Tάσεις Φυγής

Πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω.Είτε κάνοντας ταξίδια με τους γονείς μου και με φίλους,είτε πηγαίνοντας ταξίδια νοερά σε κάποιο μέρος(στην δεύτερη επιλογή άλλωστε σου δίνεται η δυνατότητα να επιλέξεις πως θα είναι  το μέρος στο οποίο θα πας και να το εξερευνήσεις όπως ακριβώς εσύ θέλεις). Εγώ σχεδόν πάντα διάλεγα την πρώτη επιλογή.Όχι γιατί δεν έχω φαντασία ή γιατί δεν είμαι ονειροπόλος ίσα ίσα,απλά το να ζήσεις το ταξίδι είναι κάτι το διαφορετικό. Ας πούμε, γνωρίζεις ποικίλα μέρη, διάφορους τύπους ανθρώπων με διαφορετικά πιστέυω και απόψεις ενώ παράλληλα βλέπεις και έναν άλλον τρόπο ζωής από αυτόν που ίσως να έκανες τόσα χρόνια.

  Το τελευταίο διάστημα παρατηρώντας τον εαυτό μου,διαπίστωσα πως έχω αρχίσει για κάποιον ανεξήγητο λόγο να έχω τάσεις φυγής. Θες το ότι με κούρασε η Αθήνα;Θες το ότι βαρέθηκα τα ίδια πράγματα;( Είναι που από ένα σημείο και μετά η μονοτονία έρχεται να αντικαταστήσει το κάθετι και τα κάνεις όλα κάπως μηχανικά). Άλλωστε αυτή η μονοτονία και η επανάληψη των ίδιων πραγμάτων και καταστάσεων μας έχει ΄φάει΄.
   Το κακό βέβαια είναι πως αυτό άρχισα να το παρατηρώ και στους γύρω μου, με την μόνη διαφορά πως εγώ άρχισα να κάνω διάφορα μικρά πράγματα για να ξεφύγω από την ΄΄ λούμπα΄΄ αν θέλετε της μονοτονίας.
   Γιατί όμως κανείς να μην κάνει τίποτα για να ξεφύγει από αυτό που τον τρώει και δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα,παρά μόνο είναι θεατής σε αυτή τη κατάσταση και να ζει σαν παθητικός δέκτης της ζωής του; Kαι δεν μιλάω για ανέφικτα πράγματα!Μιλώ για ένα ταξίδι καθώς και την στροφή στην τέχνη.
   Αρχικά ένα ταξίδι σε βοηθά να αλλάξεις παραστάσεις,να γνωρίσεις πτυχές του εαυτού σου που ίσως δε γνώριζες και να συναναστραφείς με άτομα άλλης ιδιοσυγκρασίας από σένα.
   Όσον αφορά την τέχνη;; Αποτελέι κατά τη γνώμη μου τεράστια διέξοδο για να ξεφύγεις από καταστάσεις που σε κουράζουν και σε κατακερματίζουν.Για παράδειγμα ένα βιβλίο,ένα θεατρικό έργο,ένα κινηματογραφικό έργο ακόμα και ένα τραγούδι που θα ακούσεις στο ραδιόφωνο, καθώς και η ζωγραφική μπορούν να σε κάνουν να ξεφύγεις από αυτό που σε τρώει. Μπορείς να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και να βγάλεις από μέσα σου συναισθήματα που για κάποιο λόγο τα έπνιγες τόσο καιρό και δεν ήθελες να βγούν στην επιφάνεια.
    Τι περιμένεις λοιπόν; Δραστηριοποιήσου, ξεπέρασε τους φόβους σου, εκδήλωσε τα συναισθήματα σου, βρες ένα καταφύγιο για σένα, βγες από το αδιέξοδο που έχεις πέσει,και το σημαντικότερο μίλα με τους φίλους σου,με τους γονείς σου ακόμα και με τον περαστικό στο δρόμο ίσως να σε βοηθήσει. Μόνο τότε θα μπορέσεις να νιώσεις ελεύθερος και θα μπορέσεις να βρείς το καταφύγιο που ψάχνεις.
   Δεν ξέρω γιατί μπήκα στην διαδικασία να γράψω ένα τέτοιο κείμενο. Απλά είναι που βλέπω στα μάτια πολλών την απογοήτευση και την θέληση που έχουν για  να ξεφύγουν από κάτι αλλά για κάποιον λόγο μένουν αμμέτοχοι σε όλο αυτό και κάποιος ανασταλτικός παράγοντας τους εμποδίζει να το κάνουν. Ελπίζω εσύ να βρέις με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το καταφύγιο που ψάχνεις γιατί...Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς...

Καλό βράδυ...

Όπως είχε γράψει και ο Pablo nerouda στο ποίημα του ΄΄Ας βγούμε΄΄ :  Να κρατήσουμε τη σκιά για να δούμε αν από το σκοτάδι μπορούμε να βγούμε και να ψαχουλέψουμε στους τοίχους και να παραφυλάξουμε το φως για να το τσακώσουμε κι έτσι μια για πάντα να μας ανήκει ο ήλιος της κάθε μέρας.

Hλεκτρικός Θησέας,και τα λοιπά...

Για όσους έχουν μεγαλώσει με τον Παύλο σιδηρόπουλο αναμφίβολα θα γνωρίζουν ποίος είναι ο Ηλεκτρικός θησέας καθώς και το νόημα που θέλει να περάσει αυτό το τραγούδι. Για όσους πάλι δε το γνωρίζουν ή απλά έτυχε να το πετύχουν κάποια στιγμή στο ραδιόφωνο και δεν στάθηκαν πολύ στο νοηματικό κομμάτι του είναι μια καλή ευκαίρια να το γνωρίσουν μέσα από αυτό το κείμενο. Άλλωστε έχει περάσει ένας χρόνος σχεδόν που έχω αυτό το Blog και δεν έχω μπει στην διαδικάσια να γράψω έστω μερικές γραμμές για την απόφαση μου να το ονομάσω έτσι.

Ηλεκτρικός Θησέας λοιπόν...Τραγούδι που γράφτηκε το 1988 με μουσική επένδυση του Γιάννη Μαρκόπουλου, στίχους του Δημήτρη Βάρου και ερμηνευτές τον Παύλο σιδηρόπουλο και την Μαρία Φωτίου. Κοινωνικοπολιτικού χαραχτήρα τραγούδι με έντονο πολιτικό νόημα,ανατρεπτικό μήνυμα(ειδικά για τα δεδομένα εκείνης της εποχής) το οποίο επηρεάζει άμεσα εμένα,εσένα,εμάς...

  Κάποιος θα μπορούσε να παρομοιάσει τον Ηλεκτρικό θησέα με την ίδια την Ελλάδα. Τόσα χρόνια εκεί αδύναμη και κουρασμένη περιμένοντας την αλλαγή άπραγη χωρίς να διστάσει για το κάθετι.

  Μέσα σε αυτό το τραγούδι γίνεται λόγος για τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο καθώς και τον εμφύλιο δίνοντας έτσι μια νότα ελπίδας,αισιοδοξίας και δημιουργικότητας  για το μέλλον το οποίο από ότι φαίνεται θα είναι πολύ ζοφερό. ( Με την αναφορά στους δύο αυτούς πολέμους ίσως γίνεται λόγος για την δύναμη της Ελλάδας να καταφέρει να αναγεννηθέι ξανά παρ όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε).

Η Αριάδνη, ο Λεωνίδας, ο πολιτισμός, η ψηφοθηρία, τα ΜΜΕ, το σάπιο πολιτικό σύστημα, οι αξίες για τη ζωή καθώς και τα ιδανικά είναι μερικά θέματα τα οποία κεντρίζουν το ενδιαφέρον του ακροατή και είναι θέματα τα οποία απασχολούν τις  κοινωνίες έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί κατά καιρούς. Αν αφιερώσεις λίγο χρόνο να το ακούσεις ίσως βρείς κάποια στοιχέια του εαυτού σου μέσα σε αυτό.

 Εντύπωση από το εν λόγω τραγούδι μου προκάλεσαν οι εξής στίχοι(άλλωστε είναι και οι τελευταίοι του τραγουδιού). Οι οποίοι λένε: Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς. Oυσιαστικά στο σημείο αυτό καλείσαι να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο πράγματα. Η πρώτη σου επιλογή είναι να μείνεις με την μοναξιά σου, να αδιαφορήσεις, να γίνεις έρμαιο της τύχης σου και να μαζοποιηθείς και η δεύτερη είναι να ονειρευτείς,να αγαπήσεις να αγαπηθείς,να διεκδικήσεις,να ζήσεις και να παλέψεις όχι μόνο για τα ίδια τα κεκτημένα αλλά και για την ίδια σου την αξιοπρέπεια,για το μέλλον σου,για τον διπλανό σου και κυρίως για...Εσένα. Εαν χάσεις μη σε πάρει από κάτω,αρκεί μόνο να ξέρεις ότι προσπάθησες να ξεφύγεις από το μέλλον σου που κάποιοι έχουν προδιαγράψει ήδη για σένα. Θα ξέρεις ότι προσπάθησες να ξεφύγεις από αυτό που σου τρώει την ψυχή και δεν σε αφήνει να ανασάνεις ενώ ταυτόχρονα σε πνίγει τόσο πολύ που θες να απεγκλωβιστείς απο αυτό.

Το τραγούδι αυτό μπορεί να γράφτηκε το 1988 αλλά είναι προσαρμοσμένο(δυστυχώς)στα τωρινά δεδομένα..Τι ειρωνεία...

 Ας αφήσουμε λοιπόν τους ψευτοπατριωτισμούς και ας στοχεύσουμε σε μια ουσιαστική αλλαγή. Το τέλος σε αυτή την ιστορία δε θα το δώσει κανένας άλλος παρά μόνο εμείς.( Ναι, μπορεί να ακούγεται κλισέ και ουτοπικό αλλά πρέπει να πιστέψουμε σε αυτό ειδικά εμείς,που είμαστε η νέα γενιά που μπορεί να φέρει την αλλαγή).

Τι θα κάνεις λοιπόν;;Θα πάρεις τηλέφωνο τη μοναξιά σου ή θα βγείς ξανά στο δρόμο της φωτιάς με οποιοδήποτε κόστος;; Εγώ θα προτιμήσω το δεύτερο.Ελπίζω και συ...

Καλό βράδυ και να Θυμάσαι: H Μοναξιά είναι Τρομοκράτης.

Tα παραμύθια δεν είναι αλήθεια αλλά τουλάχιστον δε μας λένε ποτέ ψέματα...

Aπό μικρή μου άρεσαν τα παραμύθια. Ξέρετε με τις ώρες χάζευα τους ήρωες των παραμυθιών. Άλλοι δυνατοί, άλλοι αδύναμοι και άλλοι ερχόμενοι από έναν κόσμο διαφορετικό,μαγικό θα έλεγα. Να εκεί που πάντα κυριαρχούσε το καλό και το δίκαιο, που όλοι ήταν πραγματικά ευτυχισμένοι ζώντας σε μια κοινωνία δικαίου. Βέβαια πολλές φορές στα παραμύθια εντύπωση μου έκανε το γεγονός πως ενώ κυριαρχούσε το άδικο και γενικότερα το αίσθημα του μίσους και του φόβου στο τέλος εμφανίζόταν ένας ήρωας που ανέτρεπε τα πάντα και κατάφερνε να αλλάξει την ιστορία.Nαι ναι αυτό που λέμε ΄΄ Και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα΄΄.
   Πάντα πίστευα ότι τα παραμύθια παρόλο που δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα και παρόλο που δεν είχαν δόση αλήθειας δεν ήταν άμεσα συνυφασμένα με τα ψέματα. Αυτό το κατάλαβα καλύτερα διαβάζοντας την ιστορία του γλάρου Ιωνάθαν Λίβιγκτον. Όσοι δεν τον γνωρίζετε θα μου πείτε ποιός είναι αυτός.
   Ο γλάρος Ιωνάθαν είναι ένα δημιούργημα του Richard Bach. Ένας γλάρος διαφορετικός από τους υπόλοιπους γλάρους. Γεμάτος πάθος για ζωή, για ελευθερία,γεμάτος πείσμα. Ένας γλάρος που μέσα από την ιστορία του θέλει να μας αποδείξει περίτρανα ότι εκεί στον έξω κόσμο υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν φαίνονται( τα οποία πάντα θα πετούν μαζί τον Ιωνάθαν).
  Παρόλο που η ιστορία του έχει στοιχεία παραμυθιού με συνεπήρε και θα έλεγα κιόλας ότι ταυτίστηκα μαζί της. Θα με ρωτήσετε γιατί...Να είναι που αυτή η ιστορία απευθύνεται σε άτομα που ακολουθούν τους δικούς τους νόμους όταν ξέρουν πως έχουν δίκιο, σε ανθρώπους που ξέρουν ότι υπάρχει στη ζωή κάτι παραπάνω από αυτό που μπορεί να δει το μάτι, σε εκείνους που διστάζουν να κάνουν το επόμενο βήμα στη ζωή τους και απλά θέλουν να ξεφύγουν λίγο από τη καθημερινότητα τους.
   Aυτός είναι ο γλάρος Ιωνάθαν λοιπόν. Ένας γλάρος που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Άλλωστε πέταξε σημαίνει αποδεσμέυσου, σπάσε τις προσκολήσεις, έχε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στη δύναμη του αοράτου, φώναξε για το δίκαιο και πάλεψε για αυτό,νίκησε τους φόβους σου και ''ΠΕΤΑ''. Γιατί μόνο αυτό έχει σημασία το πέταγμα  καθώς και το αίσθημα της ελευθερίας που βιώνεις ενώ πετάς.
   Μήπως τελικά πρέπει να δώσουμε περισσότερη σημασία στα μηνύματα που μας δίνει μία ιστορία  καθώς και να μπούμε στην διαδικασία της αποκωδικοποίησης τους και όχι να σταθούμε μόνο στο αν είναι δημιουργήματα μυθοπλασίας;Ίσως μόνο τότε καταλάβουμε ότι τα παραμύθια παρόλο που δεν είναι διόλου αληθινά δεν πρόκειται ποτέ να μας προδώσουν και να μας πουν...Ψέματα...

Kαλό βράδυ και να θυμάστε...Κάποια πουλιά τραγουδούν για λευτεριά,κάποια φεύγουν και πετούν ψηλά...