Εγώ θα πάω.!

Ναι,Εγώ θα πάω. Είναι μονόδρομος. Το βλέπεις και συ έτσι δεν είναι; Δε γίνεται να μην το βλέπεις. Δε γίνεται να μην το νιώθεις. Έτσι δεν είναι; Εγώ το βλέπω και η αλήθεια είναι πως κουράστηκα. Ναι, κουράστηκα να βλέπω να διαιωνίζεται συνεχώς αυτή η οικονομική και ανθρωπιστική κρίση, κουράστηκα να βλέπω τους αστέγους να αυξάνονται, τους ανέργους και τους απολυμένους να αυξάνονται. Πόσες δικλίδες ασφαλείας να δημιουργήσω ακόμη; Πόσο υπομονή να κάνω ακόμη; Πόσο ακόμη θα δέχομαι τη σιωπή και τη συνενοχή σου; Αλλά το κυριότερο, για πόσο ακόμη θα βρίσκω τη δύναμη να σε δικαιολογώ;.
 Εγώ πάντως θα πάω. Ναι, θα πάω για εκείνη την αξιοπρέπεια, θα πάω για το μέλλον αλλά και για τη ζωή που μου χρωστάνε. Θα πάω γιατί αυτή είναι η πόλη μου, αυτή είναι η χώρα μου.Γιατί εδώ έχω μεγαλώσει, εδώ έχω ζήσει, εδώ έχω γίνει αυτό που είμαι σήμερα. Θα πάω για την γειτονιά μου, για τις δομές που κλείνουν, για τους δασκάλους που δεν διδάσκουν πια, για τους γιατρούς που εργάζονται στα κοινωνικά παντοπωλεία αφιλοκερδώς, για εκείνους που βρίσκονται ακόμη στις λίστες διαθεσίμοτητας αλλά και για εκείνη τη φωνή της Ερτ που σίγησε.
 Για την Ιερισσό, για τον Παύλο, για όλα εκείνα τα μαγκάλια που καίνε ακόμη, για εκείνο το βιτριόλι που άφησε τα σημάδια του στο πρόσωπο της Κωνσταντίνας, για τους κυνηγημένους μετανάστες, για τους μετανάστες εκείνους που τους ξέβρασε η θάλασσα, για τα παιδιά εκείνων που δεν άντεξαν και που δεν είναι πια μαζί μας.Ναι για όλους αυτούς θα πάω. Ακόμη θα πάω για εκείνα τα σημάδια που έχουν οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου αλλά και εκείνα τα παιδιά που γνώρισα σε μία διαδήλωση. Τα σημάδια δεν φεύγουν.Είναι μέσα μας λένε.Είναι σαν τις πληγές που κουβαλάς πάντα μαζί σου. Είναι εκείνα τα σημάδια που σε στοιχειώνουν τις νύχτες.
Θα πάω γιατί οι σόλες των παπουτσιών μου έλιωσαν, γιατί η ελπίδα έχει αρχίσει να στερεύει, γιατί τα όνειρα δε κρατάνε για πάντα, γιατί αν θέλουμε την Ουτοπία πρέπει να την δημιουργήσουμε.Θα πάω γιατί στο τέλος του δρόμου, υπάρχει μόνο το Αδιέξοδο.Θα πάω για αυτά και για ακόμη περισσότερα.
 Όσο για σένα, να θυμάσαι πως έρχεται εκείνη η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Εγώ ξέρω με ποια πλευρά είμαι.Εσύ;

Καλή συνέχεια.!


Υ.γ : Η Αποχή δεν είναι η λύση, ελευθέρωσε το μυαλό σου και Σκέψου.!

H Μητέρα.!

 Την Μητέρα την έχω συνδέσει με τις Αμυγδαλιές που ανθίζουν την άνοιξη, με το πρώτο φως της ημέρας αλλά και με το θρόισμα των φύλλων. Την έχω συνδέσει ακόμη με τις αμέτρητες βόλτες στα πάρκα, στις παιδικές χαρές και στις αλάνες. Με τις αμέτρητες κασέτες και cd που βρίσκονται ακόμη στοιβαγμένα στα ντουλάπια των παιδικών μας χρόνων. Την έχω συνδέσει με τους αφελής τσακωμούς, με εκείνο το "Πρόσεχε εκεί έξω που βγαίνεις'' και με κείνο το" Να ντυθείς καλά, εντάξει;".
 Η λέξη Μητέρα για μένα άλλωστε σημαίνει ανιδιοτέλεια, ήθος, αξίες, ιδανικά, αμέριστη υπομονή και αγάπη. Σημαίνει καλλιέργεια του πνεύματος και του νου, σημαίνει γαλούχηση, σημαίνει αγώνας για επιβίωση και καθημερινή πάλη. Το κυριότερο όμως για μένα είναι πως η λέξη μητέρα είναι το παράδειγμα που πρέπει να κουβαλάμε πάντα μαζί μας ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, να μπορέσουμε να αντέξουμε, να μπορέσουμε να εξελιχθούμε και να σταθούμε στα πόδια μας.
 Σήμερα άλλωστε, γιορτάζουν όλες εκείνες οι γυναίκες που καθημερινά δίνουν τον δικό τους αγώνα , που έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες με τις προκλήσεις της ίδιας της ζωής  και που στο τέλος βγαίνουν οι ίδιες νικήτριες.
Σήμερα γιορτάζουν όλες εκείνες οι γυναίκες που μας έφεραν σε τούτο εδώ τον  κόσμο και που κατάφεραν να μας  κάνουν αυτό που είμαστε σήμερα. Γιορτάζει η Μαρία που εργάζεται όλη μέρα για να μη λείψει τίποτα στα παιδιά της, η Στέλλα  που είναι άνεργη και ασχολείται με τα οικιακά, η Δήμητρα που  διεγνώσθει με Καρκίνο αλλά στέκεται ακόμη στα πόδια της και το παλεύει, σήμερα γιορτάζει η Μαρίνα που έχει Κατάθλιψη αλλά να, χαμογελάει που και που, το χρωστάει στα παιδιά της βλέπεις. Σήμερα γιορτάζει και η Άννα που κακοποιείται από τον σύντροφο της και δε μιλά, απλά σωπαίνει, είναι που φοβάται, περιμένει και αυτή να βρει τη δύναμη να φύγει.  Γιορτάζει όμως και η Μητέρα του Μάριου που αν την ρωτούσες τι θα άλλαζε σε σχέση με την διαπαιδαγώγηση του απαντά με πολύ γλυκό και ειλικρινή τρόπο:"Αν είχα το παιδί μου να μεγαλώσω ξανά από την αρχή,Θα ζωγράφιζα με τα δάχτυλα περισσότερο, και θα έδειχνα με το δάχτυλο λιγότερο,Θα διόρθωνα λιγότερο, και θα συνδεόμουν περισσότερο,θα σταματούσα να έχω τα μάτια στο ρολόι μου, και θα άρχιζα να βλέπω με τα μάτια μου,θα νοιαζόμουν να ξέρω λιγότερα, και θα ήξερα να νοιάζομαι περισσότερο, θα έκανα περισσότερες πεζοπορίες, και θα πετούσα περισσότερους χαρταετούς,θα σταματούσα να το παίζω σοβαρή, και θα έπαιζα στα σοβαρά,θα διέσχιζα τρέχοντας περισσότερα λιβάδια, και θα κοίταζα περισσότερα αστέρια,θα αγκάλιαζα περισσότερο, και θα τραβολογούσα λιγότερο,θα ήμουν άκαμπτη λιγότερο συχνά, και θα επιβεβαίωνα πολύ περισσότερο, θα έχτιζα πρώτα αυτό-εκτίμηση, και αργότερα το σπίτι,θα δίδασκα λιγότερο για την αγάπη της δύναμης,και περισσότερο για τη δύναμη της αγάπης.Δεν έχει σημασία αν το παιδί μου είναι μεγάλο ή μικρό, από σήμερα και στο εξής θα τα εκτιμώ όλα περισσότερο".
 Ναι, σήμερα γιορτάζουν όλες αυτές οι γυναίκες.Αλλά να είναι που σήμερα  γιορτάζει και η δική μου η μητέρα, η οποία θα μου θυμίζει συνεχώς πως για  τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, θα γκρεμίζει πάντα ουρανούς.


Καλή συνέχεια

 Υ γ: H μητέρα του Μάριου έστειλε το ποίημα της στο www.proseggisi.gr

Στη Κρίση, απαντάμε με Αλληλεγγύη!

 Πάντα είχα την ανάγκη να τους μιλήσω. Να, είναι εκείνοι οι άνθρωποι με το κόκκινο γιλέκο και με εκείνο το χαμόγελο που θέλουν διακαώς να πουλήσουν την "Σχεδία" τους. Για όσους δεν γνωρίζουν, η Σχεδία είναι το πρώτο περιοδικό δρόμου, το οποίο δίνει την δυνατότητα σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες να έρθουν σε επαφή με τον έφηβο, τον νέο, τον εργαζόμενο,τον άνεργο. Είναι εκείνο το περιοδικό που δίνει καθημερινά την ευκαιρία στις ομάδες αυτές να αναδείξουν τις ικανότητες τους και να αποκτήσουν έναν ενεργό ρόλο στην ίδια την κοινωνία. Εκείνο το περιοδικό που προάγει μέσα από τις σελίδες του,τον πολιτισμό, την τέχνη, την αλληλεγγύη, που δίνει κίνητρα και εναύσματα στη νέα γενιά να ελπίζει και να ονειρεύεται ακόμη.
Θυμάμαι ακόμη εκείνη την ήμερα,ναι.Ήταν μεσημέρι, εγώ κατευθυνόμουν προς το Μοναστηράκι.Εκεί είδα έναν μεγαλόσωμο άντρα να στέκεται δίπλα στις σκάλες του Μέτρο, φορούσε εκείνο το κόκκινο γιλέκο που πάντα μου έκανε εντύπωση. Είναι που συχνά θα τον έβλεπες στο δρόμο, αλλά για κάποιο λόγο ίσως να τον προσπερνούσες. Τον πλησίασα. Στο χέρι του κράταγε τα τεύχη της Σχεδίας.Στη μέση του φορούσε ένα μαύρο τσαντάκι. Ίσως για τα χρήματα και το μπλοκ των αποδείξεων σκέφτηκα. Μου έπιασε την κουβέντα. Άρχισε να με ρωτάει από που έμαθα για τη Σχεδία μιας και ήταν η πρώτη φορά που θα αγόραζα κάποιο τεύχος της, έπειτα μου κάνε και άλλες ερωτήσεις σχετικά με την ιδιότητα μου και άλλα τέτοια κλισέ.Ξέρεις... Φεύγοντας και κρατώντας στο χέρι μου το πρώτο τεύχος της Σχεδίας, άλλωστε έχει περάσει και ένας χρόνος από τότε, ο μεγαλόσωμος εκείνος άντρας με ευχαρίστησε λέγοντας μου πως η κοινωνία χρειάζεται ανθρώπους που να μπορούν να ακούν τις φωνές των αδυνάτων. Πόσο δίκιο είχε. Πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι, ειδικά σήμερα το" Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο".Πόσο αναγκαία είναι η ύπαρξη ενός δικτύου αλληλεγγύης μέσα από το οποίο θα υπάρχει ριζοσπαστική παρέμβαση σε θέματα που αφορούν την κρίση και την ανεργία, την ισότητα καθώς και τα ανθρώπινα δικαιώματα...
 Ακόμη και σήμερα που περνώ από το μετρό κοιτάζω στα κλεφτά μήπως τον συναντήσω.'Άλλοτε πάλι στα μάτια άλλων πωλητών βλέπω εκείνον. Ναι, βλέπω την ανάγκη για επιβίωση, την ανάγκη για μια νέα ζωή.Ξέρω κάποιος μπορεί να δει αυτούς τους ανθρώπους και να τους προσπεράσει, κάποιος άλλος ίσως τους κοιτάξει υποτιμητικά ή ακόμη και με οίκτο.
 Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως,είναι ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι που δρουν και σκέφτονται σαν εμένα και εσένα, σαν τους συνεργάτες και τους δημοσιογράφους της Σχεδίας, οι άνθρωποι με το κόκκινο γιλέκο, όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ,θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για μια ζωή με αξιοπρέπεια, θα συνεχίσουν να χαμογελάνε και να μας λένε καλημέρα στο δρόμο, θα συνεχίσουν να έχουν ως σύνθημα ζωής" Στη κρίση, απαντάμε με Αλληλεγγύη" αλλά το κυριότερο και το πιο σημαντικό από όλα είναι πως θα μας υπενθυμίζουν πάντα πως κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο, πως κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο, κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνω από την πληγή του, κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στη τσέπη του...

Καλή συνέχεια

Υπενθύμιση:  Επειδή στη Κρίση απαντάμε μόνο με Αλληλεγγύη δεν πρέπει να ξεχνάμε τις δύο μεγάλες συναυλίες Αλληλεγγύης, Τρίτη 13 Μαΐου με διοργανωτές τους Γιατρούς του Κόσμου και με την υποστήριξη της Σχεδίας και Δευτέρα 26 Μαΐου με διοργανωτή τη Σχεδία, στη Τεχνόπολη,στο Γκάζι. Περισσότερες πληροφορίες στο www.shedia.gr & mdmgreece.gr

Υ.γ: Το κείμενο μου,επέλεξα να το κλείσω με ποίημα του Γιάννη Ρίτσου από τη Συλλογή Δοκιμασία.