Tέλος εποχής.

Δεκέμβρης 2012 λοιπόν.Περίεργο δεν είναι;Να είναι η στιγμή που εδώ μπροστά στο τετράδιο μου με το μολυβί στο χέρι μπαίνω ξανά σε μια διαδικασία απολογισμού της χρονιάς που πέρασε.Την τελευταία φορά που έγραψα κάποιο κείμενο για το νέο έτος έκλεινα κάπως έτσι: Καλή χρονιά και να έχουμε ένα έτος πιο ανθρώπινο. Τραγική ειρωνεία δε νομίζετε; Μόνο ανθρώπινη δεν ήταν η χρονιά που μας αφήνει. Παρόλα αυτά θέλησα να μπω ξανά σε αυτή τη διαδικασία.

Οφείλω να ομολογήσω πως η φετινή χρονιά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από πολλούς, από τις πιο δύσκολες χρονιές που έχουμε βιώσει. Δε θέλω να σταθώ στην καταγραφή των γεγονότων που συνέβησαν καθώς όλοι λίγο πολύ τα γνωρίζετε.Σε αυτό που θέλω να σταθώ είναι στις λέξεις  που σημάδεψαν αυτά τα γεγονότα και τις καταστάσεις της χρονιάς αυτής. Λέξεις όπως Μνημόνιο, ανεργία, αύξηση στο ποσοστό των αστέγων,απολύσεις, πείνα, εξαθλίωση, αύξηση των αυτοκτονιών, κατάθλιψη, φτώχεια, άνοδος ρατσιστικών επιθέσεων καθώς και άνοδος ακροδεξιών εγχειρημάτων, αντισυνταγματικότητα, εκμετάλλευση, οικονομική κρίση,απεργίες, πληθώρα κινητοποιήσεων, αγανακτισμένοι καθώς και αβεβαιότητα για το μέλλον ήταν μερικές από τις λέξεις/φράσεις που συνόδεψαν γεγονότα που εκτυλίσσονταν καθημερινά στη χώρα μας. Χαρακτηριστική φράση δε που ακόμη δε μπορεί να τη συλλάβει ανθρώπινος νους είναι η ''επική'' φράση του Θεόδωρου Πάγκαλου "Μαζί τα φάγαμε'', που δε χρήζει περαιτέρω σχολιασμού, καθώς και η φράση '' Μίλησα ακόμη και με το Θεό'' του Αντώνη Σαμαρά κατά την διάρκεια συνδιασκέψεων των κοινομβουλευτικών ομάδων για τα νέα μέτρα.

  

Αυτό ήταν λοιπόν το 2012.Ένα έτος δυσοίωνο και ζοφερό για τον περισσότερο κόσμο.Αλλά να είναι που πάντα θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Ναι όσο περίεργο και να ακούγεται για κάποιους,εγώ είδα κάποια θετικά στη χρονιά αυτή. Είδα επιτέλους μετά από πολύ καιρό, κόσμο να διεκδικεί, να παλεύει και να αγωνίζεται. Είδα να αφυπνίζεται και να ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο.Είδα ανθρώπους να ενδιαφέρονται για τους συνανθρώπους τους και να αναπτύσσουν μέρα με την μέρα το αίσθημα της αλληλεγγύης. Να βλέπετε η κρίση είχε ένα καλό που τουλάχιστον διαπίστωσα εγώ. Μας έκανε να εκτιμούμε τα απλά καθημερινά πράγματα αγνοώντας τα υλικά αγαθά. Εκτιμήσαμε επιτέλους την ουσία και όχι το περιτύλιγμα.Το κυριότερο; Μάθαμε να μην είμαστε εγωιστές και ιδιοτελείς.

Επίσης από το 2012 κρατάω και κάτι ακόμη που μου δίνει ίσως μεγάλη δύναμη για μπορέσω να συνεχίσω να διεκδικώ και να παλεύω. Η άνοδος της Αριστεράς θεωρώ πως ήταν μια μεγάλη ανάσα για το κόσμο που είχε χάσει κάθε ίχνος ελπίδας. Ναι, ίσως ο κόσμος να ήθελε να πιαστεί από κάπου, να εμπιστευτεί κάποιον που θα τον βοηθούσε  να βγει από το τέλμα στο οποίο είναι. Κάποιον με τον οποίο θα μπορούσε να αλλάξει πρώτα τον εαυτό του και μετέπειτα τον κόσμο. Ίσως, ίσως, ίσως...Σημασία έχει πως ο κόσμος φώναξε περίτρανα το 'Φτάνει πια΄. Και ειδικά σε τέτοιους καιρούς που φαινόμενα όπως η Χρυσή αυγή δρουν ανενόχλητα και είναι επικίνδυνα για ολόκληρη τη κοινωνία είναι καιρός να δώσουμε χώρο στην Αριστερά.Άλλωστε εγγύς ο χρόνος...

Σε λίγες μέρες έρχονται Χριστούγεννα. Κάποιοι δε θα γιορτάσουν καν. Κάποιοι θα γιορτάσουν με τα άκρως απαραίτητα. Κάποιοι άλλοι θα βρίσκονται εκεί έξω σε ένα παγκάκι και θα ζεσταίνονται γύρω από τη φωτιά περιμένοντας να μπει το νέο έτος, ενώ κάποιοι θα είναι τυχεροί γιατί θα γιορτάσουν με τις οικογένειες τους και τους φίλους τους. Όλοι αυτοί έχουν κάτι κοινό. Ναι είναι περίεργο αλλά η ευχή που θέλουν να κάνουν για το νέο έτος είναι για όλους η ίδια: Να ζήσουν μια ζωή με αξιοπρέπεια. Αυτό θέλω να ευχηθώ και εγώ με τη σειρά μου γράφοντας το τελευταίο κείμενο μου για φέτος.

Θέλω να ευχηθώ μια ζωή με αξιοπρέπεια από εδώ και πέρα. Να ευχηθώ σε όλους υγεία,ευτυχία και καλές γιορτές και ελπίζω το 2013 να είναι ένα έτος ανθρώπινο πάνω από όλα, αγωνιστικό γεμάτο με εκπλήξεις και εντάσεις και το κυριότερο γεμάτο με αγάπη και με σεβασμό στη διαφορετικότητα και στον συνάνθρωπο μας.

Ας επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας, ας πιστέψουμε στο αδύνατο και στο ανέφικτο και ίσως τότε  καταφέρουμε να βρούμε την δική μας Ιθάκη και να φτιάξουμε την δική μας ουτοπία. 

Καλές γιορτές και καλή χρονιά.

Υγ:Γίνε εσύ η αλλαγή που θες να δεις στο κόσμο.(Μαχατμα Γκαντι)

Eπιστροφή στα χρόνια της Αθωότητας.

Κάποτε είχες φίλους, ζούσες ξέγνοιαστα έχοντας την άγνοια του κινδύνου,ονειρευόσουν,
ερωτευόσουν,αγαπούσες παράφορα. Είχες αξίες, ιδανικά, γέμιζες τις πλατείες, τους δρόμους και τις αλάνες με τα γέλια σου. Έλιωνες τις σόλες των παπουτσιών σου παίζοντας κάθε μέρα κρυφτό και κυνηγητό μέχρι που έφτανε το βράδυ και γυρνούσες στο σπίτι μέσα στα χώματα και τις λάσπες και δε σε ένοιαζε. Έπαιζες κάτω από τις στάλες της βροχής και ένιωθες ελεύθερος.
  Κάποτε έγραφες σε λευκώματα, είχες ημερολόγιο, έστελνες γράμματα στους φίλους σου και στο αγόρι ή στο κορίτσι που σου άρεσε θυμάσαι;Μοιραζόσουν σκέψεις και ειλικρινή συναισθήματα. Άκουγες τη Λιλιπούπολη του Χατζιδάκι και ένιωθες ο πιο τυχερός άνθρωπος στο κόσμο. Περίμενες με ανυπομονησία να ξεκινήσει το αλησμόνητο Καρουζέλ( Άλλωστε ποιός μπορεί να ξεχάσει τον Σιρίλο και την Μαρία χοακίνα), το μίκρο σπίτι στο λιβάδί με την Λώρα να σου έχει κλέψει την καρδιά, του κουτιού τα παραμύθια με τον ρούχλα και τη μελιά να κλεβουν την παράσταση, τα παιχνίδια χωρίς σύνορα, καθώς και το αγαπημένο σε όλους Disneyclub με την Καρολίνα και τον Λυκούργο. Ναι καλά θυμάσαι. Κάποτε ζούσες.
  Κάποτε δεν ήξερες τι θα πει Θλίψη, μοναξιά, απογοήτευση, πόνος, φθόνος,εγωισμός,θυμός και μίσος. Κάποτε ήσουν ο εαυτός σου....
  Και τώρα; Eίσαι ξένος. Ξένος με τον ίδιο σου τον εαυτό, τους γύρω σου, τους γείτονες σου, τους φίλους σου. Τώρα φοβάσαι να κάνεις ότι έκανες τότε.Φοβάσαι να ονειρευτείς,να ερωτευτείς και να αγαπήσεις. Φοβάσαι την ίδια την ζωή.
  Τώρα κλειδώνεσαι μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, κοιτάς δεξιά και αριστέρα πριν φύγεις για τη δουλειά σου γιατί σε έχει κατακλύσει ο φόβος. Τώρα αναλώνεσαι πλέον στα υλικά αγαθά. Συντροφιά σου είναι ο καναπές και η τηλεόραση.
  Συντροφιά σου είναι η Μοναξιά.Ναι στη δική μας μοναξιά αναφέρομαι. Καλύτερο φίλο έχεις κάνει την κατάθλιψη, η οποία σε φλερτάρει επικίνδυνα και συ απλά σφυρίζεις αδιάφορα γιατί απλά δε σε νοιάζει. Πλέον έχεις δημιουργήσει παντού προβλήματα. Και ναι είσαι ευθυνόφοβος. Βρίσκεις λύση στα τυχερά παιχνίδια, στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά, ξεσπάς στην οικογένεια σου, αδιαφορείς για όλους και για όλα.
  Είναι σαν να έχεις εγκλωβιστεί. Σαν να έχεις δημιουργήσει φυλακές και είσαι δέσμιος τους. Έχεις παγιδευτεί και για κάποιο λόγο δε θες να αποδράσεις γιατί διαστάζεις.
  Ξυπνάς το πρωί και δε λες Καλημέρα. Μπαίνεις στο λεωφορείο και τους κοιτάς όλους με κακία. Δε χαμογελάς γιατί δε θέλεις να τσαλακωθείς. Μπαίνεις στο μετρό και βιάζεσαι. Σπρώχνεις και φωνάζεις σε εκείνον που καταλάθος θα σε ακουμπήσει η θα σε σπρώξει. Έχεις γίνει μια μηχανή πλέον και ας μη θες να το παραδεχτείς.
  Μπαίνοντας στο σπίτι σου το βράδυ δε χαιρετάς. Κλείνεσαι στις σκέψεις σου και στον δικό σου γυάλινο και απρόσιτο κόσμο. Ακούς τους γείτονες σου να τσακώνονται. Ακούς μια κοπέλα από το διπλανό διαμέρισμα να φωνάζει βοήθεια και μένεις απαθής. Σαν να μη σε αφορά.
Ανοίγεις την τηλεόραση κάθεσαι με τις ώρες μπροστά από εκείνη και μετέπειτα κοιμάσαι.
  Θέλω να σε ρωτήσω γιατί;. Γιατί δε προσπαθείς να βγεις από αυτό το τέλμα και το αδιέξοδο που έχεις δημιουργήσει; Γιατί δε παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου και επιλέγεις τον μονόδρομο, δηλαδή την παραίτηση και την μιζέρια;
  Aφορμή του σημερινού μου κειμένου αποτέλεσε ένα λεύκωμα καθώς και το ημερολόγιο μου που βρήκα στο ντουλάπι της βιβλιοθήκης μου. Είναι που εκεί μέσα υπάρχουν τόσες αγνές σκέψεις τόσα αγνά συναισθήματα και τόσα θέλω για το μέλλον που αποτέλεσαν τεράστια τροφή για σκέψη.
  Κλείνωντας θα ήθελα να παραθέσω ένα απόφθεγμα του Νίκου Καζαντζάκη: '' Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα.


Καλή συνέχεια...

 
 

 

Tη νύχτα αυτή εμείς,τη λέμε Φωτιά.!

Ήταν 6/12/08 όταν είχα κατέβει μια βραδινή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Τίποτα όμως εκείνη τη νύχτα δεν προμήνυε όλα εκείνα που θα επακολουθούσαν. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς και φεύγοντας από το μέρος που καθόμουν, άκουγα τους γύρω μου να λένε ότι "φάγανε" κάποιον δικό τους,αναρχικό μάλλον. Κάποιος, φώναξε μάλιστα πως "φάγανε" κάποιον από δαύτους. Έτσι τουλάχιστον ήρθε η αρχική πληροροφορία σε μένα. Δεν πολυέδωσα σημασία και θεώρησα ότι θα έγινε κάποια παραποίηση των γεγονότων και ότι όλα θα είχαν αίσιο τέλος...
  Και όμως, εκείνη η νύχτα σήμαινε η απαρχή μιας εξέγερσης. Της δικής μας εξέργεσης. Μιας εξέργεσης κυρίως της νεολάιας. Εκείνο το βράδυ περίπου στις 21:00,  στην συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλός ετών 16 έπεσε νεκρός από πυροβολισμό του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ο θάνατος του Αλέξανδρου, ακαριαίος.
  Μετά από το γεγονός όλα έδειχναν ότι τίποτα δε θα ήταν όπως πριν. Η Αθήνα εκείνη τη νύχτα είχε γίνει πραγματικά ένα καμίνι, ένα συνεχές κυνηγητό εκτυλίσσονταν μεταξύ αστυνομικών- περαστικών που απλά βρίσκονταν στο κέντρο . Εγώ βρισκόμουν στο Σύνταγμα.Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνα τα βλέμματα των περαστικών. Είναι σαν να έψαχναν όλοι μια αφορμή για να ξεσπάσουν και να αντιδράσουν.Είναι σαν...
  Επιστρέφοντας στο σπίτι προσπαθούσα να συλλάβω με το νου μου τι είχε συμβεί. Σκέψεις κατέκλυζαν συνεχώς το μυαλό μου. Προσπάθησα να κοιμηθώ μα μάταια. Άλλωστε, δε μπορεί να συλλάβει κανένας ανθρώπινος νους αυτό που είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα.
  Τις επόμενες μέρες εκτός από την πληθώρα συγκεντρώσεων και πορειών ως φόρο τιμής στον Αλέξανδρο καθώς και ως εναντίωση σε όλο αυτό,ξεκίνησε ταυτόχρονα και ένας απίστευτος παραλογισμός από διάφορους,γνωστούς μου και μη σε ότι αφορούσε στη νύχτα εκείνη. Άκουγα απόψεις και γνώμες που ουδεμία σχέση δεν είχαν με την πραγματικότητα. Πως γίνεται κάποιος να επιρρίπτει τις ευθύνες στους γονείς; Πως γίνεται ακόμη κάποιος να πιστεύει πως τα Εξάρχεια αποτελούν άβατο και γκέτο και πως εντάσσονται  στις περιοχές υψηλoύ κινδύνου;  Ξέρεις, πάντα πίστευα, πως πρέπει να υπάρχει σεβασμός στη διαφορετικότητα. Άλλωστε μέσω του διαλόγου μπορείς να διαμορφώσεις μια άποψη καθώς και να " ζυμωθείς" μέσα από αυτή. Αυτό, γίνεται όμως, όταν  βασίζεται σε ορθά τεκμήρια και λογικά επιχειρήματα. Μπροστά στο θάνατο ενός 16 χρόνου παιδιού δεν ''χωράνε'' επ'ουδενί ανυπόστατες σεναριολογίες. Δε θέλω όμως να σταθώ σε αυτούς.
  Σε εκείνους που θέλω να σταθώ είναι σε εμένα,σε εσένα που με διαβάζεις τώρα και ήσουν εκεί μαζί μου, που εναντιώθηκες με όλο αυτό, που εξεγέρθηκες και κατέβηκες στο δρόμο. Σε εσένα που δε πίστεψες ποτέ πως το εν λόγω γεγονός ήταν απλά '' ένα τραύμα στο κράτος δικαίου'' όπως είχε αναφέρει ο Κάρολος Παπούλιας τότε. Ο θάνατος του Αλέξανδρου ήταν ο θάνατος ολόκληρης της νεολάιας.
  Όσο για το κράτος δικαίου τι να πει κανείς; Για πιο κράτος δικαίου μιλάμε όταν το δίκαιο έχει αντικασταθεί από την ανομία και το άδικο;Όταν απροκάληπτα πλέον δεν διστάζουν να ρίξουν σφαίρες στη νεολαία;Όταν το κράτος δικαίου τους έχει επιστήσει εξ ολοκλήρου το ενδιαφέρον του στις τράπεζες και στα λεφτά.;Όταν καθημερινά νέοι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους;Όταν η παιδεία πλέον αποτελεί αγαθό;Όταν,Όταν,Όταν...
 Oι Active member στο τραγούδι τους φυσάει κόντρα σε ένα στίχο λένε:  Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη,γκρεμίζω ουρανούς. Και γω λοιπόν για τα μάτια του κάθε έφηβου που κατέβηκε και συνεχίζει και κατεβαίνει στο δρόμο για ένα καλύτερο κόσμο και για ένα καλύτερο αύριο,θα γκρεμίσω όσους ουρανούς και αν χρειαστεί.
  Να αυτές τις μέρες είναι που μου έρχεται στο νου και ο Μιχάλης.Μαθητής και εκέινος που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1985. Τίτλος στις φυλλάδες ο εξής: Tραγωδία.! Αστυφύλακας εκτελεί 15χρονο στα Εξάρχεια. Αλλά να είναι που αυτές τις μέρες θυμάμαι και την ιστορία της Κωσταντινάς Κούνεβα, γραμματέα της Παναττικής Ένωσης Καθαριστών/στριών και Οικιακού Προσωπικού,γεννημένη στη Βουλγαρία.Προσπάθησε να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους.Ο αγώνας της αυτός προκάλεσε ενοχλήσεις με αποτέλεσμα να δέχεται απειλές για τη ζωή της.Έτσι,τα μεσάνυχτα στις 22 Δεκεμβρίου 2008 και ενώ επέστρεφε από της δουλειά της,δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι, το οποίο προκάλεσε ζημιές τόσο στα εξωτερικά όργανα της όσο και σε εσωτερικά αφού υποχρεώθηκε με τη βία να το καταπιεί.Η υπόθεση βέβαια παραμένει ανεξιχνίαστη παρά τις αντιδράσεις και τις διαδηλώσεις συμπαράστασης που ακολούθησαν.
  Τέτοιες μέρες είναι που δε με χωράει το σπίτι μου,που θέλω να κατέβω στους δρόμους και να φωνάξω μέχρι η φωνή μου να διαπεράσει τα πάντα. Θέλω να φωνάξω για εκείνους, για εμένα, για εσένα. Τέτοιες μέρες θέλω να κατέβω μια βόλτα στα εξάρχεια απ'όπου ξεκίνησαν όλα. Ναι εκεί θέλω να πάω.Είναι σαν προσωπική μου ανάγκη. Το χούμε κάνει χρέος μας πλέον,που δύσκολα θα μπορέσουμε να αποβάλλουμε.
  Έτσι λοιπόν βίωσα και συνεχίζω να βιώνω εκείνη τη νύχτα. Ναι ίσως να είμαι υπερβολική,ίσως απλά να έχω παρασυρθεί από το συναίσθημα μου,ίσως και να κατάντησα και γραφική.Αλλά αυτή είναι η δική μου αλήθεια.
    Το μόνο σίγουρο είναι πως, εμείς, εκείνη την νύχτα την λέμε φωτιά. Εσύ;;.

Καλή συνέχεια...

Και να θυμάσαι:  Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά σε κανονισμένες απεργίες ρουφιάνους και περιπολικά.Γι΄αυτό σου λέω.Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε. Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε. Μη.Βρέχει.Δόσμου τσιγάρο. (Kατερίνα Γώγου).


Πηγή πληροφοριών: http://el.wikipedia.org

Το Πολυτεχνείο ζει μέσα από τους αγώνες του σήμερα.

Εδώ Πολυτεχνείο,εδώ Πολυτεχνείο!Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών,των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Κάτω η χούντα,κάτω ο Παπαδόπουλος,έξω οι αμερικάνοι, κάτω ο φασισμός, η χούντα θα πέσει από το λαό,λαέ κατέβα στο πεζοδρόμιο, έλα να μας συμπαρασταθείς, τη λευτεριά σου για να δεις.
 Όλο και πιο έντονα αυτές τις ημέρες μου ρχονται στο νου οι παραπάνω φράσεις. Φράσεις που χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντα τέτοια εποχή φέρνω στο μυαλό μου  εικόνες,γεγονότα,στιγμές,ανθρώπους.Και πάντα κάθομαι τόσο αμίλητη και τόσο σιωπηλή βυθισμένη στις δικές μου σκέψεις.
  Σχεδόν κάθε χρόνο μου δημιουργείται η ανάγκη να περάσω από το Πολυτεχνείο. Να αφήσω ένα κόκκινο γαρύφαλο, να επισκεφθώ για ακόμη μια φορά τον εκθεσιακό χώρο του Πολυτεχνείου και να δω έστω και για λίγα λεπτά το αφιέρωμα-βίντεο βασισμένο στα τότε γεγονότα.
  17 Νοεμβρίου 1973 τότε, ξεκίνησε μια μαζική διαδήλωση λαικής αντίθεσης στο καθεστώς της χούντας των Συνταγματαρχών. 39 χρόνια μετά και ο αγώνας συνεχίζεται. Αγώνας για την αξιοπρέπεια, για την ζωή, για τα δικαιώματα και για την ελευθερία . Δεν θεωρώ άλλωστε τυχαίο το γεγονός πως ακόμη και σήμερα σε κάθε γειτονιά,σε κάθε συλλαλητήριο ακούγεται το σύνθημα: Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, η χούντα δε τελείωσε το 73.Τα τανκς καθώς και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος μπορεί να μην υπάρχουν.Υπάρχει όμως μια έντονη παρουσία δυνάμεων καταστολής όπως θέλουν να τους αποκαλούμε που συνεχώς προκαλεί, χρησιμοποιέι βία, ''πετά'' δακρυγόνα και ασφυξιογόνα, ξυλοκοπεί διαδηλωτές και προσαγάγει συνεχώς περαστικούς χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος. Από την άλλη πλευρά υπάρχει ένα κράτος το οποίο ώρα με την ώρα μέρα με τη μέρα ''τρώει τα παιδιά του''. Μια κυβέρνηση που με τα μέτρα που λαμβάνει οδηγεί όλο και περισσότερα άτομα στην απόγνωση και πολλές φορές στην αυτοκτονία.(Άλλωστε τα ποσοστά μιλούν από μόνα τους). Υπάρχει μια χρυσή αυγή που δρα ανενόχλειτη με αποτέλεσμα τα φαστιστοειδή στοχεία να αυξάνονται όλο και περισσότερο.
  Ποίος μπορεί να αμφισβητήσει λοιπόν πως η ''χούντα'' δεν τέλειωσε τότε;Όταν το ψωμί πλέον θα αποτελέι αγαθό πολυτέλειας. Όταν η παιδεία υποβαθμίζεται συνεχώς, όταν υπάρχει ελευθερία υπό περιορισμούς;
  Το Πολυτεχνείο πάντα ζούσε και θα ζει μέσα από τους αγώνες του σήμερα. Το δρόμο θα μας τον δείχνουν όλοι εκείνοι που υπήρξαν εκεί και εκείνοι που εκείνες τις μέρες έφυγαν από κοντά μας αλλά θα είναι πάντα ''αθάνατοι'' και θα μας δείχνουν πάντα τον δρόμο για να δημιουργήσουμε της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία.
   Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου,Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη,Σωκράτης Μιχαήλ,Toril Margrethe Engeland του Per Reidar,Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα,Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς,Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος,Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου,Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου,Δημήτριος Παπαϊωάννου,. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας,Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος,Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου,Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου,Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, Ευστάθιος Κολινιάτης, Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου.( Πηγή: http://news247.gr/eidisei /ereyna_aytoi_einai_oi_24_nekroi_toy_polytexneioy.2009947.html)
  

Yγ: Kουφάλες δε ξοφλήσαμε αυτό έχω μόνο να τους πω,τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν.

Καλή συνέχεια...

Πολύδροσο Φωκίδας: Ένα μελλοντικό λατομείο ή μήπως όχι;

Μεγάλωσα στο Πολύδροσο Φωκίδας ή αλλιώς στη Σουβάλα Παρνασσού(Σβάλα για τους ντόπιους του χωριού.) Ένα χωριο, χτισμένο σε υψόμετρο 380 μέτρων στις βορειοανατολικές πλαγιές του παρνασσού που απέχει μόλις δύο ώρες από την Αθήνα. Χωριό με φυσικές ομορφιές και αξιοθέατα που μπορεί να θαυμάσει κανείς.Τι να πρωτοθυμηθώ και από που να αρχίσω; Από τη σπήλαιο της Κοντύλως στην Άνω Σουβάλα που έχει σταλγμίτες και σταλακτίτες; Tην Πηγή της Αγίας Ελεούσας που βρίσκεται ανατολικά του χωριού; Το φαράγγι της Ξηριάς στην Άνω Σουβάλα; Τα μαντάμια(υδροηλεκτρικό εργοστάσιο) όπου στην βορειοανατολική πλευρά του οικισμού υπάρχει μεσαιωνικός Πύργος; Την πηγή Ζέλης-Καρκαβέλια στην Άνω Σουβάλα καθώς και τον γεροντόβραχο, την Λιάκουρα και τα Κελλάρια; Στο σημείο αυτό δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στη πλατεία του χωριού. Αχ, αυτή η πλατεία... Τόσα χρόνια λιώναμε τις σόλες των παπουτσιών μας εκεί και χανόμασταν στην μαγεία του παιχνιδιού. Τόσες ώρες ατελείωτου παιχνιδιού,τόσα χρόνια ξεγνοιασιάς,τόσα,τόσα,τόσα...Η θα ξεχάσω τις παιδικές χαρές, τους λάκκους, τις αλάνες, την περιοχή της Δήμητρας,τις αυλές των σπιτιών μας; Τόσες αναμνήσεις και τόσες μνήμες...
  Πριν δύο ημέρες ήταν όταν διάβασα μια είδηση που ομολογώ πως με σόκαρε άρχικα και στη συνέχεια θέλησα να ασχοληθώ με το εν λόγω ζήτημα που αφορά το Πολύδροσο. Η είδηση ξεκίναγε κάπως έτσι: Έγκριση απ' ευθείας εκμίσθωσης δημόσιας δασικής έκτασης 44,197 τμ. στη θέση '' Πατερολάκκα'' περιοχή Πολυδρόσου Δήμου Δελφών Π.Ε. Φωκιδας, για εκμετάλευση λατομείου σχιστολιθικών πλακών στον Νικόλαο Γ. Δρακόπουλο.
  Και αυτό δυστυχώς δεν ήταν μόνο η αρχή. Καιρό τώρα τόσο στο Πολύδροσο καθώς και στην Άνω Σουβάλα χτίζονται συνεχώς σπίτια(αυθαίρετα) σε δασικές εκτάσεις με την συνοχή όλων ενώ τόσα χρόνια γίνεται λόγος για το κατά πόσο πώσιμο είναι το νερό το οποιό πίνουμε αλλά και πάλι κανείς δε μιλάει. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ο Καλλικράτης καθώς και το κλείσιμο του Γυμνασίου. Τώρα το ποτήρι ξεχυλίζει με αυτή την είδηση για το Λατομείο.
   Ουκ ολίγες φορές σε συγκεντρώσεις,συνελεύσεις,ομιλίες και εκδηλώσεις οι αρμόδιες αρχές θίξανε ποτέ τα εν λόγω ζητήματα παρά μόνο τα κρύψαν καλά κάτω από το τραπέζι. Πάντα κουστουμαρισμένοι και χαμογελαστοί κάνανε την βόλτα τους στη Σουβάλα και ξανά η ίδια ιστορία.
   Για το θέμα του Λατομείου τι να σχολιάσω; Ότι όλοι έμειναν άναυδοι με την είδηση; Ότι ορισμένοι ήξεραν και κανείς δε μίλαγε; Ότι όλα αυτά έγιναν με τη συνοχή κάποιου; Η ότι το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι ότι κάποιοι θέλουν να βγουν άμοιροι ευθυνών; Τόσα αναπάντητα γιατί σε λίγες γραμμές.
   Δε μένω στην Σουβάλα. Η μόνιμη κατοικία μου είναι στην Αθήνα. Αλλά σε αυτό το χωριό έζησα τα πιο αγνά και τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου. Θεωρώ λοιπόν χρεός μου και χρέος όλων μας να δράσουμε, να κινητοποιηθούμε και να κινητοποιήσουμε και άλλους, να επαγρυπνίσουμε τους συντοπίτες μας και κυρίως τους νέους του χωριού γιατί αυτοί είναι το μέλλον. Πρέπει να υπερασπιστούμε αυτό το τόπο, να αφήσουμε για λίγο τις καφετέριες, τα τσιπουράδικα και τα καφενεία. Αυτά εκεί θα είναι και θα μας περιμένουν. Κάτι το οποίο δεν θα είναι εκεί θα είναι η αξιοπρέπεια μας και η ζωή μας τα οποία θα μας έχουν πάρει. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν κάτι μαζικό άμεσα πριν είναι πολύ αργά. Ας συμμετάσχουμε σε όποιες συνελεύσεις και κινητοποιήσεις και αν γίνουν. Στο σημείο αυτό και με το κλείσιμο του κειμένου μου θα ήθελα να παραθέσω κάποιους στίχους του Μπέρλοντ Μπρεχτ τους οποίους παραποίησα: Στην αρχή ήρθαν για τον Καλλικράτη, δε μίλησα γιατί δε με αφορούσε. Μετά ήρθαν για τις χωματερές, πάλι δε μίλησα γιατί δεν ήταν κοντά στο σπίτι μου. Μετά ήρθαν για τους αναδασμούς. πάλι δε μίλησα γιατί θεωρούσα πως δε με αφορούσε. Στη συνέχεια ήρθαν για το κλείσιμο του γυμνασίου, πάλι δε μίλησα γιατί δεν είχα παιδιά και δεν με εμδιέφερε. Στο τέλος όμως,όταν ήρθαν για εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει...

Υγ:  ''Tη μέση του στα δύο περίμεναν να σπάσει και να συρθεί στα πόδια τους ψελλίζοντας λόγια υποταγής. Κι εκείνος τραγουδούσε τους συντρόφους που έπεσαν πολεμώντας: Για τη χιλιάκριβη τη Λευτεριά! Για την Πατρίδα!'' ( Μικρή Ιστορία( ΕΑΤ-ΕΣΑ) του Γιάννη Αθ. Μαρρέ από το βιβλίο καταγραφές. Αθήνα.1987


Καλή συνέχεια.

Οι Ήρωες

Από μικρή θυμάμαι μου άρεσε να χαζεύω τους ήρωες στην τηλεόραση. Τον Ηρακλή, τον Superman, τον Spiderman και άλλους σαν και δαύτους. Να είναι που πάντα με γοήτευε η δύναμη τους καθώς και το αίσθημα του καλού που τους διακατείχε. Η ανιδιοτέλεια τους δε για να βοηθήσουν το κόσμο με ενθουσίαζε. Από τα βιβλία ακόμα θυμάμαι την αναφορά τόσο στους ήρωες της τηλεόρασης, στους ήρωες της μυθολογίας ακόμα και στους ήρωες την επανάστασης και του 1821. Στο μυαλό μια φράση μου ερχόταν συνεχώς στο μυαλό διαβάζοντας τους. Αυτός είναι ο αγαπημένος μου ήρωας, αυτός είναι ο ήρωας μου, αυτός είναι ο εθνικός μας ήρωας.
  Αυτοί είναι λοιπόν οι Ήρωες. Η μήπως όχι;; Από το σχολείο ακόμη θυμάμαι πως ήρωας ήταν εκέινος που πρωταγωνιστούσε σε ένα μύθο ή σε κάποιο παραμύθι και που κατείχε ικανότητες μεγαλύτερες από εκείνες του μέσου ανθρώπου. Μέσω αυτών των ικανοτήτων έκανε με τη σειρά του ηρωικές πράξεις για τις οποίες παρέμεινε γνωστός ακόμη και σήμερα. Ακόμη και η όποια ασυνήθιστη ή ακόμη και αξιέπαινη πράξη που έκανε κάποιος τον καθιστούσε αυτόματα ήρωα.
  Όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας αναζητήσαμε και συνεχίζουμε να αναζητάμε έναν ήρωα. Ας πούμε έναν από μηχανής θεό, που θα μας δείξει τον δρόμο για την πραγματική Ιθάκη. Την δική μας Ιθάκη. Είναι λες και περιμένουμε το μαγικό ραβδί που θα μας ακουμπήσει και θα μας λύσει κάθε τι που μας " τρώει την ψυχή" και κάθε τι που μας απασχολεί. Πότε θα ξυπνήσουμε επιτέλους;;Πότε θα ξεφύγουμε από την αγκαλιά του Μορφέα;;
 Oι Ήρωες δεν υπάρχουν. Είναι μόνο μυθοπλαστικά κατασκευάσματα που δημιουργήθηκαν ίσως για να πιστέψει ο άνθρωπος σε κάτι και να καλύψει δικές του προσωπικές ανάγκες και αδυναμίες. Αυτοί που υπήρξαν ήταν οι αγωνιστές. Μόνο όταν εμείς οι ίδιοι αγωνιστούμε για να αλλάξουμε τον εαυτό μας και μετά το κόσμο, για να αλλάξουμε τις συνειδήσεις, τις στάσεις και τις αντιλήψεις απέναντι στα πράγματα και απέναντι στη ζωή θα μπορέσουμε να βελτιώσουμε την ποιόητα της ζωής μας. Μόνο αυτό πρέπει να γίνει. Να αγωνιστούμε για εμένα, εσένα, για το εμείς. Για το μέλλον, τη ζωή μας και την αξιοπρέπεια μας.
  Γράφοντας αυτό το κείμενο και μιλώντας για αγωνιστές μου ήρθαν στο μυαλό πρόσωπα οικεία και αγαπημένα. Μου ρθε στο μυαλό ο Άρης, ο Σωτήρης, ο Γρηγόρης, ο Ιάκωβος, η Σταματίνα, ο Μιχάλης, ο Ερνέστο και άλλοι τόσοι πόλλοι...Στο σημείο αυτό είναι που σταματάω να γράφω γιατί είναι αυτή η λησμονιά που σε πιάνει σκεπτόμενος αυτά τα άτομα. Είναι το αίσθημα της αδικίας που σε διακατέχει που έχουν φύγει τόσο γρήγορα και άδικα.
 Ό Άρης Βελουχιώτης αυτοπυροβολείται 15/6/45. Ο ίδιος έγραψε το τέλος στην ίδια του τη ζωή. Σαν επαναστάτης έζησε και σαν επαναστάτης θέλησε να πεθάνει. Ο Σωτήρης Πέτρουλας σκοτώθηκε από δυνάμεις καταστολής κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στην Αθήνα 21/7/65. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονήθηκε 22/5/63 μετά το κλείσιμο της εκδήλωσης '' Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη''. Φεύγοντας από την εκδήλωση ένα τρίκυκλο τον πλησιάζει απότομα με ιλλιγγιώδη ταχύτητα. Το πόρισμα;; Ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι με μεταλλικό αντικείμενο. Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι κανένας αστυνομικός εκείνο το βράδυ δεν κινήθηκε για να εμποδίσει το τρίκυκλο πριν το χτύπημα, να συλλάβει τον οδηγό και μετά να βοηθήσει τον αιμόφερτο Λαμπράκη. Ο Ιάκωβος Κουμής όπως και η Σταματίνα Κανελλοπούλου(εργάτρια) δολοφονήθηκαν απο τα Ματ κατά τη διάρκεια πορέιας για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου 16/11/80. Ο Μιχάλης Καλτεζάς(μαθητής)  σκοτώθηκε 17/11/85 κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου. Πυροβολισμός στο κεφάλι. Όσο για τον Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα τι να πω.Το ημερολόγιο που έγραφε στην Βολιβία σταματάει στις 8 Οκτωβρίου 1967 την ημέρα της σύλληψης του. Στις 9 Οκτωβρίου του 1967 ο λοχαγός Μάριο Τεράν διατάσσεται να εκτελέσει τον Τσε Γκεβάρα στο χωριό Ιγκέρα της Βολιβίας.
  Τόσες μνήμες, τόσα γεγονότα. Κάποιοι θα αναρρωτηθείτε γιατί να αναφερθώ σε εκείνους. Να είναι που αυτοί αντιπροσωπεύουν εμένα, εσένα τον καθένα από εμάς. Είναι που...Παρόλο που δεν υπάρχουν πάντα θα μας δείχνουν τον δρόμο. Πάντα θα μας καθοδηγούν και πάντα θα μας υπενθυμίζουν πως πρέπει να παλέψεις και να διεκδικήσεις τη ζωή που σου αξίζει. Στον Άρη θα έλεγα πως θα βγούμε έξω και θα δράσουμε. Θα του έλεγα καλή αντάμωση ,ραντεβού στα Γουναράδικα. Όσο για τον Ερνέστο θα έλεγα '' Hasta la Victoria Siempre'' . Όσο για τους άλλους τι να πω. Μόνο μια φράση μου έρχεται στο μυαλό και με αυτή θέλω να κλείσω το σημερινό μου κέιμενο..Δεν υπάρχουν πια Ήρωες,Μόνο Αγωνιστές.

Υγ: Eίμαστε Εμείς που χτίζουμε πολυκατοικίες και δεν έχουμε σπίτι, εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί,εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε,είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα..Και ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο.(Τάσος Λειβαδίτης)

Καλή συνέχεια.

Ένας πολιτισμός,μια Ιστορία

Άλλο ένα απόγευμα που κάθομαι κλεισμένη στον εαυτό μου και στις σκέψεις μου. Είναι που η συγκυρία και οι καταστάσεις δεν μου αφήνουν περιθώριο να σκεφτώ τίποτε άλλο παρά μόνο τα γεγονότα που εκτυλίσσονται γύρω μου το τελευταίο διάστημα.
  Ήταν γύρω στις 19:00 όταν άνοιξα το ραδιόφωνο και ενημερώθηκα για τα γεγονότα που εκτιλήχθησαν στο Χυτήριο Θέατρο. Αποφάσισα να μπω και σε κάποια ιστοσελίδα για να παρακολουθήσω εκτενέστερα το θέμα. Ίσως ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δε πίστευα σε τίποτα από ότι άκουγα και ότι έβλεπα. Στο συγκεκριμένο Θέατρο θα ανέβαινε η παράσταση Corpus Christi η οποία αποτελέι μια αμφιλεγόμενη ιστορία για τον άνθρωπο σε μια κοινωνία που " παραπαίει" ανάμεσα σε χαμένες αξίες και ιδανικά. Ουσιαστικά επανεξετάζει και αναδημιουργεί την ιστορία του Ιησού και των δώδεκα μαθητών του. Ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ πως μία παράσταση θα δημιουργούσε τέτοιου είδους συμπεριφορές.
  Έξω από το Θέατρο διμοιρίες των Ματ να έχουν περικυκλώσει τον χώρο, δήθεν θρησκόληπτοι που ασπάζονται τον χριστιανισμό να φωνάζουν και να απειλούν συνεχώς ενώ την παράσταση για ακόμη μία φορά δε δίστασαν να κλέψουν άτομα που τάσσονται υπέρ της χρυσής αυγής τα οποία τρομοκρατούσαν συνεχώς τους ηθοποιούς της παράστασης. 
  Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του Λαέρτη Βασιλείου,σκηνοθέτη της παράστασης ο οπόιος ανέφερε τα εξής: ''Είμαστε η χώρα που γέννησε το θέατρο, τον πολιτισμό και δεν μπορεί να είναι προνόμιο μιας ολιγομελής ομάδας ανθρώπων να καπηλεύονται τον εθνικό ύμνο και την χριστιανορθόδοξη πίστη.'' Επίσης από την πλευρά του το σωματείο ελλήνων ηθοποιών δήλωσε: Η ελεύθερη έκφραση, ή ευαίσθητη ματιά σε κοινωνικά ζητήματα που μας απασχολούν είναι σκοπός της τέχνης του ηθοποιού και κατά συνέπεια όλων των τεχνών. Για αυτό το λόγο είμαστε ενάντια σε ό,τι το περιορίζει, ελέγχει, υπονομεύει τη δουλειά μας και την εξέλιξη μας. Η βαρβαρότητα, η βία, η καταστολή, η λογοκρισία, και η επιβολή περιορισμών στη τέχνη και στη ζωή εντείνονται όλο και περισσότερο. Και όταν η τέχνη λογοκρίνεται, λογοκρίνεται και η ζωή.
   Ποιός πίστευε ποτέ ότι εν έτη 2012 άτομα που πρεσβέυουν ακροδεξιές απόψεις θα βρισκόντουσαν χθες απ'έξω από το θέατρο χαιρετώντας ναζιστικά. Εικόνες που σε πάνε πολύ πίσω.Γύρω στο 1944. Εικόνες ντροπής για τον ίδιο τον Πολιτισμό.
  Ποιός πίστευε ποτέ ότι η χώρα που γέννησε την Δημοκρατία και πρέσβευε τα ιδεώδη και τις αξίες, που γέννησε το πολιτισμό θα κατέληγε σε μια χώρα που καθημερινώς '' Τρώει τα παιδιά της'', καπηλεύεται δημοκρατικές αξίες, καταπατά ανθρώπινα δικαιώματα και περιορίζει μέρα με τη μέρα την ελευθερία της σκέψης, της δημιουργηκότητας και της ελεύθερης βούλησης.
  Η Μελίνα Μερκούρη είχε πει πως η Ελλάδα πρέπει να πρωταγωνιστεί για τον πολιτισμό. Η Ελλάδα αυτό είναι, η κληρονομιά της, αυτό είναι η περιουσία της,και αν το χάσουμε αυτό δεν είμαστε κανείς...
  Πόσο δίκιο είχε... Φτάσαμε στο 2012 και είμαστε στο κανείς... Υπάρχει δυστυχώς μεγάλη μερίδα ατόμων που μένει θεατής σε ότι συμβαίνει γύρω της. Αμμέτοχοι στο κάθετι . Που αφήνει συνεχώς την αξιοπρέπεια της να χάνεται. Πλέον όλοι έχουν γίνει ένα με τη μάζα. Μεταμοντερνισμός βλέπεις. Κανένας προβληματισμός,καμία ανησυχία για το μέλλον. Όσο για τον πολιτισμό;;Που πήγαν τα βιβλία, το θέατρο,ο κινηματογράφος, οι επίσκεψεις στους αρχαιολογικούς χώρους, η παρακολούθηση μιας συναυλίας;; Πλέον τα clubs, τα σκυλάδικα και κανένα περιοδικό της πλάκας είναι αυτά που απασχολούν αρκετή μερίδα ατόμων,και κυρίως νέων. Αυτά ήταν τα άτομα χθες που θέλησαν ''υποτίθεται'' να διαμαρτυρηθούν για την παράσταση. Άτομα που δεν έχουν διαβάσει ποτέ στη ζωή τους Νίκο Καζαντζάκη και Γιάννη Ρίτσο. Άτομα που ποτέ δε γνώρισαν το έργο της Μελίνας Μερκούρη, άτομα που τιμούν και εξυμνούν όπου σταθούν τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και τους υποστηρικτές του. Άτομα που δεν γνώρισαν πότε την ποίηση, που οικειοποιούνται με το έτσι θέλω τον εθνικό ύμνο και τον ''χριστιανισμό''. Άτομα που μόνο λύπηση μου προκαλούν και τίποτε παραπάνω. Πότε θα ξημερώσει για αυτούς άραγε;;Ποιός ξέρει...Μπορεί και ποτέ...
  Δυστυχώς για αυτούς όμως υπάρχει και μια άλλη μερίδα ατόμων πιο ισχυρή. Μπορεί να μην εντάσσεται επ' ουδενί με τη μάζα όμως σέβεται ακόμη τον πολιτισμό, διαβάζει και παρακολουθεί τα πολιτιστικά δρώμενα και το κυριοτερο κράταει τα μυαλά της ανοιχτά και σκέφτεται. Αυτά είναι τα φωτεισμένα μυαλά που προάγουν και διατηρούν ακόμη τον πολιτισμό.  Εκείνοι που βρέθηκαν χθες έξω από το Χυτήριο Θέατρο όχι μόνο δεν τον προάγουν αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να τον σπηλώνουν στον χείριστο βαθμό.
   Το κείμενο μου για κάποιους μπορεί να θεωρηθεί υπερβολικό, για άλλους γραφικό ενώ για άλλους απλά ασήμαντο. Όπως έχω αναφέρει και σε άλλα κέιμενα μου δεκτές όλες οι απόψεις. Το μόνο που θέλησα ήταν να αποτυπώσω ακόμη μια φορά στο χαρτί τις σκέψεις μου με την ελπίδα πως θα υπάρξει ''ζύμωση'' και ανταλλάγη απόψεων πάνω στο εν λόγω θέμα.

Καλή συνέχεια και να Θυμάστε: O αληθινός Χριστός περπατάει και αγωνίζεται μαζί με τους ανθρώπους.(Ν.Καζαντζάκης)

Το Μεγάλο μας Τσίρκο

Άλλη μια νύχτα που δεν μου κολλάει ύπνος. Είναι που το άγχος για την έκβαση της αυριανής μέρας καθώς και των επόμενων ημερών με έχει κυριεύσει και σκέψεις για ακόμη μια φορά κατακλύζουν το μυαλό μου. Σήμερα δε θα γράψω κάποιο κείμενο ή άρθρο για να σχολιάσω την επικαιρότητα. Προτιμώ να χρησιμοποιήσω τις εικόνες. Άλλωστε έχουν τόσα να μας πουν και μας διδάξουν που τα λόγια δεν έχουν καμία σημασία...

 
                     Το απαγορευμένο συλλαλητήριο του ΕΑΜ, Δεκέμβρης 1944

             Η απαγορευμένη πορεία ειρήνης του Γρ. Λαμπράκη Απρίλης 1963

 

            Η απαγορευμένη πορεία του Πολυτεχνείου. Νοέμβρης του 1974

9/10/12: Επίσκεψη της Α.Μέρκελ στην Ελλάδα καθώς και δημοσιοποίηση επίσημης δήλωσης της αστυνομίας που δηλώνει τα εξής: «Με απόφαση του Γενικού Αστυνομικού Διευθυντή Αττικής απαγορεύεται για λογούς δημόσιας ασφάλειας και μη διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής της πρωτεύουσας, κατά το χρονικό διάστημα από 09.00 ώρα της Τρίτης 09 Οκτωβρίου 2012 μέχρι και την 22.00 ώρα της ιδίας, κάθε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση ή πορεία..."

    Τη στιγμή που έχουν καταγραφεί 4.000 αυτοκτονίες, 2.000.000 άνεργοι, 500.000 άστεγοι καθώς και σημαντικές ελλείψεις τόσο στον τομέα της παιδείας όσο και στον τομέα της υγείας η κυβέρνηση απροκάληπτα δε διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε αθέμιτο μέσο και κάθε αντιδημοκρατικό τρόπο ώστε να εμποδίσει τον κόσμο να συμμετέχει στις κινητοποιήσεις της 9/10. Περίπου 7.000 αστυνομικοί θα βρίσκονται επί ποδός και τα μέτρα καταστολής που πάρθηκαν δε συνάζουν σε καμία περίπτωση με το πολίτευμα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουμε.



    Μη τους αφήσεις να σε τρομοκρατήσουν. Κατέβα και διεκδίκησε για τη ζωή που σου έχουν πάρει. Θυμήσου: Στο δρόμο είναι η ομορφία ο καναπές σου δείχνει τη συνενοχή σου.


Υγ:«Δεν μας θένε ελεύθερους, μας φοβούνται»

 Καλό ξημέρωμα.


Πηγή φωτογραφιών: Λέσχη ανυπόταχτης θεωρίας.

Η σύγχυση στα μάτια της

Μέρες τώρα ήθελε να μιλήσει,είναι σαν κάτι να την έπνιγε και δεν μπορούσε να ανασάνει.Τόσες σκέψεις,τόσα συναισθήματα, τόσα,τόσα,τόσα... Δε μπορούσε να κάνει τίποτα για αυτό. Εγκλωβισμένη στο παρελθόν της και φυλακισμένη στον ίδιο της τον εαυτό. Έψαχνε όμως μια ευκαιρία. Ναι εκείνη την ευκαιρία για να μπορέσει να εξηγήσει, να μιλήσει, να απελευθερωθεί από αυτό που την έτρωγε τόσο καιρό, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, στιγμή με τη στιγμή. Έψαχνε εκείνη την ευκαιρία που θα την αποδέσμευε από τύψεις, ενοχές,λάθη. Εκείνη την ευκαιρία που θα την λύτρωνε από το κάθετι. Ήταν μπερδεμένη και αρκετά συγχυσμένη. Αμφιθυμικά συναισθήματα την κυρίευαν δίχως να ξέρει το γιατί. Περίεργες και περίπλοκες καταστάσεις χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο επίλυσης τους. Το μόνο που ήθελε ήταν να την ακούσει. Χωρίς να περιμένει κάτι. Χωρίς να προσδωκεί κάτι. Χωρίς να... Οι μέρες περνούσαν, εκείνος απομακρυνόταν όλο και περισσότερο να σαν να ήθελε να κρυφτεί από κάτι αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό. Ήταν και εκείνος θυμωμένος, μπερδεμένος παρόλο που δεν ήθελε να το δείξει. Πάντα δυνατός χωρίς να θέλει να δείξει τις αδυναμίες του,τα συναισθήματα του καθώς και τα δικά του θέλω. Πάντα συγκρατημένος και καθώς πρέπει. Πάντα σκεφτόταν πολύ τα πράγματα.Σκέψεις βασάνιζαν συνεχώς το μυαλό του... Πάντα πρώτα η λογική και μετά το συναίσθημα. Φαινόταν παρόλα αυτά πως ζητούσε κάτι από κείνη.Ποτέ δε τόλμησε όμως να πει κάτι. Κρυβόταν πίσω από δικαιολογίες και κυρίως από τον εαυτό του. Βαθειά μέσα του την περίμενε. Περίμενε μια εξήγηση, ίσως και μερικά λόγια. Είχε καταλάβει ότι το είχε μετανιώσει, είχε καταλάβει πολλά αλλά για τους δικούς του λόγους δεν ήθελε να το δείξει. Είχε απογοητευτεί τόσο πολύ που ενώ ήθελε να την ακούσει παρουσίαζε συνεχώς μια άρνηση και μια ανεξίγητη συμπεριφορά. Όσο για εκείνη; Ίσως να περιμένει την κατάλληλη στιγμή...Ίσως να μην κάνει ποτέ τίποτα...Ίσως να βασανίζεται για καιρό ακόμη...Ίσως και να παραιτηθεί,παρόλο που δε συνηθίζει να το κάνει... Το μόνο σημάδι που θα δηλώνει πάντα ότι το έχει μετανίωσει είναι αυτή η σύγχυση στα μάτια της και μόνο αυτη...

Υγ:  Το εν λόγω κείμενο αποτελέι μια μικρή ιστορία δύο ανθρώπων. Ίσως να είναι υπαρκτοί ίσως και όχι. Η αφορμή που την έγραψα;; Δεν έχω απάντηση σε αυτό,ίσως να είναι άλλο ένα περίεργο παιχνίδι του μυαλού μου..

Καλό βράδυ

Οι νύχτες για όλα από δω και πέρα

 Η νύχτα όνομα ουσιαστικόν,γένους θηλυκού,ενικός αριθμός.Πληθυντικός αριθμός οι νύχτες. Οι νύχτες από δω και πέρα. Κάπως έτσι έκλεισε η Κική Δημουλά το ποίημα της πληθυντικός αριθμός, κάπως έτσι επιλέγω και γω να ανοίξω το σημερινό μου κείμενο. Δεν μπορώ να εξηγήσω απόλυτα το γιατί. Είναι που μερικές φορές η νύχτα σε κάνει να χάνεσαι στο μαύρο της πέπλο, να βυθίζεσαι σε σκέψεις και να δημιουργείς πράγματα και καταστάσεις με την φαντασία σου. Το τελευταίο διάστημα για μένα τουλάχιστον οι μέρες ήταν κάπως περίεργες. Να ξέρετε...Περίεργες καταστάσεις, περίεργα συναισθήματα, περίεργες και περίπλοκες σκέψεις ίσως και ανόητες σκέψεις. Σαν να λέμε μπερδεμένα γεγονότα που το μόνο που χρειάζεται για να μπούν σε μια σειρά είναι να τα τακτοποιήσεις.
 Αυτή τη φορά με το κείμενο μου δε θέλω να περάσω κάποιο μήνυμα κοινωνικοπολιτικού χαραχτήρα. Θα ήθελα απλά να εκμεεύσω από εμένα από εσένα, απο τον καθένα ξεχωριστά κάποιες σκέψεις, συναισθήματα.
 Είναι ωραία τα φώτα τη νύχτα.Ακόμη και τα φωτεισμένα σπίτια ακόμη και το ολόγιωμο φεγγάρι. Ακόμη και το γεγονός ότι βρίσκομαι στο γραφείο μου με αναμμένη μόνο μια λάμπα και γράφω αυτό το κείμενο για μένα αποτελέι ανεκτίμητη αξία. Δε ξέρω ίσως το σκοτάδι με βοηθάει να λύνομαι περισσότερο, στο να αναπολήσω και να λυσμονήσω στιγμές και γεγονότα. Το ράδιο ανοιχτό να παίζει και γω να αποτυπώνω στο χαρτί τις σκέψεις μου. Το τραγούδι που παίζει το Νύχτωσε Νύχτα Νύχτωσε. Δεν ξέρω αν αποτελεί τυχαίο γεγονός δε πιστεύω άλλωστε στη τύχη παρά μόνο στις συμπτώσεις και στις συγκυρίες. Ναι πιστεύω ότι τη νύχτα ξεφεύγεις. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτό εδώ το κείμενο νιώθω πολύ περίεργα. Γράφοντας σου βγαίνουν τόσα συναισθήματα. Είναι σαν να πνίγεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό, είναι σαν να πνίγεσαι από κάτι να θές να το αποβάλεις από μέσα σου, να θες να φωνάξεις και να ακουστείς αλλά να μη μπορείς. Έτσι επιλέγεις να αποτυπώσεις αυτά που θες στο χαρτί. Και εδώ είναι η στιγμή που θες να πεις τόσα πολλά που γράφεις ασταμάτητα και γρήγορα λες και νιώθεις ότι σε κυνηγάει κάποιος και δε θα προλάβεις να τα ολοκληρώσεις. Δε σε νοιάζει πως θα βγει αυτό που γράφεις απλά θες για τους δικούς σου λόγους να το κάνεις.
 Κοιτάς δεξιά και αριστερά στο δωμάτιο χωρίς να περιμένεις κάτι. Η νύχτα σου παίζει περίεργα παιχνίδια. Σε πάει σε άλλους κόσμους, τελείως διαφορετικούς. Αρκεί να θες μόνο να τους ανακαλύψεις και να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να το κάνει. Ο Pablo Nerouda είχε πει πως πρέπει να κρατήσουμε τη σκιά για να δούμε αν στο σκοτάδι μπορούμε να βγούμε και να ψαχουλέψουμε στους τοίχους. Σε μία φράση αποτυπώνονται τόσες αλήθειες, τόσα συναισθήματα, τόσα...τόσα...τόσα...
 Ο Γιάννης Ρίτσος στη Σονάτα του Σεληνόφωτος ξεκινάει κάπως έτσι...Ανοιξιάτικο βράδυ,μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού.Μια ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλαέι σε ένα νέο. Δεν έχουν αναψει φως. Απο τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα αμίλικτο φεγγαρόφωτο. Άφησε με να ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι-δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησε με να ρθω μαζί σου... Πως φαίνεται μέσα από λίγες γραμμές η ανάγκη μιας γυναίκας να ξεφύγει από κάτι και να ανακαλύψει καινούργιους κόσμους και καινούργια πράγματα. Η ανάγκη της αποδέσμευσης από τη μίζερη πραγματικότητα. Την φράση την επαναλαμβάνει 2 φορές στη πρώτη στροφή. Πως λοιπόν η ανάγκη ξεπερνά τον ίδιο μας τον εαυτό. Τόσες ανάγκες, τόσα συναισθήματα,τόσα θέλω και στη μέση τόσα τόσα πρέπει, τόσες απαγορεύσεις και ταυτόχρονα τόσες δυσκολίες. Το δωμάτιο σκοτεινιάζει, φαίνεται πως κάποιο σύννεφο θα κρυψε το φεγγάρι. Μονομιάς σα κάποιο χέρι να δυνάμωσε το ραδιόφωνο του γειτονικού μπαρ, ακούστηκε μια γνωστή φράση....Όσο για τη γυναίκα με τα μαύρα δε ξέρω αν βγήκε τελικά από το σπίτι. Το φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά και στις γωνίες του δωματίου οι σκιές σφίγγονται από μια αβάσταχτη μετάνοια, σχεδόν οργή, όχι τόσο για τη ζωή όσο για την άχρηστη εξομολόγηση. Ακούτε; Το ραδιόφωνο συνεχίζει...
 Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές για πιο λόγο η νύχτα μας βοηθάει να νιώσουμε σε πιο έντονο βαθμό κάποιες καταστάσεις, κάποια συναισθήματα τα οποία με κάποιο μαγικό τρόπο τη μέρα εξαφανίζονται. Είναι που το πρωί έχουμε τόσα πράγματα να σκεφτούμε,τόσες υποχρεώσεις που ξεχνάμε τελείως το ΄΄ Εμείς΄΄. Είναι σα να βγαίνουμε από τον εαυτό μας φορώντας ένα διαφορετικό προσωπείο. Τη νύχτα όμως γυρνώντας στο σπίτι κλεινόμαστε στον εαυτό μας, δημιουργούμε άλλες αναζητήσεις και αναζητούμε άλλες διεξόδους.Βγάζουμε το προσωπείο μας και επανερχόμαστε ξανά στο ΄΄Εμείς΄΄. Δύσκολα άλλωστε κάποιος αφήνεται ολοκληρωτικά. Πάντα θέλει να δείχνει δυνατός και όχι αδύναμος. Όλοι αποφεύγουμε ο καθένας για τους δικούς μας λόγους να δείξουμε ότι δε ξέρουμε να χειριστούμε κάποιες καταστάσεις, απογοητευόμαστε, συγκινούμαστε,ερωτευόμαστε παράφορα, μετανιώνουμε, πληγωνόμαστε, συγχωρούμε...
 Δε ξέρω γιατί με επηρέασε τόσο η σημερινή νύχτα. Ίσως ήθελα να απεγκλωβιστώ από κάτι αποτυπώνοντας στο χαρτί για ακόμη μια φορά τις σκέψεις μου. Για κάποιους μπορεί να είναι ένα γραφικό κείμενο. Για κάποιους άλλους να αποτελέι ένα -χαζό-ρομαντικό κειμενάκι. Για άλλους πάλι επλίζω να αποτελέσει αρκετή τροφή για σκέψη. Όλες οι απόψεις άλλωστε είναι αποδεκτές και κατανοητές.
  Όσο για τη νύχτα τι άλλο να πω..Τη νύχτα οι τοίχοι της πόλης μιλάνε για ανθρώπους που δεν είναι απο δω,που έρχονται από αλλού, από μια άλλη νύχτα...

     Καλό ξημέρωμα!

Οι τρελοί και οι παράνομοι πραγματοποιούν τα όνειρα που κάνουν οι ποιητές...

    Περίεργος τίτλος για άρθρο θα πει κάποιος. Εγώ πιστεύω πως είναι λίγο ιδιαίτερος,αλλά να έχει αυτό το κάτι που σε τραβάει. Τελικά οι τοίχοι τα λένε όλα μέσα σε μία απλή φράση(Σύνθημα γραμμένο σε τοίχο στο κέντρο της Αθήνας,λοιπόν). Είναι εκείνη η στιγμη που δεν θες να κάνεις κάτι και το μοναδικό πράγμα που θες είναι να βάλεις σε μια σειρά τις σκέψεις σου.Αυτό προσπάθησα να κάνω και εγώ γράφοντας αυτό εδώ το κείμενο σήμερα...
   Ο τίτλος τα λέει όλα.Πολλοί από εμάς ίσως θα θέλαμε κάποια στιγμή της ζωής μας να είχαμε τολμήσει να βγούμε από τα όρια που κάποιοι θέλησαν να μας εντάξουν, να ξεπεράσουμε τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα  καθώς και να ξεπεράσουμε τους φόβους μας που κατά καιρούς μας κατέκλυζαν συνεχώς...Κάποιοι τα κατάφεραν..
    Οι τρελοί και οι παράνομοι...Μια τόσο ρεαλιστική  φράση και ταυτόχρονα μια τόσο ειρωνική φράση. Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω γιατί η λέξη ΄Τρελός΄ είναι ευρέως διαδεδομένη ακόμη και σήμερα;; Γιατί ποτέ κανείς δεν αποκαλεί τα άτομα αυτά ως άτομα με ψυχικές διαταραχές;; Γιατί αποκλείουμε απο τη κοινωνία αυτά τα άτομα και δεν μπαίνουμε καν στην διαδικασία να τα γνωρίσουμε παρά μόνο να τα απομακρύνουμε συνεχώς από κοντά μας και να τα αγνοούμε;; Τόσα γιατί μέσα σε λίγες γραμμές..Λυπηρό και τραγικό ταυτόχρονα. Άτομα που ζουν στο δικό τους κόσμο, που ονειρεύονται που ταυτίζουν τον ευατό τους με κάτι που ποτέ δε μπόρεσαν να είναι γιατί ίσως οι συνθήκες να μην τους το επέτρεψαν, άτομα που πλάθουν έναν ουτοπικό κόσμο και ζουν μέσα σε αυτό με πολύ ανεπτυγμένο το αίσθημα της φαντάσιας που δυστυχώς εκλείπει στις μέρες μας. Φυσικά γνωρίζω ότι αυτή είναι η μια πλευρά της σκληρής πραγματικότητας που βιώνουν συνεχώς οι ψυχικά ασθενείς αλλά έστω για σήμερα θέλω να κρατήσω αυτή...Να είναι που ταιριάζει τόσο όμορφα με το τίτλο του κειμένου μου. Αυτοί ειναι λοιπόν οι 'Τρελοί΄,άνθρωποι που ξαναγεννιούνται και άνθρωποι που είναι λίγο διαφορετικοί από εμάς.. Ένας από αυτούς ειναι και η Κ.Μ που τη συναντάς στο ψυχιατρικό νοσοκομείο Αττικής. Το κείμενο της που βρίσκεται στο βιβλίο μαρτυρίες από το Δρομοκαίτειο μαρτυρεί το ότι διόλου 'τρελή' όπως θέλουν κάποιοι να την αποκαλούν συνεχώς δεν είναι. Ο τίτλος του κειμένου της Φαντασία. Και ξεκινά κάπως έτσι.... Όταν όλοι και όλα σε αφήσουν όταν δε σου μένει τίποτα μέσα στην απέραντη πικρότατη μονάξια σου, έρχεται η φαντασία να σε πάρει πάνω στα μεγάλα φτερά της. Ξεχνάς τότε ποίος,ποια είσαι και που ζεις, δίνεσαι ολόκληρος στα γοητευτικά της οράματα. Βλέπεις να ανοίγονται μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου οι μαγεμένοι κόσμοι των ονείρων και μετά το βλέμμα σου στην ενατένιση τους. Και να μια μέρα χάνεις αυτό το παντοδύναμο σύντροφο: Μα όχι για πάντα. Είναι στιγμές και σας θυμάται κάποτε κάποτε,κι έρχεται να σε παρηγορήσει για τις χαρές που έχεις στερηθεί. Τι και αν η συντροφιά της είναι τόσο σύντομη τώρα.Τι και αν η μοναξιά γίνεται κατόπιν πιο πικρή, τι και η πραγματικότητα ύστερα σε πληγώνει πιο βαθειά...Αυτά ήταν τα λόγια της Κ.Μ λόγια που χτυπάνε κατευθείαν στη καρδιά...
  Ας φύγουμε όμως από το ψυχιατρείο ας πάμε λίγο πιο μακρια..Νικόλας Άσιμος ετών 39, διεγνώσθει με σχιζοειδής ψύχωση και βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του(αυτοκτόνησε). Ένας τρελός ανάμεσα σε εμάς τους υγιείς. Τα τραγούδια του πιο διαχρονικά από ποτέ μερικά από αυτά είναι το Βαρέθηκα, το γιουσουρούμ,venceremos,εγώ με τις ιδέες μου σε συνεργασία με τη Σωτηρία Λεονάρδου, Δε θέλω καρδιά μου να κλαις,ο μηχανισμός κ.α. Τραγούδια με ουσιαστικό στίχο,θεματολογία και νόημα που τα συναντάς σε πολλά ποιήματα άδοξων και ένδοξων ποιητών.
    Κατερίνα γώγου ετών 53 βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της λόγω υπερβολικής χρήσης αλκοόλ και χαπιών. Διεγνώσθει με κατάθλιψη(Ταυτόχρονα και χρήστρια ουσίων). Τυχαίνει να ήταν και εκείνη ποιήτρια με ποιήματα άκρως ρεαλιστικά και διαχρονικά. Με λένε Οδυσσέα, Τρία κλικ αριστερά, υπερασπίζομαι την αναρχία,η Μοναξιά κ.α. Ποίηματα γραμμένα από μια ψυχή που δε μπόρεσε ποτέ να την αποδεχθεί η κοινωνία καθώς και το ίδιο το κοινωνικό της περιβάλλον. Όπως και τον Νικόλα άλλωστε.
   Δύο αντισυμβατικοί καλλιτέχνες λοιπόν που κατάφεραν μέσα από τα έργα τους να εκπληρώσουν τα όνειρα των άδοξων ποιητών. Κατάφεραν να τα κρατήσουν διαχρονικά και τόλμησαν να μιλήσουν ανοιχτά στο κόσμο για τις πραγματικές αξίες της ζωής, για τα ιδανικά, για την μοναξιά, την αλληλεγγύη,την συλλογικότητα και τον αγώνα που πρέπει να κάνεις για να κατακτήσεις αυτά που σου αξίζουν.
    Όσο για τους παράνομους τι μπορώ να πω;; Συχνά στα ποιήματα διαβάζουμε για ανεκπλήρωτους έρωτες, πάθη, ίντριγγες, μυστικά που δεν πρέπει να αποκαλυφθούν,ρομάντζα και άλλες κρυφές, επικίνδυνες σχέσεις καθώς και περίεργες και περίπλοκες καταστάσεις...Ναι αυτοί είναι είναι οι παράνομοι. Άνθρωποι που ερωτεύονται παράφορα,που αψηφούν τους κινδύνους, που αγαπούν και αγαπιούνται,που ρισκάρουν, που δεν έχουν την αίσθηση του κινδύνου και το κυριότερο που αποδεσμέυονται από τα πρέπει και ζουν μόνο για τα δικά τους θέλω.
    Αυτοί λοιπόν είναι οι Τρελοί και οι παράνομοι που εκπληρώνουν τα όνειρα των ποιητών.Άνθρωποι σαν και εμάς που έχουν κάτι να μας πουν. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αποφασίσουμε αν θα κρατήσουμε κάτι από αυτούς η αν θα προχωρήσουμε αμέροχοι μένοντας θεατές της ίδιας μας της ζωής βάζοντας πάνω από όλα τα Πρέπει μας και όχι τους ίδιους μας τους εαυτούς και τις δικές μας ανάγκες.
   Όσο για τους ποιητές...Ας μιλήσουν καλύτερα εκείνοι για αυτούς και όχι εγώ. Άλλωστε όπως είχε πει και ο Αναγνωστάκης '' Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε αλλά ο καλύτερος τρόπος να κρύψουμε το πρόσωπο μας''

    

In colors...

    Η αλήθεια είναι πως έχω να γράψω στο blog μου καιρό τώρα..Δε ξέρω το γιατί,ίσως γιατί στέρεψαν οι ιδέες μου,ίσως να μην έχω να σχολιάσω και να μοιραστώ κάτι...Όχι ότι τώρα έχω απλά να μου δημιουργήθηκε κάπως η ανάγκη να το κάνω. Λένε πως όταν εξωτερικεύεις τα συναισθήματα σου και τις σκέψεις σου ανακουφίζεσαι κάπως έτσι συμβάινει και στη δική μου περίπτωση. Γράφοντας κάνω ένα είδας ψυχοθεραπείας στον εαυτό μου.Αποτυπώνω σκέψεις ας πούμε και αργότερα τις επεξεργάζομαι.
    Ας γυρίσουμε όμως πίσω στο θέμα μας.Ανέφερα παραπάνω ότι έχω να γράψω στο blog μου αρκετό καιρό,και συγκεκριμένα από τις εκλογές.Ξέρω κανονικά θα έπρεπε να έχω γράψει κάποιες σκέψεις,κάποιο κείμενο που θα σχολίαζε τα γεγονότα αλλά δεν το έκανα...Ακριβώς έπρεπε,δεν το έκανα γιατί δε θέλησα να το κάνω.Είναι ορισμένες φορές που τα γεγονότα σε ξεπερνάνε.Δεν ήθελα να σχολιάσω ούτε την έκβαση του εκλογικού αποτελέσματος ούτε τη μετέπειτα πορεία των εξελίξεων.Το μόνο που μου βγαίνει να πω αβίαστα και που για κάποιους θα ακουστεί λίγο περίεργο είναι ότι ο κάθε λαός έχει δυστυχώς την κυβέρνηση που του αξίζει.Βάζω μία τελεία εδώ γιατί δε θέλω να δώσω κάποια συνέχεια στο θέμα.
   Όσον αφορά τον τίτλο που έδωσα στο σημερινό μου κείμενο;; In colors.Ναι ίσως να είναι λίγο γραφικός για κάποιους αλλά να πάντα μου άρεσαν τα χρώματα...Διάφοροι συνδυσμοί χρωμάτων...Κίτρινο,μπλε,μωβ..'Εντονα χρώματα που το κάθε ένα έχει κάτι να σου δώσει.
  Μέσα Ιουλίου και το μόνο χρώμα που επικρατεί στην ζωή των ανθρώπων είναι το μαύρο.Θέλετε το ότι οι μέρες που περνάμε είναι δύσκολες; Θέλετε το ότι η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει τον καθένα από εμάς και έχουμε ξεχάσει να ζούμε; Η μήπως εμείς οι ίδιοι έχουμε παραιτηθεί και θέλουμε να τα βλέπουμε όλα μαύρα; Μπορεί...Μπορεί και όχι.
  Ξέρετε καθημερινά ακούω για αυτοκτονίες. Το ποσοστό αυτό των αυτοκτονιών αυξάνεται δραματικά .Αυτό με κάνει να αναρωτηθώ για πολλά πράγματα. Το μόνο που μου έρχεται μετά από τέτοιες ενέργειες είναι οργή. Οργή από τη μία γιατί το μόνο που θέλουν εκείνοι που έχεις '' από πάνω σου'' είναι να παραιτηθείς από τη ζωή σου, να παραιτηθείς από το να παλέψεις για την αξιοπρέπεια σου και τα διακιώματα σου και σταδιακά να παραιτηθείς από το τον ίδιο σου τον εαυτό. Από την άλλη πλευρά νιώθω οργή γιατί εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι αφήνουμε τον εαυτό μας να παραιτηθεί και να αφαιθεί.Δεν είναι περίεργο;Παρατηρώ γράφοντας ότι έχω χρησιμοποιήσει σε λίγες γραμμές το ρήμα Παραιτούμαι τέσσερις φορές. Δεν αναρωτιεμαι γιατί το έκανα,έτσι νιώθω για τους γύρω μου και για τα πράγματα μέσα από τον τρόπο με τον οποίο εκτιλίσονται. Αναρωτιέμαι όμως για το ποιά είναι η αιτία που συμβαίνει αυτό.
   Θέλεις να ανασάνεις ας πούμε και κάτι σε πνίγει. Δε μπορείς να αναπνέυσεις γιατί νιώθεις καθημερίνα να έχεις μια θηλιά γύρω σου που σταδιακά σε πνίγει όλο και περισσότερο. Δεν εστιάζεις στα απλά καθημερινά πράγματα που έχεις παρά μόνο στα υλικά αγαθά. Δεν είναι άδικο αυτό;
   Άλλαξε προταιρεότητες, εστίασε επιτέλου στα ουσιαστικά, ζήσε και νιώσε μια φορά ελεύθερος. Ξέρω είναι πολύ δύσκολο να μαθαίνεις ότι αύριο χάνεις τη δουλεία σου και το σπίτι σου και θα πρέπει πιθανώς να γυρίσεις στο πατρικό σου σπίτι ή στο χωριό σου. Αλλά ξέρω επίσης ότι την ίδια στιγμή θα σε περιμένουν στο σπίτι οι φίλοι σου και η οικογένεια σου με ένα χαμόγελο και μια μεγάλη αγκαλιά. Ανεκτίμητο δε νομίζεις; Mην αφήνεις την κατάθλιψη να σε καταβάλει. Αυτό θέλουν άλλωστε,να μη ζείς. Να γίνεις ένα άβουλο ον κλέισμένο στον ίδιο του τον εαυτό οδηγώντας σε στο τέλμα. Θα τους αφήσεις; Πάλεψε για τη ζωή σου. Είναι κάτι τόσο ανεκτίμητο που δυστυχώς κανείς δε το καταλαβαίνει.
   Καθημερινά άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και όλοι σιωπούν. Άλλωστε πάντα αυτοί μιλούσαν για κερδή και ζημιές και εμείς μιλούσαμε για ανθρώπινες ζωές. Ενεργοποιήσου και δραστηριοποιήσου.
Μάθε για την κατάθλιψη και τους τρόπους αντιμετώπισης της, βγές απο το αδιέξοδο σου και αγάπησε τον ευατό σου μόνο τότε θα σε αγαπήσει αυτός και θα σε βοηθήσει να αγαπήσεις τη ζωή.
     Είναι μέσα Ιουλίου και εγώ είμαι σε ένα γραφείο γράφοντας αυτό το κέιμενο. Ίσως δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω...Ίσως και να έχω..Από το παράθυρο παρατηρώ τον ήλιο..Το χρώμα του κίτρινο.Χρώμα αισιοδοξίας θα έλεγα και ηρεμίας,τον κοιτάς και φωτίζει όλο σου το πρόσωπο. Τον κοιτάς και νιώθεις όλη την αύρα του πάνω σου. Ο ουρανός γαλάζιος...Χρώμα γαλήνης και ηρεμίας..Τ α σύννεφα έχουν ένα ουδέτερο χρώμα το άσπρο,μη προσδιοριζόμενο.Μπορείς να το ερμηνέυσεις όπως εσύ θες. Όσο για τους περαστικούς;; Άλλοι είναι ντυμένοι στα κόκκινα( Πάντα μου άρεσε το κόκκινο, χρώμα του πάθους και της επανάστασης), στα κίτρινα, στα μωβ( εξίσου χρώματα που έχουν κάτι να σου πουν..Κοιτάξτε με επιτέλους ΖΩ). Και άλλοι με χρώματα μη προσδιοριζόμενα αλλά κάθεσαι και τα χαζεύεις απλά γιατί κάτι σου βγάζουν και έχουν κάτι να σου πουν.
   Ναι αυτούς τους ανθρώπους μου αρέσει να παρατηρώ,που δείχνουν ότι ακόμη υπάρχουν. Τους άλλους απλά θέλω να τους βοηθήσω με οποιοδήποτε τρόπο ώστε να βγουν από το τέλμα τους. Είναι απλό, μόνο οι ίδιοι μέσα τους θα  πρέπει να βρουν την κινητήρια δύναμη για να το κάνουν και να το πετύχουν.
   Είναι μέσα Ιουλίου ώρα 11:00 το πρωί και εγώ αποτυπώνω εδώ μέσα χωρίς να περιμένω κάτι αλλά απλά και μόνο επειδή μου δημιουργήθηκε η ανάγκη κάποιες σκέψεις. Η αφορμή;; Οι περαστικοί στο δρόμο. Άλλωστε οι αληθινές ιστορίες γράφονται στο δρόμο και μόνο εκεί...

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.........Και να θυμάστε δεν είναι όλα μαύρα,υπάρχει και το γκρι...

H έμνπευση μου αυτό το τραγούδι...:)

   

Ψήφιζε και μη...Ερεύνα

 Πριν ξεκινήσω να γράφω αυτό το κείμενο θα ήθελα να πω,πως δε θέλω να φανω γραφική λόγω του ότι γράφω ένα κείμενο που αφορά στις εκλογές.Απλά πιστεύω πως η συγκυρία το επιβάλει κατά κάποιο τρόπο. Νομίζω ότι μας ξεπερνά και καλό θα ήταν μέσα από αυτό το κείμενο καθώς και μέσα από διάφορες συζητήσεις με τους γύρω μας να ζυμωθούμε, να ανοίξουμε διαύλους επικοινωνίας και να βγάλουμε τις παρωπίδες μας.
    Εκλογές λοιπόν...Για άλλους είναι μια διαδικασία τελείως ανούσια και μια διαδικασία μέσα από την οποία θεωρούν ότι δεν πρόκειται να αλλάξει απολύτως τίποτα( Με το κλασικό σε όλους μας επιχείρημα και οι 300 τα φάγανε ουστ κλπ κλπ,επιχείρημα δηλαδή με βάση και με κοινωνιολογικό υπόβαθρο σου λέει). Για άλλους είναι μια διαδικάσια ψηφοθηρίας ας πούμε που ποτέ δεν έφερε την αλλαγή. Βέβαια αυτή η κατηγορία ατόμων στοχεύει στην ουτοπία και θέλει να χτυπήσει το σύστημα '' από μέσα΄΄. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι οι οποίοι έχουν ασχοληθεί περαιτέρω με το άθλημα( Μάλλον είναι πιο έξυπνοι από τους υπόλοιπους,λες και είναι πολύ δύσκολο να ασχοληθείς λίγο με το τι συμβαίνει στη χώρα σου τέλοσπάντων ας κλείσω παρένθεση) είναι οι λεγόμενοι πολιτικοποιημένοι. Ναι υπάρχουν και αυτοί που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο(Αυτοί που κατά καιρούς τους λες αναρχοκομούνια, αριστερούς,μπάχαλους,αναρχικούς κλπ κλπ, η αλήθεια είναι ότι δεν γίνεται να είναι κάποιος όλα αυτά αποφάσισε ρε άνθρωπε πως θα αποκαλείς τον καθένα ή έστω διάβασε τι πρεσβέυει ο καθένας και μετά πες την άποψη σου). Α, ξέχασα υπάρχει και μία ακόμη κατηγορία είναι εκείνη η κατηγορία που αποτελείται από φερέφωνα του συστήματος και από άτομα τα οποία τόσα χρόνια ψήφιζαν και ενίσχυαν τον δικομματισμό.(Πολύ ενδιαφέρον, ονομάζονται και αυτοί πολιτικοποιημένοι σου λέει,το πως και το γιατί μη με ρωτάς θα σε γελάσω).
   Για να τα ξεκαθαρίσουμε λοιπόν ας ξεκινήσουμε από την πρώτη κατηγορία. Φίλε Έλληνα, με το να μένεις αμέτοχος και παθητικός την εν λόγω συγκυρία νομίζω πως δεν βοηθάει καθόλου.Τόσα χρόνια ενίσχυες δικομματισμό και τώρα που έχεις φτάσει στο τέλμα και είναι αναγκαία η ψήφος σου τι κάνεις;;Λές απλά ότι δε σε αφορά και ότι όλοι τα φάγανε( Δηλαδή αυτοί που ψήφιζες τόσα χρόνια δεν τα έτρωγαν και θα τα φάνε τώρα κάποια μικρά κόμματα που θα κατέβουν). Και με τη λογική να το πάρεις είναι κάπου στα 16-18 κόμματα αν δεν κάνω λάθος που κατεβαίνουν και μπορείς να επιλέξεις.( Στο σημείο αυτό θέλω να εξαιρέσω από τα κόμματα τα χρυσά αυγά εεε χρυσή αυγή χίλια συγνώμη,καθότι δεν το θεωρώ καν κόμμα, δεν θεωρώ ότι στοχεύει στον άνθρωπο διότι δεν απαρτίζεται από ανθρώπους αλλά από γομάρια χωρίς κριτική σκέψη και άποψη και πίστεύω πως αν η Μελίνα Μερκούρη ζούσε η οποία ανέπτυξε το πολιτισμό δεν θα ήταν καθόλου περήφανη για αυτό το εγχείρημα άλλωστε είχε πει κάποτε για όποιους θυμούνται : Γεννήθηκα Ελληνίδα, θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο κ. Παττακός γεννήθηκε φασίστας, θα πεθάνει φασίστας”.)Δεν θέλω να κάνω εκτενέστερη αναφορά σε αυτό γιατί δεν θέλω να δίνω αξία σε κάτι που κανονικά δεν έπρεπε να υφίσταται και παρόλα αυτά βλέπουμε πως έχει υποστηρικτές και μάλιστα φανατικούς(Ναζιστικοί χαιρετισμοί,ακραίες συμπεριφορές κλπ κλπ, τι μας περιμένει δε ξέρω και δε θέλω να φαντάζομαι φίλε αναγνώστη). Εδώ στη Γαλλία η lepen σάρωσε...Εδώ που είναι και Ελληναράδες και Πατριώτες τι θα γίνει δηλαδή;;
    Αντί λοιπόν να κάτσεις να ενημερωθείς,να ρωτήσεις,να ενδιαφερθείς,να μάθεις τι πρεσβεύει το κάθε κόμμα,τι λύσεις προτείνει και τι μπορεί να δώσει στην κοινωνία απλά λες πως δε σε αφορά. Δε μπορώ να σε καταλάβω. Σου παίρνουν τη ζωή και συ λες και ευχαριστώ.Anyway, το ίντερνετ πάντως το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες είναι ένα καλό βήμα για να ενημερωθείς για τα κόμματα που κατεβαίνουν.( Δεν θα σου πω εγώ τι να ψηφίσεις, απλά σκέψου, ενεργοποιήσου,αποφάσισε,διεκδίκησε). Από εσένα από εμένα και από τον καθένα θα γίνει η αλλάγη να το θυμάσαι.
   Η δεύτερη κατηγορία τώρα αφορά εκείνους που στοχεύουν στην ουτοπία και θέλουν να χτυπήσουν το σύστημα( Οι λεγόμενοι αναρχικοί) τους οποίους πραγματικά εκτιμώ διότι παρόλο που δεν ψηφίζουν σου παραθέτουν ορθά επιχειρήματα για το λόγο που δεν ψηφίζουν( έχουν διαβάσει και έναν μπακούνιν ρε αδερφέ πως να το κάνουμε) μιλώντας με κάποιους από αυτούς βλέπω πως υπάρχει επικοινωνία και στη συνέχεια επεξεργασία πληροφοριών. Μπορεί να διαφωνώ αλλά τα επιχειρηματά τους έχουν μία βάση και δεν είνα σαν τα επιχειρήματα τύπου ΄΄ ειναι χαμένη υπόθεση οι εκλογές θα βγουν οι ίδιοι δε πάω΄΄.
    Όσο για την τρίτη κατηγορία τι να πω(μεγάλη συζήτηση). Όπως είπα και παραπάνω είναι οι πολιτικοποιημένοι!( Το συνοθήλευμα που ανέφερα παραπάνω,το μπουλούκι από αναρχικούςαριστερουςκομουνιστεςμπαχαλουςαριστεριστες ντε που τους αποκαλούν έτσι κατά καιρούς με το έτσι θέλω χωρίς να ισχύει απαραίτητα αλλά που να βρεις το δίκιο σου ) δηλαδή άτομα ουσιαστικά με η χωρίς ταμπέλα που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, που έχουν έναν α'τρόπο σκέψης, που μπορεί να διαφωνούν μαζί σου αλλά δε παύουν να σου παραθέτουν τα επιχειρήματα τους και που σε ενεργοποιούν και σε βάζουν σε μία διαδικάσια επεξεργασίας πληροφοριών και δεδομένων.( Προσοχή προσοχή άλλο πολιτικοποιημένος και άλλο κομματοποιημένος μη τα συγχέεις δεν κάνει. Για περισσότερες πληροφορίες ανέτρεξε στο google θα βοηθηθείς).
     Τώρα όσον αφορά την τρίτη κατηγορία και χειρότερη  αφορά εκείνους που τόσα χρόνια ενίσχυαν τον δικομματισμό(στο σημείο αυτό έχω να τονίσω ότι όλοι κάνουμε λάθη,αλλά δε σημαίνει ότι τα λάθη συγχωρούνται κίολας μη δουλευόμαστε και μεταξύ μας,ας κλείσω πάλι παρένθεση ). Και όχι μόνο τον ενίσχυαν αλλά σκοπέυουν ξάνα να τον ενισχύσουν. Μπένυ 18%  Σαμαράς 20% (και τα χρυσα αυγά 5 Plus);;;; Whyyyy?? Ρε Φίλε Έλληνα, ρε φίλε Έλληνα υποτίθεται ότι βγήκες στο δρόμο και διαδήλωσες( Αφού έπρεπε να πέσεις σε τέμα πρώτα) φώναξες,έφαγες τα χημικά στη μάπα, βλέπεις ότι σου παίρνουν τη ζωή ότι σου κλέβουν το μέλλον και το κυριότερο την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ σου.Και συ θα πας να ψηφίσεις ποιούς:;; Σαμαρά και Μπένυ που σε δουλεύουν θρασύτατα μέσα στα μούτρα σου  ή τα χρυσά αυγά που μόνο τα τανκς δε θα κατεβάσουν και παίζει να επιβάλουν και ΄΄χούντα΄΄.( Ναι θα μου πεις οτι είναι μικρά ποσοστά σε σχέση με άλλες φορές αλλά δεν παύουν να είναι ποσοστά και ειδικά την συγκεκριμένη συγκυρία δεν θα έπρεπε καν να γίνεται λόγος για την ψήφιση των παραπάνω)
    Το νου σου λοιπον...Η αυτοί ή εμείς...Μας κλέβουν το μέλλον,να τους κάνουμε παρελθόν.
    Ξέρω ότι μπορεί να μη με διαβάσεις ποτέ,ξέρω ότι και να με διαβάσεις δε θα σου αλλάξω γνώμη τόσο εύκολα ξέρω όμως ότι ίσως επεξεργαστείς αυτό το κείμενο και μοιραστείς κάποιες σκέψεις σου μαζί μου. Εσύ είσαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης και μόνο εσύ μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο,κανείς άλλος να το θυμάσαι.


Υγ: ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ,ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΟΜΩΣ ΚΑΝΕΙΣ 

Tάσεις Φυγής

Πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω.Είτε κάνοντας ταξίδια με τους γονείς μου και με φίλους,είτε πηγαίνοντας ταξίδια νοερά σε κάποιο μέρος(στην δεύτερη επιλογή άλλωστε σου δίνεται η δυνατότητα να επιλέξεις πως θα είναι  το μέρος στο οποίο θα πας και να το εξερευνήσεις όπως ακριβώς εσύ θέλεις). Εγώ σχεδόν πάντα διάλεγα την πρώτη επιλογή.Όχι γιατί δεν έχω φαντασία ή γιατί δεν είμαι ονειροπόλος ίσα ίσα,απλά το να ζήσεις το ταξίδι είναι κάτι το διαφορετικό. Ας πούμε, γνωρίζεις ποικίλα μέρη, διάφορους τύπους ανθρώπων με διαφορετικά πιστέυω και απόψεις ενώ παράλληλα βλέπεις και έναν άλλον τρόπο ζωής από αυτόν που ίσως να έκανες τόσα χρόνια.

  Το τελευταίο διάστημα παρατηρώντας τον εαυτό μου,διαπίστωσα πως έχω αρχίσει για κάποιον ανεξήγητο λόγο να έχω τάσεις φυγής. Θες το ότι με κούρασε η Αθήνα;Θες το ότι βαρέθηκα τα ίδια πράγματα;( Είναι που από ένα σημείο και μετά η μονοτονία έρχεται να αντικαταστήσει το κάθετι και τα κάνεις όλα κάπως μηχανικά). Άλλωστε αυτή η μονοτονία και η επανάληψη των ίδιων πραγμάτων και καταστάσεων μας έχει ΄φάει΄.
   Το κακό βέβαια είναι πως αυτό άρχισα να το παρατηρώ και στους γύρω μου, με την μόνη διαφορά πως εγώ άρχισα να κάνω διάφορα μικρά πράγματα για να ξεφύγω από την ΄΄ λούμπα΄΄ αν θέλετε της μονοτονίας.
   Γιατί όμως κανείς να μην κάνει τίποτα για να ξεφύγει από αυτό που τον τρώει και δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα,παρά μόνο είναι θεατής σε αυτή τη κατάσταση και να ζει σαν παθητικός δέκτης της ζωής του; Kαι δεν μιλάω για ανέφικτα πράγματα!Μιλώ για ένα ταξίδι καθώς και την στροφή στην τέχνη.
   Αρχικά ένα ταξίδι σε βοηθά να αλλάξεις παραστάσεις,να γνωρίσεις πτυχές του εαυτού σου που ίσως δε γνώριζες και να συναναστραφείς με άτομα άλλης ιδιοσυγκρασίας από σένα.
   Όσον αφορά την τέχνη;; Αποτελέι κατά τη γνώμη μου τεράστια διέξοδο για να ξεφύγεις από καταστάσεις που σε κουράζουν και σε κατακερματίζουν.Για παράδειγμα ένα βιβλίο,ένα θεατρικό έργο,ένα κινηματογραφικό έργο ακόμα και ένα τραγούδι που θα ακούσεις στο ραδιόφωνο, καθώς και η ζωγραφική μπορούν να σε κάνουν να ξεφύγεις από αυτό που σε τρώει. Μπορείς να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και να βγάλεις από μέσα σου συναισθήματα που για κάποιο λόγο τα έπνιγες τόσο καιρό και δεν ήθελες να βγούν στην επιφάνεια.
    Τι περιμένεις λοιπόν; Δραστηριοποιήσου, ξεπέρασε τους φόβους σου, εκδήλωσε τα συναισθήματα σου, βρες ένα καταφύγιο για σένα, βγες από το αδιέξοδο που έχεις πέσει,και το σημαντικότερο μίλα με τους φίλους σου,με τους γονείς σου ακόμα και με τον περαστικό στο δρόμο ίσως να σε βοηθήσει. Μόνο τότε θα μπορέσεις να νιώσεις ελεύθερος και θα μπορέσεις να βρείς το καταφύγιο που ψάχνεις.
   Δεν ξέρω γιατί μπήκα στην διαδικασία να γράψω ένα τέτοιο κείμενο. Απλά είναι που βλέπω στα μάτια πολλών την απογοήτευση και την θέληση που έχουν για  να ξεφύγουν από κάτι αλλά για κάποιον λόγο μένουν αμμέτοχοι σε όλο αυτό και κάποιος ανασταλτικός παράγοντας τους εμποδίζει να το κάνουν. Ελπίζω εσύ να βρέις με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το καταφύγιο που ψάχνεις γιατί...Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς...

Καλό βράδυ...

Όπως είχε γράψει και ο Pablo nerouda στο ποίημα του ΄΄Ας βγούμε΄΄ :  Να κρατήσουμε τη σκιά για να δούμε αν από το σκοτάδι μπορούμε να βγούμε και να ψαχουλέψουμε στους τοίχους και να παραφυλάξουμε το φως για να το τσακώσουμε κι έτσι μια για πάντα να μας ανήκει ο ήλιος της κάθε μέρας.