Τίποτα δεν είναι εντάξει!

Τίποτα δεν είναι εντάξει σε τούτη εδώ τη κοινωνία…

Άνεργοι στημένοι στις ουρές για την πολυπόθητη κάρτα, με τη χρυσή ευκαιρία στο χέρι για μεροκάματο των 300 ευρώ, με όλα τα προσόντα στα αζήτητα μέχρι να βγει κάποιο πεντάμηνο πρόγραμμα. Μετά, φτου και απ'την αρχή...

Απλήρωτοι εργαζόμενοι έξω από το Υπουργείο Εργασίας. Έξι μήνες διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους. Έξι μήνες, στην αβεβαιότητα και στην εθελοντική εργασία χωρίς ουσιαστικά να το χουν επιλέξει. Άλλοι, έχουν να θρέψουν οικογένειες, άλλοι μένουν ξανά με τους δικούς τους. Αναγκαίο κακό βλέπεις... Πλέον, όλοι παλεύουν για την επιβίωση αλλά και τη συντήρηση τους. Λίγοι είναι εκείνοι που έχουν την τύχη να εργάζονται και να αμείβονται τουλάχιστον ικανοποιητικά. Λίγοι είναι και εκείνοι που σκέφτονται το μετά. Οι υπόλοιποι, λες και είναι καταδικασμένοι αιωνίως σε αυτό το φαύλο κύκλο του εργασιακού μεσαίωνα...

Επισχέσεις εργασίας, μειώσεις μισθών, απολύσεις και ούτω καθεξής...

Άνθρωποι χρεωμένοι μέχρι το λαιμό. Κάποιοι παλεύουν να πληρώσουν τη προκαθορισμένη δόση για να μη χάσουν το σπίτι τους. Άλλοι δε στάθηκαν τυχεροί. Από τη μια στιγμή στην άλλη έχασαν περιουσίες ετών. Έτσι απλά, έχασαν μια ολόκληρη ζωή…

Άστεγοι, σε πλατείες, παγκάκια, πεζοδρόμια περιμένουν ένα πιάτο φαΐ από τα συσσίτια των δήμων αλλά και από τα συσσίτια της εκκλησίας. Ξεγραμμένοι από τους πάντες και τα πάντα...

Ανασφάλιστοι στις ουρές των νοσοκομείων, ο θάνατος κλείνει το μάτι σε κάποιους από αυτούς, άλλοι χαροπαλεύουν. Ποιος θα ναι ο νικητής και ποιος ο ηττημένος;Ελλείψεις φαρμάκων, προσωπικού, ιατροφαρμακευτικού υλικού στους χώρους υγείας, έπειτα αναμονή, πολύ αναμονή, διάδρομοι γεμάτοι, σιωπηρές κραυγές αγωνίας...

Κράτος πρόνοιας; Ανύπαρκτο. Πατάμε βλέπεις σε αυτό το τετριμμένο πια της αλληλεγγύης, πως είναι το όπλο των λαών. Ναι αλλά για πόσο ακόμη, διάολε; Έχει γίνει και αυτή πανάκεια στο βωμό της αναλγησίας του κράτους.

Η εκπαίδευση και η μόρφωση πλέον αποτελούν προνόμιο των λίγων. Αυτά τα αναφαίρετα δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί χρόνια πριν, τείνουν (αν δεν συμβαίνει ήδη) να εκλείψουν. Καθηγητές περιμένουν καρτερικά ένα διορισμό, περιμένουν μια ανάσα ελπίδας, περιμένουν κάτι εν πάση περιπτώσει. Μαθητές σε άδειες τάξεις, χωρίς διδακτικό προσωπικό. Σχολεία κλειδωμένα σε απομακρυσμένες περιοχές με λουκέτα και σιδεριές.Υποσιτισμός και υψηλά ποσοστά αναλφαβητισμού είναι μέρος της εικόνας που κυριαρχεί σήμερα. Παιδιά φτωχών οικογενειών είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Ακόμη και για σήμερα, για τώρα, για όσο διαιωνίζονται οι εκάστοτε πολιτικές που εφαρμόζονται.

Και ο πολιτισμός; Στα χειρότερα του. Άνθρωποι του πνεύματος, των γραμμάτων και της τέχνης, μας γνέφουν στα κρυφά. Προσπαθούν να πείσουν και τον πιο δύσπιστο. Αλλά βλέπεις ο κόσμος δεν πείθεται. Θέλει το εύκολο. Θέλει την έτοιμη τροφή και το lifestyle που επιτάσσει η εποχή μας. Έχουμε πιάσει ηθικό και πολιτιστικό πάτο και οδεύουμε ολοταχώς προς τον όλεθρο. Δεν έχουμε καταλάβει όμως, αυτό που είχε πει ο Χατζιδάκις, δηλαδή ότι μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία.

Έπειτα συρματοπλέγματα, φράχτες, κλειστά σύνορα, καταστολή, βία, πρόσωπα κουρασμένα, παπούτσια ξεφτισμένα, ρούχα σκισμένα. Άνθρωποι που στο σκοτάδι δεν τους βλέπει κανείς, τα χε πει και ο Μπρεχτ άλλωστε χρόνια πριν. Άνθρωποι που έχουν πνίξει την ελπίδα τους κάπου εκεί στην Ειδομένη, όπου ο ήλιος έχει πάψει να ανατέλλει…

Τίποτα και κανείς δεν είναι εντάξει σου λέω. Ούτε εδώ, ούτε πουθενά. Ωστόσο, ποιος ξέρει ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε κι η ομορφιά του ανθρώπου.

Υγ: Ο επίλογος, ανήκει στον Γιάννη Ρίτσο

Καλή συνέχεια