Γιάννης Ρίτσος...Ρωμιοσύνη...

Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό,
αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα,
αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο,
αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο.
Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή,
σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του,
σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς.
Ὁ δρόμος χάνεται στὸ φῶς κι ὁ ἴσκιος τῆς μάντρας εἶναι σίδερο.
Μαρμάρωσαν τὰ δέντρα, τὰ ποτάμια κ᾿ οἱ φωνὲς μὲς στὸν ἀσβέστη τοῦ ἥλιου.
Ἡ ρίζα σκοντάφτει στὸ μάρμαρο. Τὰ σκονισμένα σκοίνα.
Τὸ μουλάρι κι ὁ βράχος. Λαχανιάζουν. Δὲν ὑπάρχει νερό.
Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα. Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους.
Τὰ μάτια τους εἶναι κόκκινα ἀπ᾿ τὴν ἀγρύπνια,
μία βαθειὰ χαρακιὰ σφηνωμένη ἀνάμεσα στὰ φρύδια τους
σὰν ἕνα κυπαρίσσι ἀνάμεσα σὲ δυὸ βουνὰ τὸ λιόγερμα.
Τὸ χέρι τους εἶναι κολλημένο στὸ ντουφέκι
τὸ ντουφέκι εἶναι συνέχεια τοῦ χεριοῦ τους
τὸ χέρι τους εἶναι συνέχεια τῆς ψυχῆς τους -
ἔχουν στὰ χείλια τους ἀπάνου τὸ θυμὸ
κ᾿ ἔχουνε τὸν καημὸ βαθιὰ-βαθιὰ στὰ μάτια τους
σὰν ἕνα ἀστέρι σὲ μία γοῦβα ἁλάτι.
Ὅταν σφίγγουν τὸ χέρι, ὁ ἥλιος εἶναι βέβαιος γιὰ τὸν κόσμο
ὅταν χαμογελᾶνε, ἕνα μικρὸ χελιδόνι φεύγει μὲς ἀπ᾿ τ᾿ ἄγρια γένειά τους
ὅταν κοιμοῦνται, δώδεκα ἄστρα πέφτουν ἀπ᾿ τὶς ἄδειες τσέπες τους
ὅταν σκοτώνονται, ἡ ζωὴ τραβάει τὴν ἀνηφόρα μὲ σημαῖες καὶ μὲ ταμποῦρλα.
Τόσα χρόνια ὅλοι πεινᾶνε, ὅλοι διψᾶνε, ὅλοι σκοτώνονται
πολιορκημένοι ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα,
ἔφαγε ἡ κάψα τὰ χωράφια τους κ᾿ ἡ ἁρμύρα πότισε τὰ σπίτια τους
ὁ ἀγέρας ἔριξε τὶς πόρτες τους καὶ τὶς λίγες πασχαλιὲς τῆς πλατείας
ἀπὸ τὶς τρῦπες τοῦ πανωφοριοῦ τους μπαινοβγαίνει ὁ θάνατος
ἡ γλῶσσα τους εἶναι στυφὴ σὰν τὸ κυπαρισσόμηλο
πέθαναν τὰ σκυλιά τους τυλιγμένα στὸν ἴσκιο τους
ἡ βροχὴ χτυπάει στὰ κόκκαλά τους.
Πάνου στὰ καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τὴ σβουνιὰ καὶ τὴ νύχτα
βιγλίζοντας τὸ μανιασμένο πέλαγο ὅπου βούλιαξε
τὸ σπασμένο κατάρτι τοῦ φεγγαριοῦ.
Τo ψωμὶ σώθηκε, τὰ βόλια σώθηκαν,
γεμίζουν τώρα τὰ κανόνια τους μόνο μὲ τὴν καρδιά τους.

Τόσα χρόνια πολιορκημένοι ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα
ὅλοι πεινᾶνε, ὅλοι σκοτώνονται καὶ κανένας δὲν πέθανε -
πάνου στὰ καραούλια λάμπουνε τὰ μάτια τους,
μία μεγάλη σημαία, μία μεγάλη φωτιὰ κατακόκκινη
καὶ κάθε αὐγὴ χιλιάδες περιστέρια φεύγουν ἀπ᾿ τὰ χέρια τους
γιὰ τὶς τέσσερις πόρτες τοῦ ὁρίζοντα...

Πάντα σεβόμουν το διαφορετικό αλλά....

Ημέρα τετάρτη και εγώ όπως και άλλοι φοιτητές παρευρέθηκαν στην γενική συνέλευση του Τει Αθήνας...Οι απόψεις πολλές...Μεταξύ των άλλων απόψεις τύπου: Eσείς που κάνετε τις καταλήψεις δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε,χρωστάτε άπειρα μαθήματα έχετε λεφτά και τα κάνετε,εμείς θέλουμε να πάρουμε πτυχίο και δεν είμαστε αργόσχολοι κτλ κτλ...Δε λέω σέβομαι το διαφορετικό αλλά γιατί μέσα στα πανεπιστήμια και μέσα στις σχολές να υπάρχουν τέτοια μυαλά...Που πήγαν τα φωτεινά μυαλά που θα γινόντουσαν μελλοντικοί συνάδελφοι μου;Τα ανοιχτά μυαλά που υποτίθεται ότι θα πάλευαν για ένα καλύτερο άυριο,για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας,για αξιοπρεπή φοίτηση...Αυτοί που θα έδιναν ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους...Αναρρωτιέμαι γιατι τα μέσα μαζικής εξημέρωσης εεε συγνώμη ενημέρωσης ήθελα να πω αντί να είναι στο πλευρό των φοιτητών που αγωνίζονται για ένα καλύτερο άυριο προβάλλουν συνεχώς τους και καλά αγανακτισμένους φοιτητές.Μόνο και μόνο ο τίτλος μου φαίνεται παρωδία...Είναι λίγο οξύμωρο δεν είναι;..Αγανακτισμένος φοιτητής με τους φοιτητές που είναι υπερ των καταλήψεων και όχι με το νέο νόμο πλαίσιο...Μήπως τελικά εμείς αντιλαμβανόμαστε τα γεγονοτά λάθος ;Θέλω να πιστεύω πως όχι...Ώρα 6 το απογευμα και η απόφαση απεφάνθη.Η σχολή άνοιξε..Οι πανηγυρισμοί πολλοί..Πλέον όλοι θα δώσουν τα μαθήματα τους,θα πάρουν πτυχίο και θα αφήσουν την πόρτα ανοιχτή στην εφαρμογή του νόμου...Ώρα 8 και γω δυσαρεστημένη από την εν λόγω συνέλευση παίρνω τον δρόμο για το σπίτι μου...Εκείνη τη μέρα πήρα διαφορετικό λεωφορείο...Έτυχε...Στην διαδρομή άκουγα μία κυρία(που ούτε έτσι δεν αξίζει να αποκαλείται)να επαινεί με δέος τα παιδιά της χρυσής αυγής και να βρίζει ασύστολα τους μετανάστες...Εκείνη την στιγμή έτυχε να κατεβαίνουν από το λεώφ δύο μετανάστες...Η εν λόγω κυρία με θράσος τους αποκάλεσε αλήτες και κτήνοι και τους έφτυσε με πολύ χαρά στο πρόσωπο...Εγώ εξαγριώθηκα...Σκέφτηκα...Δεν γίνεται να ζω στο 2011,δεν γίνεται να βιώνω αυτή τη κατάσταση...Το πιο τραγικό,κανείς δε μίλησε..Φάνηκε σε όλους τόσο φυσιολογικό..Απάθεια της απάθειας ω απάθεια....Ωρα 9 και εγώ έφτασα στο σπίτι μου γεμάτη απογοήτευση, σκέψεις σκέψεις σκέψεις και πάλι σκέψεις...Προσπαθούσα να ερμηνεύσω τα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη τη μέρα αλλά μάταια...Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πλέον οι πάντες αδιαφορούν για τους γύρω τους είναι εγωιστές κοιτάνε την πάρτη τους και αν πάρουμε φωτεινό παράδειγμα την εν λόγω κυρία στο λεωφορείο είναι ρατσιστές χωρίς σεβασμό προς το συνάνθρωπο εξυμνόντας ακροδεξιά στοιχεία...Και όλα αυτά γίνονται εν έτη 2011 με την συνέναιση πολλών ατόμων...Πέφτωντας για ύπνο μόνο μία φράση μου ήρθε στο μυαλό και εξού και ο τίτλος του κειμένου μου...Πάντα σεβόμουν το διαφορετικο αλλά....Μάλλον αυτό το αλλά δεν θα μπορέσω να το ερμηνεύσω ποτέ και θα μάθω να ζω με αυτό.........

la katastasion tres apelpistik ή αλλιώς(Βαρύς χειμώνας και η αννούλα του χιονιά)

Kαι να που το καλοκαίρι έφυγε και μαζί του έφυγαν όλες οι θετικές σκέψεις...Μπήκε ο Σεπτέβρης που μαζι του έφερε τα πάνω κάτω..Ψηφίστηκε βλέπετε το Νομοσχέδιο της κ.Διαμαντοπούλου το οποίο προνοεί για τους φοιτητές των ΑΕΙ και των ΤΕΙ...Ναι ναι καλά ακούσατε η Υπουργός παιδείας μας φροντιζει για εμάς τους φοιτηταί και κάνει ότι το δυνατόν καλύτερο για την μόρφωση μας..Κατακερμάτισμός των πτυχίων και των επαγγελματικών δικαιωμάτων .Με την εισαγωγή του συστήματος των πιστωτικών μονάδων αρχικά έρχεται το σπάσιμο του ενιαίου πτυχίου σε πτυχία πολλών ταχυτήτων, αφού δημιουργούνται 2 ή 3 κύκλοι σπουδών...Είδατε βρε που γκρινιάζατε?Αφου νοιάζεται για μας...Βασικό πτυχίο και μάστερ, ''υποχρεωτικά'' για να έχουμε επαγγελματική κατάρτιση σου λέει...Επίσης εισαγωγή των επιχειρήσεων μέσα στις σχολές.Εισαγωγή των επιχειρήσεων στην δημόσια εκπαίδευση μέσω των χορηγιών, επώνυμων εδρών που θα χρηματοδοτούνται από ιδιωτικό κεφάλαιο.Το κόστος της σίτισης και της στέγασης μετακυλύετε στους φοιτητές, αφού θα αναγκάζονται να πληρώνουν τους ιδιώτες που θα διαχειρίζονται τις εστίες...αχ αχ ακόμα να δείτε τι καλό θα κάνει στην παιδεία η υπουργός μας;Τέλος θεσμοθετεί το Συμβούλιο διοίκησης το οποίο

θα απαρτίζεται και από manager διορισμένους από το υπουργείο...Έλα οι χορηγοί να μπαίνουν στα Πανεπιστήμια...Υγ: Ας μην αναφέρω το θέμα του ασύλου και συγχυστώ...Ο κάθε μπατσούλης θα μπορεί να μπαίνει πλέον στα εκπευδευτικά ιδρύματα και θα κάνει ότι μα ότι του γουστάρει τέλειο δεν είναι;;Τώρα να αναφερθώ στα σχολεία;;Που ακόμα και για τους μαθητές νοίαζεται...Σου λέει γιατί να δώσουμε βιβλία φέτος;με φωτοτυπίες θα γίνει η δουλειά και μέσω διαδικτύου δεν υπάρχουν λεφτά για πολυτέλειες..αα όλα κ όλα..Ότι μάθατε μάθατε...Eίδατε;Nοιάζεται σας λέω πιστέψε με...

    Εντάξει εντάξει..Δε πιστεύω να πιστέψατε ότι τα προαναφερθέντα έχουν στόχο να βελτιώσουν την δημόσια παιδεία..Το αντίθετο μάλιστα...Το πανεπιστήμιο καθίσταται σάπιο ενώ το σχολείο απλά υποβαθμίζεται στο έπακρο..Τώρα θα μου πείτε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;Εύστοχη ερώτηση...Συμμετοχή στις συνελεύσεις και στα συλλαλητηρια..Είναι σημαντικό το φοιτητικό/μαθητικό κίνημα να δώσει ηχυρό μήνυμα σε όλο αυτό τον παραλογισμό που συμβαίνει..Πες τη γνώμη σου,αντέδρασε,διεκδίκησε τα δικαιώματα σου...  

Αν όχι εμείς τότε ποιοί; Και αν όχι τώρα, πότε;

                                                                 Δεν έμαθαν να μας σέβονται, θα μάθουν να μας φοβούνται.

Στροφή στην ποίηση....

Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν ,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού
γένους ανυπεράσπιστου.
πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες
Ο φόβος
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός :
οι φόβοι
οι φόβοι
για όλα από εδώ και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων
ενικού αριθμού
μόνον ενικού αριθμού
και άκλητη
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό ,γένους θηλυκού
ενικός αριθμός.
πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.

Οι νύχτες από εδώ και πέρα...Κική Δημουλά(Πληθυντικός αριθμός)

Σκέψεις...(Part 2)

Εσύ τι?Πες μου Λώρα δεν υπάρχει κάτι που να σε ενδιαφέρει πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο?Ναι σου είπα ότι..να..μαζεύω,έχω  τα γυάλινα ζωάκια μου..Τι θες να πεις?Τι γυάλινα?Αντικείμενα,μινιατούρες,παιχνίδια..Τα πιο πολλά είναι γυάλινα ζωάκια .Τα πιο μικρά ζωάκια που γεννήθηκαν ποτέ...Η μητέρα το λέει ο γυάλινος κόσμος της Λώρας..Να σαν και αυτό που κρατάω.Θες να το δεις?Πρόσεξε σπάει με το παραμικρό.Τότε άστο.Δεν εμπιστεύομαι τα χέρια μου για τέτοια πράγματα.Τα εμπιστεύομαι εγώ.Παρ'το. Να είδες τι μαλακά που το κρατάς?Να σήκωσε το στο φως.Το λατρεύει το φως.Βλέπεις πως αστράφτει μέσα στο φως?Ναι αστράφτει.Αποφεύγω να κάνω διακρίσεις αλλά αυτός είναι ο αγαπημένος μου.Τι είναι?Δε βλέπεις το κερατάκι στο μέτωπο μου?Μονόκερος ε?Χμ..Δεν υπάρχουν μονόκεροι.Το ξέρω.Ο κακομοίρης θα νιώθει πολύ μόνος.Και να νιώθει δε παραπονιέται.Μένει στο ίδιο ράφι με κάποια άλογα χωρίς κέρατα και φαίνεται να περνάνε καλά όλοι μαζί.Πως το ξέρεις?Δεν τα έχω ακούσει να τσακώνονται..

                                                                                        -

Νομίζω ότι ξέρω το πρόβλημα σου Λώρα...Σύμπλεγμα κατωτερότητας.Το ξέρω γιατί το είχα και γω.Για παράδειγμα ο κρότος που έκανε ο μηχανισμός στο πόδι σου όταν ανέβαινες τις σκάλες του σχολείου..Και τι έκανες?Παράτησες το σχολείο, παράτησες τη μόρφωση σου, και όλα αυτά για ένα θόρυβο  ο οποίος ήταν κατά τη γνώμη μου ανύπαρκτος .Έχεις ένα ελάχιστο φυσικό ελλάτωμα κάτι που δεν φαίνεται καν, και η φαντασία σου το κάνει χίλιες φορές μεγαλύτερο. Άκου τη συμβουλή μου.Ξέρω τι σου λέω.Σκέψου ότι σε κάτι υπερέχεις.Σε τι?Μη χειρότερα Λώρα.Κόιρα γύρω σου.Τι βλέπεις?Εκατομμύρια άνθρωποι..Και όλοι γεννήθηκαν και όλοι θα πεθάνουν. Ποιός από αυτούς έχει και το ένα δέκατο από τα δικά σου χαρίσματα η τα δικά μου η οποιοδήποτε άλλος?Καθένας από εμάς έχει κάτι ξεχωριστό.Μερικοί έχουν πολλά το παν είναι να ανακαλύψεις τι είναι το ξεχωριστό που κρύβεις μέσα σου εσύ.

 Που χτυπήσαμε?στο τραπέζι.Έπεσε τίποτα?Ναι.Ελπίζω να μην ήταν ο μονόκερος.Αυτός ήταν,έσπασε.Τώρα είναι σαν τα άλλα άλογα...

Υγ: Μπορει να γυαλιζουμε στα ματια των αλλων ,αλλα σπαμε ευκολα..Ειμαστε ψυχες φτιαγμενες απο γυαλι,μπαλες που τις εμπιστευομαστε στους αλλους...

 Γυάλινος κόσμος...Τέννεσυ Ουίλιαμς...

Σκέψεις...(Part 1)

Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει...Κατερίνα Γώγου