Σε πρωτοείδα στους δρόμους, στις καταλήψεις, αλλά και σε κείνο τον Δεκέμβρη του 08. Ναι, σε είδα να τρέχεις μαζί με τους συντρόφους σου, να διεκδικείς,να πολεμάς, να αγωνίζεσαι για το δίκαιο αλλά να φωνάζεις συνάμα και για το άδικο.Έπειτα σε είδα στους χώρους εργασίας και στα κινήματα.Στεκόσουν δίπλα μας θυμάσαι; Σε είδα να μιλάς για ελευθερίες και για ιδανικά.Σε είδα να κοιτάς με συμπόνια και κατανόηση τον άστεγο, τον άνεργο,τον μετανάστη, τον εργαζόμενο, τον γείτονα σου,εμάς...
Ναι,σε είδα να υπερασπίζεσαι τα δικαιώματα όλων μας,να λες θα νικήσουμε,πρέπει να νικήσουμε και θα τα καταφέρουμε. Έπειτα σε είδα να κοιτάς τους οικονομικά αδύνατους στα μάτια και να τους μιλάς για εμπιστοσύνη αλλά και για όραμα. Να τους μιλάς για μια κοινωνία ανθρώπων, για μια κοινωνία που όλοι θα μπορούν να μιλούν για αξιοπρέπεια, που θα μπορούν να μιλούν για ζωή και όχι για επιβίωση.
Πέρασε καιρός!Άλλαξες.Δεν μιλάς πια. Σωπαίνεις και συναινείς στο κάθετι που διαδραματίζεται γύρω σου.Έπαψες να μιλάς για το μέλλον αλλά και για το παρόν.Ο λόγος σου έγινε ξύλινος και δεν μας πείθει, όπως άλλωστε και οι προοπτικές που μας προτείνεις. Πρώτα, ίσως να νιώσαμε θλίψη, έπειτα απογοήτευση.Τώρα οργή και αγανάκτηση.Αλλά ξέρεις κάτι; Θα το παλέψουμε για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, για να μπορέσουμε να αντέξουμε. Για να μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν κόσμο που οι άνθρωποι θα μιλάνε με χρώματα αλλά και με νότες, που θα φυλάνε σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις και έννοιες σαν κι αυτές:απροσάρμοστοι, καταπίεση,μοναξιά,τιμή κέρδος, εξευτελισμός,έτσι για το μάθημα της ιστορίας.
Δε θέλω να λέω ψέμματα, είναι δύσκολοι οι καιροί και θα ρθουν και άλλοι. Σημασία όμως έχει να παραμένεις άνθρωπος.Θα την αλλάξουμε την ζωή,είναι χρέος μας άλλωστε.Για όλα εκείνα τα κρυμμένα τιμαλφή που δε προλάβαμε να σώσουμε.Το ακούς;!
Καλή συνέχεια!
Υγ: Το κλείσιμο του κειμένου μου είναι από το ποίημα της Κατερίνας Γώγου "Θα ρθει καιρός"
αλλά και από το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη " Κι ηθελε ακόμη"
Ναι,σε είδα να υπερασπίζεσαι τα δικαιώματα όλων μας,να λες θα νικήσουμε,πρέπει να νικήσουμε και θα τα καταφέρουμε. Έπειτα σε είδα να κοιτάς τους οικονομικά αδύνατους στα μάτια και να τους μιλάς για εμπιστοσύνη αλλά και για όραμα. Να τους μιλάς για μια κοινωνία ανθρώπων, για μια κοινωνία που όλοι θα μπορούν να μιλούν για αξιοπρέπεια, που θα μπορούν να μιλούν για ζωή και όχι για επιβίωση.
Πέρασε καιρός!Άλλαξες.Δεν μιλάς πια. Σωπαίνεις και συναινείς στο κάθετι που διαδραματίζεται γύρω σου.Έπαψες να μιλάς για το μέλλον αλλά και για το παρόν.Ο λόγος σου έγινε ξύλινος και δεν μας πείθει, όπως άλλωστε και οι προοπτικές που μας προτείνεις. Πρώτα, ίσως να νιώσαμε θλίψη, έπειτα απογοήτευση.Τώρα οργή και αγανάκτηση.Αλλά ξέρεις κάτι; Θα το παλέψουμε για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, για να μπορέσουμε να αντέξουμε. Για να μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν κόσμο που οι άνθρωποι θα μιλάνε με χρώματα αλλά και με νότες, που θα φυλάνε σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις και έννοιες σαν κι αυτές:απροσάρμοστοι, καταπίεση,μοναξιά,τιμή κέρδος, εξευτελισμός,έτσι για το μάθημα της ιστορίας.
Δε θέλω να λέω ψέμματα, είναι δύσκολοι οι καιροί και θα ρθουν και άλλοι. Σημασία όμως έχει να παραμένεις άνθρωπος.Θα την αλλάξουμε την ζωή,είναι χρέος μας άλλωστε.Για όλα εκείνα τα κρυμμένα τιμαλφή που δε προλάβαμε να σώσουμε.Το ακούς;!
Καλή συνέχεια!
Υγ: Το κλείσιμο του κειμένου μου είναι από το ποίημα της Κατερίνας Γώγου "Θα ρθει καιρός"
αλλά και από το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη " Κι ηθελε ακόμη"
