Ήρθα στη χώρα σου!

Ήρθα στη χώρα σου για να αποκτήσω παρόν και μέλλον,για να μπορέσω να ξεχάσω,για να μπορέσω να σώσω τα παιδιά μου αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό...Για να ζήσω σαν ελεύθερος άνθρωπος με αξιοπρέπεια,για να αρχίσω να ελπίζω ξανά,για να πάψω να φοβάμαι,να πάψω να ακούω μανάδες και παιδιά να κλαίνε,να πάψω να βλέπω εικόνες θανάτου,να πάψω να ζω με τη φρίκη του πολέμου...

Ήρθα εδώ για να μπορέσω να ονειρεύομαι ξανά,για να μπορέσω να δώσω στα παιδιά μου το δικαίωμα στη ζωή αλλά και το δικαίωμα στη μόρφωση...

Ταξίδεψα εδώ, μέσα σε ένα σαπιοκάραβο μαζί με τους δικούς μου. Κάποιους τους χάσαμε, βλέπεις τους ξέβρασε η θάλασσα...Έπειτα μας στοίβαξαν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, μη ρωτήσεις δεν θυμάμαι πολλά...Το μόνο που ξέρω να σου πω είναι πως δεν είμαι ξένος, μετανάστης, πρόσφυγας, αλλοδαπός,είμαι άνθρωπος όπως εσύ...

Γνωρίζω πως δεν είμαι αποδεκτός ούτε σε τούτη εδώ τη χώρα ούτε πουθενά.Σε κανένα τόπο,σε καμία πατρίδα...Βλέπεις κατάντησα πραμάτεια...Ξέρω πως δεν με θες εδώ.Ίσως και να εύχεσαι να είχα χαθεί και εγώ σε κείνα τα παγωμένα νερά του αιγαίου...

Όμως, να ξέρεις, δεν έφυγα από επιλογή. Εκεί στο σπίτι μου,στη Συρία τίποτα δεν απέμεινε για να μου θυμίζει πως κάποτε υπήρξα,τίποτα που να μου θυμίζει πως κάποτε είχα και εγώ ζωή...

Έχουμε Πόλεμο και ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμα,γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ...

Καλή συνέχεια!

Σημ: Το εν λόγω κείμενο γράφτηκε με αφορμή μιας συζήτησης που διεξήχθη σήμερα το πρωί

Υγ1: Το κλείσιμο του κειμένου μου είναι από το ποίημα "Πόλεμος" του Μ.Αναγνωστάκη 

Ημέρα της Γυναίκας!

Σήμερα,γιορτάζουν όλες εκείνες οι γυναίκες που καθημερινά υπόκεινται διαδικασία κλειτοριδεκτομής εκεί στη Σομαλία και στην Αφρική ,που βιάζονται επί συστηματικής βάσης και πέφτουν θύματα trafficking, που πωλούνται στα σκλαβοπάζαρα από την ηλικία μόλις των δεκαπέντε ετών, που δεν έχουν πρόσβαση στο αναφαίρετο δικαίωμα της μόρφωσης και της εκπαίδευσης!

Σήμερα γιορτάζουν οι γυναίκες πολεμίστριες εκεί στο Κομπάνι, οι γυναίκες που βιώνουν τον πόλεμο εκεί στη Συρία, οι μετανάστριες που επέλεξαν να ξεριζωθούν από τις πατρίδες τους! 

Σήμερα γιορτάζουν οι μανάδες μας, κάποιες έμειναν άνεργες. Το κράτος τις πετάει από την αγορά εργασίας λόγω ηλικίας ενώ άλλες έχουν πάψει να παίρνουν επίδομα μητρότητας.

Σήμερα, γιορτάζουμε και εμείς που δε θέλουμε λουλούδια, αλλά ίσα δικαιώματα για όλες, ίσες ευκαιρίες εργασίας χωρίς απαγορευτικό πρόσημο την ηλικία των 30 ετών αλλά και την οικογενειακή μας κατάσταση! 

Ναι, σήμερα, είναι η μέρα της γυναίκας. Χόρεψε λοιπόν, πάνω στο φτερό του καρχαρία, παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα. Αλλού σε λέγανε Ιουδήθ, εδώ Μαρία. Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα...

Καλή συνέχεια,

Υγ: Ο επίλογος ανήκει στο Νίκο Καββαδία 

Τίποτα δεν είναι εντάξει!

Τίποτα δεν είναι εντάξει σε τούτη εδώ τη κοινωνία…

Άνεργοι στημένοι στις ουρές για την πολυπόθητη κάρτα, με τη χρυσή ευκαιρία στο χέρι για μεροκάματο των 300 ευρώ, με όλα τα προσόντα στα αζήτητα μέχρι να βγει κάποιο πεντάμηνο πρόγραμμα. Μετά, φτου και απ'την αρχή...

Απλήρωτοι εργαζόμενοι έξω από το Υπουργείο Εργασίας. Έξι μήνες διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους. Έξι μήνες, στην αβεβαιότητα και στην εθελοντική εργασία χωρίς ουσιαστικά να το χουν επιλέξει. Άλλοι, έχουν να θρέψουν οικογένειες, άλλοι μένουν ξανά με τους δικούς τους. Αναγκαίο κακό βλέπεις... Πλέον, όλοι παλεύουν για την επιβίωση αλλά και τη συντήρηση τους. Λίγοι είναι εκείνοι που έχουν την τύχη να εργάζονται και να αμείβονται τουλάχιστον ικανοποιητικά. Λίγοι είναι και εκείνοι που σκέφτονται το μετά. Οι υπόλοιποι, λες και είναι καταδικασμένοι αιωνίως σε αυτό το φαύλο κύκλο του εργασιακού μεσαίωνα...

Επισχέσεις εργασίας, μειώσεις μισθών, απολύσεις και ούτω καθεξής...

Άνθρωποι χρεωμένοι μέχρι το λαιμό. Κάποιοι παλεύουν να πληρώσουν τη προκαθορισμένη δόση για να μη χάσουν το σπίτι τους. Άλλοι δε στάθηκαν τυχεροί. Από τη μια στιγμή στην άλλη έχασαν περιουσίες ετών. Έτσι απλά, έχασαν μια ολόκληρη ζωή…

Άστεγοι, σε πλατείες, παγκάκια, πεζοδρόμια περιμένουν ένα πιάτο φαΐ από τα συσσίτια των δήμων αλλά και από τα συσσίτια της εκκλησίας. Ξεγραμμένοι από τους πάντες και τα πάντα...

Ανασφάλιστοι στις ουρές των νοσοκομείων, ο θάνατος κλείνει το μάτι σε κάποιους από αυτούς, άλλοι χαροπαλεύουν. Ποιος θα ναι ο νικητής και ποιος ο ηττημένος;Ελλείψεις φαρμάκων, προσωπικού, ιατροφαρμακευτικού υλικού στους χώρους υγείας, έπειτα αναμονή, πολύ αναμονή, διάδρομοι γεμάτοι, σιωπηρές κραυγές αγωνίας...

Κράτος πρόνοιας; Ανύπαρκτο. Πατάμε βλέπεις σε αυτό το τετριμμένο πια της αλληλεγγύης, πως είναι το όπλο των λαών. Ναι αλλά για πόσο ακόμη, διάολε; Έχει γίνει και αυτή πανάκεια στο βωμό της αναλγησίας του κράτους.

Η εκπαίδευση και η μόρφωση πλέον αποτελούν προνόμιο των λίγων. Αυτά τα αναφαίρετα δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί χρόνια πριν, τείνουν (αν δεν συμβαίνει ήδη) να εκλείψουν. Καθηγητές περιμένουν καρτερικά ένα διορισμό, περιμένουν μια ανάσα ελπίδας, περιμένουν κάτι εν πάση περιπτώσει. Μαθητές σε άδειες τάξεις, χωρίς διδακτικό προσωπικό. Σχολεία κλειδωμένα σε απομακρυσμένες περιοχές με λουκέτα και σιδεριές.Υποσιτισμός και υψηλά ποσοστά αναλφαβητισμού είναι μέρος της εικόνας που κυριαρχεί σήμερα. Παιδιά φτωχών οικογενειών είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Ακόμη και για σήμερα, για τώρα, για όσο διαιωνίζονται οι εκάστοτε πολιτικές που εφαρμόζονται.

Και ο πολιτισμός; Στα χειρότερα του. Άνθρωποι του πνεύματος, των γραμμάτων και της τέχνης, μας γνέφουν στα κρυφά. Προσπαθούν να πείσουν και τον πιο δύσπιστο. Αλλά βλέπεις ο κόσμος δεν πείθεται. Θέλει το εύκολο. Θέλει την έτοιμη τροφή και το lifestyle που επιτάσσει η εποχή μας. Έχουμε πιάσει ηθικό και πολιτιστικό πάτο και οδεύουμε ολοταχώς προς τον όλεθρο. Δεν έχουμε καταλάβει όμως, αυτό που είχε πει ο Χατζιδάκις, δηλαδή ότι μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία.

Έπειτα συρματοπλέγματα, φράχτες, κλειστά σύνορα, καταστολή, βία, πρόσωπα κουρασμένα, παπούτσια ξεφτισμένα, ρούχα σκισμένα. Άνθρωποι που στο σκοτάδι δεν τους βλέπει κανείς, τα χε πει και ο Μπρεχτ άλλωστε χρόνια πριν. Άνθρωποι που έχουν πνίξει την ελπίδα τους κάπου εκεί στην Ειδομένη, όπου ο ήλιος έχει πάψει να ανατέλλει…

Τίποτα και κανείς δεν είναι εντάξει σου λέω. Ούτε εδώ, ούτε πουθενά. Ωστόσο, ποιος ξέρει ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε κι η ομορφιά του ανθρώπου.

Υγ: Ο επίλογος, ανήκει στον Γιάννη Ρίτσο

Καλή συνέχεια 

Τους βλέπεις;!

Τους βλέπεις όλους εκείνους τους ανθρώπους στοιβαγμένους;Ναι, εκείνους που έρχονται από μακριά Πάνω στα ξεφτισμένα σαπιοκάραβα ποτισμένα από αλμύρα και νερό. Εκείνους, που στα χέρια τους κρατούν μωρά στις αγκαλιές,που προσπαθούν να χωρέσουν μια ζωή σε σάκους και θεόρατους μπόγους.Εκείνους τους βλέπεις; Φαίνονται από μακριά.Τα μάτια τους λάμπουν μέσα στη νύχτα από προσμονή και αγωνία.Ναι,αγωνία για το αύριο.Για τη ζωή αλλά και για το θάνατο. Βλέπεις αφήνουν πίσω έναν βομβαρδισμένο τόπο.Τον δικό τους τόπο.Ταξιδεύουν για τη ζωή. Κουράστηκαν να μυρίζουν θάνατο,να φοβούνται κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, κουράστηκαν.Γιατί έπαψαν να ονειρεύονται.Γιατί έπαψαν να ελπίζουν.

Τους βλέπεις;Σου κάνουν σιωπηλοί νεύματα με το κεφάλι.Ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια.Θέλουν να πατήσουν στεριά.Θέλουν να λήξει σύντομα αυτό το μαρτυρικό ταξίδι.Άλλους πάλι δεν θα τους δεις γιατί είναι ήδη νεκροί.Τους ξέβρασε η θάλασσα. Άλλοι πάλι χάθηκαν στα νερά της. Γυναικόπαιδα,μωρά,μανάδες,πατεράδες,ολάκερες οικογένειες χάθηκαν εν μια νυκτί. Γέμισε το Αιγαίο νεκροταφεία αθώων ψυχών. Εκείνο το Αιγαίο του Οδυσσέα Ελύτη.Ακόμη φέρνω στο νου μου το ποίημα από τη συλλογή «Προσανατολισμοί»: «Δίνει ο μαΐστρος το πανί στη θάλασσα.Τα χάδια των μαλλιών στην ξεγνοιασιά τού ονείρου του.Δροσιά.Κύμα στο φως. Ξαναγεννάει  τα μάτια. Όπου η Ζωή αρμενίζει προς το αγνάντεμα. Ζωή.»

Σε ρωτώ τους βλέπεις; Κόσμος εξαθλιωμένος και ταλαιπωρημένος για ατέλειωτες ώρες.Κόσμος νηστικός και πεινασμένος.Κόσμος που βγάζει σιωπηρές και ενοχικές κραυγές.Θαρρεί καμιά φορά πως είναι υπόλογος για όλα αυτά που περνά.Τους βλέπεις;Άλλους τους ετοίμασαν για να τους στείλουν πίσω,άλλους τους πάνε στα κέντρα κράτησης,τώρα τα λένε κέντρα υποδοχής, είναι πιο εύηχο βλέπεις, μάλλον για μια καλύτερη τύχη. Είχα διαβάσει πριν δύο χρόνια περίπου, εμπειρίες προσφύγων και μεταναστών για αυτά τα κέντρα.Ομολογώ ένιωσα ένα σφίξιμο στο στήθος.

Θυμάμαι τα λόγια ενός 16χρονου από το Αφγανιστάν:«Επειδή ο άνθρωπος που ζει ελεύθερος δεν καταλαβαίνει τι είναι φυλακή,τι σημαίνει εγκλεισμός,σας παρακαλώ πολύ να διαβάσετε τις ιστορίες μας για να μας καταλάβετε. Να μας βοηθήσετε με οποιονδήποτε τρόπο. Η ζωή είναι όμορφη και η ελευθερία πολύτιμη. Και οι άνθρωποι που ζουν έξω από τη φυλακή την απολαμβάνουν. Εμείς αν και την αντιλαμβανόμαστε, δεν την απολαμβάνουμε. Θα ήθελα πολύ να διαβάσετε την ιστορία μου και να σκεφτείτε πώς ένα παιδί της ηλικίας μου χωρίς να έχει κάνει καμία αμαρτία, κανένα έγκλημα, μπορεί να βρεθεί για τόσο πολύ καιρό στη φυλακή. Δεν ξέρω τι φταίει: η μοίρα, η πατρίδα μου, οι αστυνομικοί; Μακάρι ποτέ κανένας να μη βρεθεί σε αυτή τη θέση. Να μας σκέφτεστε…»

Άλλοι πάλι καταφέρνουν να το σκάσουν.Μόνο που στη πορεία έρχονται αντιμέτωποι με συρματοπλέγματα, καταστολή  και κλειστά σύνορα.Αυτοί είναι. Τους βλέπεις;Όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν περιμένουν καρτερικά μια κουβέρτα και ένα ζεστό πιάτο φαΐ.Ευτυχώς, όσο υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν το χέρι τους,θα   υπάρχουν και εκείνοι. Μπροστά στην αναλγησία και την ανικανότητα του κράτους εμείς πάντα θα απαντάμε με αλληλεγγύη,γιατί χωρίς αυτή δεν είμαστε κανείς.Μπροστά στην θέαση πνιγμένων ανθρώπων, εμείς θα απαντάμε με οργή. Όμως, πάντα θα αναρωτιόμαστε,πόσο μπορεί να κοστίζει μια ανθρώπινη ζωή;!

Αυτοί είναι λοιπόν, τους βλέπεις;

Εκείνοι οι ίδιοι που μοιάζουνε των εγκλημάτων της χώρας τους απόηχος, που κατάφεραν τα σύνορα να δρασκελίσουν.Ο καθένας τους, περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα τους μολεύει.

Όμως κανένας τους δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη δεν ειπώθηκε ακόμα..

Υγ1 : Γίνεται αναφορά στο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη, «Του Αιγαίου»,από τη συλλογή «Προσανατολισμοί»(1940)

Υγ 2: Εμπειρίες και καταγραφές προσφύγων και μεταναστών μπορεί να βρει κανείς στο http://www.vice.com/gr/read/kentra-kratisis-metanastwn από που και συμπεριλήφθησαν στο άρθρο.

Υγ 3:  Το κλείσιμο του κειμένου είναι μια παραλλαγή από το ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ«Για τον όρο Μετανάστες»(1937), σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη.

Υγ 4: Η εικόνα αφορά εικαστικό έργο αφιερωμένο στον πρόσφυγα και τον μετανάστη του Bruno Catalano από τη σειρά Voyageurs