Το Woodstock,οι Άγιοι των Εξαρχείων και το Σήμερα

Είναι αλήθεια πως πάει καιρός από την τελευταία φορά που θέλησα να βάλω κάποιο δίσκο Βινύλιο στο Πικάπ μας. Εκατοντάδες δίσκοι, στριμωγμένοι,μέσα στα ντουλάπια και στις βιβλιοθήκες. Δίσκοι σκονισμένοι και αχρησιμοποίητοι για καιρό. Δίσκοι που κουβαλάνε μια ολόκληρη ιστορία.Δίσκοι που μας έχουν κρατήσει συντροφιά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.
 Ψαχουλεύοντας τους τόσους ξεχασμένους δίσκους, το μάτι μου έπεσε πάνω σε έναν δίσκο της Janis Joplin.Ναι ξέρω σε πήγα χρόνια πίσω...Ας πούμε κάπου στο 1969 από όπου ξεκίνησαν όλα.
 Ήταν 1969 λοιπόν,όταν για πρώτη φορά πραγματοποιήθηκε στο Woodstock της Νέας Υόρκης το Φεστιβάλ Ειρήνης και Μουσικής. Μια εποχή που τα παιδιά των '' Λουλουδιών'' οι λεγόμενοι Χίπις μεσουρανούσαν και φώναζαν διαρκώς συνθήματα όπως: Μake love,not war ενώ δε δίσταζαν διαρκώς να μιλήσουν ανοιχτά για τα ναρκωτικά θεωρώντας πως μαζί με την αγάπη και την ειρήνη ήταν η μοναδική λύση στα όποια προβλήματα αντιμετώπιζε ο καθένας. Αυτό ήταν άλλωστε και το Woodstock.Μια επανάσταση των Χίπις.
 Η εφημερίδα του Rolling Stones  τότε,είχε συμπεριλάβει το Φεστιβάλ στις 50 καλύτερες στιγμές που άλλαξαν την ιστορία του Rock and Roll.
 Εκείνες τις ημέρες το μόνο που άκουγες ήταν συνθήματα για την αγάπη, την ελευθερία,την ισότητα και την ειρήνη.Τα ονόματα δε,που έπαιξαν  ήταν σταθμός στην Ιστορία της Μουσικής:The Who, Jimi Hendrix, Sly & The Family Stone, Janis Joplin,  Creedance Clearwater Revival, οJefferson Airplane, Crosby, Stills, Nash & Young & The Band, Joe Cocker, Santana, Grateful Dead καθώς και ο Johnny Winter. Σημαντικό όμως αποτέλεσε το γεγονός ότι θρύλοι της Ροκ σκηνής αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο φεστιβάλ.Βλέπε: Led Zeppelin, Byrds,Bob Dylan, Doors καθώς και οι Jethro Tull.Ο καθένας φυσικά για τους δικούς του λόγους.

 Αύτο ήταν λοιπόν το Woodstock. Mια γιορτή της μουσικής με κύριο σύνθημα της το: 3days of peace& Music. Ένα φεστιβάλ που δε δίσταζε να θίξει θέματα που μάστιζαν την εποχή εκείνη όπως ο ρατσισμός και τα ναρκωτικά.Ένα φεστιβάλ που ο κάθε καλλιτέχνης με τη δική του προσωπικότητα είχε κάτι ξεχωριστό να σου δώσει. Που ο κάθε καλλιτέχνης μιλούσε για την ελευθερία της έκφρασης,της σκέψης αλλά και για τον σεβασμό στην διαφορετικότητα. Ναι αυτό ήταν το Woodstock. O Hunter Thompson  στο μυθιστόρημά του, Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας αναφέρει χαρακτηριστικά: Το Σαν Φρανσίσκο στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος χώρος και χρόνος που άξιζε να συμμετέχει κανείς. Ίσως σήμαινε κάτι. Ίσως όχι. Όμως καμία εξήγηση, καμία επιλογή λέξεων, μουσικών ή αναμνήσεων δεν μπορεί να αγγίξει την αίσθηση της επίγνωσης ότι ήσουν εκεί, ζωντανός, σε αυτή τη γωνιά του κόσμου και του χρόνου… Και συνεχίζει:
Υπήρχε τρέλα σε κάθε κατεύθυνση, ανά πάσα στιγμή… Μπορούσες να πετύχεις σπίθες παντού… Υπήρχε μια φανταστική καθολική αίσθηση πως ό,τι κάναμε ήταν σωστό, ότι κερδίζαμε. Και αυτό ήταν το κλειδί, η αίσθηση της αναπόφευκτης νίκης μας επί των δυνάμεων της Παράδοσης και του Κακού.
 H φωνή της Janis σιγά σιγά τελειώνει.Το πικάπ σταματά.Και εγώ στέκομαι ακόμη εδώ μπροστά στους ξεχασμένους δίσκους. Τόσες σκέψεις,τόσα συναισθήμτα.Ασυναίσθητα μου έρχεται στο μυαλό ο Πρίγκιπας,Ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Δε ξέρω γιατί ίσως γιατί αποτέλεσε και αυτός μια εκκεντρική προσωπικότητα της εποχής.Το μυαλό μου έχει μείνει στάσιμο.Ένα χρόνο μετά το Woodstock καπου  στο 1970 συναντάω τον Νικόλα και την Κατερίνα.Μάλλον γιατί και αυτόι ήταν αντισυμβατικοί και άλλαξαν πολλά από τα δεδομένα της εποχής εκείνης.
Όλοι τους τόσο αλλόκοτοι για ορισμένους αλλά και τόσο ισχυροί ως προσωπικότητες.Άλλωτε σου μιλούσαν για την μοναξιά,άλλωτε για την αγάπη,τον έρωτα,την μισαλλοδοξία των ανθρώπων, το σάπιο σύστημα,τις αξίες,τα ιδανικά,την αξιοπρέπεια.Ναι σου μιλούσαν.Σου μιλούσαν για την ελευθερία.Για τους φόβους σου.Σου έλεγαν συνεχώς να αποδεσμευτείς  τόσο από αυτούς όσο και από τις ανασφάλειες σου.Σου μίλαγαν για το διαφορετικό.Τώρα Τι;Τώρα Ποιός;;.
 Πολλοί χαρακτήρισαν τον Παύλο ως ένα ροκά που ήθελε να καεί.Άλλοι θεωρούσαν πως ο Άσιμος ήταν ψυχικά διαταραγμένος και πως ήταν ένας επαναστάτης που ζούσε στο μικρόκοσμο του.Όσο για την Κατερίνα;.Την χαρακτήριζαν ώς ''καταραμένη'' προσωπικότητα.

 Όλους αυτούς σπάνια θα τους έβλεπες στην ίδια πλατεία.Αλλά να είναι που αγαπήθηκαν από τους ίδιους ανθρώπους.Είναι που τους αγάπησε η ίδια πλατεία.Είναι που...Όλους τους πήρε ο ίδιος θάνατος.
 Αυτοί λοιπόν ήταν οι Άγιοι των εξαρχείων ή αλλιώς οι καταραμένοι ποιητές της πλατείας για κάποιους.Αυτό ήταν και το Woodstock.Κοινό σημείο αναφοράς τους; O άνθρωπος,το Ροκ εν ρολ, η ανάγκη για κάτι νέο, η ανάγκη για αλλαγή στάσης απέναντι  στη ζωή καθώς και απέναντι στην οπτική των πραγμάτων.
Τώρα όμως τι; Mετά από αυτούς τι;
  Ναι, ξέρω.Παγκοσμοιοποίηση, νέα πρότυπα, νέες τάσεις, αντιλήψεις της πεντάρας, καμία ουσία, εστίαση μόνο στο περιτύλιγμα, υποκουλτούρα σε όλο της το μεγαλείο, τρόποι διασκέδασης που δεν έχουν πλεόν να σου δώσουν κάτι και όλα τα συναφί. Και εκείνοι που είναι;Ναι εκείνοι.Οι Άνθρωποι του πνεύματος όπως θέλουν να τους αποκαλούμε; Γιατί δεν αντιδρούν;Γιατί δε λένε κάτι; Γιατί μένουν στην αφάνεια και το ίσως μόνο που κάνουν  είναι ένα guest σε κάποιο ''χαζο''κάναλο για να δείξουν ότι κάποτε υπήρχαν.;. Είναι από αυτές τις στιγμές που θες να πεις τόσα πολλά αλλά για κάποιο λόγο δε μπορείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε τάξη.
 Αλλά να ξέρεις τι σκέφτομαι;Σκέφτομαι ότι πάντα οι μειοψηφίες είναι αυτές που μπορούν να επιφέρουν την αλλαγή. Οι μειοψηφίες είναι αυτές που επιζητούν την αλλαγή και σου δίνουν μια ώθηση να ελπίζεις. Αυτές είναι που θα σε βάλουν σε μια διαδικασία ζύμωσης και αλλαγής σκέψης. Για αυτό ας αναζητήσουμε νέους τρόπους έκφρασης.Ας στραφούμε στην εναλλακτική διασκέδαση,ας βρούμε την ηρεμία μας στην ανάγνωση ενός βιβλίου, ας παρακολουθήσουμε ένα κινηματογραφικό έργο ή ακόμη και μια θεατρική παράσταση.Ας οργανώνουμε στις γειτονιές μικρές συναυλίες αλληλεγγύης,φεστιβάλ και ημερίδες με ποικίλη θεματολογία. Μπορούμε πίστεψε με. Είναι στο χέρι μας και μόνο.Ας δημιουργήσουμε εμείς τις συνθήκες που θα μας επιτρέψουν να φτιάξουμε το δικό μας Woodstock, τις δικές μας πλατείες καθώς και τα δικά μας πρότυπα.Τον δρόμο άλλωστε πάντα θα μας τον δείχνουν  τα παιδιά των λουλουδιών,ο Νικόλας, η Κατερίνα και ο Παύλος.


Καλή συνέχεια.

Όπλο μας,η Αλληλεγγύη

"Είμαι ηλεκτρολόγος με 22 χρόνια προϋπηρεσία. Δουλεύω σε βάθος 20 και 30 μέτρων κάτω από τη γη, που υπάρχουν κίνδυνοι για την υγεία. Έχω περάσει λεπτοσπείρωση από ποντίκι. Συντηρώ συστήματα με τάση 20.000 Βολτ, όπου για ένα λάθος μπορείς να γίνεις κάρβουνο. Δουλεύω νυχτερινά και τρεις Κυριακές υποχρεωτικά τον μήνα. Όλα αυτά δεν υπολογίζονται πλέον. Στον βασικό μισθό των 750 ευρώ, δικαιούμαι 150 ευρώ τον μήνα γιατί δουλεύω σε ιδιαίτερες συνθήκες και 110-120 ευρώ για τρεις Κυριακές τον μήνα. Όλα μικτά".  Κάπως έτσι ξεκινά τις δηλώσεις του ο Σπύρος Ρεβύθης, αντιπρόεδρος των σωματείων, των εργαζομένων του μετρο.
  Εδώ και 8 μέρες η Αθήνα βρίσκεται χωρίς μετρό, ενώ οι στάσεις εργασίας από τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς καθώς και οι κινητοποιήσεις πληθαίνουν μέρα με τη μέρα. Μόνο που η σημάσια της απεργίας για κάποιους δεν είναι ακριβώς η ίδια. Στα αυτιά μου το τελευταίο διάστημα το μόνο που ηχεί είτε από τα ραδιόφωνα είτε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι το εξής: Συνεχίζεται και σήμερα η ταλαιπωρία των κατοίκων της Αθήνας, καθώς οι εργαζόμενοι στο μετρό κήρυξαν νέα απεργία για 8η συνεχή ημέρα. Συγχρόνως ο Κ.Χατζηδάκης, υπουργός ανάπτυξης δηλώνει απερίφραστα τα εξής: ''Δε μπορεί η κοινωνία και η κυβέρνηση να είναι όμηροι συντεχνιακών επιχειρήσεων.'' Και συνεχίζει. '' Αποτέλεσμα της Απεργίας είναι να ταλαιπωρείται η Αθήνα και να δημιουργείται σοβαρό πρόβλημα στην οικονομική ζωή της χώρας.'' Πόσο αστείο,και πόσο λυπηρό ταυρόχρονα; Εν έτη 2013 να ακούγονται τέτοιες δηλώσεις,ενώ δεν διστάζει μάζι με τον Κ.Σαμαρά να προχωρήσουν στο μέτρο της επίταξης, στην ποινικοποίηση των απεργιών και στις απολύσεις των εργαζομένων. Την ίδια στιγμή που το σύστημα έχει καταρεύσει, που οι ζωές μας έχουν καταρεύσει, που το μέλλον μας έχει καταρεύσει. Την ίδια στιγμή που όλα διαλύονται, την ίδια στιγμή που ο μισθός ανέρχεται στα 400 ευρώ μετά βίας πλέον. 
  Ο Κ.Χατζηδάκης αναφέρθηκε στο σοβαρό οικονομικό πρόβλημα που δημιουργείται από την απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς. Εγώ προσωπικά λοιπόν θέλω να του ζητήσω μία συγνώμη που δε θα μπορέσω αύριο να ενισχύσω την αγορά της Ερμού. Που δε θα μπορέσω να πάω την βόλτα μου στην Βουκουρεστίου,που δε θα πιώ τον καφέ μου στο Κολωνάκι,που δε μπορέσω να επισκεφθώ το Mall αλλά και που δε θα μπορέσω να  βάλω ένα μπουκάλι στα μπουζούκια ώστε να ενισχύσω την οικονομία της χώρας μου. Λυπάμαι Κ.Χατζηδάκη αλλά η Αξιοπρέπεια μου είναι αυτό που μου έχει απομείνει και θεωρώ χρέος μου να σταθώ δίπλα στους εργαζομένους-απεργούς, που με κίνδυνο τη ζωής τους καθημερινά εισπράτουν εξεφτελιστικά χρηματικά ποσά ώστε να γυρνούν στο σπίτι τους με μια φρατζόλα ψωμί, και να μπορούν να κοιτάνε την οικογένεια τους στα μάτια.
  Ξέρω ότι αυτές τις μέρες όλοι περνάμε δύσκολα λόγω των απεργιών. Ξέρω επίσης ότι όλοι έχουν τις δουλείες τους και τις  ασχολίες τους και θα ταλαιπωρηθούν αυτές τις μέρες. Αλλά ξέρω επίσης  ότι τώρα είναι πιο αναγκαία από ποτέ η στήριξη και η αλληλεγγύη στους ανθρώπους αυτούς. Σήμερα είναι αυτοί.Αύριο όμως;Μπορεί να είσαι εσύ,εγώ,ο καθένας από εμας.
 Ας σταματήσουμε να κοιτάμε τον εαυτό μας. Οι άνεργοι ανέρχονται πλέον στα 2.000.000 και δυστυχώς,το ποσοστό αυτό συνεχίζει και αυξάνεται ραγδαία.. Όταν η δημόσια παιδεία και υγεία καταργούνται.Όταν  τα φαινόμενα υποσιτισμού στην χώρα μας αυξάνονται όλο και περισσότερο καθώς και το ποσοστό των αυτοκτονιών πως γίνεται να κάνουμε μείζον πρόβλημα μας τον αγώνα των εργαζομένων; Πως γίνεται ακόμη και σήμερα να περπατάς στον δρόμο και να ακούς φράσεις όπως: '' Ακόμη έχει απεργία το μετρό,θέλω να πάω για ψώνια στα μαγαζιά.''. Πως γίνεται ακόμη και σε αυτή τη κρίσιμη στιγμή ο καθένας να κοιτάει για ακόμη μια φορά την Πάρτη του;.
  Ίσως να έγινα σκληρή, ίσως με παρέσυρε ο θυμός.Ίσως...Δε μπορώ όμως να μείνω θεατής σε όλον αυτό τον παραλογισμό. Αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι στο Μετρό δίνουν ένα μεγάλο αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας τους. Αυτόν τον αγώνα τον στηρίζουν ανοιχτά ο ΗΣΑΠ, η ΕΘΕΛ και η ΠΝΟ, οι οποίοι δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους.
 Στα Σεπόλια αυτή τη στιγμή γίνεται ένας τεράστιος αγώνας των απεργών εργαζομένων απέναντι στο μέτρο της επίταξης. Ας τον στηρίξουμε και ας γίνει αυτό αφορμή προς όλους τους εργαζομένους.

Αν όχι τώρα πότε; Aν όχι εμείς,Ποιοί;; Όπλα μας είναι οι φωνές μας και η αλληλεγγύη μας.Δε μπορούν να μας τα πάρουν.

Καλή συνέχεια.

Υγ: Για μένα το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,πιο επιβλητικό,πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίσει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε.(Ναζίμ Χικμέτ)

Ο βιασμός,η συγκάλυψη και η συνενοχή

Ακόμη μια νύχτα που δε μπορώ να κατευνάσω τα συναισθήματα που με κυριεύουν. Είναι μια από τις νύχτες που ο φόβος με έχει κατακλύσει. Βλέπεις δεν είμαι συνηθισμένη στον φόβο. Ποτέ δε μου άρεσε. Αλλά να είναι μια νύχτα διαφορετική,αλλοιώτικη από όλες τις άλλες. Ίσως επηρεάστηκα από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν  το τελευταίο διάστημα,ίσως και όχι.Δε ξέρω.Είμαι αρκέτα συγχυσμένη και μπερδέμενη. 
  Πρόσφατα διαβάζοντας στις εφημερίδες αρχικά την είδηση του ομαδικού βιασμού της 23χρονης στην Ινδία και μετέπειτα το βιασμό και την δολοφονία της 34 χρόνης στην Ξάνθη σοκαρίστικα. Μου ήταν πράγματι αδύνατο να συλλάβω το τι είχε συμβεί. Ταυτόχρονα πολλές σκέψεις είχαν κυριεύσει το μυαλό μου. Να, είναι που διαβάζοντας αυτές τις ειδήσεις  μου ήρθαν αυτομάτως στο νου εκείνα τα δελτία των οκτώ που κατά καιρούς κάλυπταν ρεπορτάζ που αφορούσαν στον βιασμό και στις κακοποιήσεις γυναικών. Εκείνη την στιγμή άρχισαν να ηχούν στα αυτιά μου: " 80 χρονος στην Αυατρία ,βίαζε τις κόρες του επί 14 χρόνια, '' Βιασμός 13 χρόνης στη Κρήτη'' , '' Βιασμός 16 χρονης στη Ρουμανία'', '' Βιασμός 15 χρονης μαθήτριας στην Αμάρυνθο''. 
 Στην Ελλάδα μέχρι και πριν μερικά χρόνια διαπράττονταν ετησίως 4500 βιασμοί. Εξ΄ αυτών  στην αστυνομία καταγγέλθηκαν μόνο οι 270 και έγιναν μόνο 183 συλλήψεις υπόπτων. Είναι που,καταγράφοντας αυτά τα στοιχεία, νιώθεις κενός. Είναι που τα χέρια σου τρέμουν,τα μάτια σου βουρκώνουν και ο νους σου '' σαλεύει''.
  Στην περίπτωση του Βιασμού όλοι γνωρίζουν και όλοι σιωπούν.Ακόμα και το ίδιο το θύμα,το οποίο μετά από ένα τέτοιο γεγονός βιώνει την ταπείνωση, την θλίψη, την απόγνωση, την ενοχή, αρνείται να εξωτερικεύσει συναισθήματα του και ορισμένες φορές οδηγείται στην αυτοκτονία. Το περιβάλλον μετά από ένα τέτοιο γεγονός αποστασιοποιείται. Αδυνατεί να αντιδράσει, κρατάει πολλές φορές ουδέτερη στάση. Το κράτος πρόνοιας και τα δίκτυα αλληλεγγύης γυναικών με τις δράσεις τους, κατά καιρούς, προσπαθούν να στηρίξουν τα θύματα του βιασμού. Δυστυχώς όμως η έλλειψη πόρων καθιστά αδύνατη την εξ΄ ολοκλήρου στήριξη των γυναικών. Παρόλα αυτά ακόμη και σήμερα διοργανώνονται έστω και με μικρά χρηματικά ποσά καμπάνιες, ημερίδες, δρώμενα στο δρόμο και πορείες αλληλεγγύης στις κακοποιημένες γυναίκες και στα θύματα βιασμού.
 Οι απολογίες των γυναικών συνεχώς σοκάρουν. Λίγες είναι εκείνες που έχουν την ψυχική δύναμη να παραδεχτούν '' ότι βιάστηκαν'' και στη συνέχεια να αντιμετώπισουν τον δράστη κατά τη διάρκεια της δίκης. Δυστυχώς, μεγάλο είναι το ποσοστό των γυναικών που συχνά διστάζει, φοβάται και αρνείται να καταγγείλει τον βιασμό με αποτέλεσμα, ποτέ να μην  απαγγελθεί στο θύτη καμία κατηγορία και να ζει ελεύθερος δρώντας ανενόχλήτος.
  Να ξέρεις, ποτέ δεν ήμουν των άκρων. Πάντα πίστευα στην ισορροπία των πραγμάτων. Πάντα πίστευα στο δίκαιο. Αλλά να ξέρεις, τώρα φοβάμαι για το '' Τι μέλλει γενέσθαι''.
  Προσφάτως παρακολουθόντας μία εκπομπή στην τηλεόραση είδα τα πρόσωπα κάποιων βιαστών συγκαλημένα. Πριν από 3 μήνες περίπου συνέλαβαν κάπου στα 15 άτομα λόγω του ότι συμμετείχαν σε κάποιο συλλαλητήριο. Απαγγέλθηκαν ανυπόστατες κατηγορίες εις βάρος τους και μέχρι και σήμερα εκρεμεί το δικαστήριο τους. Την ημέρα της σύλληψης ανέβηκαν στην επίσημη ιστοσελίδα της αστυνομίας οι φωτογραφίες τους, με τις διευθύνσεις τους και τα ονόματα τους την ίδια ώρα που χιλιάδες παιδόφιλοι, χιλιάδες βιαστές και στυγνοί εγκληματίες προστατεύνται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την αστυνομία  καθώς και από ολόκληρη την κοινωνία.  Στο σημείο αυτό είναι που έχω αρχίσει να πιστεύω πως είμαστε τα παιδιά ενός κατώτερου θεού.
  Ίσως να είναι που κάποιοι δεν θέλουν να ονειρευόμαστε, δεν θέλουν να ζούμε, να είμαστε ελεύθεροι και να ελπίζουμε.Ίσως...
 Οι λέξεις έχουν στερέψει, τα λόγια έχουν λιγοστέψει. Το μόνο που με διακατέχει αυτή τη στιγμή είναι λύπη και θυμός. Θυμός γιατί οι αρχές σιωπούν, η κοινωνία σιωπά. Οι θύτες είναι ελεύθεροι, τα θύματα είναι στιγματισμένα για την υπόλοιπη ζωής τους. Η διακαιοσύνη σωπαίνει. Και το κυριότερο εσύ σωπαίνεις, και δε μιλάς. Είσαι συνένοχος της λοβοτομημένης κοινωνίας που ζεις. Μιας κοινωνίας που αρνείται να εξαλέιψει τέτοια φαινόμενα. Που πάντα προήγαγε τον σεξισμό, που πάντα προέβαλε την αντρική κυριαρχία, που πάντα παρουσίαζε τον άντρα να εξουσιάζει την γυναίκα, που πάντα παρουσίαζε την γυναίκα αδύναμη. Πάντα τοποθετούσε τον άντρα στην κορυφή της κοινωνίας. Μια κοινωνία που πάντα προέβαλε την γυναικά ως αντικείμενο του πόθου και ως εμπόρευμα. Μιας κοινωνίας που  στερεί από τα σχολεία το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, που παρέχει στέιρα μάθηση και γνώση, μιας κοινωνίας που αδιαφορεί για μένα, για σένα, για τον καθένα. Μιας κοινωνιάς που με την σιωπηρή νομιμοποίηση τέτοιων ενεργειών συνέβαλε στην ανάπτυξη ακραίων φαινόμενων.
  Αφορμή του σημερινού μου κειμένου;;Ο φόβος μου. Ώρα 01:30 μ.μ μετά από την βραδινή μου έξοδο αποφάσισα να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Βράδυ Κυριακής. Μόνο που αυτό το βράδυ δεν ήταν σαν όλα τα άλλα. Πρώτη φορά έφερα στο νου μου την 34 χρονη ζωή από την Ξάνθη που και εκείνη γυρνούσε μετά από διασκέδαση στο σπίτι της. Περπατούσα σχεδόν μόνη μου στο δρόμο. Ελάχιστα αυτοκίνητα περνούσαν εκείνη την ώρα από δίπλα μου. Πρώτη φορά γυρνούσα το κεφάλι μου, δεξιά, αριστερά να δω μήπως κάποιος με ακολουθούσε. Ποτέ δεν με διακατείχε ο φόβος. Σήμερα όμως ήταν αλλιώς. Έρημοι δρόμοι, απουσία κόσμου, και γω να διασχίζω αυτόν τον ατελείωτο δρόμο έχοντας την αίσθηση του κινδύνου και του φόβου. Είναι που για μια στιγμή έβαλα τη θέση μου στη θέση της Ζωής. Και να είναι που αυτόματα πάγωσε όλο μου το κορμί χωρίς να μπορώ να σκεφτώ κάτι. Αυτή ήταν λοιπόν η αφορμή του σημερινού μου κειμένου.Ο φόβος μου.Όσο περίεργο και αν ακούγεται. Ο φόβος για αυτά που βιώσαμε και θα βιώσουμε για όλα από δω και πέρα...

Καλή συνέχεια

  

 

 Yγ: Nιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα.Πολλά κεφάλια θα σπάσουν, μα κάποια στιγμή θα σπάσουν και τα σίδερα.( Ν.Καζαντζάκης)