Στο Δρόμο!

 Δευτέρα. Η εβδομάδα στο κλεινόν άστυ ξεκινά κανονικά. Εγώ, βρίσκομαι κάπου επί της Πανεπιστημίου και περπατώ. Περιμένοντας  στη διάβαση για να περάσω απέναντι τον δρόμο αντικρίζω στον εξωτερικό χώρο της Εθνικής Βιβλιοθήκης έναν άνθρωπο ημιλιπόθυμο να έρπεται στο μάρμαρο και να το φιλά. Η χρήση από τα ναρκωτικά τον είχε φτάσει σε αυτή την εξευτελιστική κατάσταση. Παρά δίπλα, δύο φίλοι οι οποίοι ήταν κάπου στα 25 βγάζουν τα κινητά τους και τραβούν το στιγμιότυπο αυτό. Φωτογραφικές λήψεις και live μετάδοση ακολουθούν το γεγονός ενώ γέλια ακούγονταν καθ’ όλη τη διάρκεια του περιστατικού. 

 Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως είναι οι ίδιοι άνθρωποι που λιντσάρουν τον αδύναμο, τον πρόσφυγα, τον μετανάστη, τον ψυχικά ασθενή που θέλει να θέσει τέλος στη ζωή του(με ένα  κοινό άλαλο να παρακολουθεί τη πράξη αυτή απαθανατίζοντας την για ένα like στα social media), το καθετί διαφορετικό που θεωρούμε ξένο σε τούτο τον τόπο.

 Το λιντσάρισμα είναι κάτι που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει όσο εμείς οι ίδιοι το επιτρέπουμε.  Είναι η έκφραση του εκφασισμού μιας κοινωνίας που σαπίζει κι επειδή δεν έχει σε τίποτα να ελπίζει βρίσκει τον αδύναμο και τον εξευτελίζει, κλωτσάει μέχρι θανάτου όποιον βρεθεί σε αδύναμη θέση μπροστά της, ασκεί εξουσία με οποιοδήποτε κόστος και αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως σκουπίδι. Αν δεν αντισταθούμε στον εκφασισμό της κοινωνίας αυτής, το τέρας του φασισμού θα πάψει να μας τρομάζει και τότε θα πρέπει να φοβόμαστε γιατί αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε…

Υγ:  Τώρα είναι απλός θεατής. Ασήμαντος ανθρωπάκος μέσα στο πλήθος. Τώρα πια δε χειροκροτεί, δε χειροκροτείται. Ξένος περιφέρεται στων οδών το κάλεσμα.(…)Μα τώρα αυτός είναι απλός θεατής. Ανώνυμος ανθρωπάκος μέσα στο πλήθος. Με τα χέρια στο στήθος σαν έτοιμος νεκρός. Τώρα πια δε χειροκροτεί δε χειροκροτείται. (Να ξέρεις πάντα το πότε και το πώς)

Καλή συνέχεια

Υποσημείωση: To κλείσιμο αποτελεί μέρος του ποιήματος του Μανόλη Αναγνωστάη:Τώρα είναι απλός θεατής

Υπερασπίσου το παιδί!

Αρκετούς μήνες τώρα, το ενδιαφέρον έχει μονοπωλήσει η συζήτηση σχετικά με την αναδοχή και την υιοθεσία με αφορμή το νομοσχέδιο που μόλις χθες ψηφίστηκε. 

Μετά από αυτά που ακούστηκαν στο Κοινοβούλιο και στα Μέσα μαζικής ενημέρωσης, σκέφτομαι πως το ζητούμενο στο Νομοσχέδιο δεν θα έπρεπε να είναι η αναδοχή και η υιοθεσία από τα ομόφυλα ζευγάρια, αλλά η προστασία των παιδιών από την ίδια την κοινωνία, ανεξαρτήτως του φύλου των γονέων, οι προϋποθέσεις ώστε να μεγαλώνουν σε υγιές περιβάλλον χωρίς νοσηρούς ανθρώπους, η δυνατότητα να μιλούν ανοιχτά στους επαγγελματίες υγείας για την τυχόν βία που υπόκεινται καθημερινά, είτε λεκτική είτε σωματική ώστε να γίνει άμεση παρέμβαση, η δυνατότητα υιοθεσίας όχι με βάση την οικονομική ευμάρεια των γονέων αλλά με βάση την ηθική τους και τις αξίες τους. 

Κάτι που δεν ακούστηκε από κανέναν. Άλλωστε γιατί να σου πει κάποιος ότι η υιοθεσία και η αναδοχή έχει ταξικό πρόσημο εν έτη 2018; Τέλος, για όσους πιστεύουν ότι είναι πολύ προχωρημένο και ουμανιστικό να υπάρχει Επαγγελματίας ανάδοχος δηλαδή γονέας επί πληρωμή τότε λυπάμαι. Φτάσαμε να εμπορευματοποιούμε την αναδοχή στο βωμό του χρήματος...

Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Ρίτσος:Τούτη είναι η ζωή μας, τούτο το μεγάλο, τίποτα άλλο. Γέλα, κλάψε, πες ό,τι θες. Το παιδί ζωή:Ζωή!Τίποτα άλλο...

Καλή συνέχεια!

Μείνετε ήσυχοι!

Όταν είπαν πως θα σας κόψουν την σύνταξη, δεν πήρατε θέση. Όταν μάθατε πως τα παιδιά σας εργάζονται για 300 ευρώ, σωπάσατε. Όταν σας απέλυσαν χωρίς καμία ατιολογία είπατε «Έχει ο θεός και για μας». Όταν σας στέρησαν το επίδομα αναπηρίας λόγω των συνεχών περικοπών στον τομέα της Υγείας σωπάσατε ξανά. Όταν τα εγγόνια σας στερήθηκαν βασικών αγαθών, λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων, είπατε «Κάποιο επίδομα θα δοθεί και σε εμάς. Έχει ο θεός μικρέ...». Όταν οι γείτονές σας, έχασαν το σπίτι τους, εσείς καθόσασταν στο περβάζι του δικού σας διαμερίσματος και σκεφτόσασταν « Τουλάχιστον σταθήκαμε τυχεροί και δεν ήταν το δικό μας». Όταν στα δελτία των 8 σας είπαν οτι πρέπει να γίνετε υποχείριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είπατε « Ίσως αυτό να είναι μονόδρομος». Όταν είχε γενική απεργία μου είπατε ότι είμαι γραφική. Ότι πρέπει να ασχοληθώ ουσιαστικά με τη ζωή μου. Ότι πρέπει να πάψω να κατεβαίνω στον δρόμο. Να πάψω να διεκδικώ. Να αρχίσω να συμπεριφέρομαι όπως οι άλλοι...Να κοιτάω μόνο τον εαυτό μου και τη δουλειά μου...
     Τώρα, έρχεστε να μου κουνήσετε το δάχτυλο και να δείξετε με υπέρμετρο ζήλο ότι νοιάζεστε για τη πατρίδα σας περισσότερο από εμένα. Ότι δήθεν κόπτεστε για τη Μακεδονία και την ελληνικότητά της. Ε, λοιπόν θα σας πω κάτι. Μπορεί η κοινωνία μας να φτωχοποιείται, μπορεί να μας παίρνουν το παρόν, το παρελθόν και ότι έχουμε κατακτήσει εως τώρα, μπορεί πολλά παιδιά τούτης της χώρας να υποσιτίζονται εν έτει 2018, μπορεί να αυξάνεται ραγδαία ο αριθμός των ανέργων και των αστέγων, μπορεί τα πάντα να έχουν ιδιωτικοποιηθεί, μπορεί να έχουμε γίνει αποικία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά τουλάχιστον όταν φύγουμε από αυτόν τον κόσμο χωρίς την αξιοπρέπεια μας καθώς δεν θα μας έχει απομείνει ούτε αυτή, θα μπορείτε να μείνετε ήσυχοι γιατί θα ξέρετε οτι η Μακεδονία σας θα είναι Ελληνική...



Υγ: Καλη συνέχεια