Εσύ φταις λοιπόν, που είσαι άνεργος. Σε είπαν τεμπέλη. Εσύ που αμείβεσαι με ψίχουλα, που δεν σου κολλάνε ένσημα τα αφεντικά σου, εσύ που είσαι ανασφάλιστος, εσύ που δεν χωράς στα κρεβάτια των ΜΕΘ. Εσύ φταις δάσκαλε που δεν μπορείς να μεταδώσεις την γνώση σε ακατάλληλες αίθουσες διδασκαλίας με τριάντα μαθητές στοιβαγμένους ακόμη και μέσα σε κοντέινερς. Εσύ φταις. Ναι εσύ, επιβάτη των μέσων μαζικής μεταφοράς που συνωστίζεσαι για να πας στη δουλειά σου κάθε πρωί . Εσύ φταις, άνθρωπε της διπλανής πόρτας που πήγες τις καλοκαιρινές σου διακοπές και όταν επέστρεψες δεν έβαλες το χέρι βαθιά στη τσέπη για να υποβληθείς στο τεστ του κορωνοϊού με απόρροια να σου καταλογίζουν ότι τον διέσπηρες.
Έτσι θα σου πουν. Πως, εσύ φταις για όλα αυτά και για ακόμη περισσότερα. Η κρατική ευθύνη μεταφράζεται ως ατομική και κάπως έτσι η ζωή μας φυραίνει και μεις αθέατοι και αμέτοχοι πρέπει καρτερικά να περιμένουμε το τέλος. Είμαστε πια όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους όπως έλεγε και ο μεγάλος ποιητής, Μανώλης Αναγνωστάκης.
Μην τους κάνουμε το χατίρι, μην σκύψουμε το κεφάλι, πρέπει να αντέξουμε. Στο τέλος αυτής της συνθήκης άλλωστε θα μετρηθούμε ξανά και πρέπει να μαστε όλοι εδώ παρόντες σε ενεστώτα χρόνο για να γίνει πραγματικότητα το όνειρο της δημιουργίας εκείνου του νέου κόσμου, στον οποίο οπως πολύ εύστοχα είχε πει ο Κάρολος Μαρξ, ο ποιητής θα ψαρεύει και ο ψαράς θα γράφει ποιήματα.
Καλή συνέχεια,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου