Τα Χριστούγεννα ξέρεις, τα χω συνδέσει με τη μάνα μου, τον πατέρα μου, το σπίτι στο χωριό, τους παππούδες, το τζάκι, τις μυρουδιές από τα μελομακάρονα και τους κουραμπίεδες, εκείνη την άχνη ζάχαρη που πάντα κόλλαγε στις μύτες μας, τα παιδιά, τα κάλαντα, τους φίλους...
Ναι τα χω συνδέσει με όλα τα παραπάνω και με ακόμη περισσότερα... Με την ανιδιοτέλεια των ανθρώπων, την ελπίδα, την αγάπη, την αλληλεγγύη, την αισιοδοξία ακόμη και με την λάμψη στα βλέμματα των περαστικών. Να, και με κείνα τα χαμόγελα που πάντα πίσω τους κρύβουν μια μεγάλη θλίψη και ταυτόχρονα μια μελαγχολία.
Ξέρεις πρόσφατα, έκανα μια εξόρμηση στο κέντρο της πόλης. Ναι της πόλης που μας μοιάζει. Στη μέση ένα μεγάλο καράβι με τα άσπρα του φώτα και γύρω γύρω η πλατεία στολισμένη. Κεντρικός άξονας όλων αυτών, οι περαστικοί. Η αμηχανία και η αγωνία έκδηλή στα μάτια τους,άλλοι σκεπτικοί και άλλοι σκυφτοί. Ελάχιστοι από αυτούς κρατάνε σακούλες στα χέρια. Είναι που η οικονομική δυνατότητα πλέον δεν υπάρχει, είναι που μερικοί από αυτούς δεν έχουν καν ούτε για τα προς το ζην, πολλοί από αυτούς αδυνατούν να πληρώσουν το ηλεκτρικό ρεύμα ενώ για άλλους αποτελεί παρελθόν καθώς κάποιοι φρόντισαν για αυτό. Παρόλα αυτά χαμογελούν. Ναι χαμογελούν. Ίσως για κείνα που θα θελαν να ζήσουν, ίσως για κείνα που περιμένουν, ίσως...
Στην Οδό Δεληγιώργη, θα συναντήσεις τον Διονύση, άστεγο, 47 ετών με πτυχίο,μεταπτυχιακό, ξένες γλώσσες...Αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι πως σε κείνο το μισοχαλασμένο σύρμα θα δεις πολύχρωμα στολίδια και στη μέση ένα μικρό αστέρι. Δε παρακαλά, δε μοιρολατρεί, απλά ελπίζει. Ναι ελπίζει σε μια δίκαιη και αξιοπρεπή ζωή. Αυτό που σου κάνει περισσότερο εντύπωση είναι πως ένα άψυχο πεζοδρόμιο παίρνει πνοή από αυτά τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Οξύμωρο θα πεί κάποιος, ίσως... Δυστυχώς όμως,δεν είναι μόνο ο Διονύσης. Είναι και 20.000 άτομα που ζουν στο δρόμο. Ναι στο δρόμο. Εκεί γράφουν καθημερινά τη δική τους προσωπική ιστορία. Εκεί θα τους δεις.Απλά να στέκονται και να σε κοιτάνε. Ναι να σε κοιτάνε με κείνο το βλέμμα που τα λέει όλα. Δε θέλουν να τους λυπάσαι. Άλλωστε για μια αξιοπρέπεια ζούνε...
Ναι όλα αυτά ειναι για μένα τα Χριστούγεννα. Δεν είναι οι στολισμένες βιτρίνες, τα μαγαζιά, το περιτύλιγμα, η λάμψη των ημερών αυτών. Για μένα Χριστούγεννα είναι εκείνος ο καστανάς που στήνει την πραμάτεια του κάθε απόγευμα στην Ερμού. Εκείνα τα παιδιά που λίγο πιο κάτω θα παίξουνε την Φραγκοσυριανή, εκείνοι οι γονείς που δεν έχουν την δυνατότητα να πάρουν κάποιο δώρο στα παιδιά τους άλλα με ένα μαλλί της γριάς θα τα κάνουν τα πιο ευτυχισμένα στο κόσμο.΄Είναι και εκείνη η γιαγιά που θα σου πιάσει τη κουβέντα επειδή χρειάζεται παρέα, εσύ θα την ακούσεις και έπειτα θα σου δώσει την ευχή της. Και εκείνος ο γερασμένος άντρας με το ακορντεόν του να σου παίζει τραγούδια της Σοφίας Βέμπο και να σε γυρνάει σε άλλες εποχές.
Οι άνθρωποι, οι μυρουδιές, οι αξίες που διέπουν τον καθένα από εμάς καθώς και το αίσθημα της αλληλεγγύης είναι για μένα τα Χριστούγεννα. Ναι εγώ το βλέπω. Το βλέπω καθημερινά από εκείνους που μου δίνουν το εισιτήριο τους και έπειτα χαμογελάνε. Απο εκείνους που αφήνουν ρούχα και τρόφιμα σε δίκτυα αλληλεγγύης. Από εκείνους που περνάνε τις ημέρες αυτές σε φυλακές ανηλίκων και ενηλίκων, στα παιδικά χωριά sos καθώς και σε διάφορα ιδρύματα. Το βλέπω από τους γιατρούς του κόσμου που έχουν ως σύνθημα το " Όπου υπάρχουν άνθρωποι".
Αν με ρωτούσε κάποιος τώρα, τι θα ήθελα ή τι θα ευχόμουν για το νέο έτος ένα μονάχα θα μπορούσα να του απαντήσω. Αγάπη. Ναι αγάπη, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, να μπορέσουμε να αντέξουμε, να δημιουργήσουμε δικλείδες ασφαλείας και να θωρακίσουμε τους εαυτούς μας για εκείνα που θα συμβούν απο εδώ και πέρα. Άλλωστε είχα διαβάσει κάποτε πως ο τρόπος που δίνεις, έχει περισσότερη σημασία από το ίδιο το δώρο...
Καλή συνέχεια και Καλές γιορτές.!
Ναι τα χω συνδέσει με όλα τα παραπάνω και με ακόμη περισσότερα... Με την ανιδιοτέλεια των ανθρώπων, την ελπίδα, την αγάπη, την αλληλεγγύη, την αισιοδοξία ακόμη και με την λάμψη στα βλέμματα των περαστικών. Να, και με κείνα τα χαμόγελα που πάντα πίσω τους κρύβουν μια μεγάλη θλίψη και ταυτόχρονα μια μελαγχολία.
Ξέρεις πρόσφατα, έκανα μια εξόρμηση στο κέντρο της πόλης. Ναι της πόλης που μας μοιάζει. Στη μέση ένα μεγάλο καράβι με τα άσπρα του φώτα και γύρω γύρω η πλατεία στολισμένη. Κεντρικός άξονας όλων αυτών, οι περαστικοί. Η αμηχανία και η αγωνία έκδηλή στα μάτια τους,άλλοι σκεπτικοί και άλλοι σκυφτοί. Ελάχιστοι από αυτούς κρατάνε σακούλες στα χέρια. Είναι που η οικονομική δυνατότητα πλέον δεν υπάρχει, είναι που μερικοί από αυτούς δεν έχουν καν ούτε για τα προς το ζην, πολλοί από αυτούς αδυνατούν να πληρώσουν το ηλεκτρικό ρεύμα ενώ για άλλους αποτελεί παρελθόν καθώς κάποιοι φρόντισαν για αυτό. Παρόλα αυτά χαμογελούν. Ναι χαμογελούν. Ίσως για κείνα που θα θελαν να ζήσουν, ίσως για κείνα που περιμένουν, ίσως...
Στην Οδό Δεληγιώργη, θα συναντήσεις τον Διονύση, άστεγο, 47 ετών με πτυχίο,μεταπτυχιακό, ξένες γλώσσες...Αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι πως σε κείνο το μισοχαλασμένο σύρμα θα δεις πολύχρωμα στολίδια και στη μέση ένα μικρό αστέρι. Δε παρακαλά, δε μοιρολατρεί, απλά ελπίζει. Ναι ελπίζει σε μια δίκαιη και αξιοπρεπή ζωή. Αυτό που σου κάνει περισσότερο εντύπωση είναι πως ένα άψυχο πεζοδρόμιο παίρνει πνοή από αυτά τα χριστουγεννιάτικα στολίδια. Οξύμωρο θα πεί κάποιος, ίσως... Δυστυχώς όμως,δεν είναι μόνο ο Διονύσης. Είναι και 20.000 άτομα που ζουν στο δρόμο. Ναι στο δρόμο. Εκεί γράφουν καθημερινά τη δική τους προσωπική ιστορία. Εκεί θα τους δεις.Απλά να στέκονται και να σε κοιτάνε. Ναι να σε κοιτάνε με κείνο το βλέμμα που τα λέει όλα. Δε θέλουν να τους λυπάσαι. Άλλωστε για μια αξιοπρέπεια ζούνε...
Ναι όλα αυτά ειναι για μένα τα Χριστούγεννα. Δεν είναι οι στολισμένες βιτρίνες, τα μαγαζιά, το περιτύλιγμα, η λάμψη των ημερών αυτών. Για μένα Χριστούγεννα είναι εκείνος ο καστανάς που στήνει την πραμάτεια του κάθε απόγευμα στην Ερμού. Εκείνα τα παιδιά που λίγο πιο κάτω θα παίξουνε την Φραγκοσυριανή, εκείνοι οι γονείς που δεν έχουν την δυνατότητα να πάρουν κάποιο δώρο στα παιδιά τους άλλα με ένα μαλλί της γριάς θα τα κάνουν τα πιο ευτυχισμένα στο κόσμο.΄Είναι και εκείνη η γιαγιά που θα σου πιάσει τη κουβέντα επειδή χρειάζεται παρέα, εσύ θα την ακούσεις και έπειτα θα σου δώσει την ευχή της. Και εκείνος ο γερασμένος άντρας με το ακορντεόν του να σου παίζει τραγούδια της Σοφίας Βέμπο και να σε γυρνάει σε άλλες εποχές.
Οι άνθρωποι, οι μυρουδιές, οι αξίες που διέπουν τον καθένα από εμάς καθώς και το αίσθημα της αλληλεγγύης είναι για μένα τα Χριστούγεννα. Ναι εγώ το βλέπω. Το βλέπω καθημερινά από εκείνους που μου δίνουν το εισιτήριο τους και έπειτα χαμογελάνε. Απο εκείνους που αφήνουν ρούχα και τρόφιμα σε δίκτυα αλληλεγγύης. Από εκείνους που περνάνε τις ημέρες αυτές σε φυλακές ανηλίκων και ενηλίκων, στα παιδικά χωριά sos καθώς και σε διάφορα ιδρύματα. Το βλέπω από τους γιατρούς του κόσμου που έχουν ως σύνθημα το " Όπου υπάρχουν άνθρωποι".
Αν με ρωτούσε κάποιος τώρα, τι θα ήθελα ή τι θα ευχόμουν για το νέο έτος ένα μονάχα θα μπορούσα να του απαντήσω. Αγάπη. Ναι αγάπη, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, να μπορέσουμε να αντέξουμε, να δημιουργήσουμε δικλείδες ασφαλείας και να θωρακίσουμε τους εαυτούς μας για εκείνα που θα συμβούν απο εδώ και πέρα. Άλλωστε είχα διαβάσει κάποτε πως ο τρόπος που δίνεις, έχει περισσότερη σημασία από το ίδιο το δώρο...
Καλή συνέχεια και Καλές γιορτές.!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου