Οι Ήρωες

Από μικρή θυμάμαι μου άρεσε να χαζεύω τους ήρωες στην τηλεόραση. Τον Ηρακλή, τον Superman, τον Spiderman και άλλους σαν και δαύτους. Να είναι που πάντα με γοήτευε η δύναμη τους καθώς και το αίσθημα του καλού που τους διακατείχε. Η ανιδιοτέλεια τους δε για να βοηθήσουν το κόσμο με ενθουσίαζε. Από τα βιβλία ακόμα θυμάμαι την αναφορά τόσο στους ήρωες της τηλεόρασης, στους ήρωες της μυθολογίας ακόμα και στους ήρωες την επανάστασης και του 1821. Στο μυαλό μια φράση μου ερχόταν συνεχώς στο μυαλό διαβάζοντας τους. Αυτός είναι ο αγαπημένος μου ήρωας, αυτός είναι ο ήρωας μου, αυτός είναι ο εθνικός μας ήρωας.
  Αυτοί είναι λοιπόν οι Ήρωες. Η μήπως όχι;; Από το σχολείο ακόμη θυμάμαι πως ήρωας ήταν εκέινος που πρωταγωνιστούσε σε ένα μύθο ή σε κάποιο παραμύθι και που κατείχε ικανότητες μεγαλύτερες από εκείνες του μέσου ανθρώπου. Μέσω αυτών των ικανοτήτων έκανε με τη σειρά του ηρωικές πράξεις για τις οποίες παρέμεινε γνωστός ακόμη και σήμερα. Ακόμη και η όποια ασυνήθιστη ή ακόμη και αξιέπαινη πράξη που έκανε κάποιος τον καθιστούσε αυτόματα ήρωα.
  Όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας αναζητήσαμε και συνεχίζουμε να αναζητάμε έναν ήρωα. Ας πούμε έναν από μηχανής θεό, που θα μας δείξει τον δρόμο για την πραγματική Ιθάκη. Την δική μας Ιθάκη. Είναι λες και περιμένουμε το μαγικό ραβδί που θα μας ακουμπήσει και θα μας λύσει κάθε τι που μας " τρώει την ψυχή" και κάθε τι που μας απασχολεί. Πότε θα ξυπνήσουμε επιτέλους;;Πότε θα ξεφύγουμε από την αγκαλιά του Μορφέα;;
 Oι Ήρωες δεν υπάρχουν. Είναι μόνο μυθοπλαστικά κατασκευάσματα που δημιουργήθηκαν ίσως για να πιστέψει ο άνθρωπος σε κάτι και να καλύψει δικές του προσωπικές ανάγκες και αδυναμίες. Αυτοί που υπήρξαν ήταν οι αγωνιστές. Μόνο όταν εμείς οι ίδιοι αγωνιστούμε για να αλλάξουμε τον εαυτό μας και μετά το κόσμο, για να αλλάξουμε τις συνειδήσεις, τις στάσεις και τις αντιλήψεις απέναντι στα πράγματα και απέναντι στη ζωή θα μπορέσουμε να βελτιώσουμε την ποιόητα της ζωής μας. Μόνο αυτό πρέπει να γίνει. Να αγωνιστούμε για εμένα, εσένα, για το εμείς. Για το μέλλον, τη ζωή μας και την αξιοπρέπεια μας.
  Γράφοντας αυτό το κείμενο και μιλώντας για αγωνιστές μου ήρθαν στο μυαλό πρόσωπα οικεία και αγαπημένα. Μου ρθε στο μυαλό ο Άρης, ο Σωτήρης, ο Γρηγόρης, ο Ιάκωβος, η Σταματίνα, ο Μιχάλης, ο Ερνέστο και άλλοι τόσοι πόλλοι...Στο σημείο αυτό είναι που σταματάω να γράφω γιατί είναι αυτή η λησμονιά που σε πιάνει σκεπτόμενος αυτά τα άτομα. Είναι το αίσθημα της αδικίας που σε διακατέχει που έχουν φύγει τόσο γρήγορα και άδικα.
 Ό Άρης Βελουχιώτης αυτοπυροβολείται 15/6/45. Ο ίδιος έγραψε το τέλος στην ίδια του τη ζωή. Σαν επαναστάτης έζησε και σαν επαναστάτης θέλησε να πεθάνει. Ο Σωτήρης Πέτρουλας σκοτώθηκε από δυνάμεις καταστολής κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στην Αθήνα 21/7/65. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης δολοφονήθηκε 22/5/63 μετά το κλείσιμο της εκδήλωσης '' Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη''. Φεύγοντας από την εκδήλωση ένα τρίκυκλο τον πλησιάζει απότομα με ιλλιγγιώδη ταχύτητα. Το πόρισμα;; Ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι με μεταλλικό αντικείμενο. Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι κανένας αστυνομικός εκείνο το βράδυ δεν κινήθηκε για να εμποδίσει το τρίκυκλο πριν το χτύπημα, να συλλάβει τον οδηγό και μετά να βοηθήσει τον αιμόφερτο Λαμπράκη. Ο Ιάκωβος Κουμής όπως και η Σταματίνα Κανελλοπούλου(εργάτρια) δολοφονήθηκαν απο τα Ματ κατά τη διάρκεια πορέιας για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου 16/11/80. Ο Μιχάλης Καλτεζάς(μαθητής)  σκοτώθηκε 17/11/85 κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου. Πυροβολισμός στο κεφάλι. Όσο για τον Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα τι να πω.Το ημερολόγιο που έγραφε στην Βολιβία σταματάει στις 8 Οκτωβρίου 1967 την ημέρα της σύλληψης του. Στις 9 Οκτωβρίου του 1967 ο λοχαγός Μάριο Τεράν διατάσσεται να εκτελέσει τον Τσε Γκεβάρα στο χωριό Ιγκέρα της Βολιβίας.
  Τόσες μνήμες, τόσα γεγονότα. Κάποιοι θα αναρρωτηθείτε γιατί να αναφερθώ σε εκείνους. Να είναι που αυτοί αντιπροσωπεύουν εμένα, εσένα τον καθένα από εμάς. Είναι που...Παρόλο που δεν υπάρχουν πάντα θα μας δείχνουν τον δρόμο. Πάντα θα μας καθοδηγούν και πάντα θα μας υπενθυμίζουν πως πρέπει να παλέψεις και να διεκδικήσεις τη ζωή που σου αξίζει. Στον Άρη θα έλεγα πως θα βγούμε έξω και θα δράσουμε. Θα του έλεγα καλή αντάμωση ,ραντεβού στα Γουναράδικα. Όσο για τον Ερνέστο θα έλεγα '' Hasta la Victoria Siempre'' . Όσο για τους άλλους τι να πω. Μόνο μια φράση μου έρχεται στο μυαλό και με αυτή θέλω να κλείσω το σημερινό μου κέιμενο..Δεν υπάρχουν πια Ήρωες,Μόνο Αγωνιστές.

Υγ: Eίμαστε Εμείς που χτίζουμε πολυκατοικίες και δεν έχουμε σπίτι, εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί,εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε,είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα..Και ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο.(Τάσος Λειβαδίτης)

Καλή συνέχεια.

Ένας πολιτισμός,μια Ιστορία

Άλλο ένα απόγευμα που κάθομαι κλεισμένη στον εαυτό μου και στις σκέψεις μου. Είναι που η συγκυρία και οι καταστάσεις δεν μου αφήνουν περιθώριο να σκεφτώ τίποτε άλλο παρά μόνο τα γεγονότα που εκτυλίσσονται γύρω μου το τελευταίο διάστημα.
  Ήταν γύρω στις 19:00 όταν άνοιξα το ραδιόφωνο και ενημερώθηκα για τα γεγονότα που εκτιλήχθησαν στο Χυτήριο Θέατρο. Αποφάσισα να μπω και σε κάποια ιστοσελίδα για να παρακολουθήσω εκτενέστερα το θέμα. Ίσως ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δε πίστευα σε τίποτα από ότι άκουγα και ότι έβλεπα. Στο συγκεκριμένο Θέατρο θα ανέβαινε η παράσταση Corpus Christi η οποία αποτελέι μια αμφιλεγόμενη ιστορία για τον άνθρωπο σε μια κοινωνία που " παραπαίει" ανάμεσα σε χαμένες αξίες και ιδανικά. Ουσιαστικά επανεξετάζει και αναδημιουργεί την ιστορία του Ιησού και των δώδεκα μαθητών του. Ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ πως μία παράσταση θα δημιουργούσε τέτοιου είδους συμπεριφορές.
  Έξω από το Θέατρο διμοιρίες των Ματ να έχουν περικυκλώσει τον χώρο, δήθεν θρησκόληπτοι που ασπάζονται τον χριστιανισμό να φωνάζουν και να απειλούν συνεχώς ενώ την παράσταση για ακόμη μία φορά δε δίστασαν να κλέψουν άτομα που τάσσονται υπέρ της χρυσής αυγής τα οποία τρομοκρατούσαν συνεχώς τους ηθοποιούς της παράστασης. 
  Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του Λαέρτη Βασιλείου,σκηνοθέτη της παράστασης ο οπόιος ανέφερε τα εξής: ''Είμαστε η χώρα που γέννησε το θέατρο, τον πολιτισμό και δεν μπορεί να είναι προνόμιο μιας ολιγομελής ομάδας ανθρώπων να καπηλεύονται τον εθνικό ύμνο και την χριστιανορθόδοξη πίστη.'' Επίσης από την πλευρά του το σωματείο ελλήνων ηθοποιών δήλωσε: Η ελεύθερη έκφραση, ή ευαίσθητη ματιά σε κοινωνικά ζητήματα που μας απασχολούν είναι σκοπός της τέχνης του ηθοποιού και κατά συνέπεια όλων των τεχνών. Για αυτό το λόγο είμαστε ενάντια σε ό,τι το περιορίζει, ελέγχει, υπονομεύει τη δουλειά μας και την εξέλιξη μας. Η βαρβαρότητα, η βία, η καταστολή, η λογοκρισία, και η επιβολή περιορισμών στη τέχνη και στη ζωή εντείνονται όλο και περισσότερο. Και όταν η τέχνη λογοκρίνεται, λογοκρίνεται και η ζωή.
   Ποιός πίστευε ποτέ ότι εν έτη 2012 άτομα που πρεσβέυουν ακροδεξιές απόψεις θα βρισκόντουσαν χθες απ'έξω από το θέατρο χαιρετώντας ναζιστικά. Εικόνες που σε πάνε πολύ πίσω.Γύρω στο 1944. Εικόνες ντροπής για τον ίδιο τον Πολιτισμό.
  Ποιός πίστευε ποτέ ότι η χώρα που γέννησε την Δημοκρατία και πρέσβευε τα ιδεώδη και τις αξίες, που γέννησε το πολιτισμό θα κατέληγε σε μια χώρα που καθημερινώς '' Τρώει τα παιδιά της'', καπηλεύεται δημοκρατικές αξίες, καταπατά ανθρώπινα δικαιώματα και περιορίζει μέρα με τη μέρα την ελευθερία της σκέψης, της δημιουργηκότητας και της ελεύθερης βούλησης.
  Η Μελίνα Μερκούρη είχε πει πως η Ελλάδα πρέπει να πρωταγωνιστεί για τον πολιτισμό. Η Ελλάδα αυτό είναι, η κληρονομιά της, αυτό είναι η περιουσία της,και αν το χάσουμε αυτό δεν είμαστε κανείς...
  Πόσο δίκιο είχε... Φτάσαμε στο 2012 και είμαστε στο κανείς... Υπάρχει δυστυχώς μεγάλη μερίδα ατόμων που μένει θεατής σε ότι συμβαίνει γύρω της. Αμμέτοχοι στο κάθετι . Που αφήνει συνεχώς την αξιοπρέπεια της να χάνεται. Πλέον όλοι έχουν γίνει ένα με τη μάζα. Μεταμοντερνισμός βλέπεις. Κανένας προβληματισμός,καμία ανησυχία για το μέλλον. Όσο για τον πολιτισμό;;Που πήγαν τα βιβλία, το θέατρο,ο κινηματογράφος, οι επίσκεψεις στους αρχαιολογικούς χώρους, η παρακολούθηση μιας συναυλίας;; Πλέον τα clubs, τα σκυλάδικα και κανένα περιοδικό της πλάκας είναι αυτά που απασχολούν αρκετή μερίδα ατόμων,και κυρίως νέων. Αυτά ήταν τα άτομα χθες που θέλησαν ''υποτίθεται'' να διαμαρτυρηθούν για την παράσταση. Άτομα που δεν έχουν διαβάσει ποτέ στη ζωή τους Νίκο Καζαντζάκη και Γιάννη Ρίτσο. Άτομα που ποτέ δε γνώρισαν το έργο της Μελίνας Μερκούρη, άτομα που τιμούν και εξυμνούν όπου σταθούν τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και τους υποστηρικτές του. Άτομα που δεν γνώρισαν πότε την ποίηση, που οικειοποιούνται με το έτσι θέλω τον εθνικό ύμνο και τον ''χριστιανισμό''. Άτομα που μόνο λύπηση μου προκαλούν και τίποτε παραπάνω. Πότε θα ξημερώσει για αυτούς άραγε;;Ποιός ξέρει...Μπορεί και ποτέ...
  Δυστυχώς για αυτούς όμως υπάρχει και μια άλλη μερίδα ατόμων πιο ισχυρή. Μπορεί να μην εντάσσεται επ' ουδενί με τη μάζα όμως σέβεται ακόμη τον πολιτισμό, διαβάζει και παρακολουθεί τα πολιτιστικά δρώμενα και το κυριοτερο κράταει τα μυαλά της ανοιχτά και σκέφτεται. Αυτά είναι τα φωτεισμένα μυαλά που προάγουν και διατηρούν ακόμη τον πολιτισμό.  Εκείνοι που βρέθηκαν χθες έξω από το Χυτήριο Θέατρο όχι μόνο δεν τον προάγουν αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να τον σπηλώνουν στον χείριστο βαθμό.
   Το κείμενο μου για κάποιους μπορεί να θεωρηθεί υπερβολικό, για άλλους γραφικό ενώ για άλλους απλά ασήμαντο. Όπως έχω αναφέρει και σε άλλα κέιμενα μου δεκτές όλες οι απόψεις. Το μόνο που θέλησα ήταν να αποτυπώσω ακόμη μια φορά στο χαρτί τις σκέψεις μου με την ελπίδα πως θα υπάρξει ''ζύμωση'' και ανταλλάγη απόψεων πάνω στο εν λόγω θέμα.

Καλή συνέχεια και να Θυμάστε: O αληθινός Χριστός περπατάει και αγωνίζεται μαζί με τους ανθρώπους.(Ν.Καζαντζάκης)

Το Μεγάλο μας Τσίρκο

Άλλη μια νύχτα που δεν μου κολλάει ύπνος. Είναι που το άγχος για την έκβαση της αυριανής μέρας καθώς και των επόμενων ημερών με έχει κυριεύσει και σκέψεις για ακόμη μια φορά κατακλύζουν το μυαλό μου. Σήμερα δε θα γράψω κάποιο κείμενο ή άρθρο για να σχολιάσω την επικαιρότητα. Προτιμώ να χρησιμοποιήσω τις εικόνες. Άλλωστε έχουν τόσα να μας πουν και μας διδάξουν που τα λόγια δεν έχουν καμία σημασία...

 
                     Το απαγορευμένο συλλαλητήριο του ΕΑΜ, Δεκέμβρης 1944

             Η απαγορευμένη πορεία ειρήνης του Γρ. Λαμπράκη Απρίλης 1963

 

            Η απαγορευμένη πορεία του Πολυτεχνείου. Νοέμβρης του 1974

9/10/12: Επίσκεψη της Α.Μέρκελ στην Ελλάδα καθώς και δημοσιοποίηση επίσημης δήλωσης της αστυνομίας που δηλώνει τα εξής: «Με απόφαση του Γενικού Αστυνομικού Διευθυντή Αττικής απαγορεύεται για λογούς δημόσιας ασφάλειας και μη διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής της πρωτεύουσας, κατά το χρονικό διάστημα από 09.00 ώρα της Τρίτης 09 Οκτωβρίου 2012 μέχρι και την 22.00 ώρα της ιδίας, κάθε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση ή πορεία..."

    Τη στιγμή που έχουν καταγραφεί 4.000 αυτοκτονίες, 2.000.000 άνεργοι, 500.000 άστεγοι καθώς και σημαντικές ελλείψεις τόσο στον τομέα της παιδείας όσο και στον τομέα της υγείας η κυβέρνηση απροκάληπτα δε διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε αθέμιτο μέσο και κάθε αντιδημοκρατικό τρόπο ώστε να εμποδίσει τον κόσμο να συμμετέχει στις κινητοποιήσεις της 9/10. Περίπου 7.000 αστυνομικοί θα βρίσκονται επί ποδός και τα μέτρα καταστολής που πάρθηκαν δε συνάζουν σε καμία περίπτωση με το πολίτευμα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουμε.



    Μη τους αφήσεις να σε τρομοκρατήσουν. Κατέβα και διεκδίκησε για τη ζωή που σου έχουν πάρει. Θυμήσου: Στο δρόμο είναι η ομορφία ο καναπές σου δείχνει τη συνενοχή σου.


Υγ:«Δεν μας θένε ελεύθερους, μας φοβούνται»

 Καλό ξημέρωμα.


Πηγή φωτογραφιών: Λέσχη ανυπόταχτης θεωρίας.

Η σύγχυση στα μάτια της

Μέρες τώρα ήθελε να μιλήσει,είναι σαν κάτι να την έπνιγε και δεν μπορούσε να ανασάνει.Τόσες σκέψεις,τόσα συναισθήματα, τόσα,τόσα,τόσα... Δε μπορούσε να κάνει τίποτα για αυτό. Εγκλωβισμένη στο παρελθόν της και φυλακισμένη στον ίδιο της τον εαυτό. Έψαχνε όμως μια ευκαιρία. Ναι εκείνη την ευκαιρία για να μπορέσει να εξηγήσει, να μιλήσει, να απελευθερωθεί από αυτό που την έτρωγε τόσο καιρό, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, στιγμή με τη στιγμή. Έψαχνε εκείνη την ευκαιρία που θα την αποδέσμευε από τύψεις, ενοχές,λάθη. Εκείνη την ευκαιρία που θα την λύτρωνε από το κάθετι. Ήταν μπερδεμένη και αρκετά συγχυσμένη. Αμφιθυμικά συναισθήματα την κυρίευαν δίχως να ξέρει το γιατί. Περίεργες και περίπλοκες καταστάσεις χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο επίλυσης τους. Το μόνο που ήθελε ήταν να την ακούσει. Χωρίς να περιμένει κάτι. Χωρίς να προσδωκεί κάτι. Χωρίς να... Οι μέρες περνούσαν, εκείνος απομακρυνόταν όλο και περισσότερο να σαν να ήθελε να κρυφτεί από κάτι αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό. Ήταν και εκείνος θυμωμένος, μπερδεμένος παρόλο που δεν ήθελε να το δείξει. Πάντα δυνατός χωρίς να θέλει να δείξει τις αδυναμίες του,τα συναισθήματα του καθώς και τα δικά του θέλω. Πάντα συγκρατημένος και καθώς πρέπει. Πάντα σκεφτόταν πολύ τα πράγματα.Σκέψεις βασάνιζαν συνεχώς το μυαλό του... Πάντα πρώτα η λογική και μετά το συναίσθημα. Φαινόταν παρόλα αυτά πως ζητούσε κάτι από κείνη.Ποτέ δε τόλμησε όμως να πει κάτι. Κρυβόταν πίσω από δικαιολογίες και κυρίως από τον εαυτό του. Βαθειά μέσα του την περίμενε. Περίμενε μια εξήγηση, ίσως και μερικά λόγια. Είχε καταλάβει ότι το είχε μετανιώσει, είχε καταλάβει πολλά αλλά για τους δικούς του λόγους δεν ήθελε να το δείξει. Είχε απογοητευτεί τόσο πολύ που ενώ ήθελε να την ακούσει παρουσίαζε συνεχώς μια άρνηση και μια ανεξίγητη συμπεριφορά. Όσο για εκείνη; Ίσως να περιμένει την κατάλληλη στιγμή...Ίσως να μην κάνει ποτέ τίποτα...Ίσως να βασανίζεται για καιρό ακόμη...Ίσως και να παραιτηθεί,παρόλο που δε συνηθίζει να το κάνει... Το μόνο σημάδι που θα δηλώνει πάντα ότι το έχει μετανίωσει είναι αυτή η σύγχυση στα μάτια της και μόνο αυτη...

Υγ:  Το εν λόγω κείμενο αποτελέι μια μικρή ιστορία δύο ανθρώπων. Ίσως να είναι υπαρκτοί ίσως και όχι. Η αφορμή που την έγραψα;; Δεν έχω απάντηση σε αυτό,ίσως να είναι άλλο ένα περίεργο παιχνίδι του μυαλού μου..

Καλό βράδυ