Nα αγαπάς την Ειρήνη...(Έκθεση που ξέθαψα από το συρτάρι του γραφέιου μου η οποία γράφτηκε από μένα όταν ήμουν 14 ετών)

Τι είναι άραγε Ειρήνη;Το όνειρο του παιδιού είναι Ειρήνη. Το όνειρο της μάνας είναι η Ειρήνη.Τα λόγια της αγάπης κάτω από τα δέντρα είναι η Ειρήνη.
    Η Ειρήνη είναι κάτι το ευχάριστο. Μέσα από την Ειρήνη αναπτύσσεται ο πολιτισμός, η οικονομία, οι τέχνες και τα γράμματα, γιατί όταν υπάρχει Ειρήνη όλα τα παιδιά και περισσότερο τα παιδιά του τρίτου κόσμου έχουν την δυνατότητα να μάθουν να γράφουν, να διαβάζουν και να αναπτύξουν έστω και λίγο την οικονομία της χώρας τους.
    Όλοι πρέπει να αγαπάμε την Ειρήνη,δυνατοί και αδύνατοι, μικροί και μεγάλοι. Κατά τη γνώμη μου δε θα έπρεπε να γίνεται πόλεμος γιατί προξενεί πολλές καταστροφές.
     Πόλεμος...Τι αντιπροσωπεύει η λέξη πόλεμος;; Μίσος, λύπη, δάκρυα, φρίκη. Αυτό είναι ο πόλεμος λοιπόν. Οι μεγάλες δυνάμεις θέλουν να επιβληθούν στις μικρές. Γιατί άραγε; Όλα αυτά γίνονται για να αναπτύξουν την οικονομία τους τα μεγάλα κράτη.
     Για όλα τα παραπάνω πρέπει να αγαπάμε την Ειρήνη. Αν δεν θέλουμε να βλέπουμε κάθε μέρα νεκρά παιδιά στις χώρες του τρίτου κόσμου πρέπει να συμβάλουμε όλοι σε αυτό. Να βγούμε στους δρόμους και να φωνάξουμε << Θέλουμε Ειρήνη και όχι Πόλεμο>>. Τότε ίσως μπορεί να ακουστεί η φωνή μας στις μεγάλες δυνάμεις και να γίνει κάτι με το θέμα του Πολέμου.
      Γιατί αδέρφια μου,μες στην Ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος με τα όνειρα του.Δώστε τα χέρια αδέρφια μου αυτό είναι Ειρήνη...Μόνο αυτό, τίποτε άλλο...


Υγ: Αυτή την έκθεση δεν την ανέβασα προς εντυπωσιασμό η με στόχο να αποσπάσω σχόλια τύπου ααα πολύ ώριμη σκέψη για την ηλικία σου. Την ανέβασα γιατί θέλω να τονίσω ότι τα μάτια ενός παιδιού βλέπουν πάντα  κάποια πράγματα που ίσως να μην τα βλέπουν οι μεγάλοι ...Έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε που την έγραψα και όχι μόνο δεν υπάρχει Ειρήνη αλλά δυστυχώς τείνει να εκλείψει παντελώς η έννοια της λέξης ...Θα κλείσω με Ρίτσο όπως άλλωστε έκλεισα αλλα και ξεκίνησα την έκθεση μου,επιβάλλεται νομίζω...

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα,τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο,αυτό είναι η ειρήνη.

 
    

Η Αλληλεγγύη το όπλο των λαών...

Oφείλω να ομολογήσω ότι έχω πολύ καιρό να αναρτήσω κάποιο δικό μου κειμένο στο blog.Θέλετε το ότι τα γεγονότα εκτυλίχθηκαν τόσο γρήγορα που δεν χωρούσαν στις σειρές ενώ κειμένου;Ίσως τα ίδια τα γέγονοτα ξεπέρασαν και μένα την ίδια...Ίσως ότι δεν είχα διάθεση να σχολιάσω κάτι...Ίσως ότι απογοητέυτηκα;Ίσως, ίσως, ίσως...Άλλα μετά από κάποια γεγονότα τα οποία συνέβησαν τον τελευταίο καιρό θέλησα να γράψω αυτό το κείμενο...Σαν προσωπική μου ανάγκη θα έλεγα.Συγκεκριμένα μέσα από αυτό το κείμενο θα ήθελα να τονίσω την ανάγκη για την ύπαρξη αλληλεγύης και πόσο χρειάζεται τη σημερινή εποχή.Τι σημαίνει όμως αλληλέγγύη ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε πόσο σημαντική είναι για όλους μας;;Το ηθικό καθήκον, η υποχρέωση που έχουν τα μέλη μιας ομάδας να αλληλοϋποστηρίζονται και να αλληλοβοηθούνται...Πως προσδιορίζεται όμως το καθήκον;Aυτό που οφείλει να πράξει κάποιος, ακολουθώντας γραπτούς ή άγραφους κανόνες, τη συνείδηση ,την κοινωνία, το έθιμο ή τον ηθικό νόμο...Θεωρώ ότι τον στις εποχές που ζούμε η αλληλεγύη είναι τόσο επίκαιρη και σημαντική όσο ποτέ άλλωτε...Από το να κάνεις κάτι βαρυσήμαντο μέχρι το να δώσεις το εισιτήριο σου στον διπλανό η περαστικό σου.Πράγμα το οποίο μου συνέβει τις προάλλες.Ένας κύριος τελείως αυθόρμητα άπλωσε το χέρι του και μου έδωσε το εισιτήριο του λέγοντας μου ότι μικρή είσαι δεν χρειάζεται να ξοδεύεις και για αυτό...Εξεπλάγην μπορώ να πω...Θετικά πάντα...Είχα μια αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν παρατηρούν τι συμβαίνει γύρω τους..Ότι εμδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και τίποτα παραπάνω...Σαφώς και υπάρχει και κάποια μερίδα ατόμων η οποία λειτουργεί έτσι αλλά δεν είναι η πλειοψηφία,μάλλον δεν δέχομαι ότι είναι η πλειοψηφία..Ή και να είναι, η ιστορία έχει δείξει ότι οι μειοψηφίες άλλαξαν τον κόσμο και έφεραν ριζικές αλλαγές.
    Μετά από το περιστατικό με τον κύριο στο λεωφορείο ακολούθησε ένα άλλο περιστατικό. Μέρα τετάρτη και ώρα 1-2 το βράδυ στα εξάρχεια στο πάρκο ναυαρίνου. Μας πλησίασε ένα ζευγάρι που μας ζητούσε λίγο κρασί βλέποντας μας να πίνουμε...Άλλος στη θέση μας ίσως φοβόταν ίσως έλεγε αυθόρμητα από μέσα του΄΄ Δεν μας παρατάτε βραδιάτικα'',εμείς παρόλα αυτά δώσαμε γιατί το θεωρήσαμε τελέιως φυσιολογικό και στην πορεία το ίδιο το ζευγάρι θέλησε να ανοίξει συζήτηση μαζί μας.Ναι στις 2 το βράδυ θέλησαν να μιλήσουν με κάποιους που δεν είχαν δει ποτέ στη ζωή τους.Ήταν Πολωνοί αλλά δεν είχε καμία σημασία..Είχαμε γίνει όλοι μια παρέα και ανταλλάσαμε απόψεις,παρατηρούσαμε ο ένας τον άλλον και είχαμε μια άρτια επικοινωνία...Καταλάβαμε θα λέγαμε την ανάγκη που είχαν εκείνη τη στιγμή να μας μιλήσουν και να συζητήσουν με κάποιον...

    Περιστατικό No3 και θα κλείσω με αυτό για νομίζω ότι η έννοια της συντροφικότητας συμπεριλαμβάνει  και όλα τα παραπάνω...Μάλλον δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό είναι αυτό που βιώνω τα τελευταία χρόνια κατεβαίνοντας σε κάποια πορεία...Ξέρετε νιώθω πολύ μεγάλη χαρά όταν με το που πέσει το πρώτο δακρυγόνο η με το που γίνει κάτι αμέσως ο διπλανός σου θα σε καθησυχάσει θα σου δώσει αμέσως βοήθεια είτε maalox είτε κάποια συμβουλή, ίσως και να σε απομονώσει από το σύνολο και θα σε πάει κάπου να καθήσεις για να βεβαιωθεί ότι είσαι σίγουρα καλά,θα σε ρωτήσει αν χρειάζεσαι κάτι και πάνω από όλα δε θα σε αφήσει λεπτό από τα μάτια του μέχρι να σταματήσει η διαδήλωση....Τελικά συντροφικότητα και αλληλεγγύη δύο έννοιες αλληλένδετες...Πόσο χρειάζονται την σημερινή εποχή και πόσο εκλείπουν;;Δυστυχώς φοράμε παρωπίδες και δεν βλέπουμε τις πραγματικές ανάγκες και προταιρεότητες που πρέπει να βάλουμε στη ζωή μας...Πόσο σημαντικά είναι τα υλικά αγαθά και οι υλικιστικές μας ανάγκες τις οποίες βάζουμε   πάνω από εμάς από τα συναισθήματα μας,πάνω από τον ίδιο μας τον εαυτό...Άλλωστε αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι.Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι  ένα οποιοδήποτε πρωινό...
  Σας αφήνω λοιπόν με την σκέψη ότι θα επηρεαστείτε έστω και λίγο από το κέιμενο που έγραψα και θα αναρρωτηθέιτε τι πραγματικά θέλετε από τη ζωή σας καθώς και τι είναι πιο σημαντικό για σας...


Materialistic VS Human Which Side Are You On?

Υγ:Συζητήστε, εμπιστευθείτε, κουβεντιάστε με τον εαυτό σας, με τον διπλανό σας, όλοι με όλους στη γειτονιά, στη δουλειά, στο σχολείο, στις αριστερές οργανώσεις, στο Διαδίκτυο. Και κλείστε την τηλεόραση

Γιατί κλαις...Πρόεδρε;;

Τ’ αληθινά δάκρυα απεχθάνονται το φως της δημοσιότητας.
ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ

28 Οκτώβρη 2011

Είδα το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να ορθώνεται.
Είδα το φάσκελο του έφηβου στους κομισάριους.
Είδα τους νέους ν’ αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την εξέδρα του καίσαρα.
Είδα το  πένθος στα άσπρα πουκάμισα.
Είδα τη σημαία να ατενίζει το λαό.
Είδα στις μπάντες με μαύρες κορδέλες
Είδα την απόγνωση να γίνεται οργή,
την οργή να παίρνει στόμα,
το στόμα να καταριέται και ν’ απαιτεί.

ΕΠΕΛΑΣΗ, ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΠΡΟΕΛΑΣΗ.

Στην τελετή παράδοσης  της προεδρίας το 2005, η αποχωρούσα πρόεδρος, κ. Ψαρούδα Μπενάκη, τονίζει: «τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν»,       «Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται αλλά και να παραβιάζονται, από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων»,  «Η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης». 

 Έκτοτε η κ. Μπενάκη εξαφανίστηκε από το πολιτικό προσκήνιο, ενώ τη δήλωσή της δεν καταδέχτηκε να σχολιάσει κανένας εμβριθής αναλυτής, κανένας ειδικός παραθυρολάγνος.

Σ’ αυτή την απίστευτη δήλωση, θα μπορούσατε τουλάχιστον να πείτε πως, όσον αφορά την προεδρία της δημοκρατίας, θα αποκρούσετε τέτοια μαύρα ενδεχόμενα και θα προστατέψετε την εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα των ανθρώπων. .
Εσείς τότε, κύριε πρόεδρε,  απαντήσατε μ’ ένα ασυνάρτητο «ευχαριστώ».

Η «λαϊκή κυριαρχία», που αναφέρεται στον πρόλογο του συντάγματος και που με τόσο ωραία λογάκια διατυμπανίστηκε από το μεγάλο παραμυθά στο «συμβόλαιο με το λαό», συρρικνώθηκε στην υπογραφή του νεογιάπη υπουργού οικονομικών και παραοικονομίας.
Από τις 6 Μάη 2010 και στο εξής, ο εκάστοτε αυτός αποφασίζει την ανανέωση των συνθηκών παράδοσης της χώρας, καταδεχόμενος ενίοτε να σας ενημερώνει. Οι πολλοί των ‘έγκριτων’ συνταγματολόγων και  οι συνυπεύθυνοι συνυπουργοί  κατάπιανε αμάσητη την πιο κατάφωρη παραβίαση  του.
Η χώρα παραδόθηκε στο στόμα του λύκου. Άρχισε η μεγάλη νύχτα για το λαό.
Εσείς τότε εκκωφαντικά, και οπωσδήποτε χωρίς να δακρύσετε, σιωπήσατε, κύριε πρόεδρε.

Και όσο έβλεπαν  με πόση άνεση συνυπογράφετε, αποφάσισαν να μην μπαίνουν καν στον κόπο. Ούτε εκείνοι, ούτε εσείς.
Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση, οι δυο μαύρες νεκρολογίες.  δεν φέρνουν καν τη δική σας υπογραφή. Όχι γιατί την αρνηθήκατε, όπως θα ‘πρεπε ως εγγυητής του Συντάγματος, αλλά γιατί σας θεώρησαν -  τόσο απαξιωτικά για σας, τόσο καταστροφικά για τη χώρα - δεδομένο.
Κι όμως δε δακρύσατε.

Όταν ο υπογραμμένος από εσάς νόμος περί συλλογικών διαπραγματεύσεων και το άρθρο 22 του Συντάγματος περί προστασίας της εργασίας, «ηθικής και υλικής  εξύψωσης του εργαζόμενου» και άλλα τέτοια μπλα-μπλα, έγιναν κουρέλι από ένα μνημόνιο ενταφιασμού της στοιχειώδους εργασιακής αξιοπρέπειας, αποδεχτήκατε το κουρέλιασμα. Μόνο που δεν κουρελιαζόντουσαν λέξεις και κατ’ επίφαση διακηρύξεις , αλλά οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων.
Εσείς τότε, επιλέξατε  το ρόλο του μητροπολίτη των ευχελαίων και, χωρίς να δακρύσετε, παραμείνατε στη θαλπωρή της σιωπής.

Και όσο έβλεπαν  με πόση άνεση συνυπογράφετε, σας έφερναν για επικύρωση τον ένα θάνατο, μετά τον άλλο.  

Και να και ο Καλλικράτης, που έρχεται κομίζοντας την αποδόμηση της χώρας.   
Ένας νόμος που η ψυχή του συνοψίζεται στο τρίπτυχο: ομοσπονδιοποίηση, συγκεντρωτισμός, ιδιωτικοποίηση.
- Υπογράψτε, κύριε πρόεδρε.
- Τι είναι αυτό;
- Ο νόμος νούμερο 3852/10.
- Και σε τι αφορά;
- Στο «νοικοκύρεμα, τη μεταρρύθμιση, τον εκσυγχρονισμό».
Τόσο  ανυποψίαστος πια στο βιασμό των εννοιών;
Στο νούμερο 3852/10, υπογράψατε τη συγχώνευση σχολείων, το κλείσιμο νοσοκομείων, την εγκατάλειψη του ορεινού χωριού, την προαναγγελία των «ελεύθερων ζωνών».
Εσείς τότε ζητήσατε καινούρια πένα για να βάλετε αδάκρυτα την ευδιάκριτη επικύρωση.

Όταν ο ευτραφής εγγονός του Πάγκαλου προανήγγειλε την αντισυνταγματική κατάργηση της μονιμότητας,  ο καθηγητής του συνταγματικού Δικαίου, κ. Αντώνης Μανιτάκης, δήλωσε: «Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα το επιχειρήσει. Το θεωρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πολίτη».
Αυτή θα έπρεπε να είναι δική σας δήλωση.
Δεν έγινε ποτέ.
Αντίθετα, όταν προχθές σας έφεραν το νόμο «περί νέου ενιαίου μισθολογίου», ρωτήσατε τι πάει να πει «έφεδρος». Οι επιμελητές των λογοτεχνικών αυτών κειμένων σας εξήγησαν: «τους απονέμουμε αξιώματα, κύριε πρόεδρε».
Εσείς τότε αμολήσατε, χωρίς να δακρύσετε,  άλλη μια φαρδιά-πλατιά υπογραφή.

Και να μια καταιγίδα νόμων και υπονόμων για κατώτατους μισθούς, ημερήσιες συμβάσεις, χαράτσια και δεκάτες, επιβολή τέλους ακινήτου σε ανθρώπους με αναπηρία 75% και σε άνεργους,  προκαταβολικές απαλλαγές των υπουργών από κακουργήματα ενάντια στη χώρα.
Κοντέψατε να πάθετε τενοντίτιδα απ’ τις πολλές υπογραφές κι όμως δε διστάσατε να επικυρώνετε, χωρίς να δακρύζετε,  κύριε πρόεδρε.

Κι όταν ξεμπέρδεψαν με τα βραχυπρόθεσμα,  σας έφεραν προς υπογραφή τα ‘μεσοπρόθεσμα’. Το κατοχικό φιρμάνι που επισείει την εσχάτη προδοσία, με μπιτ παρά ξεπούλημα όλου του πλούτου αυτού του κατασπατηλημένου λαού, με υποχρέωσή του, λέει, να συντηρεί τα πουλημένα και να εγγυάται και δάνεια για τους αγοραστές.
Ούτε και τότε δακρύσατε και επιπλέον συνυπογράψατε.   

Από την ώρα που διαβάσαμε για τον πρώτο απελπισμένο που αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε την απόλυση, την ανεργία, την εξαθλίωση, το άδειο βλέμμα του παιδιού του μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν δεκάδες αυτόχειρες. Τι θλιβερή πρωτιά η χώρα του ήλιου, του απέραντου γαλάζιου, του τουριστικού μύθου να είναι σήμερα πρώτη σε αυτοκτονίες σε όλη την Ευρώπη.
Ούτε όμως και γι αυτό δε δακρύσατε ποτέ, κύριε πρόεδρε.

Και όταν τα χημικά και τα δακρυγόνα πνίγουν  την Αθήνα και τρέχουν  ποτάμια τα  δάκρυα αυτών που  επιμένουν να μην αυτοκτονούν και να διεκδικούν το δικαίωμα τους στη ζωή, και το χαμένο γέλιο των παιδιών τους,
τι σόι μόνωση έχει το προεδρικό μέγαρο, ώστε να μην τρέχει ένα δικό σας δάκρυ, κύριε πρόεδρε;

Είχατε τρεις επιλογές: τη συνενοχή, την άρνηση να επικυρώσετε  όλη αυτή την αντισυνταγματική, δηλητηριώδη νομοκαταιγίδα και – αν σας ήταν δύσκολο να προκαλέσετε πολιτειακό ζήτημα –  την ηρωική έξοδο, με μια αξιοπρεπή παραίτηση.
Ας αφήνατε κάποιον, που δεν πολέμησε τους Ναζί, να υπογράφει τον ένα θάνατο μετά τον άλλο. Κάνατε τις επιλογές σας.

Δεν θέλω να λαϊκίζω, κύριε πρόεδρε, όμως όταν χτες αναφερθήκατε στη συμμετοχή σας στο αντιναζιστικό αγώνα, σκεφθήκατε  πόσες χιλιάδες, από τους τότε συναγωνιστές σας, έφαγε η εξορία, ο ταγματασφαλίτης, τα βασανιστήρια; Πόσοι έμειναν ανώνυμοι, θαμμένοι για πάντα στον ομαδικό τάφο του  Άγνωστου στρατιώτη; Πόσοι από αυτά τα «τιμημένα γηρατειά» πρέπει σήμερα να επιλέξουν ανάμεσα στο φαΐ και το φάρμακο γιατί η σύνταξή τους δε φτάνει; Ότι για τους ανθρώπους αυτούς που δούλεψαν σκληρά,  η δική σας ετήσια αμοιβή των 447.000 ευρώ αγγίζει τα νούμερα των συμπαντικών μετρήσεων;
Σκεφθείτε   μόνο ότι για το συνταξιούχο των 500 ευρώ –  που με τη δική σας πάλι υπογραφή ξεπερνά το αφορολόγητο των 5000 – η ετήσια αμοιβή σας αντιστοιχεί σε 75 χρόνια πεντακοσάρικου.
Αν δακρύζατε για όλα αυτά ή γιατί ανθρώπινα αισθανθήκατε  πολύ τυχερός, κατανοητό, κύριε πρόεδρε. Θυμηθείτε μόνο από την αστείρευτη λαϊκή θυμοσοφία πως «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». 
Αν κλαίγατε γιατί είδατε κι εσείς το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να αποστρέφει το κεφάλι και τον έφηβο να φασκελώνει τους κομισάριους της εξέδρας που τους χαντακώνουν τη ζωή, θα ήταν τιμή σας.
Και τέλος –  γιατί η πολλή κλαυσιλογία καταντάει αηδία –  μην ντρέπεστε για μας, κύριε πρόεδρε. Κρατείστε τη ντροπή και μοιραστείτε  την μ’  αυτούς που  επισκέπτονται το προεδρικό μέγαρο για μια καινούργια υπογραφή που αφορά στο ξεπούλημα της χώρας και την ερήμωση του λαού.
Δε ζητήσαμε από τους πατεράδες και παππούδες μας να πολεμήσουν το Δ’ Ράιχ και τους σημερινούς δωσίλογους γιατί αυτό αντιστοιχεί σε μας. Δεν τους ζητάμε όμως να παίξουν και το ρόλο του Αβραάμ.
Δεν είμαστε πρόβατα και δεν θα πάμε ποτέ εκούσια στο σφαγείο.
Και, κύριε πρόεδρε, θυμηθείτε πως όποιος μετράει πρόβατα, στη γλώσσα του Αισχύλου, θα ‘χει τον ύπνο του Αγαμέμνονα.

Νίνα Γεωργιάδου
Κάλυμνος, 29-10-11