V for Voucherades.!

Ήταν μεσημέρι Τρίτης, ξέρεις από αυτά τα ανιαρά μεσημέρια με το ραδιόφωνο στη διαπασών και το τηλέφωνο να χτυπά ασταμάτητα.

Δεν άργησα και πολύ η αλήθεια είναι να απαντήσω. Μια φωνή από μέσα ψέλλισε «Βγήκαν τα αποτελέσματα του Voucher». Η αλήθεια είναι, πως  ήπλιζα να ανοίξω τον υπολογιστή μου και να μην δω εκείνο το μακρινάρι για κωδικό στους επιτυχόντες του προγράμματος. Δυστυχώς δεν άργησα να διαψευσθώ. Το κινητό μου χτυπά, μου’χε έρθει και ένα μήνυμα από τα ΚΕΚ αλλά δεν έδωσα και πολύ μεγάλη σημασία. Μετά από λίγο αποφασίζω να απαντήσω. Μια φωνή ενθουσιασμένη μου λέει « Συγχαρητήρια, είστε ωφελούμενη».

Εγώ μέχρι χθες ήξερα ότι υπάρχει ο άνεργος και ο εργαζόμενος. Τώρα το νέο trend της παραοικονομίας είναι ο «ωφελούμενος». Μόνο «ωφελούμενη» δεν ένιωθα εκείνη την στιγμή. Τα συναισθήματα μου ποικίλα, κυρίως απόγνωση και θυμός. Ουσιαστικά μαύρη «εργασία», χωρίς άδειες, χωρίς δικαιώματα και το κυριότερο χωρίς ασφάλιση μιας και τα φαινομενικά ένσημα δεν είναι καν συντάξιμα. Άσε που στα ψιλά γράμματα υπάρχει και μια κράτηση φόρου που στην πλασάρουν πολύ ωραιοποιημένα ώστε να «ψαρώσεις» και να συμμετάσχεις στο πρόγραμμα. Εκείνη την ημέρα μίλησα με πολλούς. 

Οι περισσότεροι μου έδιναν συγχαρητήρια.Αλήθεια, δε μπόρεσα να καταλάβω το γιατί. Όταν η μόνη σου επιλογή σε καιρό κρίσης είναι η εκμετάλλευση, όταν στα είκοσι τέσσερα σου χρόνια δε σου δίνει κανείς την ευκαιρία να εργαστείς μιας και η έλλειψη προϋπηρεσίας είναι βασικό μειονέκτημα, όταν δεν μπορείς να έχεις δικαιώματα γιατί δεν είσαι εργαζόμενος, γιατί είσαι απλά ένας « ωφελούμενος», όταν επιλέγεις το λιγότερο κακό γιατί έχεις ανάγκη τα χρήματα πως γίνεται να κατακλύζεσαι από θετικές σκέψεις και να αισθάνεσαι τυχερός; Πως γίνεται να…

Πρώτα υπήρχαν τα Stage βλέπεις, έπειτα οι πεντάμηνες συμβάσεις και ύστερα ήρθαν τα ΚΕΚ που φυτρώνουν σαν τα αγριόχορτα, από τη μια μέρα στην άλλη. Και κάπου στη μέση, βρίσκεσαι και εσύ εγκλωβισμένος. Είναι και εκείνη η στιγμή άλλωστε που καλείσαι να επιλέξεις για το μετά, που καλείσαι να επιλέξεις για το μέλλον και τη ζωή σου.

Όσο για μένα; Ελπίζω να σταθώ τυχερή και να βρω εργασία στο αντικείμενο μου σύντομα. Άλλωστε, έχω και τo Voucher να με περιμένει. Και που ξέρεις, ίσως με δεις τυχαία σε κάποια θέση γραμματέως, τηλεφωνήτριας ή ακόμη και στη θέση του διοικητικού προσωπικού, κάτι δηλαδή τελείως άσχετο με το επάγγελμα που έχω επιλέξει να κάνω.

Τουλάχιστον, αν επιλέξω το εν λόγω πρόγραμμα θα το έχω κάνει τελείως συνειδητά, τουλάχιστον, θα ξέρω ότι θα μπορώ να μοιραστώ την εμπειρία μου με χιλιάδες ανέργους που συμμετέχουν σε παρόμοια προγράμματα. Άλλωστε οι φωνές έχουν αξία όταν το εγώ γίνεται εμείς. Άλλωστε ουτοπία είναι αυτό, που όταν κάνεις ένα βήμα προς το μέρος του, απομακρύνεται δυο. Όταν κάνεις δυο απομακρύνεται τέσσερα, όταν κάνεις τρία, έξι.

Τότε σε τι χρησιμεύει η Ουτοπία; Σε κάνει να προχωράς!

Υ.Γ: Μπορείτε να παραθέτετε προσωπικές εμπειρίες καθώς και να ενημερώνεστε σχετικά με τα Voucher, στο http://vforvoucherades.blogspot.gr

* Το εν λόγω κείμενο δημοσιεύτηκε  στο  http://www.theoldschoolproject.com

Το γελαστό παιδί.!

Θυμάμαι σαν σήμερα εκείνη την νύχτα του Σεπτέμβρη. Βλέπεις, είναι από τις νύχτες που δεν μπορείς να βγάλεις εύκολα από το μυαλό σου.Ναι, είναι από εκείνες τις νύχτες που θα σε στοιχειώνουν ίσως και για πάντα. Είναι σαν τις Ερινύες ας πούμε, που έρχονται καμιά φορά στον ύπνο σου. Ίσως γιατί κάπου μέσα σου αισθάνεσαι ηθικός αυτουργός για όσα έχουν γίνει αλλά και για εκείνα που θα ρθουν...
 Πρώτα βλέπεις, άρχισαν τα τηλέφωνηματα και τα μηνύματα στο κινητό. Δε θυμάμαι ακριβή ώρα, θυμάμαι μόνο εκείνο το αίσθημα της αναμονής που με διακατείχε. Ήταν εκείνο ακριβώς το συνάισθημα που είχα νιώσει και τότε, τον Δεκέμβρη... Ύστερα άρχισε η παραπληροφόρηση, η σύγχυση αλλά και η ελπίδα πως όλα είναι ακόμη στη θέση τους.Το τηλέφωνο συνεχίζει να χτυπάει επίμονα, τα social media οργιάζουν για ακόμη μια φορά, στέκομαι απαθής μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Διαβάζω με τις ώρες μέχρι να μπορέσω να ενώσω όλα τα κομμάτια της ιστορίας, ώστε να μπορέσω να καταλάβω τι έχει συμβεί. Η καρδιά μου χτυπούσε όλο και πιο δυνατά, θυμάμαι πως ένιωθα οργή. Ναι, μόνο αυτό μπορώ να θυμηθώ...Ακριβώς τα ίδια συναίσθηματα με τότε...Ώρες ώρες νομίζω πως μένουμε στάσιμοι.Να,νιώθω ότι είμαστε θεατές του ίδιου κακοπαιγμένου έργου. Ξέρεις και συ πως είναι έτσι δεν είναι;. Ξέρεις πως είναι να σκοτώνουν το μέλλον σου;Να σκοτώνουν τα παιδιά σου;Το φίλο σου;Κάποιο γνωστό σου;.Ξέρεις πως είναι να σκοτώνουν όλους εκείνους που ονειρεύονται και που αγωνίζονται για ένα κόσμο αλλιώτικο από δαύτον; Ένα κόσμο που δε θα προάγει το μίσος και τη βία, ένα κόσμο που δε θα διαχωρίζει το μαύρο από το άσπρο, ένα κόσμο που κέντρο του θα είναι μόνο ο άνθρωπος. Ναι, ο άνθρωπος...Νομίζω πως ξέρεις...
 Κάπως έτσι ήταν και ο Παύλος λοιπόν. Όχι, δεν τον ήξερα...Το μόνο που ήξερα ήταν ότι για τους άλλους ήταν ο  Killah p. Ένας άνθρωπος που μέσω της μουσικής του εκφραζόταν. Κάποιοι βέβαια, δεν βιάστηκαν  να τον στοχοποιήσουν και να τον εντάξουν σε κάποιο πολιτικό χώρο.Βλέπεις ήταν Αντιφασίστας. Τι σημαίνει άραγε αντιφασίστας;Πότε δε μπόρεσα να καταλάβω. Να, θέλω να πω δηλαδή πως όλοι μας κατά μία έννοια είμαστε αντιφασίστες. Ποιός θέλει ας πούμε να σκορπίζει μίσος;Ποιός θέλει να ζει με το φόβο του θανάτου;Με το φόβο της λογοκρισίας; Ποιός θέλει να ζει με σβάστικες και ναζιστικά σύμβολα; Ποιός είναι ευτυχισμένος με τον θάνατου ενός παιδιού; Ακόμη, ποιός χαίρεται για εκείνες τις ψυχές που τους ξέβρασε η θάλασσα; Για αυτά και για τόσα άλλα λοιπόν, πιστεύω πως είμαστε Αντιφασιστές, ναι, για αυτές και όχι μόνο τις μέρες θα φέρνουμε στο νου μας τον Παύλο, τον Μιχάλη, τον Αλέξη...Θα φέρνουμε στον νου μας τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Αντώνη Καλογιάνννη οι οποίοι θα μας θυμίζουν πάντα πως μυρίζει ακόμη το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό...
 Δε ξέρω γιατί θέλησα να γράψω σήμερα για τον Παύλο, είναι που αυτές τις μέρες ο νους μου είναι στην Αμφιάλη και στα όσα συνέβησαν εκεί...Είναι που βρέθηκα και γω εκεί..Είναι που...
Ξέρεις, οι μέρες και οι εποχές που διανύουμε είναι ανησυχητικά περίεργες, μια  κοινωνία ολάκερη σιωπά μέρα με την μέρα, χρόνο με το χρόνο...Όλα αυτά τα πρόσωπα όπως ο Παύλος, ο Μιχάλης, ο Αλέξης, ο Κουμής και άλλοι τόσοι που δεν είναι πια κοντά μας θα μας θυμίζουν πάντα πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει Κεμάλ, θα μας θυμίζουν πάντα πως θα γλιτώσει το παιδί και πως θα υπάρξει ξανά η ελπίδα, θα μας θυμίζουν πως, για να φτιάξουμε ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων πρέπει να συνεχίσουμε και να μη λυγίσουμε ούτε στιγμή...
 Όσο για το Παύλο, ξέρω ότι στην Αμφιάλη, 18 του Σεπτέμβρη σκοτώσαν οι εχθροί μας, το γελαστό παιδί...

Καλή συνέχεια!

Όσο υπάρχουν Άνθρωποι.!

Είναι από εκείνες τις στιγμές που έχω την ανάγκη να αποτυπώσω κάποιες σκέψεις μου εδώ. Δε ξέρω γιατί. Ίσως γιατί είμαι αρκετά φορτισμένη, ίσως γιατί κλείνει ένας μεγάλος κύκλος για μένα και αρχίζει ένας άλλος.Ίσως...Να είναι, που δεν έχουν πολλοί την ευκαιρία και την τύχη που είχα εγώ...Ίσως ακουστεί μελό, για άλλους γραφικό, για μένα είναι απλά η αλήθεια.
 Άλλωστε, ξέρεις τι σημαίνει ανιδιοτελής βοήθεια; Τι σημαίνει μια αυθόρμητη καλημέρα το πρωί; Ακόμη και τα αυθόρμητα γέλια κατά τη διάρκεια του μαθήματος.Εκείνες οι κουβέντες στα κρυφά;Και έπειτα είναι και εκείνες οι παρατηρήσεις του καθηγητή. Επίσης,ξέρεις τι σημαίνει για μένα εκείνη η αγκαλιά; Εκείνα τα αναπάντεχα τηλεφωνήματα μέσα στη νύχτα; Εκείνα τα βράδια που ξημεροβραδιαζόμασταν μπροστά στον υπολογιστή γιατί φοβόμασταν μήπως δεν παραδώσουμε την εργασία; Να, είναι και εκείνα τα αθώα ξενύχτια μας, οι πολύωρες συζητήσεις μας και οι πολύωροι καφέδες μας. Μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να πάρουμε δύναμη, μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε αυτό που ξεκινήσαμε...
 Εγώ είχα την τύχη να τα εισπράξω όλα αυτά και ακόμη περισσότερα. Είχα τη τύχη να βρεθώ ανάμεσα σε ανθρώπους που σέβονται τον άνθρωπο, ανάμεσα σε ανθρώπους που προσφέρουν ανιδιοτελώς, ανθρώπους που έχουν μάθει να λειτουργούν σαν ομάδα και ανθρώπους που έχουν μάθει να δίνουν το χέρι στον άλλον όταν το χρειάζεται.
Ναι, εγώ νιώθω τυχερή. Νομίζω και εκείνοι. Το μόνο σίγουρο πάντως,  είναι πως γέμισαν τις βαλίτσες εκείνου του ταξιδιού γνώσεων, με όμορφες στιγμές, με εμπειρίες, με εργαλεία και με χρήσιμα εφόδια για το μέλλον τους. Το μόνο σίγουρο είναι πως όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν και εκείνους ο κόσμος θα είναι πιο όμορφος και πιο φωτεινός, ο κόσμος θα γελάει πιο συχνά, θα ελπίζει πιο συχνά και θα εκφράζεται αυθόρμητα χωρίς να σκέφτεται.
Ναι, όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν και εκείνους θα θυμάμαι εκείνο το ποίημα του Ρίτσου που έλεγε πως " Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο, κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο, κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνω από τη πληγή του και ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στη τσέπη του...

Καλή συνέχεια!

Υ.γ: Σ'αγαπώ

Ξέρεις,ποτέ δε τα πήγαινα καλά με τον χρόνο.Νιώθω κάποιες φορές πως η ζωή μου είναι σαν μια Κλεψύδρα. Ναι, μια κλεψύδρα που αρχίζει και αδειάζει. Εγώ το μόνο που κάνω είναι να την παρατηρώ και να μελετώ με κάθε λεπτομέρεια τους αμέτρητους κόκκους άμμου που σταδιακά χάνονται μέσα στο χρόνο. Να όπως έκανα και σήμερα. Ας πούμε πως υπήρξα παρατηρητής μιας μεγάλης απόφασης ζωής.
 Είναι που τώρα θα μαζεύεις τα πράγματα σου και θα ετοιμάζεσαι για το μεγαλύτερο ίσως βήμα της ζωής σου. Εκείνο το βήμα που θα σε βοηθήσει να διευρύνεις τους ορίζοντες σου, να ανοίξεις νέες πόρτες και το κυριότερο, εκείνο το βήμα που θα σε βοηθήσει να γεμίσεις τις βαλίτσες της επιστροφής σου με εμπειρίες, γνώσεις, όνειρα καθώς και χρήσιμα εφόδια για μια ολόκληρη ζωή,για το παρόν αλλά και για εκείνα που θα ρθουν.
 Μην κλαις και μη στεναχωριέσαι για μένα που μένω πίσω. Πάντα άλλωστε μένει κάποιος πίσω για να κρατάει τα μπόσικα σωστά;. Κάποιος μένει πίσω για να μας θυμίζει το παρελθόν, το παρόν αλλά και όλα όσα μας έκαναν αυτό που ήμαστε σήμερα. Κάποιος μένει πίσω για να μας θυμίζει πως κάποτε ζήσαμε αληθινά, πως κάποτε ερωτευτήκαμε παράφορα, πως κάποτε υπήρξαμε έφηβοι, πως κάποτε κλάψαμε και πληγωθήκαμε πολύ. Κάποιος μένει πίσω για να μας θυμίζει εκείνο το" Mη κλαις.Θα περάσει.Όλα περνάνε."
 Όσο για μένα, ξέρω πως είναι δύσκολο. Όμως ξέρεις κάτι; Εγώ θα σε περιμένω. Ναι, θα σε περιμένω εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο, εκεί θα σε περιμένω...



Υ.γ: Σ' αγαπώ

Καλή Αντάμωση 

Εγώ θα πάω.!

Ναι,Εγώ θα πάω. Είναι μονόδρομος. Το βλέπεις και συ έτσι δεν είναι; Δε γίνεται να μην το βλέπεις. Δε γίνεται να μην το νιώθεις. Έτσι δεν είναι; Εγώ το βλέπω και η αλήθεια είναι πως κουράστηκα. Ναι, κουράστηκα να βλέπω να διαιωνίζεται συνεχώς αυτή η οικονομική και ανθρωπιστική κρίση, κουράστηκα να βλέπω τους αστέγους να αυξάνονται, τους ανέργους και τους απολυμένους να αυξάνονται. Πόσες δικλίδες ασφαλείας να δημιουργήσω ακόμη; Πόσο υπομονή να κάνω ακόμη; Πόσο ακόμη θα δέχομαι τη σιωπή και τη συνενοχή σου; Αλλά το κυριότερο, για πόσο ακόμη θα βρίσκω τη δύναμη να σε δικαιολογώ;.
 Εγώ πάντως θα πάω. Ναι, θα πάω για εκείνη την αξιοπρέπεια, θα πάω για το μέλλον αλλά και για τη ζωή που μου χρωστάνε. Θα πάω γιατί αυτή είναι η πόλη μου, αυτή είναι η χώρα μου.Γιατί εδώ έχω μεγαλώσει, εδώ έχω ζήσει, εδώ έχω γίνει αυτό που είμαι σήμερα. Θα πάω για την γειτονιά μου, για τις δομές που κλείνουν, για τους δασκάλους που δεν διδάσκουν πια, για τους γιατρούς που εργάζονται στα κοινωνικά παντοπωλεία αφιλοκερδώς, για εκείνους που βρίσκονται ακόμη στις λίστες διαθεσίμοτητας αλλά και για εκείνη τη φωνή της Ερτ που σίγησε.
 Για την Ιερισσό, για τον Παύλο, για όλα εκείνα τα μαγκάλια που καίνε ακόμη, για εκείνο το βιτριόλι που άφησε τα σημάδια του στο πρόσωπο της Κωνσταντίνας, για τους κυνηγημένους μετανάστες, για τους μετανάστες εκείνους που τους ξέβρασε η θάλασσα, για τα παιδιά εκείνων που δεν άντεξαν και που δεν είναι πια μαζί μας.Ναι για όλους αυτούς θα πάω. Ακόμη θα πάω για εκείνα τα σημάδια που έχουν οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου αλλά και εκείνα τα παιδιά που γνώρισα σε μία διαδήλωση. Τα σημάδια δεν φεύγουν.Είναι μέσα μας λένε.Είναι σαν τις πληγές που κουβαλάς πάντα μαζί σου. Είναι εκείνα τα σημάδια που σε στοιχειώνουν τις νύχτες.
Θα πάω γιατί οι σόλες των παπουτσιών μου έλιωσαν, γιατί η ελπίδα έχει αρχίσει να στερεύει, γιατί τα όνειρα δε κρατάνε για πάντα, γιατί αν θέλουμε την Ουτοπία πρέπει να την δημιουργήσουμε.Θα πάω γιατί στο τέλος του δρόμου, υπάρχει μόνο το Αδιέξοδο.Θα πάω για αυτά και για ακόμη περισσότερα.
 Όσο για σένα, να θυμάσαι πως έρχεται εκείνη η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Εγώ ξέρω με ποια πλευρά είμαι.Εσύ;

Καλή συνέχεια.!


Υ.γ : Η Αποχή δεν είναι η λύση, ελευθέρωσε το μυαλό σου και Σκέψου.!

H Μητέρα.!

 Την Μητέρα την έχω συνδέσει με τις Αμυγδαλιές που ανθίζουν την άνοιξη, με το πρώτο φως της ημέρας αλλά και με το θρόισμα των φύλλων. Την έχω συνδέσει ακόμη με τις αμέτρητες βόλτες στα πάρκα, στις παιδικές χαρές και στις αλάνες. Με τις αμέτρητες κασέτες και cd που βρίσκονται ακόμη στοιβαγμένα στα ντουλάπια των παιδικών μας χρόνων. Την έχω συνδέσει με τους αφελής τσακωμούς, με εκείνο το "Πρόσεχε εκεί έξω που βγαίνεις'' και με κείνο το" Να ντυθείς καλά, εντάξει;".
 Η λέξη Μητέρα για μένα άλλωστε σημαίνει ανιδιοτέλεια, ήθος, αξίες, ιδανικά, αμέριστη υπομονή και αγάπη. Σημαίνει καλλιέργεια του πνεύματος και του νου, σημαίνει γαλούχηση, σημαίνει αγώνας για επιβίωση και καθημερινή πάλη. Το κυριότερο όμως για μένα είναι πως η λέξη μητέρα είναι το παράδειγμα που πρέπει να κουβαλάμε πάντα μαζί μας ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, να μπορέσουμε να αντέξουμε, να μπορέσουμε να εξελιχθούμε και να σταθούμε στα πόδια μας.
 Σήμερα άλλωστε, γιορτάζουν όλες εκείνες οι γυναίκες που καθημερινά δίνουν τον δικό τους αγώνα , που έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες με τις προκλήσεις της ίδιας της ζωής  και που στο τέλος βγαίνουν οι ίδιες νικήτριες.
Σήμερα γιορτάζουν όλες εκείνες οι γυναίκες που μας έφεραν σε τούτο εδώ τον  κόσμο και που κατάφεραν να μας  κάνουν αυτό που είμαστε σήμερα. Γιορτάζει η Μαρία που εργάζεται όλη μέρα για να μη λείψει τίποτα στα παιδιά της, η Στέλλα  που είναι άνεργη και ασχολείται με τα οικιακά, η Δήμητρα που  διεγνώσθει με Καρκίνο αλλά στέκεται ακόμη στα πόδια της και το παλεύει, σήμερα γιορτάζει η Μαρίνα που έχει Κατάθλιψη αλλά να, χαμογελάει που και που, το χρωστάει στα παιδιά της βλέπεις. Σήμερα γιορτάζει και η Άννα που κακοποιείται από τον σύντροφο της και δε μιλά, απλά σωπαίνει, είναι που φοβάται, περιμένει και αυτή να βρει τη δύναμη να φύγει.  Γιορτάζει όμως και η Μητέρα του Μάριου που αν την ρωτούσες τι θα άλλαζε σε σχέση με την διαπαιδαγώγηση του απαντά με πολύ γλυκό και ειλικρινή τρόπο:"Αν είχα το παιδί μου να μεγαλώσω ξανά από την αρχή,Θα ζωγράφιζα με τα δάχτυλα περισσότερο, και θα έδειχνα με το δάχτυλο λιγότερο,Θα διόρθωνα λιγότερο, και θα συνδεόμουν περισσότερο,θα σταματούσα να έχω τα μάτια στο ρολόι μου, και θα άρχιζα να βλέπω με τα μάτια μου,θα νοιαζόμουν να ξέρω λιγότερα, και θα ήξερα να νοιάζομαι περισσότερο, θα έκανα περισσότερες πεζοπορίες, και θα πετούσα περισσότερους χαρταετούς,θα σταματούσα να το παίζω σοβαρή, και θα έπαιζα στα σοβαρά,θα διέσχιζα τρέχοντας περισσότερα λιβάδια, και θα κοίταζα περισσότερα αστέρια,θα αγκάλιαζα περισσότερο, και θα τραβολογούσα λιγότερο,θα ήμουν άκαμπτη λιγότερο συχνά, και θα επιβεβαίωνα πολύ περισσότερο, θα έχτιζα πρώτα αυτό-εκτίμηση, και αργότερα το σπίτι,θα δίδασκα λιγότερο για την αγάπη της δύναμης,και περισσότερο για τη δύναμη της αγάπης.Δεν έχει σημασία αν το παιδί μου είναι μεγάλο ή μικρό, από σήμερα και στο εξής θα τα εκτιμώ όλα περισσότερο".
 Ναι, σήμερα γιορτάζουν όλες αυτές οι γυναίκες.Αλλά να είναι που σήμερα  γιορτάζει και η δική μου η μητέρα, η οποία θα μου θυμίζει συνεχώς πως για  τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, θα γκρεμίζει πάντα ουρανούς.


Καλή συνέχεια

 Υ γ: H μητέρα του Μάριου έστειλε το ποίημα της στο www.proseggisi.gr

Στη Κρίση, απαντάμε με Αλληλεγγύη!

 Πάντα είχα την ανάγκη να τους μιλήσω. Να, είναι εκείνοι οι άνθρωποι με το κόκκινο γιλέκο και με εκείνο το χαμόγελο που θέλουν διακαώς να πουλήσουν την "Σχεδία" τους. Για όσους δεν γνωρίζουν, η Σχεδία είναι το πρώτο περιοδικό δρόμου, το οποίο δίνει την δυνατότητα σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες να έρθουν σε επαφή με τον έφηβο, τον νέο, τον εργαζόμενο,τον άνεργο. Είναι εκείνο το περιοδικό που δίνει καθημερινά την ευκαιρία στις ομάδες αυτές να αναδείξουν τις ικανότητες τους και να αποκτήσουν έναν ενεργό ρόλο στην ίδια την κοινωνία. Εκείνο το περιοδικό που προάγει μέσα από τις σελίδες του,τον πολιτισμό, την τέχνη, την αλληλεγγύη, που δίνει κίνητρα και εναύσματα στη νέα γενιά να ελπίζει και να ονειρεύεται ακόμη.
Θυμάμαι ακόμη εκείνη την ήμερα,ναι.Ήταν μεσημέρι, εγώ κατευθυνόμουν προς το Μοναστηράκι.Εκεί είδα έναν μεγαλόσωμο άντρα να στέκεται δίπλα στις σκάλες του Μέτρο, φορούσε εκείνο το κόκκινο γιλέκο που πάντα μου έκανε εντύπωση. Είναι που συχνά θα τον έβλεπες στο δρόμο, αλλά για κάποιο λόγο ίσως να τον προσπερνούσες. Τον πλησίασα. Στο χέρι του κράταγε τα τεύχη της Σχεδίας.Στη μέση του φορούσε ένα μαύρο τσαντάκι. Ίσως για τα χρήματα και το μπλοκ των αποδείξεων σκέφτηκα. Μου έπιασε την κουβέντα. Άρχισε να με ρωτάει από που έμαθα για τη Σχεδία μιας και ήταν η πρώτη φορά που θα αγόραζα κάποιο τεύχος της, έπειτα μου κάνε και άλλες ερωτήσεις σχετικά με την ιδιότητα μου και άλλα τέτοια κλισέ.Ξέρεις... Φεύγοντας και κρατώντας στο χέρι μου το πρώτο τεύχος της Σχεδίας, άλλωστε έχει περάσει και ένας χρόνος από τότε, ο μεγαλόσωμος εκείνος άντρας με ευχαρίστησε λέγοντας μου πως η κοινωνία χρειάζεται ανθρώπους που να μπορούν να ακούν τις φωνές των αδυνάτων. Πόσο δίκιο είχε. Πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι, ειδικά σήμερα το" Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο".Πόσο αναγκαία είναι η ύπαρξη ενός δικτύου αλληλεγγύης μέσα από το οποίο θα υπάρχει ριζοσπαστική παρέμβαση σε θέματα που αφορούν την κρίση και την ανεργία, την ισότητα καθώς και τα ανθρώπινα δικαιώματα...
 Ακόμη και σήμερα που περνώ από το μετρό κοιτάζω στα κλεφτά μήπως τον συναντήσω.'Άλλοτε πάλι στα μάτια άλλων πωλητών βλέπω εκείνον. Ναι, βλέπω την ανάγκη για επιβίωση, την ανάγκη για μια νέα ζωή.Ξέρω κάποιος μπορεί να δει αυτούς τους ανθρώπους και να τους προσπεράσει, κάποιος άλλος ίσως τους κοιτάξει υποτιμητικά ή ακόμη και με οίκτο.
 Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως,είναι ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που δρουν και σκέφτονται σαν εμένα και εσένα, σαν τους συνεργάτες και τους δημοσιογράφους της Σχεδίας, οι άνθρωποι με το κόκκινο γιλέκο, όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ,θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για μια ζωή με αξιοπρέπεια, θα συνεχίσουν να χαμογελάνε και να μας λένε καλημέρα στο δρόμο, θα συνεχίσουν να έχουν ως σύνθημα ζωής" Στη κρίση, απαντάμε με Αλληλεγγύη" αλλά το κυριότερο και το πιο σημαντικό από όλα είναι πως θα μας υπενθυμίζουν πάντα πως κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο, πως κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο, κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνω από την πληγή του, κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στη τσέπη του...

Καλή συνέχεια

Υπενθύμιση:  Επειδή στη Κρίση απαντάμε μόνο με Αλληλεγγύη δεν πρέπει να ξεχνάμε τις δύο μεγάλες συναυλίες Αλληλεγγύης, Τρίτη 13 Μαΐου με διοργανωτές τους Γιατρούς του Κόσμου και με την υποστήριξη της Σχεδίας και Δευτέρα 26 Μαΐου με διοργανωτή τη Σχεδία, στη Τεχνόπολη,στο Γκάζι. Περισσότερες πληροφορίες στο www.shedia.gr & mdmgreece.gr

Υ.γ: Το κείμενο μου,επέλεξα να το κλείσω με ποίημα του Γιάννη Ρίτσου από τη Συλλογή Δοκιμασία.