Ξέρεις,νιώθω πως ζούμε σε έναν τόπο,τόσο ξένο και συνάμα τόσο οικείο.Έναν τόπο που καθημερινά φοράει το δικό του προσωπείο.Έναν τόπο που τρώει τα παιδιά του αλλά και που τα σκοτώνει σιωπηρά μέρα με την μέρα,ώρα με την ώρα...Έναν τόπο που έχει γαλουχήσει τα παιδιά του με βία και μίσος.Ναι μίσος.Για καθετί διαφορετικό,για καθετί αλλιώτικο.Βλέπεις, ποτέ δε μάθαμε να δεχόμαστε αυτό το άλλο.Ποτέ δε μάθαμε να το σεβόμαστε...Στο σχολείο πάντα μας πείραζε ο γυαλάκιας,ο χοντρός,το φυτό,εκείνο το παιδί που ήταν τόσο μοναχικό και ήρεμο. Ακόμη και το παιδί απο την Αλβανία αλλά και εκείνος ο αράπης όπως συνήθιζες να λες.Θυμάσαι; Έπειτα στις πλατείες και στα πάρκα μας πείραζαν πάντα οι μετανάστες.Πακιστανοί,Αφγανοί,Κούρδοι.Πολλοί δυστυχώς δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας.Μας καλλιεργήθηκε βλέπεις από πολύ νωρίς ο ρατσισμός.Γίναμε αυτό που φοβόμασταν.Εκείνο το τέρας. Αρχίσαμε να συνηθίζουμε στη φρίκη και να τρομοκρατούμαστε από την ομορφιά. Μίσος και σκοτάδι.Τυφλή βία,ομοφοβία και ξανά ρατσισμός και ξανά μίσος.Πάντα εθελοτυφλούσαμε σε αυτή τη σαπίλα του τόπου. Μια ζωή ανεχόμασταν να λένε παλιοαδερφή και βρωμοπούστη το φίλο μας, το κολλητό μας,το γνωστό μας και να συναινούμε σε ότι θα επακολουθούσε.Μια ζωή μάθαμε με τα πρέπει και όχι με τα θέλω.Μάθαμε με τα πρότυπα αλλά και με τα ιδανικά. Ο σωστός γιος, η σωστή κόρη και πάει λέγοντας.Μάθαμε να είμαστε αυτό που μια ζωή ήθελε η μάνα μας και ο πατέρας μας. Τις κυριακές σαν καλοί Χριστιανοί μάθαμε να πηγαίνουμε στην εκκλησία,να ανάβουμε κεριά και να προσευχόμαστε στο θεό. Βράδυ Κυριακής;Κάποιοι είναι κιόλας νεκροί...Ξέρεις, αυτός τόπος έχει μάθει στη σιωπή στη συγκάλυψη και στην αδιαφορία.Όλοι μάθαμε να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας και να πορευόμαστε. Μάθαμε να εκτρέφουμε από νωρίς τον μπάτσο που κρύβουμε μέσα μας,τον ρατσιστή αλλά και τον ομοφοβικό.Μάθαμε πολύ καλά να κρύβουμε τις παθογένειες της δικής μας οικογένειας.Μάθαμε πως οι λέξεις κατάθλιψη,ψυχίατρος και ψυχολόγος είναι απαγορευμένες.Θλίψη είναι θα περάσει σου έλεγαν.Μείνε δυνατός, αλλά μη τολμήσεις να μιλήσεις.Θα στιγματιστείς.Είναι εκείνο το κλίμα της ομερτά που θα διαιωνίζεται για χρόνια...Ναι, αυτός είναι ο τόπος μας.Ο Τόπος των ψευδαισθήσεων...Άλλοτε τόσο φωτεινός και άλλοτε τόσο σκοτεινός...Η ώρα περνάει και για μια στιγμή στο νου μου φέρνω εκείνα τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι "Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο όσες φορές τ’ άκουγα. Έλεγα μέσα μου, τι άραγες εννοεί; Σκέφτηκα, σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί»...
Καλή συνέχεια... Υγ:Το μόνο που ελπίζω είναι να αποδοθούν ευθύνες στους ηθικούς αυτουργούς.Τίποτε άλλο..
Καλή συνέχεια... Υγ:Το μόνο που ελπίζω είναι να αποδοθούν ευθύνες στους ηθικούς αυτουργούς.Τίποτε άλλο..
