουν κάτι και όλα τα συναφί. Και εκείνοι που είναι;Ναι εκείνοι.Οι Άνθρωποι του πνεύματος όπως θέλουν να τους αποκαλούμε; Γιατί δεν αντιδρούν;Γιατί δε λένε κάτι; Γιατί μένουν στην αφάνεια και το ίσως μόνο που κάνουν είναι ένα guest σε κάποιο ''χαζο''κάναλο για να δείξουν ότι κάποτε υπήρχαν.;. Είναι από αυτές τις στιγμές που θες να πεις τόσα πολλά αλλά για κάποιο λόγο δε μπορείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε τάξη.
Αλλά να ξέρεις τι σκέφτομαι;Σκέφτομαι ότι πάντα οι μειοψηφίες είναι αυτές που μπορούν να επιφέρουν την αλλαγή. Οι μειοψηφίες είναι αυτές που επιζητούν την αλλαγή και σου δίνουν μια ώθηση να ελπίζεις. Αυτές είναι που θα σε βάλουν σε μια διαδικασία ζύμωσης και αλλαγής σκέψης. Για αυτό ας αναζητήσουμε νέους τρόπους έκφρασης.Ας στραφούμε στην εναλλακτική διασκέδαση,ας βρούμε την ηρεμία μας στην ανάγνωση ενός βιβλίου, ας παρακολουθήσουμε ένα κινηματογραφικό έργο ή ακόμη και μια θεατρική παράσταση.Ας οργανώνουμε στις γειτονιές μικρές συναυλίες αλληλεγγύης,φεστιβάλ και ημερίδες με ποικίλη θεματολογία. Μπορούμε πίστεψε με. Είναι στο χέρι μας και μόνο.Ας δημιουργήσουμε εμείς τις συνθήκες που θα μας επιτρέψουν να φτιάξουμε το δικό μας Woodstock, τις δικές μας πλατείες καθώς και τα δικά μας πρότυπα.Τον δρόμο άλλωστε πάντα θα μας τον δείχνουν τα παιδιά των λουλουδιών,ο Νικόλας, η Κατερίνα και ο Παύλος.
Καλή συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου