Εύχομαι...

Εύχομαι ειρήνη για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που έρχονται αντιμέτωποι με τα συρματοπλέγματα εκεί στη Δύση, με τα κρύα νερά του Αιγαίου, με τον ίδιο το θάνατο εκεί στη Λιβύη, στη Συρία και στην Παλαιστίνη.

Εύχομαι ο άστεγος να σταθεί στα πόδια του. Ο άνεργος να μη χάσει την αξιοπρέπειά του. Να μην υπάρχει παιδί που υποσιτίζεται. Να μην υπάρχει οικογένεια με άδειο το κυριακάτικο τραπέζι. Κανείς να μη λυγίσει και όλοι μαζί να παλέψουν.

Εύχομαι το νέο έτος να μας βρει πιο δυνατούς, ώστε να μπορέσουμε ν’ αντέξουμε.

Να πάψουμε να είμαστε τόσο εγωιστές και υλιστές, ώστε να μπορέσουμε να δούμε τη ζωή μας, ως ουσία και όχι ως περιτύλιγμα στη μιζέρια.

Να χαμογελάμε πιο συχνά, να δημιουργούμε, να παλεύουμε, να διεκδικούμε, να μη συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από τα πάντα.

Να μιλάμε πιο συχνά για αλληλεγγύη, να ενδιαφερθούμε για εκείνον που στέκεται δίπλα μας, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, χρώματος ή θρησκεύματος.

Να αποκλείσουμε την ομοφοβία, την ξενοφοβία, το ρατσισμό που πλανώνται πάνω από τις ζωές μας, δηλαδή, το τέρας του φασισμού στο οποίο έχουμε αρχίσει να μοιάζουμε επικίνδυνα.

Να κατακτήσουμε κάποια στιγμή, εκείνα τα αυτονόητα που χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει αξιοπρεπώς.

Εύχομαι ακόμη, να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε. Μπορεί να μας έχουν κλέψει το παρόν, αλλά το μέλλον μας ανήκει. Μας το χρωστάνε άλλωστε!

Από τη χρονιά που φεύγει, δεν θα ξεχάσω τη φράση που μου είπε η 60χρονη Στέλλα: "Προτιμώ να πεθάνω από το να χάσω την αξιοπρέπειά μου. Δε θα τους κάνω το χατίρι". Από τη μία, γροθιά στο στομάχι, η παραπάνω φράση ενός κατ’ ανάγκην μοναχικού ανθρώπου. Από την άλλη, όταν τη σκέφτομαι, χαμογελώ γιατί δεν το βάζει κάτω.

Τελικά, σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος και όχι ζωντανός*…

Καλές γιορτές να έχουμε και ο καινούργιος χρόνος να μας βρει όπως επιζητούμε !  

* George Orwell

Η Ανακύκλωση μιας ολόκληρης κοινωνίας!

Συμμετέχω σε Πεντάμηνο Κοινωφελές πρόγραμμα όπως άλλωστε και χιλιάδες άνεργοι ανεξάρτητου ηλικίας, εδώ και 4 μήνες στο Δήμο Αιγάλεω. Η αλήθεια είναι πως για μένα ήταν λύση ανάγκης μιας και για αρκετό καιρό εργαζόμουν περιστασιακά αλλά και για μικρά χρονικά διαστήματα.

 Είμαι Κοι­νω­νι­κή λει­τουρ­γός. Μια ει­δι­κό­τη­τα που τεί­νει να εκλεί­ψει μιας και πολ­λοί συ­νά­δελ­φοι/ισσες μπρο­στά στην ανι­κα­νό­τη­τα του κρά­τους πρό­νοιας να στε­λε­χώ­σει με τον κα­τάλ­λη­λο τρόπο δομές και υπη­ρε­σί­ες, οδη­γού­νται σε επαγ­γέλ­μα­τα που ου­δε­μία σχέση έχουν με το αντι­κεί­με­νο τους. Κά­ποιοι από εμάς, προ­κει­μέ­νου να έχου­με άμεση επαφή με το αντι­κεί­με­νο προ­σφύ­γα­με στην εθε­λο­ντι­κή ερ­γα­σία με απώ­τε­ρο στόχο την από­κτη­ση εφο­δί­ων και εμπει­ρί­ας, για να θε­ω­ρού­μα­στε του­λά­χι­στον πα­ρα­γω­γι­κοί. Άλλοι πάλι στά­θη­καν πιο τυ­χε­ροί καθώς βρέ­θη­καν να ερ­γά­ζο­νται σε Μη Κυ­βερ­νη­τι­κές Ορ­γα­νώ­σεις λαμ­βά­νο­ντας το ποσό των 500 ευρώ.

Αν μπο­ρεί κα­νείς βέ­βαια να αι­σθαν­θεί και τυ­χε­ρός. Άλλοι, έχουν πέσει στα χέρια κά­ποιου ΚEK που «κο­στο­λο­γεί τους αν­θρώ­πους ανά το κε­φά­λι». Ενώ άλλοι όπως εγώ, έτυχε να είναι επι­τυ­χό­ντες σε κά­ποιο Πε­ντά­μη­νο κοι­νω­φε­λές πρό­γραμ­μα. Ερ­γα­σια­κός με­σαί­ω­νας, επι­σφά­λεια, ερ­γα­σια­κές ανι­σό­τη­τες, φαι­νο­με­νι­κή κα­τα­πο­λέ­μη­ση της ανερ­γί­ας και μι­σθοί πεί­νας είναι κά­ποια από τα πρώτα πράγ­μα­τα που μου έρ­χο­νται στο νου.

 Ερ­γα­ζό­μα­στε επί κα­θη­με­ρι­νή βάση, μι­λά­με πάντα για πλήρη απα­σχό­λη­ση, ενώ η ερ­γα­σία μας αντι­στοι­χεί σε 2 ευρώ ανά ώρα. Εμείς, οι τυ­χε­ροί άνω των 25, λαμ­βά­νου­με το ποσό των 495 ευρώ, ενώ οι κάτω των 25 το ποσό των 431 ευρώ. Ποσά ανή­κου­στα, αν σκε­φτεί κα­νείς ότι οι πε­ρισ­σό­τε­ροι συμ­με­τέ­χο­ντες στα προ­γράμ­μα­τα αυτά έχουν οι­κο­γέ­νειες και παι­διά. Μέχρι πρό­τι­νος δε, δεν εί­χα­με κα­νέ­να απο­λύ­τως δι­καί­ω­μα γιατί πολύ άπλα ήμα­σταν ωφε­λού­με­νοι.

 Για πα­ρά­δειγ­μα, γο­νι­κές, αναρ­ρω­τι­κές, κα­νο­νι­κές άδειες, μέσα προ­στα­σί­ας για απο­φυ­γή ερ­γα­τι­κών ατυ­χη­μά­των, μιας και το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα έχουν κα­τα­γρά­φει αρ­κε­τά, με ευ­θύ­νη της ερ­γο­δο­σί­ας. Μετά από πολ­λές προ­σπά­θειες, πολ­λούς αγώ­νες, σύ­στα­ση επι­τρο­πών πε­ντα­μή­νων, συ­νε­λεύ­σεις, κι­νη­το­ποι­ή­σεις, κερ­δί­σα­με τα ανα­φαί­ρε­τα αυτά δι­καιώ­μα­τα. Κά­ποιοι συ­νά­δελ­φοι/ισσες ήδη στα­μά­τη­σαν ή μάλ­λον για να το πούμε ως έχει, τους στα­μά­τη­σαν διότι έληξε η σύμ­βα­ση τους.

Άλ­λω­στε οι Δήμοι αρ­νού­νται να δη­λώ­σουν ότι τα πε­ντά­μη­να κα­λύ­πτουν πά­γιες και διαρ­κείς ανά­γκες. Αρ­νού­νται ακόμη και την πα­ρά­τα­ση του προ­γράμ­μα­τος έστω και για 2 μήνες, ώστε να μπο­ρέ­σου­με να πά­ρου­με του­λά­χι­στον ένα υπο­τυ­πώ­δες τα­μείο ανερ­γί­ας.

 Σε όλον αυτό το πα­ρα­λο­γι­σμό, από τη στιγ­μή κιό­λας που γνω­ρί­ζου­με ότι οι δήμοι μας έχουν πραγ­μα­τι­κά ανά­γκη, από τη στιγ­μή που το μό­νι­μο προ­σω­πι­κό είναι ελά­χι­στο, εμείς απα­ντά­με με κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Ήδη έχου­με βρε­θεί στο υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας, με την απά­ντη­ση της ανα­πλη­ρώ­τριας Υπουρ­γού, Ρά­νιας Αντω­νο­πού­λου, να είναι αρ­νη­τι­κή καθώς επι­κα­λεί­ται νο­μι­κό κώ­λυ­μα.

 Εμείς, ξέ­ρου­με ότι όλα αυτά μπο­ρούν να λυ­θούν με πρά­ξεις νο­μο­θε­τι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου, εμείς ξέ­ρου­με ότι δεν γί­νε­ται άλλο να ανα­κυ­κλώ­νο­νται γε­νιές και γε­νιές με πρό­σχη­μα την κα­τα­πο­λέ­μη­ση της ανερ­γί­ας, εμείς ξέ­ρου­με ότι δεν μπο­ρού­με να συ­νε­χί­σου­με να εί­μα­στε ανα­κυ­κλώ­σι­μοι σε μια κοι­νω­νία που νοσεί. Εμείς ξέ­ρου­με πως κα­νέ­νας αγώ­νας δεν είναι χα­μέ­νος για αυτό συ­νε­χί­ζου­με με συ­νε­λεύ­σεις αλλά και με κι­νη­το­ποι­ή­σεις στο Υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας μέχρι το τέλος.

Άλ­λω­στε δεν έχου­με να χά­σου­με τί­πο­τε άλλο παρά μόνο τις αλυ­σί­δες μας.

Είμαι κιόλας νεκρή!

Ξυπνώ και είμαι κιόλας νεκρή. Ναι! Ξυπνώ με την εικόνα εκείνων των παιδιών που ξέβρασε η θάλασσα, στα παγωμένα νερά του Αιγαίου. Ξυπνώ και στο νου μου φέρνω εκείνες τις μανάδες που θρηνούν τα παιδιά τους, που θρηνούν για το παρελθόν, για το παρόν αλλά και για το μέλλον. 

Στο νου μου φέρνω και όλους εκείνους τους πρόσφυγες, όλους εκείνους τους μετανάστες, που έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τον ίδιο το θάνατο. Ξυπνώ, με το νου μου να βρίσκεται εκεί στα συρματοπλέγματα του Έβρου. Εκεί όπου η ζωή χάνει κάθε αξία. Εκεί όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια εκμηδενίζεται. Εκεί όπου ο μόνος κυρίαρχος είναι ο φόβος.

Ξυπνώ και ο νους μου βρίσκεται στα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Ξυπνώ και ο νους μου βρίσκεται στη Δύση. Βρίσκεται στη Συρία, στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο, στο Κομπάνι αλλά και στο Παρίσι. Ναι! Ο νους μου βρίσκεται εκεί στην άβυσσο της φρίκης των πολύνεκρων επιθέσεων. Εκεί όπου ο θάνατος κυριαρχεί και σαρώνει. Εκεί που ο κόσμος πεθαίνει. Εκεί που ανθίζει η βία. Εκεί που σφαγιάζονται οι λαοί.

Ναι! Ξυπνώ με τη σκέψη μου στραμμένη σ' εκείνους. Με τη σκέψη μου στραμμένη σε αυτά που ήδη εκτυλίσσονται, αλλά και σ' εκείνα που θα 'ρθουν. Ξέρεις, θα 'ρθουν ακόμη πιο δύσκολοι καιροί. Δεν ξέρω αν θα αντέξουμε μέχρι το τέλος. Ξέρω όμως, πως πρέπει ν' αντέξουμε. Ξέρω πως αυτός ο κόσμος πρέπει ν' αλλάξει. Και θ' αλλάξει! Τους χρωστάμε και μας το χρωστάμε, δεν νομίζεις;

"Ν' αξιωθούμε μια μέρα να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, δηλαδή σαν άνθρωποι, που αρνιούνται ν' ασκήσουν καθώς και να υποστούν τη φρική" - Αλμπέρ Καμύ, Επαναστατημένος άνθρωπος

Καλή συνέχεια.

Ιστορίες από τον δρόμο!

Κορίτσι μου θα ρθουν δύσκολοι καιροί. Μου πε η Κ.Ελευθερία και σώπασε .Τα μάτια της παρέμειναν για ώρα καρφωμένα στο παράθυρο. Ύστερα στράφηκε πάλι προς το μέρος μου. Μη λυγίσετε παιδί μου. Δεν πρέπει να λυγίσετε. Εγώ βλέπεις, άντεξα σε εξορίες,έζησα τον πόλεμο. Να αντέξετε.Πρέπει να αντέξετε. Το βλέμμα μου σκυφτό. Θες από ντροπή;Θες από απογοήτευση;

Η Κ.Μυρτώ με την Κ.Ευτυχία από την άλλη μου μιλούν συνέχεια για κείνη την ριμάδα την μοναξιά.Δεν υποφέρεται παιδί μου.Είναι σαν αγκάθι στην καρδιά. Μη μείνεις μόνη.Δεν υποφέρεται. Δεν ξέρεις πως είναι.Κανείς δεν ξέρει.

Έπειτα είναι και ο Κ.Πέτρος. Αυτός ξέρεις, μου θυμίζει τον συγχωρεμένο τον παππού μου. Έτσι ψηλός, αδύνατος, με κοντά άσπρα μαλλιά.Είναι πράγματι από κείνους τους ανθρώπους που τα χουν χάσει όλα. Όμως να, του χει μείνει η αξιοπρέπεια του. Αλλά και κείνη η καλοσύνη που με περιβάλλει όταν βρίσκομαι σπίτι του. Μου δίνει πάντα την ευχή του.Εγώ προσπαθώ να του δώσω κουράγιο για κείνα που θα ρθουν αλλά και για κείνα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει. Τι άλλο απέμεινε να του δώσω άλλωστε;Περνώ και του λέω μια καλημέρα στα κλεφτά.Άλλοτε,κάθομαι και κουβεντιάζουμε...

Για το τέλος,αφήνω τη Σμαρώ. Μοναχικό άτομο,πολύ. Περνώ και της αφήνω τρόφιμα.Όταν έρχεται εκείνη η ώρα με περιμένει στο κατώφλι από νωρίς.Βλέπεις έχασε τη μάνα της.Τι τα θες...

Πάντα,όταν θα περάσω θα της πω να το παλεύει και να μην παραιτείται. Θα της πω, πως η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας,πως οι καιροί είναι δύσκολοι και πως έχουμε όμως ο ένας τον άλλον.

Τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά αναρωτιέμαι...Πόσο μπορεί κανείς να αντέξει όταν δεν του έχει μείνει τίποτε;Όταν του χουν ρημάξει το παρόν αλλά και το μέλλον;Όταν περιμένει καρτερικά τη σακούλα από το Κοινωνικό Παντοπωλείο;Όταν περιμένει να πάρει τα φάρμακα του από το Κοινωνικό Φαρμακείο αν και εφόσον υπάρχει διαθεσιμότητα; Όταν του έρχονται συνεχώς ειδοποιητήρια λογαριασμών και εξοφλήσεις χρεών;Όταν του κόβουν την αναπηρική σύνταξη;Όταν η τσέπη του είναι κυριολεκτικά άδεια και ζει πλέον από συνήθεια;

Πως μπορώ να τους μιλώ για ελπίδα και για διεκδικήσεις; Πως μπορούν να με πιστέψουν;Όσο δεν υπάρχουν δομές επαρκώς στελεχωμένες για ευάλωτες και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, όσο η αλληλεγγύη γίνεται πανάκεια στο βωμό του εθελοντισμού, όσο η προνοιακή μέριμνα τείνει να εκλείψει παντελώς;Όχι κανείς δε μπορεί να με πιστέψει πια. Γιατί η ελπίδα αρχίζει και στερεύει, γιατί η κρίση αρχίζει και κλείνει τον κόσμο στα σπίτια του. Έχει γίνει θηλιά στο λαιμό, που σφίγγει μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα.Τι άλλο μπορώ να κάνω για να με πιστέψουν λοιπόν;

Το μόνο που με κάνει να ελπίζω τελικά, είναι εκείνο το πείσμα τους. Κι όμως, μου το δείχνουν καθημερινά με το βλέμμα τους, μου το δείχνουν καθημερινά με τον τρόπο τους. Μου λένε σιωπηρά πως σε πείσμα των καιρών θα το παλέψουμε.Πως σε πείσμα των καιρών θα αντέξουμε ακόμη και αν λυγίζουμε κάποιες στιγμές.Ξέρεις,ναι,κάποιες φορές σπάνε. Το πρόσωπο τους γεμίζει δάκρυα.Και γω ίσως,σπάω κάπου μέσα μου. Το μόνο που θέλω να τους πω, είναι εκείνοι οι στίχοι του Ναζίμ Χικμέτ και ύστερα να τους χαμογελάσω: Να γελάσεις από τα βάθη των χρυσών σου ματιών είμαστε μες στο δικό μας κόσμο.Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα.Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.Κι αυτό που θέλω να σου πω το πιο όμορφο από όλα δε στο χω πει ακόμα.

Καλή συνέχεια,

Υγ: Τα ονόματα του κειμένου μου αποτελούν προϊόν μυθοπλασίας λόγω απορρήτου 

Για όλα εκείνα τα κρυμμένα τιμαλφή!

Σε πρωτοείδα στους δρόμους, στις καταλήψεις, αλλά και σε κείνο τον Δεκέμβρη του 08. Ναι, σε είδα να τρέχεις  μαζί με τους συντρόφους σου, να διεκδικείς,να πολεμάς, να αγωνίζεσαι για το δίκαιο αλλά να φωνάζεις συνάμα και για το άδικο.Έπειτα σε είδα στους χώρους εργασίας και στα κινήματα.Στεκόσουν δίπλα μας θυμάσαι; Σε είδα να μιλάς για ελευθερίες και για ιδανικά.Σε είδα να κοιτάς με συμπόνια και κατανόηση τον άστεγο, τον άνεργο,τον μετανάστη, τον εργαζόμενο, τον γείτονα σου,εμάς...
Ναι,σε είδα να υπερασπίζεσαι τα δικαιώματα όλων μας,να λες θα νικήσουμε,πρέπει να νικήσουμε και θα τα καταφέρουμε. Έπειτα σε είδα να κοιτάς τους οικονομικά αδύνατους στα μάτια και να τους μιλάς για εμπιστοσύνη αλλά και για όραμα. Να τους μιλάς για μια κοινωνία ανθρώπων, για μια κοινωνία που όλοι θα μπορούν να μιλούν για αξιοπρέπεια, που θα μπορούν να μιλούν για ζωή και όχι για επιβίωση.
Πέρασε καιρός!Άλλαξες.Δεν μιλάς πια. Σωπαίνεις και συναινείς στο κάθετι που διαδραματίζεται γύρω σου.Έπαψες να μιλάς για το μέλλον αλλά και για το παρόν.Ο λόγος σου έγινε ξύλινος και δεν μας πείθει, όπως άλλωστε και οι προοπτικές που μας προτείνεις. Πρώτα, ίσως να νιώσαμε θλίψη, έπειτα απογοήτευση.Τώρα οργή και αγανάκτηση.Αλλά ξέρεις κάτι; Θα το παλέψουμε για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, για να μπορέσουμε να αντέξουμε. Για να μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν κόσμο που οι άνθρωποι θα μιλάνε με χρώματα αλλά και με νότες, που θα φυλάνε σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις και έννοιες σαν κι αυτές:απροσάρμοστοι, καταπίεση,μοναξιά,τιμή κέρδος, εξευτελισμός,έτσι για το μάθημα της ιστορίας.
Δε θέλω να λέω ψέμματα, είναι δύσκολοι οι καιροί και θα ρθουν και άλλοι. Σημασία όμως έχει να παραμένεις άνθρωπος.Θα την αλλάξουμε την ζωή,είναι χρέος μας άλλωστε.Για όλα εκείνα τα κρυμμένα τιμαλφή  που δε προλάβαμε να σώσουμε.Το ακούς;!


Καλή συνέχεια!


Υγ: Το κλείσιμο του κειμένου μου είναι από το ποίημα της Κατερίνας Γώγου "Θα ρθει καιρός"
       αλλά και από το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη " Κι ηθελε ακόμη"

Το ακούς;!

Είναι αδίστακτοι το ακούς;Θέλουν τι ζωές μας,θέλουν τον αέρα που αναπνέουμε,την γη που πατούμε.Θέλουν να μας εξευτελίσουν και να μας ταπεινώσουν,θέλουν να χάσουμε το μόνο που μας έχει απομείνει,Την αξιοπρέπεια μας!Το ακούς;Όχι δε θέλουν να μας βοηθήσουν,δεν θέλουν και δεν νοιάζονται για την ευημερία μας, δεν ξέρουν τι σημαίνει να μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος, δεν ξέρουν τι σημαίνει να απλώνεις το χέρι και να βοηθάς τον άλλο ανιδιοτελώς,δεν ξέρουν τι σημαίνει να ματώνεις για να τα βγάλεις πέρα, δεν ξέρουν πως είναι να δουλεύεις ώστε να έχεις ένα ξεροκόμματο για τα παιδιά σου,Το ακούς; Ξεχνάνε όμως κάτι.Ότι ετούτος εδώ ο λαός γονατίζει παρά μόνο μπροστά στους νεκρούς του,ότι τούτος εδώ ο λαός είναι υπερήφανος και όχι σκυφτός,ότι τούτος εδώ ο λαός δεν παραιτείται και δεν υποκύπτει σε εκβιασμούς και τελεσίγραφα, ότι τούτος εδώ ο λαός μπορεί να ζήσει και χωρίς αυτούς, Ναι, χωρίς τις απάνθρωπες πολιτικές τους,που οδηγούν σε βέβαιο θάνατο.Το ακούς; Ας μιλήσουμε ανοιχτά. Είναι στυγνοί εκβιαστές και όχι εταίροι. Είναι εκείνοι που μιλούν για εμπιστοσύνη και αξιοπιστία  την ίδια στιγμή που στον βωμό του κέρδους έχουν θυσιάσει και συνεχίζουν να θυσιάζουν ανθρώπινες ζωές.Πράγματι. Είναι οικονομικά δυνατοί και ισχυροί. Καλά θα κάνουν όμως να φοβούνται, Και ξέρεις γιατί;Γιατί το μόνο που έχουν είναι η περιουσία τους και τίποτε άλλο. Όσο για μας, να ξέρεις πως έχουμε πολλά περισσότερα από δαύτους, Ναι, έχουμε εκείνο τον πολιτισμό που αν τον χάσουμε δεν είμαστε κανείς, όπως είχε πει και η Μελίνα, Ναι, έχουμε έναν Μάνο Χατζιδάκι, έναν Μίκη Θεοδωράκη,έναν Γιάννη Ρίτσο, έχουμε τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, έχουμε να θυμόμαστε εκείνο το παιδί που μετράει τα άστρα του Μενέλαου Λουντέμη, έχουμε τον ήλιο, τον ουρανό, το φως,έχουμε αλλά και κουβαλάμε μια Ιστορία που δεν μπορεί να μπει σε κανένα χρονοντούλαπο. Το ακούς; Το σημαντικότερο όμως, είναι πως έχουμε ο ένας τον άλλον και αυτό δε μπορεί κανείς να μας το πάρει, Το ακούς; Έχουμε μάθει να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε, να παλεύουμε και να διεκδικούμε.Όχι, δε θα σκύψουμε το κεφάλι, δε θα αφήσουμε να μας σκοτώσουν.Θα το παλέψουμε γαμώτο.Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε.Μη!Να είμαστε έτοιμοι,κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα,Το ακούς; Άλλωστε αν δεν μπορέσω να το δεις και εσύ,μοιάζει σαν να μη το χω. Το ακούς;!

Καλή συνέχεια.!

Υγ: Στο κλείσιμο του κειμένου μου έχω χρησιμοποιήσει στίχους της Κατερίνας Γώγου & του Γιάννη Ρίτσου.!

«Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης»

Στις 23 Αυγούστου του 1973, ο Γιαν-Έρικ Όλσον εισήλθε στην τράπεζα «Kreditbanken» της Στοκχόλμης. Φορούσε γυαλιά ηλίου, μια περούκα με φουντωτά μαύρα μαλλιά και στα χέρια του κρατούσε ένα πολυβόλο. Άρχισε να πυροβολεί στον αέρα, φωνάζοντας στα Αγγλικά: «Το πάρτι μόλις ξεκίνησε»! Σχεδόν αμέσως έφτασαν στο σημείο δύο αστυνομικοί. Ο Όλσον πυροβόλησε και πέτυχε τον έναν στο χέρι, ενώ διέταξε τον άλλον να κάτσει σε μια καρέκλα και να τραγουδήσει. Ο αστυνομικός άρχισε να σιγοτραγουδά το «Lonesome Cowboy» του Έλβις Πρίσλεϊ. Ο Όλσον κράτησε τέσσερις ομήρους τους οποίους θα ελευθέρωνε, μόνο αν η αστυνομία πραγματοποιούσε τα αιτήματά του. Τηλεφώνησε στον Σουηδό Πρωθυπουργό, Ούλοφ Πάλμε, και απείλησε ότι θα σκότωνε τους ομήρους. Ως απόδειξη, έπιασε μία όμηρο απ’ τον λαιμό και οι κραυγές ακούστηκαν μέσα από το τηλέφωνο. Η αστυνομία περικύκλωσε την τράπεζα και ετοιμαζόταν να χρησιμοποιήσει πιο αποτελεσματικά μέσα εναντίον του δράστη. Την επόμενη μέρα, οι όμηροι μίλησαν απευθείας με τον Πάλμε. Αντί να ζητήσουν βοήθεια όμως, υποστήριξαν τους δράστες. Η όμηρος Κριστίν Ένμαρκ είπε στον Πρωθυπουργό: «Πιστεύω ότι ρισκάρετε τις ζωές μας. Εμπιστεύομαι απόλυτα τον Κλαρκ και τον ληστή. Δεν είμαι απελπισμένη. Δεν μας έχουν πειράξει. Αντιθέτως, είναι πολύ ευγενικοί.» Σε μια άλλη τηλεφωνική επικοινωνία με τον Πρωθυπουργό, η Ένμαρκ ζήτησε να αφήσουν τους δράστες να δραπετεύσουν μαζί με τους ομήρους.

 Στις 26 Αυγούστου, η αστυνομία άνοιξε μία τρύπα στο πάτωμα του διαμερίσματος πάνω απ’ το χρηματοκιβώτιο.Για δύο μέρες, συζητούνταν πιθανοί τρόποι διάσωσης των ομήρων. Οι όμηροι δεν τους ακολούθησαν. Αρνούνταν να βγουν απ’ το χρηματοκιβώτιο, μέχρι να σιγουρευτούν ότι οι δράστες θα μεταφέρονταν στη φυλακή σώοι και αβλαβείς.Οι κλέφτες συνελήφθησαν. Όταν οι δράστες επιβιβάστηκαν στην κλούβα και οι όμηροι βγήκαν στο δρόμο, η Ένμαρκ τους αποχαιρέτησε και φώναξε στον Όλοφσον: «Κλαρκ, θα τα πούμε σύντομα». Ο Όλσον καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκισης και αρραβωνιάστηκε μία απ’τις πολλές θαυμάστριές του, που του έστελναν γράμματα στη φυλακή. Ο ψυχίατρος και εγκληματολόγος Νιλς Μπέγιεροτ ήταν ένας από τους συμβούλους της αστυνομίας κατά τη διάρκεια της ομηρίας. Δημιούργησε και χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» για να περιγράψει τη συμπάθεια που έτρεφαν οι συγκεκριμένοι όμηροι για τους δράστες.

Αυτή λοιπόν, η ιδιότυπη σχέση μεταξύ του θύτη και του θύματος θα λέγαμε αδιαμφισβήτητα ότι είναι πιο επίκαιρη από ποτέ, μιας και ο ίδιος ο λαός χρόνια τώρα αλλά ειδικότερα τούτες τις μέρες πάσχει μαζικά από ένα τέτοιου είδους σύνδρομο. Πρώτα και κυρίαρχα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με τον ρόλο του θύτη έρχονται να διεισδύσουν στην καθημερινότητα του μέσου Έλληνα αλλά και της μέσης Ελληνίδας νοικοκυράς με απώτερο σκοπό την παρουσίαση μιας  οπτικής που δεν συνάδει με την πραγματικότητα αλλά και που παγιώνεται μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα. Άλλωστε το θύμα πάντα επιλέγει να μοιάσει σε κείνο το πρόσωπο που με άμεσο ή έμμεσο τρόπο καταφέρνει να τον εξουσιάσει. Ποιοί είναι όμως εκείνοι που λειτουργούν σχεδόν εκβιαστικά κάτω από το πρίσμα της τρομοκρατίας στα εξιλαστήρια θύματα τους;

Έγκριτοι ας πούμε δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, βουλευτάδες, άνθρωποι του πνεύματος, διαφημιστικές εταιρίες,  η ίδια η εργοδοσία, η μισθωτή σκλαβιά, ο εργασιακός μεσαίωνας, τα τελεσίγραφα για μη καταβολές των μισθών και των δεδουλευμένων, τα τελεσίγραφα για οριστικό κλείσιμο των τραπεζών καθώς και όλη αυτή η προπαγάνδα και η παραπληροφόρηση που στήνεται πολύ καλά μπροστά στο βωμό των συμφερόντων και του κέρδους. Ξέρεις, μπροστά στο φόβο ο άνθρωπος γίνεται πολύ εύκολα εκείνο το θύμα που αρχίζει να αποκτά εμμονικές σχεδόν τάσεις με τον ωμό εκβιαστή του, στη προκειμένη περίπτωση το ίδιο το κράτος. Μιλάμε πλέον ανοιχτά για μια απροκάλυπτη σχέση μεταξύ εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου. Μεταξύ ενός σάπιου κοινωνικού κράτους που έχει καταπατήσει σχεδόν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα αλλά και εκείνου που υποτάσσεται σιωπηρά σε κάθε τι διαδραματίζεται γύρω του.

Για πόσο ακόμη άραγε, κάποιος μπορεί να αντέξει τον εκβιαστή του; Για πόσο ακόμη άραγε κάποιος μπορεί να συνεχίσει να ακολουθεί πιστά εκείνον που του κλέβει με μένος το μέλλον, τη ζωή και την αξιοπρέπεια του; Μήπως ήρθε η ώρα να αποδεσμευτούμε από αυτό το μαζικό «Σύνδρομο της Στοκχόλμης»  για να μπορέσουμε να σπάσουμε επιτέλους τις αλυσίδες; Άλλωστε, να Κοίτα. Μόλις στρίψεις στη γωνιά βγαίνεις στον ουρανό. Γιατί αργούμε;

Ψυχή Βαθιά τούτες τις ώρες, τίποτε άλλο.! Καλή συνέχεια,

Ιστορικές Πηγές:Μηχανή του Χρόνου

Εθνικός Διχασμός.!

Ένας ολόκληρος λαός που χει γνωρίσει από τα μέσα τον εμφύλιο, που χει μάθει από πολύ νωρίς τι σημαίνει πείνα, τι σημαίνει να ματώνεις για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου, που χει μάθει πολύ καλά τι σημαίνει να πηγαίνεις εξορία,που χει ζήσει κάτω από το δικτατορικό καθεστώς , που έχει κάνει δύο και τρείς δουλειές για να τα φέρει βόλτα, που χει έρθει αντιμέτωπος με τη φτώχεια, την ανεργία αλλά και την κοινωνική εξαθλίωση, ένας λαός που έχει νιώσει στο πετσί του απανωτές απογοητεύσεις, που έχει χάσει κοντινά του πρόσωπα εξαιτίας αυτής της ύπουλης ψυχικής ασθένειας, της κατάθλιψης, που ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει οικονομική κρίση, περικοπές, αμισθί εργασία και αβεβαιότητα για το μέλλον, που γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει ανασφάλιστη εργασία και που νιώθει εγκλωβισμένος σε αυτή αλλά και ένας λαός που ακόμα προσπαθεί ώστε να συνεχίσει να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής έχει μοιραστεί στα δύο. Ναι,στα δύο.Κυριάρχος όλων ο φόβος. Ο φόβος για το τι θα πεις στον γείτονα σου, στο μανάβη της γειτονιάς, στον εργοδότη σου, στο περαστικό αλλά και στον διπλανό σου στο Μετρό. Κάποτε, είχαμε μάθει βλέπεις να ακούμε, να συζητάμε και αν μη τι άλλο να κάνουμε εποικοδομητικές συζητήσεις παρά τις διαφορές και τις αντιθέσεις, παρά τις διαφορετικές πολιτικές αναλύσεις και ιδεολογίες. Τώρα, έν μία νυκτί γίναμε οι Μεν και οι Δε, γίναμε ξαφνικά εχθροί, χωριστήκαμε σε στρατόπεδα, γίναμε εκείνο το τέρας που μισούσαμε, βριζόμαστε και σπρωχνόμαστε στις ουρές των τραπεζών, στα σούπερ μάρκετ, φτάσαμε στο σημείο να μη μιλάμε ο ένας στον άλλον, να είμαστε ειδικοί όλων, οι μεν εμφανίζονται ξαφνικά σαν ήρωες έτοιμοι να αλλάξουν τον κόσμο και οι δε έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να μην υπερισχύσουν οι άλλοι. Αυτό είμαστε λοιπόν; Αυτός είναι ο λαός μας; Αυτό είναι το ανάστημα που μπορεί να επιδείξει κανείς τέτοιες ώρες; Με Φωνές και με ανταλλαγή κατηγοριών δυστυχώς δεν άλλαξε ποτέ κανενάς κόσμος! Ότι αποφασίσει αυτός ο έρμος ο λαός αυτή τη Κυριακή θα είναι δυστυχώς κάτω από καθεστώς πίεσης που του ασκείται ήδη, καθημερινά τόσο από τα μέσα ενημέρωσης όσο και από τον τύπο αλλά και κάτω από καθεστώς μιας δημιουργικής ασάφειας τόσο από τη μία όσο και από την άλλη πλευρά. Σε καμία περίπτωση όμως,δε μπορεί κανένας να εκβιάσει το οτιδήποτε από κανέναν, ο καθένας επιλέγει και πράττει με βάση τι ζωή που θέλει να έχει από δω και πέρα, με βάση το μέλλον του αλλά και με βάση το μέλλον των παιδιών του. Εκείνος άλλωστε είναι πολίτης τούτης εδώ της χώρας και εκείνος επιλέγει με βάση τι θεωρεί καλό και ωφέλιμο για εκείνον. Το μόνο που πρέπει να γνωρίζει όμως, είναι πως αυτή του,την επιλογή θα την κουβαλά πιθανώς για μια ζωή, άρα είτε στην μία είτε στην άλλη περίπτωση δεν θα μπορούσε να μην είναι άμοιρος των ευθυνών του για το τι μέλλει γενέσθαι. Δική σου λοιπόν η επιλογή, δικό σου και το μέλλον. Αν ρωτούσες εμένα πάντως, θα σου λεγα εκείνα τα λόγια που χε πει κάποτε ο  Μάνος Χατζιδάκις, "πως δηλαδή κανείς δε θέλει να πιστέψει πως βασικό μας αίτημα υπήρξε πάντα και είναι ο ουρανός. Κι όχι μόνο δικό μας, αλλά και ολόκληρων λαών. Πάντα επιμένουν να μας διδάσκουν αυτό το κάπως ύποπτο: επιστροφή στη γη. Μας αποκρύπτουν πως το φυσικό μας είναι να πετάμε, πως στην τελειωτική μορφή μας θα ‘χουμε φτερά.Γι’ αυτό και ανέκαθεν η νοσταλγία των ουρανών στα όνειρα των εφήβων, των εραστών και των παρθένων"

Καλή συνέχεια. Α, και Ψυχή Βαθιά.!




*Tο κλείσιμο του κειμένου μου, αποτελεί σχόλιο του Μ. Χατζιδάκι όπως ακούστηκε στο Τρίτο πρόγραμμα τον Ιούνιο του 1979.

ΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΠΩΣ ΒΑΣΙΚΟ ΜΑΣ ΑΙΤΗΜΑ ΥΠΗΡΞΕ ΠΑΝΤΑ ΚΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ. Κι όχι μόνο δικό μας, αλλά και ολόκληρων λαών. Πάντα επιμένουν να μας διδάσκουν αυτό το κάπως ύποπτο: επιστροφή στη γη. Μας αποκρύπτουν πως το φυσικό μας είναι να πετάμε, πως στην τελειωτική μορφή μας θα ‘χουμε φτερά. Γι’ αυτό και ανέκαθεν η νοσταλγία των ουρανών στα όνειρα των εφήβων, των εραστών και των παρθένων». [Πηγή: www.doctv.gr]

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΠΩΣ ΒΑΣΙΚΟ ΜΑΣ ΑΙΤΗΜΑ ΥΠΗΡΞΕ ΠΑΝΤΑ ΚΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ. Κι όχι μόνο δικό μας, αλλά και ολόκληρων λαών. Πάντα επιμένουν να μας διδάσκουν αυτό το κάπως ύποπτο: επιστροφή στη γη. Μας αποκρύπτουν πως το φυσικό μας είναι να πετάμε, πως στην τελειωτική μορφή μας θα ‘χουμε φτερά. Γι’ αυτό και ανέκαθεν η νοσταλγία των ουρανών στα όνειρα των εφήβων, των εραστών και των παρθένων». [Πηγή: www.doctv.gr]

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΠΩΣ ΒΑΣΙΚΟ ΜΑΣ ΑΙΤΗΜΑ ΥΠΗΡΞΕ ΠΑΝΤΑ ΚΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ. Κι όχι μόνο δικό μας, αλλά και ολόκληρων λαών. Πάντα επιμένουν να μας διδάσκουν αυτό το κάπως ύποπτο: επιστροφή στη γη. Μας αποκρύπτουν πως το φυσικό μας είναι να πετάμε, πως στην τελειωτική μορφή μας θα ‘χουμε φτερά. Γι’ αυτό και ανέκαθεν η νοσταλγία των ουρανών στα όνειρα των εφήβων, των εραστών και των παρθένων». [Πηγή: www.doctv.gr]

Ας αποδομήσουμε το Παρελθόν για να φτιάξουμε το Μέλλον.!

Ας αποδομήσουμε το παρελθόν, για να μπορέσουμε να πάρουμε πίσω εκείνο το χαμόγελο που κάποιοι μας στέρησαν, για να μπορέσουμε να αντέξουμε, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, για να μπορέσουμε να λεγόμαστε ακόμη άνθρωποι...Ας αποδομήσουμε το παρελθόν, για να μπορέσουμε να κοιτάζουμε στα μάτια όλους εκείνους.Ναι, όλους εκείνους τους ανέργους, τους αστέγους, τους συνταξιούχους, τους μη έχοντες, τους ανασφάλιστους, εκείνους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αλλά και εκείνους που έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με την ψυχική νόσο...Ας απόδομήσουμε το παρελθόν για να μπορέσουμε να βγούμε από το σκοτάδι,για να μπορέσουμε να κοιτάζουμε και πάλι το φως, για να κοιτάζουμε και πάλι τον ήλιο, να κοιτάζουμε και πάλι εκείνο τον ουρανό,άλλωστε δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει...Ας αποδομήσουμε το παρελθόν, για να μπορούμε να μιλάμε για μια κοινωνία ανθρώπων, για μια κοινωνία που ο άνθρωπος θα είναι η απάντηση σε όποια και αν είναι η ερώτηση, για μια κοινωνία που ο τομέας της Υγείας και της πρόνοιας θα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της , για μια κοινωνία ίσων ευκαιριών αλλά και για μια κοινωνία που θα σέβεται και θα αγωνίζεται για το διαφορετικό αλλά που θα αγωνίζεται και για τα δικαιώματα των πολιτών της.Για μια κοινωνία που θα επικεντρώνεται στις πραγματικές και ουσιαστικές ανάγκες των ίδιων των ανθρώπων. Άλλωστε, η κοινωνία μας νοσεί και αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να κοιτάξουμε κατάματα τις όποιες παθόγένειες υπάρχουν ώστε να μπορέσουμε να βρούμε την ρίζα του προβλήματος και να μπορέσουμε έτσι να φτιάξουμε ξανά τον "κόσμο" από την αρχή. Πίστεψε με, Μπορούμε!
Κάποιος, ίσως πει ότι αυτό που περιγράφω είναι Ουτοπικό. Αλλά ξέρεις κάτι;'Θα θελα να είναι.
Άλλωστε ουτοπία είναι κάτι που όταν κάνεις ένα βήμα προς το μέρος του, αυτό απομακρύνεται δύο. Όταν κάνεις δύο αυτό απομακρύνεται τέσσερα, όταν κάνεις τρία αυτό απομακρύνεται έξι και ούτω καθ' εξής...Και σε τι χρησιμεύει η ουτοπία;Σε βοηθάει να προχωράς όλο και πιο μπροστά...
Ας αποδομήσουμε το παρελθόν,για να μπορέσουμε ξανά να ελπίζουμε,για να μπορέσουμε ξανά να ονειρευόμαστε,για να μπορέσουμε να φτιάξουμε το παρόν αλλά και το μέλλον,για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια σε τούτη έδω τη κοινωνία.
Έχουμε Χρέος να το κάνουμε.Και ξέρεις γιατί;Γιατί αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,γιατί αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου από τα ξένα βήματα,γιατί αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,γιατί αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο...

Εγώ θα το κάνω,εσύ;!

Καλή συνέχεια.!



To κλείσιμο του κειμένου μου είναι από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, "Αυτά τα δέντρα"

Μένουμε Ευρώπη;!

Δε ξέρω αν έτυχε ποτέ να σου μιλήσω για μένα, για κείνους, για μάς...Ναι, για κείνη τη γενιά που κάποτε ήταν οπλισμένη με όνειρα για το μέλλον της, για κείνη τη γενιά που ήλπιζε πως κάτι θα άλλαζε, πως τίποτε δε θα θύμιζε αυτή τη σαπίλα του παρελθόντος, πως τίποτα δε θα την εμπόδιζε να εξελιχθεί αλλά και να πραγματοποιήσει όλους εκείνους τους στόχους που είχε θέσει κάποτε.Ναι, για κείνη την γενιά θέλω να σου μιλήσω σήμερα. Εκείνη την γενιά που έχει μείνει άνεργη, για κείνη την γενιά που ζει ακόμη με τους γονείς της αλλά και που συντηρείται από αυτούς, για κείνη τη γενιά που περιμένει στις ουρές του ΟΑΕΔ, για κάποιο πεντάμηνο κοινωφελές πρόγραμμα, για κείνη τη γενιά που έχει νιώσει την μαύρη εργασία πολύ καλά στο πετσί της, για κείνη τη γενιά που μένει απλήρωτη μήνες ολόκληρους,για κείνη τη γενιά που έχει μάθει να είναι απασχολούμενη και όχι εργαζόμενη, αλλά και για κείνη τη γενιά που πίνει νερό στο όνομα του εθελοντισμού. Είναι εκείνη η γενιά που βιώνει καθημερινά την απόρριψη αλλά και την ματαίωση. Εκείνη η γενιά που νιώθει θλίψη,απόγνωση  αλλά και που φλερτάρει επικίνδυνα με την κατάθλιψη...
 Ξέρεις, πολλοί έφυγαν και βρήκαν τις τύχες τους έξω, έγιναν ας πούμε μετανάστες με πτυχία, άλλοι πάλι δεν στάθηκαν και τόσο τυχεροί και μάζεψαν ξανά τις βαλίτσες τους για εδώ, βλέπεις τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται...Η Ανεργία μαστίζει σε πολλές χώρες του κόσμου ενώ τα Mini jobs(Εργασία με 400euro, όπως τα κοινωφελή) καλά κρατούν στις περισσότερες πόλης της Γερμανίας. Άξιο αναφοράς δε, είναι το πολύ καλό σύστημα ύγειας στις Βόρειες χώρες αγνοώντας όμως κανείς τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών στις χώρες αυτές. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Χρειάζεται συνεχής και διαρκής αγώνας για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια σε όποιον τόπο και αν βρεθούμε...Ξέρεις, εμένα αυτός εδώ είναι ο τόπος μου.Να, αναμνήσεις, άνθρωποι, μνήμες, το παρελθόν μου αλλά και το μέλλον όλα εδώ. Εδώ, από όπου άρχισαν όλα...
Αλήθεια όμως, σε ποιά Ευρώπη  θέλουμε να μείνουμε; Σε κείνη την Ευρώπη που εξεφτιλίζει κάθε μέρα τις ζωές μας; Σε κείνη την Ευρώπη που περιμένει να σκύψουμε το κεφάλι και να ακολουθήσουμε με τυφλή υπόταγη το κάθετι; Σε κείνη την Ευρώπη που θέλει τον φτωχό φτωχότερο και τον πλούσιο πλουσιότερο;Σε κείνη την Ευρώπη που έχει ως στόχο τις ομαδικές απολύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και την μείωση των μισθών και των συντάξεων; Η μήπως σε κείνη την Ευρώπη που εφαρμόζει απάνθρωπες πολιτικές για τους Μετανάστες και του Πρόσφυγες και που γεννά πολέμους ; Ξέρεις, καμία συμφωνία δεν είναι έντιμη, όπως και κανένας συμβιβασμός. Λένε, πως από το χειρότερο και το λιγότερο κακό πρέπει να επιλέγεις πάντα το λιγότερο κακό. Εγώ αυτό που ξέρω και πάντα θα το λέω περίτρανα είναι πως η δική μου η γενιά δεν θα συμβιβαστεί με τίποτε λιγότερο από τα πάντα. Ας κάνουμε ρήξη με το παρελθόν για να μπορέσουμε να χτίσουμε το μέλλον αλλά και για να μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων.
Το ξέρω, διστάζεις, σου παν θα χάσεις τα πάντα αν κάνεις πίσω τώρα και δεν υποταχθείς αλλά ξέρεις κάτι; Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ,αν δεν καούμε εμείς, πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη;!

Καλή συνέχεια.!

Το κλείσιμο του κειμένου μου είναι από το ποίημα " Όπως ο Κερέμ" του Ναζίμ Χικμέτ

Ο Μάης του '86.!

 Ήταν 1η Μαϊου του 1886, όταν τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο, αποφασίζουν να ξεκινήσουν κινητοποιήσεις με σκοπό τη διεκδίκηση ανθρώπινων συνθηκών εργασίας. Κύριο και βασικό αίτημα τους, αποτέλεσε η καθιέρωση του οκταώρου, μιας και πολλά από τα δικαιώματα των εργαζομένων  είχαν αρχίσει να καταστρατηγούνται.
 Στις τότε κινητοποιήσεις, συμμετείχαν περισσότεροι από 90.000 εργαζόμενοι καθώς και 350.000 εργάτες από 1.200 εργοστάσια, με το σύνθημα "Οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ανάπαυση, οκτώ ώρες ύπνο". Ακόμη, πολλοί είναι εκείνοι που θυμούνται  το πλήθος κόσμου στη πλατεία Haymarket του Σικάγο καθώς και την παρέμβαση της Αστυνομίας. Ακόμη και σήμερα,φέρεται να είναι άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων ενώ κατά τη διάρκεια των κινητοποίησεων υπήρξαν οκτώ νεκροί αστυνομικοί και τέσσερις νεκροί διαδηλωτές. Οκτώ από τους συλληφθέντες δικάστηκαν ενώ τέσσερις εξ'αυτών καταδικάστηκαν σε θάνατο. Μάλιστα,ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα τελευταία λόγια του Όγκαστ Σπάις περιμένοντας το δήμιο του να κόψει το σχοινί της αγχώνης: "Θα 'ρθει καιρός που η σιωπή μας θα είναι πολύ πιο βροντερή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα".Επίσημη καταγραφή των στοιχείων δε, αναφέρει πως διαδηλωτής θέτει τέλος στη ζωή του, μέσα στο κελί του.

 Στην Ελλάδα, οι πρώτες κινητοποιήσεις εργατικής πρωτομαγιάς, πραγματοποιούνται το 1893 από το Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Σταύρου Καλλέργη. Σχεδόν 2.000 άτομα συγκεντρώνονται στο Παναθηναϊκό στάδιο για να διαδηλώσουν υπερ της οκτάωρης εργασίας, της καθιέρωσης της Κυριακής ως Αργίας καθώς και της κρατικής ασφάλισης για θέματα εργατικών ατυχημάτων.
 Αξίζει επίσης να σημειώθει,πως πέρα από την εργατική πρωτομαγιά, η ημέρα εκείνη αποτελεί και μέρα ιστορικής μνήμης καθώς την 1η Μαϊου το 1944, εκτελούνται 200 κομμουνιστές στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, από τα ναζιστικά στρατεύματα Κατοχής. Θα μπορούσε να πει βέβαια κανείς πως η μέρα εκείνη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη και με το Μάϊο του 1936, όταν καπνεργάτες στη Θεσσαλονική διαδηλώνουν με σκοπό την διεκδίκηση καλύτερων εργασιακών συνθηκών."Έντεκα άνθρωποι σκοτώνονται ενώ πολύ μεγάλος είναι ο αριθμός των τραυματιών. Ο Γιάννης Ρίτσος γράφει το ποίημα «Επιτάφιος» εμπνευσμένος από τα τραγικά γεγονότα, το οποίο μελοποιήθηκε από το Μίκη Θεοδωράκη".
 Η μέρα της Πρωτομαγιάς, σηματοδότησε την απαρχή των μεγάλων διεκδικήσεων και κινητοποιήσεων του σήμερα. Παρόλα αυτά με την πάροδο των χρόνων, θα περίμενε κανείς να υπάρχει έστω και στον ελάχιστο βαθμό η κατοχύρωση των κεκτημένων τόσων χρόνων. Κι όμως!
Πρωτόγνωρες και απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, "μισθωτή σκλαβιά", μαύρη εργασία, διάλυση του οκταώρου, κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας καθώς και πλήρη καταπάτηση των δικαιωμάτων του κάθε εργαζόμενου. Ό,τι κατακτήθηκε δηλαδή, μέσα από τα κινήματα και τους αγώνες μέσα στα χρόνια κατεδαφίζεται μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα.
 Μη με ρωτήσεις γιατί επέλεξα να φέρω στο νου μου εκείνο το Μάη. Είναι ίσως, επειδή ανήκω και γω σε κείνη τη γενιά που από νωρίς έχει κάνει οικείες  τις λέξεις απασχολούμενος, ωφελούμενος και εθελοντής. Σε κείνη τη γενιά, που έχει βιώσει από νωρίς στο πετσί της την επισφάλεια και την ανεργία. Σε κείνη τη γενιά που περιμένει καρτερικά στις ουρές του ΟΑΕΔ, για κάποιο επιδοτούμενο ή κοινωφελές πρόγραμμα έστω και για 400 ευρώ.Ανήκω όμως και σε κείνη τη γενιά, που δεν έχει τίποτα αλλά έρχεται να πάρει τον κόσμο...

Καλή Εργατική Πρωτομαγιά!

Πηγές: Tvxs, Wikipedia


Υγ:Περαιτέρω πληροφορίες θα βρει κανείς στο βιβλίο του Τζέιμς Γκριν,Θάνατος στο Χεϊμάρκετ από τις Εκδόσεις Καστανιώτη

Η Ελλάδα,(ποτέ Δεν) Πεθαίνει.!

Ξέρεις,νιώθω πως ζούμε σε έναν τόπο,τόσο ξένο και συνάμα τόσο οικείο.Έναν τόπο που καθημερινά φοράει το δικό του προσωπείο.Έναν τόπο που τρώει τα παιδιά του αλλά και που τα σκοτώνει σιωπηρά μέρα με την μέρα,ώρα με την ώρα...Έναν τόπο που έχει γαλουχήσει τα παιδιά του με βία και μίσος.Ναι μίσος.Για καθετί διαφορετικό,για καθετί αλλιώτικο.Βλέπεις, ποτέ δε μάθαμε να δεχόμαστε αυτό το άλλο.Ποτέ δε μάθαμε να το σεβόμαστε...Στο σχολείο πάντα μας πείραζε ο γυαλάκιας,ο χοντρός,το φυτό,εκείνο το παιδί που ήταν τόσο μοναχικό και ήρεμο. Ακόμη και το παιδί απο την Αλβανία αλλά και εκείνος ο αράπης όπως συνήθιζες να λες.Θυμάσαι; Έπειτα στις πλατείες και στα πάρκα μας πείραζαν πάντα οι μετανάστες.Πακιστανοί,Αφγανοί,Κούρδοι.Πολλοί δυστυχώς δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας.Μας καλλιεργήθηκε βλέπεις από πολύ νωρίς ο ρατσισμός.Γίναμε αυτό που φοβόμασταν.Εκείνο το τέρας. Αρχίσαμε να συνηθίζουμε στη φρίκη και να τρομοκρατούμαστε από την ομορφιά. Μίσος και σκοτάδι.Τυφλή βία,ομοφοβία και ξανά ρατσισμός και ξανά μίσος.Πάντα εθελοτυφλούσαμε σε αυτή τη σαπίλα του τόπου. Μια ζωή ανεχόμασταν να λένε παλιοαδερφή και βρωμοπούστη το φίλο μας, το κολλητό μας,το γνωστό μας και να συναινούμε σε ότι θα επακολουθούσε.Μια ζωή μάθαμε με τα πρέπει και όχι με τα θέλω.Μάθαμε με τα πρότυπα  αλλά και με τα ιδανικά. Ο σωστός γιος, η σωστή κόρη και πάει λέγοντας.Μάθαμε να είμαστε αυτό που μια ζωή ήθελε η μάνα μας και ο πατέρας μας. Τις κυριακές σαν καλοί Χριστιανοί μάθαμε να πηγαίνουμε στην εκκλησία,να ανάβουμε κεριά και να προσευχόμαστε στο θεό. Βράδυ Κυριακής;Κάποιοι είναι κιόλας νεκροί...Ξέρεις, αυτός τόπος έχει μάθει στη σιωπή στη συγκάλυψη και στην αδιαφορία.Όλοι μάθαμε να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας και να πορευόμαστε. Μάθαμε να εκτρέφουμε από νωρίς τον μπάτσο που κρύβουμε μέσα μας,τον ρατσιστή αλλά και τον ομοφοβικό.Μάθαμε πολύ καλά να κρύβουμε τις παθογένειες της δικής μας οικογένειας.Μάθαμε πως οι λέξεις κατάθλιψη,ψυχίατρος και ψυχολόγος είναι απαγορευμένες.Θλίψη είναι θα περάσει σου έλεγαν.Μείνε δυνατός, αλλά μη τολμήσεις να μιλήσεις.Θα στιγματιστείς.Είναι εκείνο το κλίμα της ομερτά που θα διαιωνίζεται για χρόνια...Ναι, αυτός είναι ο τόπος μας.Ο Τόπος των ψευδαισθήσεων...Άλλοτε τόσο φωτεινός και άλλοτε τόσο σκοτεινός...Η ώρα περνάει και για μια στιγμή στο νου μου φέρνω εκείνα τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι "Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο όσες φορές τ’ άκουγα. Έλεγα μέσα μου, τι άραγες εννοεί; Σκέφτηκα, σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί»...

Καλή συνέχεια... Υγ:Το μόνο που ελπίζω είναι να αποδοθούν ευθύνες στους ηθικούς αυτουργούς.Τίποτε άλλο..

Ακούω,Βλέπω,Μιλάω;!

Θυμάμαι,τα χρόνια του σχολείου.Για άλλους ήταν πράγματι ανέμελα,για άλλους πάλι είχαν μετατραπεί σε μια καθημερινή κόλαση.Ξέρεις,αν κάποιος είχε παραπάνω κιλά ή φορούσε γυαλία ή δεν ήταν και τόσο όμορφος ή ακόμη ήταν λίγο διαφορετικός από όλους τους άλλους, θα δεχόταν συχνά τον χλευασμό των συμμαθητών του.Πολλοί,νομίζω είχαμε βρεθεί κάποια στιγμή της ζωής μας μπροστά σε αντίστοιχο περιστατικό.Ναι, μιλώ για το λεγόμενο Bullying. Το Bullying  είναι μια μορφή κακοποίησης, πιο συγκεκριμένα εκφοβισμού ή εξαναγκασμού. Αυτή συνεπάγεται περιοδικά επαναλαμβανόμενες πράξεις που σκοπό έχουν την επιβολή ενός ατόμου ή μιας ομάδας πάνω σε ένα άλλο άτομο ή ομάδα, επομένως μια «ανισορροπία δυνάμεων». Η εν λόγω ανισορροπία μπορεί να είναι κοινωνική ή και σωματική. Το θύμα του εκφοβισμού αναφέρεται και ως στόχος. Το Bullying αποτελείται από τρία βασικά είδη κακοποίησης:Συναισθηματική, λεκτική και σωματική. Συνήθως, πρόκειται για ανεπαίσθητες μεθόδους εξαναγκασμού όπως η ψυχολογική χειραγώγηση. 
Θα λεγε κανείς ότι πρόκειται για επιβολή δύναμης και εξουσίας από κάποιον δυνατό και ισχυρό σε κάποιο αδύνατο.Η μήπως όχι; Κατά καιρούς έχουν γίνει διάφορες καμπάνιες για το εν λογω κοινωνικό φαινόμενο, χωρίς όμως αυτο να σημαίνει αυτομάτως και την εξάλειψη του.Συχνά,θα δούμε πως κρούσματα bullying αποσιωπούνται με απόρροια να μη βγαίνουν ποτέ στο φως.Ο λόγος; Ο φόβος για το τι μέλλει γενέσθαι.! Σύμφωνα με την τελευταία μεγάλη έρευνα  που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα από το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής το 2012, το 8,5% των μαθητών αναφέρει ότι υφίσταται εκφοβισμό δύο με τρεις φορές τον μήνα, ενώ ποσοστό 15,8% αναφέρουν ότι εκφοβίζουν τους άλλους δύο-τρεις φορές τον μήνα. Ενα στα τέσσερα αγόρια (ποσοστό 23,9%) αναφέρει σωματική βία το τελευταίο έτος έναντι 8,3% των κοριτσιών (εμπλέκονται συχνότερα σε λεκτική βία). Αξίζει να σημειωθεί δε,πως το Bullying είναι ένα φαινομεμο ανεξαρτήτου ηλικίας.Ποιός δε θυμάται άλλωστε στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο εκείνο το αγόρι στο πρώτο θρανίο; Ναι εκείνο που ντρεπόταν να κυκλοφορεί στους διαδρόμους και στους χώρους του σχολείου γιατί κάποιοι φρόντιζαν συνεχώς να του θυμίζουν πόσο "φυτό" είναι,ποιός δε θυμάται ακόμη και εκείνο τον φαντάρο που μετά από τα τόσα καψόνια αλλά και την πίεση που υπέστη στο χώρο του στρατοπέδου αποφάσισε να κάνει τη κατάθλιψη καλύτερη φίλη του ή ακόμη και να θέσει τέλος στη ζωή του. Ακόμη και στον χώρο εργασίας,ποιός ξεχνά την συμπεριφορά ανωτέρων προσώπων σε κάποιο εργαζόμενο που δε τολμά να μιλήσει και να υπερασπιστεί τον εαυτό του με αποτέλεσμα να απομονώνεται και να γίνεται υποχείριο των εκάστοτε υφιστάμενων προκειμένου να μη χάσει τη θέση του;!Ναι,Αυτό είναι το bullying και πίστεψε με δε γνωρίζει ηλικία.Είναι ένα σκληρο κοινωνικο φαινομενο το οποιο θα αναπαράγεται και θα διαιωνίζεται όσο εγώ,εσύ και όλοι εμείς μαζί θα συνεχίζουμε ανενόχλητοι τις ζωές μας, ταμπουρωμένοι στο μικρόκοσμο μας.
Δε ξέρω γιατί θέλησα να μιλήσω για το Bullying, άλλωστε όλα τα παραπάνω είναι ήδη γνωστά λίγο πολύ σε όλους.Απλα,να ξέρεις η υποθεση του Βαγγελη,φοιτητή από τα Ιωάννινα, με αγγιξε από τη πρώτη στιγμή. Είναι που ταυτόχρονα φέρνω στο νου μου και τον άτυχο Αλεξ απο την περιοχή της Βέροιας,στο νου μου φέρνω και εκείνο τον 9χρονο μαθητή απο τη Λέσβο που μια παρέα απο "Νταήδες"φρόντισε να τον δέσει στη μπασκέτα του σχολείου με απόρροια να του προκαλέσει πολλαπλά κατάγματα.Στο νου μου όμως φερνω και όλους εκείνους που δε μίλησαν ποτέ,που δίστασαν,που εξαφανίστηκαν μέσα σε μία νυκτί,που κλείστηκαν στους εαυτούς τους και που δε μάθαμε ποτέ ξανά, τίποτα για δαύτους.
Όσο για μας; Απλά μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι μέχρι ο κίνδυνος να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα.!Όσο για τον Βαγγέλη; Τα ερωτήματα πολλά και αναπάντητα ενώ τα κομμάτια του παζλ είναι θέμα χρόνου να ενωθούν...Το μόνο σίγουρο είναι πως η αλήθεια είναι μια.Βέβαια,όλοι τη γνωρίζουν και όλοι σιωπούν ένοχα...
Τα βλέφαρα μου κλείνουν,το μολύβι νιώθω να γλιστράει από το χέρι μου.Το μόνο που καταφέρνω να καθαρογράψω στο μπλοκάκι μου είναι κάποιοι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου από τη συλλογή Κάτοψη που ανακάλυψα εχθες...
Παράταιρος λοιπόν,ο λόγος ο δυνατός μέσα σε μια πολιτεία που σωπαίνει.!

Καλή συνέχεια.!

Υγ:6 Μαρτίου,παγκόσμια ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού.!

Πηγές: Wikipedia, Tvxs 

Ο Θείος μου, Γιάννης Μαρρές.!

Θα ταν Χειμώνας.'Ωρα επτά, μετά μεσημβρίας. Τόπος; Πολύδροσος, Φωκίδας. Από εκεί που άρχισαν και τελείωσαν όλα...Ξέρεις, θυμάμαι την μάνα μου, να μου βάζει αυτές τις χοντρές καζάκες που μας έπλεκε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου. Έπειτα θυμάμαι να με παίρνει από το χέρι και να κατηφορίζουμε μαζί...Η Διαδρομή γνώριμη και συνηθισμένη. Από το σπίτι μας, στο σπίτι της Θείας Τασούλας και του Θείου Γιάννη και πάλι πίσω. Μια διαδρομή, που παρότι συνηθισμένη έκρυβε την δική της ομορφιά. Ξέρεις, γραφικά σοκάκια με αψεγάδιαστους και αυθεντικούς ανθρώπους. Θυμάμαι και εκείνη την ξύλινη πόρτα, πόσο μεγάλη φάνταζε στα μάτια μου, έπειτα να, θυμάμαι και εκείνη την όμορφη αυλή. Είναι περίεργο ξέρεις, σε εκείνο το σπίτι ένιωθα, πως η Άνοιξη έκανε ποδαρικό πάντα πριν την ώρα της. Ας πούμε, πως το μεγαλείο της φύσης, απλωνόταν σε κάθε σημείο του σπιτιού,..

Ύστερα στο νου μου φέρνω και εκείνον. Ναι, τον θυμάμαι να κάθεται στη ξύλινη καρέκλα του, στην άκρη του μπαλκονιού και να καπνίζει με περίσσιο σεβασμό,την πίπα του. Αν τον έβλεπες και συ να σου μιλά, θα σου ερχόντουσαν στο νου αυθόρμητα κάποιοι στίχοι του Νίκου Καββαδία που πήγαιναν κάπως έτσι" Έχω μια πίπα ξύλινη παράξενα γλυμμένη. Βλέπω καπνίζοντας τα πιο παράδοξα όνειρά μου. Πολλές φορές, τις βραδινές σκοτεινιασμένες ώρες, ανάβοντας την πίπα αυτή, σε μια γωνιά καπνίζω, κι ο γκρίζος βγαίνοντας καπνός σιγά με περιβάλλει, κάνοντας ένα γύρω μου κενό, μαβί και γκρίζο." 

Ο Γιάννης Μαρρές, ήταν άνθρωπος άρρηκτα συνδεδεμένος με την Λογοτεχνία, αλλά και με τους αγώνες μιας και ήταν μέλος της τοπικής αντιστασιακής οργάνωσης,όλοι γνωρίζουν άλλωστε πως είχε εξοριστεί το 1967 κατά τη περίοδο της δικτατορίας, στη Γυάρο. Μαρτυρίες του, μπορεί να βρει κανείς από το βιβλίο "¨Θητεία στη Γυάρο".

Άνθρωπος, με μεγάλη ιστορία πίσω του,  αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της Λογοτεχνίας ενώ υπήρξε στενός φίλος του Νικηφόρου Βρεττάκου. Το 1965, ο Δημήτρης Λιάτσος στο περιοδικό "Χρονικά της Νίκαιας", μιλά για τον Λογοτέχνη Γιάννη Μαρρέ. 

" Ο Γιάννης Μαρρές, μπορεί να ζει στην επαρχία , εκεί στους πρόποδες του Πολυτραγουδισμένου Παρνασσού, δεν έπαψε όμως ποτέ να είναι ένας ακέραιος πνευματικός άνθρωπος, γιομάτος ιδανικά, που η καρδιά του πάλλεται από ενδιαφέροντα, όχι μόνο πνευματικά αλλά και ανθρώπινα. Για αυτόν καλύτερα θα μπορούσε να μας μιλήσει ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος, που στην Πολύδροσο αντάμωσε τον Μαρρέ. Ακόμα ο μεγάλος ιστορικός Γιάννης Κορδάτος που πέρασε από το χωριό του Γιάννη Μαρρέ και πολλοί άλλοι πνευματικοί άνθρωποι, που γνώρισαν από κοντά τον λογοτέχνη και τον άνθρωπο Γιάννη Μαρρέ."

Ναι, αυτός ήταν ο Θείος μου, ο Γιάννης. Άνθρωπος των γραμμάτων και τεχνών. Άνθρωπος με αξίες και με ιδανικά. Άνθρωπος που εξέφραζε πάντα ριζοσπαστικές απόψεις, άνθρωπος που αγαπούσε τον τόπο που μεγάλωσε, τη Σουβάλα, και που μιλούσε για τον τόπο αυτό με τόση αγάπη και υπερηφάνεια...

 Ο νους μου γυρνάει πάλι σε εκείνο το σπίτι, πάντα μου έκανε εντύπωση εκείνο το μπαστούνι. Συνήθως το έβλεπες να στέκεται δίπλα στο τζάκι του γραφείου του. Ξέρεις, η μάνα μου, μου είχε πει την ιστορία για κείνη την περιπέτεια που είχε. Αυτή η περιπέτεια βέβαια, είχε σαν αποτέλεσμα να χάσει το Αριστερό του πόδι. Στη θέση του, τοποθετήθηκε ένα ξύλινο κατασκεύασμα όπως συνήθιζε να το αποκαλεί ο ίδιος. Μια από εκείνες τις μέρες,της φοβερής απομόνωσης του, από τους συνανθρώπους του όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, βγάζει ένα μικρό μπλοκάκι και ένα μολύβι από την τσέπη του και γράφει το παρακάτω ποίημα με τίτλο το Μπαστούνι μου"Μπορεί να ήταν κάποτε μέλεγος, κερασιά,πουρνάρι, ή κάτι άλλο- που να ξέρω.Τραγουδούσε στον άνεμο, χαιρόταν τον ήλιο, τη βροχή και τα πουλιά μέσα στα φύλλα του έκαναν έρωτα και γλυκοκελαϊδούσαν. Τώρα δεν είναι παρά το μπαστούνι μου!Τούτο για σας είναι ένα τίποτα. Για μένα όμως-καθώς δεν είμαι πια ένας ακέραιος άνθρωπος -είναι το παν.Με βοηθάει όσο κανείς.Για αυτό το τραγουδάω!Σκεφτείτε:Χωρίς αυτό δε κάνω ούτε ένα βήμα".

Η ώρα περνάει και το μυαλό μου, έχει κατακλυστεί από όμορφες μνήμες αλλά και εικόνες, Να, μου ρχεται φευγαλέα εκείνη η γραφομηχανή που βρίσκονταν πάντα σε εκείνο το σημείο στη μέση του γραφείου του, έπειτα φέρνω στο νου μου το τζάκι με εκείνη τη φλόγα να τρεμοπαίζει αλλά και κείνο τον πίνακα που χε ζωγραφίσει ο ίδιος. Νομίζω, κοσμούσε όμορφα το τζάκι. 

 Μετά να, φέρνω στο νου μου και εκείνη. Η Θεία μου η Τασούλα, πάντα αγαπητή σε όλους. Στήριγμα του Γιάννη Μαρρέ από την αρχή μέχρι το τέλος της ζωής του. Σύντροφος, καλή φίλη, συγγενής, Πάντα θυμάμαι να με περιμένει στο κατώφλι του σπιτιού, περιτριγυρισμένη από γάτες. 

Τις αγαπούσε και εκείνη, πολύ βλέπεις όπως και ο θείος μου. Πάντα με ένα γλυκό του κουταλιού στο χέρι.Θυμάμαι όταν είχε καταπέσει και εκείνη, η γιαγιά μου με έστελνε να της πηγαίνω φαγητό. Ακόμη και τότε χαμογελαστή και αγέρωχη. Μια μέρα και ενώ έραβε σιωπηλή και θλιμμένη ο Γιάννης Μαρρές αρχίζει και γράφει το παρακάτω ποίημα με τίτλο Να μην Ανησυχείς" Όταν κλείνομαι στον εαυτό μου και δείχνω ότι σε ξέχασα ,να μην ανησυχείς.Ψάχνοντας να βρω το δρόμο που θα μας οδηγήσει προς το φως εσένα σκέφτομαι και τότε.Χίλιες φορές σου το χω ειπεί για να σε πείσω.Κι ακόμα μια: Να μην ανησυχείς." 

 Τέτοιοι άνθρωποι ήταν οι Θείοι μου. Άνθρωποι που αγαπήθηκαν από την αρχή μέχρι το τέλος...Αλήθεια, δε ξέρω γιατί έφερα στη μνήμη μου όλες αυτές τις εικόνες, είναι που προσφάτως επισκέφθηκα εκείνο το σπίτι. Είχα σχεδόν βουρκώσει. Η ξύλινη πόρτα που φάνταζε θεριό μπροστά μου,κλειδαμπαρωμένη, οι τοίχοι έτοιμοι να πέσουν από την υγρασία, ενώ το τοπίο υποδήλωνε παραίτηση και εγκατάλειψη. Μια επιγραφή στο τοίχο " Οδός, Γιάννη Μαρρέ" είναι ίσως το μόνο στοιχείο που αποδεικνύει πως κάποτε αυτό το σπίτι είχε ζωή, πως κάποτε αυτό το σπίτι είχε φιλοξενήσει επιφανείς ανθρώπους, πως κάποτε αυτό το σπίτι είχε φιλοξενήσει φίλους και συγγενείς του Γιάννη Μαρρέ. Επιθυμία του δε, για όποιον δεν το γνωρίζει, ήταν να δωριστεί το σπίτι στον τότε Δήμο Παρνασσού με σκοπό την άμεση αξιοποίηση του. Πράγματι, αυτό συνέβη, χωρίς όμως να υπάρξει αντίκρυσμα. Θα περίμενε κανείς με την πάροδο των χρόνων να δει στην θέση του κάποιο λαογραφικό μουσείο ή κάποιο πολιτιστικό κέντρο. Στον αντίποδα το μόνο που μπορεί να αντικρίσει κανείς είναι ντουβάρια, μια σκεπή έτοιμη να καταρρεύσει και ένα τοπίο ερήμωσης και κατεδάφισης. 

 Ο Γιάννης Μαρρές, έφυγε από την Ζωή το 2003. Μη με ρωτήσεις τι θα μου λεγε αν ζούσε σήμερα. Ίσως να μη μπορώ να στο απαντήσω...Η μάλλον...Ξέρεις θα μου λεγε πως υπάρχουν δρόμοι ευθύγραμμοι,καμπυλωτοί,δύσβατοι, ανηφορικοί, κακοτράχαλοι και κατηφορικοί στη ζωή.Χρέος μας είναι να βρίσκουμε διεξόδους και να διαβαίνουμε όσο πιο άνετα μπορούμε, τους δρόμους,όποιοι και αν είναι αυτοί.,,Ναι αυτός ήταν ο Λογοτέχνης και Θείος μου Γιάννης Μαρρές, ένας επίμονος οδοιπόρος, που περπατώντας με ξύλινο πόδι στους δύσβατους δρόμους της ζωής είδε, έπαθε και έμαθε πολλά, παρέμεινε ευθυτενής και στη ζωή του πέτυχε όσα και κάποιοι άλλοι συνάνθρωποι του υγιείς.!

Καλή συνέχεια.!

Αντίστροφη μέτρηση.!

Θα μασταν κάπου στα δεκαοκτώ, όταν είχαμε πρωτομπεί στις σχολές της πρώτης μας επιλογής.Η χαρά μεγάλη,μιας και πιστεύαμε πως είχαμε αγγίξει το όνειρο.Οι μέρες και τα χρόνια κυλούσαν και μεις ακόμη ζούσαμε αυτό που μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούσαμε ανέφικτο.Είχαν αρχίσει βέβαια, να φαίνονται εκείνα τα πρώτα σημάδια...Ναι, εκείνα τα σημάδια που έδειχναν πως κάποια στιγμή θα μας έκλεβαν το όνειρο...Υποβάθμιση της παιδείας, μείωση του προσωπικού, λουκέτο σε πληθώρα τμημάτων, φροντιστηριακά μαθήματα ενώ πολλές φορές γινόντουσαν ακόμη και συζητήσεις στα κρυφά,για ύπαρξη διδάκτρων.Κάποιοι από μας,μετά το πέρας των σπουδών μείναμε πίσω,δε φύγαμε...Ίσως δε μπορούσαμε,ίσως δειλιάσαμε,ίσως ήταν και γραφτό μας να μείνουμε...Ποιός ξέρει...
Οι περισσότεροι από εμάς πάντως, το παλέψανε.Ναι το παλέψανε...Όποιοι βρήκαν εργασία στο αντικείμενο τους ήταν τυχεροί, με μισθούς βέβαια που ντρέπεσαι και να αναφέρεις, άλλοι πάλι μέσω της εθελοντικής εργασίας ή μέσω άλλων προγραμμάτων προσπάθησαν να επιβιώσουν και να πάρουν εφόδια για το μέλλον, άλλοι πάλι τα παράτησαν γιατί κουράστηκαν.Ναι,κουράστηκαν να ζουν μέσα σε ένα περιβάλλον μαύρης εργασίας, κουράστηκαν να εργάζονται στο βωμό του εθελοντισμού, κουράστηκαν να ακούν πως κάποια στιγμή στο μέλλον θα πάρουν τα δεδουλευμένα τους,κουράστηκαν να περιμένουν στις ουρές για να μπουν σε κάποιο ταμείο ανεργίας για λίγες δεκάρες.Το σημαντικότερο όμως για μένα,είναι πως κουράστηκαν να ελπίζουν,να διεκδικούν και να ονειρεύονται...Άλλωστε κάποιοι φρόντισαν να τους στερήσουν το δικαίωμα στο όνειρο,άλλωστε κάποιοι φρόντισαν να τους κάνουν να λυγίζουν και να συμβιβάζονται ακόμη και με το τίποτα...
Σε όλους εκείνους έχω να πως οι μέρες της αφθονίας τους είναι μετρημένες,σε όλους εκείνους έχω να πω,πως η ιστορία θα γραφτεί ξανά από την αρχή από εμάς που δε συμβιβάζομαστε με τίποτα λιγότερο από τα πάντα...
Άλλωστε εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη,εμείς,που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως...Άλλωστε αύριο είναι τα γενέθλια του ήλιου κι ο ήλιος έχει τα χρόνια μας.Εδώ που φτάνουμε άκρη άκρη στ’ όνειρο μας, γιορτάζουμε μαζί με τον ήλιο την ίδια μέρα – κάθε μέρα...

Καλή συνέχεια.!

Υγ:Οι τελευταίοι στίχοι είναι απο το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου                          " Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού"

Και ποιος είπε ότι είμαστε, Charlie Hebdo;!

Ξέρεις, θυμάμαι τον Δεκέμβρη του 08. Ναι, εκείνον τον Δεκέμβρη. Από εκεί που άρχισαν όλα. Εκείνον τον Δεκέμβρη που σηματοδότησε πολλά.  Θυμάμαι τον κόσμο, τις φωνές, τα δακρυγόνα, την καταστολή, την βία αλλά και τους τραυματισμούς. Θυμάμαι και σένα να λες πως τα παιδιά σου δεν έχουν κανέναν λόγο να βρίσκονται στην περιοχή των Εξαρχείων. Θυμάμαι να λες πως όποιος συχνάζει εκεί" θέλει και τα παθαίνει". Έπειτα θυμάμαι και κείνο το παιδί τον Νίκο. Ναι, εκείνος ο μαθητής που αγωνίστηκε για το δικαίωμα του στην μόρφωση, κάνοντας απεργία πείνας. Εσύ μέσα σου, προσευχόσουν να είχε πεθάνει. Εσύ μέσα σου, προσευχόσουν να είχε στερηθεί του υπέρτατου αγαθού της παιδείας. Άλλωστε, άτομα σαν τον Νίκο, δεν χωράνε στην δική σου κοινωνία σωστά;

Έπειτα σε θυμάμαι να σχολιάζεις εκείνες τις ειδήσεις των οκτώ. Ήταν την περίοδο που είχε γίνει σάλος με την παράσταση Corpus Christi του Λαέρτη Βασιλείου, στο θέατρο Χυτήριο. Έργο που λογοκρίθηκε πολύ, καθότι θεωρήθηκε βλάσφημο. Θυμάμαι, να κάθεσαι στην καφέ σου πολυθρόνα και να σχολιάζεις με τις ώρες τον τίτλο του έργου, να συναινείς στα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν εκείνη την νύχτα και το κυριότερο να σωπαίνεις...

 Ακόμη, φέρνω στο νου μου και τον Φίλιππο, που καταδικάστηκε σε δέκα μήνες φυλάκισης. Ο λόγος; Η σάτιρα προς το πρόσωπο του Γέροντα Παϊσιου. Θυμάμαι όμως και σένα που και πάλι σώπασες... Ήταν και αυτός βλάσφημος βλέπεις...

 Ξέρεις, δε παύω να σκέφτομαι και όλα εκείνα τα οικεία πρόσωπα. Τους Σύριους πρόσφυγες στο Σύνταγμα, τις ψυχές εκείνων που τους ξέβρασε η θάλασσα στο Φαρμακονήσι, τους εργάτες στη μανωλάδα, τους μετανάστες που ζητούν ένα καλύτερο αύριο αλλά και μας. Ναι εμάς, που είμαστε θεατές σε κάθε τι που συμβαίνει γύρω μας. Σε εμάς, που μόνο Charlie Hebdo δε μπορούμε να βροντοφωνάζουμε πως είμαστε.

 Σε μας, που έχουμε αφήσει να διεισδύσουν στη ζωή μας, ο ρατσισμός, ο φανατισμός, η λογοκρισία, η φίμωση, η βία, η προπαγάνδα και η παραπληροφόρηση. Σε μας, που σωπαίνουμε αλλά και που συναινούμε στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε μας, που μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στη Γαλλία, εν μία νυκτί, καταδικάσαμε την βία από όπου και αν προέρχεται...

Ξέρεις κάτι; νομίζω πως θα έρθει η στιγμή που δε θα αντέξουμε, που θα ξεσπάσουμε και δεν θα φοβηθούμε και θα ελπίζουμε και κάθε στιγμή το λαρύγγι μας θα γεμίσει με ένα φθόγγο, με ένα ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μας λέει: Μίλα... 

Καλή συνέχεια.!

Υγ: Το κείμενο κλείνει με στίχους του Αζίζ Νεσίν από το ποίημα       " Σώπα, μη μιλάς"