Eπιστροφή στα χρόνια της Αθωότητας.

Κάποτε είχες φίλους, ζούσες ξέγνοιαστα έχοντας την άγνοια του κινδύνου,ονειρευόσουν,
ερωτευόσουν,αγαπούσες παράφορα. Είχες αξίες, ιδανικά, γέμιζες τις πλατείες, τους δρόμους και τις αλάνες με τα γέλια σου. Έλιωνες τις σόλες των παπουτσιών σου παίζοντας κάθε μέρα κρυφτό και κυνηγητό μέχρι που έφτανε το βράδυ και γυρνούσες στο σπίτι μέσα στα χώματα και τις λάσπες και δε σε ένοιαζε. Έπαιζες κάτω από τις στάλες της βροχής και ένιωθες ελεύθερος.
  Κάποτε έγραφες σε λευκώματα, είχες ημερολόγιο, έστελνες γράμματα στους φίλους σου και στο αγόρι ή στο κορίτσι που σου άρεσε θυμάσαι;Μοιραζόσουν σκέψεις και ειλικρινή συναισθήματα. Άκουγες τη Λιλιπούπολη του Χατζιδάκι και ένιωθες ο πιο τυχερός άνθρωπος στο κόσμο. Περίμενες με ανυπομονησία να ξεκινήσει το αλησμόνητο Καρουζέλ( Άλλωστε ποιός μπορεί να ξεχάσει τον Σιρίλο και την Μαρία χοακίνα), το μίκρο σπίτι στο λιβάδί με την Λώρα να σου έχει κλέψει την καρδιά, του κουτιού τα παραμύθια με τον ρούχλα και τη μελιά να κλεβουν την παράσταση, τα παιχνίδια χωρίς σύνορα, καθώς και το αγαπημένο σε όλους Disneyclub με την Καρολίνα και τον Λυκούργο. Ναι καλά θυμάσαι. Κάποτε ζούσες.
  Κάποτε δεν ήξερες τι θα πει Θλίψη, μοναξιά, απογοήτευση, πόνος, φθόνος,εγωισμός,θυμός και μίσος. Κάποτε ήσουν ο εαυτός σου....
  Και τώρα; Eίσαι ξένος. Ξένος με τον ίδιο σου τον εαυτό, τους γύρω σου, τους γείτονες σου, τους φίλους σου. Τώρα φοβάσαι να κάνεις ότι έκανες τότε.Φοβάσαι να ονειρευτείς,να ερωτευτείς και να αγαπήσεις. Φοβάσαι την ίδια την ζωή.
  Τώρα κλειδώνεσαι μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, κοιτάς δεξιά και αριστέρα πριν φύγεις για τη δουλειά σου γιατί σε έχει κατακλύσει ο φόβος. Τώρα αναλώνεσαι πλέον στα υλικά αγαθά. Συντροφιά σου είναι ο καναπές και η τηλεόραση.
  Συντροφιά σου είναι η Μοναξιά.Ναι στη δική μας μοναξιά αναφέρομαι. Καλύτερο φίλο έχεις κάνει την κατάθλιψη, η οποία σε φλερτάρει επικίνδυνα και συ απλά σφυρίζεις αδιάφορα γιατί απλά δε σε νοιάζει. Πλέον έχεις δημιουργήσει παντού προβλήματα. Και ναι είσαι ευθυνόφοβος. Βρίσκεις λύση στα τυχερά παιχνίδια, στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά, ξεσπάς στην οικογένεια σου, αδιαφορείς για όλους και για όλα.
  Είναι σαν να έχεις εγκλωβιστεί. Σαν να έχεις δημιουργήσει φυλακές και είσαι δέσμιος τους. Έχεις παγιδευτεί και για κάποιο λόγο δε θες να αποδράσεις γιατί διαστάζεις.
  Ξυπνάς το πρωί και δε λες Καλημέρα. Μπαίνεις στο λεωφορείο και τους κοιτάς όλους με κακία. Δε χαμογελάς γιατί δε θέλεις να τσαλακωθείς. Μπαίνεις στο μετρό και βιάζεσαι. Σπρώχνεις και φωνάζεις σε εκείνον που καταλάθος θα σε ακουμπήσει η θα σε σπρώξει. Έχεις γίνει μια μηχανή πλέον και ας μη θες να το παραδεχτείς.
  Μπαίνοντας στο σπίτι σου το βράδυ δε χαιρετάς. Κλείνεσαι στις σκέψεις σου και στον δικό σου γυάλινο και απρόσιτο κόσμο. Ακούς τους γείτονες σου να τσακώνονται. Ακούς μια κοπέλα από το διπλανό διαμέρισμα να φωνάζει βοήθεια και μένεις απαθής. Σαν να μη σε αφορά.
Ανοίγεις την τηλεόραση κάθεσαι με τις ώρες μπροστά από εκείνη και μετέπειτα κοιμάσαι.
  Θέλω να σε ρωτήσω γιατί;. Γιατί δε προσπαθείς να βγεις από αυτό το τέλμα και το αδιέξοδο που έχεις δημιουργήσει; Γιατί δε παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου και επιλέγεις τον μονόδρομο, δηλαδή την παραίτηση και την μιζέρια;
  Aφορμή του σημερινού μου κειμένου αποτέλεσε ένα λεύκωμα καθώς και το ημερολόγιο μου που βρήκα στο ντουλάπι της βιβλιοθήκης μου. Είναι που εκεί μέσα υπάρχουν τόσες αγνές σκέψεις τόσα αγνά συναισθήματα και τόσα θέλω για το μέλλον που αποτέλεσαν τεράστια τροφή για σκέψη.
  Κλείνωντας θα ήθελα να παραθέσω ένα απόφθεγμα του Νίκου Καζαντζάκη: '' Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα.


Καλή συνέχεια...