Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

In colors...

    Η αλήθεια είναι πως έχω να γράψω στο blog μου καιρό τώρα..Δε ξέρω το γιατί,ίσως γιατί στέρεψαν οι ιδέες μου,ίσως να μην έχω να σχολιάσω και να μοιραστώ κάτι...Όχι ότι τώρα έχω απλά να μου δημιουργήθηκε κάπως η ανάγκη να το κάνω. Λένε πως όταν εξωτερικεύεις τα συναισθήματα σου και τις σκέψεις σου ανακουφίζεσαι κάπως έτσι συμβάινει και στη δική μου περίπτωση. Γράφοντας κάνω ένα είδας ψυχοθεραπείας στον εαυτό μου.Αποτυπώνω σκέψεις ας πούμε και αργότερα τις επεξεργάζομαι.
    Ας γυρίσουμε όμως πίσω στο θέμα μας.Ανέφερα παραπάνω ότι έχω να γράψω στο blog μου αρκετό καιρό,και συγκεκριμένα από τις εκλογές.Ξέρω κανονικά θα έπρεπε να έχω γράψει κάποιες σκέψεις,κάποιο κείμενο που θα σχολίαζε τα γεγονότα αλλά δεν το έκανα...Ακριβώς έπρεπε,δεν το έκανα γιατί δε θέλησα να το κάνω.Είναι ορισμένες φορές που τα γεγονότα σε ξεπερνάνε.Δεν ήθελα να σχολιάσω ούτε την έκβαση του εκλογικού αποτελέσματος ούτε τη μετέπειτα πορεία των εξελίξεων.Το μόνο που μου βγαίνει να πω αβίαστα και που για κάποιους θα ακουστεί λίγο περίεργο είναι ότι ο κάθε λαός έχει δυστυχώς την κυβέρνηση που του αξίζει.Βάζω μία τελεία εδώ γιατί δε θέλω να δώσω κάποια συνέχεια στο θέμα.
   Όσον αφορά τον τίτλο που έδωσα στο σημερινό μου κείμενο;; In colors.Ναι ίσως να είναι λίγο γραφικός για κάποιους αλλά να πάντα μου άρεσαν τα χρώματα...Διάφοροι συνδυσμοί χρωμάτων...Κίτρινο,μπλε,μωβ..'Εντονα χρώματα που το κάθε ένα έχει κάτι να σου δώσει.
  Μέσα Ιουλίου και το μόνο χρώμα που επικρατεί στην ζωή των ανθρώπων είναι το μαύρο.Θέλετε το ότι οι μέρες που περνάμε είναι δύσκολες; Θέλετε το ότι η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει τον καθένα από εμάς και έχουμε ξεχάσει να ζούμε; Η μήπως εμείς οι ίδιοι έχουμε παραιτηθεί και θέλουμε να τα βλέπουμε όλα μαύρα; Μπορεί...Μπορεί και όχι.
  Ξέρετε καθημερινά ακούω για αυτοκτονίες. Το ποσοστό αυτό των αυτοκτονιών αυξάνεται δραματικά .Αυτό με κάνει να αναρωτηθώ για πολλά πράγματα. Το μόνο που μου έρχεται μετά από τέτοιες ενέργειες είναι οργή. Οργή από τη μία γιατί το μόνο που θέλουν εκείνοι που έχεις '' από πάνω σου'' είναι να παραιτηθείς από τη ζωή σου, να παραιτηθείς από το να παλέψεις για την αξιοπρέπεια σου και τα διακιώματα σου και σταδιακά να παραιτηθείς από το τον ίδιο σου τον εαυτό. Από την άλλη πλευρά νιώθω οργή γιατί εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι αφήνουμε τον εαυτό μας να παραιτηθεί και να αφαιθεί.Δεν είναι περίεργο;Παρατηρώ γράφοντας ότι έχω χρησιμοποιήσει σε λίγες γραμμές το ρήμα Παραιτούμαι τέσσερις φορές. Δεν αναρωτιεμαι γιατί το έκανα,έτσι νιώθω για τους γύρω μου και για τα πράγματα μέσα από τον τρόπο με τον οποίο εκτιλίσονται. Αναρωτιέμαι όμως για το ποιά είναι η αιτία που συμβαίνει αυτό.
   Θέλεις να ανασάνεις ας πούμε και κάτι σε πνίγει. Δε μπορείς να αναπνέυσεις γιατί νιώθεις καθημερίνα να έχεις μια θηλιά γύρω σου που σταδιακά σε πνίγει όλο και περισσότερο. Δεν εστιάζεις στα απλά καθημερινά πράγματα που έχεις παρά μόνο στα υλικά αγαθά. Δεν είναι άδικο αυτό;
   Άλλαξε προταιρεότητες, εστίασε επιτέλου στα ουσιαστικά, ζήσε και νιώσε μια φορά ελεύθερος. Ξέρω είναι πολύ δύσκολο να μαθαίνεις ότι αύριο χάνεις τη δουλεία σου και το σπίτι σου και θα πρέπει πιθανώς να γυρίσεις στο πατρικό σου σπίτι ή στο χωριό σου. Αλλά ξέρω επίσης ότι την ίδια στιγμή θα σε περιμένουν στο σπίτι οι φίλοι σου και η οικογένεια σου με ένα χαμόγελο και μια μεγάλη αγκαλιά. Ανεκτίμητο δε νομίζεις; Mην αφήνεις την κατάθλιψη να σε καταβάλει. Αυτό θέλουν άλλωστε,να μη ζείς. Να γίνεις ένα άβουλο ον κλέισμένο στον ίδιο του τον εαυτό οδηγώντας σε στο τέλμα. Θα τους αφήσεις; Πάλεψε για τη ζωή σου. Είναι κάτι τόσο ανεκτίμητο που δυστυχώς κανείς δε το καταλαβαίνει.
   Καθημερινά άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και όλοι σιωπούν. Άλλωστε πάντα αυτοί μιλούσαν για κερδή και ζημιές και εμείς μιλούσαμε για ανθρώπινες ζωές. Ενεργοποιήσου και δραστηριοποιήσου.
Μάθε για την κατάθλιψη και τους τρόπους αντιμετώπισης της, βγές απο το αδιέξοδο σου και αγάπησε τον ευατό σου μόνο τότε θα σε αγαπήσει αυτός και θα σε βοηθήσει να αγαπήσεις τη ζωή.
     Είναι μέσα Ιουλίου και εγώ είμαι σε ένα γραφείο γράφοντας αυτό το κέιμενο. Ίσως δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω...Ίσως και να έχω..Από το παράθυρο παρατηρώ τον ήλιο..Το χρώμα του κίτρινο.Χρώμα αισιοδοξίας θα έλεγα και ηρεμίας,τον κοιτάς και φωτίζει όλο σου το πρόσωπο. Τον κοιτάς και νιώθεις όλη την αύρα του πάνω σου. Ο ουρανός γαλάζιος...Χρώμα γαλήνης και ηρεμίας..Τ α σύννεφα έχουν ένα ουδέτερο χρώμα το άσπρο,μη προσδιοριζόμενο.Μπορείς να το ερμηνέυσεις όπως εσύ θες. Όσο για τους περαστικούς;; Άλλοι είναι ντυμένοι στα κόκκινα( Πάντα μου άρεσε το κόκκινο, χρώμα του πάθους και της επανάστασης), στα κίτρινα, στα μωβ( εξίσου χρώματα που έχουν κάτι να σου πουν..Κοιτάξτε με επιτέλους ΖΩ). Και άλλοι με χρώματα μη προσδιοριζόμενα αλλά κάθεσαι και τα χαζεύεις απλά γιατί κάτι σου βγάζουν και έχουν κάτι να σου πουν.
   Ναι αυτούς τους ανθρώπους μου αρέσει να παρατηρώ,που δείχνουν ότι ακόμη υπάρχουν. Τους άλλους απλά θέλω να τους βοηθήσω με οποιοδήποτε τρόπο ώστε να βγουν από το τέλμα τους. Είναι απλό, μόνο οι ίδιοι μέσα τους θα  πρέπει να βρουν την κινητήρια δύναμη για να το κάνουν και να το πετύχουν.
   Είναι μέσα Ιουλίου ώρα 11:00 το πρωί και εγώ αποτυπώνω εδώ μέσα χωρίς να περιμένω κάτι αλλά απλά και μόνο επειδή μου δημιουργήθηκε η ανάγκη κάποιες σκέψεις. Η αφορμή;; Οι περαστικοί στο δρόμο. Άλλωστε οι αληθινές ιστορίες γράφονται στο δρόμο και μόνο εκεί...

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.........Και να θυμάστε δεν είναι όλα μαύρα,υπάρχει και το γκρι...

H έμνπευση μου αυτό το τραγούδι...:)