Άννα,μην κλαις!

Τούτες τις μέρες που ο άνεμος μας κυνηγάει πρέπει να μη λυγίσουμε. Πρέπει να σταθούμε όρθιοι και δυνατοί έχοντας ο ένας τον άλλον. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου και αν βρίσκεται. Να εντοπίσουμε τον αδύναμο και να τον βοηθήσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε. Άλλωστε, ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει. Μην απομονωθούμε. Μην κλειστούμε στους εαυτούς μας. Να διαβάσουμε πολλά βιβλία, να δούμε ταινίες, να συζητήσουμε με τους δικούς μας ανθρώπους, να ταξιδέψουμε σε άλλους κόσμους, έστω και νοερά. Να μοιραστούμε σκέψεις και συναισθήματα. Κανείς και καμία μόνη σε όλο αυτό. 

Μη διστάσουμε να πούμε «φοβάμαι», «μου λείπεις», «σ'αγαπώ», «να προσέχεις». Μη ξεχάσουμε ούτε για μια στιγμή τούτες τις μέρες πως είναι να ονειρεύεσαι τις νύχτες. Να τραγουδάμε όσο πιο δυνατά μπορούμε ώστε να γεμίσουν οι  γειτονιές νότες από τραγούδια. Να κρατάμε καλά φυλαγμένους εκείνους τους στίχους του Κώστα Τριπολίτη «Αλλά εγώ Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν», καθώς και  εκείνο το απόσπασμα του Μανόλη Αναγνωστάκη από το ποίημα, (Τοπίο). «Είναι μια ήρεμη σιωπή μην περιμένεις απάντηση. Κάποια νύχτα μαρτιάτικη χωρίς επιστροφή, χωρίς νιότη, χωρίς έρωτα, χωρίς έπαρση περιττή. Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη». 

Θέλω, να μην ξεχάσουμε τους ανθρώπους μας. Να είμαστε εκεί, ο ένας για τον άλλον. Ανά πάσα ώρα. Ανά πάσα στιγμή. Για το παρελθόν, για το παρόν αλλά και για το μέλλον. Για κείνα τα όμορφα που ζήσαμε μαζί τους, για τα δύσκολα και για κείνα τα όμορφα που θα έρθουν. 

Θα έρθει ο καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα. Θα ρθει καιρός που θα περπατάμε κάτω από τους ίσκιους των δέντρων, που δεν θα φοβόμαστε το αύριο, που θα κάνουμε πολλά σχέδια και πολλά όνειρα. Θα ρθει καιρός που η πόλη δεν θα είναι νεκρή και θα σφύζει από τα γέλια των παιδιών που θα παίζουν στις αλάνες και στις πλατείες. Θα ρθει καιρός που θα χαμογελάμε ξανά και δεν θα κλαίμε μόνοι μας τα βράδια στα κρυφά.

θα ρθει και κείνος ο καιρός που «θα ξαναβρεθούμε μια μέρα και τότε όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια θα ναι δικά μας».
(Αγαπημένη μου, Τάσος Λειβαδίτης)