Nα αγαπάς την Ειρήνη...(Έκθεση που ξέθαψα από το συρτάρι του γραφέιου μου η οποία γράφτηκε από μένα όταν ήμουν 14 ετών)

Τι είναι άραγε Ειρήνη;Το όνειρο του παιδιού είναι Ειρήνη. Το όνειρο της μάνας είναι η Ειρήνη.Τα λόγια της αγάπης κάτω από τα δέντρα είναι η Ειρήνη.
    Η Ειρήνη είναι κάτι το ευχάριστο. Μέσα από την Ειρήνη αναπτύσσεται ο πολιτισμός, η οικονομία, οι τέχνες και τα γράμματα, γιατί όταν υπάρχει Ειρήνη όλα τα παιδιά και περισσότερο τα παιδιά του τρίτου κόσμου έχουν την δυνατότητα να μάθουν να γράφουν, να διαβάζουν και να αναπτύξουν έστω και λίγο την οικονομία της χώρας τους.
    Όλοι πρέπει να αγαπάμε την Ειρήνη,δυνατοί και αδύνατοι, μικροί και μεγάλοι. Κατά τη γνώμη μου δε θα έπρεπε να γίνεται πόλεμος γιατί προξενεί πολλές καταστροφές.
     Πόλεμος...Τι αντιπροσωπεύει η λέξη πόλεμος;; Μίσος, λύπη, δάκρυα, φρίκη. Αυτό είναι ο πόλεμος λοιπόν. Οι μεγάλες δυνάμεις θέλουν να επιβληθούν στις μικρές. Γιατί άραγε; Όλα αυτά γίνονται για να αναπτύξουν την οικονομία τους τα μεγάλα κράτη.
     Για όλα τα παραπάνω πρέπει να αγαπάμε την Ειρήνη. Αν δεν θέλουμε να βλέπουμε κάθε μέρα νεκρά παιδιά στις χώρες του τρίτου κόσμου πρέπει να συμβάλουμε όλοι σε αυτό. Να βγούμε στους δρόμους και να φωνάξουμε << Θέλουμε Ειρήνη και όχι Πόλεμο>>. Τότε ίσως μπορεί να ακουστεί η φωνή μας στις μεγάλες δυνάμεις και να γίνει κάτι με το θέμα του Πολέμου.
      Γιατί αδέρφια μου,μες στην Ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος με τα όνειρα του.Δώστε τα χέρια αδέρφια μου αυτό είναι Ειρήνη...Μόνο αυτό, τίποτε άλλο...


Υγ: Αυτή την έκθεση δεν την ανέβασα προς εντυπωσιασμό η με στόχο να αποσπάσω σχόλια τύπου ααα πολύ ώριμη σκέψη για την ηλικία σου. Την ανέβασα γιατί θέλω να τονίσω ότι τα μάτια ενός παιδιού βλέπουν πάντα  κάποια πράγματα που ίσως να μην τα βλέπουν οι μεγάλοι ...Έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε που την έγραψα και όχι μόνο δεν υπάρχει Ειρήνη αλλά δυστυχώς τείνει να εκλείψει παντελώς η έννοια της λέξης ...Θα κλείσω με Ρίτσο όπως άλλωστε έκλεισα αλλα και ξεκίνησα την έκθεση μου,επιβάλλεται νομίζω...

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα,τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο,αυτό είναι η ειρήνη.