Αντίστροφη μέτρηση.!

Θα μασταν κάπου στα δεκαοκτώ, όταν είχαμε πρωτομπεί στις σχολές της πρώτης μας επιλογής.Η χαρά μεγάλη,μιας και πιστεύαμε πως είχαμε αγγίξει το όνειρο.Οι μέρες και τα χρόνια κυλούσαν και μεις ακόμη ζούσαμε αυτό που μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούσαμε ανέφικτο.Είχαν αρχίσει βέβαια, να φαίνονται εκείνα τα πρώτα σημάδια...Ναι, εκείνα τα σημάδια που έδειχναν πως κάποια στιγμή θα μας έκλεβαν το όνειρο...Υποβάθμιση της παιδείας, μείωση του προσωπικού, λουκέτο σε πληθώρα τμημάτων, φροντιστηριακά μαθήματα ενώ πολλές φορές γινόντουσαν ακόμη και συζητήσεις στα κρυφά,για ύπαρξη διδάκτρων.Κάποιοι από μας,μετά το πέρας των σπουδών μείναμε πίσω,δε φύγαμε...Ίσως δε μπορούσαμε,ίσως δειλιάσαμε,ίσως ήταν και γραφτό μας να μείνουμε...Ποιός ξέρει...
Οι περισσότεροι από εμάς πάντως, το παλέψανε.Ναι το παλέψανε...Όποιοι βρήκαν εργασία στο αντικείμενο τους ήταν τυχεροί, με μισθούς βέβαια που ντρέπεσαι και να αναφέρεις, άλλοι πάλι μέσω της εθελοντικής εργασίας ή μέσω άλλων προγραμμάτων προσπάθησαν να επιβιώσουν και να πάρουν εφόδια για το μέλλον, άλλοι πάλι τα παράτησαν γιατί κουράστηκαν.Ναι,κουράστηκαν να ζουν μέσα σε ένα περιβάλλον μαύρης εργασίας, κουράστηκαν να εργάζονται στο βωμό του εθελοντισμού, κουράστηκαν να ακούν πως κάποια στιγμή στο μέλλον θα πάρουν τα δεδουλευμένα τους,κουράστηκαν να περιμένουν στις ουρές για να μπουν σε κάποιο ταμείο ανεργίας για λίγες δεκάρες.Το σημαντικότερο όμως για μένα,είναι πως κουράστηκαν να ελπίζουν,να διεκδικούν και να ονειρεύονται...Άλλωστε κάποιοι φρόντισαν να τους στερήσουν το δικαίωμα στο όνειρο,άλλωστε κάποιοι φρόντισαν να τους κάνουν να λυγίζουν και να συμβιβάζονται ακόμη και με το τίποτα...
Σε όλους εκείνους έχω να πως οι μέρες της αφθονίας τους είναι μετρημένες,σε όλους εκείνους έχω να πω,πως η ιστορία θα γραφτεί ξανά από την αρχή από εμάς που δε συμβιβάζομαστε με τίποτα λιγότερο από τα πάντα...
Άλλωστε εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη,εμείς,που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως...Άλλωστε αύριο είναι τα γενέθλια του ήλιου κι ο ήλιος έχει τα χρόνια μας.Εδώ που φτάνουμε άκρη άκρη στ’ όνειρο μας, γιορτάζουμε μαζί με τον ήλιο την ίδια μέρα – κάθε μέρα...

Καλή συνέχεια.!

Υγ:Οι τελευταίοι στίχοι είναι απο το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου                          " Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού"

Και ποιος είπε ότι είμαστε, Charlie Hebdo;!

Ξέρεις, θυμάμαι τον Δεκέμβρη του 08. Ναι, εκείνον τον Δεκέμβρη. Από εκεί που άρχισαν όλα. Εκείνον τον Δεκέμβρη που σηματοδότησε πολλά.  Θυμάμαι τον κόσμο, τις φωνές, τα δακρυγόνα, την καταστολή, την βία αλλά και τους τραυματισμούς. Θυμάμαι και σένα να λες πως τα παιδιά σου δεν έχουν κανέναν λόγο να βρίσκονται στην περιοχή των Εξαρχείων. Θυμάμαι να λες πως όποιος συχνάζει εκεί" θέλει και τα παθαίνει". Έπειτα θυμάμαι και κείνο το παιδί τον Νίκο. Ναι, εκείνος ο μαθητής που αγωνίστηκε για το δικαίωμα του στην μόρφωση, κάνοντας απεργία πείνας. Εσύ μέσα σου, προσευχόσουν να είχε πεθάνει. Εσύ μέσα σου, προσευχόσουν να είχε στερηθεί του υπέρτατου αγαθού της παιδείας. Άλλωστε, άτομα σαν τον Νίκο, δεν χωράνε στην δική σου κοινωνία σωστά;

Έπειτα σε θυμάμαι να σχολιάζεις εκείνες τις ειδήσεις των οκτώ. Ήταν την περίοδο που είχε γίνει σάλος με την παράσταση Corpus Christi του Λαέρτη Βασιλείου, στο θέατρο Χυτήριο. Έργο που λογοκρίθηκε πολύ, καθότι θεωρήθηκε βλάσφημο. Θυμάμαι, να κάθεσαι στην καφέ σου πολυθρόνα και να σχολιάζεις με τις ώρες τον τίτλο του έργου, να συναινείς στα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν εκείνη την νύχτα και το κυριότερο να σωπαίνεις...

 Ακόμη, φέρνω στο νου μου και τον Φίλιππο, που καταδικάστηκε σε δέκα μήνες φυλάκισης. Ο λόγος; Η σάτιρα προς το πρόσωπο του Γέροντα Παϊσιου. Θυμάμαι όμως και σένα που και πάλι σώπασες... Ήταν και αυτός βλάσφημος βλέπεις...

 Ξέρεις, δε παύω να σκέφτομαι και όλα εκείνα τα οικεία πρόσωπα. Τους Σύριους πρόσφυγες στο Σύνταγμα, τις ψυχές εκείνων που τους ξέβρασε η θάλασσα στο Φαρμακονήσι, τους εργάτες στη μανωλάδα, τους μετανάστες που ζητούν ένα καλύτερο αύριο αλλά και μας. Ναι εμάς, που είμαστε θεατές σε κάθε τι που συμβαίνει γύρω μας. Σε εμάς, που μόνο Charlie Hebdo δε μπορούμε να βροντοφωνάζουμε πως είμαστε.

 Σε μας, που έχουμε αφήσει να διεισδύσουν στη ζωή μας, ο ρατσισμός, ο φανατισμός, η λογοκρισία, η φίμωση, η βία, η προπαγάνδα και η παραπληροφόρηση. Σε μας, που σωπαίνουμε αλλά και που συναινούμε στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε μας, που μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στη Γαλλία, εν μία νυκτί, καταδικάσαμε την βία από όπου και αν προέρχεται...

Ξέρεις κάτι; νομίζω πως θα έρθει η στιγμή που δε θα αντέξουμε, που θα ξεσπάσουμε και δεν θα φοβηθούμε και θα ελπίζουμε και κάθε στιγμή το λαρύγγι μας θα γεμίσει με ένα φθόγγο, με ένα ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μας λέει: Μίλα... 

Καλή συνέχεια.!

Υγ: Το κείμενο κλείνει με στίχους του Αζίζ Νεσίν από το ποίημα       " Σώπα, μη μιλάς"