Ήταν 6/12/08 όταν είχα κατέβει μια βραδινή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Τίποτα όμως εκείνη τη νύχτα δεν προμήνυε όλα εκείνα που θα επακολουθούσαν. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς και φεύγοντας από το μέρος που καθόμουν, άκουγα τους γύρω μου να λένε ότι "φάγανε" κάποιον δικό τους,αναρχικό μάλλον. Κάποιος, φώναξε μάλιστα πως "φάγανε" κάποιον από δαύτους. Έτσι τουλάχιστον ήρθε η αρχική πληροροφορία σε μένα. Δεν πολυέδωσα σημασία και θεώρησα ότι θα έγινε κάποια παραποίηση των γεγονότων και ότι όλα θα είχαν αίσιο τέλος...
Και όμως, εκείνη η νύχτα σήμαινε η απαρχή μιας εξέγερσης. Της δικής μας εξέργεσης. Μιας εξέργεσης κυρίως της νεολάιας. Εκείνο το βράδυ περίπου στις 21:00, στην συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλός ετών 16 έπεσε νεκρός από πυροβολισμό του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ο θάνατος του Αλέξανδρου, ακαριαίος.
Μετά από το γεγονός όλα έδειχναν ότι τίποτα δε θα ήταν όπως πριν. Η Αθήνα εκείνη τη νύχτα είχε γίνει πραγματικά ένα καμίνι, ένα συνεχές κυνηγητό εκτυλίσσονταν μεταξύ αστυνομικών- περαστικών που απλά βρίσκονταν στο κέντρο . Εγώ βρισκόμουν στο Σύνταγμα.Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνα τα βλέμματα των περαστικών. Είναι σαν να έψαχναν όλοι μια αφορμή για να ξεσπάσουν και να αντιδράσουν.Είναι σαν...
Επιστρέφοντας στο σπίτι προσπαθούσα να συλλάβω με το νου μου τι είχε συμβεί. Σκέψεις κατέκλυζαν συνεχώς το μυαλό μου. Προσπάθησα να κοιμηθώ μα μάταια. Άλλωστε, δε μπορεί να συλλάβει κανένας ανθρώπινος νους αυτό που είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα.
Τις επόμενες μέρες εκτός από την πληθώρα συγκεντρώσεων και πορειών ως φόρο τιμής στον Αλέξανδρο καθώς και ως εναντίωση σε όλο αυτό,ξεκίνησε ταυτόχρονα και ένας απίστευτος παραλογισμός από διάφορους,γνωστούς μου και μη σε ότι αφορούσε στη νύχτα εκείνη. Άκουγα απόψεις και γνώμες που ουδεμία σχέση δεν είχαν με την πραγματικότητα. Πως γίνεται κάποιος να επιρρίπτει τις ευθύνες στους γονείς; Πως γίνεται ακόμη κάποιος να πιστεύει πως τα Εξάρχεια αποτελούν άβατο και γκέτο και πως εντάσσονται στις περιοχές υψηλoύ κινδύνου; Ξέρεις, πάντα πίστευα, πως πρέπει να υπάρχει σεβασμός στη διαφορετικότητα. Άλλωστε μέσω του διαλόγου μπορείς να διαμορφώσεις μια άποψη καθώς και να " ζυμωθείς" μέσα από αυτή. Αυτό, γίνεται όμως, όταν βασίζεται σε ορθά τεκμήρια και λογικά επιχειρήματα. Μπροστά στο θάνατο ενός 16 χρόνου παιδιού δεν ''χωράνε'' επ'ουδενί ανυπόστατες σεναριολογίες. Δε θέλω όμως να σταθώ σε αυτούς.
Σε εκείνους που θέλω να σταθώ είναι σε εμένα,σε εσένα που με διαβάζεις τώρα και ήσουν εκεί μαζί μου, που εναντιώθηκες με όλο αυτό, που εξεγέρθηκες και κατέβηκες στο δρόμο. Σε εσένα που δε πίστεψες ποτέ πως το εν λόγω γεγονός ήταν απλά '' ένα τραύμα στο κράτος δικαίου'' όπως είχε αναφέρει ο Κάρολος Παπούλιας τότε. Ο θάνατος του Αλέξανδρου ήταν ο θάνατος ολόκληρης της νεολάιας.
Όσο για το κράτος δικαίου τι να πει κανείς; Για πιο κράτος δικαίου μιλάμε όταν το δίκαιο έχει αντικασταθεί από την ανομία και το άδικο;Όταν απροκάληπτα πλέον δεν διστάζουν να ρίξουν σφαίρες στη νεολαία;Όταν το κράτος δικαίου τους έχει επιστήσει εξ ολοκλήρου το ενδιαφέρον του στις τράπεζες και στα λεφτά.;Όταν καθημερινά νέοι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους;Όταν η παιδεία πλέον αποτελεί αγαθό;Όταν,Όταν,Όταν...
Oι Active member στο τραγούδι τους φυσάει κόντρα σε ένα στίχο λένε: Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη,γκρεμίζω ουρανούς. Και γω λοιπόν για τα μάτια του κάθε έφηβου που κατέβηκε και συνεχίζει και κατεβαίνει στο δρόμο για ένα καλύτερο κόσμο και για ένα καλύτερο αύριο,θα γκρεμίσω όσους ουρανούς και αν χρειαστεί.
Να αυτές τις μέρες είναι που μου έρχεται στο νου και ο Μιχάλης.Μαθητής και εκέινος που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1985. Τίτλος στις φυλλάδες ο εξής: Tραγωδία.! Αστυφύλακας εκτελεί 15χρονο στα Εξάρχεια. Αλλά να είναι που αυτές τις μέρες θυμάμαι και την ιστορία της Κωσταντινάς Κούνεβα, γραμματέα της Παναττικής Ένωσης Καθαριστών/στριών και Οικιακού Προσωπικού,γεννημένη στη Βουλγαρία.Προσπάθησε να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους.Ο αγώνας της αυτός προκάλεσε ενοχλήσεις με αποτέλεσμα να δέχεται απειλές για τη ζωή της.Έτσι,τα μεσάνυχτα στις 22 Δεκεμβρίου 2008 και ενώ επέστρεφε από της δουλειά της,δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι, το οποίο προκάλεσε ζημιές τόσο στα εξωτερικά όργανα της όσο και σε εσωτερικά αφού υποχρεώθηκε με τη βία να το καταπιεί.Η υπόθεση βέβαια παραμένει ανεξιχνίαστη παρά τις αντιδράσεις και τις διαδηλώσεις συμπαράστασης που ακολούθησαν.
Τέτοιες μέρες είναι που δε με χωράει το σπίτι μου,που θέλω να κατέβω στους δρόμους και να φωνάξω μέχρι η φωνή μου να διαπεράσει τα πάντα. Θέλω να φωνάξω για εκείνους, για εμένα, για εσένα. Τέτοιες μέρες θέλω να κατέβω μια βόλτα στα εξάρχεια απ'όπου ξεκίνησαν όλα. Ναι εκεί θέλω να πάω.Είναι σαν προσωπική μου ανάγκη. Το χούμε κάνει χρέος μας πλέον,που δύσκολα θα μπορέσουμε να αποβάλλουμε.
Έτσι λοιπόν βίωσα και συνεχίζω να βιώνω εκείνη τη νύχτα. Ναι ίσως να είμαι υπερβολική,ίσως απλά να έχω παρασυρθεί από το συναίσθημα μου,ίσως και να κατάντησα και γραφική.Αλλά αυτή είναι η δική μου αλήθεια.
Το μόνο σίγουρο είναι πως, εμείς, εκείνη την νύχτα την λέμε φωτιά. Εσύ;;.
Καλή συνέχεια...
Και να θυμάσαι: Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά σε κανονισμένες απεργίες ρουφιάνους και περιπολικά.Γι΄αυτό σου λέω.Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε. Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε. Μη.Βρέχει.Δόσμου τσιγάρο. (Kατερίνα Γώγου).
Πηγή πληροφοριών: http://el.wikipedia.org
Και όμως, εκείνη η νύχτα σήμαινε η απαρχή μιας εξέγερσης. Της δικής μας εξέργεσης. Μιας εξέργεσης κυρίως της νεολάιας. Εκείνο το βράδυ περίπου στις 21:00, στην συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλός ετών 16 έπεσε νεκρός από πυροβολισμό του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ο θάνατος του Αλέξανδρου, ακαριαίος.
Μετά από το γεγονός όλα έδειχναν ότι τίποτα δε θα ήταν όπως πριν. Η Αθήνα εκείνη τη νύχτα είχε γίνει πραγματικά ένα καμίνι, ένα συνεχές κυνηγητό εκτυλίσσονταν μεταξύ αστυνομικών- περαστικών που απλά βρίσκονταν στο κέντρο . Εγώ βρισκόμουν στο Σύνταγμα.Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνα τα βλέμματα των περαστικών. Είναι σαν να έψαχναν όλοι μια αφορμή για να ξεσπάσουν και να αντιδράσουν.Είναι σαν...
Επιστρέφοντας στο σπίτι προσπαθούσα να συλλάβω με το νου μου τι είχε συμβεί. Σκέψεις κατέκλυζαν συνεχώς το μυαλό μου. Προσπάθησα να κοιμηθώ μα μάταια. Άλλωστε, δε μπορεί να συλλάβει κανένας ανθρώπινος νους αυτό που είχε συμβεί εκείνη τη νύχτα.
Τις επόμενες μέρες εκτός από την πληθώρα συγκεντρώσεων και πορειών ως φόρο τιμής στον Αλέξανδρο καθώς και ως εναντίωση σε όλο αυτό,ξεκίνησε ταυτόχρονα και ένας απίστευτος παραλογισμός από διάφορους,γνωστούς μου και μη σε ότι αφορούσε στη νύχτα εκείνη. Άκουγα απόψεις και γνώμες που ουδεμία σχέση δεν είχαν με την πραγματικότητα. Πως γίνεται κάποιος να επιρρίπτει τις ευθύνες στους γονείς; Πως γίνεται ακόμη κάποιος να πιστεύει πως τα Εξάρχεια αποτελούν άβατο και γκέτο και πως εντάσσονται στις περιοχές υψηλoύ κινδύνου; Ξέρεις, πάντα πίστευα, πως πρέπει να υπάρχει σεβασμός στη διαφορετικότητα. Άλλωστε μέσω του διαλόγου μπορείς να διαμορφώσεις μια άποψη καθώς και να " ζυμωθείς" μέσα από αυτή. Αυτό, γίνεται όμως, όταν βασίζεται σε ορθά τεκμήρια και λογικά επιχειρήματα. Μπροστά στο θάνατο ενός 16 χρόνου παιδιού δεν ''χωράνε'' επ'ουδενί ανυπόστατες σεναριολογίες. Δε θέλω όμως να σταθώ σε αυτούς.
Σε εκείνους που θέλω να σταθώ είναι σε εμένα,σε εσένα που με διαβάζεις τώρα και ήσουν εκεί μαζί μου, που εναντιώθηκες με όλο αυτό, που εξεγέρθηκες και κατέβηκες στο δρόμο. Σε εσένα που δε πίστεψες ποτέ πως το εν λόγω γεγονός ήταν απλά '' ένα τραύμα στο κράτος δικαίου'' όπως είχε αναφέρει ο Κάρολος Παπούλιας τότε. Ο θάνατος του Αλέξανδρου ήταν ο θάνατος ολόκληρης της νεολάιας.
Όσο για το κράτος δικαίου τι να πει κανείς; Για πιο κράτος δικαίου μιλάμε όταν το δίκαιο έχει αντικασταθεί από την ανομία και το άδικο;Όταν απροκάληπτα πλέον δεν διστάζουν να ρίξουν σφαίρες στη νεολαία;Όταν το κράτος δικαίου τους έχει επιστήσει εξ ολοκλήρου το ενδιαφέρον του στις τράπεζες και στα λεφτά.;Όταν καθημερινά νέοι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους;Όταν η παιδεία πλέον αποτελεί αγαθό;Όταν,Όταν,Όταν...
Oι Active member στο τραγούδι τους φυσάει κόντρα σε ένα στίχο λένε: Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη,γκρεμίζω ουρανούς. Και γω λοιπόν για τα μάτια του κάθε έφηβου που κατέβηκε και συνεχίζει και κατεβαίνει στο δρόμο για ένα καλύτερο κόσμο και για ένα καλύτερο αύριο,θα γκρεμίσω όσους ουρανούς και αν χρειαστεί.
Να αυτές τις μέρες είναι που μου έρχεται στο νου και ο Μιχάλης.Μαθητής και εκέινος που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1985. Τίτλος στις φυλλάδες ο εξής: Tραγωδία.! Αστυφύλακας εκτελεί 15χρονο στα Εξάρχεια. Αλλά να είναι που αυτές τις μέρες θυμάμαι και την ιστορία της Κωσταντινάς Κούνεβα, γραμματέα της Παναττικής Ένωσης Καθαριστών/στριών και Οικιακού Προσωπικού,γεννημένη στη Βουλγαρία.Προσπάθησε να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους.Ο αγώνας της αυτός προκάλεσε ενοχλήσεις με αποτέλεσμα να δέχεται απειλές για τη ζωή της.Έτσι,τα μεσάνυχτα στις 22 Δεκεμβρίου 2008 και ενώ επέστρεφε από της δουλειά της,δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι, το οποίο προκάλεσε ζημιές τόσο στα εξωτερικά όργανα της όσο και σε εσωτερικά αφού υποχρεώθηκε με τη βία να το καταπιεί.Η υπόθεση βέβαια παραμένει ανεξιχνίαστη παρά τις αντιδράσεις και τις διαδηλώσεις συμπαράστασης που ακολούθησαν.
Τέτοιες μέρες είναι που δε με χωράει το σπίτι μου,που θέλω να κατέβω στους δρόμους και να φωνάξω μέχρι η φωνή μου να διαπεράσει τα πάντα. Θέλω να φωνάξω για εκείνους, για εμένα, για εσένα. Τέτοιες μέρες θέλω να κατέβω μια βόλτα στα εξάρχεια απ'όπου ξεκίνησαν όλα. Ναι εκεί θέλω να πάω.Είναι σαν προσωπική μου ανάγκη. Το χούμε κάνει χρέος μας πλέον,που δύσκολα θα μπορέσουμε να αποβάλλουμε.
Έτσι λοιπόν βίωσα και συνεχίζω να βιώνω εκείνη τη νύχτα. Ναι ίσως να είμαι υπερβολική,ίσως απλά να έχω παρασυρθεί από το συναίσθημα μου,ίσως και να κατάντησα και γραφική.Αλλά αυτή είναι η δική μου αλήθεια.
Το μόνο σίγουρο είναι πως, εμείς, εκείνη την νύχτα την λέμε φωτιά. Εσύ;;.
Καλή συνέχεια...
Και να θυμάσαι: Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά σε κανονισμένες απεργίες ρουφιάνους και περιπολικά.Γι΄αυτό σου λέω.Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε. Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε. Μη.Βρέχει.Δόσμου τσιγάρο. (Kατερίνα Γώγου).
Πηγή πληροφοριών: http://el.wikipedia.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου