Ξυπνώ και είμαι κιόλας νεκρή. Ναι! Ξυπνώ με την εικόνα εκείνων των παιδιών που ξέβρασε η θάλασσα, στα παγωμένα νερά του Αιγαίου. Ξυπνώ και στο νου μου φέρνω εκείνες τις μανάδες που θρηνούν τα παιδιά τους, που θρηνούν για το παρελθόν, για το παρόν αλλά και για το μέλλον.
Στο νου μου φέρνω και όλους εκείνους τους πρόσφυγες, όλους εκείνους τους μετανάστες, που έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τον ίδιο το θάνατο. Ξυπνώ, με το νου μου να βρίσκεται εκεί στα συρματοπλέγματα του Έβρου. Εκεί όπου η ζωή χάνει κάθε αξία. Εκεί όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια εκμηδενίζεται. Εκεί όπου ο μόνος κυρίαρχος είναι ο φόβος.
Ξυπνώ και ο νους μου βρίσκεται στα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Ξυπνώ και ο νους μου βρίσκεται στη Δύση. Βρίσκεται στη Συρία, στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο, στο Κομπάνι αλλά και στο Παρίσι. Ναι! Ο νους μου βρίσκεται εκεί στην άβυσσο της φρίκης των πολύνεκρων επιθέσεων. Εκεί όπου ο θάνατος κυριαρχεί και σαρώνει. Εκεί που ο κόσμος πεθαίνει. Εκεί που ανθίζει η βία. Εκεί που σφαγιάζονται οι λαοί.
Ναι! Ξυπνώ με τη σκέψη μου στραμμένη σ' εκείνους. Με τη σκέψη μου στραμμένη σε αυτά που ήδη εκτυλίσσονται, αλλά και σ' εκείνα που θα 'ρθουν. Ξέρεις, θα 'ρθουν ακόμη πιο δύσκολοι καιροί. Δεν ξέρω αν θα αντέξουμε μέχρι το τέλος. Ξέρω όμως, πως πρέπει ν' αντέξουμε. Ξέρω πως αυτός ο κόσμος πρέπει ν' αλλάξει. Και θ' αλλάξει! Τους χρωστάμε και μας το χρωστάμε, δεν νομίζεις;
"Ν' αξιωθούμε μια μέρα να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, δηλαδή σαν άνθρωποι, που αρνιούνται ν' ασκήσουν καθώς και να υποστούν τη φρική" - Αλμπέρ Καμύ, Επαναστατημένος άνθρωπος
Καλή συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου