Εύχομαι...

Εύχομαι ειρήνη για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που έρχονται αντιμέτωποι με τα συρματοπλέγματα εκεί στη Δύση, με τα κρύα νερά του Αιγαίου, με τον ίδιο το θάνατο εκεί στη Λιβύη, στη Συρία και στην Παλαιστίνη.

Εύχομαι ο άστεγος να σταθεί στα πόδια του. Ο άνεργος να μη χάσει την αξιοπρέπειά του. Να μην υπάρχει παιδί που υποσιτίζεται. Να μην υπάρχει οικογένεια με άδειο το κυριακάτικο τραπέζι. Κανείς να μη λυγίσει και όλοι μαζί να παλέψουν.

Εύχομαι το νέο έτος να μας βρει πιο δυνατούς, ώστε να μπορέσουμε ν’ αντέξουμε.

Να πάψουμε να είμαστε τόσο εγωιστές και υλιστές, ώστε να μπορέσουμε να δούμε τη ζωή μας, ως ουσία και όχι ως περιτύλιγμα στη μιζέρια.

Να χαμογελάμε πιο συχνά, να δημιουργούμε, να παλεύουμε, να διεκδικούμε, να μη συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από τα πάντα.

Να μιλάμε πιο συχνά για αλληλεγγύη, να ενδιαφερθούμε για εκείνον που στέκεται δίπλα μας, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, χρώματος ή θρησκεύματος.

Να αποκλείσουμε την ομοφοβία, την ξενοφοβία, το ρατσισμό που πλανώνται πάνω από τις ζωές μας, δηλαδή, το τέρας του φασισμού στο οποίο έχουμε αρχίσει να μοιάζουμε επικίνδυνα.

Να κατακτήσουμε κάποια στιγμή, εκείνα τα αυτονόητα που χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει αξιοπρεπώς.

Εύχομαι ακόμη, να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε. Μπορεί να μας έχουν κλέψει το παρόν, αλλά το μέλλον μας ανήκει. Μας το χρωστάνε άλλωστε!

Από τη χρονιά που φεύγει, δεν θα ξεχάσω τη φράση που μου είπε η 60χρονη Στέλλα: "Προτιμώ να πεθάνω από το να χάσω την αξιοπρέπειά μου. Δε θα τους κάνω το χατίρι". Από τη μία, γροθιά στο στομάχι, η παραπάνω φράση ενός κατ’ ανάγκην μοναχικού ανθρώπου. Από την άλλη, όταν τη σκέφτομαι, χαμογελώ γιατί δεν το βάζει κάτω.

Τελικά, σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος και όχι ζωντανός*…

Καλές γιορτές να έχουμε και ο καινούργιος χρόνος να μας βρει όπως επιζητούμε !  

* George Orwell

Η Ανακύκλωση μιας ολόκληρης κοινωνίας!

Συμμετέχω σε Πεντάμηνο Κοινωφελές πρόγραμμα όπως άλλωστε και χιλιάδες άνεργοι ανεξάρτητου ηλικίας, εδώ και 4 μήνες στο Δήμο Αιγάλεω. Η αλήθεια είναι πως για μένα ήταν λύση ανάγκης μιας και για αρκετό καιρό εργαζόμουν περιστασιακά αλλά και για μικρά χρονικά διαστήματα.

 Είμαι Κοι­νω­νι­κή λει­τουρ­γός. Μια ει­δι­κό­τη­τα που τεί­νει να εκλεί­ψει μιας και πολ­λοί συ­νά­δελ­φοι/ισσες μπρο­στά στην ανι­κα­νό­τη­τα του κρά­τους πρό­νοιας να στε­λε­χώ­σει με τον κα­τάλ­λη­λο τρόπο δομές και υπη­ρε­σί­ες, οδη­γού­νται σε επαγ­γέλ­μα­τα που ου­δε­μία σχέση έχουν με το αντι­κεί­με­νο τους. Κά­ποιοι από εμάς, προ­κει­μέ­νου να έχου­με άμεση επαφή με το αντι­κεί­με­νο προ­σφύ­γα­με στην εθε­λο­ντι­κή ερ­γα­σία με απώ­τε­ρο στόχο την από­κτη­ση εφο­δί­ων και εμπει­ρί­ας, για να θε­ω­ρού­μα­στε του­λά­χι­στον πα­ρα­γω­γι­κοί. Άλλοι πάλι στά­θη­καν πιο τυ­χε­ροί καθώς βρέ­θη­καν να ερ­γά­ζο­νται σε Μη Κυ­βερ­νη­τι­κές Ορ­γα­νώ­σεις λαμ­βά­νο­ντας το ποσό των 500 ευρώ.

Αν μπο­ρεί κα­νείς βέ­βαια να αι­σθαν­θεί και τυ­χε­ρός. Άλλοι, έχουν πέσει στα χέρια κά­ποιου ΚEK που «κο­στο­λο­γεί τους αν­θρώ­πους ανά το κε­φά­λι». Ενώ άλλοι όπως εγώ, έτυχε να είναι επι­τυ­χό­ντες σε κά­ποιο Πε­ντά­μη­νο κοι­νω­φε­λές πρό­γραμ­μα. Ερ­γα­σια­κός με­σαί­ω­νας, επι­σφά­λεια, ερ­γα­σια­κές ανι­σό­τη­τες, φαι­νο­με­νι­κή κα­τα­πο­λέ­μη­ση της ανερ­γί­ας και μι­σθοί πεί­νας είναι κά­ποια από τα πρώτα πράγ­μα­τα που μου έρ­χο­νται στο νου.

 Ερ­γα­ζό­μα­στε επί κα­θη­με­ρι­νή βάση, μι­λά­με πάντα για πλήρη απα­σχό­λη­ση, ενώ η ερ­γα­σία μας αντι­στοι­χεί σε 2 ευρώ ανά ώρα. Εμείς, οι τυ­χε­ροί άνω των 25, λαμ­βά­νου­με το ποσό των 495 ευρώ, ενώ οι κάτω των 25 το ποσό των 431 ευρώ. Ποσά ανή­κου­στα, αν σκε­φτεί κα­νείς ότι οι πε­ρισ­σό­τε­ροι συμ­με­τέ­χο­ντες στα προ­γράμ­μα­τα αυτά έχουν οι­κο­γέ­νειες και παι­διά. Μέχρι πρό­τι­νος δε, δεν εί­χα­με κα­νέ­να απο­λύ­τως δι­καί­ω­μα γιατί πολύ άπλα ήμα­σταν ωφε­λού­με­νοι.

 Για πα­ρά­δειγ­μα, γο­νι­κές, αναρ­ρω­τι­κές, κα­νο­νι­κές άδειες, μέσα προ­στα­σί­ας για απο­φυ­γή ερ­γα­τι­κών ατυ­χη­μά­των, μιας και το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα έχουν κα­τα­γρά­φει αρ­κε­τά, με ευ­θύ­νη της ερ­γο­δο­σί­ας. Μετά από πολ­λές προ­σπά­θειες, πολ­λούς αγώ­νες, σύ­στα­ση επι­τρο­πών πε­ντα­μή­νων, συ­νε­λεύ­σεις, κι­νη­το­ποι­ή­σεις, κερ­δί­σα­με τα ανα­φαί­ρε­τα αυτά δι­καιώ­μα­τα. Κά­ποιοι συ­νά­δελ­φοι/ισσες ήδη στα­μά­τη­σαν ή μάλ­λον για να το πούμε ως έχει, τους στα­μά­τη­σαν διότι έληξε η σύμ­βα­ση τους.

Άλ­λω­στε οι Δήμοι αρ­νού­νται να δη­λώ­σουν ότι τα πε­ντά­μη­να κα­λύ­πτουν πά­γιες και διαρ­κείς ανά­γκες. Αρ­νού­νται ακόμη και την πα­ρά­τα­ση του προ­γράμ­μα­τος έστω και για 2 μήνες, ώστε να μπο­ρέ­σου­με να πά­ρου­με του­λά­χι­στον ένα υπο­τυ­πώ­δες τα­μείο ανερ­γί­ας.

 Σε όλον αυτό το πα­ρα­λο­γι­σμό, από τη στιγ­μή κιό­λας που γνω­ρί­ζου­με ότι οι δήμοι μας έχουν πραγ­μα­τι­κά ανά­γκη, από τη στιγ­μή που το μό­νι­μο προ­σω­πι­κό είναι ελά­χι­στο, εμείς απα­ντά­με με κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Ήδη έχου­με βρε­θεί στο υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας, με την απά­ντη­ση της ανα­πλη­ρώ­τριας Υπουρ­γού, Ρά­νιας Αντω­νο­πού­λου, να είναι αρ­νη­τι­κή καθώς επι­κα­λεί­ται νο­μι­κό κώ­λυ­μα.

 Εμείς, ξέ­ρου­με ότι όλα αυτά μπο­ρούν να λυ­θούν με πρά­ξεις νο­μο­θε­τι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου, εμείς ξέ­ρου­με ότι δεν γί­νε­ται άλλο να ανα­κυ­κλώ­νο­νται γε­νιές και γε­νιές με πρό­σχη­μα την κα­τα­πο­λέ­μη­ση της ανερ­γί­ας, εμείς ξέ­ρου­με ότι δεν μπο­ρού­με να συ­νε­χί­σου­με να εί­μα­στε ανα­κυ­κλώ­σι­μοι σε μια κοι­νω­νία που νοσεί. Εμείς ξέ­ρου­με πως κα­νέ­νας αγώ­νας δεν είναι χα­μέ­νος για αυτό συ­νε­χί­ζου­με με συ­νε­λεύ­σεις αλλά και με κι­νη­το­ποι­ή­σεις στο Υπουρ­γείο Ερ­γα­σί­ας μέχρι το τέλος.

Άλ­λω­στε δεν έχου­με να χά­σου­με τί­πο­τε άλλο παρά μόνο τις αλυ­σί­δες μας.