Ενός λεπτού σιγή στις γυναίκες που κάποια στιγμή στη ζωή τους βίωσαν σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό τους. Που υπήρξαν θύματα βιασμού ή απόπειρας, που έχουν αναφέρει μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας τους. Στις γυναίκες που διακινούνται παράνομα κάθε χρόνο με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση και την εξαναγκαστική εργασία. Στις εκατομμύρια γυναίκες και τα κορίτσια εκείνα που έχουν υποστεί ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων αλλά και στα θύματα ενδοοικογενειακής βίας που δεν βρήκαν το θάρρος να την καταγγέλλουν.
Ενός λεπτού σιγή για τις γυναίκες που έχουν υποστεί οικονομική βία από τον σύντροφό τους, που έχουν παρενοχληθεί σεξουαλικά στο διαδίκτυο, που έχουν βιώσει το «stalking» (εξακολουθητική παρακολούθηση) αλλά και στις γυναίκες εκείνες που δολοφονούνται από τους συζύγους και τους συντρόφους τους.
Ενός λεπτού σιγή, στις γυναίκες εκείνες που άντεξαν και δεν λύγισαν. Σε εκείνες, που κατάφεραν να καταγγείλουν τον βιασμό τους, που ζήτησαν βοήθεια, που έφυγαν από το κακοποιητικό περιβάλλον, που βρήκαν την ψυχική δύναμη να χαράξουν την δική τους πορεία. Ενός λεπτού σιγή όμως και στις γυναίκες που ζουν στις κλειστές κοινωνίες και εγκλωβίζονται στο αιώνιο εκείνο « Σώπα μη μιλάς».
Ενός λεπτού σιγή, για την ίδια τη γυναίκα που άλλοτε σιωπά, άλλοτε υπομένει, άλλοτε αντιδρά και διεκδικεί σθεναρά τη θέση που της αξίζει μέσα στην κοινωνία.
Ναι, ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για την «Ελένη και την κάθε Ελένη της επαρχίας, της Αθήνας κοιμωμένη που η ζωή της ήδη είναι επικηρυγμένη».
Ακολουθεί το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη «Καντάτα, 1960»
“…Φτωχές γυναίκες, μοδίστρες, δακτυλογράφοι, ασπρορουχούδες, τίμιες ή σπιτωμένες, ακόμα κι άλλες εκείνες του σκοινιού και του παλουκιού, γυναίκες του ανέμου, της βροχής, του κουρνιαχτού, νιώσαμε το φόβο που κρύβεται καμιά φορά πίσω από την αγνότητα, την κούραση πίσω από την καλοσύνη ή την αδιαφορία πίσω απ’ την υπακοή. Μα πιο πολύ νιώσαμε την αδυναμία που κρύβεται πίσω απ’ την κακία. Συχνά μας άφησαν εκείνοι που αγαπούσαμε πολλές, πάνω στη τρέλα τους, τους ρίξανε βιτριόλι, οι πιο πολλές βέβαια κλάψαμε, χτυπηθήκαμε, μα φροντίσαμε σύντομα να βρούμε έναν άλλον, γιατί τα χρόνια περνάνε…Αν μας έβλεπε κανείς το βράδυ, όταν μένουμε μονάχες και βγάζουμε τις φουρκέτες, τις ζαρτιέρες, και κρεμάμε στην κρεμάστρα το πανωφόρι κι αυτήν τη βαμμένη μάσκα που μας φόρεσαν, εδώ και αιώνες τώρα, οι άντρες για να τους αρέσουμε –αν μας έβλεπαν, θα τρόμαζαν μπροστά σε τούτο το γυμνό, κουρασμένο πρόσωπο. Αχ, γυναίκες έρημες, κανείς δεν έμαθε ποτέ πόση αγωνία κρύβεται πίσω απ’ τη λαγνεία, ή την υστεροβουλία μας. Και πάντα γυρεύαμε το καλύτερο…Συχνά καταφύγαμε και στις χαρτορίχτρες, τρέχουμε στα μέντιουμ να μάθουμε- τι να μάθουμε; Διαβάζουμε καθημερινά το ωροσκόπιο στις εφημερίδες, πηγαίνουμε σε διάφορους ύποπτους αστρολόγους… Λοιπόν πού πάμε; Από πού ερχόμαστε; Τι ψάχνουμε παλεύοντας αιώνια με τα έξω και τα μέσα μας στοιχεία; Ερχόμαστε απ’ το φόβο και το φόνο, απ’ το αίμα και την επανάληψη. Ερχόμαστε απ’ την παλαιολιθική αρπαγή- κι αρχίζουμε την ανθρώπινη φιλία. Τέλος, ύστερα από πολλά, παντρευόμαστε, κάνουμε κάμποσες εκτρώσεις, αρκετά παιδιά, ύστερα έρχεται η κλιμακτήριος, οι μικρονευρασθένειες, κι ύστερα τίποτα. Όλα καταλαγιάζουν μέσα μας. Κι επιθυμίες κι αναμνήσεις- αχ περνάει γρήγορα η ζωή, ούτε το καταλαβαίνεις. Τα παιδιά ζούνε σ’ ένα δικό τους κόσμο, δε μας ξέρουν παρά μονάχα σα μητέρες, δεν μπόρεσαν να μας δουν ποτέ λίγο κι εμάς σαν ανθρώπους- με τις μικρότητες ή τις παραφορές τους. Έτσι ζήσαμε. Αγνοημένες και μονάχες μέσα στο εσωτερικό μας πάθος, αγνοημένες κι έρημες μέσα στην ιερότητα της μητρότητάς μας…”
*25 Νοεμβρίου -Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών
Όταν νιώθεις, ότι δεν υπάρχει ελπίδα, υπάρχει βοήθεια.
