Εθνικός Διχασμός.!

Ένας ολόκληρος λαός που χει γνωρίσει από τα μέσα τον εμφύλιο, που χει μάθει από πολύ νωρίς τι σημαίνει πείνα, τι σημαίνει να ματώνεις για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου, που χει μάθει πολύ καλά τι σημαίνει να πηγαίνεις εξορία,που χει ζήσει κάτω από το δικτατορικό καθεστώς , που έχει κάνει δύο και τρείς δουλειές για να τα φέρει βόλτα, που χει έρθει αντιμέτωπος με τη φτώχεια, την ανεργία αλλά και την κοινωνική εξαθλίωση, ένας λαός που έχει νιώσει στο πετσί του απανωτές απογοητεύσεις, που έχει χάσει κοντινά του πρόσωπα εξαιτίας αυτής της ύπουλης ψυχικής ασθένειας, της κατάθλιψης, που ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει οικονομική κρίση, περικοπές, αμισθί εργασία και αβεβαιότητα για το μέλλον, που γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει ανασφάλιστη εργασία και που νιώθει εγκλωβισμένος σε αυτή αλλά και ένας λαός που ακόμα προσπαθεί ώστε να συνεχίσει να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής έχει μοιραστεί στα δύο. Ναι,στα δύο.Κυριάρχος όλων ο φόβος. Ο φόβος για το τι θα πεις στον γείτονα σου, στο μανάβη της γειτονιάς, στον εργοδότη σου, στο περαστικό αλλά και στον διπλανό σου στο Μετρό. Κάποτε, είχαμε μάθει βλέπεις να ακούμε, να συζητάμε και αν μη τι άλλο να κάνουμε εποικοδομητικές συζητήσεις παρά τις διαφορές και τις αντιθέσεις, παρά τις διαφορετικές πολιτικές αναλύσεις και ιδεολογίες. Τώρα, έν μία νυκτί γίναμε οι Μεν και οι Δε, γίναμε ξαφνικά εχθροί, χωριστήκαμε σε στρατόπεδα, γίναμε εκείνο το τέρας που μισούσαμε, βριζόμαστε και σπρωχνόμαστε στις ουρές των τραπεζών, στα σούπερ μάρκετ, φτάσαμε στο σημείο να μη μιλάμε ο ένας στον άλλον, να είμαστε ειδικοί όλων, οι μεν εμφανίζονται ξαφνικά σαν ήρωες έτοιμοι να αλλάξουν τον κόσμο και οι δε έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να μην υπερισχύσουν οι άλλοι. Αυτό είμαστε λοιπόν; Αυτός είναι ο λαός μας; Αυτό είναι το ανάστημα που μπορεί να επιδείξει κανείς τέτοιες ώρες; Με Φωνές και με ανταλλαγή κατηγοριών δυστυχώς δεν άλλαξε ποτέ κανενάς κόσμος! Ότι αποφασίσει αυτός ο έρμος ο λαός αυτή τη Κυριακή θα είναι δυστυχώς κάτω από καθεστώς πίεσης που του ασκείται ήδη, καθημερινά τόσο από τα μέσα ενημέρωσης όσο και από τον τύπο αλλά και κάτω από καθεστώς μιας δημιουργικής ασάφειας τόσο από τη μία όσο και από την άλλη πλευρά. Σε καμία περίπτωση όμως,δε μπορεί κανένας να εκβιάσει το οτιδήποτε από κανέναν, ο καθένας επιλέγει και πράττει με βάση τι ζωή που θέλει να έχει από δω και πέρα, με βάση το μέλλον του αλλά και με βάση το μέλλον των παιδιών του. Εκείνος άλλωστε είναι πολίτης τούτης εδώ της χώρας και εκείνος επιλέγει με βάση τι θεωρεί καλό και ωφέλιμο για εκείνον. Το μόνο που πρέπει να γνωρίζει όμως, είναι πως αυτή του,την επιλογή θα την κουβαλά πιθανώς για μια ζωή, άρα είτε στην μία είτε στην άλλη περίπτωση δεν θα μπορούσε να μην είναι άμοιρος των ευθυνών του για το τι μέλλει γενέσθαι. Δική σου λοιπόν η επιλογή, δικό σου και το μέλλον. Αν ρωτούσες εμένα πάντως, θα σου λεγα εκείνα τα λόγια που χε πει κάποτε ο  Μάνος Χατζιδάκις, "πως δηλαδή κανείς δε θέλει να πιστέψει πως βασικό μας αίτημα υπήρξε πάντα και είναι ο ουρανός. Κι όχι μόνο δικό μας, αλλά και ολόκληρων λαών. Πάντα επιμένουν να μας διδάσκουν αυτό το κάπως ύποπτο: επιστροφή στη γη. Μας αποκρύπτουν πως το φυσικό μας είναι να πετάμε, πως στην τελειωτική μορφή μας θα ‘χουμε φτερά.Γι’ αυτό και ανέκαθεν η νοσταλγία των ουρανών στα όνειρα των εφήβων, των εραστών και των παρθένων"

Καλή συνέχεια. Α, και Ψυχή Βαθιά.!




*Tο κλείσιμο του κειμένου μου, αποτελεί σχόλιο του Μ. Χατζιδάκι όπως ακούστηκε στο Τρίτο πρόγραμμα τον Ιούνιο του 1979.

ΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΠΩΣ ΒΑΣΙΚΟ ΜΑΣ ΑΙΤΗΜΑ ΥΠΗΡΞΕ ΠΑΝΤΑ ΚΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ. Κι όχι μόνο δικό μας, αλλά και ολόκληρων λαών. Πάντα επιμένουν να μας διδάσκουν αυτό το κάπως ύποπτο: επιστροφή στη γη. Μας αποκρύπτουν πως το φυσικό μας είναι να πετάμε, πως στην τελειωτική μορφή μας θα ‘χουμε φτερά. Γι’ αυτό και ανέκαθεν η νοσταλγία των ουρανών στα όνειρα των εφήβων, των εραστών και των παρθένων». [Πηγή: www.doctv.gr]

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΠΩΣ ΒΑΣΙΚΟ ΜΑΣ ΑΙΤΗΜΑ ΥΠΗΡΞΕ ΠΑΝΤΑ ΚΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ. Κι όχι μόνο δικό μας, αλλά και ολόκληρων λαών. Πάντα επιμένουν να μας διδάσκουν αυτό το κάπως ύποπτο: επιστροφή στη γη. Μας αποκρύπτουν πως το φυσικό μας είναι να πετάμε, πως στην τελειωτική μορφή μας θα ‘χουμε φτερά. Γι’ αυτό και ανέκαθεν η νοσταλγία των ουρανών στα όνειρα των εφήβων, των εραστών και των παρθένων». [Πηγή: www.doctv.gr]

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΠΩΣ ΒΑΣΙΚΟ ΜΑΣ ΑΙΤΗΜΑ ΥΠΗΡΞΕ ΠΑΝΤΑ ΚΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ. Κι όχι μόνο δικό μας, αλλά και ολόκληρων λαών. Πάντα επιμένουν να μας διδάσκουν αυτό το κάπως ύποπτο: επιστροφή στη γη. Μας αποκρύπτουν πως το φυσικό μας είναι να πετάμε, πως στην τελειωτική μορφή μας θα ‘χουμε φτερά. Γι’ αυτό και ανέκαθεν η νοσταλγία των ουρανών στα όνειρα των εφήβων, των εραστών και των παρθένων». [Πηγή: www.doctv.gr]

Ας αποδομήσουμε το Παρελθόν για να φτιάξουμε το Μέλλον.!

Ας αποδομήσουμε το παρελθόν, για να μπορέσουμε να πάρουμε πίσω εκείνο το χαμόγελο που κάποιοι μας στέρησαν, για να μπορέσουμε να αντέξουμε, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, για να μπορέσουμε να λεγόμαστε ακόμη άνθρωποι...Ας αποδομήσουμε το παρελθόν, για να μπορέσουμε να κοιτάζουμε στα μάτια όλους εκείνους.Ναι, όλους εκείνους τους ανέργους, τους αστέγους, τους συνταξιούχους, τους μη έχοντες, τους ανασφάλιστους, εκείνους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αλλά και εκείνους που έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με την ψυχική νόσο...Ας απόδομήσουμε το παρελθόν για να μπορέσουμε να βγούμε από το σκοτάδι,για να μπορέσουμε να κοιτάζουμε και πάλι το φως, για να κοιτάζουμε και πάλι τον ήλιο, να κοιτάζουμε και πάλι εκείνο τον ουρανό,άλλωστε δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει...Ας αποδομήσουμε το παρελθόν, για να μπορούμε να μιλάμε για μια κοινωνία ανθρώπων, για μια κοινωνία που ο άνθρωπος θα είναι η απάντηση σε όποια και αν είναι η ερώτηση, για μια κοινωνία που ο τομέας της Υγείας και της πρόνοιας θα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της , για μια κοινωνία ίσων ευκαιριών αλλά και για μια κοινωνία που θα σέβεται και θα αγωνίζεται για το διαφορετικό αλλά που θα αγωνίζεται και για τα δικαιώματα των πολιτών της.Για μια κοινωνία που θα επικεντρώνεται στις πραγματικές και ουσιαστικές ανάγκες των ίδιων των ανθρώπων. Άλλωστε, η κοινωνία μας νοσεί και αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να κοιτάξουμε κατάματα τις όποιες παθόγένειες υπάρχουν ώστε να μπορέσουμε να βρούμε την ρίζα του προβλήματος και να μπορέσουμε έτσι να φτιάξουμε ξανά τον "κόσμο" από την αρχή. Πίστεψε με, Μπορούμε!
Κάποιος, ίσως πει ότι αυτό που περιγράφω είναι Ουτοπικό. Αλλά ξέρεις κάτι;'Θα θελα να είναι.
Άλλωστε ουτοπία είναι κάτι που όταν κάνεις ένα βήμα προς το μέρος του, αυτό απομακρύνεται δύο. Όταν κάνεις δύο αυτό απομακρύνεται τέσσερα, όταν κάνεις τρία αυτό απομακρύνεται έξι και ούτω καθ' εξής...Και σε τι χρησιμεύει η ουτοπία;Σε βοηθάει να προχωράς όλο και πιο μπροστά...
Ας αποδομήσουμε το παρελθόν,για να μπορέσουμε ξανά να ελπίζουμε,για να μπορέσουμε ξανά να ονειρευόμαστε,για να μπορέσουμε να φτιάξουμε το παρόν αλλά και το μέλλον,για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια σε τούτη έδω τη κοινωνία.
Έχουμε Χρέος να το κάνουμε.Και ξέρεις γιατί;Γιατί αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,γιατί αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου από τα ξένα βήματα,γιατί αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,γιατί αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο...

Εγώ θα το κάνω,εσύ;!

Καλή συνέχεια.!



To κλείσιμο του κειμένου μου είναι από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, "Αυτά τα δέντρα"

Μένουμε Ευρώπη;!

Δε ξέρω αν έτυχε ποτέ να σου μιλήσω για μένα, για κείνους, για μάς...Ναι, για κείνη τη γενιά που κάποτε ήταν οπλισμένη με όνειρα για το μέλλον της, για κείνη τη γενιά που ήλπιζε πως κάτι θα άλλαζε, πως τίποτε δε θα θύμιζε αυτή τη σαπίλα του παρελθόντος, πως τίποτα δε θα την εμπόδιζε να εξελιχθεί αλλά και να πραγματοποιήσει όλους εκείνους τους στόχους που είχε θέσει κάποτε.Ναι, για κείνη την γενιά θέλω να σου μιλήσω σήμερα. Εκείνη την γενιά που έχει μείνει άνεργη, για κείνη την γενιά που ζει ακόμη με τους γονείς της αλλά και που συντηρείται από αυτούς, για κείνη τη γενιά που περιμένει στις ουρές του ΟΑΕΔ, για κάποιο πεντάμηνο κοινωφελές πρόγραμμα, για κείνη τη γενιά που έχει νιώσει την μαύρη εργασία πολύ καλά στο πετσί της, για κείνη τη γενιά που μένει απλήρωτη μήνες ολόκληρους,για κείνη τη γενιά που έχει μάθει να είναι απασχολούμενη και όχι εργαζόμενη, αλλά και για κείνη τη γενιά που πίνει νερό στο όνομα του εθελοντισμού. Είναι εκείνη η γενιά που βιώνει καθημερινά την απόρριψη αλλά και την ματαίωση. Εκείνη η γενιά που νιώθει θλίψη,απόγνωση  αλλά και που φλερτάρει επικίνδυνα με την κατάθλιψη...
 Ξέρεις, πολλοί έφυγαν και βρήκαν τις τύχες τους έξω, έγιναν ας πούμε μετανάστες με πτυχία, άλλοι πάλι δεν στάθηκαν και τόσο τυχεροί και μάζεψαν ξανά τις βαλίτσες τους για εδώ, βλέπεις τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται...Η Ανεργία μαστίζει σε πολλές χώρες του κόσμου ενώ τα Mini jobs(Εργασία με 400euro, όπως τα κοινωφελή) καλά κρατούν στις περισσότερες πόλης της Γερμανίας. Άξιο αναφοράς δε, είναι το πολύ καλό σύστημα ύγειας στις Βόρειες χώρες αγνοώντας όμως κανείς τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών στις χώρες αυτές. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Χρειάζεται συνεχής και διαρκής αγώνας για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια σε όποιον τόπο και αν βρεθούμε...Ξέρεις, εμένα αυτός εδώ είναι ο τόπος μου.Να, αναμνήσεις, άνθρωποι, μνήμες, το παρελθόν μου αλλά και το μέλλον όλα εδώ. Εδώ, από όπου άρχισαν όλα...
Αλήθεια όμως, σε ποιά Ευρώπη  θέλουμε να μείνουμε; Σε κείνη την Ευρώπη που εξεφτιλίζει κάθε μέρα τις ζωές μας; Σε κείνη την Ευρώπη που περιμένει να σκύψουμε το κεφάλι και να ακολουθήσουμε με τυφλή υπόταγη το κάθετι; Σε κείνη την Ευρώπη που θέλει τον φτωχό φτωχότερο και τον πλούσιο πλουσιότερο;Σε κείνη την Ευρώπη που έχει ως στόχο τις ομαδικές απολύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και την μείωση των μισθών και των συντάξεων; Η μήπως σε κείνη την Ευρώπη που εφαρμόζει απάνθρωπες πολιτικές για τους Μετανάστες και του Πρόσφυγες και που γεννά πολέμους ; Ξέρεις, καμία συμφωνία δεν είναι έντιμη, όπως και κανένας συμβιβασμός. Λένε, πως από το χειρότερο και το λιγότερο κακό πρέπει να επιλέγεις πάντα το λιγότερο κακό. Εγώ αυτό που ξέρω και πάντα θα το λέω περίτρανα είναι πως η δική μου η γενιά δεν θα συμβιβαστεί με τίποτε λιγότερο από τα πάντα. Ας κάνουμε ρήξη με το παρελθόν για να μπορέσουμε να χτίσουμε το μέλλον αλλά και για να μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων.
Το ξέρω, διστάζεις, σου παν θα χάσεις τα πάντα αν κάνεις πίσω τώρα και δεν υποταχθείς αλλά ξέρεις κάτι; Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ,αν δεν καούμε εμείς, πώς θα γενούν τα σκοτάδια λάμψη;!

Καλή συνέχεια.!

Το κλείσιμο του κειμένου μου είναι από το ποίημα " Όπως ο Κερέμ" του Ναζίμ Χικμέτ