Θα μασταν κάπου στα δεκαοκτώ, όταν είχαμε πρωτομπεί στις σχολές της πρώτης μας επιλογής.Η χαρά μεγάλη,μιας και πιστεύαμε πως είχαμε αγγίξει το όνειρο.Οι μέρες και τα χρόνια κυλούσαν και μεις ακόμη ζούσαμε αυτό που μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούσαμε ανέφικτο.Είχαν αρχίσει βέβαια, να φαίνονται εκείνα τα πρώτα σημάδια...Ναι, εκείνα τα σημάδια που έδειχναν πως κάποια στιγμή θα μας έκλεβαν το όνειρο...Υποβάθμιση της παιδείας, μείωση του προσωπικού, λουκέτο σε πληθώρα τμημάτων, φροντιστηριακά μαθήματα ενώ πολλές φορές γινόντουσαν ακόμη και συζητήσεις στα κρυφά,για ύπαρξη διδάκτρων.Κάποιοι από μας,μετά το πέρας των σπουδών μείναμε πίσω,δε φύγαμε...Ίσως δε μπορούσαμε,ίσως δειλιάσαμε,ίσως ήταν και γραφτό μας να μείνουμε...Ποιός ξέρει...
Οι περισσότεροι από εμάς πάντως, το παλέψανε.Ναι το παλέψανε...Όποιοι βρήκαν εργασία στο αντικείμενο τους ήταν τυχεροί, με μισθούς βέβαια που ντρέπεσαι και να αναφέρεις, άλλοι πάλι μέσω της εθελοντικής εργασίας ή μέσω άλλων προγραμμάτων προσπάθησαν να επιβιώσουν και να πάρουν εφόδια για το μέλλον, άλλοι πάλι τα παράτησαν γιατί κουράστηκαν.Ναι,κουράστηκαν να ζουν μέσα σε ένα περιβάλλον μαύρης εργασίας, κουράστηκαν να εργάζονται στο βωμό του εθελοντισμού, κουράστηκαν να ακούν πως κάποια στιγμή στο μέλλον θα πάρουν τα δεδουλευμένα τους,κουράστηκαν να περιμένουν στις ουρές για να μπουν σε κάποιο ταμείο ανεργίας για λίγες δεκάρες.Το σημαντικότερο όμως για μένα,είναι πως κουράστηκαν να ελπίζουν,να διεκδικούν και να ονειρεύονται...Άλλωστε κάποιοι φρόντισαν να τους στερήσουν το δικαίωμα στο όνειρο,άλλωστε κάποιοι φρόντισαν να τους κάνουν να λυγίζουν και να συμβιβάζονται ακόμη και με το τίποτα...
Σε όλους εκείνους έχω να πως οι μέρες της αφθονίας τους είναι μετρημένες,σε όλους εκείνους έχω να πω,πως η ιστορία θα γραφτεί ξανά από την αρχή από εμάς που δε συμβιβάζομαστε με τίποτα λιγότερο από τα πάντα...
Άλλωστε εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη,εμείς,που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως...Άλλωστε αύριο είναι τα γενέθλια του ήλιου κι ο ήλιος έχει τα χρόνια μας.Εδώ που φτάνουμε άκρη άκρη στ’ όνειρο μας, γιορτάζουμε μαζί με τον ήλιο την ίδια μέρα – κάθε μέρα...
Καλή συνέχεια.!
Υγ:Οι τελευταίοι στίχοι είναι απο το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου " Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού"
Οι περισσότεροι από εμάς πάντως, το παλέψανε.Ναι το παλέψανε...Όποιοι βρήκαν εργασία στο αντικείμενο τους ήταν τυχεροί, με μισθούς βέβαια που ντρέπεσαι και να αναφέρεις, άλλοι πάλι μέσω της εθελοντικής εργασίας ή μέσω άλλων προγραμμάτων προσπάθησαν να επιβιώσουν και να πάρουν εφόδια για το μέλλον, άλλοι πάλι τα παράτησαν γιατί κουράστηκαν.Ναι,κουράστηκαν να ζουν μέσα σε ένα περιβάλλον μαύρης εργασίας, κουράστηκαν να εργάζονται στο βωμό του εθελοντισμού, κουράστηκαν να ακούν πως κάποια στιγμή στο μέλλον θα πάρουν τα δεδουλευμένα τους,κουράστηκαν να περιμένουν στις ουρές για να μπουν σε κάποιο ταμείο ανεργίας για λίγες δεκάρες.Το σημαντικότερο όμως για μένα,είναι πως κουράστηκαν να ελπίζουν,να διεκδικούν και να ονειρεύονται...Άλλωστε κάποιοι φρόντισαν να τους στερήσουν το δικαίωμα στο όνειρο,άλλωστε κάποιοι φρόντισαν να τους κάνουν να λυγίζουν και να συμβιβάζονται ακόμη και με το τίποτα...
Σε όλους εκείνους έχω να πως οι μέρες της αφθονίας τους είναι μετρημένες,σε όλους εκείνους έχω να πω,πως η ιστορία θα γραφτεί ξανά από την αρχή από εμάς που δε συμβιβάζομαστε με τίποτα λιγότερο από τα πάντα...
Άλλωστε εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη,εμείς,που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως...Άλλωστε αύριο είναι τα γενέθλια του ήλιου κι ο ήλιος έχει τα χρόνια μας.Εδώ που φτάνουμε άκρη άκρη στ’ όνειρο μας, γιορτάζουμε μαζί με τον ήλιο την ίδια μέρα – κάθε μέρα...
Καλή συνέχεια.!
Υγ:Οι τελευταίοι στίχοι είναι απο το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου " Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου