Καλά Χρωστούγεννα & καλή Πτωχοχρονιά...!!

Ένα μήνα σχεδόν έλειψα και πάλι ήρθαν τα πάνω κάτω!Έπεσε η κυβέρνηση σου λέει,βέβαια,ήρθε ο αγαπητός μας κ.Παπαδήμος να αναλάβει τη θέση του πρωθυπουργού για να πάνε καλά τα πράγματα.Ναι ναι καλά ακούσετε για να αναπτυχθεί η οικονομία της χώρας μας βρε...Επίσης τι άλλο..Ααα κλασικά μειώνονται σταδιακά οι μισθοί,απολύσεις παντού,επιχειρήσεις κλείνουν(εδώ κλείνει και η ελευθεροτυπία,καλό περίμενεις)και το γλυκό ήρθε και έδεσε με το χαράτσι το οποίο περίτρανα ο Έλληνας φωνάζει: ''ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ,ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ''.Καιρός ήταν ρε συ Έλληνα πολίτη να αντιδράσεις και να πείς ότι δε πλήρώνεις.(Άλλωστε το χουμε πει κάλιο αργά παρά ποτέ,στου κουφού την πόρτα πάρ την πόρτα και φύγε ότι του φανεί του λελοστεφανή..Οουψ παρεσύρθην άκύρες οι δύο τελευταίες παροιμίες με συνεπήρε ο οιρμός).Που είχαμε μείνει α ναι στο ότι γενικά πάμε κατα διαόλου.Και δεν μας φτάναν όλα αυτά έχουμε και τη γέννηση του χριστούλη!Ναι ναι σε μερικές μέρες από το τώρα ο χριστούλης γεννάται και πρέπει να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι.Είναι μαγικό αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες...Επειδή είναι Χριστούγεννα επιβάλεται κάποιος να είναι ευτυχισμένος να εύχεται αγάπη ειρήνη υγεία και όλα τα κλισέ..Ξέρεις μωρέ αυτά που μπορείς να τα πεις και να τα ευχηθείς οποιαδήποτε άλλη μέρα...Ααα ρε κακούργα καταναλωτική και καπιταλιστική κοινωνία πως μας κατάντησες...Ευτυχώς όμως αυτά περάσανε παίδες...Όπως θα παρατηρήσατε το κέντρο της Αθήνας δε θυμίζει με τίποτα Χριστούγεννα...Ναι ναι όπως τα λέω είναι και δεν θέλω αντίρρηση επ αυτού..Ο κόσμος ψωνίζει πλέον με τα μάτια..Το λεγόμενο windows therapy αμεεεε...Έχει γίνει μόδα σου λέει..Πας στα μαγαζιά κοιτάς τι σου αρεσει και σκέφτεσαι ότι το φοράς...Έτσι συνεχίζεις την βόλτα σου περιχαρής και ευτιχισμένος!!Αμμ πωςςς!!Ο Έλληνας πάντα πρωτοτυπεί στις ιδέες!Επίσης το δέντρο της Αθήνας δε θυμίζει σε τίποτα το μεγαλύτερο δέντρο της Ευρώπης που όλοι είχαμε γνωρίσει και αγαπήσει(Το χουμε αυτό οι Έλληνες ψώνια από κούνια,εκεί να έχουμε το μεγαλύτερο δέντρο σε όλη την ευρώπη για αυτό τώρα πήραμε τα @@@@@@@ μου αχχχ πιπέριιιιιι άγιες μέρες που είναι).Μάλλον τι βλακείες λέω τώρα θα είμαστε πρώτοι στον πιο κιτς στολισμό που υπάρχει...Βλέπετε τα μπλε ιλεκτρικ λαμπάκια στην πλατεία συντάγματος ξεχωρίζουν απο μακριά και ας μη θες να τα δεις...Όσον αφορά τώρα για το Πώς ο Έλληνας πολίτης μπορεί να περάσει τις γιορτές έχω κάποια εποικοδομητικά tips τα οποία μπορεί να εφαρμόσει έτσι για αλλαγή βρε αδερφέ,για να προσαρμοζόμαστε σιγά σιγά στα δεδομένα της σημερινής κοινωνίας...

• Γιατί αγαπητέ Έλληνα να στολίζεις το καθιερωμένο δέντρο με λαμπάκια που κοστίζουν και δεν έχεις να διαθέσεις και λεφτά στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε?Έχω τη λύση πάρε ότι λογαριασμούς έχεις ειδοποιητήρια απο την τράπεζα το χαράτσι την έκτακτη εισφορά και κρέμασε τα στο δέντρο σου!Έτσι θα λησμονείς τις μέρες που πλακωνόσουν με τη γυναίκα σου τα παιδία σου η αντίστοιχα τον άντρα σου η τον σύντροφο σου για το που θα μπει το κάθε στολίδι και αν πρέπει να αγοράσετε φάτνη η όχι.
• Επίσης ξέχνα τα λουκούλια γεύματα με γαλοπούλες και πίτες!!Παρήγειλε απο το σουβλατζίδικο της γειτονιάς σου.Όσο για την καθιερωμένη σαμπάνια που ανοίγουμε για το νέο έτος...Αυτή είναι πλέον άπιαστο όνειρο ρετσίνα τσίπουρο και πολύ σου είναι.Αν είναι παραγωγής σου ακόμη καλύτερο

• Τέλος επιβάλεται να πεις τα κάλαντα μέρες που είναι ανεξαρτήτως ηλικίας.Όχι τίποτα άλλο μπας και βγάλεις κανένα φράγκο για να πάρεις σε κάποιο μέλος της οικογένειας σου ένα αξιοπρεπές δώρο η έστω να ξεπληρώσεις κάποιο λογαριασμό. 

               Άκουσε με και δεν θα το μετανίωσεις.Με αυτές τις συμβουλές θα περάσεις αξέχαστα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά.
           ΄Οπως θα παρατηρήσατε το κείμενο αυτό έχει μια δόση χιούμορ αλλά και πολύ μεγάλη δόση αλήθειας. Δυστυχώς πολλοί συνάνθρωποι μας φέτος δεν θα κάνουν γιορτές,δεν έχουν στολίσει καν το σπίτι τους καθώς δεν έχουν λεφτά ούτε για τα βασικά.Ακόμα πολλοί ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας,άλλοι είναι άστεγοι και πολλοι απολυμένοι λόγω της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε.Για αυτό καλό θα ήταν αν γνωρίζουμε οικογένειες που θα θέλαμε να περάσουν όμορφα τις γιορτές με τα απολύτως απαραίτητα  να συνεισφέρουμε ότι μπορούμε!Είτε κάποιο ελάχιστο χρηματικό ποσό είτε ρούχα που δεν χρειαζόμαστε είτε ακόμα και παιχνίδια τα οποία θα δώσουν ιδιαίτερη χαρά σε παιδάκια που τους έχει σβηστεί το χαμόγελο. Είναι δύσκολο το ξέρω γιατί πλέον ο μέσος Έλληνας κατατάσεται στην μεσάια τάξη,αλλά μπορούμε να στερηθούμε μια έξοδο μας για να δώσουμε σε μια οικογένεια την δυνατότητα να κάνει γιορτές κάτω απο αξιοπρεπείς συνθήκες.Άλλωστε η αλληλέγγύη και η αγάπη έιναι κάτι που δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς όσα μνημόνια και να φέρουν όσο και να προσπαθούν να κάνουν τον Έλληνα έρμαιο της τύχης του.

            Καλές γιορτές να έχουμε όλοι με ένα 2012 πιο χαρούμενο πιο αγωνιστικό και πιο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ για όλους μας.Γεια σας!!

Yγ: Ώπώς λένε και οι Κατσιμιχαίοι στο τραγούδι τους...Χρόνια πολλά, χρόνια καλά,χρόνια ευτυχισμένα, κι αν περισσεύει μια δραχμή, σκεφτείτε με και μένα...

Nα αγαπάς την Ειρήνη...(Έκθεση που ξέθαψα από το συρτάρι του γραφέιου μου η οποία γράφτηκε από μένα όταν ήμουν 14 ετών)

Τι είναι άραγε Ειρήνη;Το όνειρο του παιδιού είναι Ειρήνη. Το όνειρο της μάνας είναι η Ειρήνη.Τα λόγια της αγάπης κάτω από τα δέντρα είναι η Ειρήνη.
    Η Ειρήνη είναι κάτι το ευχάριστο. Μέσα από την Ειρήνη αναπτύσσεται ο πολιτισμός, η οικονομία, οι τέχνες και τα γράμματα, γιατί όταν υπάρχει Ειρήνη όλα τα παιδιά και περισσότερο τα παιδιά του τρίτου κόσμου έχουν την δυνατότητα να μάθουν να γράφουν, να διαβάζουν και να αναπτύξουν έστω και λίγο την οικονομία της χώρας τους.
    Όλοι πρέπει να αγαπάμε την Ειρήνη,δυνατοί και αδύνατοι, μικροί και μεγάλοι. Κατά τη γνώμη μου δε θα έπρεπε να γίνεται πόλεμος γιατί προξενεί πολλές καταστροφές.
     Πόλεμος...Τι αντιπροσωπεύει η λέξη πόλεμος;; Μίσος, λύπη, δάκρυα, φρίκη. Αυτό είναι ο πόλεμος λοιπόν. Οι μεγάλες δυνάμεις θέλουν να επιβληθούν στις μικρές. Γιατί άραγε; Όλα αυτά γίνονται για να αναπτύξουν την οικονομία τους τα μεγάλα κράτη.
     Για όλα τα παραπάνω πρέπει να αγαπάμε την Ειρήνη. Αν δεν θέλουμε να βλέπουμε κάθε μέρα νεκρά παιδιά στις χώρες του τρίτου κόσμου πρέπει να συμβάλουμε όλοι σε αυτό. Να βγούμε στους δρόμους και να φωνάξουμε << Θέλουμε Ειρήνη και όχι Πόλεμο>>. Τότε ίσως μπορεί να ακουστεί η φωνή μας στις μεγάλες δυνάμεις και να γίνει κάτι με το θέμα του Πολέμου.
      Γιατί αδέρφια μου,μες στην Ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος με τα όνειρα του.Δώστε τα χέρια αδέρφια μου αυτό είναι Ειρήνη...Μόνο αυτό, τίποτε άλλο...


Υγ: Αυτή την έκθεση δεν την ανέβασα προς εντυπωσιασμό η με στόχο να αποσπάσω σχόλια τύπου ααα πολύ ώριμη σκέψη για την ηλικία σου. Την ανέβασα γιατί θέλω να τονίσω ότι τα μάτια ενός παιδιού βλέπουν πάντα  κάποια πράγματα που ίσως να μην τα βλέπουν οι μεγάλοι ...Έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε που την έγραψα και όχι μόνο δεν υπάρχει Ειρήνη αλλά δυστυχώς τείνει να εκλείψει παντελώς η έννοια της λέξης ...Θα κλείσω με Ρίτσο όπως άλλωστε έκλεισα αλλα και ξεκίνησα την έκθεση μου,επιβάλλεται νομίζω...

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα,τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο,αυτό είναι η ειρήνη.

 
    

Η Αλληλεγγύη το όπλο των λαών...

Oφείλω να ομολογήσω ότι έχω πολύ καιρό να αναρτήσω κάποιο δικό μου κειμένο στο blog.Θέλετε το ότι τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν τόσο γρήγορα που δεν χωρούσαν στις σειρές ενώ κειμένου;Ίσως τα ίδια τα γέγονοτα ξεπέρασαν και μένα την ίδια...Ίσως ότι δεν είχα διάθεση να σχολιάσω κάτι...Ίσως ότι απογοητέυτηκα;Ίσως, ίσως, ίσως...Άλλα μετά από κάποια γεγονότα τα οποία συνέβησαν τον τελευταίο καιρό θέλησα να γράψω αυτό το κείμενο...Σαν προσωπική μου ανάγκη θα έλεγα.Συγκεκριμένα μέσα από αυτό το κείμενο θα ήθελα να τονίσω την ανάγκη για την ύπαρξη αλληλεγύης και πόσο χρειάζεται τη σημερινή εποχή.Τι σημαίνει όμως αλληλέγγύη ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε πόσο σημαντική είναι για όλους μας;;Το ηθικό καθήκον, η υποχρέωση που έχουν τα μέλη μιας ομάδας να αλληλοϋποστηρίζονται και να αλληλοβοηθούνται...Πως προσδιορίζεται όμως το καθήκον;Aυτό που οφείλει να πράξει κάποιος, ακολουθώντας γραπτούς ή άγραφους κανόνες, τη συνείδηση ,την κοινωνία, το έθιμο ή τον ηθικό νόμο...Θεωρώ ότι τον στις εποχές που ζούμε η αλληλεγύη είναι τόσο επίκαιρη και σημαντική όσο ποτέ άλλωτε...Από το να κάνεις κάτι βαρυσήμαντο μέχρι το να δώσεις το εισιτήριο σου στον διπλανό η περαστικό σου.Πράγμα το οποίο μου συνέβει τις προάλλες.Ένας κύριος τελείως αυθόρμητα άπλωσε το χέρι του και μου έδωσε το εισιτήριο του λέγοντας μου ότι μικρή είσαι δεν χρειάζεται να ξοδεύεις και για αυτό...Εξεπλάγην μπορώ να πω...Θετικά πάντα...Είχα μια αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν παρατηρούν τι συμβαίνει γύρω τους..Ότι εμδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και τίποτα παραπάνω...Σαφώς και υπάρχει και κάποια μερίδα ατόμων η οποία λειτουργεί έτσι αλλά δεν είναι η πλειοψηφία,μάλλον δεν δέχομαι ότι είναι η πλειοψηφία..Ή και να είναι, η ιστορία έχει δείξει ότι οι μειοψηφίες άλλαξαν τον κόσμο και έφεραν ριζικές αλλαγές.
    Μετά από το περιστατικό με τον κύριο στο λεωφορείο ακολούθησε ένα άλλο περιστατικό. Μέρα τετάρτη και ώρα 1-2 το βράδυ στα εξάρχεια στο πάρκο ναυαρίνου. Μας πλησίασε ένα ζευγάρι που μας ζητούσε λίγο κρασί βλέποντας μας να πίνουμε...Άλλος στη θέση μας ίσως φοβόταν ίσως έλεγε αυθόρμητα από μέσα του΄΄ Δεν μας παρατάτε βραδιάτικα'',εμείς παρόλα αυτά δώσαμε γιατί το θεωρήσαμε τελέιως φυσιολογικό και στην πορεία το ίδιο το ζευγάρι θέλησε να ανοίξει συζήτηση μαζί μας.Ναι στις 2 το βράδυ θέλησαν να μιλήσουν με κάποιους που δεν είχαν δει ποτέ στη ζωή τους.Ήταν Πολωνοί αλλά δεν είχε καμία σημασία..Είχαμε γίνει όλοι μια παρέα και ανταλλάσαμε απόψεις,παρατηρούσαμε ο ένας τον άλλον και είχαμε μια άρτια επικοινωνία...Καταλάβαμε θα λέγαμε την ανάγκη που είχαν εκείνη τη στιγμή να μας μιλήσουν και να συζητήσουν με κάποιον...

    Περιστατικό No3 και θα κλείσω με αυτό για νομίζω ότι η έννοια της συντροφικότητας συμπεριλαμβάνει  και όλα τα παραπάνω...Μάλλον δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό είναι αυτό που βιώνω τα τελευταία χρόνια κατεβαίνοντας σε κάποια πορεία...Ξέρετε νιώθω πολύ μεγάλη χαρά όταν με το που πέσει το πρώτο δακρυγόνο η με το που γίνει κάτι αμέσως ο διπλανός σου θα σε καθησυχάσει θα σου δώσει αμέσως βοήθεια είτε maalox είτε κάποια συμβουλή, ίσως και να σε απομονώσει από το σύνολο και θα σε πάει κάπου να καθήσεις για να βεβαιωθεί ότι είσαι σίγουρα καλά,θα σε ρωτήσει αν χρειάζεσαι κάτι και πάνω από όλα δε θα σε αφήσει λεπτό από τα μάτια του μέχρι να σταματήσει η διαδήλωση....Τελικά συντροφικότητα και αλληλεγγύη δύο έννοιες αλληλένδετες...Πόσο χρειάζονται την σημερινή εποχή και πόσο εκλείπουν;;Δυστυχώς φοράμε παρωπίδες και δεν βλέπουμε τις πραγματικές ανάγκες και προταιρεότητες που πρέπει να βάλουμε στη ζωή μας...Πόσο σημαντικά είναι τα υλικά αγαθά και οι υλικιστικές μας ανάγκες τις οποίες βάζουμε   πάνω από εμάς από τα συναισθήματα μας,πάνω από τον ίδιο μας τον εαυτό...Άλλωστε αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι.Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι  ένα οποιοδήποτε πρωινό...
  Σας αφήνω λοιπόν με την σκέψη ότι θα επηρεαστείτε έστω και λίγο από το κέιμενο που έγραψα και θα αναρρωτηθέιτε τι πραγματικά θέλετε από τη ζωή σας καθώς και τι είναι πιο σημαντικό για σας...


Materialistic VS Human Which Side Are You On?

Υγ:Συζητήστε, εμπιστευθείτε, κουβεντιάστε με τον εαυτό σας, με τον διπλανό σας, όλοι με όλους στη γειτονιά, στη δουλειά, στο σχολείο, στις αριστερές οργανώσεις, στο Διαδίκτυο. Και κλείστε την τηλεόραση

Γιατί κλαις...Πρόεδρε;;

Τ’ αληθινά δάκρυα απεχθάνονται το φως της δημοσιότητας.
ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ

28 Οκτώβρη 2011

Είδα το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να ορθώνεται.
Είδα το φάσκελο του έφηβου στους κομισάριους.
Είδα τους νέους ν’ αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την εξέδρα του καίσαρα.
Είδα το  πένθος στα άσπρα πουκάμισα.
Είδα τη σημαία να ατενίζει το λαό.
Είδα στις μπάντες με μαύρες κορδέλες
Είδα την απόγνωση να γίνεται οργή,
την οργή να παίρνει στόμα,
το στόμα να καταριέται και ν’ απαιτεί.

ΕΠΕΛΑΣΗ, ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΠΡΟΕΛΑΣΗ.

Στην τελετή παράδοσης  της προεδρίας το 2005, η αποχωρούσα πρόεδρος, κ. Ψαρούδα Μπενάκη, τονίζει: «τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν»,       «Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται αλλά και να παραβιάζονται, από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων»,  «Η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης». 

 Έκτοτε η κ. Μπενάκη εξαφανίστηκε από το πολιτικό προσκήνιο, ενώ τη δήλωσή της δεν καταδέχτηκε να σχολιάσει κανένας εμβριθής αναλυτής, κανένας ειδικός παραθυρολάγνος.

Σ’ αυτή την απίστευτη δήλωση, θα μπορούσατε τουλάχιστον να πείτε πως, όσον αφορά την προεδρία της δημοκρατίας, θα αποκρούσετε τέτοια μαύρα ενδεχόμενα και θα προστατέψετε την εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα των ανθρώπων. .
Εσείς τότε, κύριε πρόεδρε,  απαντήσατε μ’ ένα ασυνάρτητο «ευχαριστώ».

Η «λαϊκή κυριαρχία», που αναφέρεται στον πρόλογο του συντάγματος και που με τόσο ωραία λογάκια διατυμπανίστηκε από το μεγάλο παραμυθά στο «συμβόλαιο με το λαό», συρρικνώθηκε στην υπογραφή του νεογιάπη υπουργού οικονομικών και παραοικονομίας.
Από τις 6 Μάη 2010 και στο εξής, ο εκάστοτε αυτός αποφασίζει την ανανέωση των συνθηκών παράδοσης της χώρας, καταδεχόμενος ενίοτε να σας ενημερώνει. Οι πολλοί των ‘έγκριτων’ συνταγματολόγων και  οι συνυπεύθυνοι συνυπουργοί  κατάπιανε αμάσητη την πιο κατάφωρη παραβίαση  του.
Η χώρα παραδόθηκε στο στόμα του λύκου. Άρχισε η μεγάλη νύχτα για το λαό.
Εσείς τότε εκκωφαντικά, και οπωσδήποτε χωρίς να δακρύσετε, σιωπήσατε, κύριε πρόεδρε.

Και όσο έβλεπαν  με πόση άνεση συνυπογράφετε, αποφάσισαν να μην μπαίνουν καν στον κόπο. Ούτε εκείνοι, ούτε εσείς.
Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση, οι δυο μαύρες νεκρολογίες.  δεν φέρνουν καν τη δική σας υπογραφή. Όχι γιατί την αρνηθήκατε, όπως θα ‘πρεπε ως εγγυητής του Συντάγματος, αλλά γιατί σας θεώρησαν -  τόσο απαξιωτικά για σας, τόσο καταστροφικά για τη χώρα - δεδομένο.
Κι όμως δε δακρύσατε.

Όταν ο υπογραμμένος από εσάς νόμος περί συλλογικών διαπραγματεύσεων και το άρθρο 22 του Συντάγματος περί προστασίας της εργασίας, «ηθικής και υλικής  εξύψωσης του εργαζόμενου» και άλλα τέτοια μπλα-μπλα, έγιναν κουρέλι από ένα μνημόνιο ενταφιασμού της στοιχειώδους εργασιακής αξιοπρέπειας, αποδεχτήκατε το κουρέλιασμα. Μόνο που δεν κουρελιαζόντουσαν λέξεις και κατ’ επίφαση διακηρύξεις , αλλά οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων.
Εσείς τότε, επιλέξατε  το ρόλο του μητροπολίτη των ευχελαίων και, χωρίς να δακρύσετε, παραμείνατε στη θαλπωρή της σιωπής.

Και όσο έβλεπαν  με πόση άνεση συνυπογράφετε, σας έφερναν για επικύρωση τον ένα θάνατο, μετά τον άλλο.  

Και να και ο Καλλικράτης, που έρχεται κομίζοντας την αποδόμηση της χώρας.   
Ένας νόμος που η ψυχή του συνοψίζεται στο τρίπτυχο: ομοσπονδιοποίηση, συγκεντρωτισμός, ιδιωτικοποίηση.
- Υπογράψτε, κύριε πρόεδρε.
- Τι είναι αυτό;
- Ο νόμος νούμερο 3852/10.
- Και σε τι αφορά;
- Στο «νοικοκύρεμα, τη μεταρρύθμιση, τον εκσυγχρονισμό».
Τόσο  ανυποψίαστος πια στο βιασμό των εννοιών;
Στο νούμερο 3852/10, υπογράψατε τη συγχώνευση σχολείων, το κλείσιμο νοσοκομείων, την εγκατάλειψη του ορεινού χωριού, την προαναγγελία των «ελεύθερων ζωνών».
Εσείς τότε ζητήσατε καινούρια πένα για να βάλετε αδάκρυτα την ευδιάκριτη επικύρωση.

Όταν ο ευτραφής εγγονός του Πάγκαλου προανήγγειλε την αντισυνταγματική κατάργηση της μονιμότητας,  ο καθηγητής του συνταγματικού Δικαίου, κ. Αντώνης Μανιτάκης, δήλωσε: «Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα το επιχειρήσει. Το θεωρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πολίτη».
Αυτή θα έπρεπε να είναι δική σας δήλωση.
Δεν έγινε ποτέ.
Αντίθετα, όταν προχθές σας έφεραν το νόμο «περί νέου ενιαίου μισθολογίου», ρωτήσατε τι πάει να πει «έφεδρος». Οι επιμελητές των λογοτεχνικών αυτών κειμένων σας εξήγησαν: «τους απονέμουμε αξιώματα, κύριε πρόεδρε».
Εσείς τότε αμολήσατε, χωρίς να δακρύσετε,  άλλη μια φαρδιά-πλατιά υπογραφή.

Και να μια καταιγίδα νόμων και υπονόμων για κατώτατους μισθούς, ημερήσιες συμβάσεις, χαράτσια και δεκάτες, επιβολή τέλους ακινήτου σε ανθρώπους με αναπηρία 75% και σε άνεργους,  προκαταβολικές απαλλαγές των υπουργών από κακουργήματα ενάντια στη χώρα.
Κοντέψατε να πάθετε τενοντίτιδα απ’ τις πολλές υπογραφές κι όμως δε διστάσατε να επικυρώνετε, χωρίς να δακρύζετε,  κύριε πρόεδρε.

Κι όταν ξεμπέρδεψαν με τα βραχυπρόθεσμα,  σας έφεραν προς υπογραφή τα ‘μεσοπρόθεσμα’. Το κατοχικό φιρμάνι που επισείει την εσχάτη προδοσία, με μπιτ παρά ξεπούλημα όλου του πλούτου αυτού του κατασπατηλημένου λαού, με υποχρέωσή του, λέει, να συντηρεί τα πουλημένα και να εγγυάται και δάνεια για τους αγοραστές.
Ούτε και τότε δακρύσατε και επιπλέον συνυπογράψατε.   

Από την ώρα που διαβάσαμε για τον πρώτο απελπισμένο που αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε την απόλυση, την ανεργία, την εξαθλίωση, το άδειο βλέμμα του παιδιού του μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν δεκάδες αυτόχειρες. Τι θλιβερή πρωτιά η χώρα του ήλιου, του απέραντου γαλάζιου, του τουριστικού μύθου να είναι σήμερα πρώτη σε αυτοκτονίες σε όλη την Ευρώπη.
Ούτε όμως και γι αυτό δε δακρύσατε ποτέ, κύριε πρόεδρε.

Και όταν τα χημικά και τα δακρυγόνα πνίγουν  την Αθήνα και τρέχουν  ποτάμια τα  δάκρυα αυτών που  επιμένουν να μην αυτοκτονούν και να διεκδικούν το δικαίωμα τους στη ζωή, και το χαμένο γέλιο των παιδιών τους,
τι σόι μόνωση έχει το προεδρικό μέγαρο, ώστε να μην τρέχει ένα δικό σας δάκρυ, κύριε πρόεδρε;

Είχατε τρεις επιλογές: τη συνενοχή, την άρνηση να επικυρώσετε  όλη αυτή την αντισυνταγματική, δηλητηριώδη νομοκαταιγίδα και – αν σας ήταν δύσκολο να προκαλέσετε πολιτειακό ζήτημα –  την ηρωική έξοδο, με μια αξιοπρεπή παραίτηση.
Ας αφήνατε κάποιον, που δεν πολέμησε τους Ναζί, να υπογράφει τον ένα θάνατο μετά τον άλλο. Κάνατε τις επιλογές σας.

Δεν θέλω να λαϊκίζω, κύριε πρόεδρε, όμως όταν χτες αναφερθήκατε στη συμμετοχή σας στο αντιναζιστικό αγώνα, σκεφθήκατε  πόσες χιλιάδες, από τους τότε συναγωνιστές σας, έφαγε η εξορία, ο ταγματασφαλίτης, τα βασανιστήρια; Πόσοι έμειναν ανώνυμοι, θαμμένοι για πάντα στον ομαδικό τάφο του  Άγνωστου στρατιώτη; Πόσοι από αυτά τα «τιμημένα γηρατειά» πρέπει σήμερα να επιλέξουν ανάμεσα στο φαΐ και το φάρμακο γιατί η σύνταξή τους δε φτάνει; Ότι για τους ανθρώπους αυτούς που δούλεψαν σκληρά,  η δική σας ετήσια αμοιβή των 447.000 ευρώ αγγίζει τα νούμερα των συμπαντικών μετρήσεων;
Σκεφθείτε   μόνο ότι για το συνταξιούχο των 500 ευρώ –  που με τη δική σας πάλι υπογραφή ξεπερνά το αφορολόγητο των 5000 – η ετήσια αμοιβή σας αντιστοιχεί σε 75 χρόνια πεντακοσάρικου.
Αν δακρύζατε για όλα αυτά ή γιατί ανθρώπινα αισθανθήκατε  πολύ τυχερός, κατανοητό, κύριε πρόεδρε. Θυμηθείτε μόνο από την αστείρευτη λαϊκή θυμοσοφία πως «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». 
Αν κλαίγατε γιατί είδατε κι εσείς το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να αποστρέφει το κεφάλι και τον έφηβο να φασκελώνει τους κομισάριους της εξέδρας που τους χαντακώνουν τη ζωή, θα ήταν τιμή σας.
Και τέλος –  γιατί η πολλή κλαυσιλογία καταντάει αηδία –  μην ντρέπεστε για μας, κύριε πρόεδρε. Κρατείστε τη ντροπή και μοιραστείτε  την μ’  αυτούς που  επισκέπτονται το προεδρικό μέγαρο για μια καινούργια υπογραφή που αφορά στο ξεπούλημα της χώρας και την ερήμωση του λαού.
Δε ζητήσαμε από τους πατεράδες και παππούδες μας να πολεμήσουν το Δ’ Ράιχ και τους σημερινούς δωσίλογους γιατί αυτό αντιστοιχεί σε μας. Δεν τους ζητάμε όμως να παίξουν και το ρόλο του Αβραάμ.
Δεν είμαστε πρόβατα και δεν θα πάμε ποτέ εκούσια στο σφαγείο.
Και, κύριε πρόεδρε, θυμηθείτε πως όποιος μετράει πρόβατα, στη γλώσσα του Αισχύλου, θα ‘χει τον ύπνο του Αγαμέμνονα.

Νίνα Γεωργιάδου
Κάλυμνος, 29-10-11

Περί Τέχνης...

Απόγευμα Δευτέρας και γω ξεκινησα να ξεφυλλίζω το Αθηνόραμα(Για όποιον δεν γνωρίζει,περιοδικό που παρουσιάζει εναλλακτικούς τρόπους διασκέδασης,Ταινίες της εβδομάδας,θεατρικές παραστάσεις και γενικότερα ότι μπορεί να κάνει κανείς στο κλεινόν άστυ). Το μάτι μου έπεσε πάνω σε μία ταινία..(ΑΙ ΕΙΔΟΙ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΟΥ) ... Η Υπόθεση χιλιοακουσμένη πάνω κάτω...Ένα νεαρό στέλεχος της προεκλογικής καμπάνιας ενός προοδευτικού κυβερνήτη για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών ανακαλύπτει τη σκοτεινή, γεμάτη σκληρά παζάρια και φονικούς εκβιασμούς πλευρά της πολιτικής... Στην αρχή είπα ότι πάλι καμιά αμερικάνια θα είναι με γραφικές ατάκες, βαρετές ερμηνείες και χωρίς καθόλου πλοκή...Λάθος...Επίκαιρη ταινία όσο ποτέ...Έθιγε δολιοφθορίες, συμφέροντα μεταξύ των πολιτικών προσώπων και γενικότερα παρουσίαζε  το πως δρούσε το εκάτοστε πολιτικό σύστημα...Όσο για τις ερμηνείες,Ο κλούνευ ανταπεξήλθε πλήρως στις απαιτήσεις του ρόλου όπως και οι υπόλοιποι ηθοποιοί:
Ράιαν Γκόσλινγκ,Φίλιπ Σέιμορ Χόφμαν, Ίβαν Ρέιτσελ Γουντ...Μία ταινία που προκαλεί αγωνία αλλά και συκγκίνηση, αισιοδόξια αλλά και δράμα,και μία ταινία με αρκετά μεγάλες προσδωκίες..Δες την αξίζει...Θα ελέγα η επικαιρότητα στα καλύτερα της....


ΥΓ: Αξίζει να δεις και το '' Ένα χωρισμός''.Ιρανική ταινία σε σκηνοθεσία Ασγκάρ Φαραντί.

''ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟΣ, ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΔΕΞΙΟΤΗΤΑΣ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑΣ. ΧΩΡΙΣ ΙΧΝΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΦΟΛΚΛΟΡ Η ΦΩΤΟΓΕΝΟΥΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ, Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ "ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΕΛΙ" ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΔΙΕΙΣΔΥΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΣΤΟ ΤΟΥ ΙΡΑΝ, ΑΠΟΤΥΠΩΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ, ΤΟΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΕΓΓΕΝΕΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΤΙΣ (ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ) ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ. ΧΡΥΣΗ ΑΡΚΤΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΓΥΡΕΣ ΑΝΤΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ.'' Από Χρήστο Μήτση.

    


Εντυπωσιακό το πόσα θες να συζητήσεις στη διάρκεια αλλα πρέπει να περιμένεις ως το τέλος.....Εγώ έφυγα έχοντας ποικίλα συναισθήματα..Εσύ;;







 

Κάνε φίλο το μυαλό σου πριν γίνει εχθρός σου....

Απόγευμα κάπου στις 5 στα εξάρχεια...Γυρνώντας το κεφάλι μου είδα να αναγράφεται σε ένα τοίχο επι της οδού βαλτετσίου το εν λόγω σύνθημα...Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα φράση και με έβαλε στην διαδικασία να σκεφτώ πολλά...Για παράδειγμα πως μπορεί κάποιος να μην είναι ΄ φίλος΄ με το μυαλό του;Το οποίο είναι ένα κουτί που περιέχει μνήμες,εμπειρίες,αναμνήσεις...Mαλλόν αυτό δεν έχουμε καταλάβει...Ότι αποτελέι ένα κουτί το οποίο εμείς οι ίδιοι πρέπει να διαχειριστούμε με τον κατάλληλο τρόπο!Έτσι,μόλις φτάσουμε στην κατανόηση αυτού και μπορέσουμε να διαχειριστούμε το περιεχόμενο του τότε ίσως καταφέρουμε να το κάνουμε ΄φίλο΄ μας και όχι εχθρό μας...
       Nομίζω ότι η φράση εστιάζει στο ότι μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων εν μέρη άλλα νιώθουν και άλλα κάνουν.To κράτος ή η κοινωνία αν θέλετε όπως είναι δομημένη την σημερινή εποχή  δημιουργεί φόβο και ανασφάλειες .Έχουμε καταστρέψει  και βάζω και τον εαυτό μου μέσα τα συναισθήματα μας και την αίσθηση ότι είμαστε άνθρωποι.  Άλλωστε πολλές φορές τα συναισθήματα μας δεν τα εκφράζουμε σωστά και ξεσπάμε σε λάθος πράγματα χωρίς να αντιμετωπίζουμε το πραγματικό πρόβλημα. Άλλα δεν θέλω να πω περισσότερα,θα ήθελα να ανοίξει ένας δίαυλος επικοινωνίας και να ακουστούν πολλές απόψεις για το πως ο καθένας αντιλαμβάνεται αυτή τη φράση...Άλλωστε η ζύμωση  καθώς και η ανταλλαγή απόψεων δεν έκανε ποτέ κακό σε κανέναν,το αντίθετο μάλιστα πιστεύω σε κάνει καλύτερο και σκεπτόμενο άτομο...

Αν δεν ελέγξεις το μυαλό σου, θα το κάνει κάποιος άλλος. ~Τζον Άλστον

Περπατώ...Κ.Γώγου

Περπατώ....
Περπατώ....
Περπατώ....

Με ραμμένες τις τσέπες μου στο ξύλινο παλτό μου

Περπατώ επαναληπτικά. Επαναληπτικά περπατάω.

Περπατώ με τα χέρια στη βροχή
πάνω σ'ένα μεταξένιο σκοινί -λώρο ομφάλιο-
που ενώνει τον ουρανό με τη γη τα πάνω με τα κάτω.

Προχωρώ
με βραχυκλωμένους προβολείς
χωρίς δίχτυ ασφαλείας απο κάτω.

Περπατάω παράλογη σ'αντιστραμμένη λογική
δίκαιη μόνο κι αποφασιστική
να κάνω πράξη όλα όσα έχω σκεφτεί
να κάνω πράξη όσα έχω γράψει.
Τραβάω το σκοινί ακόμα πιο κει
προχωρώ ένα βήμα πιο πέρα.

Το κεφάλι μου πλησιάζουνε άγνωστοι μυστήριοι πλανήτες.
Γλάροι και καταδιωκτικά αστρικά
μ'ακολουθούν σαν υπέρηχο πλοίο.

Βρέχει κάτω στις γειτονιές της γης...
Στη μαύρικη Ορλεάνη.
Βρέχει βροχή ραβδωτή Στουρνάρα Ζαΐμη Αραχώβης Μπενάκη.
Πέφτει λοξά στη μούρη που φιγουράρει
στις βρώμικες βιτρίνες
. Με κοιτώ.
Οι ατζέντηδες μου 'χουν τραβήξει δυό χαρακιές
με δείχνουν πως γελάω.
Περπατώ κυκλωμένη από μπουνιές απ' αγριεμένες φωτιές
από γιούχα και ζήτω.
Οι λυπημένες κερκίδες με παροτρύνουνε
να καρφώσω στα δίχτυα τα γκολ να γράψω 3-1.
Μ' έχουν μαρκάρει οι διακεκριμένες στενά βρώμικα
τώρα πρέπει να μπω μαζί με την μπάλα στα δίχτυα τους μέσα.

Περπατώ χριστιανή στους αντίχριστους
μαύρη κι άθεη στων Κου-Κλουξ-Κλαν το γκέτο...
Είμαι βαθιά λυπημένη. Μια λύπη που δεν έχει όνομα.
Μια λύπη που δεν έχει ξανά ποτέ γραφτεί.
Ο σκορπιός όταν κυκλώνεται
καρφώνει την ουρά με τη δαγκάνα του απάνω του.
Την καρφώνει στο σώμα.

Γλιστράω... παρεστιγμένη... σ' αιώνες σιωπής
σ' αιώνες παγετώνων.
Κολυμπάω σε χιονισμένες πλατείες της γης.
Κολυμπάω σε δέντρα ψηλά όπου πλέουνε
κουνώντας το κεφάλι τους κατατονικοί κρεμασμένοι.
Κολυμπάω μ' απλωτές. Αν σταθώ μια στιγμή
το χιόνι αθόρυβα ύπουλα ανεβαίνει στην καρδιά μου.
Περπατάω ανάσκελα μ' απλωτές
η σιδερένια μπάλα της κακόφημης φήμης μου
μου'χει πληγιάσει το πόδι
τα χρωματιστά γυαλάκια των εκδόσεων πλέουν στο αίμα μου
σιωπηλά στρατιές στοχεύουν στο μυαλό μου
ανασαίνω... αργά... ασθαματικά...

Μυρίζει ο αέρας παντού καμένους κροτάφους.
Λόφοι από παράταιρα παπούτσια λιντζαρισμένων πούστηδων
κλείνουν για πάντα το τοπίο. Σπάω.
Κανένας πια δεν θα τα ξαναφορέσει.

Τώρα είμαι ανίκανη. Φ ο β ά μ α ι. Είμαι και γω
σαν κι αυτούς. Είμαι και γω ρημαγμένη.
... Τα ρουθούνια μου πεταρίζουν ανήσυχα...
Μυρίζει ο αέρας παντού γενετήσια αστυνομική οσμή.
Ο αέρας φέρνει γαυγίσματα γερμανικής αστυνομίας...
Τώρα πρέπει να κατεβάσω το γενικό να σωθώ.
Τώρα πρέπει να κάψω
τον ψεύτικο δισταγμό της αυτοσυντήρησης να ζήσω.
Να καταστείλω την καταστολή. Να προχωρήσω...
Προχωρώ.

Το δάχτυλο μου βουτάω στο ΘΑΝΑΤΟΣ
στον αέρα γράφω με κίτρινο
Θέλω-Μπορώ-Είμαι.

Προχωρώ. Εδώ. Κάτω στη γη.
Μπάσταρδο παιδί των γήινων.
Αυτής της απάνθρωπης αισχρής σκευωρίας
όπου κανείς δεν πεθαίνει από γηρατειά.
Απ'τον επίδεσμο στο κεφάλι μου πάλι τα ίδια
πάλι μου τρέχουν αίματα.
Γυρνάω σπάω τα δάχτυλα μου ανάποδα. Τα σπάω.
Ξανά. Ξανά αυτοακρωτηριασμός.
Ποτέ πια δε θα ξαναγράψω. Τα χέρια μου γίνονται γάντζοι.
Μαρκαδόροι μεταλλικοί. ΑΠΕΒΙΩΣΕ γράφω.
Χτυπάω με ήχο τόξου μεταλλικού τα κουδούνια.
ΚΑΜΙΑ ΑΛΙΚΗ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΠΙΑ ΕΔΩ χτυπάω.

Ανοίγω. Ανοίγω το βήμα πιο γρήγορα. Πιο γρήγορα.
Τα δάχτυλα σηκώνονται μόνα τους από τα κρεματόρια της γης.
Αρχίζω να βρέχω να βρέχω να βρέχω αλλάζω βρέχω
μετουσιώνομαι βρέχω γίνομαι βροχή βροχή βροχή
ραβδωτή μεταλλική βροχή σιδερένια
ΣΠΑΣΤΗΣ ΛΟΣΤΟΣ ΛΟΣΤΟΣ ΛΟΣΤΟΣ ΣΠΑΣΤΗΣ
Κεντράρω τη μήτρα της φάτσας μου στις αλεξίσφαιρες βιτρίνες.
Τις σπάω.
Λόφοι από παράταιρα παπούτσια /άδειες κερκίδες/
πλακάκια παγωμένα/
άχρηστα διαβατήρια /σύριγγες για πουθενά/
Θα ζήσω.

Είμαι βροχή είμαι απάντηση είμαι απόδειξη τα θέλω όλα
τα θέλω όλα πίσω
δεν πιάνομαι αόρατος κλοιός με προστατεύει
είμαι χρυσόσκονη είμαι τα χρώματα είμαι γλαράκι του Μισισιπή
είμαι τα νέγρικα τα μπλουζ είμαι η Νέα Ορλεάνη
είμαι αγόρι πολεμιστής γυναίκα είμαι γυναίκα και παιδί
είμαι αέρας ανασφαλής στη νέκρα της γης
είμαι εγώ τα ποιήματα βαθιά κάτω απ'τη γη που κουνιέται.
Μπορώ. Μπορώ. Γράφω ξανά.
Δε θα ακρωτηριαστώ
τα δάχτυλα μου πήρανε της κάθαρσης τη φωτιά.
Περπατώ. Μ' ένα παλιοπαντέλονο.
Με τις αισθήσεις μου αναμμένες.
Είμαι θέλω μπορώ
Γιατί μπορώ μπορώ μπορώ
επαναληπτικά ν΄αγαπάω...

Xορεύοντας στη βροχή...

Ώρα 11:45 και ο ύπνος δε λέει να με πάρει με τίποτα...Ίσως είναι τα γεγονότα που εκτιλίσονται γύρω μου συνεχώς,βλέπε περικοπές απολύσεις, η φημολογούμενη πτώχευση...Βλέπε Παιδεία και υγεία ...Απο την άλλη πλευρά παρατηρώ τις ανθρώπινες σχέσεις που τείνουν να κατευθύνονται από το κακό στο χειρότερο...Κυριαρχεί το εγώ και όχι το εμείς βλέπεις...Το εμείς έχει χαθεί ...Έχουμε γίνει εγωιστές και το μόνο που μας νοίαζει είναι ο εαυτός μας και τίποτε άλλο...Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που παρατάω ότι γράφω γιατί ξεκίνησε να βρέχει...Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ τις στάλες τις βροχής ενώ πέφτουν στις στέγες των σπιτιών...Ή τους ανθρώπους που τρέχουν για να μη βραχούν λες και είναι από ζάχαρη φτιαγμένοι...Μου αρέσει  επίσης να ακούω το θρόισμα των φύλλων και αυτό το δροσερό αεράκι που σε αγγαλιάζει με την αύρα του...Παρατηρώντας τη βροχή ξεχνιέσαι..Είναι κάτι μαγικό...Κοιτώντας την τα ξεχνάς όλα...Μελαγχολείς,ταξιδεύεις,δημιουργείς δικούς σου κόσμους και με τη φαντασία σου μπορείς να κάνεις τα πάντα...Έτσι και γω με φαντάστηκα νοερά να βρίσκομαι εκεί στο δρόμο και να χορεύω κάτω από απο την βροχή...Όλο το βράδυ ώσπου να πέσει και η τελευταία σταγόνα...Κάτω απο τον ήχο του Μάνου Χατζηδάκι το βαλς των χαμένων ονείρων...Άλλωστε είναι και το αγαπημένο μου τραγούδι...Πόσες αναμνήσεις,πόσα όνειρα μπορούν να χωρέσουν σε ένα τραγούδι άραγε;Μετά από αρκετή ώρα η βροχή σταμάτησε και μαζί με αυτή σταμάτησα και γω αυτό το μικρό ταξίδι...Γύρισα πάλι εδώ από όπου και γράφω το εν λόγω κείμενο...Είναι λες και πάτησα ένα delete και είχα ξεχάσει τα τα όσα διαδραματίζονται γύρω μου,κοινωνικοπολιτικοικονομικά γεγονότα...Λές και ο χρόνος σταμάτησε όταν σταμάτησε και ο δικός μου χορός...Περίεργο δεν είναι;;Μάλλον ναι...Αλλά ποιός ξέρει.......
    Πρόσφατα διάβασα τον Αλχημιστή και συκγράτησα μία μόνο φράση...Ότι το σύμπαν λέει συνωμοτεί υπερ μας για να κατακτήσουμε ότι ακριβώς θέλουμε...Στην αρχή σκέφτηκα...Βλακείες...Κοίτα γύρω σου...Κόσμος πεθαίνει...Παράξενες κλιματολογικές αλλαγές συνβαίνουν παντού ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους έχοντας αγανακτήσει με τις εκάστοτε κυβερνήσεις...Ποιο σύμπαν συνωμοτεί και τι να κατακτήσουμε...Μάλλον είμαστε τα παιδιά ενός κατώτερου θεού είπα...Αλλά μετά θυμήθηκα την συνέχεια αυτής της φράσης ότι το σύμπαν συνωμοτεί για να μας βοηθήσει όταν εμέις προσπαθήσουμε να ζήσουμε το δικό μας όνειρο...Άλλαξε λοιπόν...Γίνε καλύτερος άνθρωπος μέρα με τη μέρα...Αν αλλάξεις εσύ πρώτα τον εαυτό σου μπορείς να αλλάξεις και τον κόσμο...Πραγματοποίησε τον προσωπικό σου μύθο...Το δικό σου όνειρο...Γιατί στο τέλος αυτό θα μείνει......Ξεκίνα με τα απλά καθημερινά πράγματα πες καλημέρα στον γείτονα σου..Μάθε να λες σ'αγαπώ χωρις να σκέφτεσαι πως θα το εκλάβει ο φίλος σου ο/η σύντροφος σου η ένας απλός γνωστός σου....Ζήσε...Μόνο ζήσε...Γιατί μόνο αυτά έχουν αξία  καθώς και το σημερινό μου ταξίδι στο χορό της βροχής...Καλο μας ξημέρωμα...!!

Υγ: “Πρέπει να γίνεις εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο.”

Γιάννης Ρίτσος...Ρωμιοσύνη...

Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό,
αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα,
αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο,
αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο.
Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή,
σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του,
σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς.
Ὁ δρόμος χάνεται στὸ φῶς κι ὁ ἴσκιος τῆς μάντρας εἶναι σίδερο.
Μαρμάρωσαν τὰ δέντρα, τὰ ποτάμια κ᾿ οἱ φωνὲς μὲς στὸν ἀσβέστη τοῦ ἥλιου.
Ἡ ρίζα σκοντάφτει στὸ μάρμαρο. Τὰ σκονισμένα σκοίνα.
Τὸ μουλάρι κι ὁ βράχος. Λαχανιάζουν. Δὲν ὑπάρχει νερό.
Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα. Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους.
Τὰ μάτια τους εἶναι κόκκινα ἀπ᾿ τὴν ἀγρύπνια,
μία βαθειὰ χαρακιὰ σφηνωμένη ἀνάμεσα στὰ φρύδια τους
σὰν ἕνα κυπαρίσσι ἀνάμεσα σὲ δυὸ βουνὰ τὸ λιόγερμα.
Τὸ χέρι τους εἶναι κολλημένο στὸ ντουφέκι
τὸ ντουφέκι εἶναι συνέχεια τοῦ χεριοῦ τους
τὸ χέρι τους εἶναι συνέχεια τῆς ψυχῆς τους -
ἔχουν στὰ χείλια τους ἀπάνου τὸ θυμὸ
κ᾿ ἔχουνε τὸν καημὸ βαθιὰ-βαθιὰ στὰ μάτια τους
σὰν ἕνα ἀστέρι σὲ μία γοῦβα ἁλάτι.
Ὅταν σφίγγουν τὸ χέρι, ὁ ἥλιος εἶναι βέβαιος γιὰ τὸν κόσμο
ὅταν χαμογελᾶνε, ἕνα μικρὸ χελιδόνι φεύγει μὲς ἀπ᾿ τ᾿ ἄγρια γένειά τους
ὅταν κοιμοῦνται, δώδεκα ἄστρα πέφτουν ἀπ᾿ τὶς ἄδειες τσέπες τους
ὅταν σκοτώνονται, ἡ ζωὴ τραβάει τὴν ἀνηφόρα μὲ σημαῖες καὶ μὲ ταμποῦρλα.
Τόσα χρόνια ὅλοι πεινᾶνε, ὅλοι διψᾶνε, ὅλοι σκοτώνονται
πολιορκημένοι ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα,
ἔφαγε ἡ κάψα τὰ χωράφια τους κ᾿ ἡ ἁρμύρα πότισε τὰ σπίτια τους
ὁ ἀγέρας ἔριξε τὶς πόρτες τους καὶ τὶς λίγες πασχαλιὲς τῆς πλατείας
ἀπὸ τὶς τρῦπες τοῦ πανωφοριοῦ τους μπαινοβγαίνει ὁ θάνατος
ἡ γλῶσσα τους εἶναι στυφὴ σὰν τὸ κυπαρισσόμηλο
πέθαναν τὰ σκυλιά τους τυλιγμένα στὸν ἴσκιο τους
ἡ βροχὴ χτυπάει στὰ κόκκαλά τους.
Πάνου στὰ καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τὴ σβουνιὰ καὶ τὴ νύχτα
βιγλίζοντας τὸ μανιασμένο πέλαγο ὅπου βούλιαξε
τὸ σπασμένο κατάρτι τοῦ φεγγαριοῦ.
Τo ψωμὶ σώθηκε, τὰ βόλια σώθηκαν,
γεμίζουν τώρα τὰ κανόνια τους μόνο μὲ τὴν καρδιά τους.

Τόσα χρόνια πολιορκημένοι ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα
ὅλοι πεινᾶνε, ὅλοι σκοτώνονται καὶ κανένας δὲν πέθανε -
πάνου στὰ καραούλια λάμπουνε τὰ μάτια τους,
μία μεγάλη σημαία, μία μεγάλη φωτιὰ κατακόκκινη
καὶ κάθε αὐγὴ χιλιάδες περιστέρια φεύγουν ἀπ᾿ τὰ χέρια τους
γιὰ τὶς τέσσερις πόρτες τοῦ ὁρίζοντα...

Πάντα σεβόμουν το διαφορετικό αλλά....

Ημέρα τετάρτη και εγώ όπως και άλλοι φοιτητές παρευρέθηκαν στην γενική συνέλευση του Τει Αθήνας...Οι απόψεις πολλές...Μεταξύ των άλλων απόψεις τύπου: Eσείς που κάνετε τις καταλήψεις δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε,χρωστάτε άπειρα μαθήματα έχετε λεφτά και τα κάνετε,εμείς θέλουμε να πάρουμε πτυχίο και δεν είμαστε αργόσχολοι κτλ κτλ...Δε λέω σέβομαι το διαφορετικό αλλά γιατί μέσα στα πανεπιστήμια και μέσα στις σχολές να υπάρχουν τέτοια μυαλά...Που πήγαν τα φωτεινά μυαλά που θα γινόντουσαν μελλοντικοί συνάδελφοι μου;Τα ανοιχτά μυαλά που υποτίθεται ότι θα πάλευαν για ένα καλύτερο άυριο,για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας,για αξιοπρεπή φοίτηση...Αυτοί που θα έδιναν ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους...Αναρρωτιέμαι γιατι τα μέσα μαζικής εξημέρωσης εεε συγνώμη ενημέρωσης ήθελα να πω αντί να είναι στο πλευρό των φοιτητών που αγωνίζονται για ένα καλύτερο άυριο προβάλλουν συνεχώς τους και καλά αγανακτισμένους φοιτητές.Μόνο και μόνο ο τίτλος μου φαίνεται παρωδία...Είναι λίγο οξύμωρο δεν είναι;..Αγανακτισμένος φοιτητής με τους φοιτητές που είναι υπερ των καταλήψεων και όχι με το νέο νόμο πλαίσιο...Μήπως τελικά εμείς αντιλαμβανόμαστε τα γεγονοτά λάθος ;Θέλω να πιστεύω πως όχι...Ώρα 6 το απογευμα και η απόφαση απεφάνθη.Η σχολή άνοιξε..Οι πανηγυρισμοί πολλοί..Πλέον όλοι θα δώσουν τα μαθήματα τους,θα πάρουν πτυχίο και θα αφήσουν την πόρτα ανοιχτή στην εφαρμογή του νόμου...Ώρα 8 και γω δυσαρεστημένη από την εν λόγω συνέλευση παίρνω τον δρόμο για το σπίτι μου...Εκείνη τη μέρα πήρα διαφορετικό λεωφορείο...Έτυχε...Στην διαδρομή άκουγα μία κυρία(που ούτε έτσι δεν αξίζει να αποκαλείται)να επαινεί με δέος τα παιδιά της χρυσής αυγής και να βρίζει ασύστολα τους μετανάστες...Εκείνη την στιγμή έτυχε να κατεβαίνουν από το λεώφ δύο μετανάστες...Η εν λόγω κυρία με θράσος τους αποκάλεσε αλήτες και κτήνοι και τους έφτυσε με πολύ χαρά στο πρόσωπο...Εγώ εξαγριώθηκα...Σκέφτηκα...Δεν γίνεται να ζω στο 2011,δεν γίνεται να βιώνω αυτή τη κατάσταση...Το πιο τραγικό,κανείς δε μίλησε..Φάνηκε σε όλους τόσο φυσιολογικό..Απάθεια της απάθειας ω απάθεια....Ωρα 9 και εγώ έφτασα στο σπίτι μου γεμάτη απογοήτευση, σκέψεις σκέψεις σκέψεις και πάλι σκέψεις...Προσπαθούσα να ερμηνεύσω τα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη τη μέρα αλλά μάταια...Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πλέον οι πάντες αδιαφορούν για τους γύρω τους είναι εγωιστές κοιτάνε την πάρτη τους και αν πάρουμε φωτεινό παράδειγμα την εν λόγω κυρία στο λεωφορείο είναι ρατσιστές χωρίς σεβασμό προς το συνάνθρωπο εξυμνόντας ακροδεξιά στοιχεία...Και όλα αυτά γίνονται εν έτη 2011 με την συνέναιση πολλών ατόμων...Πέφτωντας για ύπνο μόνο μία φράση μου ήρθε στο μυαλό και εξού και ο τίτλος του κειμένου μου...Πάντα σεβόμουν το διαφορετικο αλλά....Μάλλον αυτό το αλλά δεν θα μπορέσω να το ερμηνεύσω ποτέ και θα μάθω να ζω με αυτό.........

la katastasion tres apelpistik ή αλλιώς(Βαρύς χειμώνας και η αννούλα του χιονιά)

Kαι να που το καλοκαίρι έφυγε και μαζί του έφυγαν όλες οι θετικές σκέψεις...Μπήκε ο Σεπτέβρης που μαζι του έφερε τα πάνω κάτω..Ψηφίστηκε βλέπετε το Νομοσχέδιο της κ.Διαμαντοπούλου το οποίο προνοεί για τους φοιτητές των ΑΕΙ και των ΤΕΙ...Ναι ναι καλά ακούσατε η Υπουργός παιδείας μας φροντιζει για εμάς τους φοιτηταί και κάνει ότι το δυνατόν καλύτερο για την μόρφωση μας..Κατακερμάτισμός των πτυχίων και των επαγγελματικών δικαιωμάτων .Με την εισαγωγή του συστήματος των πιστωτικών μονάδων αρχικά έρχεται το σπάσιμο του ενιαίου πτυχίου σε πτυχία πολλών ταχυτήτων, αφού δημιουργούνται 2 ή 3 κύκλοι σπουδών...Είδατε βρε που γκρινιάζατε?Αφου νοιάζεται για μας...Βασικό πτυχίο και μάστερ, ''υποχρεωτικά'' για να έχουμε επαγγελματική κατάρτιση σου λέει...Επίσης εισαγωγή των επιχειρήσεων μέσα στις σχολές.Εισαγωγή των επιχειρήσεων στην δημόσια εκπαίδευση μέσω των χορηγιών, επώνυμων εδρών που θα χρηματοδοτούνται από ιδιωτικό κεφάλαιο.Το κόστος της σίτισης και της στέγασης μετακυλύετε στους φοιτητές, αφού θα αναγκάζονται να πληρώνουν τους ιδιώτες που θα διαχειρίζονται τις εστίες...αχ αχ ακόμα να δείτε τι καλό θα κάνει στην παιδεία η υπουργός μας;Τέλος θεσμοθετεί το Συμβούλιο διοίκησης το οποίο

θα απαρτίζεται και από manager διορισμένους από το υπουργείο...Έλα οι χορηγοί να μπαίνουν στα Πανεπιστήμια...Υγ: Ας μην αναφέρω το θέμα του ασύλου και συγχυστώ...Ο κάθε μπατσούλης θα μπορεί να μπαίνει πλέον στα εκπευδευτικά ιδρύματα και θα κάνει ότι μα ότι του γουστάρει τέλειο δεν είναι;;Τώρα να αναφερθώ στα σχολεία;;Που ακόμα και για τους μαθητές νοίαζεται...Σου λέει γιατί να δώσουμε βιβλία φέτος;με φωτοτυπίες θα γίνει η δουλειά και μέσω διαδικτύου δεν υπάρχουν λεφτά για πολυτέλειες..αα όλα κ όλα..Ότι μάθατε μάθατε...Eίδατε;Nοιάζεται σας λέω πιστέψε με...

    Εντάξει εντάξει..Δε πιστεύω να πιστέψατε ότι τα προαναφερθέντα έχουν στόχο να βελτιώσουν την δημόσια παιδεία..Το αντίθετο μάλιστα...Το πανεπιστήμιο καθίσταται σάπιο ενώ το σχολείο απλά υποβαθμίζεται στο έπακρο..Τώρα θα μου πείτε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;Εύστοχη ερώτηση...Συμμετοχή στις συνελεύσεις και στα συλλαλητηρια..Είναι σημαντικό το φοιτητικό/μαθητικό κίνημα να δώσει ηχυρό μήνυμα σε όλο αυτό τον παραλογισμό που συμβαίνει..Πες τη γνώμη σου,αντέδρασε,διεκδίκησε τα δικαιώματα σου...  

Αν όχι εμείς τότε ποιοί; Και αν όχι τώρα, πότε;

                                                                 Δεν έμαθαν να μας σέβονται, θα μάθουν να μας φοβούνται.

Στροφή στην ποίηση....

Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν ,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού
γένους ανυπεράσπιστου.
πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες
Ο φόβος
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός :
οι φόβοι
οι φόβοι
για όλα από εδώ και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων
ενικού αριθμού
μόνον ενικού αριθμού
και άκλητη
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό ,γένους θηλυκού
ενικός αριθμός.
πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.

Οι νύχτες από εδώ και πέρα...Κική Δημουλά(Πληθυντικός αριθμός)

Σκέψεις...(Part 2)

Εσύ τι?Πες μου Λώρα δεν υπάρχει κάτι που να σε ενδιαφέρει πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο?Ναι σου είπα ότι..να..μαζεύω,έχω  τα γυάλινα ζωάκια μου..Τι θες να πεις?Τι γυάλινα?Αντικείμενα,μινιατούρες,παιχνίδια..Τα πιο πολλά είναι γυάλινα ζωάκια .Τα πιο μικρά ζωάκια που γεννήθηκαν ποτέ...Η μητέρα το λέει ο γυάλινος κόσμος της Λώρας..Να σαν και αυτό που κρατάω.Θες να το δεις?Πρόσεξε σπάει με το παραμικρό.Τότε άστο.Δεν εμπιστεύομαι τα χέρια μου για τέτοια πράγματα.Τα εμπιστεύομαι εγώ.Παρ'το. Να είδες τι μαλακά που το κρατάς?Να σήκωσε το στο φως.Το λατρεύει το φως.Βλέπεις πως αστράφτει μέσα στο φως?Ναι αστράφτει.Αποφεύγω να κάνω διακρίσεις αλλά αυτός είναι ο αγαπημένος μου.Τι είναι?Δε βλέπεις το κερατάκι στο μέτωπο μου?Μονόκερος ε?Χμ..Δεν υπάρχουν μονόκεροι.Το ξέρω.Ο κακομοίρης θα νιώθει πολύ μόνος.Και να νιώθει δε παραπονιέται.Μένει στο ίδιο ράφι με κάποια άλογα χωρίς κέρατα και φαίνεται να περνάνε καλά όλοι μαζί.Πως το ξέρεις?Δεν τα έχω ακούσει να τσακώνονται..

                                                                                        -

Νομίζω ότι ξέρω το πρόβλημα σου Λώρα...Σύμπλεγμα κατωτερότητας.Το ξέρω γιατί το είχα και γω.Για παράδειγμα ο κρότος που έκανε ο μηχανισμός στο πόδι σου όταν ανέβαινες τις σκάλες του σχολείου..Και τι έκανες?Παράτησες το σχολείο, παράτησες τη μόρφωση σου, και όλα αυτά για ένα θόρυβο  ο οποίος ήταν κατά τη γνώμη μου ανύπαρκτος .Έχεις ένα ελάχιστο φυσικό ελλάτωμα κάτι που δεν φαίνεται καν, και η φαντασία σου το κάνει χίλιες φορές μεγαλύτερο. Άκου τη συμβουλή μου.Ξέρω τι σου λέω.Σκέψου ότι σε κάτι υπερέχεις.Σε τι?Μη χειρότερα Λώρα.Κόιρα γύρω σου.Τι βλέπεις?Εκατομμύρια άνθρωποι..Και όλοι γεννήθηκαν και όλοι θα πεθάνουν. Ποιός από αυτούς έχει και το ένα δέκατο από τα δικά σου χαρίσματα η τα δικά μου η οποιοδήποτε άλλος?Καθένας από εμάς έχει κάτι ξεχωριστό.Μερικοί έχουν πολλά το παν είναι να ανακαλύψεις τι είναι το ξεχωριστό που κρύβεις μέσα σου εσύ.

 Που χτυπήσαμε?στο τραπέζι.Έπεσε τίποτα?Ναι.Ελπίζω να μην ήταν ο μονόκερος.Αυτός ήταν,έσπασε.Τώρα είναι σαν τα άλλα άλογα...

Υγ: Μπορει να γυαλιζουμε στα ματια των αλλων ,αλλα σπαμε ευκολα..Ειμαστε ψυχες φτιαγμενες απο γυαλι,μπαλες που τις εμπιστευομαστε στους αλλους...

 Γυάλινος κόσμος...Τέννεσυ Ουίλιαμς...

Σκέψεις...(Part 1)

Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει...Κατερίνα Γώγου

Don't Worry be happy??....

Θα απορείτε με τον τίτλο φαντάζομαι μάλλον όχι τόσο με τον τίτλο αλλά με τα ερωτηματικά που έχω τοποθετήσει στο τέλος της πρότασης...Αλλά...Να,τρείς μήνες έχω να γραψω σε αυτό το ρημαδομπλόγκ και έχουν έρθει τα πάνω κάτω...Βλέπε νομοσχέδιο για την παιδεία που εφαρμόζεται απο Σεπτέμρη(Μας νοίαζεται η κυρία Διαμαντοπούλου άλλωστε εμάς τους φοιτητές και θέλησε να κάνει μια ριζική αλλαγή στα πανεπιστήμια και στα τει για να πάμε απο το κακό στο χειρότερο :) ) επίσης να....Δεν θέλω να ασχοληθώ με την χούντα του Μπατσόκ που τον Ιούνιο έδρασε με τον χειρότερο τρόπο ενάντια στις ειρηνικές διαδηλώσεις των Πολιτών...Τα όργανα καταστολής πάντως έκαναν το έργο τους και πραγματικά τους δίνω συγχαρητήρια..Έδειραν φουλ κόσμο είτε με γκλομπ είτε με τε χέρια πόδια(δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα μετράει)Ρίξαν με μεγάλη επιτυχία χημικά,δακρυγόνα ασφυξιογόνα κτλ(Να σαι καλά ρε μάνα που με προμήθευσες με Malox και riopan)ενώ συνέλαβαν άπειρο κόσμο...Δε θα ασχοληθώ όυτε με το παρακράτος μας αγαπώ τους ασφαλίτες γιατί να το κρύψω άλλωστε?Να μωρέ είναι αυτόι οι κύριοι που βάζουν πολιτικά ρούχα και δημιουργούν τα επεισόδια και να μετά βγαίνει ο κάθε Πρετεντέρης(Κόιτα να δεις,τυχαία μου ήρθε το όνομα του)και λέει ότι φταίνε αυτοί..Οι αλήτες μωρε του Σύριζα ναι αυτοί που μας μειώνουν και τον τουρισμό ναι ναι αυτοί είναι που πετάνε γιαούρτια στον πάγκαλο και στον κάθε βουλευτή που ενώ δε θα ψήφιζε το μεσοπρόθεσμο ξαφνικά είπε εε ντάξει μωρέ θα το ψηφίσω για το καλό της πατρίδος(Ονόματα δε λέμε οικογένειες δε θίγουμε..)Μμμ...Κάτσε να δεις τι άλλο έγινε αυτόυς τους τρεις μήνες..Ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμο με μεγάλη επιτύχια...Λεφτά δεν υπάρχουν αλλά θα βρούμε μωρέ...Στις υπόλοιπες χώρες επικρατεί πανικός..Υποτιμήθηκε και το δολάριο πάει και η Αμερική(Που ναι ο Μάλαμας να πει τώρα το μέγιστο άσμα ΄΄Στην Αμερική'')Το Λονδίνο θυμίζει τα δεκεμβριανά του 08 σε ποιό hard καταστάσεις...Στη Χιλή ο κόσμος διαδηλώνει για ένα καλύτερο σύστημα...Άλλες χώρες μπάινουν στο σύστημα δανειοδότητησης...Και όλοι είμαστε πλεόν υπό γερμανική οικονομική κατοχή...Αρα??Don't worry be happy...Eγώ νομίζω Don't worry be hippie...Ναι ναι καλά ακούσατε hippie γιατί αν χειρότερέψουν(πόσο ακόμα θα μου πεις)τα πράγματα μας βλέπω στα μάταλα με τζίβες και μαριχουάνες να τραδουδάμε Manu chao και bob Marley..Άλλωστε θα γίνει και αποποινικοποίση του χασισίου όποτε θα μάστε όλοι Κομπλέέέέ.....:p :p Να ορίστε που γκρινιάζατε κάτι καλό έκανε το μπατσόκ μας για τους φίλους του χασισίου...Τι γκρινιάζετε?:P...Δεν ξέρω αν ξέχασα να αναφέρω κάτι..Συμπληρώστε το στον σχολιασμό σας αν υπάρξει..Αλλά ένα θα πω ότι μας περιμένει σκληρός Χειμώνας και 3 Σεπτέμβρη θα πρέπει να είμαστε Όλοι στις πλατείες...Να δώσουμε πάλι ηχυρό μήνυμα...Προς το παρόν φορέστε το πιο όμορφο χαμόγελο σας..Απολαύστε τον τελευταίο μήνα του καλοκαιρίου και εφοδιαστέιτε με πολύ ενέργεια και θετικές σκέψεις...We will survive...

Επικαιρότητα...

Ανοιχτή Επιστολή στον Πρωθυπουργό, και την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ

Κυρίες και Κύριοι της Κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ.Γνωρίζω εκ των προτέρων, ότι αυτή η κίνησή μου είναι συμβολική, εν τούτοις η συνείδησή μου, και η αξιοπρέπειά μου ως ενεργού πολίτη μου επιβάλλει να σας γνωστοποιήσω τα εξής:Ο πατέρας μου Μάνος Λοΐζος αγωνίστηκε με τον δικό του τρόπο, για αξίες όπως η Ελευθερία, η Δημοκρατία, και η Κοινωνική Δικαιοσύνη. Προσπάθησε να υπηρετήσει μέσω της τέχνης του, τα οράματα και τις αξίες ενός καταπιεζόμενου Λαού, ο οποίος με πολύ κόπο, αίμα και δάκρυα αγωνίστηκε για την Δημοκρατία, την οποία τόσο βάναυσα του την στερούσαν.Αφού αυτός ο Λαός κατοχύρωσε με πολλούς αγώνες τα στοιχειώδη Δημοκρατικά δικαιώματα τα οποία στην Ευρώπη είχαν κατακτηθεί χρόνια πριν, έρχεστε σήμερα και όπου Δικαιώματα βάζετε ευκαιρίες. Τα Δικαιώματα στην εργασία, την υγεία, την Παιδεία, την ποιότητα ζωής, τον πολιτισμό, τα έχετε κάνει ένα απέραντο fast track έξυπνων επενδύσεων, ξεπουλώντας όχι μόνο τον Δημόσιο πλούτο αυτή της χώρας, αλλά και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Τόσα χρόνια σας ακούω να χρησιμοποιείτε το «Καλημέρα Ήλιε» στις Κομματικές σας συγκεντρώσεις. Παλιότερα, απλά με ενοχλούσε αισθητικά καθώς και με πλήγωνε, εξαιτίας αφενός της υποκρισίας σας, -διότι οι δικές σας αξίες επέβαλαν και έναν βαθιά εξουσιαστικό τρόπο ζωής, και δημιούργησαν σκλάβους αντί για ελεύθερους ανθρώπους, και ενεργούς πολίτες- και αφετέρου διότι οι δικές σας αξίες δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με αυτό που προσπαθεί να πει το συγκεκριμένο τραγούδι.Τώρα όμως πλέον εξοργίζομαι, γιατί δείχνει ότι δεν έχετε καταλάβει τίποτα από τους αγώνες του Λαού και των εργαζομένων, πράγματα τα οποία ενέπνευσαν τον πατέρα μου, και του έδωσαν και μια αντίστοιχη στάση ζωής στην καθημερινότητά του ως πολίτη, και στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του.Το τραγούδι αυτό καλημερίζει τον Ήλιο, την ελπίδα, την αλληλεγγύη, και την προσμονή ενός ολόκληρου Λαού, για Δημοκρατία και Ελευθερία.Εσείς όμως, είστε υπεύθυνοι για την πιο βαθιά, πνευματική, αξιακή, ηθική, και πολιτισμική καταχνιά που θα μπορούσε να έχει ποτέ αυτός ο τόπος.Ως εκ τούτου, σας απαγορεύω ρητά και κατηγορηματικά, να χρησιμοποιείτε έργο ή μέρος του έργου του Μάνου Λοΐζου, σε οποιαδήποτε κομματική σας εκδήλωση ή δραστηριότητα.Βέβαια ίσως να απαντήσετε ότι το έργο του Μάνου Λοΐζου ανήκει στον Λαό. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο όμως και η συγκεκριμένη πράξη εκ μέρους μου.Επειδή όπως αποδείχτηκε δεν είστε, και ούτε ήσασταν ποτέ μέρος αυτού του Λαού, και δεν έχετε πλέον κανένα δικαίωμα και καμία νομιμοποίηση να συνεχίζετε να τον εξαπατάτε.Ο Ήλιος άλλωστε, είναι δικός μας, και όχι δικός σας.Δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει. Και δεν θα μας τον πάρει...

Μυρσίνη Λοΐζου

Λέμε όχι στην ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση....

Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις ο θυμός και η απογοήτευση είναι τεράστια...Ο ανασχηματισμός δεν βγάζει πουθενά, δεν θεωρήθηκε από κανενάν λύση και σαφώς κανείς δεν θα σταματίσει να αγωνίζεται μέχρι να πέσει η κυβέρνηση...Πρέπει όλοι να είμαστε στους δρόμους την Κυριακή 19 Ιουνίου την μέρα άλλωστε της ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση...Να γίνει αποκλεισμός της Βουλής..Να συγκεντρωθούμε στα εξής μέρη τα οποία είναι:ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ-ΜΕΓΑΡΟ ΜΑΞΙΜΟΥ-ΒΟΥΛΗ-

ΗΡΩΔΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ-ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ ΣΟΦΙΑΣ-ΣΕΚΕΡΗ-ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ-ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ ΑΜΑΛΙΣ-ΖΑΠΠΕΙΟ-ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥ και να δώσουμε το δυναμικό παρόν μας...

 

 

ΖΗΤΑΜΕ ΤΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ Γ.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ!ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ!ΖΗΤΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ!ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ 2!'ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ 1 ΚΑΙ Η ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ!ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!

Ταξιδεύοντας στο Σύνταγμα

Όποιος βρέθηκε στη μεγάλη χτεσινή συγκέντρωση της πλατείας Συντάγματος δεν πρέπει να έχει πια καμία αμφιβολία για το πώς δρα το παρακράτος. Αυτό που άλλαξε χτες είναι ο τρόπος που αντιδρούν οι πολίτες. Εδώ και πολλές μέρες, στη λαϊκή συνέλευση της πλατείας Συντάγματος, ένα από τα κύρια θέματα ήταν ο τρόπος αντίδρασης σε ένα χτύπημα της Αστυνομίας. Έχοντας την πρόσφατη περίπτωση της Ισπανίας κατά νου, όλοι ήταν σίγουροι πως η Αστυνομία θα χτυπήσει τη διαδήλωση του Συντάγματος και θα προσπαθήσει να τη διαλύσει – μαζί, βέβαια, με τις σκηνές και τις υποδομές. Αναζητούσαν λοιπόν πιθανούς τρόπους αντίδρασης και συζητούσαν για το ποιοι θα είναι αυτοί.
Η πρώτη προσπάθεια της Αστυνομίας να διαλύσει τη διαδήλωση του Συντάγματος έγινε χτες. Τα χημικά που έπεσαν στην πλατεία Συντάγματος ήταν απίστευτα πολλά και αδικαιολόγητα– ειδικά, αν σκεφτείς πως οι διαδηλωτές είχαν κάνει σαφές πως διαδηλώνουν και θα συνεχίσουν να διαδηλώνουν με ειρηνικό τρόπο.
Οι ασφαλίτες που παρακολουθούν τις συνελεύσεις και δίνουν αναφορά στους ανωτέρους τους το ήξεραν πολύ καλά αυτό. Και σίγουρα, είχαν ακούσει τον προβληματισμό όλων των ομιλητών για τα χημικά. Ξύλο μπορείς να κάτσεις να φας ή μπορείς να ξαπλώσεις κάτω και να μην κουνιέσαι – τα χημικά, όμως, δεν αντέχονται. Η πρόταση να φοράμε όλοι αντιασφυξιογόνες μάσκες δεν προχώρησε, αν και είναι ο μόνος πραγματικά αποτελεσματικός τρόπος να αντιμετωπίσεις τα χημικά.
Στη Βασιλέως Γεωργίου βρέθηκαν χτες κουκουλοφόροι. Είναι το αγαπημένο τους σημείο. Προσπερνώ το ότι επί 21 ημέρες δεν υπήρξε κάποιο βίαιο επεισόδιο στην πλατεία Συντάγματος. Προσπερνώ επίσης το ότι ήταν ολοφάνερο πως η πλειοψηφία αυτών των κουκουλοφόρων ήταν ασφαλίτες. Ας δεχτώ πως όλοι αυτοί ήταν ταραξίες που δεν είχαν καμία σχέση με την Αστυνομία.
Στη Βασιλέως Γεωργίου υπήρχαν εκατοντάδες ειρηνικοί διαδηλωτές. Αυτό που έκαναν τα ΜΑΤ ήταν να στέλνουν τους «ταραξίες» μέσα στους διαδηλωτές και να πετούν τελικά χημικά στους ανυπεράσπιστους διαδηλωτές, αφού οι «ταραξίες» είχαν λάβει τα μέτρα τους – μάσκες κλπ.
Σε ερώτηση οργισμένου διαδηλωτή στον αρχηγό της δύναμης των ΜΑΤ που ήταν στην Καραγιώργη Σερβίας «γιατί τους στέλνετε πάνω μας και μας πετάτε χημικά;», αυτός απάντησε πως «έγινε λάθος». Να δεχτώ πως ήταν λάθος. Τα λάθη, όμως, γίνονται μια φορά. Το συγκεκριμένο λάθος έγινε άπειρες φορές, με αποτέλεσμα η πλατεία Συντάγματος να πνιγεί στα χημικά και οι διαδηλωτές να τρέχουν να σωθούν (μαζί με τους τουρίστες). Η πορεία των συνδικάτων είχε ήδη τελειώσει, οπότε, η δύναμη των ΜΑΤ είχε τη δυνατότητα να «οδηγήσει» τους «ταραξίες» στη Σταδίου, όπου δεν υπήρχε κανένας διαδηλωτής. Δεν το έκανε.
Έχοντας παρευρεθεί σε δεκάδες πορείες τον τελευταίο χρόνο, ξέρω πια πότε θα εμφανιστούν οι «ταραξίες» και πότε θα χτυπήσουν τα ΜΑΤ. Δεν είμαι ο μόνος – το έχουν αντιληφθεί πια τουλάχιστον όλοι όσοι συμμετέχουν στις πορείες. Όλοι ξέρουμε πότε θα χτυπηθεί η πορεία. Μόλις μπαίνει στο Σύνταγμα. Χτυπιέται εκεί, ώστε –μόλις πέσουν τα δακρυγόνα- να διαλυθεί ο κόσμος και να μην φτάσει μπροστά στη Βουλή.
Το κακό με τις πορείες είναι ότι χτυπιούνται εύκολα και προβοκάρονται ακόμα πιο εύκολα. Όταν θέλεις να διαδηλώσεις μπροστά στη Βουλή, δεν έχεις κανένα λόγο να ξεκινάς από το Πεδίο του Άρεως ή την Ομόνοια – διαδηλώνεις κατευθείαν μπροστά στη Βουλή. Βέβαια, αυτό δεν συμφέρει κόμματα και συνδικάτα που θέλουν τους πελάτες τους χώρια. Γι’ αυτό μας ξέκαναν με ανούσιες πορείες και βόλτες για περισσότερο από ένα χρόνο, ενώ ήταν ολοφάνερο πως ο κόσμος ήθελε να διαδηλώσει στο Σύνταγμα.
Το σίγουρο είναι πως οι διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος –που διαδηλώνουν χωρίς κομματικές ταυτότητες- χάλασαν τη «συνταγή» της Αστυνομίας. Δίνοντας ραντεβού στο Σύνταγμα –και μένοντας εκεί-, έβαλαν δύσκολα στα ξεφτέρια της Ελληνικής Αστυνομίας. Το χειρότερο ,δε, είναι πως διαδηλώνουν ειρηνικά. Με συνθήματα, συνελεύσεις και μουσική.
Χτες λοιπόν, συνέβη κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ. Η διαδήλωση του Συντάγματος χτυπήθηκε ανελέητα με δακρυγόνα, αν και κανένας από τους διαδηλωτές δεν έκανε κάτι βίαιο. Με την πρόφαση των «ταραξιών», μας τρελάνανε στα χημικά. Αλλά το καινούργιο στοιχείο είναι ότι δεν φύγαμε. Η φωτογραφία που ακολουθεί έχει ενδιαφέρον.
Είναι γύρω στις 2 το μεσημέρι –δεν κοιτούσα και το ρολόι- και έχουμε καταφύγει στην οδό Φιλελλήνων, για να πάρουμε μια ανάσα. Στην κάτω πλευρά της πλατείας Συντάγματος –την οποία αδειάσαμε αναγκαστικά λόγω των χημικών-, γίνεται πόλεμος ανάμεσα στα ΜΑΤ και τους «ταραξίες». Το συνηθισμένο «παιχνίδι». Το μπλοκ των μεταναστών αποχωρεί από την Όθωνος –όπου βρισκόταν- και τότε ο κύριος με το μπλε μπλουζάκι (νομίζω πως αυτός το ξεκίνησε) κάνει κάτι αναπάντεχο.
Γυρνάει προς τα πίσω, βλέπει τη Φιλελλήνων –που είναι γεμάτη από τη μια άκρη ως την άλλη με διαδηλωτές που δεν φεύγουν-, κάνει μια κίνηση με το χέρι και λέει «Πάμε!».
Πάμε; Πού πάμε; Η πλατεία έχει πνιγεί στα δακρυγόνα και μπροστά μας είναι οι ματατζήδες με τα γκλομπ,και οι «ταραξίες» με τα καδρόνια και τις κοτρόνες. Εμείς δεν έχουμε τίποτα – μόνο που είμαστε πάρα πολλοί.
Ο κύριος με το μπλε μπλουζάκι σηκώνει τα χέρια ψηλά, αρχίζει να χτυπάει τις παλάμες του και να περπατάει προς την πλατεία. Κατά ένα περίεργο τρόπο, αρχίζουμε όλοι να περπατάμε προς την πλατεία και να χτυπάμε τις παλάμες μας.
Μέσα σε λίγα λεπτά, έχουμε βρεθεί στη μέση της πλατείας, ενώ ο πόλεμος συνεχίζεται. Κάνουμε πάλι πίσω και μετά από λίγο κάνουμε πάλι το ίδιο. Αυτό το μπες-βγες στην πλατεία κράτησε πολλή ώρα.
Τελικά, τα ΜΑΤ κατάφεραν να βγάλουν τους διαδηλωτές –εκτός από τους πολύ γενναίους και πολύ ανθεκτικούς- από την πλατεία. Το πόσο στημένο ήταν αυτό φάνηκε, όταν –με το πρόσχημα πάντα των «ταραξιών»- έριξαν δακρυγόνα στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος, την ώρα που εκατοντάδες διαδηλωτές χόρευαν πεντοζάλη.
Επικράτησε πανικός και –για να μην κάνω τον ήρωα- θα πατούσα και τη μάνα μου εκείνη την ώρα, για να καταφέρω να βρεθώ σε ένα σημείο που θα μπορώ να πάρω αέρα. Όταν έφτασα στην κορυφή των σκαλοπατιών –απέναντι από τη Βουλή-, είδα πως τα ΜΑΤ ήταν πια ανάμεσα στις σκηνές.
Θα ήθελα πολύ να ήμουν ο Σούπερμαν και να γυρνούσα και να τους πλάκωνα στις σφαλιάρες –γιατί είναι αλήτες-, αλλά δεν είμαι και έφτασα ως το Ζάππειο, για να μπορέσω να συνέλθω λίγο.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτή τη φορά δεν φύγαμε. Ακόμα κι όταν η πλατεία Συντάγματος έγινε κόλαση από τα δακρυγόνα –και δεν μπορούσε να σταθεί άνθρωπος-, αρχίσαμε σιγά σιγά να επιστρέφουμε.
Γιατί, όμως, τις προηγούμενες φορές διαλυόμασταν απογοητευμένοι –μετά από τα πρώτα δακρυγόνα- και αυτή τη φορά επιστρέψαμε; Νομίζω πως αυτή τη φορά επιστρέψαμε γιατί είχαν προηγηθεί οι 21 ημέρες διαδήλωσης στο Σύνταγμα. Δεν σου έκανε καρδιά να σηκωθείς να φύγεις, όταν ήξερες πως οι άνθρωποι με τους οποίους συναντιέσαι και συζητάς κάθε βράδυ θα μείνουν εκεί. Κάτι τέτοιο θα ήταν σαν προδοσία.
Μπορεί να μη συμφωνείς στα πάντα με αυτούς τους ανθρώπους, μπορεί κάποια στιγμή να παίρνεις ανάποδες με τη διαδικασία στη συνέλευση, μπορεί να σε ενοχλούν κάποια συνθήματα, αλλά είσαι 3 εβδομάδες στον ίδιο χώρο μαζί τους, με αίτημα τη δημοκρατία. Και θα σηκωθείς να φύγεις επειδή τα ΜΑΤ έριξαν δακρυγόνα; Και πυρηνικά να ρίξουν, πάλι θα γυρίσουμε.
Οι διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος ξέρουν καλά γιατί βρίσκονται στο Σύνταγμα. Δεν διαδηλώνεις 3 εβδομάδες σε μια πλατεία για πλάκα. Ειδικά, αν είσαι Έλληνας και βαριέσαι τα πάντα από τη δεύτερη μέρα.
Χτες το μεσημέρι, την ώρα που περπατούσαμε όλοι μαζί προς την πλατεία Συντάγματος -και χτυπούσαμε τα χέρια μας-, αισθάνθηκα περήφανος. Και για εμένα, και για τους ανθρώπους μαζί με τους οποίους περπατούσα.
Βέβαια, αν είχα φάει κάνα γκλομπ ή κάνα καδρόνι στο κεφάλι, τώρα –εκτός από περηφάνια- θα είχα και πονοκέφαλο.

Kαι συμπληρώνω εγώ(underground Με στρας) Το παρακράτος καλά κρατεί...






Πηγή: pitsirikos.net

Frangoulis Marios - Mikros Prigkipas

"Αν όμως μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα γίνει ηλιόλουστη. Θα αναγνωρίζω το θόρυβο ενός βήματος διαφορετικού απ' όλα τ' άλλα. Τα άλλα βήματα θα με κάνουν να κρύβομαι κάτω από τη γη. το δικό σου, σαν μουσική, θα με τραβάει έξω από τη φωλιά μου. Κι έπειτα κοίτα. Βλέπεις εκεί πέρα, τα χωράφια με το στάρι; Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι λυπηρό. Όμως εσύ έχεις μαλλιά χρυσαφένια. Θα είναι υπέροχο λοιπόν όταν θα με έχεις εξημερώσει. Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα μου θυμίζει εσένα. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα... Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού"

"Να το μυστικό μου, είπε η αλεπού. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια. Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλο σου που το κάνει τόσο σημαντικό..."

Μάθε παιδί μου....Γράμματα;;

Και ποιός δεν έχει χιλιοακούσει αυτή τη φράση όταν ήταν μικρός...Συνέχεια δίάβασε διάβασε και διάβασε...Πρέπει να πας πανεπιστήμιο πρέπει να σπουδάσεις να κάνεις ένα καλό μεταπτυχιακό και στη συνέχεια να βρεις μια καλή δουλεία για να βγάλεις τα προς το ζειν...2011 και τίποτα δε θυμίζει τα προαναφερθέντα...Ήδη από το σχολείο υπάρχει στείρα μάθηση και γνώση, οι γονείς μέσα στο άγχος τους να κάνουν το καλύτερο για το παιδί τους το φοτρώνουν συνεχώς με άχρηστες γνώσεις ενώ δεν διστάζουν απο μικρή ηλικία να το φορτώσουν με τα διάφορα φροντιστήρια ξένων γλωσσών καθώς σε μεγαλύτερες ηλικίες δεν αργούν να γράψουν τα παιδία τους σε φροντiστήρια αρχαίων, μαθηματικών και ούτ το κάθε εξής...Από εκεί ήδη ξεκινάει και η υποβάθμιση του σχολείου και δει του δημοσίου...Θα έλεγα μια υποβάθμιση των πάντων...Της δημόσιας παιδείας και των εφοδίων που παρέχει...Υποβάθμιση των καθηγητών και των δυνατοτήτων που παρέχει το δημόσιο σχολείο...Στον αντίποδα ενισχύουμε τα φροντιστήρια(γιατί έχουμε την άποψη πως αν πληρώσεις κάτι θα μάθεις) ενώ μισθοί ολόκληροι ξοδεύονται εκεί με την προυπόθεση το κάθε παιδί να πάρει απαραίτητα εφόδια για τη ζωή του και  να μπει στο πανεπιστήμιο..Και κει ξεκινάει η τραγική ειρωνεία...Κάποτε όλοι έιχαν όνειρα στόχους να μπουν στο πανεπιστήμιο να σπουδάσουν κάτι και να γίνουν κάτι στη ζωή τους...Τα δεδομένα δυστυχώς άλλαξαν...Έρχεται να καπελώσει την παιδεία καθώς και τα πανεπιστήμια  η αναθεώρηση του Άρθρου 16 ..Εν συνεχή  ακολουθεί νόμος πλαίσιο για τα πανεπιστήμια γίνεται λόγος για άρση του πανεπιστημιακού ασύλου συνεχίζουμε με τις μείωσεις προσωπικού, έχουμε αναστολή εργασιών  σε πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα καθώς και σε Τει...Πολλά τμήματα κλείνουν η τείνουν να κλείσουν το ένα μετά το άλλο ενώ manager και χορηγοί τείνουν να μπουν στη σχολή...Χρηματοδότητηση μηδέν ενώ προυπολογισμός ελάχιστος μέ ένα υπουργείο παιδείας να πιέζει για την πρόσληψη έκτακτου προσωπικού...Μην ξεχάσω να αναφέρω και τα συγγράματα που πλέον  κάποια από αυτά οι φοιτητές αναγκάζονται να τα αγοράσουν....Και ρωτώ αξίζει άραγε να κοπίασεις τόσο πολύ για να μπεις σε ένα τόσο σάπιο σύστημα που το πανεπιστήμιο υποβαθμίζεται μέρα με τη μέρα και η ανεργία έχει φτάσει στα ύψη χώρις καμία προοπτική εργασίας και ενισχύοντας κατά κατά κάποιο τρόπο τον  υποχρεωτικό εθελοντισμό επ αορίστον;;Εγω πιστεύω πως αξίζει μόνο και μόνο γιατί η γνώση είναι ανεκτίμητη και μέσα απο αυτή γίνεσαι καλύτερος μέρα με τη μέρα...Αντιλαμβάνεσαι την αξία της  ενώ διευρύνεις τους ορίζοντες σου...Ας καλλιεργηθείς πίστεψε με θα έρθει η μέρα που δε θα βγεις χαμένος...Άλλωστε όπως είχε γράψει και ο Μπρεχτ:


Μάθαινε και τ’ απλούστερα!Γι’ αυτούς που ο καιρός τους ήρθε ποτέ δεν είναι πολύ αργά!Μάθαινε το αβγ, δε σε φτάνει, μα συ να το μαθαίνεις! Μη σου κακοφανεί!Ξεκίνα! Πρέπει όλα να τα ξέρεις!