Στο Δρόμο!

 Δευτέρα. Η εβδομάδα στο κλεινόν άστυ ξεκινά κανονικά. Εγώ, βρίσκομαι κάπου επί της Πανεπιστημίου και περπατώ. Περιμένοντας  στη διάβαση για να περάσω απέναντι τον δρόμο αντικρίζω στον εξωτερικό χώρο της Εθνικής Βιβλιοθήκης έναν άνθρωπο ημιλιπόθυμο να έρπεται στο μάρμαρο και να το φιλά. Η χρήση από τα ναρκωτικά τον είχε φτάσει σε αυτή την εξευτελιστική κατάσταση. Παρά δίπλα, δύο φίλοι οι οποίοι ήταν κάπου στα 25 βγάζουν τα κινητά τους και τραβούν το στιγμιότυπο αυτό. Φωτογραφικές λήψεις και live μετάδοση ακολουθούν το γεγονός ενώ γέλια ακούγονταν καθ’ όλη τη διάρκεια του περιστατικού. 

 Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως είναι οι ίδιοι άνθρωποι που λιντσάρουν τον αδύναμο, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, τον ψυχικά ασθενή που θέλει να θέσει τέλος στη ζωή του(με ένα  κοινό άλαλο να παρακολουθεί τη πράξη αυτή απαθανατίζοντας την για ένα like στα social media), το καθετί διαφορετικό που θεωρούμε ξένο σε τούτο τον τόπο.

 Το λιντσάρισμα είναι κάτι που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει όσο εμείς οι ίδιοι το επιτρέπουμε.  Είναι η έκφραση του εκφασισμού μιας κοινωνίας που σαπίζει κι επειδή δεν έχει σε τίποτα να ελπίζει βρίσκει τον αδύναμο και τον εξευτελίζει, κλωτσάει μέχρι θανάτου όποιον βρεθεί σε αδύναμη θέση μπροστά της, ασκεί εξουσία με οποιοδήποτε κόστος και αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως σκουπίδι. Αν δεν αντισταθούμε στον εκφασισμό της κοινωνίας αυτής, το τέρας του φασισμού θα πάψει να μας τρομάζει και τότε θα πρέπει να φοβόμαστε γιατί αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε…

Υγ:  Τώρα είναι απλός θεατής. Ασήμαντος ανθρωπάκος μέσα στο πλήθος. Τώρα πια δε χειροκροτεί, δε χειροκροτείται. Ξένος περιφέρεται στων οδών το κάλεσμα.(…)Μα τώρα αυτός είναι απλός θεατής. Ανώνυμος ανθρωπάκος μέσα στο πλήθος. Με τα χέρια στο στήθος σαν έτοιμος νεκρός. Τώρα πια δε χειροκροτεί δε χειροκροτείται. (Να ξέρεις πάντα το πότε και το πώς)

Καλή συνέχεια

Υποσημείωση: To κλείσιμο αποτελεί μέρος του ποιήματος του Μανόλη Αναγνωστάη:Τώρα είναι απλός θεατής