Το Πολυτεχνείο ζει μέσα από τους αγώνες του σήμερα.

Εδώ Πολυτεχνείο,εδώ Πολυτεχνείο!Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών,των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Κάτω η χούντα,κάτω ο Παπαδόπουλος,έξω οι αμερικάνοι, κάτω ο φασισμός, η χούντα θα πέσει από το λαό,λαέ κατέβα στο πεζοδρόμιο, έλα να μας συμπαρασταθείς, τη λευτεριά σου για να δεις.
 Όλο και πιο έντονα αυτές τις ημέρες μου ρχονται στο νου οι παραπάνω φράσεις. Φράσεις που χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντα τέτοια εποχή φέρνω στο μυαλό μου  εικόνες,γεγονότα,στιγμές,ανθρώπους.Και πάντα κάθομαι τόσο αμίλητη και τόσο σιωπηλή βυθισμένη στις δικές μου σκέψεις.
  Σχεδόν κάθε χρόνο μου δημιουργείται η ανάγκη να περάσω από το Πολυτεχνείο. Να αφήσω ένα κόκκινο γαρύφαλο, να επισκεφθώ για ακόμη μια φορά τον εκθεσιακό χώρο του Πολυτεχνείου και να δω έστω και για λίγα λεπτά το αφιέρωμα-βίντεο βασισμένο στα τότε γεγονότα.
  17 Νοεμβρίου 1973 τότε, ξεκίνησε μια μαζική διαδήλωση λαικής αντίθεσης στο καθεστώς της χούντας των Συνταγματαρχών. 39 χρόνια μετά και ο αγώνας συνεχίζεται. Αγώνας για την αξιοπρέπεια, για την ζωή, για τα δικαιώματα και για την ελευθερία . Δεν θεωρώ άλλωστε τυχαίο το γεγονός πως ακόμη και σήμερα σε κάθε γειτονιά,σε κάθε συλλαλητήριο ακούγεται το σύνθημα: Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, η χούντα δε τελείωσε το 73.Τα τανκς καθώς και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος μπορεί να μην υπάρχουν.Υπάρχει όμως μια έντονη παρουσία δυνάμεων καταστολής όπως θέλουν να τους αποκαλούμε που συνεχώς προκαλεί, χρησιμοποιέι βία, ''πετά'' δακρυγόνα και ασφυξιογόνα, ξυλοκοπεί διαδηλωτές και προσαγάγει συνεχώς περαστικούς χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος. Από την άλλη πλευρά υπάρχει ένα κράτος το οποίο ώρα με την ώρα μέρα με τη μέρα ''τρώει τα παιδιά του''. Μια κυβέρνηση που με τα μέτρα που λαμβάνει οδηγεί όλο και περισσότερα άτομα στην απόγνωση και πολλές φορές στην αυτοκτονία.(Άλλωστε τα ποσοστά μιλούν από μόνα τους). Υπάρχει μια χρυσή αυγή που δρα ανενόχλειτη με αποτέλεσμα τα φαστιστοειδή στοχεία να αυξάνονται όλο και περισσότερο.
  Ποίος μπορεί να αμφισβητήσει λοιπόν πως η ''χούντα'' δεν τέλειωσε τότε;Όταν το ψωμί πλέον θα αποτελέι αγαθό πολυτέλειας. Όταν η παιδεία υποβαθμίζεται συνεχώς, όταν υπάρχει ελευθερία υπό περιορισμούς;
  Το Πολυτεχνείο πάντα ζούσε και θα ζει μέσα από τους αγώνες του σήμερα. Το δρόμο θα μας τον δείχνουν όλοι εκείνοι που υπήρξαν εκεί και εκείνοι που εκείνες τις μέρες έφυγαν από κοντά μας αλλά θα είναι πάντα ''αθάνατοι'' και θα μας δείχνουν πάντα τον δρόμο για να δημιουργήσουμε της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία.
   Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου,Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη,Σωκράτης Μιχαήλ,Toril Margrethe Engeland του Per Reidar,Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα,Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς,Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος,Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου,Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου,Δημήτριος Παπαϊωάννου,. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας,Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος,Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου,Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου,Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, Ευστάθιος Κολινιάτης, Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου.( Πηγή: http://news247.gr/eidisei /ereyna_aytoi_einai_oi_24_nekroi_toy_polytexneioy.2009947.html)
  

Yγ: Kουφάλες δε ξοφλήσαμε αυτό έχω μόνο να τους πω,τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν.

Καλή συνέχεια...

Πολύδροσο Φωκίδας: Ένα μελλοντικό λατομείο ή μήπως όχι;

Μεγάλωσα στο Πολύδροσο Φωκίδας ή αλλιώς στη Σουβάλα Παρνασσού(Σβάλα για τους ντόπιους του χωριού.) Ένα χωριο, χτισμένο σε υψόμετρο 380 μέτρων στις βορειοανατολικές πλαγιές του παρνασσού που απέχει μόλις δύο ώρες από την Αθήνα. Χωριό με φυσικές ομορφιές και αξιοθέατα που μπορεί να θαυμάσει κανείς.Τι να πρωτοθυμηθώ και από που να αρχίσω; Από τη σπήλαιο της Κοντύλως στην Άνω Σουβάλα που έχει σταλγμίτες και σταλακτίτες; Tην Πηγή της Αγίας Ελεούσας που βρίσκεται ανατολικά του χωριού; Το φαράγγι της Ξηριάς στην Άνω Σουβάλα; Τα μαντάμια(υδροηλεκτρικό εργοστάσιο) όπου στην βορειοανατολική πλευρά του οικισμού υπάρχει μεσαιωνικός Πύργος; Την πηγή Ζέλης-Καρκαβέλια στην Άνω Σουβάλα καθώς και τον γεροντόβραχο, την Λιάκουρα και τα Κελλάρια; Στο σημείο αυτό δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στη πλατεία του χωριού. Αχ, αυτή η πλατεία... Τόσα χρόνια λιώναμε τις σόλες των παπουτσιών μας εκεί και χανόμασταν στην μαγεία του παιχνιδιού. Τόσες ώρες ατελείωτου παιχνιδιού,τόσα χρόνια ξεγνοιασιάς,τόσα,τόσα,τόσα...Η θα ξεχάσω τις παιδικές χαρές, τους λάκκους, τις αλάνες, την περιοχή της Δήμητρας,τις αυλές των σπιτιών μας; Τόσες αναμνήσεις και τόσες μνήμες...
  Πριν δύο ημέρες ήταν όταν διάβασα μια είδηση που ομολογώ πως με σόκαρε άρχικα και στη συνέχεια θέλησα να ασχοληθώ με το εν λόγω ζήτημα που αφορά το Πολύδροσο. Η είδηση ξεκίναγε κάπως έτσι: Έγκριση απ' ευθείας εκμίσθωσης δημόσιας δασικής έκτασης 44,197 τμ. στη θέση '' Πατερολάκκα'' περιοχή Πολυδρόσου Δήμου Δελφών Π.Ε. Φωκιδας, για εκμετάλευση λατομείου σχιστολιθικών πλακών στον Νικόλαο Γ. Δρακόπουλο.
  Και αυτό δυστυχώς δεν ήταν μόνο η αρχή. Καιρό τώρα τόσο στο Πολύδροσο καθώς και στην Άνω Σουβάλα χτίζονται συνεχώς σπίτια(αυθαίρετα) σε δασικές εκτάσεις με την συνοχή όλων ενώ τόσα χρόνια γίνεται λόγος για το κατά πόσο πώσιμο είναι το νερό το οποιό πίνουμε αλλά και πάλι κανείς δε μιλάει. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ο Καλλικράτης καθώς και το κλείσιμο του Γυμνασίου. Τώρα το ποτήρι ξεχυλίζει με αυτή την είδηση για το Λατομείο.
   Ουκ ολίγες φορές σε συγκεντρώσεις,συνελεύσεις,ομιλίες και εκδηλώσεις οι αρμόδιες αρχές θίξανε ποτέ τα εν λόγω ζητήματα παρά μόνο τα κρύψαν καλά κάτω από το τραπέζι. Πάντα κουστουμαρισμένοι και χαμογελαστοί κάνανε την βόλτα τους στη Σουβάλα και ξανά η ίδια ιστορία.
   Για το θέμα του Λατομείου τι να σχολιάσω; Ότι όλοι έμειναν άναυδοι με την είδηση; Ότι ορισμένοι ήξεραν και κανείς δε μίλαγε; Ότι όλα αυτά έγιναν με τη συνοχή κάποιου; Η ότι το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι ότι κάποιοι θέλουν να βγουν άμοιροι ευθυνών; Τόσα αναπάντητα γιατί σε λίγες γραμμές.
   Δε μένω στην Σουβάλα. Η μόνιμη κατοικία μου είναι στην Αθήνα. Αλλά σε αυτό το χωριό έζησα τα πιο αγνά και τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου. Θεωρώ λοιπόν χρεός μου και χρέος όλων μας να δράσουμε, να κινητοποιηθούμε και να κινητοποιήσουμε και άλλους, να επαγρυπνίσουμε τους συντοπίτες μας και κυρίως τους νέους του χωριού γιατί αυτοί είναι το μέλλον. Πρέπει να υπερασπιστούμε αυτό το τόπο, να αφήσουμε για λίγο τις καφετέριες, τα τσιπουράδικα και τα καφενεία. Αυτά εκεί θα είναι και θα μας περιμένουν. Κάτι το οποίο δεν θα είναι εκεί θα είναι η αξιοπρέπεια μας και η ζωή μας τα οποία θα μας έχουν πάρει. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν κάτι μαζικό άμεσα πριν είναι πολύ αργά. Ας συμμετάσχουμε σε όποιες συνελεύσεις και κινητοποιήσεις και αν γίνουν. Στο σημείο αυτό και με το κλείσιμο του κειμένου μου θα ήθελα να παραθέσω κάποιους στίχους του Μπέρλοντ Μπρεχτ τους οποίους παραποίησα: Στην αρχή ήρθαν για τον Καλλικράτη, δε μίλησα γιατί δε με αφορούσε. Μετά ήρθαν για τις χωματερές, πάλι δε μίλησα γιατί δεν ήταν κοντά στο σπίτι μου. Μετά ήρθαν για τους αναδασμούς. πάλι δε μίλησα γιατί θεωρούσα πως δε με αφορούσε. Στη συνέχεια ήρθαν για το κλείσιμο του γυμνασίου, πάλι δε μίλησα γιατί δεν είχα παιδιά και δεν με εμδιέφερε. Στο τέλος όμως,όταν ήρθαν για εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει...

Υγ:  ''Tη μέση του στα δύο περίμεναν να σπάσει και να συρθεί στα πόδια τους ψελλίζοντας λόγια υποταγής. Κι εκείνος τραγουδούσε τους συντρόφους που έπεσαν πολεμώντας: Για τη χιλιάκριβη τη Λευτεριά! Για την Πατρίδα!'' ( Μικρή Ιστορία( ΕΑΤ-ΕΣΑ) του Γιάννη Αθ. Μαρρέ από το βιβλίο καταγραφές. Αθήνα.1987


Καλή συνέχεια.