Τις τελευταίες μέρες οφείλω να ομολογήσω πως με είχε πιάσει μια ανεξήγητη νοσταλγία των εφηβικών και των παιδικών μου χρόνων.Έτσι αποφάσισα να ξεθάψω από τα συρτάρια μου παλιές αναμνήσεις που θα μου θύμιζαν την αγνότητα που είχα ως παιδί αλλά και πολλές στιγμές νοσταλγίας.Ξέρετε φωτογραφίες,λευκώματα,κασέτες,δίσκους( Αχ αυτή τη λιλιπούπολη του Χατζιδάκι,απ΄'εξω την είχα μάθει). Όλα αυτά ήταν έυκολο να τα εντοπίσω καθώς βρίσκονται στο κουτί αναμνήσεων όπως το αποκαλώ. Αλλά να κάτι έλειπε και είχα σπάσει το κεφάλι μου να εντοπίσω τι ήταν...Μα βέβαια..Το ημερολόγιο μου με το καφέ σκούρο του εξώφυλλο το οποίο από τη σκόνη δε φαινόταν μέσα στα άλλα διάφορα παλιά αντικείμενα..Ένιωσα λες και ήθελα ξανά να χρησιμοποιήσω τις σελίδες του,να όπως τότε...
Άπο περιέργια και μόνο θέλησα να το ανοίξω για να δω πόσα πράγματα μπορεί να είχα καταγράψει σε αυτό. Η καταγραφή μου ξεκίνησε το 2001 (με την κλασική κλισέ ατάκα που την βλέπω ακόμα και γελάω) Αγαπητό μου ημερολόγιο.Είναι που εκείνη την περίοδο όλοι η τουλάχιστον οι περισσότεροι θέλαμε έναν φανταστικό φίλο,κάποιον να μας ακούει, να μας καταλαβαίνει χωρίς να να μας μιλάει.Απλά να κάθεται εκεί και να μοιράζεται μαζί μας τις στιγμές μας.
Διαβάζοντας το διαπίστωσα πως μέσα σε αυτό κρύβονται τόσα όνειρα,τόση αγάπη, τόσες φιλοδοξίες,γλυκιές αναμνήσεις,στιγμές,τοπία που κατα καιρούς επισκεπτόμουν σαν παιδί που δεν πρόκειται να ξεχαστούν.
Κλείνωντας το έπεσαν στα χέρια μου κάτι φωτογραφίες από παλιά. Είχα ένα χαζό γέλιο για το πόσο αθώοι και ξέγνοιαστοι ήμασταν τότε. Τότε είχαμε ζωή, κάθε μέρα παίζαμε και δεν μας ένοιαζε τίποτα άλλο,κάναμε φίλους,φλερτάραμε, ερωτευόμασταν, χωρίς να φοβόμαστε τίποτα και κανέναν.
Και τώρα τι;; Φοβόμαστε ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό. Έχουμε γεμίσει ανασφάλειες,άγχος και όλο πρέπει,πρέπει,πρέπει.Δεν τολμάμε να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας,να πούμε τι νιώθουμε γιατί φοβόμαστε την απόρριψη,φοβόμαστε ότι αυτό δεν είναι αρεστό.
Αναρωτιέμαι που πήγαν τα άγρια και ατίθασα νιάτα που κάποτε είχαν όρεξη για τρέλες και δίψα για ζωή;;
Τι απόμεινε από όλα αυτά τελικά;; Μια γλυκιά ανάμνηση να μας θυμίζει πως κάποτε ΖΟΥΣΑΜΕ ή μια γλυκιά νοσταλγία να μας θυμίζει συνεχώς πως δε μπορούμε να γυρίσουμε πίσω;;
Καλό μας ξημέρωμα...
Άπο περιέργια και μόνο θέλησα να το ανοίξω για να δω πόσα πράγματα μπορεί να είχα καταγράψει σε αυτό. Η καταγραφή μου ξεκίνησε το 2001 (με την κλασική κλισέ ατάκα που την βλέπω ακόμα και γελάω) Αγαπητό μου ημερολόγιο.Είναι που εκείνη την περίοδο όλοι η τουλάχιστον οι περισσότεροι θέλαμε έναν φανταστικό φίλο,κάποιον να μας ακούει, να μας καταλαβαίνει χωρίς να να μας μιλάει.Απλά να κάθεται εκεί και να μοιράζεται μαζί μας τις στιγμές μας.
Διαβάζοντας το διαπίστωσα πως μέσα σε αυτό κρύβονται τόσα όνειρα,τόση αγάπη, τόσες φιλοδοξίες,γλυκιές αναμνήσεις,στιγμές,τοπία που κατα καιρούς επισκεπτόμουν σαν παιδί που δεν πρόκειται να ξεχαστούν.
Κλείνωντας το έπεσαν στα χέρια μου κάτι φωτογραφίες από παλιά. Είχα ένα χαζό γέλιο για το πόσο αθώοι και ξέγνοιαστοι ήμασταν τότε. Τότε είχαμε ζωή, κάθε μέρα παίζαμε και δεν μας ένοιαζε τίποτα άλλο,κάναμε φίλους,φλερτάραμε, ερωτευόμασταν, χωρίς να φοβόμαστε τίποτα και κανέναν.
Και τώρα τι;; Φοβόμαστε ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό. Έχουμε γεμίσει ανασφάλειες,άγχος και όλο πρέπει,πρέπει,πρέπει.Δεν τολμάμε να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας,να πούμε τι νιώθουμε γιατί φοβόμαστε την απόρριψη,φοβόμαστε ότι αυτό δεν είναι αρεστό.
Αναρωτιέμαι που πήγαν τα άγρια και ατίθασα νιάτα που κάποτε είχαν όρεξη για τρέλες και δίψα για ζωή;;
Τι απόμεινε από όλα αυτά τελικά;; Μια γλυκιά ανάμνηση να μας θυμίζει πως κάποτε ΖΟΥΣΑΜΕ ή μια γλυκιά νοσταλγία να μας θυμίζει συνεχώς πως δε μπορούμε να γυρίσουμε πίσω;;
Καλό μας ξημέρωμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου