Ιστορίες από τον δρόμο!

Κορίτσι μου θα ρθουν δύσκολοι καιροί. Μου πε η Κ.Ελευθερία και σώπασε .Τα μάτια της παρέμειναν για ώρα καρφωμένα στο παράθυρο. Ύστερα στράφηκε πάλι προς το μέρος μου. Μη λυγίσετε παιδί μου. Δεν πρέπει να λυγίσετε. Εγώ βλέπεις, άντεξα σε εξορίες,έζησα τον πόλεμο. Να αντέξετε.Πρέπει να αντέξετε. Το βλέμμα μου σκυφτό. Θες από ντροπή;Θες από απογοήτευση;

Η Κ.Μυρτώ με την Κ.Ευτυχία από την άλλη μου μιλούν συνέχεια για κείνη την ριμάδα την μοναξιά.Δεν υποφέρεται παιδί μου.Είναι σαν αγκάθι στην καρδιά. Μη μείνεις μόνη.Δεν υποφέρεται. Δεν ξέρεις πως είναι.Κανείς δεν ξέρει.

Έπειτα είναι και ο Κ.Πέτρος. Αυτός ξέρεις, μου θυμίζει τον συγχωρεμένο τον παππού μου. Έτσι ψηλός, αδύνατος, με κοντά άσπρα μαλλιά.Είναι πράγματι από κείνους τους ανθρώπους που τα χουν χάσει όλα. Όμως να, του χει μείνει η αξιοπρέπεια του. Αλλά και κείνη η καλοσύνη που με περιβάλλει όταν βρίσκομαι σπίτι του. Μου δίνει πάντα την ευχή του.Εγώ προσπαθώ να του δώσω κουράγιο για κείνα που θα ρθουν αλλά και για κείνα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει. Τι άλλο απέμεινε να του δώσω άλλωστε;Περνώ και του λέω μια καλημέρα στα κλεφτά.Άλλοτε,κάθομαι και κουβεντιάζουμε...

Για το τέλος,αφήνω τη Σμαρώ. Μοναχικό άτομο,πολύ. Περνώ και της αφήνω τρόφιμα.Όταν έρχεται εκείνη η ώρα με περιμένει στο κατώφλι από νωρίς.Βλέπεις έχασε τη μάνα της.Τι τα θες...

Πάντα,όταν θα περάσω θα της πω να το παλεύει και να μην παραιτείται. Θα της πω, πως η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας,πως οι καιροί είναι δύσκολοι και πως έχουμε όμως ο ένας τον άλλον.

Τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά αναρωτιέμαι...Πόσο μπορεί κανείς να αντέξει όταν δεν του έχει μείνει τίποτε;Όταν του χουν ρημάξει το παρόν αλλά και το μέλλον;Όταν περιμένει καρτερικά τη σακούλα από το Κοινωνικό Παντοπωλείο;Όταν περιμένει να πάρει τα φάρμακα του από το Κοινωνικό Φαρμακείο αν και εφόσον υπάρχει διαθεσιμότητα; Όταν του έρχονται συνεχώς ειδοποιητήρια λογαριασμών και εξοφλήσεις χρεών;Όταν του κόβουν την αναπηρική σύνταξη;Όταν η τσέπη του είναι κυριολεκτικά άδεια και ζει πλέον από συνήθεια;

Πως μπορώ να τους μιλώ για ελπίδα και για διεκδικήσεις; Πως μπορούν να με πιστέψουν;Όσο δεν υπάρχουν δομές επαρκώς στελεχωμένες για ευάλωτες και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, όσο η αλληλεγγύη γίνεται πανάκεια στο βωμό του εθελοντισμού, όσο η προνοιακή μέριμνα τείνει να εκλείψει παντελώς;Όχι κανείς δε μπορεί να με πιστέψει πια. Γιατί η ελπίδα αρχίζει και στερεύει, γιατί η κρίση αρχίζει και κλείνει τον κόσμο στα σπίτια του. Έχει γίνει θηλιά στο λαιμό, που σφίγγει μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα.Τι άλλο μπορώ να κάνω για να με πιστέψουν λοιπόν;

Το μόνο που με κάνει να ελπίζω τελικά, είναι εκείνο το πείσμα τους. Κι όμως, μου το δείχνουν καθημερινά με το βλέμμα τους, μου το δείχνουν καθημερινά με τον τρόπο τους. Μου λένε σιωπηρά πως σε πείσμα των καιρών θα το παλέψουμε.Πως σε πείσμα των καιρών θα αντέξουμε ακόμη και αν λυγίζουμε κάποιες στιγμές.Ξέρεις,ναι,κάποιες φορές σπάνε. Το πρόσωπο τους γεμίζει δάκρυα.Και γω ίσως,σπάω κάπου μέσα μου. Το μόνο που θέλω να τους πω, είναι εκείνοι οι στίχοι του Ναζίμ Χικμέτ και ύστερα να τους χαμογελάσω: Να γελάσεις από τα βάθη των χρυσών σου ματιών είμαστε μες στο δικό μας κόσμο.Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα.Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.Κι αυτό που θέλω να σου πω το πιο όμορφο από όλα δε στο χω πει ακόμα.

Καλή συνέχεια,

Υγ: Τα ονόματα του κειμένου μου αποτελούν προϊόν μυθοπλασίας λόγω απορρήτου