Η αλήθεια είναι πως στο σχολείο που πήγαινα, δε θυμάμαι να είχα πολλούς συμμαθητές διαφορετικής προέλευσης. Συνήθως στο σύνολο,ανέρχονταν κάπου στα δύο με τρία άτομα ανά την κάθε τάξη, αν βέβαια δεν με απατά ο νους μου. Καταγωγή κυρίως είχαν από την Αλβανία ή από κάποια Ασιατική χώρα. Παιδιά θα έλεγα με φιλότιμο, αγάπη για την Ελλάδα, γεννημένα και μεγαλωμένα εδώ, χωρίς να έχουν όμως την ελληνική υπηκοότητα. Από τη δική μου τάξη συγκεκριμένα, ό ένας εκ των δύο ήταν άριστος μαθητής και κατάφερε να περάσει στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών ενώ ο δεύτερος παρόλο που αποφάσισε να συνεχίσει τη φοίτηση του σε Επαγγελματικό λύκειο δε δίστασε να σπουδάσει αργότερα στην Σχολή Καλών Τεχνών, άλλωστε από νωρίς φαινόταν ότι η τέχνη ήταν εκείνη που τον είχε κερδίσει εξ' αρχής. Ήπιων τόνων παιδιά θα έλεγα, χωρίς ποτέ να είχαν δημιουργήσει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα.
Στο δικό μου σχολείο, δε θυμάμαι ποτέ να είχε τεθεί το ζήτημα του/της σημαιοφόρου όσον αφορά τους αλλοδαπούς μαθητές. Συνήθως τέτοια θέματα έβλεπα καθημερινά να εκτιλίσονται είτε σε άλλες γειτονιές-περιοχές είτε μέσα από διάφορα ειδησεογραφικά μέσα. Το μόνο που ηχούσε στα αυτιά μου ήταν το εξής: ''Αυτός είναι αράπης, αυτός είναι Αλβανός και θέλουν να τον κάνουν και σημαιοφόρο. Είναι ντροπή για την Ελλάδα να κρατάνε τη σημαία οι Ξένοι όταν έχουμε τόσους Έλληνες που μπορούν να το κάνουν.'' Μιλώντας για Αλβανική καταγωγή και ενθυμούμενη τη φράση αυτή, μου ρθε στο μυαλό η Σονίλα, Αλβανικής καταγωγής, αριστούχος, που με βάση το νόμο σύμφωνα με το ΦΕΚ Β΄ 277, 16-3-01, Αρ. Γ1/219: Στην διαδικασία επιλογής σημαιοφόρων, παραστατών και υπευθύνων για τη κατάθεση στεφάνου μπορούν να συμμετάσχουν και αλλοδαποί μαθητές, οι οποίοι φοιτούν τουλάχιστον( 2) χρόνια σε ελληνικό σχολείο. Άρα όπως αντιλαμβάνεται κανείς, ήταν λογικό ακόλουθο να της δοθεί και η ελληνική σημαία. Και όμως. Παραμονή της παρέλασης και το θέαμα που αντίκρισε ήταν οδοφράγματα και ένα σχολείο κλειδωμένο. Στον Σταύρο Θεοδωράκη, το 2004 χαραχτηριστικά είχε αναφέρει: "Είχαν αγοράσει συρματοπλέγματα και είχαν κλείσει το σχολείο, μέσα είχα μείνει εγώ και ο αδερφός μου με τις τσάντες μας. Αυτή ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου." Αν πάω μπροστά κάποια χρόνια αργότερα και ένα χρόνο πριν από σήμερα, κάπου στο 2012 ας πούμε μου έρχεται στο νου εκείνη η κοπέλα από την Αλβανία στα Φάρσαλα, της οποίας,οι συμμαθητές απείλησαν πως αν δεν της στερηθεί το δικαίωμα να παρελάσει με την Ελληνική σημαία,θα καλούσαν τη Χρυσή Αυγή. Άλλωστε η ίδια η Χρυσή αυγή έχει τοποθετηθεί ανοιχτά για το εν λόγω ζήτημα χωρίς να διστάσει να υποστηρίξει των διαχωρισμό Ελλήνων και αλλοδαπών μαθητών. Ο (Κ.) Ματθαιόπουλος συγκεκριμένα ανέφερε: Oι γονείς δε μπορούν να στέλνουν τα παιδιά τους, να μαθαίνουν γράμματα όταν μέσα στη σχολική αίθουσα μόνο ελληνικά δε μαθαίνουν. Και κάπου εδώ, είναι που νομίζω πως έχει έρθει η στιγμή να αποτυπώσω και γω την προσωπική μου άποψη μου πάνω στο εν λόγω ζήτημα. Προφανώς και κάθε άποψη είναι σεβαστή, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να είναι και αποδεκτή.
Τόσα χρόνια στα θρανία των σχολείων και μετέπειτα στα αμφιθέατρα έχω να πω πως εκείνο που εκλείπει (Κ.) Ματθαιόπουλε ξέρετε τι είναι; Η παιδεία. Ανεξαρτήτου χρώματος, ανεξαρτήτου γλώσσας και καταγωγής. Συχνά συναντάς έφηβους και ενήλικες με ανεπρακείς γνώσεις, κακή χρήση της ελληνικής γλώσσας, πληθώρα ορθογραφικών λαθών και πλήρη άγνοια σε ότι αφορά τις επιστήμες και τις τέχνες γενικότερα.
Εγώ δε κατάφερα όντας μαθήτρια να γίνω είτε παραστάτρια, είτε σημαιοφόρος. Θες ότι δε διάβασα τόσο; Θες ότι ποτέ δεν έκανα την υπέρβαση; Ήμουν μια μέτρια μαθήτρια που ίσως δεν την ένοιαζε και τόσο, το θέμα της παρέλασης. Πάντα όμως με χαροποιούσε το γεγονός πως κάποιος συμμαθητής/τρια μου θα παρελαύνανε κρατώντας την ελληνική σημαία, ανεξαρτήτως καταγωγής. Κάπως έτσι συνέβει και με την Έγχρωμη Σημαιοφόρο του Τρίτου Επαγγελματικού Λυκείου Περιστερίου. Τα σχόλια ποικίλα. Αυτή τη φορά κυρίως θετικά( Από όσο πρόλαβα να δω δηλαδή και από τα social media). Άλλωστε τον/ την Αριστούχο μαθητή/τρια τους επιβραβεύεις και δεν τους ωθείς με τον τρόπο σου στον κοινωνικό αποκλεισμό.
Στην παρέλαση που παρακολούθησα εγώ στο Δήμο Ζωγράφου, είδα πολλά έγχρωμα παιδιά ντυμένα με παραδοσιακές ενδυμασίες καθώς και παιδιά που στέκονταν ως παραστάτες δίπλα στους σημαιοφόρους. Ένιωσα υπερήφανη, Ναι. Γιατί θεωρώ πως Έλληνας είναι εκείνος που διέπεται από σεβασμό και αλληλεγγύη. Εκείνος που ανεξαρτήτως χρώματος λειτουργεί ως συλλογικότητα, εκείνος που με βάσει τα εφόδια που έχει, θέτει στόχους για τη ζωή του, που αγωνίζεται για εκείνη. Είναι εκείνος που βλέπει πέρα από κάθε φυλετική διάκριση, είναι εκείνος που βλέπει πέρα από κάθε σύνορο. Ο Κώστας Γαβράς σε συνέντευξη του είχε δηλώσει: Έλληνας είναι εκείνος που το επιλέγει. Είχε πει, πως ένα παιδί που γεννήθηκε εδώ και δεν έχει γνωρίσει άλλη πατρίδα, είναι βέβαιο ότι αγαπά αυτή τη πατρίδα. Ένα παιδί που γεννήθηκε σε άλλη χώρα από αυτή που γεννήθηκαν οι γονείς του, δε μπορέι να είναι μετανάστης. Ενώ κλείνει με την εξής φράση: Το άξιο παιδί των μεταναστών, πρώτος μαθητής της τάξης του έπρεπε να κρατά την ελληνική σημαία και όχι να ξεσηκώνονται με αυτό το γεγονός οι απανταχού πατριδοκάπηλοι.
Είναι που στο σημείο αυτό που έρχονται στο νου και εκείνα τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι: Aπο την ώρα που μας βοηθάει η Ελλάς να γίνουμε άνθρωποι με μια παγκοσμιότητα πολύ καλώς. Από την ώρα που μας δίδει μια φουστανέλα και μας εμποδίζει να υπάρχουμε με τους άλλους συνανθρώπους, είναι αντιδραστικό. Αν αυτό που λέμε ελληνικό, είναι εμπόδιο στο να ενωθούμε με ένα μαύρο, είναι καταδικαστέο. Αν αντιθέτως, αυτό είναι βοηθητικό για να ενωθούμε με τους άλλους, είναι υπέροχο. Η έννοια του Ελληνικού για πολλούς ανθρώπους έχει διαφορετική όψη. Εγω πιστεύω σε εκείνη την Ελληνικότητα που εξαφανίζει τις διαφορές.
Nαι και εγώ σε εκείνη την Ελληνικότητα πιστεύω. Όπως άλλωστε πιστεύω πως σε εκείνη θα πίστευε και ο Διονύσιος Σολωμός όταν έγραφε στον Εθνικό Ύμνο" Από τα κόκκαλα βγαλμένη''. Πιστεύω στην Ελληνικότητα εκείνη που εξαλείφει τις διαφορές, που ενώνει όλους τους λαούς, ανεξαρτήτως χρώματος. Άλλωστε αν ήμασταν όλοι ίδιοι,ο κόσμος θα ήταν πολύ μονότονος και βαρετός δε νομίζεις;
Η διαφορετικότητα είναι εκείνη που μας κάνει ξεχωριστούς. Αν την σεβαστείς εσύ, εγώ ο καθένας από εμάς ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Αν την σεβαστείς,μπορούμε να πετύχουμε τον ανέφικτο.Αν την σεβαστείς, μπορούμε να δημιουργήσουμε τα δικά μας Ουράνια Τόξα και τότε θα καταλάβεις πως είμαστε όλοι άνθρωποι.
Για δες άνθρωπος είμαι και εγώ και δεν είμαι '' Ξένος''...
Καλή συνέχεια
΄Αγνωστος
Μετανάστης
Στο δικό μου σχολείο, δε θυμάμαι ποτέ να είχε τεθεί το ζήτημα του/της σημαιοφόρου όσον αφορά τους αλλοδαπούς μαθητές. Συνήθως τέτοια θέματα έβλεπα καθημερινά να εκτιλίσονται είτε σε άλλες γειτονιές-περιοχές είτε μέσα από διάφορα ειδησεογραφικά μέσα. Το μόνο που ηχούσε στα αυτιά μου ήταν το εξής: ''Αυτός είναι αράπης, αυτός είναι Αλβανός και θέλουν να τον κάνουν και σημαιοφόρο. Είναι ντροπή για την Ελλάδα να κρατάνε τη σημαία οι Ξένοι όταν έχουμε τόσους Έλληνες που μπορούν να το κάνουν.'' Μιλώντας για Αλβανική καταγωγή και ενθυμούμενη τη φράση αυτή, μου ρθε στο μυαλό η Σονίλα, Αλβανικής καταγωγής, αριστούχος, που με βάση το νόμο σύμφωνα με το ΦΕΚ Β΄ 277, 16-3-01, Αρ. Γ1/219: Στην διαδικασία επιλογής σημαιοφόρων, παραστατών και υπευθύνων για τη κατάθεση στεφάνου μπορούν να συμμετάσχουν και αλλοδαποί μαθητές, οι οποίοι φοιτούν τουλάχιστον( 2) χρόνια σε ελληνικό σχολείο. Άρα όπως αντιλαμβάνεται κανείς, ήταν λογικό ακόλουθο να της δοθεί και η ελληνική σημαία. Και όμως. Παραμονή της παρέλασης και το θέαμα που αντίκρισε ήταν οδοφράγματα και ένα σχολείο κλειδωμένο. Στον Σταύρο Θεοδωράκη, το 2004 χαραχτηριστικά είχε αναφέρει: "Είχαν αγοράσει συρματοπλέγματα και είχαν κλείσει το σχολείο, μέσα είχα μείνει εγώ και ο αδερφός μου με τις τσάντες μας. Αυτή ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου." Αν πάω μπροστά κάποια χρόνια αργότερα και ένα χρόνο πριν από σήμερα, κάπου στο 2012 ας πούμε μου έρχεται στο νου εκείνη η κοπέλα από την Αλβανία στα Φάρσαλα, της οποίας,οι συμμαθητές απείλησαν πως αν δεν της στερηθεί το δικαίωμα να παρελάσει με την Ελληνική σημαία,θα καλούσαν τη Χρυσή Αυγή. Άλλωστε η ίδια η Χρυσή αυγή έχει τοποθετηθεί ανοιχτά για το εν λόγω ζήτημα χωρίς να διστάσει να υποστηρίξει των διαχωρισμό Ελλήνων και αλλοδαπών μαθητών. Ο (Κ.) Ματθαιόπουλος συγκεκριμένα ανέφερε: Oι γονείς δε μπορούν να στέλνουν τα παιδιά τους, να μαθαίνουν γράμματα όταν μέσα στη σχολική αίθουσα μόνο ελληνικά δε μαθαίνουν. Και κάπου εδώ, είναι που νομίζω πως έχει έρθει η στιγμή να αποτυπώσω και γω την προσωπική μου άποψη μου πάνω στο εν λόγω ζήτημα. Προφανώς και κάθε άποψη είναι σεβαστή, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να είναι και αποδεκτή.
Τόσα χρόνια στα θρανία των σχολείων και μετέπειτα στα αμφιθέατρα έχω να πω πως εκείνο που εκλείπει (Κ.) Ματθαιόπουλε ξέρετε τι είναι; Η παιδεία. Ανεξαρτήτου χρώματος, ανεξαρτήτου γλώσσας και καταγωγής. Συχνά συναντάς έφηβους και ενήλικες με ανεπρακείς γνώσεις, κακή χρήση της ελληνικής γλώσσας, πληθώρα ορθογραφικών λαθών και πλήρη άγνοια σε ότι αφορά τις επιστήμες και τις τέχνες γενικότερα.
Εγώ δε κατάφερα όντας μαθήτρια να γίνω είτε παραστάτρια, είτε σημαιοφόρος. Θες ότι δε διάβασα τόσο; Θες ότι ποτέ δεν έκανα την υπέρβαση; Ήμουν μια μέτρια μαθήτρια που ίσως δεν την ένοιαζε και τόσο, το θέμα της παρέλασης. Πάντα όμως με χαροποιούσε το γεγονός πως κάποιος συμμαθητής/τρια μου θα παρελαύνανε κρατώντας την ελληνική σημαία, ανεξαρτήτως καταγωγής. Κάπως έτσι συνέβει και με την Έγχρωμη Σημαιοφόρο του Τρίτου Επαγγελματικού Λυκείου Περιστερίου. Τα σχόλια ποικίλα. Αυτή τη φορά κυρίως θετικά( Από όσο πρόλαβα να δω δηλαδή και από τα social media). Άλλωστε τον/ την Αριστούχο μαθητή/τρια τους επιβραβεύεις και δεν τους ωθείς με τον τρόπο σου στον κοινωνικό αποκλεισμό.
Στην παρέλαση που παρακολούθησα εγώ στο Δήμο Ζωγράφου, είδα πολλά έγχρωμα παιδιά ντυμένα με παραδοσιακές ενδυμασίες καθώς και παιδιά που στέκονταν ως παραστάτες δίπλα στους σημαιοφόρους. Ένιωσα υπερήφανη, Ναι. Γιατί θεωρώ πως Έλληνας είναι εκείνος που διέπεται από σεβασμό και αλληλεγγύη. Εκείνος που ανεξαρτήτως χρώματος λειτουργεί ως συλλογικότητα, εκείνος που με βάσει τα εφόδια που έχει, θέτει στόχους για τη ζωή του, που αγωνίζεται για εκείνη. Είναι εκείνος που βλέπει πέρα από κάθε φυλετική διάκριση, είναι εκείνος που βλέπει πέρα από κάθε σύνορο. Ο Κώστας Γαβράς σε συνέντευξη του είχε δηλώσει: Έλληνας είναι εκείνος που το επιλέγει. Είχε πει, πως ένα παιδί που γεννήθηκε εδώ και δεν έχει γνωρίσει άλλη πατρίδα, είναι βέβαιο ότι αγαπά αυτή τη πατρίδα. Ένα παιδί που γεννήθηκε σε άλλη χώρα από αυτή που γεννήθηκαν οι γονείς του, δε μπορέι να είναι μετανάστης. Ενώ κλείνει με την εξής φράση: Το άξιο παιδί των μεταναστών, πρώτος μαθητής της τάξης του έπρεπε να κρατά την ελληνική σημαία και όχι να ξεσηκώνονται με αυτό το γεγονός οι απανταχού πατριδοκάπηλοι.
Είναι που στο σημείο αυτό που έρχονται στο νου και εκείνα τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι: Aπο την ώρα που μας βοηθάει η Ελλάς να γίνουμε άνθρωποι με μια παγκοσμιότητα πολύ καλώς. Από την ώρα που μας δίδει μια φουστανέλα και μας εμποδίζει να υπάρχουμε με τους άλλους συνανθρώπους, είναι αντιδραστικό. Αν αυτό που λέμε ελληνικό, είναι εμπόδιο στο να ενωθούμε με ένα μαύρο, είναι καταδικαστέο. Αν αντιθέτως, αυτό είναι βοηθητικό για να ενωθούμε με τους άλλους, είναι υπέροχο. Η έννοια του Ελληνικού για πολλούς ανθρώπους έχει διαφορετική όψη. Εγω πιστεύω σε εκείνη την Ελληνικότητα που εξαφανίζει τις διαφορές.
Nαι και εγώ σε εκείνη την Ελληνικότητα πιστεύω. Όπως άλλωστε πιστεύω πως σε εκείνη θα πίστευε και ο Διονύσιος Σολωμός όταν έγραφε στον Εθνικό Ύμνο" Από τα κόκκαλα βγαλμένη''. Πιστεύω στην Ελληνικότητα εκείνη που εξαλείφει τις διαφορές, που ενώνει όλους τους λαούς, ανεξαρτήτως χρώματος. Άλλωστε αν ήμασταν όλοι ίδιοι,ο κόσμος θα ήταν πολύ μονότονος και βαρετός δε νομίζεις;
Η διαφορετικότητα είναι εκείνη που μας κάνει ξεχωριστούς. Αν την σεβαστείς εσύ, εγώ ο καθένας από εμάς ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Αν την σεβαστείς,μπορούμε να πετύχουμε τον ανέφικτο.Αν την σεβαστείς, μπορούμε να δημιουργήσουμε τα δικά μας Ουράνια Τόξα και τότε θα καταλάβεις πως είμαστε όλοι άνθρωποι.
Για δες άνθρωπος είμαι και εγώ και δεν είμαι '' Ξένος''...
Καλή συνέχεια
ΜΗ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙΣ «ΞΕΝΟ»!
Επειδή άλλη μάνα με γέννησε
και σ' άλλη γλώσσα άκουσες εσύ
τα όμορφα παιδικά σου παραμύθια...
μη με φωνάζεις «ξένο»
το ψωμί σου δε διαφέρει απ' το δικό μου
το χέρι σου είναι όμοιο με το δικό μου,
σαν τη φωτιά καίει
και η δική μου φωτιά.
Γιατί λοιπόν με φωνάζεις «ξένο»;
Επειδή σ' άλλους δρόμους βρέθηκα
και σ άλλο λαό γεννήθηκα
και άλλες θάλασσες γνώρισα
και απ'αλλού σάλπαρα;
Αλλά το ίδιο άγχος κρύβουμε κι οι δυο
η ίδια εξάντληση
στην πλάτη μας βαραίνει,
αυτή που συντρίβει το κάθε θνητό
μέσ' απ' του χρόνου τα σκοτάδια
από τότε που σύνορα δεν είχαν τεθεί
κι ανάμεσά μας ακόμη δεν είχαν φθάσει
όσοι διχάζουν
και σκοτώνουν το φτωχό,
αυτοί που κλέβουν
και μοιράζουν ψέμματα,
αυτοί που εμπορεύονται κι εμάς
και θάβουν αδίστακτα τα όνειρά μας
όσοι εφεύραν αυτή τη λέξη
τη σκληρή: «ξένος».
λέξη παγωμένη και γεμάτη θλίψη
που θυμίζει αλησμοσύνη κι εξορία.
σταμάτα τώρα να με φωνάζεις «ξένο»
αν θέλεις, κοίταξέ με στα μάτια,
πιο πέρα απ' το μίσος
ας φθάσει η ματιά σου,
ας ξεπεράσει φόβο, εγωισμό.
Για δες, άνθρωπος είμαι κι εγώ
Όχι, δεν είμαι «ξένος»!
