Οι τρελοί και οι παράνομοι πραγματοποιούν τα όνειρα που κάνουν οι ποιητές...

    Περίεργος τίτλος για άρθρο θα πει κάποιος. Εγώ πιστεύω πως είναι λίγο ιδιαίτερος,αλλά να έχει αυτό το κάτι που σε τραβάει. Τελικά οι τοίχοι τα λένε όλα μέσα σε μία απλή φράση(Σύνθημα γραμμένο σε τοίχο στο κέντρο της Αθήνας,λοιπόν). Είναι εκείνη η στιγμη που δεν θες να κάνεις κάτι και το μοναδικό πράγμα που θες είναι να βάλεις σε μια σειρά τις σκέψεις σου.Αυτό προσπάθησα να κάνω και εγώ γράφοντας αυτό εδώ το κείμενο σήμερα...
   Ο τίτλος τα λέει όλα.Πολλοί από εμάς ίσως θα θέλαμε κάποια στιγμή της ζωής μας να είχαμε τολμήσει να βγούμε από τα όρια που κάποιοι θέλησαν να μας εντάξουν, να ξεπεράσουμε τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα  καθώς και να ξεπεράσουμε τους φόβους μας που κατά καιρούς μας κατέκλυζαν συνεχώς...Κάποιοι τα κατάφεραν..
    Οι τρελοί και οι παράνομοι...Μια τόσο ρεαλιστική  φράση και ταυτόχρονα μια τόσο ειρωνική φράση. Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω γιατί η λέξη ΄Τρελός΄ είναι ευρέως διαδεδομένη ακόμη και σήμερα;; Γιατί ποτέ κανείς δεν αποκαλεί τα άτομα αυτά ως άτομα με ψυχικές διαταραχές;; Γιατί αποκλείουμε απο τη κοινωνία αυτά τα άτομα και δεν μπαίνουμε καν στην διαδικασία να τα γνωρίσουμε παρά μόνο να τα απομακρύνουμε συνεχώς από κοντά μας και να τα αγνοούμε;; Τόσα γιατί μέσα σε λίγες γραμμές..Λυπηρό και τραγικό ταυτόχρονα. Άτομα που ζουν στο δικό τους κόσμο, που ονειρεύονται που ταυτίζουν τον ευατό τους με κάτι που ποτέ δε μπόρεσαν να είναι γιατί ίσως οι συνθήκες να μην τους το επέτρεψαν, άτομα που πλάθουν έναν ουτοπικό κόσμο και ζουν μέσα σε αυτό με πολύ ανεπτυγμένο το αίσθημα της φαντάσιας που δυστυχώς εκλείπει στις μέρες μας. Φυσικά γνωρίζω ότι αυτή είναι η μια πλευρά της σκληρής πραγματικότητας που βιώνουν συνεχώς οι ψυχικά ασθενείς αλλά έστω για σήμερα θέλω να κρατήσω αυτή...Να είναι που ταιριάζει τόσο όμορφα με το τίτλο του κειμένου μου. Αυτοί ειναι λοιπόν οι 'Τρελοί΄,άνθρωποι που ξαναγεννιούνται και άνθρωποι που είναι λίγο διαφορετικοί από εμάς.. Ένας από αυτούς ειναι και η Κ.Μ που τη συναντάς στο ψυχιατρικό νοσοκομείο Αττικής. Το κείμενο της που βρίσκεται στο βιβλίο μαρτυρίες από το Δρομοκαίτειο μαρτυρεί το ότι διόλου 'τρελή' όπως θέλουν κάποιοι να την αποκαλούν συνεχώς δεν είναι. Ο τίτλος του κειμένου της Φαντασία. Και ξεκινά κάπως έτσι.... Όταν όλοι και όλα σε αφήσουν όταν δε σου μένει τίποτα μέσα στην απέραντη πικρότατη μονάξια σου, έρχεται η φαντασία να σε πάρει πάνω στα μεγάλα φτερά της. Ξεχνάς τότε ποίος,ποια είσαι και που ζεις, δίνεσαι ολόκληρος στα γοητευτικά της οράματα. Βλέπεις να ανοίγονται μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου οι μαγεμένοι κόσμοι των ονείρων και μετά το βλέμμα σου στην ενατένιση τους. Και να μια μέρα χάνεις αυτό το παντοδύναμο σύντροφο: Μα όχι για πάντα. Είναι στιγμές και σας θυμάται κάποτε κάποτε,κι έρχεται να σε παρηγορήσει για τις χαρές που έχεις στερηθεί. Τι και αν η συντροφιά της είναι τόσο σύντομη τώρα.Τι και αν η μοναξιά γίνεται κατόπιν πιο πικρή, τι και η πραγματικότητα ύστερα σε πληγώνει πιο βαθειά...Αυτά ήταν τα λόγια της Κ.Μ λόγια που χτυπάνε κατευθείαν στη καρδιά...
  Ας φύγουμε όμως από το ψυχιατρείο ας πάμε λίγο πιο μακρια..Νικόλας Άσιμος ετών 39, διεγνώσθει με σχιζοειδής ψύχωση και βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του(αυτοκτόνησε). Ένας τρελός ανάμεσα σε εμάς τους υγιείς. Τα τραγούδια του πιο διαχρονικά από ποτέ μερικά από αυτά είναι το Βαρέθηκα, το γιουσουρούμ,venceremos,εγώ με τις ιδέες μου σε συνεργασία με τη Σωτηρία Λεονάρδου, Δε θέλω καρδιά μου να κλαις,ο μηχανισμός κ.α. Τραγούδια με ουσιαστικό στίχο,θεματολογία και νόημα που τα συναντάς σε πολλά ποιήματα άδοξων και ένδοξων ποιητών.
    Κατερίνα γώγου ετών 53 βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της λόγω υπερβολικής χρήσης αλκοόλ και χαπιών. Διεγνώσθει με κατάθλιψη(Ταυτόχρονα και χρήστρια ουσίων). Τυχαίνει να ήταν και εκείνη ποιήτρια με ποιήματα άκρως ρεαλιστικά και διαχρονικά. Με λένε Οδυσσέα, Τρία κλικ αριστερά, υπερασπίζομαι την αναρχία,η Μοναξιά κ.α. Ποίηματα γραμμένα από μια ψυχή που δε μπόρεσε ποτέ να την αποδεχθεί η κοινωνία καθώς και το ίδιο το κοινωνικό της περιβάλλον. Όπως και τον Νικόλα άλλωστε.
   Δύο αντισυμβατικοί καλλιτέχνες λοιπόν που κατάφεραν μέσα από τα έργα τους να εκπληρώσουν τα όνειρα των άδοξων ποιητών. Κατάφεραν να τα κρατήσουν διαχρονικά και τόλμησαν να μιλήσουν ανοιχτά στο κόσμο για τις πραγματικές αξίες της ζωής, για τα ιδανικά, για την μοναξιά, την αλληλεγγύη,την συλλογικότητα και τον αγώνα που πρέπει να κάνεις για να κατακτήσεις αυτά που σου αξίζουν.
    Όσο για τους παράνομους τι μπορώ να πω;; Συχνά στα ποιήματα διαβάζουμε για ανεκπλήρωτους έρωτες, πάθη, ίντριγγες, μυστικά που δεν πρέπει να αποκαλυφθούν,ρομάντζα και άλλες κρυφές, επικίνδυνες σχέσεις καθώς και περίεργες και περίπλοκες καταστάσεις...Ναι αυτοί είναι είναι οι παράνομοι. Άνθρωποι που ερωτεύονται παράφορα,που αψηφούν τους κινδύνους, που αγαπούν και αγαπιούνται,που ρισκάρουν, που δεν έχουν την αίσθηση του κινδύνου και το κυριότερο που αποδεσμέυονται από τα πρέπει και ζουν μόνο για τα δικά τους θέλω.
    Αυτοί λοιπόν είναι οι Τρελοί και οι παράνομοι που εκπληρώνουν τα όνειρα των ποιητών.Άνθρωποι σαν και εμάς που έχουν κάτι να μας πουν. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αποφασίσουμε αν θα κρατήσουμε κάτι από αυτούς η αν θα προχωρήσουμε αμέροχοι μένοντας θεατές της ίδιας μας της ζωής βάζοντας πάνω από όλα τα Πρέπει μας και όχι τους ίδιους μας τους εαυτούς και τις δικές μας ανάγκες.
   Όσο για τους ποιητές...Ας μιλήσουν καλύτερα εκείνοι για αυτούς και όχι εγώ. Άλλωστε όπως είχε πει και ο Αναγνωστάκης '' Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε αλλά ο καλύτερος τρόπος να κρύψουμε το πρόσωπο μας''