Μας Σκοτώνουν.!

Μας σκοτώνουν γιατί μας φοβούνται, γιατί είμαστε διαφορετικοί, γιατί έχουμε γαλουχηθεί με αλλιώτικο τρόπο από το δικό τους. Ναι μας σκοτώνουν ώρα με την ώρα, μέρα με την μέρα. Πρώτα ένα μαγκάλι και έπειτα μια δολοφονία. Ύστερα ξανά εκείνο το μαγκάλι που με στοιχειώνει στον ύπνο μου. Ύστερα ξανά μια δολοφονία, μετά μια αυτοκτονία, πριν μία εβδομάδα ήταν κιόλας νεκροί...
 Μας σκοτώνουν εν ψυχρώ, είναι πλέον αδίστακτοι. Η ιστορία και τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Από χθες φέρνω στο νου μου εικόνες, ναι εικόνες. Φέρνω στο νου μου βλέμματα των παιδιών, βλέμματα των μανάδων και των πατεράδων. Στο νου μου φέρνω και το Αιγαίο πέλαγος...
 Ξέρεις η Θάλασσα πάντα με γαλήνευε, την κοιτούσα για να ηρεμήσω. Τώρα το μόνο που μου φέρνει είναι θλίψη και οργή, ναι οργή. Είναι πλανεύτρα άλλωστε η θάλασσα λένε...
 Σήμερα όλα γύρω μου με απωθούν. Νιώθω αγανάκτηση. Θέλω να βγω έξω και να φωνάξω.Ναι να φωνάξω μέχρι η φωνή μου να διαπεράσει τους τοίχους. Μα που είναι;Γιατί δεν αντιδρά κανείς;Πως φτάσαμε μέχρι εδώ;
 Στην αρχή βλέπεις συνηθίσαμε τις δολοφονίες, έπειτα τις αυτοκτονίες και τη μίζερη πραγματικότητα μας. Έπειτα συνηθίσαμε την εικόνα του τέρατος που δημιουργήσαμε.Ναι συνηθίσαμε τη φρίκη, συνηθίσαμε στην θέαση πνιγμένων ανθρώπων. Ναι, για ανθρώπινες ζωές σου μιλάω που δεν υπάρχουν πια. Βλέπεις κάποιοι το παιχνίδι το είχαν πολύ καλά στημένο, όλα δυστυχώς ήταν προμελετημένα και σε καμία περίπτωση τυχαία.
 Ναι όλα αυτά τα συνήθισες. Κρύφτηκες πίσω από το δάχτυλο σου.Τις νύχτες στα κρυφά επικαλείσαι το θεό για να έχεις ένα ξεροκόμματο αύριο, για να είναι καλά η οικογένεια σου. Έπειτα κοιμάσαι βυθισμένος στις τύψεις και στις ενοχές.
 Δε σε λυπάμαι.Ούτε εσένα ούτε την συνενοχή σου στο έγκλημα. Το μόνο που λυπάμαι είναι εκείνους που δεν υπάρχουν πια.Το μόνο που λυπάμαι είναι όλα όσα θα συμβούν από εδώ και πέρα.
 Όσο για σένα, καιρός να ξεσυνηθίσεις, γιατί αύριο θα μαστε κιόλας Νεκροί...

Καλή συνέχεια

Και η Ευτυχία;.!

Eίναι κάποιες φορές που φέρνω στο νου μου εκείνο το μαγκάλι που καίει ακόμη, εκείνο τον άστεγο που με κοιτάει επίμονα στον δρόμο σαν κάτι να θέλει να μου πει, τους απλήρωτους λογαριασμούς, το κομμένο ρεύμα, την ανεργία να μας κλείνει το μάτι, την κατάθλιψη να μας φλερτάρει επικίνδυνα και τη μοναξιά να χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς.
 Και η Ευτυχία;Που βρίσκεται σε όλα αυτά η Ευτυχία; Πως μπορεί κανείς να τη δει όταν ο ίδιος είναι κεντρικός άξονας όλων αυτών που εκτιλίσσονται; Μήπως εθελοτυφλεί;Μήπως σταδιακά παραιτείται;Μήπως...;
 Όχι, δεν  πιστεύω πως οι άνθρωποι έχουν πάψει να ελπίζουν και νιώθουν ευτυχισμένοι. Ξέρεις, ίσως κουράστηκαν, ίσως κλείστηκαν στους εαυτούς τους και δημιούργησαν άμυνες ώστε να μπορέσουν να αντέξουν, να μπορέσουν να συνεχίσουν. Όμως να,πιστεύω πως ο καθένας απο εμάς έχει βιώσει την Ευτυχία. Ίσως για λίγο, ίσως...
 Ας πούμε για μένα η Ευτυχία βρίσκεται στην ανιδιοτελή αγάπη και προσφορά, βρίσκεται στην Καλημέρα που θα μου πει ο περαστικός στο δρόμο και έπειτα θα μου χαμογελάσει, βρίσκεται σε εκείνο το βλέμμα, σε εκείνο το χάδι, το χαμόγελο, σε εκείνο το φιλί και σε εκείνη τη μεγάλη αγκαλιά.
Για μένα η Ευτυχία βρίσκεται στις διαπροσωπικές σχέσεις, στις παρέες, στις στιγμές και στα αυθόρμητα γέλια μας. Βρίσκεται στα μικρά καθημερινά πράγματα που αγνοούμε. Για μένα η Ευτυχία υπάρχει όταν ο άνθρωπος εξελίσσεται, όταν θέτει και επιτυγχάνει στόχους, όταν καταφέρνει πράγματα για τον εαυτό του, τα οποία τον κάνουν να προχωράει.
 Για μένα η ευτυχία βρίσκεται στην παραγωγικότητα και στη δημιουργικότητα, βρίσκεται στην φαντασία, στην μουσική, στο χορό, στις μυρωδιές, στα χρώματα, βρίσκεται οπουδήποτε μπορείς να είσαι ελεύθερος και να εκφράζεσαι ελεύθερα.
 Ο Μίλαν Κούντερα στην Αβάσταχτη Ελαφρότητα του είναι είχε πει πως ο ανθρώπινος χρόνος δε γυρίζει κυκλικά, αλλά προχωράει σε ευθεία γραμμή. Για αυτό και ο άνθρωπος δε μπορεί να είναι ευτυχισμένος, επειδή η ευτυχία είναι η επιθυμία της επανάληψης.
 Ό χρόνος μπορεί όντως να μη γυρίζει κυκλικά και να προχωρά πάντα σε ευθεία γραμμή. Όμως εσύ, εγώ και ο καθένας από μας δε πρέπει να νοσταλγεί τις στιγμές ευτυχίας που κάποτε υπήρξαν. Είναι που η ευτυχία δεν είναι νοσταλγία της επανάληψης. Η ευτυχία υπάρχει και ανήκει στο παρόν αλλά και σε κείνα που θα έρθουν.Για αυτό μην Αργοπεθαίνεις.
 Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του...
 Να θυμάσαι πως αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή λοιπόν θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.

Καλή συνέχεια

Το κλείσιμο του άρθρου μου είναι από το ποίημα "Αργοπεθαίνεις" του Pablo Nerouda.

Mε λες Τρομοκράτη...

Με λες Τρομοκράτη επειδή το χρώμα μου είναι το κόκκινο και όχι το μαύρο. Επειδή μιλάω για την αισιοδοξία και την ελπίδα.Επειδή μου αρέσει η ζωή και όχι απλώς η επιβίωση. Επειδή μου αρέσει να διεκδικώ, να κατεβαίνω στο δρόμο και να δημιουργώ τις δικές μου συνειδήσεις. Επειδή φωνάζω συνεχώς για αλληλεγγύη. Επειδή εναντιώνομαι σε αυτή την εποχή, επειδή δεν μου αρέσει να μιλάω για συμβιβασμούς και επειδή τα ιδανικά μου και τα θέλω μου δε πρόκειται να συμβαδίσουν ποτέ με τα δικά σου. Ναι,με αποκαλείς έτσι επειδή θέλω να έχω το δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης και βούλησης, επειδή έχω φαντασία και επειδή ποτέ δεν μου άρεσε η λοβοτομημένη κοινωνία που ζω. Επειδή σέβομαι το διαφορετικό, επειδή όπου σταθώ και όπου βρεθώ θα μιλήσω ανοιχτά για τις λεσβίες, τους ομοφυλόφιλους, τις οροθετικές γυναίκες καθώς και τα άτομα εκείνα που βιώνουν καθημερινά τον κοινωνικό αποκλεισμό. Επειδή μισώ την ομοφοβία και τον φασισμό της εποχής μου.
 Με λες Τρομοκράτη επειδή μου αρέσουν οι καταραμένοι ποιητές της πλατείας. Επειδή πηγαίνω στα Εξάρχεια.Επειδή αγάπησα εκείνο το σύνθημα σε τοίχο" Kάνε φίλο το μυαλό σου, πριν γίνει εχθρός σου."Επειδή τις νύχτες δε μπορώ να κοιμηθώ γιατί φέρνω στο νου μου εκείνους που δεν είναι πιά μαζί μας, ίσως δεν άντεξαν, ίσως λύγισαν, ίσως δεν ήταν για εδώ, ίσως...Ναι, με λες Τρομοκράτη επειδή ποτέ δε μου άρεσαν οι κοινωνικές νόρμες και τα πρότυπα που θες να μου επιβάλεις.
 Ξέρεις κάτι; Mη με αποκαλέις έτσι και μη με σταματάς. Ονειρεύομαι. Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας, αιώνες μοναξιάς. Τώρα μη.Μη με σταματάς. Τώρα και εδώ για πάντα και παντού, ονειρεύομαι ελευθερία. Μέσα από του καθένα, την πανέμορφη ιδιαιτερότητα, να αποκτήσουμε του σύμπαντος την Αρμονία.

Καλή συνέχεια

Υγ: To κλείσιμο του κειμένου μου είναι από το ποίημα της Κατερίνας γώγου" Υπερασπίζομαι την Αναρχία".