Κλειτοριδεκτομή,σεξουαλική κακοποίηση,λεκτική και σωματική βία, trafficking, βία, εκμετάλευση, φυλακή, θανατική ποινή.Ύστερα...Πόλεμος και ξεριζωμός.
Έπειτα,για κάποιους ο Θάνατος...
Για κάποιους άλλους, αβεβαιότητα, στέρηση της ελεύθερης βούλησης καθώς και καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων...
Κάποιους από αυτούς, θα τους δεις στοιβαγμένους στα σαπιοκάραβα του Αιγαίου. Άλλους πάλι, τους ξέβρασε η Θάλασσα...Άλλους, θα τους δεις πίσω από τα σκουριασμένα κάγκελα των στρατοπέδων συγκέντρωσης...
Κάποιος κλαίει και φωνάζει δυνατά...Το παιδί μου λέει..Είναι το παιδί μου...Μετά σιωπή...Μονάχα σιωπή...
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ζητούν ζωή και όχι επιβίωση, είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν έχουν χρώμα και θρήσκευμα, που το εγώ τους γίνεται εμείς, που δεν γνωρίζουν σύνορα, που διεκδικούν πίσω από τα δεσμά μια ολόκληρης κοινωνίας την αξιοπρέπεια και την ελπίδα...
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που σήμερα, την Παγκόσμια ημέρα Προσφύγων το μόνο που έχουν να σου πουν, είναι πως...
Τίποτε δεν έχει τελειώσει, η τελευταία λέξη, δεν ειπώθηκε ακόμη!
Αλήθεια,πόσο μπορεί να κοστίζει η ανθρώπινη ζωή; Πόσο κοστίζει η αξιοπρέπεια; Πόσο κοστολογείται άραγε ολόκληρη η ζωή μας; Μας γυροφέρνει ο θάνατος το ξέρεις;
Δεν είμαστε πια ασφαλείς. Ούτε εδώ ούτε πουθενά…
Πριν λίγες μέρες ήταν εκείνος. Μάθαμε από το διαδίκτυο -βλέπεις τα νέα διαδίδονται γρήγορα- πως δεν είναι πλέον στη ζωή. Εργατικό ατύχημα είπαν. Κανένα μέσο προστασίας, κανένα εργασιακό δικαίωμα. Καμία ασφάλεια στον χώρο στον οποίο εργαζόταν…Και να ήταν μόνον εκείνος;
Είμαστε πολλοί. Μας βλέπεις κάθε μέρα δίπλα σου, γύρω σου, χωρίς να μας δίνεις σημασία. Άλλοι εργαζόνται, κάτω από άθλιες εργασιακές συνθήκες για ένα ξεροκόμματο. Άλλοι προσπαθούν να βγάλουν κάτι από τα «μαύρα», χωρίς να έχουν κάποια ιατροφαρμακευτική κάλυψη, ανασφάλιστοι σαν να λέμε… Άλλοι, ελπίζουν πως κάποια στιγμή θα πληρωθούν. Είναι απλήρωτοι ξέρεις, εδώ και έξι μήνες. Άλλοι αναγκαστήκαμε να γίνουμε με το ζόρι ελεύθεροι επαγγελματίες. Δεν ήταν επιλογή! Ήταν επιτακτική ανάγκη για να μπορέσουμε με κάποιο τρόπο να βιοποριστούμε. Μάθαμε τι σημαίνει να μην έχεις κανένα εργασιακό δικαίωμα, τι σημαίνει να αντιμετωπίζεις δυσκολίες στις διεκδικήσεις σου αλλά στο τέλος να βγαίνεις νικητής. Η διεκδίκηση άλλωστε, είναι χρέος μας πλέον.
Για το παρόν αλλά και για το μέλλον…
Πολλοί, έπαψαν να λέγονται εργαζόμενοι. Είναι κατ’ ανάγκη εθελοντές, μιας και δεν παίρνουν «μία» για τις υπηρεσίες που παρέχουν στον εκάστοτε εργοδότη. Άλλοι έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τον κίνδυνο που συνεχώς ελλοχεύει. Απροστάτευτοι στον χώρο δουλειάς. Τελικά, δεν κατάλαβα ποτέ τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην δουλειά και στην δουλεία, μιας και είμαστε δούλοι του 21ου αιώνα. Είμαστε οι σκουριασμένες εκείνες μηχανές που συντηρούν όλο αυτό το οικοδόμημα που έχει χτιστεί γύρω από το χρήμα.
Νιώθω, πως ζούμε σε εκείνους τους «Μοντέρνους καιρούς» του Τσάπλιν, που υπάρχει ανεργία, απανθρωπιά αλλά και μηχανοποίηση της κοινωνίας.
«Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα,που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό. Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα ‘μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας.»
Καλή συνέχεια!
Yγ: O επίλογος ανήκει στον Οδυσσέα Ελύτη, οπότε και δικά σας τα συμπεράσματα...
Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω τους ανθρώπους. Να! τον τρόπο που σκέφτονται, που δρουν, που πράττουν. Τόσο αλλόκοτοι μέσα σε τούτη εδώ την κοινωνία…
Σε μια κοινωνία που θρηνεί μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα, θύματα τροχαίων ατυχημάτων. Η πλειονότητα αυτών, νέα παιδιά που οραματίζονταν το μέλλον. Νέα παιδιά που δεν πρόλαβαν να χτίσουν το δικό τους μετά. Είναι αυτά τα παιδιά που η ίδια η κοινωνία γαλούχησε με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχουν σε τούτον εδώ τον κόσμο.
Τι θες αλήθεια να σου πρωτοπώ; Για την ημιμάθεια σε σχέση με τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας; Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί δεν μπορέσαμε στα σχολεία να μάθουμε τα στοιχειώδη σε σχέση με τον τρόπο που πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους δρόμους; Για τη δύναμη κυριαρχίας που μας δίνει απλόχερα η άσφαλτος; Βλέπεις... είσαι κάποιος όταν οδηγείς. Έχεις εκείνη τη δύναμη ισχύος που σε κάνει να αψηφάς τους πάντες και τα πάντα. Τι άλλο αλήθεια θέλεις να σου πω; Για τον ρόλο που επιτελεί πολύ σωστά η ίδια η κοινωνία στην οποία ζούμε; Πρώτα σε παροτρύνει να αποκτήσεις το αμάξι τον ονείρων σου. Γρήγορες ταχύτητες, γόητρο, δύναμη και έπειτα σε επιπλήττει για την οδική σου συμπεριφορά. Ύστερα, είναι και οι παρέες που σε κατηγορούν συνεχώς. Ναι, σε κατηγορούν γιατί θες να προφυλαχτείς από το κακό που συνεχώς ελλοχεύει. Ξέρεις, γίνεσαι ξαφνικά ο «μάγκας» που οδηγείς υπό την επήρεια μέθης. Αν πράξεις το αντίθετο, ξαφνικά είσαι ο ανόητος και αυτομάτως περιθωριοποιείσαι.
Έχεις και εκείνο το σκεπτικό καμιά φορά, της εύκολης λύσης, που όμως μπορεί να σου κοστίσει την ίδια σου τη ζωή . «Έλα μωρέ» λες με στεντόρεια φωνή, «είκοσι λεπτά θα οδηγήσω, δεν θα βάλω ζώνη, τι μπορεί να συμβεί»;. Που να ήξερες, πως μια αστραπή είναι η ζωή σου, πως μέσα σε ένα διάστημα είκοσι λεπτών μπορεί να ανατραπούν τα πάντα.
Τι άλλο αλήθεια να σου πω; Έχει γίνει η κοινωνία μας ένα απέραντο νεκροταφείο. Γονείς, πάνω από τα μνήματα, κλαίνε για τα παιδιά τους. Στα κλεφτά, καμιά φορά, βλέπεις τις πλάκες και νιώθεις ένα σφίξιμο στο στήθος. Κώστας, 20 ετών, Γιάννης 25 ετών, Άγγελος 19 ετών, Μιχάλης 30 ετών κ.ο.κ. Άλλος έχασε τον έλεγχο της μηχανής του, άλλος είχε καταναλώσει υψηλή ποσότητα αλκοόλ, άλλος έκανε κόντρες με τον συμφοιτητή του, άλλος δοκίμαζε τα όρια του με την ταχύτητα. Άλλος…
Αυτός είναι ο δρόμος, άλλοτε σε γοητεύει και άλλοτε σε παραπλανεί. Η φωτιά, η γιορτή,η απώλεια, ο πόνος, ο κάθε μικρός θάνατος και ο μεγάλος ατέλειωτος κόσμος. Αυτός είναι ο δρόμος…
