Μέσα από τα δικά μου μάτια...

Έχω τόσα πολλά να γράψω, τόσα πολλά να πω που δεν νομίζω να μπορέσω να αποτυπώσω με λέξεις.Θα προσπαθήσω παρόλα αυτά να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά ώστε να καταγράψω από την αρχή τα γεγονότα που εκτιλίχθησαν τη χθεσινή ημέρα, που εκτός από το αίσθημα συγκίνησης που μου άφησαν λόγω του ότι ο κόσμος ανήλθε στους 500.000 διαδηλωτές( κάτι που δεν αναφέρθηκε από τα μέσα μαζικής εξημέρωσης)μου άφησαν και μια μεγάλη αίσθηση οργής.
   Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ώρα 17:30 και το κέντρο της Αθήνας είχε πλημμυρίσει από κόσμο. Εκείνη ακριβώς την ώρα προσπαθούσα και γω να προσεγγίσω το μπλοκ μου, πράγμα το οποίο δεν κατάφερα άμεσα καθώς από νωρίς είχε ξεκινήσει η ρήψη χημικών από τα όργανα ΄ καταστολής' (No comment).
   Μεταφέρθηκα λίγο πιο πάνω όπου ο κόσμος είχε μαζευτεί και φώναζε συνθήματα κατά των αστυνομικών. Η αλήθεια είναι πως πρώτη φορά βλέπω τόσο πολύ κόσμο μαζεμένο να φωνάζει με μένος διάφορα συνθήματα. Τα δακρυγόνα εξαπλώθηκαν  στο σημείο που βρισκόμουν οπότε αναγκάστικα να ανέβω ακαδημίας. Και εκέι πλήθος κόσμου διαδήλωνε και σιγοτραγουδούσε το ΄ Πότε θα κάνει ξαστερια'. Ξέρεις είναι που γίνεσαι μια γροθιά με τον άλλον και νιώθεις ασφαλής ότι και να γίνει. Μεταφέρθηκα και στην Βουκουρεστίου όπου η κατάσταση και κει ήταν η ίδια. Κατά της 19:00 κατάφερα να να προσεγγίσω το Σύνταγμα το οποίο είχε ανοίξει μετά την ρήψη των πολλάπλων χημικών. Την εικόνα που αντίκρυσα δε θα την ξεχάσω ποτέ. Η δημοκρατία τους μύριζε δακρυγόνο. Η φράση αυτή νομίζω πως τα λεέι όλα και δε νομίζω ότι χρήζει περαιτέρω ανάλυσης. Πήγα στο μπλοκ μου και μαζί με το πλήθος του κόσμου φωνάζαμε συνθήματα χωρίς να προκαλέσουμε κανέναν. Βέβαια την ίδια στιγμή στην Σταδίου, στην Ακαδημίας και στην Κοραή γινόταν πόλεμος στην κυριολεξία. Συνεπώς όλοι οι δρόμοι κλειστοί και το μόνο σημείο διαφυγής μας ήταν η Αμάλιας. Όχι όμως για πολύ καθώς από το βάθος ακούστηκε μια φωνή που μας προειδοποιούσε να κάνουμε αλυσίδες γιατι από το μοναδικό σημείο διαφυγής μας έρχονταν οι μπάτσοι. Ε το αποτέλεσμα αναμενόμενο και συνάμα τραγικό. 3-4 δακρυγόνα στη σειρά(δίπλα μας), μικροτραυματισμοί, ένας σύντροφος μου στο νοσοκομείο μία συντρόφισα με έγκαυμα και το πλήθος απο μας αλλά και από τα υπόλοιπα μπλοκ να φωνάζουν ΄ θα μας σκοτώσετε', δεν μπορούσαν να πάρουν ανάσα, ζητούσαν πρώτες βοήθειες και γενικά επικρατούσε μια κατάσταση χαοτική. Σαφέστατα το ενγχείρημα αυτό αποτέλεσε απρόκλητη δολοφονική επίθεση της αστυνομίας προς τους διαδηλωτές που( πράγμα το οποίο δεν ανέφεραν τα φερέφωνα του συστήματος). Με τα πολλά και τα λίγα κατάφεραμε να γυρίσουμε τουλάχιστον ζωντανοί στα σπίτια μας.
   Παρόλο τους 500.000 διαδηλωτές παρόλο τον πόλεμο στην κυριολεξία το τονίζω που γινόταν έξω( Που δεν θα πω αν το επικροτώ ή όχι αλλά η οργή είναι οργή και ποτέ δεν ξέρουμε πως εκδηλώνεται), παρόλο που ο κόσμος με την παρουσία του καταψήφισε το μνημόνιο, οι κουστουμαρισμένοι μέσα το ψήφισαν και χειροκροτούσαν κίολας για την στάση τους αυτή  χωρίς ίχνος ντροπής και τσίπας. Πόσο λυπάμαι... Μια χώρα που γέννησε τη δημοκρατία ταυτόχρονα να την καταπά με τον χειρότερο τρόπο.
  Όσον αφορά τώρα την καμένη Ελλαδίτσα μας όπως άκουσα από κάποιους και την καμένη Αθήνα μας. Τι να πω;; Μόνο για το άστυ, το αττικόν και το ιστορικό κτίριο που κάηκε στεναχωρέθηκα.
   Όσο για τα Starbucks, τα Hnm, τις τράπεζες καθώς και τα costa coffee ένα θα πω. Εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές. Ξέρω κάποιοι θα μου πουν ότι κόσμος έχασε τη δουλειά του το ξέρω αλλά επίσης 1.000.000 κόσμος είναι άνεργος και έχει την οργή μέσα του. Δεν μπορώ να συγκρίνω 5 20 40 κτίρια με τα άτομα που τους κλέβουν το μέλλον και τους καίνε τη ζωή.
    Όσο για τα ΜΜΕ τι να πώ; Ότι κεντρικό θέμα σε όλα τα κανάλια ήταν η καμένη Αθήνα και οι δήθεν κουκουλοφόροι; Σας Βαρέθηκα. Όταν έρθει η στιγμή που θα γίνουμε Αργεντινή και ο κόσμος θα εξεγερθεί για τα καλά ίσως βγείτε από τα κλουβιά σας και ίσως κάποια μέρα θα αρχίσετε να αποκαλείστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Υγ: Ο νους μας είναι αληταρίο που όλα θα δραπετεύει...

Οι φόβοι για όλα από δω και πέρα ...

Απόγευμα Σαββάτου και η αγωνία για την έκβαση της αυριανής μέρας δε λέει να μου περάσει. Δεν είναι ακριβώς αγωνία για το τι πρόκειται να συμβεί αύριο αλλά για το τι μέλει γενέσθαι. Βέβαια το τι μέλει γενέσθαι εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Από το αν η αυριανή συγκέντρωση θα καταλήξει σε μια λαϊκή εξέργεση και θα αλλάξει ριζικά τα μέχρι τώρα δεδομένα, μέχρι από το αν ο κόσμος θα είναι διατεθημένος να κατακλύσει την βουλή καθώς και την πλατεία Συντάγματος.( Λόγω του ότι πολλοί ακόμα διστάζουν). Ξέρετε ο φόβος πολλές φορές είναι ανασταλτικός παράγοντας σημαντικών στιγμών και καταστάσεων. Ίσως ο κόσμος φοβάται τα δακρυγόνα και τα διάφορα χημικά, ίσως τις συγκρούσεις,τους τραυματισμούς,τις αναίτιες συλλήψεις...Απο την άλλη πλευρά όμως υπάρχει και ο άλλος ο φόβος. Αυτός που είναι πιο δυνατός και πιο ισχυρός από τον φόβο που νιώθουμε στον δρόμο. Ο φόβος για το μέλλον μας , ο φόβος για την ζωή μας και ο φόβος για τα το μέλλον των παιδιών μας.
    Πόλλοι είχαμε απο παλία και έχουμε ακόμη  τον δεύτερο φόβο ο οποίος μας στοιχιώνει και δεν λέει να φύγει από πάνω μας. Θεωρώ όμως πως μπορούμε να κάνουμε κάτι για να ξεφύγουμε από το αίσθημα αυτό. Τι;
    Να αντιδράσουμε, να πούμε φτάνει πια, να κατέβουμε στους δρόμους μέχρι τα παπούτσια μας να λιώσουν από το περπάτημα, τα μάτια μας να καίνε και να πονάνε  απο τα δακρυγόνα, το χέρι μας να κρατιέται σφιχτά απο το χέρι του διπλανού μας και να δημιουργήσουμε με αυτό το τρόπο έναν ισχυρό φράχτη τον οποίο δε θα μπορέσει κανέις να διαλύσει. Άλλωστε η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών. Μέσω αυτής θα καταφέρουμε να αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας και ύστερα τον κόσμο.

    Έτσι εσύ, εγώ, δεν θα νιώθουμε φόβο γιατί θα ξέρουμε ότι δίπλα μας θα έχουμε άτομα που θα πολεμούν με εμάς για εμάς, άτομα που θα ονειρεύονται, που θα διεκδικούν, που θέλουν να εξεγερθούν, να επαναστατήσουν, άτομα που δε θα φοβηθούν την βία από όπου και αν προέρχεται αλλά θα σε προστατέψουν μέχρι τελευταία στιγμή ώστε να μπορέσετε να συνεχίσετε μαζί τον αγώνα που δίνετε για την ίδια σας την Ζωή.
     Για αυτό λοιπόν μη φοβάστε τον δρόμο. Ο δρόμος είναι εκεί και μας περιμένει να ανατρέψουμε τη ζωή και το μέλλον μας.Πρέπει να πάψει να μας φοβίζει η βία και η καταστολή γιατί έτσι χάνουμε την ουσία και δεν βλέπουμε την πραγματικό  φόβο  που δεν είναι άλλος απο το ξεπούλημα της ίδιας μας τη ζωής.
 

Με τον καιρό να ναι κόντρα εμείς θα τα πούμε στους δρόμους.Γιατί μόνο εκεί γράφεται ιστορία...
        

Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμένου εγώ(Του Κώστα Βαξεβάνη)

...Χειρότερο απ' το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός

ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η

λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ'

τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι

τα πάντα. Λίγο πριν απ' το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να

φοβάσαι τον εαυτό σου......

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να

φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας

συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν' απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό

θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ' αναγκαστούμε να ζήσουμε

με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ'

αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια;

Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνουμε ρετσίνα με τον γείτονα που δεν

γνωρίζουμε καν, όπως σ' εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου;

Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει

ένα λεμόνι; Ποιο απ' όλα είναι το δικό μας σενάριο;

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ

να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών

Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα

νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή

η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ' αναγκαστεί ο

Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο

Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε

και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα

7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο

ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να

ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι

τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του

ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ' αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι

σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ' αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ' ανακαλύψουν

τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10

το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό

Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες

επιστήμονες με το αζημίωτο.

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να

επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι

το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της

ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με

τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ' αρχίσουμε

να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος. Οι

μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο

«εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις

πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που

φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε

πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν' αγαπηθούμε περισσότερο,

ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι

κοινή.

Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι. Οι

αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις

ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε

ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image

makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ' αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά

να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν

ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως

καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν

καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας

εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια

πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση

τραπεζικών λογαριασμών.

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν' αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε

αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε

βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες

άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι

αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ' απολυθούν κάποιοι

απ' αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά

μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι

«Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη

σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες

αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ' αυτές είναι επώνυμες δεν

θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει

τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμένο του εαυτό, Δικαιοσύνη

την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι.

Γι' αυτό θέλω να τελειώνουμε.

Ανθρώπινες σχέσεις σημειώσατε Χ

Ποτέ δε μπόρεσα να κατανοήσω τους ανθρώπους.Να τον τρόπο που λειτουργούν,που κινούνται, που συμπεριφέρονται. Πάντα όμως μου άρεσε να εξερευνώ και να παρατηρώ την στάση του σώματος τους, χειρονομίες που κάνουν με τα χέρια τους καθώς και διάφορα νέβματα τους. Έιναι αυτή η ανεξίγητη αύρα που σου βγάζει το κάθε άτομο και σε εξιτάρει να την ακολουθήσεις.
   Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας συνειδητοποίησα πως η μέθοδος αυτή της παρατήρησης ωστόσο δε με  βοήθησε στον βαθμό που θα ήθελα ώστε να κατανοήσω τους ανθρώπους και κυρίως τις διαπροσωπικές σχέσεις. Τι εννοώ με αυτό; Όλοι γνωρίζουμε ότι με τον όρο διαπροσωπικές σχέσεις αναφερόμαστε στον σεβασμό, στην αλληλοκατανόηση, στην εκτίμηση, στην εμπιστοσύνη, στην αγάπη και σε όλα τα συναφή( Που αποφεύγω να τα αναφέρω γιατί θα πλατιάσω και δεν το θέλω). Με τον καιρό κατάλαβα όμως ότι σε πολλές διαπροσωπικές σχέσεις υπερισχύει αυτό το αίσθημα του ΕΓΩ( κοινώς εγωισμός), η έλλειψη εμπιστοσύνης, κατανόησης καθώς και ο φόβος( Κύριο όνομα των θλίψεων,τα χε πει και η Δημουλά). Αυτό συμβαίνει γιατί ίσως φταίει η κοινωνία στην οποία ζούμε και μας θέλει απρόσιτους; Ίσως φταίει που είναι ανάδρομος ο Ερμής; Ισως...Ίσως.....Ίσως....
    Πότε δεν μπόρεσα να καταλάβω τους ανθρώπους που δεν διεκδικούν αυτό που θέλουν, που δεν αφήνουν ελεύθερο τον εαυτό τους να ζήσει, να νιώσει την επιτύχια καθώς και την αποτυχία.
    Δεν μπορώ να αντιληφθώ και να συνειδητοποιήσω ότι εν έτη 2012 η δοτικότητα καθώς και η εκδήλωση συναισθημάτων τείνει να μετατραπεί σε κάτι αρνητικό.( Εδώ κολλάει και το: Ο καλός καλό δε βλέπει). Θα μου πείτε γιατί συμβαίνει αυτό...
     Είναι που έχoυμε μπερδέψει λίγο την σημασία των λέξεων. Δοτικότητα ας πούμε σημαίνει πως θέλω να δώσω πράγματα αλλά θέλω και να λάβω. Έτσι άλλωστε δημιουργούνται και οι διαπροσωπικές σχέσεις.  Σήμερα η λέξη δοτικότητα θεωρώ πως έχει παρερμηνευτεί λίγο και τείνει να σημαίνει Μαλθακός.( Προσπάθησα να το πω εξευγενισμένα).

    Δίνεις.δίνεις,δίνεις και στο τέλος κατα κάποιο τρόπο έχεις αδειάσει απο συναισθήματα γιατί εσύ δεν έχεις λάβει τίποτα. Και όταν αδειάσεις, τι; Δεν πρέπει ο/η σύντροφος σου-φίλος/η σου να σου δώσει χώρο και χρόνο ώστε να επεξεργαστείς δεδομένα και πληροφορίες ώστε να μπορέσεις μετέπειτα  να δεις ποιά τελικά είναι τα συναισθήματα σου και τι θα πράξεις στη συνέχεια. Δυστυχώς δεν γίνεται πάντα έτσι. Είτε θα σου επιρίψουν ευθύνες ότι ίσως εσύ δεν έκανες κάτι καλά ή θα σου πετάξουν με ευκολία το μπαλάκι γιατί αυτό είναι και το πλέον απλό τη σήμερον ημέρα.
     Τελοσπάντων, το κείμενο αυτό γράφτηκε λόγω διάφορων καταστάσεων που ίσως να έχω βιώσει εγώ, φίλοι, γνωστοί ακόμα και άτομα που δεν γνωρίζω και που δε θα γνωρίσω ίσως και ποτέ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι καταστάσεις αυτές δεν έχουν ερμηνευτεί μέχρι στιγμής και δεν νομίζω να ερμηνευτούν ποτέ. Για αυτό ως Network(Πως λέμε homework ένα πράγμα) ας  προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε γιατί δεν αφηνόμαστε πλέον όπως παλαιότερα; Τι μας εμποδίζει στο να το κάνουμε; Τι μας φοβίζει; Γιατί βάζουμε μέτρο στα συναισθήματα μας και Τελικά...Αξίζει να υπάρχουμε για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά τους να μας κάψει...(Πολλά ερωτήματα που δίνουν τροφή για διαδυκτιακή συζήτηση και ζύμωση)

Υ.Γ.: «Αγάπα τον πλησίον σου» καταρχήν σημαίνει: «Άφησε τον πλησίον σου στην ησυχία του». Και ακριβώς αυτή η λεπτομέρεια της αρετής συνδέεται με τις μεγαλύτερες δυσκολίες.Νίτσε

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ Τ.

Καλό ξημέρωμα no 2.

Κάπου το 1966...

Imagine there's no heaven...It's easy if you try...

Το βάλς των χαμένων ονείρων

Τις τελευταίες μέρες οφείλω να ομολογήσω πως με είχε πιάσει μια ανεξήγητη νοσταλγία των εφηβικών και των παιδικών μου χρόνων.Έτσι αποφάσισα να ξεθάψω από τα συρτάρια μου παλιές αναμνήσεις που θα μου θύμιζαν την αγνότητα που είχα ως παιδί αλλά και πολλές στιγμές νοσταλγίας.Ξέρετε φωτογραφίες,λευκώματα,κασέτες,δίσκους( Αχ αυτή τη λιλιπούπολη του Χατζιδάκι,απ΄'εξω την είχα μάθει). Όλα αυτά ήταν έυκολο να τα εντοπίσω καθώς βρίσκονται στο κουτί αναμνήσεων όπως το αποκαλώ. Αλλά να κάτι έλειπε και είχα σπάσει το κεφάλι μου να εντοπίσω τι ήταν...Μα βέβαια..Το ημερολόγιο μου με το καφέ σκούρο του εξώφυλλο το οποίο από τη σκόνη δε φαινόταν μέσα στα άλλα διάφορα παλιά αντικείμενα..Ένιωσα λες και ήθελα ξανά να χρησιμοποιήσω τις σελίδες του,να όπως τότε...
   Άπο περιέργια και μόνο θέλησα να το ανοίξω για να δω πόσα πράγματα μπορεί να είχα καταγράψει σε αυτό. Η καταγραφή μου ξεκίνησε το 2001 (με την κλασική κλισέ ατάκα που την βλέπω ακόμα και γελάω) Αγαπητό μου ημερολόγιο.Είναι που εκείνη την περίοδο όλοι η τουλάχιστον οι περισσότεροι θέλαμε έναν φανταστικό φίλο,κάποιον να μας ακούει, να μας καταλαβαίνει χωρίς να να μας μιλάει.Απλά να κάθεται εκεί και να μοιράζεται μαζί μας τις στιγμές μας.
  Διαβάζοντας το διαπίστωσα πως μέσα σε αυτό κρύβονται τόσα όνειρα,τόση αγάπη, τόσες φιλοδοξίες,γλυκιές αναμνήσεις,στιγμές,τοπία που κατα καιρούς επισκεπτόμουν σαν παιδί που δεν πρόκειται να ξεχαστούν.
   Κλείνωντας το έπεσαν στα χέρια μου κάτι φωτογραφίες από παλιά. Είχα ένα χαζό γέλιο για το πόσο αθώοι και ξέγνοιαστοι ήμασταν τότε. Τότε είχαμε ζωή, κάθε μέρα παίζαμε και δεν μας ένοιαζε τίποτα άλλο,κάναμε φίλους,φλερτάραμε, ερωτευόμασταν, χωρίς να φοβόμαστε τίποτα και κανέναν.
   Και τώρα τι;; Φοβόμαστε ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό. Έχουμε γεμίσει ανασφάλειες,άγχος και όλο πρέπει,πρέπει,πρέπει.Δεν τολμάμε να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας,να πούμε τι νιώθουμε γιατί φοβόμαστε την απόρριψη,φοβόμαστε ότι αυτό δεν είναι αρεστό.
   Αναρωτιέμαι που πήγαν τα άγρια και ατίθασα νιάτα που κάποτε είχαν όρεξη για τρέλες και δίψα για ζωή;;
  Τι απόμεινε από όλα αυτά τελικά;; Μια γλυκιά ανάμνηση να μας θυμίζει πως κάποτε ΖΟΥΣΑΜΕ ή μια γλυκιά νοσταλγία να μας θυμίζει συνεχώς πως δε μπορούμε να γυρίσουμε πίσω;;
                           



 Καλό μας ξημέρωμα...