Αρκετούς μήνες τώρα, το ενδιαφέρον έχει μονοπωλήσει η συζήτηση σχετικά με την αναδοχή και την υιοθεσία με αφορμή το νομοσχέδιο που μόλις χθες ψηφίστηκε.
Μετά από αυτά που ακούστηκαν στο Κοινοβούλιο και στα Μέσα μαζικής ενημέρωσης, σκέφτομαι πως το ζητούμενο στο Νομοσχέδιο δεν θα έπρεπε να είναι η αναδοχή και η υιοθεσία από τα ομόφυλα ζευγάρια, αλλά η προστασία των παιδιών από την ίδια την κοινωνία, ανεξαρτήτως του φύλου των γονέων, οι προϋποθέσεις ώστε να μεγαλώνουν σε υγιές περιβάλλον χωρίς νοσηρούς ανθρώπους, η δυνατότητα να μιλούν ανοιχτά στους επαγγελματίες υγείας για την τυχόν βία που υπόκεινται καθημερινά, είτε λεκτική είτε σωματική ώστε να γίνει άμεση παρέμβαση, η δυνατότητα υιοθεσίας όχι με βάση την οικονομική ευμάρεια των γονέων αλλά με βάση την ηθική τους και τις αξίες τους.
Κάτι που δεν ακούστηκε από κανέναν. Άλλωστε γιατί να σου πει κάποιος ότι η υιοθεσία και η αναδοχή έχει ταξικό πρόσημο εν έτη 2018; Τέλος, για όσους πιστεύουν ότι είναι πολύ προχωρημένο και ουμανιστικό να υπάρχει Επαγγελματίας ανάδοχος δηλαδή γονέας επί πληρωμή τότε λυπάμαι. Φτάσαμε να εμπορευματοποιούμε την αναδοχή στο βωμό του χρήματος...
Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Ρίτσος:Τούτη είναι η ζωή μας, τούτο το μεγάλο, τίποτα άλλο. Γέλα, κλάψε, πες ό,τι θες. Το παιδί ζωή:Ζωή!Τίποτα άλλο...
Καλή συνέχεια!
