Ήρθα στη χώρα σου για να αποκτήσω παρόν και μέλλον,για να μπορέσω να ξεχάσω,για να μπορέσω να σώσω τα παιδιά μου αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό...Για να ζήσω σαν ελεύθερος άνθρωπος με αξιοπρέπεια,για να αρχίσω να ελπίζω ξανά,για να πάψω να φοβάμαι,να πάψω να ακούω μανάδες και παιδιά να κλαίνε,να πάψω να βλέπω εικόνες θανάτου,να πάψω να ζω με τη φρίκη του πολέμου...
Ήρθα εδώ για να μπορέσω να ονειρεύομαι ξανά,για να μπορέσω να δώσω στα παιδιά μου το δικαίωμα στη ζωή αλλά και το δικαίωμα στη μόρφωση...
Ταξίδεψα εδώ, μέσα σε ένα σαπιοκάραβο μαζί με τους δικούς μου. Κάποιους τους χάσαμε, βλέπεις τους ξέβρασε η θάλασσα...Έπειτα μας στοίβαξαν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, μη ρωτήσεις δεν θυμάμαι πολλά...Το μόνο που ξέρω να σου πω είναι πως δεν είμαι ξένος, μετανάστης, πρόσφυγας, αλλοδαπός,είμαι άνθρωπος όπως εσύ...
Γνωρίζω πως δεν είμαι αποδεκτός ούτε σε τούτη εδώ τη χώρα ούτε πουθενά.Σε κανένα τόπο,σε καμία πατρίδα...Βλέπεις κατάντησα πραμάτεια...Ξέρω πως δεν με θες εδώ.Ίσως και να εύχεσαι να είχα χαθεί και εγώ σε κείνα τα παγωμένα νερά του αιγαίου...
Όμως, να ξέρεις, δεν έφυγα από επιλογή. Εκεί στο σπίτι μου,στη Συρία τίποτα δεν απέμεινε για να μου θυμίζει πως κάποτε υπήρξα,τίποτα που να μου θυμίζει πως κάποτε είχα και εγώ ζωή...
Έχουμε Πόλεμο και ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμα,γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ...
Καλή συνέχεια!
Σημ: Το εν λόγω κείμενο γράφτηκε με αφορμή μιας συζήτησης που διεξήχθη σήμερα το πρωί
Υγ1: Το κλείσιμο του κειμένου μου είναι από το ποίημα "Πόλεμος" του Μ.Αναγνωστάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου