Θα μπορούσες να φανταστείς μια κοινωνία χωρίς εμάς; Μια κοινωνία χωρίς
δωρεάν και δημόσιο σύστημα υγείας; Μια κοινωνία με ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας;
Μια κοινωνία των γκέτων και των περιθωριοποιημένων ανθρώπων; Μια κοινωνία που ο
κοινωνικός λειτουργός θα ήταν απών; Μια κοινωνία που σε συνθήκες ακραίας
φτώχειας καθώς και σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης δεν
θα υπήρξε κανείς για να αντιδράσει; Άραγε, θα μπορούσες να φανταστείς
μια κοινωνία χωρίς κρατικές δομές, χωρίς κοινωνικές υπηρεσίες, χωρίς υποστηρικτικά
δίκτυα, χωρίς επαγγελματίες υγείας, χωρίς την κοινωνική αλλαγή χωρίς την
κοινωνική συνοχή χωρίς το εμείς; Όχι! δεν θα μπορούσες.
Γιατί, μια κοινωνία χωρίς κοινωνικούς λειτουργούς δεν είναι τίποτα.
Εμείς, οι κοινωνικοί λειτουργοί, βρισκόμαστε καθημερινά στην πρώτη γραμμή με
οποιοδήποτε κόστος. Εργασιακή επισφάλεια, ανασφάλεια για το μέλλον, ολιγόμηνες συμβάσεις και συμβάσεις έργου, άλλοι μισθωτοί και άλλοι ελεύθεροι
επαγγελματίες, οι οποίοι καλούμαστε ανά πάσα ώρα και ανά πάσα στιγμή να
διαχειριστούμε και, πολλές φορές, να ακολουθήσουμε ή και να μην ακολουθήσουμε
-έχοντας πάντα τον κίνδυνο της απόλυσης να ελλοχεύει- εκάστοτε λανθασμένες
πολιτικές επιλογές του κράτους οι οποίες στην πλειονότητά τους φέρουν
καταστροφικό αντίκτυπο στον ίδιο τον άνθρωπο τον οποίο έχουμε κληθεί να
υποστηρίξουμε.
Άλλωστε, έχουμε αποδείξει πολλές φορές ότι ο κοινωνικός λειτουργός βρίσκεται πάντα
δίπλα στον αδύναμο, τον κατατρεγμένο και
σε οποιαδήποτε ευάλωτη ομάδα του πληθυσμού ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, χρώματος
και οποιασδήποτε ιδεοληψίας. Έχουμε αποδείξει πως ο ψυχικά νοσούντας, ο άστεγος, ο
άνεργος, ο πρόσφυγας, ο μετανάστης, ο άπορος, ο χρηστής εξαρτησιογόνων ουσιών, τα
άτομα με αναπηρία, οι κρατούμενοι και οι κρατούμενες αυτού του κόσμου έχουν
φωνή.
Έχουμε αποδείξει ότι σε πείσμα των καιρών θα είμαστε εκεί, μέσα σε εκείνο το αμφισβητούμενο κράτος πρόνοιας στο οποίο θα απαντάμε με αλληλεγγύη, θα απαντάμε με διεκδικήσεις και πως χωρίς τον άνθρωπο δεν είμαστε κανείς.
Θα απαντάμε όμως και με εκείνες τις Ιστορίες του κ. Κόυνερ που θα μας
θυμίζουν πάντα ποιοί πραγματικά είμαστε: «Ο κύριος Κόυνερ διέσχιζε μια
κοιλάδα, όταν έξαφνα πρόσεξε πως πατούσε στα νερά. Και τότε κατάλαβε πως η
κοιλάδα του ήταν στην πραγματικότητα ένα θαλάσσιος βραχίονας, και πως πλησίαζε
η ώρα της πλημμυρίδας. Σταμάτησε, λοιπόν, κοιτάζοντας γύρω του μήπως δει καμιά
βάρκα, κι όσο κράτησε η ελπίδα του για τη βάρκα, δεν έκανε βήμα. Και καθώς η
βάρκα δε φαινόταν πουθενά, εγκατέλειψε την πρώτη ελπίδα, κι άρχισε να ελπίζει
πως το νερό δεν θα ανέβαινε άλλο. Μα όταν το νερό του έφτασε ως το σαγόνι,
εγκατέλειψε κι αυτή την ελπίδα και κολύμπησε. Είχε καταλάβει, επιτέλους, πως
αυτός ήταν η βάρκα».
Καλή συνέχεια
Υποσημ: Οι ιστορίες του κ. Κόυνερ (Μπρεχτ) έχουν έναν κοινό άξονα:
δείχνουν τη συμπεριφορά του ατόμου, του κ. Κόυνερ, απέναντι σε φαινόμενα της
καθημερινής ζωής, και τις αντιδράσεις του απέναντι σε καθιερωμένες αντιλήψεις
κα καταστάσεις.
*Το βίντεο που επέλεξα να χρησιμοποιήσω υπήρξε ένα ποιητικό κείμενο του Μπέρτολτ
Μπρεχτ (σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη), το οποίο γράφτηκε αρκετά χρόνια πίσω.
Παραμένει ωστόσο πάντα επίκαιρο και διαχρονικό καθώς καταγράφει στην ολότητα
της την ίδια την κοινωνία. Η μελοποίηση έγινε από τους Μιχάλη και Παντελή
Καλογεράκη. Ερμηνεύει η Μαρία Φαραντούρη.
