Οι Ήρωες

Από μικρή θυμάμαι μου άρεσε να χαζεύω τους ήρωες στην τηλεόραση. Τον Ηρακλή, τον Superman, τον Spiderman και άλλους σαν και δαύτους. Να είναι που πάντα με γοήτευε η δύναμη τους καθώς και το αίσθημα του καλού που τους διακατείχε. Η ανιδιοτέλεια τους δε για να βοηθήσουν το κόσμο με ενθουσίαζε. Από τα βιβλία ακόμα θυμάμαι την αναφορά τόσο στους ήρωες της τηλεόρασης, στους ήρωες της μυθολογίας ακόμα και στους ήρωες την επανάστασης και του 1821. Στο μυαλό μια φράση μου ερχόταν συνεχώς στο μυαλό διαβάζοντας τους. Αυτός είναι ο αγαπημένος μου ήρωας, αυτός είναι ο ήρωας μου, αυτός είναι ο εθνικός μας ήρωας.
  Αυτοί είναι λοιπόν οι Ήρωες. Η μήπως όχι;; Από το σχολείο ακόμη θυμάμαι πως ήρωας ήταν εκέινος που πρωταγωνιστούσε σε ένα μύθο ή σε κάποιο παραμύθι και που κατείχε ικανότητες μεγαλύτερες από εκείνες του μέσου ανθρώπου. Μέσω αυτών των ικανοτήτων έκανε με τη σειρά του ηρωικές πράξεις για τις οποίες παρέμεινε γνωστός ακόμη και σήμερα. Ακόμη και η όποια ασυνήθιστη ή ακόμη και αξιέπαινη πράξη που έκανε κάποιος τον καθιστούσε αυτόματα ήρωα.
  Όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας αναζητήσαμε και συνεχίζουμε να αναζητάμε έναν ήρωα. Ας πούμε έναν από μηχανής θεό, που θα μας δείξει τον δρόμο για την πραγματική Ιθάκη. Την δική μας Ιθάκη. Είναι λες και περιμένουμε το μαγικό ραβδί που θα μας ακουμπήσει και θα μας λύσει κάθε τι που μας " τρώει την ψυχή" και κάθε τι που μας απασχολεί. Πότε θα ξυπνήσουμε επιτέλους;;Πότε θα ξεφύγουμε από την αγκαλιά του Μορφέα;;
 Oι Ήρωες δεν υπάρχουν. Είναι μόνο μυθοπλαστικά κατασκευάσματα που δημιουργήθηκαν ίσως για να πιστέψει ο άνθρωπος σε κάτι και να καλύψει δικές του προσωπικές ανάγκες και αδυναμίες. Αυτοί που υπήρξαν ήταν οι αγωνιστές. Μόνο όταν εμείς οι ίδιοι αγωνιστούμε για να αλλάξουμε τον εαυτό μας και μετά το κόσμο, για να αλλάξουμε τις συνειδήσεις, τις στάσεις και τις αντιλήψεις απέναντι στα πράγματα και απέναντι στη ζωή θα μπορέσουμε να βελτιώσουμε την ποιόητα της ζωής μας. Μόνο αυτό πρέπει να γίνει. Να αγωνιστούμε για εμένα, εσένα, για το εμείς. Για το μέλλον, τη ζωή μας και την αξιοπρέπεια μας.
  Γράφοντας αυτό το κείμενο και μιλώντας για αγωνιστές μου ήρθαν στο μυαλό πρόσωπα οικεία και αγαπημένα. Μου ρθε στο μυαλό ο Άρης, ο Σωτήρης, ο Γρηγόρης, ο Ιάκωβος, η Σταματίνα, ο Μιχάλης, ο Ερνέστο και άλλοι τόσοι πόλλοι...Στο σημείο αυτό είναι που σταματάω να γράφω γιατί είναι αυτή η λησμονιά που σε πιάνει σκεπτόμενος αυτά τα άτομα. Είναι το αίσθημα της αδικίας που σε διακατέχει που έχουν φύγει τόσο γρήγορα και άδικα.
 Ό Άρης Βελουχιώτης αυτοπυροβολείται 15/6/45. Ο ίδιος έγραψε το τέλος στην ίδια του τη ζωή. Σαν επαναστάτης έζησε και σαν επαναστάτης θέλησε να πεθάνει. Ο Σωτήρης Πέτρουλας σκοτώθηκε από δυνάμεις καταστολής κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στην Αθήνα 21/7/65. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονήθηκε 22/5/63 μετά το κλείσιμο της εκδήλωσης '' Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη''. Φεύγοντας από την εκδήλωση ένα τρίκυκλο τον πλησιάζει απότομα με ιλλιγγιώδη ταχύτητα. Το πόρισμα;; Ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι με μεταλλικό αντικείμενο. Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι κανένας αστυνομικός εκείνο το βράδυ δεν κινήθηκε για να εμποδίσει το τρίκυκλο πριν το χτύπημα, να συλλάβει τον οδηγό και μετά να βοηθήσει τον αιμόφερτο Λαμπράκη. Ο Ιάκωβος Κουμής όπως και η Σταματίνα Κανελλοπούλου(εργάτρια) δολοφονήθηκαν απο τα Ματ κατά τη διάρκεια πορέιας για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου 16/11/80. Ο Μιχάλης Καλτεζάς(μαθητής)  σκοτώθηκε 17/11/85 κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου. Πυροβολισμός στο κεφάλι. Όσο για τον Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα τι να πω.Το ημερολόγιο που έγραφε στην Βολιβία σταματάει στις 8 Οκτωβρίου 1967 την ημέρα της σύλληψης του. Στις 9 Οκτωβρίου του 1967 ο λοχαγός Μάριο Τεράν διατάσσεται να εκτελέσει τον Τσε Γκεβάρα στο χωριό Ιγκέρα της Βολιβίας.
  Τόσες μνήμες, τόσα γεγονότα. Κάποιοι θα αναρρωτηθείτε γιατί να αναφερθώ σε εκείνους. Να είναι που αυτοί αντιπροσωπεύουν εμένα, εσένα τον καθένα από εμάς. Είναι που...Παρόλο που δεν υπάρχουν πάντα θα μας δείχνουν τον δρόμο. Πάντα θα μας καθοδηγούν και πάντα θα μας υπενθυμίζουν πως πρέπει να παλέψεις και να διεκδικήσεις τη ζωή που σου αξίζει. Στον Άρη θα έλεγα πως θα βγούμε έξω και θα δράσουμε. Θα του έλεγα καλή αντάμωση ,ραντεβού στα Γουναράδικα. Όσο για τον Ερνέστο θα έλεγα '' Hasta la Victoria Siempre'' . Όσο για τους άλλους τι να πω. Μόνο μια φράση μου έρχεται στο μυαλό και με αυτή θέλω να κλείσω το σημερινό μου κέιμενο..Δεν υπάρχουν πια Ήρωες,Μόνο Αγωνιστές.

Υγ: Eίμαστε Εμείς που χτίζουμε πολυκατοικίες και δεν έχουμε σπίτι, εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί,εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε,είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα..Και ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο.(Τάσος Λειβαδίτης)

Καλή συνέχεια.